Chiro en C°... van A tot Z of van het begin tot het einde..
For You wherever you are
Mijn wens? hopelijk een steuntje zijn...
29-03-2007
en nu...
Nu ben ik terug thuis: mijn ingebouwde pc blijft draaien, geen herstelpunt mogelijk....rustiger ben ik ook niet: dezelfde beelden, dezelfde gevoelens, dezelfde woorden komen opnieuw.... wat mij nog meer "in de put" duwt is dat ik soms moeite heb om mijn geheugen scherp te houden: als ik probeer, met mijn ogen dicht, Steven te "zien" en te "horen" gebeurt het dat het mij niet meer lukt... en dat doet mij zoveel pijn; op andere momenten gaat het vanzelf: zonder dat ik erover denk: daar is hij terug.... ouder worden misschien? maar toch heb ik de indruk dat ik hem soms aan het "vergeten" ben: niet "echt" vergeten maar teveel afstand van hem neem....
5 jaar geleden was mijn keuze Steven "te ontmoeten" waar hij zo graag was, waar hij zeker was dat hij in die Paasvakantie ging kunnen gaan: naar zee, naar Bredene... dat was in een beperke kring, zonder viering, zonder afgesproken "doel": gewoon laten weten dat we samen kwamen om een bepaalde uur ... aan de Visserkapel van Bredene... we zijn daar een beetje gebleven, het was mooi weer; daarna hebben we samen een wandeling gemaakt langs de paden dat Steven zo goed kende: in het park, in de duinen, op het strand, in "zijn" Bredene ... Het heeft mij deugd gedaan: we waren echt samen: we spraken niet alleen over Steven maar hij was bij mij, bij ons.... de aanwezigen kenden hem persoonlijk, ik heb zelfs dingen gehoord die dag dat ik niet wist (ja: ik ben zijn moeder he: geen "maat" van hem: bepaalde dingen zeg je niet tegen je ouders... bevoorbeeld dat de meeste van zijn "maten" onze caravane kenden??? hoe? hij had een sleutel maar wist dat het uitsluitend was om, als we al sliepen, binnen te kunnen, niet om met "maten" te komen!!)... ik kon alleen maar glimlachen: ik was zelf blij voor hem dat het hem gelukt was....
Zaterdag zal het heel anders zijn: mijn echtgenoot heeft gekozen voor een viering, veel mensen weten het... ik vraag mij toch af: zal Steven ook zo dicht bij mij zijn als 5 jaar geleden? ik hoop het... maar ben er niet zeker van....
Terug: van woensdag namiddag tot vanavond ben ik "gevlucht", nog eens, zoals ieder jaar opnieuw...proberen naar "de bron" terug te gaan, mezelf terug vinden, rust terug vinden, tijd hebben om Steven terug dichter te voelen, mijn "ingebouwde pc" eindelijk eens te kunnen "uitschakelen", al een grote kuis te kunnen doen tussen al de bestanden die zoveel vrije ruimte nemen te wissen.... een herstelpunt proberen... van 10 jaar....
Ik was juist buiten, planten gaan verplaatsen: ik keek naar de hemel en zag al die sterren, ik deed mijn ogen dicht en ruikte de geur van de lente: fris, zuiver, aarde, yacinthen, paaslelies al.... bijna geen wind, geen geluiden: rust; niet lang hoor: enkele seconden en daarna, aansluitend aan die vrede kwam het terug: MAAR WAAROM DAN????
Waarom moest Steven sterven? Waarom moesten andere jonge mensen voor hun ouders sterven (en voor echte prullen soms!)? Waarom komt het altijd terug? Waarom is het altijd rond die periode dat er akties zijn voor kom op tegen kanker? Waarom? is dat mijn verbeelding of is het inderdaad zo dat ik ieder jaar na zijn dood rond die periode zelf meer geconfronteerd ben met mensen die ik ken en die ook die ziekte hebben, of kunnen hebben, of gehad heben? met mensen die ook een dierbaar verloren hebben?....
WAAROM
En neen: ik ben zelf niet kwaad... op wie? op wat? wel ontmoedigd: het is soms heel moeilijk om te geloven dat ieder leven zin heeft, dat het mooi is, van hoop te kunnen geven aan anderen... en aan jezelf....en toch... blijf ik hopen....
Voor de eerste keer ben ik niet met bloemen naar zijn graf geweest met bloemen: ik had er geen behoefte van; maar al wat ik wel gedaan heb(soms met uitstel of met moeite) tegen Kerst en Nieuwjaar aan "feestelijke" versieringen in en bij onze woning en mijn "probaties" om vriendelijk en "normaal" te zijn beschouw ik als evenveel bloemen voor hem.... ik blijf hopen dat hij dat ziet en voelt...
Ieder jaar, was er iets: 17 jaar geleden een baby Yorkshire, Lady (die is er nog!)....10 jaar geleden een grote "bord" in karton, versierd met pakjes en textjes en een cadeaubon voor afhaalchinees.... van Steven....
Dit jaar toch een heel mooi cadeau gekregen: als ik deze voormiddag mijn pc opendeed was er een e-mail met...een korte filmpje van mijn twee grootste schatten (mijn kleinkinderen) die mij een "gelukkige verjaardag" wensten (in de zetel, bij hen thuis met pyama aan!): echt ontroerend hoor...en deugd dat het mij deed!!! Heel efkes (mag niet van hun mama CHHHHHT!)En 't is gelukt ook!!! waar gaan we dat schrijven!!!!
Als ik mijn lessen (heel lang geleden!) niet vergeten ben is Halloween (onder andere namen) veel ouder dan Allerheiligen: heel ver van de handel, de pompoenen, de heksen, de graven, ... en alle andere griezelijke "dingen" die nu meer en meer te zien zijn, was het een zuiver "Allerzielen" dag: een dag waar men dacht dat de doden terug op aarde kwamen (wat ik helemaal niet griezelijk zou vinden jullie mogen mij gerust geloven!)...maar de "levenden" dachten dat die doden terugkwamen omdat ze de rust niet konden vinden.... door het feit dat de "levenden" ze verwaarloosden... dus wat deden die laatste dan: offers: vandaar dat "we" met Allerheiligen bloemen op hun graf leggen...
Weten jullie wat ik denk: de doden hebben rust gevonden, we moeten geen offers doen om ze "te sussen", wat veel meer geloofwaardig zou zijn is dat WIJ dat doen (en de vroegere "levenden" ook) omdat WE ZELF geen rust vinden: door schuldgevoelens, en misschien omdat het de donkere periode van het jaar is,we nachtmerries krijgen waardoor we hopen, door die "offers" ZELF de rust te kunnen terugvinden....
Weten jullie aan wie ik WEL veel meer denk vandaag? aan al de mensen voor wie het de eerste keer is dat ze op "mijn" manier Allerheiligen zullen door moeten... Sommige van die mensen ken ik persoonlijk, anderen heb ik via mijn blog leren kennen, anderen nog door familieleden, nog anderen door iets te horen of te lezen,....en al de anderen van wie ik geen weet heb... Al die mensen zullen op hun manier bepalen hoe ze die dag gaan doorkomen...maar hoe dan ook, ze zullen vandaag nog veel meer de leegte in hun hart voelen en hun verdriet zal nog (of terug) meer dan verdubbelen
Aan hen wens ik heel veel kracht vandaag, meer dan al de "normale" dagen...wetend dat het voor ons eindelijk ieder dag Allerheiligen is...
Natuurlijk denk ik aan Steven... maar niet meer of minder dan de andere dagen; ik weet dat ik deze avond, als we weer zullen gaan "Hoogdagen" bij mijn schoonouders met de naaste familie dat ik dan wel meer verdriet zal hebben dan anders, mij meer eenzaam zal voelen, meer "anders" dan de anderen daar: een Hoogdag is een gelegenheid om samen te zijn,om je gelukkig te voelen in je "nest", om een stukje te eten, een glaasje (of meer) te drinken, oude verhalen te vertellen, leute te maken...zelfs soms echt onnozel doen....op zich heel mooi toch!!.... ik vraag me wel af toch "waar blijft daartussen de echte oorsprong van die "Hoogdag"? waar blijft Steven? Weten ze nog dat hij vroeger hier ook met ons was of zijn jullie hem echt vergeten? ... neen hoor: er zijn bloemen op zijn graf vandaag: daar ben ik zeker van...en het doet mij "deugd" (zelfs als ik nooit op Allerheiligen naar het kerhof gaat: ik kan mij niet voorstellen dat er daar heiligen te vinden zijn!; geef mij maar Allerzielen: dan ben ik er mee eens!)...maar nog liever dan bloemen zelf gezet of opdracht gegeven aan een bloemist om ze "op tijd" te gaan zetten (niet te vroeg: zie dat het vriest! en niet te laat: dat de mensen zien dat we eraan gedacht hebben!) zou ik hebben dat zijn naam tensminste zou vermeld worden vanavond, zelfs als ik weet dat er geen "nieuws meer te vertellen zijn", het moet niet lang duren...efkes "to the point" komen, tot de dag van de overledenen.. PS: sommige van de aanwezige mensen doen het wel hoor, ze zijn niet allemaal zo...'k weet niet wat...
De kortere dagen, de langere avonden, meer stilte, meer tijd... het wordt gezegd dat die periode slecht is voor mensen die "van de zenuwen weten", het "vallen van de bladeren"....ja, dat denk ik ook: ben ik de enige die in die periode altijd meer denk aan "hoe gezellig het was thuis"...vroeger... in mijn "vorige leven"?
Gezellig samen thuis, kaarsen die branden, herfststukken hier en daar, dan de pompoentjes, dan de voorbereidingen voor Sinterklaas, daarna Kerst, en dan Nieuwjaar: allemaal zulke mooie gelegenheden die nooit meer dezelfde zullen zijn....
En toch nog proberen het zo gezellig mogelijk te maken, niet voor jezelf maar voor de mensen van wie je houdt, en ook in de hoop dat die ene, die onzichtbaar voor jou is, ook zou denken dat je toch nog "gelukkig" bent....
Als je nu bij ons was voor je 29ste verjaardag? Raar: ik heb de hele voormiddag geprobeerd op mijn blog te kunnen via Pa's laptop maar ik kon nooit inloggen ...en nu wel!! (niet lachen: je weet dat ik geen laptopliefhebber ben!). Fijne verjaardag daar boven ... we denken aan jou...we houden van jou Steven...
Ik heb een antwoord gevonden voor Matisse... ik weet heel goed dat het niet "heel" juist is maar.... in afwachting...zolang dat hij nog niet in staat is om zelf te "kiezen" wat en hoe hij verder zijn levenswijze zal zijn hoop ik dat mijn antwoord voldoende zal zijn... En... wie weet? Misschien kan het een van jullie ook helpen als een kindje je vragen stelt over een dierbare die er niet meer "is"...
Zelfs als ik niet aanwezig was hier (het doet mij denken aan iets "anders") ik ben gewoon aan de andere kant, zoals Steven, maar dan van jullie scherm...
Ik heb nog eens, op Vaderdag, ondervonden hoe mensen anders zijn: op Moederdag wil ik niemand zien... zeker niet onze dochter en haar gezin (dat heb ik hier al vermeld); op Vaderdag, we waren aan zee mijn echtgenoot en ik, heeft hij Marie-Ange, Serge en de kinderen uitgenodigd... en we hebben de hele dag samen doorgebracht...
Nu iets anders: verleden week donderdag avond, als ik mijn kleindochter (zal 3 worden begin september) naar de slaapkamer bracht vroeg ze mij wat er achter "die" deur was, ik heb geantwoord "dat is de kamer van Nonkel Steven, als Mama en Nonkel Steven kindjes waren sliepen ze hier: hij sliep in die kamer en je Mama sliep in de kamer waar jullie nu slapen"... het was voldoende voor haar.
Nu dinsdag, als ik mijn kleinzoon (zal 5 worden begin december) naar de slaapkamer bracht vroeg hij mij "Oma, welke deur is dat daar?"... ik heb hem dezelfde antwoord gegeven... "Mag ik de kamer van Nonkel Steven zien?" vroeg hij mij... ik moest eventjes slikken en vroeg "wil je zijn kamer zien?" "Ja" zei Matisse... en ik heb de deur open gedaan, en Matisse is eerst naar binnen geweest: het eerste dat hij zei was "kijk Oma: een grote vlag van Club Brugge... en nog een! ... en een sjaal van Brugge!"... en hij keek overal met veel interesse, stelde vragen: zijn dat bekers van de voetbal? Had Nonkel Steven de meeste goals gemaakt? en die beker? er is geen voetballer erop maar een visser... Ja ik weet het: hij heeft de grootste vis gevangen! ...Hij sliep in die bed? .... Zoveel cd!!!... Hij heeft ook een computer!...Is dat een piano van Nonkel Steven Oma?....Dat is Nonkel Steven op die foto en de anderen? oh! is dat Hans misschien?... en ik maar zo normaal mogelijk antwoorden....Zo moeilijk!!! ik vrees de dag dat Matisse mij zal vragen hoe dat komt dat Nonkel Steven in de hemel is en toch begraven: ik weet echt niet hoe ik zoiets aan een klein kind zal kunnen uitleggen.... ik hoop dat, als Matisse mij die vraag zal stellen, Steven mij zal ook kunnen helpen... We gingen uit de kamer, Matisse kwam in zijn kamer, draaide zich naar mij toe en zei "het is jammer dat Nonkel Steven in de hemel is eh Oma?"....
dat er een tijd ging komen dat ik het weer zo druk ging hebben 9 jaar geleden of zelfs veel later, ben ik zeker dat ik ging geantwoord hebben "nooit meer!, ik zal NOOIT meer het te druk heben met niets!"... of misschien zelfs die persoon buiten hebben gezet!!
En toch is het zo: het is hier zo druk de laatste maanden: familie, vrienden, tuin, huis,... dat ik hier niet op mijn gemak kan komen; ik moet ook toegeven dat ik (voorlopig) niet meer kan scannen... en dat is ook een handicap: mijn bedoeling is wel om verder met foto's te werken ook!
Na een lange stilte ben ik terug... ik had gescheven dat ik de slaaf niet was van mijn pc: mijn prioriteiten zijn anders de laatste weken: de klein-kinderen, mijn vriendinnen ... en mijn "yoga": bloemen en planten: de tuin.... zonder Steven te vergeten...
Nu neem ik eventjes tijd voor... Moederdag...
Moederdag 1996...Het was de eerste keer dat Steven bloemen wilde halen "apart": niet met zijn vader en zijn zus: ik zie hem nog vertrekken op zijn bromfiets en heel fier terugkomen met een ruiker bloemen (gekocht in onze gemeente bij maten van hem die begonnen waren met een bloemenwinkel)...en s'middags, zoals ieder jaar aten we samen, met een mooie gedekte tafel, na een gezellig aperitief... en daarna gingen wij naar mijn schoon-ouders, samen.... We hadden al naar mijn moeder gebeld in de voormiddag... en iedereen had haar een gelukkige Moederdag gewenst....
Moederdag 1997.... de hel... 's morgen's wakker worden, wenen, in zijn kamer gaan, proberen kracht te vinden, mijn tranen te doen stoppen, een pilletje slikken om "zo normaal mogelijk" te blijven... zelfs daarmee kon het niet de eerste jaren....en toch: ik voelde mij zo schuldig tegenover mijn dochter: ik wilde er zeker zijn die dag voor haar maar aan de andere kant weten dat ik niet gelukkig kon zijn, dat zij bij mij te hebben zonder haar broer mijn verdriet nog groter maakte, die ene lege stoel aan tafel... ik kon niet (en dat kan ik nog niet!).
Moederdag nu... nog de hel... zal de hel blijven... altijd.... die leegte voel ik ieder jaar opnieuw en even pijnlijk...
Ik mag echt van geluk spreken als ik zeg dat mijn dochter mij verstaat: ze komen niet meer eten op Moederdag, ze "passeren" die dag of de dag voordien; eerlijk gezegd ik heb ook het geluk dat ik mijn dochter, schoonzoon en kleinkinderen veel zie en, algemeen gezien waarom op Moederdag als ik dan moet proberen een "toneeluitvoering" te geven: neen, Moederdag mag voor mij zo rap mogelijk voorbij gaan...
Misschien een "troost"? voor al de moeders die zoveel geluk hebben dat al hun kinderen bij hen of zelfs ver maar in leven zijn: dat ze eventjes denken, als ze moeders zoals ikzelf zien, hoe dankbaar ze mogen zijn...
Als ik in de badkamer kwam en keek in de spiegel kon ik het niet geloven: ieder keer dacht ik "hoe is het mogelijk dat ik nog leef"....
In de tijd dat mijn kinderen heel klein waren heeft een schooljuffrouw een kind verloren.... kanker: ik weet nog dat ik toen dacht "als het met een van mijn kinderen ooit zou gebeuren zou ik sterven, ik zou niet meer kunnen leven"....
In de tijd van mijn bloemenwinkel was er alleen maar een ding dat ik weigerde van te doen: de kerk versieren voor de begrafenis van een kind: dat KON IK NIET: ik wilde geen geld verdienen door zoiets, als ik het aanvaard zou hebben was ik wel verplicht om ervoor te doen betalen: dus weigerde ik...
Ik had een jongen als klant: vanaf dat hij een jaar of 12 was kwam hij nu en dan met een beetje zakgeld een bloem kopen voor zijn moeder (ze wonen niet ver van bij ons), ik vond het uitzonderlijk: een vriendelijk en rustig jongen.... hij is enkele jaren gekomen.... tot als ik hoordde dat hij overleden was: hij lag in bad.... CO vergifting....Toen dacht ik weer "als het met een van mijn kinderen...." Ik had voor een millioen gewed, zo zeker dat ik was dat ik dat NOOIT zou kunnen overleven.....
Als ik nu in de badkamer ben.... versta ik nog altijd niet.... dat ik hier nog ben....
Het is in die periode dat ik, onbewust, mijn grootste schat begon te "verzamelen".... de zwaarste periode van mijn leven ..... en de moeilijkste ook denk ik voor de naasten en echte vrienden die het zo goed bedoelden....
We wonen op de hoek van twee straten en hebben een poort die, vroeger, de hele dag open bleef: de dichte familie en de vrienden kwamen (komen) langs daar bij ons: alleen de mensen die "dicht bij ons hart" lagen (liggen) gebruik(t)en ze; in die periode bleef ze lang dicht maar enkele mensen gaven het niet op. Een van mijn twee beste vriendin kwam ieder dag (zelfs soms meer dan een maal) en als de poort dicht was belde ze: deed ik niet open.... ze probeerde later en raakte dus toch tot bij mij. Zij kent mij al jaren, heel goed, het is echt een "gouden vriendin" en toch... op een dag kwam ze binnen en zei "hoe gaat het?"... het duurde niet lang hoor: ik, direct "zeg vraag je MIJ HOE HET GAAT!!!! JIJ!!! ... je mag weer naar je huis gaan" .... zij antwoordde "als je denkt dat ik het zo zal laten dan ken je mij nog niet, ik kom terug!".... en dat deed ze.... gelukkig voor mij!
Wie ook het niet liet van te komen waren enkele vrienden en vriendinen van Steven, hoe moeilijk het ook voor hen was: dat vergeet ik NOOIT!
Mijn schoonbroer, de Peter van Steven en zijn vrouw waren er ook voor ons: ze zorgden voor ons als ouders durf ik zeggen: altijd vriendelijk, ook met veel verdriet in hun hart ze konden met mij van Steven spreken, ze hebben, net zoals mijn 2 beste vriendinnen alles gedaan om mijn echtgenoot en ik uit ons huis te krijgen.... de eerste maanden lukte het niet, daarna wel maar met veel moeite....Het waren zeker geen "leuke" uitstappen voor hen.... maar toch hebben ze het gedaan: mijn hele leven zal ik dankbaar blijven....
De arts kwam ook regelmatig een oogje houden: mijn echtgenoot moest verder medicatie nemen.... ik wilde niet.... alleen maar in "uitzonderlijke gevallen" nam ik een halve pilletje om " alles met meer afstand" te kunnen meemaken: als we naar een viering naar de school van Steven gingen, samen met die schoonbroer, zijn echtgenote, mijn dochter en haar vriend, en mijn schoonouders nam ik er eentje: die baan naar Brugge... en dan zijn school.... en al zijn klasgenoten.... ik wist dat het niet anders kon.... om daar tegen te kunnen....Onze dokter heeft ook altijd tijd genomen om te luisteren, om ons te laten spreken.... dat vind ik ook prachtig, zeker in die tijd; iedereen is altijd zo gehast: hij nam zijn tijd voor ons, en nu nog..... dat vergeet ik niet....
Ik kon uren in de kamer van Steven blijven: hij was er niet maar.... als ik mijn ogen dicht hield kon ik hem "ruiken", ik kon, een hele tijd met mijn gezicht in zijn kamerjas blijven staan, met mijn ogen dicht, en luidop tegen hem spreken: zijn "geur" was nog in zijn kamer, in zijn kleren.... het was zoals hij er toch was.... maar ik kreeg geen antwoord als ik iets tegen hem zei....
Nu nog ga ik naar zijn kamer... die "geur" is minder maaris er toch nog en het gebeurt soms dat ik nog de armen van die kamerjas rond mijn hals neem, mijn gezicht tegen die jas leg en... ween of spreek...luidop of heel stil tegen Steven... hij antwoord niet..maar ik hoop dat hij mij hoort...
Veel preciese herinneringen heb ik niet echt: de dagen gingen voorbij, ik was "verdoofd" zonder verdoving in mijn lichaam te hebben.... veel in bed liggen, veel wenen, veel "denken": iemand of iets zoeken die "de schuldenaar" zou kunnen zijn, wat ik -wij- mis gedaan hadden, waarom...., welke zin kan dat hebben, .... een "goede reden" zoeken.... geen ene is goed genoeg, even kwaad zijn op heel de wereld... om dan, enkele minuten later, "dankbaar" te zijn voor wat en wie Steven was... en dan... terug razend zijn omdat hij zo kort geleefd had, proberen, met de weinige krachten dat ik had om "er te zijn" voor onze dochter die het ook heel moeilijk had: ze was haar broer verloren, was in haar laatste jaar unif in Gent, op kot... maar als ze daar was ging het niet: ze dacht aan Steven en aan ons... en verlangde om hier te zijn.... als ze hier was.... was het voor haar (en haar vriend, nu mijn schoonzoon) een ramp: mijn echtgenoot zei bijna niets, ik probeerde"zo normaal mogelijk" te zijn.... maar kon natuurlijk niemand overtuigen....
Het was de periode dat ik minuten lang kon staren naar de deur die van de garage in onze tuin is: overtuigd dat Steven zijn bromfiets ging binnen zetten en langs het pad van de tuin naar binnen ging komen (en hij reed al met zijn auto!), dat ik, als ik in de verte een geluid van bromfiets hoordde een fractie van een seconde hoopvol dacht dat hij er was, dat ik zijn dood gedroomd had... en er was inderdaad in die tijd een bromfiets die dezelfde geluid maakte, ik weet niet wie het was maar hij draaidde ook in de straat waar we wonen....; de periode dat ik 's avonds laat en s'nachts naar beneden kwam, naar buiten ging om naar "boven" te kijken.... naar de ster van Mijn Kleine Prins.... als ik hem zou zien....
De periode van ontkenning, van "ik weet het met mijn hersenen, maar mijn hart aanvaart het niet", de periode van "ik heb voor niets geen zin", "ik heb geen honger", "ik heb geen dorst", van "laat mij alstebflief gerust", van "ik ben moe maar kan -wil niet slapen en ... neen: geen slaappil!", van -naar anderen toe (telefoon en bel inbegrepen) denken, "loop naar de maan"... en wat later beseffen "het is misschien Marie-Ange of mijn moeder die gebeld heeft".... en mij schuldig voelen... en bellen voor alle zekerheid,....
Het was in die "rare" periode dat ik een "levendig" droom had: normaal gezien droom ik zelden en, als dat gebeurde, was het zonder kop of staart en kon ik mij niet herinneren hoe die droom was....nu was het heel anders:
Ik zat op een bank buiten met Marie-Ange ik weet niet waar, voor ons zagen we niets anders dan velden en aarde, in de verte kwamen een hele groep naar ons toe, ik hoorde niets en zag ze naderen; als ze dichter kwamen zag ik Steven voor de groep (die mensen waren heel "flou" ik wist alleen maar dat het jonge mensen waren), Steven keek kwaad en zenuwachtig (zoals hij was als het te lang duurde in een rij of zo en hij zei "Ma, nu is het genoeg, ik wacht niet meer, ik kom terug!".... en ik antwoordde: "Enfin Steven, dat kan niet, je moet teruggaan".... en ik werd wakker en moest direct naar beneden komen....
Als ik dat schrijf zie ik die droom voor mijn ogen, ik wist, in mijn droom, dat Steven overleden was, zijn dood kwam niet ter sprake maar ik wist dat ik met mijn overleden zoon sprak!....
Is dat misschien de echte betekenis van "los laten"????
Ik ben Marie-Luce
Ik ben een vrouw en woon in West Vlaanderen (Belg) en mijn beroep is geen meer..
Ik ben geboren op 03/11/1951 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: veel (gelukkig!) : klein-kinderen, planten, foto\\\'s, knutselen, en nu ook computer....
Ik ben Franstalig, getrouwd met een Vlaming en woon in Vlaanderen al meer dan 30 jaar. Mijn basis van de taal was wat ik op school geleerd had (en dat was niet mijn beste vak!)...
Nu spreek ik goed maar schrijven is moeilijker: meer uitleg in mijn blog
de tijd vliegt snel zo leef ik vaak in toekomst en verleden droom en herinnering
mocht ik ooit in zuchten en in weeën dromen dat je meer bij me bent voor altijd vanaf heden.
Dala
Ticket To Heaven
I can see what you're looking to find in the smile on my face In my peace of mind, in my state of grace I send what I can to the man from the ministry He's a part of heaven's plan and he talks to me
Now I send what I can to the man with the diamond ring He's a part of heaven's plan and he sure can sing Now it's all I can afford but the lord has sent me eternity It's to save the little children in a poor country
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everylasting life All the way to paradise
Now there's nothing left for luxuries Nothing left to pay my heating bill But the good lord will provide, I know he will So send what you can to the man with the diamond ring They're tuning in across the land to hear him sing
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everlasting life All the way to paradise, all the way to paradise.
Dire Straits
Tears in heaven
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
Would you hold my hand if I saw you in heaven? Would you help me stand if I saw you in heaven? I'll find my way through night and day, 'Cause I know I just can't stay here in heaven.
Time can bring you down, time can bend your knees, Time can break your heart, have you begging please, begging please.
Beyond the door there's peace I'm sure, And I know there'll be no more tears in heaven.
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
