|
Veel preciese herinneringen heb ik niet echt: de dagen gingen voorbij, ik was "verdoofd" zonder verdoving in mijn lichaam te hebben.... veel in bed liggen, veel wenen, veel "denken": iemand of iets zoeken die "de schuldenaar" zou kunnen zijn, wat ik -wij- mis gedaan hadden, waarom...., welke zin kan dat hebben, .... een "goede reden" zoeken.... geen ene is goed genoeg, even kwaad zijn op heel de wereld... om dan, enkele minuten later, "dankbaar" te zijn voor wat en wie Steven was... en dan... terug razend zijn omdat hij zo kort geleefd had, proberen, met de weinige krachten dat ik had om "er te zijn" voor onze dochter die het ook heel moeilijk had: ze was haar broer verloren, was in haar laatste jaar unif in Gent, op kot... maar als ze daar was ging het niet: ze dacht aan Steven en aan ons... en verlangde om hier te zijn.... als ze hier was.... was het voor haar (en haar vriend, nu mijn schoonzoon) een ramp: mijn echtgenoot zei bijna niets, ik probeerde"zo normaal mogelijk" te zijn.... maar kon natuurlijk niemand overtuigen....
Het was de periode dat ik minuten lang kon staren naar de deur die van de garage in onze tuin is: overtuigd dat Steven zijn bromfiets ging binnen zetten en langs het pad van de tuin naar binnen ging komen (en hij reed al met zijn auto!), dat ik, als ik in de verte een geluid van bromfiets hoordde een fractie van een seconde hoopvol dacht dat hij er was, dat ik zijn dood gedroomd had... en er was inderdaad in die tijd een bromfiets die dezelfde geluid maakte, ik weet niet wie het was maar hij draaidde ook in de straat waar we wonen....; de periode dat ik 's avonds laat en s'nachts naar beneden kwam, naar buiten ging om naar "boven" te kijken.... naar de ster van Mijn Kleine Prins.... als ik hem zou zien....
De periode van ontkenning, van "ik weet het met mijn hersenen, maar mijn hart aanvaart het niet", de periode van "ik heb voor niets geen zin", "ik heb geen honger", "ik heb geen dorst", van "laat mij alstebflief gerust", van "ik ben moe maar kan -wil niet slapen en ... neen: geen slaappil!", van -naar anderen toe (telefoon en bel inbegrepen) denken, "loop naar de maan"... en wat later beseffen "het is misschien Marie-Ange of mijn moeder die gebeld heeft".... en mij schuldig voelen... en bellen voor alle zekerheid,....
Het was in die "rare" periode dat ik een "levendig" droom had: normaal gezien droom ik zelden en, als dat gebeurde, was het zonder kop of staart en kon ik mij niet herinneren hoe die droom was....nu was het heel anders:
Ik zat op een bank buiten met Marie-Ange ik weet niet waar, voor ons zagen we niets anders dan velden en aarde, in de verte kwamen een hele groep naar ons toe, ik hoorde niets en zag ze naderen; als ze dichter kwamen zag ik Steven voor de groep (die mensen waren heel "flou" ik wist alleen maar dat het jonge mensen waren), Steven keek kwaad en zenuwachtig (zoals hij was als het te lang duurde in een rij of zo en hij zei "Ma, nu is het genoeg, ik wacht niet meer, ik kom terug!".... en ik antwoordde: "Enfin Steven, dat kan niet, je moet teruggaan".... en ik werd wakker en moest direct naar beneden komen....
Als ik dat schrijf zie ik die droom voor mijn ogen, ik wist, in mijn droom, dat Steven overleden was, zijn dood kwam niet ter sprake maar ik wist dat ik met mijn overleden zoon sprak!....
Is dat misschien de echte betekenis van "los laten"????
|
