namen de grootste plaats in zijn leven....niet alleen om plezier te maken, hij was ook een ECHTE vriend: hij ging "door het vuur gaan" voor hen
In bijna alles wat hij deed waren er jongens of (en) meisjes van de Chiro erbij (en zijn twee beste vrienden zijn alle twee Chiroleiders geweest...en samen getrouwd nu!!).
Maar wat heeft hij niet teruggekregen van hen!! : ze waren altijd klaar voor hem, als "alles goed ging" met hem....als hij ziek was.....als hij gestorven is...
En daarna... ik kan ervan spreken....
En ik zal dat doen ook....na de 30ste maart....of na Pasen....
Hij had inderdaad tijd te kort om alles te doen: hij heeft ook voordracht gevolgd, was actief in de groep van speelpleinwerking, werkte graag op mijn pc (dat ik alléén maar voor mijn boekhouding had!), begon te "zagen" om een internet aansluiting ke hebben (zogezegd voor zijn schoolwerk...)... dat heeft hij niet gekend....
Maar zijn grootse hobby was zijn grootste liefde: waar kan je vrienden, maten, kinderen, sporten, spelen, lachen, "zot doen", toneel spelen, mensen leren kennen, waarden leren kennen, een "schouder vinden om op te huilen".... alles samen....en blijvend....tot op het laatste....
Zoals de meeste kleine jongens vond hij dat heel leuk.... hij was er ook "op tijd" mee begonnen; hij heeft jaren mee gespeeld ... maar als hij ouder werd....moest hij kiezen: je kan toch niet ALLES blijven doen....dan gestopt met de ploeg. Maar hij bleef voetballen: mini voetbal met zijn maten!!
Hij was ook een fervent supporter van Club Brugge (zoals zijn vader en zijn beste vriend), zijn zuster en zijn Peter waren supporters van Anderlecht: het was hier nu en dan de moeite!!! Als hij "vrij" was ging hij naar Brugge met zijn vader (en vrienden) en , als er een match op tv te zien was nodigde hij zijn vrienden uit om hier te komen kijken (we hadden canal+) ...dat is nog gebeurd in de periode dat hij thuis was tussen zijn behandelingen....
Vanaf zijn kamer op de negende verdieping in Brugge was hij blij omdat hij de lichten van "zijn" stadium kon zien....
Hij was heel fier dat een van zijn "beste maten"(Tom) en zijn (toekomstige) schoonbroer (Serge) heel goede voetballers waren!!
Neen Joske, het is niet "mijn manier om te verwerken", nog eens: ik heb mijn "verwerking" achter de rug....wat niet wil zeggen dat mijn ik mijn zoon vergeten ben of hem niet meer mis!
Ik heb nu alles wat ik ervaren heb kunnen "analyseren", ik heb "heel diep" gezeten, ben weer naar boven gekomen...en een keuze gemaakt:
Misschien gelijk ik op Don Quichotte, of op De Kleine Prins.... (dat was wat ik zocht gisteren op mijn pc maar had het liever in her Nederlands gehad....en niet gevonden).
Als je het begin van mijn blog goed gelezen hebt zou je moeten weten dat ik een doel heb met die blog en die doel is al bereikt...DAT doet mij deugd: niet via mijn gastenboek (ik zou dat ook niet gedaan hebben trouwens!) maar wel via e-mail, ik heb al reacties gekregen van mensen die situaties goed erkennen, en geprobeerd hen, op een persoonlijke manier, beter te doen verstaan en dus te "helpen"!!
Sommige mensen hebben meer aandacht voor "door mensen gemaakte dingen".... ik heb gewoon meer andacht voor "mensen" en alles wat met de natuur te maken heeft (mensen maken er ook deel van uit denk ik?).
Hij was misschien altijd nog geen "echte student" geworden, maar deed zijn stages met hart en ziel: het was iets dat perfect was voor hem.... hij heeft ook in die jaren veel mensen leren kennen en regelmatig als hij thuis was (ieder dag kwam hij naar huis....veel teveel te doen hier in de omgeving!!) vertelde hij mij wat hij gezien of gehoord had.... en eindigde met de woorden " Ma, wat ben ik blij dat ik zulke ouders, zo een familie en zulke vrienden heb en ben zoals ik ben!"..... dat mag ik NOOIT vergeten...
De laatste stage dat hij deed was in Kortrijk, in "den Achtkanter", ....die stage was minder goed....hij was al ziek maar niemand wist al wat hij had....
Zijn plannen waren, na die laatste jaar in Brugge, naar Gent te gaan om te proberen een diploma van onderwijzer te hebben: hij had enorm veel bewondering voor zijn vader en de manier waarop hij zijn beroep oefende en wilde proberen hetzelfde te doen....
Eerst moest hij goed nadenken: wat wil ik eindelijk later doen?.... ja, ik weet het: bijzonder jeugdzorg!!
OK: wij uitzoeken waar..., als hij terug was van kamp hadden we al gebeld in een school in Deinze: we mochten hem inschrijven maar....als hij hoorde dat hij DE ENIGE JONGEN die ingeschreven ging zijn was het direkt " GEEN SPRAKE VAN!".... verder gezocht en gevonden: Brugge dus!!
en ondertussen ouder geworden (en groter ook wel dat hij "klein" bleef...en dat vond hij niet leuk!).... met alle gevolgens:.... nog meer bezig met alles en nog wat....Leren: juist proberen voldoende punten te hebben, meer niet....geen tijd!!
Gelukkig had mijn echtgenoot gekozen voor een "kleinere" school....de overgang was vlot verlopen en.... hij was daar meer gevolgd ook....voor hem was het nodig!
je zou kunnen denken dat, door mijn zoon te willen voorstellen, ik afwijk van de ECHTE bedoeling van mijn blog... neen hoor: ik weet heel goed wat ik doe en waarom.
Dit is mijn enige mogelijkeid om te kunnen, niet helplen, maar een steun zijn: ik MOET jullie hem laten kennen, door mijn ogen...al de mensen die een dierbaar verloren hebben zullen mij beter verstaan: ik kan dan pas uitleggen hoe ik mij voelde en hoe ik redeneerde als ik ALLES eerst over zijn leven "gezegd" heb, toen we allemaal nog gelukkig waren, toen we een "olifant" nog konden maken van....iets dat na Pasen een "muis" leek te zijn, toen we ons nog kwaad konden maken, zorgen makten, onze zoon nu en dan..."aan de muur" wilden hangen....omdat hij zo "embetant" kon zijn.... en hoe we (ik) NA PASEN alles met andere ogen zag.... En ik ben er zeker van dat het ook zo is voor de anderen die een dierbare verloren hebben.... het is JUIST die andere zicht op alles die zo moeilijk te vatten is voor de mensen rondom ons die willen helpen, soms niet kunnen, en soms buiten vliegen.... met mijn blog hoop ik dat die mensen ons ook beter zullen verstaan!
Dat heeft hij NOOIT verstaan: hij had inderdaad meer dan 50% maar moest zijn jaar "dubbelen"....hij heeft er jaren over gesproken met zijn vader....tot als hij 19 jaar was....
Het was wel zo dat hij veel deugd van zijn tweede vierde heeft gehad: hij kon daarna beter verder leren.... maar... leg dat eens uit aan een kindje....en aan een puber,...en aan een "jonge gast"!!!
Vanaf nu moest het meer "serieus" worden....maar ja: hij was nog niet rijper geworden....
Juist een anekdote:
Dit jaar hadden wij in mei (met Onze Lieve Heer Hemelvaart) een caravane gekocht, als ze naar school gingen vertrekken daarna zei mijn echtgenoot tegen onze kinderen (eindelijk meer bedoeld voor onze zoon ...) "Als je in school komt moet je niet beginnen over wat we wel of niet kopen: dat zijn privé zaken... en heeft niets met school te maken!". Dezelfde middag kwam eerst mijn zoon naar huis (heel kwaad!) met zijn fiets...enkele minuten later mijn echtgenoot (heel kwaad!).... Mijn echtgenoot zei tegen mij "ik had het nog zo goed gezegd dat hij moest zwijgen en, tegen de speeltijd, kwam zijn meester bij mij en hij zei "allez proficiat met de caravane!"...hoe is het mogelijk!!".... mijn zoon antwoorde "maar ja, Pa, ik mag toch niet liegen en ik heb niets GEZEGD: deze morgen moesten we een opstel maken en de titel was "onze vakantieplannen".... en hij begon: "dit jaar zullen we naar zee gaan omdat we een caravane gekocht hebben...."
Na de kleuterschool mocht hij naar de "grote school" gaan.... waar zijn eigen vader ook les gaf....leuk hoor....in het begin!!!
ALLES wat er in school gebeurde wist zijn vader ook, wat er gebeurd was in de klas of op de speelplaats ook.... en mijn zoon was....zoals hij altijd geweest is: geen "perfecte student", daarom ging hij veel te veel tijd moeten verliezen!, verstrooid door een "vlieg bij de venster", niet altijd akkord met de meester (en later de juf!, kon nog niet zwijgen...nooit veranderd ook niet!, clown, dus....
Het waren jaren die niet altijd even plezant waren (voor ons alle 3: als mijn zoon thuis kwam vertelde hij "zijn" verhaal....en als mijn echtgenoot toekwam...vertelde hij mij "zijn" verhaal.... en natuurlijk was het nooit juist hetzelfde!!)
Ik heb alleen maar één klasfoto, anderen heb ik niet gevonden....
Het was al een deugniet, niet rap bang, "keikop", hij luisterde (al!) niet altijd, had zijn eigen gedacht.... maar was ook heel lief en, toen al, "verdediger van de mensen in nood": zijn zus is 3 jaar en een half ouder en het gebeurde dat ze "geplaagd" werd, ze kwam het hem zeggen en.... geen probleem, groter dan hem of niet, hij kwam erop af.... en begon te schoppen op de "lastpost"!!.... Wat ik nog niet verteld heb: als hij bijna 3 jaar oud was heeft hij een ziekte gehad (tussen bovenbeen en heup) en heeft bijna 3 jaar lang (dus tot rond zijn 6 jaar) een apparaat in metaal met steunschoen moeten dragen (hij mocht niet op zijn been steunen) dus... het deed pijn!!! ....Ja, als hij thuis kwaad was op zijn zus kon het ook gebeuren.... dat hij zo reageerde hoor!!
In verband met die ziekte: als we hoorden van de arts dat hij een apparaat moest dragen (en hij kon al zo moeilijk stil blijven!!) vroeg ik in paniek "hoe lang zal hij dat moeten dragen? wanneer zal het genezen zijn?" antwoord, heel kort: " minimum 3 jaar, maximum heel zijn leven, ik ben God de Vader niet Mevrouw!".... zal ik nooit vergeten.....
Ik ben Marie-Luce
Ik ben een vrouw en woon in West Vlaanderen (Belg) en mijn beroep is geen meer..
Ik ben geboren op 03/11/1951 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: veel (gelukkig!) : klein-kinderen, planten, foto\\\'s, knutselen, en nu ook computer....
Ik ben Franstalig, getrouwd met een Vlaming en woon in Vlaanderen al meer dan 30 jaar. Mijn basis van de taal was wat ik op school geleerd had (en dat was niet mijn beste vak!)...
Nu spreek ik goed maar schrijven is moeilijker: meer uitleg in mijn blog
de tijd vliegt snel zo leef ik vaak in toekomst en verleden droom en herinnering
mocht ik ooit in zuchten en in weeën dromen dat je meer bij me bent voor altijd vanaf heden.
Dala
Ticket To Heaven
I can see what you're looking to find in the smile on my face In my peace of mind, in my state of grace I send what I can to the man from the ministry He's a part of heaven's plan and he talks to me
Now I send what I can to the man with the diamond ring He's a part of heaven's plan and he sure can sing Now it's all I can afford but the lord has sent me eternity It's to save the little children in a poor country
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everylasting life All the way to paradise
Now there's nothing left for luxuries Nothing left to pay my heating bill But the good lord will provide, I know he will So send what you can to the man with the diamond ring They're tuning in across the land to hear him sing
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everlasting life All the way to paradise, all the way to paradise.
Dire Straits
Tears in heaven
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
Would you hold my hand if I saw you in heaven? Would you help me stand if I saw you in heaven? I'll find my way through night and day, 'Cause I know I just can't stay here in heaven.
Time can bring you down, time can bend your knees, Time can break your heart, have you begging please, begging please.
Beyond the door there's peace I'm sure, And I know there'll be no more tears in heaven.
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
