Chiro en C°... van A tot Z of van het begin tot het einde..
For You wherever you are
Mijn wens? hopelijk een steuntje zijn...
01-03-2006
mijn zoon en zijn muziek
Muziek... ook een van zijn hobby's!
Hij heeft altijd van muziek gehouden, eerst kinderliedjes en als hij ouder werd kon hij veel verschillende genres apprecieren: als jullie zijn "verzameling" in zijn kamer zouden zien: echt van alles....
Muziek: al wat je wilde.... dus naar de muziekschool.... maar ja dat was theorie dus leren: hoe saai!!.... dan liever zelf oefenen dacht hij.... en dat deed hij, en hoe: heel onze buurt moet hem gehoord hebben in de loop van de jaren!
Sinterklaas had hem al vroeg een synthesizer gebracht; hij heeft ook een tijdje gitaar geprobeerd en ook... een drumset: gelukkig voor iedereen heeft dat niet lang geduurd!! Nog later heeft hij een beter synthesizer gehad... die in zijn kamer is...
Hij kon kindermuziek spelen (Chiro), pop (Clouseau), en van rustige stukken tot heavy Metal (zijn muziekgroep!)....
Niet alleen spelen... maar ook.... stel je voor: een mooie dag, ik ben in de tuin aan het werken, het is heel rustig, ik hoor alleen maar de vogels fluiten en plots krijg ik bijna een hartaanval en spring recht: door zijn (open venster) komen er verschrikkelijke geluiden, ik denk dat ons huis zal instorten, kijk omhoog.... en zie een kwibus aan de venster, in twee geplooid van het lachen .... van mijn verschot.... hoeveel keren is dat niet gebeurd!!
Hij zong ook graag, hij heeft, samen met een gebuur van ons, die wat ouder is dan hem en priester, Tom -ook een Tom maar geen visser (ik bedoel in de echte zin van het woord!), een jeugdkoor opgericht in onze parochie... na een tijdje heeft hij ermee moeten stoppen: er zijn maar 24 uur in een dag he!!
In 1996, hij was weer bezig in zijn kamer aan het...leren...dacht ik, hij kwam naar beneden en vroeg mij om naar zijn kamer te komen: als ik binnen kwam zat hij aan zijn synthesizer en zei "luister Ma"... en hij begon te spelen.... "Memory" van "Cats": dat is mijn favoriet nummer, ik hoorde het zo graag dat ik de video van de musical gekregen heb en, regelmatig keek ik ernaar.... dat verhaal trok mij ook enorm aan!! Het was niet direct de "genre" van mijn zoon maar hij zei "ik heb het voor jou geleerd..."
30 maart 1997 - of op Pasen-: enkele minuten voor 18 uur is hij gestorven; er werd ons gevraagd om de kamer te verlaten en daarna terug te komen om afscheid te nemen van hem, zonder al die machines, baxters, draden .... afscheid van mijn zoon...
We gingen (vraag mij niet hoe ik weet het niet!) beneden, in de restaurant van Sint Jan en stapten naar de tafel waar we samen regelmatig kwamen: dicht bij een venster die geeft op een meer met wat verder uitzicht op een kanaal... die naar de zee gaat... ik ging zitten op "mijn" plaats, rechtover de venster, mijn echtegnoot recht over mij en .... met een lege stoel aan mijn rechterkant... er was altijd achtergrondmuziek in die ruimte, echt niet luid hoor: normaal gezien moest je goed luisteren om het te horen. Ik nam dus plaats en keek naar buiten, op dat moment scheen de zon door de wolken, de weerschatsing van de stralen op het water, zacht golvend, geleken op honderd kleine sterretjes en ik hoorde.....de eerste noten van Memory....de tranen begonnen te rollen langs mijn wangen (en nu ook) en ik zei "luister Jan" tegen mijn echtgenoot.....en ik dacht:...."HIJ IS HIER"
Midnight, not a sound from the pavement Has the moon lost her memory, She is smiling alone. In the lamp light the withered leaves collect at my feet And the wind begins to moan
Memory, all alone in the moonlight I can smile at the old days I was beautiful then, I remember the time I knew what happiness was. Let the memory live again.
Every Street lamp seems to beat a fatalistic warning Someone mutters, the street lamp gutters, and soon it will be morning.
Daylight, I must wait for the sunrise I must think of a new life And I mustn't give in. When the the dawn comes tonight will be a memory, too And a new day will begin.
Burnt out ends of smokey days, the stale cold smell of morning A street lamp dies, another night is over, another day is dawning.
Touch me, it's so easy to leave me All alone with the memory Of mij days in the sun. If you touch me, you'll understand what happiness is Look, the new day has begun.
Dat was een van zijn "embetantste" kanten, hij bedoelde het niet slecht maar.... ik ben er zeker van dat hij, door zijn "grote mond", veel mensen gekwetst heeft....Ik heb, in een vorige bericht, er over gehad.... maar als mensen dit bericht lezen die hem gekend hebben .... kunnen ze zeker reageren....
Aan een ander kant kon hij niet leven met de gedacht dat hij "ruzie" had met iemand: hij probeerde zo vlug mogelijk alles weer "effen" te krijgen....
Laatste voorbeeld: als hij al ziek was had hij "woorden" gehad met een klasgenoot, tussen zijn behandelingen is hij met de auto naar zijn huis gereden...en heel opelucht teruggekomen: alles was uitgepraat..... hij kon "in vrede" verder....
Als ik verder ga met de foto's van zijn leven zal het gebeuren dat ik moeilijk anders kan dan foto's eraan toevoegen waarop andere mensen ook te zien zullen zijn (schoolfoto's, familiefoto's, zijn "grootste hobby" foto's... of anderen); mijn dochter heeft mij al gezegd dat ze geen foto van haar op internet wil zien dus: zou je jezelf erkennen maar niet op dit blog gezien willen worden stuur mij gerust een mail: ik zal of de foto verwijderen of proberen je gezicht "weg te krijgen".
Deze voormiddag was het mooi weer... en ik ging in de tuin om eindelijk een beetje te kunnen "werken"... en ja.... alles begint opnieuw te leven.... dat ook!!
Negen jaar geleden was ik ook in de tuin bezig als ik niet in Brugge was.... of als mijn zoon "thuis was" (als hij het kon was hij niet thuis....maar bij die vriend, of vriendin, of naar zijn groot-ouders, of....).
Na de zomer van 1997 ben ik terug begonnen "kijken" in de tuin.... veel bloemen, veel groen, veel onkruid en veel "zevenbladen".... beetje bij beetje ben ik er terug aan begonnen: alles proberen te redden....
Vanaf dan noem ik die planten mijn kankerplanten: ik zie er een, begin met de grond omhoog te doen, trek ze weg, voorzichtig om te proberen alles mee te hebben, heb een dik "hart" en veel "vertakkingen" mee, denk nu is het weg..... en wat later zijn er nieuwe die uitschieten een beetje verder..... ze nemen al de kracht van de grond, als er nog maar een klein,klein stukje van een plant in de grond blijft heb je prijs, zelfs met speciale "cocktail" voor die soort heb ik het geprobeerd (op de bladeren en goed opletten: komt een van je andere planten in aanmerking met die "cocktail" ze kunnen zelf doodgaan...)....en toch zijn er ieder jaar opnieuw....en ieder jaar begin ik terug tegen te vechten,met al mijn middelen maar ik weet.....dat ik toch de sterkste niet zal zijn.....
Jullie die dit lezen, vergeten jullie niet dat er NIET IN IEDERE TUIN zulke planten zijn....en dat het WEL lukt om ze volledig te verwijderen in andere tuinen....
Ik heb alleen maar één klasfoto, anderen heb ik niet gevonden....
Het was al een deugniet, niet rap bang, "keikop", hij luisterde (al!) niet altijd, had zijn eigen gedacht.... maar was ook heel lief en, toen al, "verdediger van de mensen in nood": zijn zus is 3 jaar en een half ouder en het gebeurde dat ze "geplaagd" werd, ze kwam het hem zeggen en.... geen probleem, groter dan hem of niet, hij kwam erop af.... en begon te schoppen op de "lastpost"!!.... Wat ik nog niet verteld heb: als hij bijna 3 jaar oud was heeft hij een ziekte gehad (tussen bovenbeen en heup) en heeft bijna 3 jaar lang (dus tot rond zijn 6 jaar) een apparaat in metaal met steunschoen moeten dragen (hij mocht niet op zijn been steunen) dus... het deed pijn!!! ....Ja, als hij thuis kwaad was op zijn zus kon het ook gebeuren.... dat hij zo reageerde hoor!!
In verband met die ziekte: als we hoorden van de arts dat hij een apparaat moest dragen (en hij kon al zo moeilijk stil blijven!!) vroeg ik in paniek "hoe lang zal hij dat moeten dragen? wanneer zal het genezen zijn?" antwoord, heel kort: " minimum 3 jaar, maximum heel zijn leven, ik ben God de Vader niet Mevrouw!".... zal ik nooit vergeten.....
Na de kleuterschool mocht hij naar de "grote school" gaan.... waar zijn eigen vader ook les gaf....leuk hoor....in het begin!!!
ALLES wat er in school gebeurde wist zijn vader ook, wat er gebeurd was in de klas of op de speelplaats ook.... en mijn zoon was....zoals hij altijd geweest is: geen "perfecte student", daarom ging hij veel te veel tijd moeten verliezen!, verstrooid door een "vlieg bij de venster", niet altijd akkord met de meester (en later de juf!, kon nog niet zwijgen...nooit veranderd ook niet!, clown, dus....
Het waren jaren die niet altijd even plezant waren (voor ons alle 3: als mijn zoon thuis kwam vertelde hij "zijn" verhaal....en als mijn echtgenoot toekwam...vertelde hij mij "zijn" verhaal.... en natuurlijk was het nooit juist hetzelfde!!)
Vanaf nu moest het meer "serieus" worden....maar ja: hij was nog niet rijper geworden....
Juist een anekdote:
Dit jaar hadden wij in mei (met Onze Lieve Heer Hemelvaart) een caravane gekocht, als ze naar school gingen vertrekken daarna zei mijn echtgenoot tegen onze kinderen (eindelijk meer bedoeld voor onze zoon ...) "Als je in school komt moet je niet beginnen over wat we wel of niet kopen: dat zijn privé zaken... en heeft niets met school te maken!". Dezelfde middag kwam eerst mijn zoon naar huis (heel kwaad!) met zijn fiets...enkele minuten later mijn echtgenoot (heel kwaad!).... Mijn echtgenoot zei tegen mij "ik had het nog zo goed gezegd dat hij moest zwijgen en, tegen de speeltijd, kwam zijn meester bij mij en hij zei "allez proficiat met de caravane!"...hoe is het mogelijk!!".... mijn zoon antwoorde "maar ja, Pa, ik mag toch niet liegen en ik heb niets GEZEGD: deze morgen moesten we een opstel maken en de titel was "onze vakantieplannen".... en hij begon: "dit jaar zullen we naar zee gaan omdat we een caravane gekocht hebben...."
Dat heeft hij NOOIT verstaan: hij had inderdaad meer dan 50% maar moest zijn jaar "dubbelen"....hij heeft er jaren over gesproken met zijn vader....tot als hij 19 jaar was....
Het was wel zo dat hij veel deugd van zijn tweede vierde heeft gehad: hij kon daarna beter verder leren.... maar... leg dat eens uit aan een kindje....en aan een puber,...en aan een "jonge gast"!!!
je zou kunnen denken dat, door mijn zoon te willen voorstellen, ik afwijk van de ECHTE bedoeling van mijn blog... neen hoor: ik weet heel goed wat ik doe en waarom.
Dit is mijn enige mogelijkeid om te kunnen, niet helplen, maar een steun zijn: ik MOET jullie hem laten kennen, door mijn ogen...al de mensen die een dierbaar verloren hebben zullen mij beter verstaan: ik kan dan pas uitleggen hoe ik mij voelde en hoe ik redeneerde als ik ALLES eerst over zijn leven "gezegd" heb, toen we allemaal nog gelukkig waren, toen we een "olifant" nog konden maken van....iets dat na Pasen een "muis" leek te zijn, toen we ons nog kwaad konden maken, zorgen makten, onze zoon nu en dan..."aan de muur" wilden hangen....omdat hij zo "embetant" kon zijn.... en hoe we (ik) NA PASEN alles met andere ogen zag.... En ik ben er zeker van dat het ook zo is voor de anderen die een dierbare verloren hebben.... het is JUIST die andere zicht op alles die zo moeilijk te vatten is voor de mensen rondom ons die willen helpen, soms niet kunnen, en soms buiten vliegen.... met mijn blog hoop ik dat die mensen ons ook beter zullen verstaan!
Gelukkig had mijn echtgenoot gekozen voor een "kleinere" school....de overgang was vlot verlopen en.... hij was daar meer gevolgd ook....voor hem was het nodig!
en ondertussen ouder geworden (en groter ook wel dat hij "klein" bleef...en dat vond hij niet leuk!).... met alle gevolgens:.... nog meer bezig met alles en nog wat....Leren: juist proberen voldoende punten te hebben, meer niet....geen tijd!!
Eerst moest hij goed nadenken: wat wil ik eindelijk later doen?.... ja, ik weet het: bijzonder jeugdzorg!!
OK: wij uitzoeken waar..., als hij terug was van kamp hadden we al gebeld in een school in Deinze: we mochten hem inschrijven maar....als hij hoorde dat hij DE ENIGE JONGEN die ingeschreven ging zijn was het direkt " GEEN SPRAKE VAN!".... verder gezocht en gevonden: Brugge dus!!
Hij was misschien altijd nog geen "echte student" geworden, maar deed zijn stages met hart en ziel: het was iets dat perfect was voor hem.... hij heeft ook in die jaren veel mensen leren kennen en regelmatig als hij thuis was (ieder dag kwam hij naar huis....veel teveel te doen hier in de omgeving!!) vertelde hij mij wat hij gezien of gehoord had.... en eindigde met de woorden " Ma, wat ben ik blij dat ik zulke ouders, zo een familie en zulke vrienden heb en ben zoals ik ben!"..... dat mag ik NOOIT vergeten...
De laatste stage dat hij deed was in Kortrijk, in "den Achtkanter", ....die stage was minder goed....hij was al ziek maar niemand wist al wat hij had....
Zijn plannen waren, na die laatste jaar in Brugge, naar Gent te gaan om te proberen een diploma van onderwijzer te hebben: hij had enorm veel bewondering voor zijn vader en de manier waarop hij zijn beroep oefende en wilde proberen hetzelfde te doen....
Neen Joske, het is niet "mijn manier om te verwerken", nog eens: ik heb mijn "verwerking" achter de rug....wat niet wil zeggen dat mijn ik mijn zoon vergeten ben of hem niet meer mis!
Ik heb nu alles wat ik ervaren heb kunnen "analyseren", ik heb "heel diep" gezeten, ben weer naar boven gekomen...en een keuze gemaakt:
Misschien gelijk ik op Don Quichotte, of op De Kleine Prins.... (dat was wat ik zocht gisteren op mijn pc maar had het liever in her Nederlands gehad....en niet gevonden).
Als je het begin van mijn blog goed gelezen hebt zou je moeten weten dat ik een doel heb met die blog en die doel is al bereikt...DAT doet mij deugd: niet via mijn gastenboek (ik zou dat ook niet gedaan hebben trouwens!) maar wel via e-mail, ik heb al reacties gekregen van mensen die situaties goed erkennen, en geprobeerd hen, op een persoonlijke manier, beter te doen verstaan en dus te "helpen"!!
Sommige mensen hebben meer aandacht voor "door mensen gemaakte dingen".... ik heb gewoon meer andacht voor "mensen" en alles wat met de natuur te maken heeft (mensen maken er ook deel van uit denk ik?).
Zoals de meeste kleine jongens vond hij dat heel leuk.... hij was er ook "op tijd" mee begonnen; hij heeft jaren mee gespeeld ... maar als hij ouder werd....moest hij kiezen: je kan toch niet ALLES blijven doen....dan gestopt met de ploeg. Maar hij bleef voetballen: mini voetbal met zijn maten!!
Hij was ook een fervent supporter van Club Brugge (zoals zijn vader en zijn beste vriend), zijn zuster en zijn Peter waren supporters van Anderlecht: het was hier nu en dan de moeite!!! Als hij "vrij" was ging hij naar Brugge met zijn vader (en vrienden) en , als er een match op tv te zien was nodigde hij zijn vrienden uit om hier te komen kijken (we hadden canal+) ...dat is nog gebeurd in de periode dat hij thuis was tussen zijn behandelingen....
Vanaf zijn kamer op de negende verdieping in Brugge was hij blij omdat hij de lichten van "zijn" stadium kon zien....
Hij was heel fier dat een van zijn "beste maten"(Tom) en zijn (toekomstige) schoonbroer (Serge) heel goede voetballers waren!!
Hij had inderdaad tijd te kort om alles te doen: hij heeft ook voordracht gevolgd, was actief in de groep van speelpleinwerking, werkte graag op mijn pc (dat ik alléén maar voor mijn boekhouding had!), begon te "zagen" om een internet aansluiting ke hebben (zogezegd voor zijn schoolwerk...)... dat heeft hij niet gekend....
Maar zijn grootse hobby was zijn grootste liefde: waar kan je vrienden, maten, kinderen, sporten, spelen, lachen, "zot doen", toneel spelen, mensen leren kennen, waarden leren kennen, een "schouder vinden om op te huilen".... alles samen....en blijvend....tot op het laatste....
namen de grootste plaats in zijn leven....niet alleen om plezier te maken, hij was ook een ECHTE vriend: hij ging "door het vuur gaan" voor hen
In bijna alles wat hij deed waren er jongens of (en) meisjes van de Chiro erbij (en zijn twee beste vrienden zijn alle twee Chiroleiders geweest...en samen getrouwd nu!!).
Maar wat heeft hij niet teruggekregen van hen!! : ze waren altijd klaar voor hem, als "alles goed ging" met hem....als hij ziek was.....als hij gestorven is...
En daarna... ik kan ervan spreken....
En ik zal dat doen ook....na de 30ste maart....of na Pasen....
Hij moest die dag weer binnen, voor de eerste keer wilde hij niet (we hadden de dag voordien veel met hem moeten spreken... zijn Peter (die altijd veel invloed gehad heeft op hem) inbegrepen, om hem te kunnen overtuigen dat het nodig was....mijn "stoure jongen" begon zelfs te wenen.... voelde hij misschien toch... dat het de laatste keer ging zijn dat hij zijn huis ging verlaten???
Die morgen, als we binnen kwamen in de lange gang zei hij nog "ik begrijp het niet: ik heb mij in maanden niet meer zo goed gevoeld, waarom moet ik terug?"... en ik maar uitleggen dat hij zich OP DAT MOMENT beter voelde maar nog niet genezen was... en dat hij daarom daar terug moest... om volledig te kunnen genezen....
Ik ben (zoals ieder jaar!) in de periode van "waar" en "niet waar"... het is lente, we naderen de 30ste maart....en we zijn nog "ver" van Pasen. Ik "vlucht" ieder jaar opnieuw.... omdat het zo verwarrend is (en vermoeiend!): was dat de laatste week of niet? de datum nadert maar mijn herinneringen aan de laatste dagen en hoe ik me dan voelde zijn het scherpst vanaf de week voor Pasen. Ik probeer zoveel mogelijk in de tuin te werken of in huis dit of dat te doen, met de klein-kinderen bezig te zijn....om niet te "denken".... daarom dat ik verder zal werken met de foto's meer dan met text denk ik...
In die periode ben ik altijd druk bezig: ik spring van hier naar daar, van binnen naar buiten, van mijn blog over planten op mijn blog over mijn zoon, van de was strijken op mijn stofzuiger, van koken op afwassen, van te denken "ik wil alleen zijn" op "ik wil mijn klein-kinderden gaan halen en "normaal" doen".... van "maar waarom is het nu en niet witte donderdag" op "waarom doet de Kerk zo dom met die "feestdag"? de andere "Hoogdagen" zijn toch altijd op dezelfde datum?"... De moeder van Jesus had "meer geluk": in haar tijd had niemand al besloten dat haar zoon niet op een bepaalde datum overleden was.... dat waren mensen die later besloten dat het belangrijker was om een "feestdag" te maken op de dag dat hij verrezen was...en die dag verandert van datum??? ik loop, ren, vlieg, plan, leef met handen en voeten.... ik wil wel, maar ik kan niet meer....ik hoop dat alles omkeert....
Ik weet waarom.... maar vraag mij dan af als ik zie hoe de meeste "normale" mensen de dag van vandaag ook zo leven: wat vluchten ze???
Heb ik die twee daar (die grote en dat meisje) nog gezien????.... zijn twee beste vrienden....en, zoals zijn vriend nog zei deze week: " hoe zou het zijn als hij hier nu nog zou zijn en hoe zou hij nu zijn?"....
Hij ziet er moe uit op die foto.... de voorlaatste van "mijn zoon en de Chiro"....de laatste komt....de 30ste maart op mijn blog....
Als hij terug kwam van kamp was hij heel moe, hij verstond niet dat hij "zo rap" moe kon zijn.... wij vonden dat normaal en zeiden het hem ook: vliegen van daar tot daar, altijd bezig..... we dachten dat 15 dagen aan zee voldoende zouden zijn om hem "uitgerust" te zien..... tot als we beter wisten....
Het gebeurde heel vaak de eerste tijd na zijn dood dat ik dacht dat ik aan het dromen was: een nachtmerrie.... en dat ik wakker ging worden....nu veel minder maar toch.... soms, zoals nu, denk ik nog "en als het waar zou zijn: als ik NU een nachtmerrie zou hebben?"....
Nu....na 9 jaar.... bijna zoals de andere dagen....
Beter uitgedrukt: een dag zoals al de andere dagen van mijn "tweede leven"...
Ik ben even koppig als hem: veel tijd nodig gehad maar eindelijk bijna kunnen doen wat ik wilde (met de hulp van "Boke", bedankt!): een virtuele "Paaskaars" in mijn blog krijgen...
Kort na de dood van een geliefde is daar natuurlijk geen sprake van: je bent er altijd mee bezig (luidop of in stilte) ... en andere mensen ook...
Naarmate de weken, maanden, jaren voorbij gaan wordt het anders: jij bent er wel nog mee bezig.... en anderen misschien ook wel maar.... het leven gaat verder en er is niets nieuw te vertellen over je geliefde: de tijd is (voor hem of haar) stilgestaan op de moment van zijn (haar) dood... er wordt er minder over gesproken en dan komt er een moment dat je, misschien zoals ik, zou kunnen denken "heb ik HEM (HAAR) gedroomd of leefde hij echt? ... en is hij er nog?"
Denk eraan als je mensen zoals ik wilt "helpen":
je moet niet altijd over die persoon spreken, zeker niet!, maar nu en dan bewijzen dat je hem (haar) niet vergeet.... hem (haar) niet "DOODZWIJGEN".... dat doet zoveel pijn....
Ik ben Marie-Luce
Ik ben een vrouw en woon in West Vlaanderen (Belg) en mijn beroep is geen meer..
Ik ben geboren op 03/11/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: veel (gelukkig!) : klein-kinderen, planten, foto\\\'s, knutselen, en nu ook computer....
Ik ben Franstalig, getrouwd met een Vlaming en woon in Vlaanderen al meer dan 30 jaar. Mijn basis van de taal was wat ik op school geleerd had (en dat was niet mijn beste vak!)...
Nu spreek ik goed maar schrijven is moeilijker: meer uitleg in mijn blog
de tijd vliegt snel zo leef ik vaak in toekomst en verleden droom en herinnering
mocht ik ooit in zuchten en in weeën dromen dat je meer bij me bent voor altijd vanaf heden.
Dala
Ticket To Heaven
I can see what you're looking to find in the smile on my face In my peace of mind, in my state of grace I send what I can to the man from the ministry He's a part of heaven's plan and he talks to me
Now I send what I can to the man with the diamond ring He's a part of heaven's plan and he sure can sing Now it's all I can afford but the lord has sent me eternity It's to save the little children in a poor country
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everylasting life All the way to paradise
Now there's nothing left for luxuries Nothing left to pay my heating bill But the good lord will provide, I know he will So send what you can to the man with the diamond ring They're tuning in across the land to hear him sing
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everlasting life All the way to paradise, all the way to paradise.
Dire Straits
Tears in heaven
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
Would you hold my hand if I saw you in heaven? Would you help me stand if I saw you in heaven? I'll find my way through night and day, 'Cause I know I just can't stay here in heaven.
Time can bring you down, time can bend your knees, Time can break your heart, have you begging please, begging please.
Beyond the door there's peace I'm sure, And I know there'll be no more tears in heaven.
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
