We zijn aan de zee: tot deze namiddag met de klein kinderen en nu met twee, tot morgen... Deze avond nam ik de tijd om de krant te lezen en ook een beetje naar tv te kijken...
Meer dan 10 jaar al hoor ik en zie ik de akties rond "kom op tegen kanker"; meer dan 10 jaar al weet ik welke bedragen geschonken worden voor hulp, materiaal, onderzoek... vanavond dacht ik "en dan?" heeft dat zin? wat is er veranderd in meer dan 10 jaar? is het al beter? heeft dat geld iets opgebracht? is er wel degelijk meer hulp? hebben al die onderzoeken geholpen? hebben de patienten echt meer kansen dan 10 jaar geleden? ik lees regelmatig ook een "uitvinding in laboratorium" die een "doorbrak" zou kunnen betekenen... binnen??? jaren... wanneer? is het al gebeurd? waar? hoe? minder nieuwe gevallen? minder agressief? minder pijnlijk? Al die vragen... heeft dat zin?
Meer dan 1 jaar na de dood van Joe (en maanden na andere moorden van jongeren) vraag ik mij af "en dan?" Heeft dat zin? wat is er veranderd in dit jaar? is het al beter? is er al iets veranderd? Wat? Waar? Wie? Al die vragen.... heeft dat zin?
heb ik de hele dag niets gedaan: rondgelopen in de tuin, naar de kamer van Steven geweest, weer rondgelopen... echt onrustig.... neen, zelf niet met Steven in mijn hoofd, wel met die viering.
Ik wist dat Tom er iets speciaal ging van maken, een ECHTE viering: persoonlijk, dicht bij Steven en al de mensen die aanwezig waren; ik wist dat Ron ook met hart en ziel die viering ging opluisteren; ik wist wel dat de woorden dat Jan ging zeggen uit zijn hart gingen komen; ik hoopte dat ieder mens die daar aanwezig ging zijn er ECHT wilde zijn ... en niet MOEST... Maar ik wist NIET wat Tom ging zeggen, ik wist NIET wat Ron ging zingen, ik wist NIET wat Jan ging zeggen; ik wist NIET wie daar ging zijn... en ik was bang: bang van mijn reacties, bang van mijn houding, bang van mijn gedachten, bang van mijn gevoelens...
Als we terug thuis waren was de spanning weg: we waren alle twee rustig... en... hoe kan ik dat beschrijven? "tevreden"? ja en neen... "opgelucht"? ja en neen..."getroost"? ja en neen... ik vind de juiste woorden niet.... ons hart was verwarmd, ja zoiets: Steven was erbij, hij straalde in de kapel, hij bracht ons een prachtig geschenk: een gevoel van samenhorigheid, we waren allemaal samen in een cirkel, met hem.... zoals in "zijn" chiro.....
En, Tom: als de woorden "ga in vrede" betekenen hoe Jan en ikzelf (en hopelijk al de aanwezigen) waren als we O.L.V. van Vlaanderen verlieten weet dat het inderdaad zo was, en wees duizend maal bedankt ervoor samen met al de mensen die in onze warme cirkel waren!!
Hoe langer het geleden is
hoe meer we Steven missen.
Ze zeggen dat het went,
maar niemand zegt wanneer.
Dus we leven dag na dag en hij sterft telkens weer.
Jouw aandacht,
het noemen van zijn naam,
de herinneringen koesteren, ...
zijn als een zachte hand op onze schouders.
Steven, ... reeds 10 jaar -op Pasen 1997- "zonder jou"...
We willen onze Steven herdenken op
zaterdag 31 maart om 17.30 uur
in de kapel van het klooster O.L.V. van Vlaanderen, Beverlaai 75 te Kortrijk.
De eucharistieviering wordt gecelebreerd door priester Tom Flamez
en muzikaal opgeluisterd door Steffen Ron, de dagelijkse reisgezel van Steven op weg naar school en terug.
Je bent van harte welkom!
Marie-Luce en Jan Meersman Marie-Ange en Serge
Matisse en Hélène
Nu ben ik terug thuis: mijn ingebouwde pc blijft draaien, geen herstelpunt mogelijk....rustiger ben ik ook niet: dezelfde beelden, dezelfde gevoelens, dezelfde woorden komen opnieuw.... wat mij nog meer "in de put" duwt is dat ik soms moeite heb om mijn geheugen scherp te houden: als ik probeer, met mijn ogen dicht, Steven te "zien" en te "horen" gebeurt het dat het mij niet meer lukt... en dat doet mij zoveel pijn; op andere momenten gaat het vanzelf: zonder dat ik erover denk: daar is hij terug.... ouder worden misschien? maar toch heb ik de indruk dat ik hem soms aan het "vergeten" ben: niet "echt" vergeten maar teveel afstand van hem neem....
5 jaar geleden was mijn keuze Steven "te ontmoeten" waar hij zo graag was, waar hij zeker was dat hij in die Paasvakantie ging kunnen gaan: naar zee, naar Bredene... dat was in een beperke kring, zonder viering, zonder afgesproken "doel": gewoon laten weten dat we samen kwamen om een bepaalde uur ... aan de Visserkapel van Bredene... we zijn daar een beetje gebleven, het was mooi weer; daarna hebben we samen een wandeling gemaakt langs de paden dat Steven zo goed kende: in het park, in de duinen, op het strand, in "zijn" Bredene ... Het heeft mij deugd gedaan: we waren echt samen: we spraken niet alleen over Steven maar hij was bij mij, bij ons.... de aanwezigen kenden hem persoonlijk, ik heb zelfs dingen gehoord die dag dat ik niet wist (ja: ik ben zijn moeder he: geen "maat" van hem: bepaalde dingen zeg je niet tegen je ouders... bevoorbeeld dat de meeste van zijn "maten" onze caravane kenden??? hoe? hij had een sleutel maar wist dat het uitsluitend was om, als we al sliepen, binnen te kunnen, niet om met "maten" te komen!!)... ik kon alleen maar glimlachen: ik was zelf blij voor hem dat het hem gelukt was....
Zaterdag zal het heel anders zijn: mijn echtgenoot heeft gekozen voor een viering, veel mensen weten het... ik vraag mij toch af: zal Steven ook zo dicht bij mij zijn als 5 jaar geleden? ik hoop het... maar ben er niet zeker van....
Terug: van woensdag namiddag tot vanavond ben ik "gevlucht", nog eens, zoals ieder jaar opnieuw...proberen naar "de bron" terug te gaan, mezelf terug vinden, rust terug vinden, tijd hebben om Steven terug dichter te voelen, mijn "ingebouwde pc" eindelijk eens te kunnen "uitschakelen", al een grote kuis te kunnen doen tussen al de bestanden die zoveel vrije ruimte nemen te wissen.... een herstelpunt proberen... van 10 jaar....
Ik was juist buiten, planten gaan verplaatsen: ik keek naar de hemel en zag al die sterren, ik deed mijn ogen dicht en ruikte de geur van de lente: fris, zuiver, aarde, yacinthen, paaslelies al.... bijna geen wind, geen geluiden: rust; niet lang hoor: enkele seconden en daarna, aansluitend aan die vrede kwam het terug: MAAR WAAROM DAN????
Waarom moest Steven sterven? Waarom moesten andere jonge mensen voor hun ouders sterven (en voor echte prullen soms!)? Waarom komt het altijd terug? Waarom is het altijd rond die periode dat er akties zijn voor kom op tegen kanker? Waarom? is dat mijn verbeelding of is het inderdaad zo dat ik ieder jaar na zijn dood rond die periode zelf meer geconfronteerd ben met mensen die ik ken en die ook die ziekte hebben, of kunnen hebben, of gehad heben? met mensen die ook een dierbaar verloren hebben?....
WAAROM
En neen: ik ben zelf niet kwaad... op wie? op wat? wel ontmoedigd: het is soms heel moeilijk om te geloven dat ieder leven zin heeft, dat het mooi is, van hoop te kunnen geven aan anderen... en aan jezelf....en toch... blijf ik hopen....
Voor de eerste keer ben ik niet met bloemen naar zijn graf geweest met bloemen: ik had er geen behoefte van; maar al wat ik wel gedaan heb(soms met uitstel of met moeite) tegen Kerst en Nieuwjaar aan "feestelijke" versieringen in en bij onze woning en mijn "probaties" om vriendelijk en "normaal" te zijn beschouw ik als evenveel bloemen voor hem.... ik blijf hopen dat hij dat ziet en voelt...
Ieder jaar, was er iets: 17 jaar geleden een baby Yorkshire, Lady (die is er nog!)....10 jaar geleden een grote "bord" in karton, versierd met pakjes en textjes en een cadeaubon voor afhaalchinees.... van Steven....
Dit jaar toch een heel mooi cadeau gekregen: als ik deze voormiddag mijn pc opendeed was er een e-mail met...een korte filmpje van mijn twee grootste schatten (mijn kleinkinderen) die mij een "gelukkige verjaardag" wensten (in de zetel, bij hen thuis met pyama aan!): echt ontroerend hoor...en deugd dat het mij deed!!! Heel efkes (mag niet van hun mama CHHHHHT!)En 't is gelukt ook!!! waar gaan we dat schrijven!!!!
Als ik mijn lessen (heel lang geleden!) niet vergeten ben is Halloween (onder andere namen) veel ouder dan Allerheiligen: heel ver van de handel, de pompoenen, de heksen, de graven, ... en alle andere griezelijke "dingen" die nu meer en meer te zien zijn, was het een zuiver "Allerzielen" dag: een dag waar men dacht dat de doden terug op aarde kwamen (wat ik helemaal niet griezelijk zou vinden jullie mogen mij gerust geloven!)...maar de "levenden" dachten dat die doden terugkwamen omdat ze de rust niet konden vinden.... door het feit dat de "levenden" ze verwaarloosden... dus wat deden die laatste dan: offers: vandaar dat "we" met Allerheiligen bloemen op hun graf leggen...
Weten jullie wat ik denk: de doden hebben rust gevonden, we moeten geen offers doen om ze "te sussen", wat veel meer geloofwaardig zou zijn is dat WIJ dat doen (en de vroegere "levenden" ook) omdat WE ZELF geen rust vinden: door schuldgevoelens, en misschien omdat het de donkere periode van het jaar is,we nachtmerries krijgen waardoor we hopen, door die "offers" ZELF de rust te kunnen terugvinden....
Weten jullie aan wie ik WEL veel meer denk vandaag? aan al de mensen voor wie het de eerste keer is dat ze op "mijn" manier Allerheiligen zullen door moeten... Sommige van die mensen ken ik persoonlijk, anderen heb ik via mijn blog leren kennen, anderen nog door familieleden, nog anderen door iets te horen of te lezen,....en al de anderen van wie ik geen weet heb... Al die mensen zullen op hun manier bepalen hoe ze die dag gaan doorkomen...maar hoe dan ook, ze zullen vandaag nog veel meer de leegte in hun hart voelen en hun verdriet zal nog (of terug) meer dan verdubbelen
Aan hen wens ik heel veel kracht vandaag, meer dan al de "normale" dagen...wetend dat het voor ons eindelijk ieder dag Allerheiligen is...
Natuurlijk denk ik aan Steven... maar niet meer of minder dan de andere dagen; ik weet dat ik deze avond, als we weer zullen gaan "Hoogdagen" bij mijn schoonouders met de naaste familie dat ik dan wel meer verdriet zal hebben dan anders, mij meer eenzaam zal voelen, meer "anders" dan de anderen daar: een Hoogdag is een gelegenheid om samen te zijn,om je gelukkig te voelen in je "nest", om een stukje te eten, een glaasje (of meer) te drinken, oude verhalen te vertellen, leute te maken...zelfs soms echt onnozel doen....op zich heel mooi toch!!.... ik vraag me wel af toch "waar blijft daartussen de echte oorsprong van die "Hoogdag"? waar blijft Steven? Weten ze nog dat hij vroeger hier ook met ons was of zijn jullie hem echt vergeten? ... neen hoor: er zijn bloemen op zijn graf vandaag: daar ben ik zeker van...en het doet mij "deugd" (zelfs als ik nooit op Allerheiligen naar het kerhof gaat: ik kan mij niet voorstellen dat er daar heiligen te vinden zijn!; geef mij maar Allerzielen: dan ben ik er mee eens!)...maar nog liever dan bloemen zelf gezet of opdracht gegeven aan een bloemist om ze "op tijd" te gaan zetten (niet te vroeg: zie dat het vriest! en niet te laat: dat de mensen zien dat we eraan gedacht hebben!) zou ik hebben dat zijn naam tensminste zou vermeld worden vanavond, zelfs als ik weet dat er geen "nieuws meer te vertellen zijn", het moet niet lang duren...efkes "to the point" komen, tot de dag van de overledenen.. PS: sommige van de aanwezige mensen doen het wel hoor, ze zijn niet allemaal zo...'k weet niet wat...
De kortere dagen, de langere avonden, meer stilte, meer tijd... het wordt gezegd dat die periode slecht is voor mensen die "van de zenuwen weten", het "vallen van de bladeren"....ja, dat denk ik ook: ben ik de enige die in die periode altijd meer denk aan "hoe gezellig het was thuis"...vroeger... in mijn "vorige leven"?
Gezellig samen thuis, kaarsen die branden, herfststukken hier en daar, dan de pompoentjes, dan de voorbereidingen voor Sinterklaas, daarna Kerst, en dan Nieuwjaar: allemaal zulke mooie gelegenheden die nooit meer dezelfde zullen zijn....
En toch nog proberen het zo gezellig mogelijk te maken, niet voor jezelf maar voor de mensen van wie je houdt, en ook in de hoop dat die ene, die onzichtbaar voor jou is, ook zou denken dat je toch nog "gelukkig" bent....
Als je nu bij ons was voor je 29ste verjaardag? Raar: ik heb de hele voormiddag geprobeerd op mijn blog te kunnen via Pa's laptop maar ik kon nooit inloggen ...en nu wel!! (niet lachen: je weet dat ik geen laptopliefhebber ben!). Fijne verjaardag daar boven ... we denken aan jou...we houden van jou Steven...
Ik heb een antwoord gevonden voor Matisse... ik weet heel goed dat het niet "heel" juist is maar.... in afwachting...zolang dat hij nog niet in staat is om zelf te "kiezen" wat en hoe hij verder zijn levenswijze zal zijn hoop ik dat mijn antwoord voldoende zal zijn... En... wie weet? Misschien kan het een van jullie ook helpen als een kindje je vragen stelt over een dierbare die er niet meer "is"...
Ik ben Marie-Luce
Ik ben een vrouw en woon in West Vlaanderen (Belg) en mijn beroep is geen meer..
Ik ben geboren op 03/11/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: veel (gelukkig!) : klein-kinderen, planten, foto\\\'s, knutselen, en nu ook computer....
Ik ben Franstalig, getrouwd met een Vlaming en woon in Vlaanderen al meer dan 30 jaar. Mijn basis van de taal was wat ik op school geleerd had (en dat was niet mijn beste vak!)...
Nu spreek ik goed maar schrijven is moeilijker: meer uitleg in mijn blog
de tijd vliegt snel zo leef ik vaak in toekomst en verleden droom en herinnering
mocht ik ooit in zuchten en in weeën dromen dat je meer bij me bent voor altijd vanaf heden.
Dala
Ticket To Heaven
I can see what you're looking to find in the smile on my face In my peace of mind, in my state of grace I send what I can to the man from the ministry He's a part of heaven's plan and he talks to me
Now I send what I can to the man with the diamond ring He's a part of heaven's plan and he sure can sing Now it's all I can afford but the lord has sent me eternity It's to save the little children in a poor country
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everylasting life All the way to paradise
Now there's nothing left for luxuries Nothing left to pay my heating bill But the good lord will provide, I know he will So send what you can to the man with the diamond ring They're tuning in across the land to hear him sing
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everlasting life All the way to paradise, all the way to paradise.
Dire Straits
Tears in heaven
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
Would you hold my hand if I saw you in heaven? Would you help me stand if I saw you in heaven? I'll find my way through night and day, 'Cause I know I just can't stay here in heaven.
Time can bring you down, time can bend your knees, Time can break your heart, have you begging please, begging please.
Beyond the door there's peace I'm sure, And I know there'll be no more tears in heaven.
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
