Chiro en C°... van A tot Z of van het begin tot het einde..
For You wherever you are
Mijn wens? hopelijk een steuntje zijn...
10-03-2006
Mijn zoon de student (9)
Gelukkig had mijn echtgenoot gekozen voor een "kleinere" school....de overgang was vlot verlopen en.... hij was daar meer gevolgd ook....voor hem was het nodig!
je zou kunnen denken dat, door mijn zoon te willen voorstellen, ik afwijk van de ECHTE bedoeling van mijn blog... neen hoor: ik weet heel goed wat ik doe en waarom.
Dit is mijn enige mogelijkeid om te kunnen, niet helplen, maar een steun zijn: ik MOET jullie hem laten kennen, door mijn ogen...al de mensen die een dierbaar verloren hebben zullen mij beter verstaan: ik kan dan pas uitleggen hoe ik mij voelde en hoe ik redeneerde als ik ALLES eerst over zijn leven "gezegd" heb, toen we allemaal nog gelukkig waren, toen we een "olifant" nog konden maken van....iets dat na Pasen een "muis" leek te zijn, toen we ons nog kwaad konden maken, zorgen makten, onze zoon nu en dan..."aan de muur" wilden hangen....omdat hij zo "embetant" kon zijn.... en hoe we (ik) NA PASEN alles met andere ogen zag.... En ik ben er zeker van dat het ook zo is voor de anderen die een dierbare verloren hebben.... het is JUIST die andere zicht op alles die zo moeilijk te vatten is voor de mensen rondom ons die willen helpen, soms niet kunnen, en soms buiten vliegen.... met mijn blog hoop ik dat die mensen ons ook beter zullen verstaan!
Dat heeft hij NOOIT verstaan: hij had inderdaad meer dan 50% maar moest zijn jaar "dubbelen"....hij heeft er jaren over gesproken met zijn vader....tot als hij 19 jaar was....
Het was wel zo dat hij veel deugd van zijn tweede vierde heeft gehad: hij kon daarna beter verder leren.... maar... leg dat eens uit aan een kindje....en aan een puber,...en aan een "jonge gast"!!!
Vanaf nu moest het meer "serieus" worden....maar ja: hij was nog niet rijper geworden....
Juist een anekdote:
Dit jaar hadden wij in mei (met Onze Lieve Heer Hemelvaart) een caravane gekocht, als ze naar school gingen vertrekken daarna zei mijn echtgenoot tegen onze kinderen (eindelijk meer bedoeld voor onze zoon ...) "Als je in school komt moet je niet beginnen over wat we wel of niet kopen: dat zijn privé zaken... en heeft niets met school te maken!". Dezelfde middag kwam eerst mijn zoon naar huis (heel kwaad!) met zijn fiets...enkele minuten later mijn echtgenoot (heel kwaad!).... Mijn echtgenoot zei tegen mij "ik had het nog zo goed gezegd dat hij moest zwijgen en, tegen de speeltijd, kwam zijn meester bij mij en hij zei "allez proficiat met de caravane!"...hoe is het mogelijk!!".... mijn zoon antwoorde "maar ja, Pa, ik mag toch niet liegen en ik heb niets GEZEGD: deze morgen moesten we een opstel maken en de titel was "onze vakantieplannen".... en hij begon: "dit jaar zullen we naar zee gaan omdat we een caravane gekocht hebben...."
Na de kleuterschool mocht hij naar de "grote school" gaan.... waar zijn eigen vader ook les gaf....leuk hoor....in het begin!!!
ALLES wat er in school gebeurde wist zijn vader ook, wat er gebeurd was in de klas of op de speelplaats ook.... en mijn zoon was....zoals hij altijd geweest is: geen "perfecte student", daarom ging hij veel te veel tijd moeten verliezen!, verstrooid door een "vlieg bij de venster", niet altijd akkord met de meester (en later de juf!, kon nog niet zwijgen...nooit veranderd ook niet!, clown, dus....
Het waren jaren die niet altijd even plezant waren (voor ons alle 3: als mijn zoon thuis kwam vertelde hij "zijn" verhaal....en als mijn echtgenoot toekwam...vertelde hij mij "zijn" verhaal.... en natuurlijk was het nooit juist hetzelfde!!)
Ik heb alleen maar één klasfoto, anderen heb ik niet gevonden....
Het was al een deugniet, niet rap bang, "keikop", hij luisterde (al!) niet altijd, had zijn eigen gedacht.... maar was ook heel lief en, toen al, "verdediger van de mensen in nood": zijn zus is 3 jaar en een half ouder en het gebeurde dat ze "geplaagd" werd, ze kwam het hem zeggen en.... geen probleem, groter dan hem of niet, hij kwam erop af.... en begon te schoppen op de "lastpost"!!.... Wat ik nog niet verteld heb: als hij bijna 3 jaar oud was heeft hij een ziekte gehad (tussen bovenbeen en heup) en heeft bijna 3 jaar lang (dus tot rond zijn 6 jaar) een apparaat in metaal met steunschoen moeten dragen (hij mocht niet op zijn been steunen) dus... het deed pijn!!! ....Ja, als hij thuis kwaad was op zijn zus kon het ook gebeuren.... dat hij zo reageerde hoor!!
In verband met die ziekte: als we hoorden van de arts dat hij een apparaat moest dragen (en hij kon al zo moeilijk stil blijven!!) vroeg ik in paniek "hoe lang zal hij dat moeten dragen? wanneer zal het genezen zijn?" antwoord, heel kort: " minimum 3 jaar, maximum heel zijn leven, ik ben God de Vader niet Mevrouw!".... zal ik nooit vergeten.....
Deze voormiddag was het mooi weer... en ik ging in de tuin om eindelijk een beetje te kunnen "werken"... en ja.... alles begint opnieuw te leven.... dat ook!!
Negen jaar geleden was ik ook in de tuin bezig als ik niet in Brugge was.... of als mijn zoon "thuis was" (als hij het kon was hij niet thuis....maar bij die vriend, of vriendin, of naar zijn groot-ouders, of....).
Na de zomer van 1997 ben ik terug begonnen "kijken" in de tuin.... veel bloemen, veel groen, veel onkruid en veel "zevenbladen".... beetje bij beetje ben ik er terug aan begonnen: alles proberen te redden....
Vanaf dan noem ik die planten mijn kankerplanten: ik zie er een, begin met de grond omhoog te doen, trek ze weg, voorzichtig om te proberen alles mee te hebben, heb een dik "hart" en veel "vertakkingen" mee, denk nu is het weg..... en wat later zijn er nieuwe die uitschieten een beetje verder..... ze nemen al de kracht van de grond, als er nog maar een klein,klein stukje van een plant in de grond blijft heb je prijs, zelfs met speciale "cocktail" voor die soort heb ik het geprobeerd (op de bladeren en goed opletten: komt een van je andere planten in aanmerking met die "cocktail" ze kunnen zelf doodgaan...)....en toch zijn er ieder jaar opnieuw....en ieder jaar begin ik terug tegen te vechten,met al mijn middelen maar ik weet.....dat ik toch de sterkste niet zal zijn.....
Jullie die dit lezen, vergeten jullie niet dat er NIET IN IEDERE TUIN zulke planten zijn....en dat het WEL lukt om ze volledig te verwijderen in andere tuinen....
Als ik verder ga met de foto's van zijn leven zal het gebeuren dat ik moeilijk anders kan dan foto's eraan toevoegen waarop andere mensen ook te zien zullen zijn (schoolfoto's, familiefoto's, zijn "grootste hobby" foto's... of anderen); mijn dochter heeft mij al gezegd dat ze geen foto van haar op internet wil zien dus: zou je jezelf erkennen maar niet op dit blog gezien willen worden stuur mij gerust een mail: ik zal of de foto verwijderen of proberen je gezicht "weg te krijgen".
Dat was een van zijn "embetantste" kanten, hij bedoelde het niet slecht maar.... ik ben er zeker van dat hij, door zijn "grote mond", veel mensen gekwetst heeft....Ik heb, in een vorige bericht, er over gehad.... maar als mensen dit bericht lezen die hem gekend hebben .... kunnen ze zeker reageren....
Aan een ander kant kon hij niet leven met de gedacht dat hij "ruzie" had met iemand: hij probeerde zo vlug mogelijk alles weer "effen" te krijgen....
Laatste voorbeeld: als hij al ziek was had hij "woorden" gehad met een klasgenoot, tussen zijn behandelingen is hij met de auto naar zijn huis gereden...en heel opelucht teruggekomen: alles was uitgepraat..... hij kon "in vrede" verder....
Midnight, not a sound from the pavement Has the moon lost her memory, She is smiling alone. In the lamp light the withered leaves collect at my feet And the wind begins to moan
Memory, all alone in the moonlight I can smile at the old days I was beautiful then, I remember the time I knew what happiness was. Let the memory live again.
Every Street lamp seems to beat a fatalistic warning Someone mutters, the street lamp gutters, and soon it will be morning.
Daylight, I must wait for the sunrise I must think of a new life And I mustn't give in. When the the dawn comes tonight will be a memory, too And a new day will begin.
Burnt out ends of smokey days, the stale cold smell of morning A street lamp dies, another night is over, another day is dawning.
Touch me, it's so easy to leave me All alone with the memory Of mij days in the sun. If you touch me, you'll understand what happiness is Look, the new day has begun.
Hij heeft altijd van muziek gehouden, eerst kinderliedjes en als hij ouder werd kon hij veel verschillende genres apprecieren: als jullie zijn "verzameling" in zijn kamer zouden zien: echt van alles....
Muziek: al wat je wilde.... dus naar de muziekschool.... maar ja dat was theorie dus leren: hoe saai!!.... dan liever zelf oefenen dacht hij.... en dat deed hij, en hoe: heel onze buurt moet hem gehoord hebben in de loop van de jaren!
Sinterklaas had hem al vroeg een synthesizer gebracht; hij heeft ook een tijdje gitaar geprobeerd en ook... een drumset: gelukkig voor iedereen heeft dat niet lang geduurd!! Nog later heeft hij een beter synthesizer gehad... die in zijn kamer is...
Hij kon kindermuziek spelen (Chiro), pop (Clouseau), en van rustige stukken tot heavy Metal (zijn muziekgroep!)....
Niet alleen spelen... maar ook.... stel je voor: een mooie dag, ik ben in de tuin aan het werken, het is heel rustig, ik hoor alleen maar de vogels fluiten en plots krijg ik bijna een hartaanval en spring recht: door zijn (open venster) komen er verschrikkelijke geluiden, ik denk dat ons huis zal instorten, kijk omhoog.... en zie een kwibus aan de venster, in twee geplooid van het lachen .... van mijn verschot.... hoeveel keren is dat niet gebeurd!!
Hij zong ook graag, hij heeft, samen met een gebuur van ons, die wat ouder is dan hem en priester, Tom -ook een Tom maar geen visser (ik bedoel in de echte zin van het woord!), een jeugdkoor opgericht in onze parochie... na een tijdje heeft hij ermee moeten stoppen: er zijn maar 24 uur in een dag he!!
In 1996, hij was weer bezig in zijn kamer aan het...leren...dacht ik, hij kwam naar beneden en vroeg mij om naar zijn kamer te komen: als ik binnen kwam zat hij aan zijn synthesizer en zei "luister Ma"... en hij begon te spelen.... "Memory" van "Cats": dat is mijn favoriet nummer, ik hoorde het zo graag dat ik de video van de musical gekregen heb en, regelmatig keek ik ernaar.... dat verhaal trok mij ook enorm aan!! Het was niet direct de "genre" van mijn zoon maar hij zei "ik heb het voor jou geleerd..."
30 maart 1997 - of op Pasen-: enkele minuten voor 18 uur is hij gestorven; er werd ons gevraagd om de kamer te verlaten en daarna terug te komen om afscheid te nemen van hem, zonder al die machines, baxters, draden .... afscheid van mijn zoon...
We gingen (vraag mij niet hoe ik weet het niet!) beneden, in de restaurant van Sint Jan en stapten naar de tafel waar we samen regelmatig kwamen: dicht bij een venster die geeft op een meer met wat verder uitzicht op een kanaal... die naar de zee gaat... ik ging zitten op "mijn" plaats, rechtover de venster, mijn echtegnoot recht over mij en .... met een lege stoel aan mijn rechterkant... er was altijd achtergrondmuziek in die ruimte, echt niet luid hoor: normaal gezien moest je goed luisteren om het te horen. Ik nam dus plaats en keek naar buiten, op dat moment scheen de zon door de wolken, de weerschatsing van de stralen op het water, zacht golvend, geleken op honderd kleine sterretjes en ik hoorde.....de eerste noten van Memory....de tranen begonnen te rollen langs mijn wangen (en nu ook) en ik zei "luister Jan" tegen mijn echtgenoot.....en ik dacht:...."HIJ IS HIER"
Of hoe moeilijk het is om iets juist in te schatten
Na de dood van mijn zoon heb ik heel veel steun gehad, sommige mensen hebben mij nooit gekwetst (ook niet met "goede bedoelingen"!): mijn echtgenoot, mijn dochter, mijn schoonzoon, mijn moeder, mijn schoonbroers en schoonzusters, mijn beste vriendinnen, ook enkele andere "kennissen (goede en minder goede)" die, jullie mogen mij geloven, vriendinnen geworden zijn voor mij, en .... de vrienden of "maten" van mijn zoon.... over hen meer uitleg later!
Een tijdje na de dood van mijn zoon nodigde een van die vriendinnen ons (voor de zoveelste keer!) bij hen thuis, tot dan ging het nooit voor ons maar die keer zeiden we dat het goed was. We spraken af de vrijdag avond. Toen mijn vriendin ons verliet om naar huis te gaan zei ze tegen mij "Marie-Luce, ik moet je zeggen: onze zoon zal ook thuis zijn vrijdag avond.." Hun zoon is enkele jaren ouder dan onze zoon, kende hem goed en ik wist van mijn vriendin dat hij echt aangeslagen was met wat het gebeurd was dus antwoorde ik "Als je denkt dat het te zwaar voor hem zal zijn spreken we een ander dag af als hij niet thuis zal zijn!"... en ze keek heel verbaasd en met rode kaken naar mij: "Neen, voor hem niet: voor jullie! zal het gaan om onze zoon thuis bij ons te zien nu dat jullie zoon....?"
Een van de vele voorbeelden van de misverstanden die kunnen ontstaan in ons geval! ik heb haar geantwoord dat, als we akkoord waren om te komen, we wisten dat hun zoon daar kon zijn; en (nu spreek ik voor mij voor mijn echtgenoot weet ik het niet) zelf als ik efkes een krop in mijn keel kreeg als hun zoon inderdaad binnenkwam was ik heel blij van hem te zien, en genot van de warmte van hun familie en van hun vriendschap...
Het kon anders geweest zijn: ze kon geredeneerd hebben "ik vraag ze niet meer: het zou hen meer pijn dan goed doen" of niets gezegd hebben als ze vertrok... met de mogelijkheid dat we inderdaad kapot gingen zijn als hun zoon ging naar binnen komen. Gekukkig voor mij ben ik heel open en kan nooit "rond de pot draaien" en dat weet ze daarom zeggen we wat we denken tegen mekaar en blijven we echte vriendinnen in goede en slechte dagen!
Niet kwaad zijn he! Bedankt voor je bericht, je mag zeker zijn dat het mag, spreek maar zoveel als je wilt met hem, we kennen mekaar al zo lang!!!
Ik heb eerst geprobeerd je bericht te wijzigen (zonder zijn voornaam) maar dat kon niet... en ik wil nog wachten om zijn naam te noemen.... geloof mij: ik heb mijn reden....
Ik hoop dat je mij zal verstaan (ik denk het wel) en dat je binnenkort bij "hem" zal terug komen.
Enkele maanden geleden hoorde ik dat de broer van een van de vrienden van mijn zoon overleden was: een auto ongeluk; een tijdje later hoorde ik van een nicht dat haar zuster haar zoon verloren had: zelfmoord..... en mijn zoon: ziekte....
We hebben alle drie dezelfde verdriet,: we zijn alle drie onze zoon kwijt....de leegte in ons hart is even groot.... en zal altijd blijven....
De eerste wilde niet sterven, en is plots uit ons midden "geplukt" geweest: zonder afscheid te kunnen nemen... zonder lang te moeten afzien.....
De tweede is "uit vrije wil" gestorven, ik weet niet als hij afscheid genomen heeft....hij heeft physiek niet lang moeten afzien....maar om zoiets te doen moet hij wel psyschisch wel veel moeten afzien.... en alles verborgen gehouden voor iedereen....
De derde wilde niet sterven, hij was wel ziek maar geloofde tot op het einde in zijn genezing dus heeft hij geen afscheid genomen.... hij heeft wel lang moeten afzien....
Heel verschillend.... en toch hetzelfde....
Ik veronderstel dat de drie moeders hetzelfde denken: "had ik maar...." en dan elke moeder maar iets invullen met het gedacht dat DAT het verschil tussen leven en sterven ging maken ....
Na jaren van "had ik maar....", "ik had hem beter....", "misschien dat als ik .....", ben ik ermee gestopt (allez, eerlijk gezegd veel verminderd): DAT HELPT NIET.
Wij, moeders, houden van onze kinderen, doen al wat we kunnen voor hen, zijn er voor hen, willen het beste voor hen en, als er iets gebeurt met hen MOGEN WIJ ZO NIET REDENEREN: we hebben niet alles in handen en dat moeten wij aanvaarden.
Ik ben Marie-Luce
Ik ben een vrouw en woon in West Vlaanderen (Belg) en mijn beroep is geen meer..
Ik ben geboren op 03/11/1951 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: veel (gelukkig!) : klein-kinderen, planten, foto\\\'s, knutselen, en nu ook computer....
Ik ben Franstalig, getrouwd met een Vlaming en woon in Vlaanderen al meer dan 30 jaar. Mijn basis van de taal was wat ik op school geleerd had (en dat was niet mijn beste vak!)...
Nu spreek ik goed maar schrijven is moeilijker: meer uitleg in mijn blog
de tijd vliegt snel zo leef ik vaak in toekomst en verleden droom en herinnering
mocht ik ooit in zuchten en in weeën dromen dat je meer bij me bent voor altijd vanaf heden.
Dala
Ticket To Heaven
I can see what you're looking to find in the smile on my face In my peace of mind, in my state of grace I send what I can to the man from the ministry He's a part of heaven's plan and he talks to me
Now I send what I can to the man with the diamond ring He's a part of heaven's plan and he sure can sing Now it's all I can afford but the lord has sent me eternity It's to save the little children in a poor country
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everylasting life All the way to paradise
Now there's nothing left for luxuries Nothing left to pay my heating bill But the good lord will provide, I know he will So send what you can to the man with the diamond ring They're tuning in across the land to hear him sing
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everlasting life All the way to paradise, all the way to paradise.
Dire Straits
Tears in heaven
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
Would you hold my hand if I saw you in heaven? Would you help me stand if I saw you in heaven? I'll find my way through night and day, 'Cause I know I just can't stay here in heaven.
Time can bring you down, time can bend your knees, Time can break your heart, have you begging please, begging please.
Beyond the door there's peace I'm sure, And I know there'll be no more tears in heaven.
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
