Chiro en C°... van A tot Z of van het begin tot het einde..
For You wherever you are
Mijn wens? hopelijk een steuntje zijn...
23-07-2006
Voor Matisse:
Ik heb een antwoord gevonden voor Matisse... ik weet heel goed dat het niet "heel" juist is maar.... in afwachting...zolang dat hij nog niet in staat is om zelf te "kiezen" wat en hoe hij verder zijn levenswijze zal zijn hoop ik dat mijn antwoord voldoende zal zijn... En... wie weet? Misschien kan het een van jullie ook helpen als een kindje je vragen stelt over een dierbare die er niet meer "is"...
Zelfs als ik niet aanwezig was hier (het doet mij denken aan iets "anders") ik ben gewoon aan de andere kant, zoals Steven, maar dan van jullie scherm...
Ik heb nog eens, op Vaderdag, ondervonden hoe mensen anders zijn: op Moederdag wil ik niemand zien... zeker niet onze dochter en haar gezin (dat heb ik hier al vermeld); op Vaderdag, we waren aan zee mijn echtgenoot en ik, heeft hij Marie-Ange, Serge en de kinderen uitgenodigd... en we hebben de hele dag samen doorgebracht...
Nu iets anders: verleden week donderdag avond, als ik mijn kleindochter (zal 3 worden begin september) naar de slaapkamer bracht vroeg ze mij wat er achter "die" deur was, ik heb geantwoord "dat is de kamer van Nonkel Steven, als Mama en Nonkel Steven kindjes waren sliepen ze hier: hij sliep in die kamer en je Mama sliep in de kamer waar jullie nu slapen"... het was voldoende voor haar.
Nu dinsdag, als ik mijn kleinzoon (zal 5 worden begin december) naar de slaapkamer bracht vroeg hij mij "Oma, welke deur is dat daar?"... ik heb hem dezelfde antwoord gegeven... "Mag ik de kamer van Nonkel Steven zien?" vroeg hij mij... ik moest eventjes slikken en vroeg "wil je zijn kamer zien?" "Ja" zei Matisse... en ik heb de deur open gedaan, en Matisse is eerst naar binnen geweest: het eerste dat hij zei was "kijk Oma: een grote vlag van Club Brugge... en nog een! ... en een sjaal van Brugge!"... en hij keek overal met veel interesse, stelde vragen: zijn dat bekers van de voetbal? Had Nonkel Steven de meeste goals gemaakt? en die beker? er is geen voetballer erop maar een visser... Ja ik weet het: hij heeft de grootste vis gevangen! ...Hij sliep in die bed? .... Zoveel cd!!!... Hij heeft ook een computer!...Is dat een piano van Nonkel Steven Oma?....Dat is Nonkel Steven op die foto en de anderen? oh! is dat Hans misschien?... en ik maar zo normaal mogelijk antwoorden....Zo moeilijk!!! ik vrees de dag dat Matisse mij zal vragen hoe dat komt dat Nonkel Steven in de hemel is en toch begraven: ik weet echt niet hoe ik zoiets aan een klein kind zal kunnen uitleggen.... ik hoop dat, als Matisse mij die vraag zal stellen, Steven mij zal ook kunnen helpen... We gingen uit de kamer, Matisse kwam in zijn kamer, draaide zich naar mij toe en zei "het is jammer dat Nonkel Steven in de hemel is eh Oma?"....
dat er een tijd ging komen dat ik het weer zo druk ging hebben 9 jaar geleden of zelfs veel later, ben ik zeker dat ik ging geantwoord hebben "nooit meer!, ik zal NOOIT meer het te druk heben met niets!"... of misschien zelfs die persoon buiten hebben gezet!!
En toch is het zo: het is hier zo druk de laatste maanden: familie, vrienden, tuin, huis,... dat ik hier niet op mijn gemak kan komen; ik moet ook toegeven dat ik (voorlopig) niet meer kan scannen... en dat is ook een handicap: mijn bedoeling is wel om verder met foto's te werken ook!
Na een lange stilte ben ik terug... ik had gescheven dat ik de slaaf niet was van mijn pc: mijn prioriteiten zijn anders de laatste weken: de klein-kinderen, mijn vriendinnen ... en mijn "yoga": bloemen en planten: de tuin.... zonder Steven te vergeten...
Nu neem ik eventjes tijd voor... Moederdag...
Moederdag 1996...Het was de eerste keer dat Steven bloemen wilde halen "apart": niet met zijn vader en zijn zus: ik zie hem nog vertrekken op zijn bromfiets en heel fier terugkomen met een ruiker bloemen (gekocht in onze gemeente bij maten van hem die begonnen waren met een bloemenwinkel)...en s'middags, zoals ieder jaar aten we samen, met een mooie gedekte tafel, na een gezellig aperitief... en daarna gingen wij naar mijn schoon-ouders, samen.... We hadden al naar mijn moeder gebeld in de voormiddag... en iedereen had haar een gelukkige Moederdag gewenst....
Moederdag 1997.... de hel... 's morgen's wakker worden, wenen, in zijn kamer gaan, proberen kracht te vinden, mijn tranen te doen stoppen, een pilletje slikken om "zo normaal mogelijk" te blijven... zelfs daarmee kon het niet de eerste jaren....en toch: ik voelde mij zo schuldig tegenover mijn dochter: ik wilde er zeker zijn die dag voor haar maar aan de andere kant weten dat ik niet gelukkig kon zijn, dat zij bij mij te hebben zonder haar broer mijn verdriet nog groter maakte, die ene lege stoel aan tafel... ik kon niet (en dat kan ik nog niet!).
Moederdag nu... nog de hel... zal de hel blijven... altijd.... die leegte voel ik ieder jaar opnieuw en even pijnlijk...
Ik mag echt van geluk spreken als ik zeg dat mijn dochter mij verstaat: ze komen niet meer eten op Moederdag, ze "passeren" die dag of de dag voordien; eerlijk gezegd ik heb ook het geluk dat ik mijn dochter, schoonzoon en kleinkinderen veel zie en, algemeen gezien waarom op Moederdag als ik dan moet proberen een "toneeluitvoering" te geven: neen, Moederdag mag voor mij zo rap mogelijk voorbij gaan...
Misschien een "troost"? voor al de moeders die zoveel geluk hebben dat al hun kinderen bij hen of zelfs ver maar in leven zijn: dat ze eventjes denken, als ze moeders zoals ikzelf zien, hoe dankbaar ze mogen zijn...
Als ik in de badkamer kwam en keek in de spiegel kon ik het niet geloven: ieder keer dacht ik "hoe is het mogelijk dat ik nog leef"....
In de tijd dat mijn kinderen heel klein waren heeft een schooljuffrouw een kind verloren.... kanker: ik weet nog dat ik toen dacht "als het met een van mijn kinderen ooit zou gebeuren zou ik sterven, ik zou niet meer kunnen leven"....
In de tijd van mijn bloemenwinkel was er alleen maar een ding dat ik weigerde van te doen: de kerk versieren voor de begrafenis van een kind: dat KON IK NIET: ik wilde geen geld verdienen door zoiets, als ik het aanvaard zou hebben was ik wel verplicht om ervoor te doen betalen: dus weigerde ik...
Ik had een jongen als klant: vanaf dat hij een jaar of 12 was kwam hij nu en dan met een beetje zakgeld een bloem kopen voor zijn moeder (ze wonen niet ver van bij ons), ik vond het uitzonderlijk: een vriendelijk en rustig jongen.... hij is enkele jaren gekomen.... tot als ik hoordde dat hij overleden was: hij lag in bad.... CO vergifting....Toen dacht ik weer "als het met een van mijn kinderen...." Ik had voor een millioen gewed, zo zeker dat ik was dat ik dat NOOIT zou kunnen overleven.....
Als ik nu in de badkamer ben.... versta ik nog altijd niet.... dat ik hier nog ben....
Het is in die periode dat ik, onbewust, mijn grootste schat begon te "verzamelen".... de zwaarste periode van mijn leven ..... en de moeilijkste ook denk ik voor de naasten en echte vrienden die het zo goed bedoelden....
We wonen op de hoek van twee straten en hebben een poort die, vroeger, de hele dag open bleef: de dichte familie en de vrienden kwamen (komen) langs daar bij ons: alleen de mensen die "dicht bij ons hart" lagen (liggen) gebruik(t)en ze; in die periode bleef ze lang dicht maar enkele mensen gaven het niet op. Een van mijn twee beste vriendin kwam ieder dag (zelfs soms meer dan een maal) en als de poort dicht was belde ze: deed ik niet open.... ze probeerde later en raakte dus toch tot bij mij. Zij kent mij al jaren, heel goed, het is echt een "gouden vriendin" en toch... op een dag kwam ze binnen en zei "hoe gaat het?"... het duurde niet lang hoor: ik, direct "zeg vraag je MIJ HOE HET GAAT!!!! JIJ!!! ... je mag weer naar je huis gaan" .... zij antwoordde "als je denkt dat ik het zo zal laten dan ken je mij nog niet, ik kom terug!".... en dat deed ze.... gelukkig voor mij!
Wie ook het niet liet van te komen waren enkele vrienden en vriendinen van Steven, hoe moeilijk het ook voor hen was: dat vergeet ik NOOIT!
Mijn schoonbroer, de Peter van Steven en zijn vrouw waren er ook voor ons: ze zorgden voor ons als ouders durf ik zeggen: altijd vriendelijk, ook met veel verdriet in hun hart ze konden met mij van Steven spreken, ze hebben, net zoals mijn 2 beste vriendinnen alles gedaan om mijn echtgenoot en ik uit ons huis te krijgen.... de eerste maanden lukte het niet, daarna wel maar met veel moeite....Het waren zeker geen "leuke" uitstappen voor hen.... maar toch hebben ze het gedaan: mijn hele leven zal ik dankbaar blijven....
De arts kwam ook regelmatig een oogje houden: mijn echtgenoot moest verder medicatie nemen.... ik wilde niet.... alleen maar in "uitzonderlijke gevallen" nam ik een halve pilletje om " alles met meer afstand" te kunnen meemaken: als we naar een viering naar de school van Steven gingen, samen met die schoonbroer, zijn echtgenote, mijn dochter en haar vriend, en mijn schoonouders nam ik er eentje: die baan naar Brugge... en dan zijn school.... en al zijn klasgenoten.... ik wist dat het niet anders kon.... om daar tegen te kunnen....Onze dokter heeft ook altijd tijd genomen om te luisteren, om ons te laten spreken.... dat vind ik ook prachtig, zeker in die tijd; iedereen is altijd zo gehast: hij nam zijn tijd voor ons, en nu nog..... dat vergeet ik niet....
Ik kon uren in de kamer van Steven blijven: hij was er niet maar.... als ik mijn ogen dicht hield kon ik hem "ruiken", ik kon, een hele tijd met mijn gezicht in zijn kamerjas blijven staan, met mijn ogen dicht, en luidop tegen hem spreken: zijn "geur" was nog in zijn kamer, in zijn kleren.... het was zoals hij er toch was.... maar ik kreeg geen antwoord als ik iets tegen hem zei....
Nu nog ga ik naar zijn kamer... die "geur" is minder maaris er toch nog en het gebeurt soms dat ik nog de armen van die kamerjas rond mijn hals neem, mijn gezicht tegen die jas leg en... ween of spreek...luidop of heel stil tegen Steven... hij antwoord niet..maar ik hoop dat hij mij hoort...
Veel preciese herinneringen heb ik niet echt: de dagen gingen voorbij, ik was "verdoofd" zonder verdoving in mijn lichaam te hebben.... veel in bed liggen, veel wenen, veel "denken": iemand of iets zoeken die "de schuldenaar" zou kunnen zijn, wat ik -wij- mis gedaan hadden, waarom...., welke zin kan dat hebben, .... een "goede reden" zoeken.... geen ene is goed genoeg, even kwaad zijn op heel de wereld... om dan, enkele minuten later, "dankbaar" te zijn voor wat en wie Steven was... en dan... terug razend zijn omdat hij zo kort geleefd had, proberen, met de weinige krachten dat ik had om "er te zijn" voor onze dochter die het ook heel moeilijk had: ze was haar broer verloren, was in haar laatste jaar unif in Gent, op kot... maar als ze daar was ging het niet: ze dacht aan Steven en aan ons... en verlangde om hier te zijn.... als ze hier was.... was het voor haar (en haar vriend, nu mijn schoonzoon) een ramp: mijn echtgenoot zei bijna niets, ik probeerde"zo normaal mogelijk" te zijn.... maar kon natuurlijk niemand overtuigen....
Het was de periode dat ik minuten lang kon staren naar de deur die van de garage in onze tuin is: overtuigd dat Steven zijn bromfiets ging binnen zetten en langs het pad van de tuin naar binnen ging komen (en hij reed al met zijn auto!), dat ik, als ik in de verte een geluid van bromfiets hoordde een fractie van een seconde hoopvol dacht dat hij er was, dat ik zijn dood gedroomd had... en er was inderdaad in die tijd een bromfiets die dezelfde geluid maakte, ik weet niet wie het was maar hij draaidde ook in de straat waar we wonen....; de periode dat ik 's avonds laat en s'nachts naar beneden kwam, naar buiten ging om naar "boven" te kijken.... naar de ster van Mijn Kleine Prins.... als ik hem zou zien....
De periode van ontkenning, van "ik weet het met mijn hersenen, maar mijn hart aanvaart het niet", de periode van "ik heb voor niets geen zin", "ik heb geen honger", "ik heb geen dorst", van "laat mij alstebflief gerust", van "ik ben moe maar kan -wil niet slapen en ... neen: geen slaappil!", van -naar anderen toe (telefoon en bel inbegrepen) denken, "loop naar de maan"... en wat later beseffen "het is misschien Marie-Ange of mijn moeder die gebeld heeft".... en mij schuldig voelen... en bellen voor alle zekerheid,....
Het was in die "rare" periode dat ik een "levendig" droom had: normaal gezien droom ik zelden en, als dat gebeurde, was het zonder kop of staart en kon ik mij niet herinneren hoe die droom was....nu was het heel anders:
Ik zat op een bank buiten met Marie-Ange ik weet niet waar, voor ons zagen we niets anders dan velden en aarde, in de verte kwamen een hele groep naar ons toe, ik hoorde niets en zag ze naderen; als ze dichter kwamen zag ik Steven voor de groep (die mensen waren heel "flou" ik wist alleen maar dat het jonge mensen waren), Steven keek kwaad en zenuwachtig (zoals hij was als het te lang duurde in een rij of zo en hij zei "Ma, nu is het genoeg, ik wacht niet meer, ik kom terug!".... en ik antwoordde: "Enfin Steven, dat kan niet, je moet teruggaan".... en ik werd wakker en moest direct naar beneden komen....
Als ik dat schrijf zie ik die droom voor mijn ogen, ik wist, in mijn droom, dat Steven overleden was, zijn dood kwam niet ter sprake maar ik wist dat ik met mijn overleden zoon sprak!....
Is dat misschien de echte betekenis van "los laten"????
Vandaag te zien: 2de Paaszondag/ Beloken Pasen/ Witte Zondag/ Dag van de Aarde...
En aan de andere kant:
Goudkorrel
Ik weet niet wie of wat de vraag stelde. Ik weet niet wanneer ze gesteld werd. Ik herinner me niet dat ik antwoordde. Maar eens zei ik ja tegen iemand of iets. Vanaf dat ogenblik had ik de zekerheid dat het hele leven zinvol is en... een doel heeft. Vanaf dat moment heb ik geweten wat het wil zeggen "niet om te zien" of "zich niet bekommeren om de dag van morgen".
Ik raad niemand aan om die text door te geven aan iemand die aan zijn rouwproces begint!! Ik heb heel lang na de dood van Steven die text zonder "haat" kunnen lezen.... en ondervond dan dat het "misschien" wel zo kan zijn... als ik dat nu lees zijn er momenten dat ik denk "het is het mooiste dat ik ooit gelezen heb" .... en andere momenten "Wat gezever allemaal".... zo zie je maar: de ingesteldheid van onze "geest", "brein", "bewustzijn" , "onbewustzijn".... kan veel verschil maken op de receptiviteit van wat we lezen, horen, voelen....
Steven was trots.... hij lag dus in Desselgem.... ik had gevraagd aan mijn echtgenoot (en de begrafenisondernemer) om de kist niet open te laten als Steven.... niet echt Steven meer was: ik wist dat hij liever een "levende" Steven in de geheugen van zijn vrienden en van ons allemaal wilde laten.... en geen "dode lichaam" alleen....
Ik had dus gevraagd om de woensdag de kist dicht te doen.... die voormiddag kwamen mijn schoonouders binnen en mijn schoonmoeder zei: "we komen van de funerarium: hij ligt zo schoon...".... ik weet NU dat het een "uitdrukking" is, dat ze oud was en waarschijnlijk nog in "shock".... maar op dat moment heb ik ontploft: '"Hoe kan je DAT zeggen van je kleinzoon!! dat hij daar "schoon" ligt"!! ... voor mij was het echt ONGELOOFLIJK dat een grootmoeder zoiets kon zeggen.....
De priester van onze gemeente (die Steven niet een keer bezocht had) kwam ook aan de deur.... Hij excuseerde zich: "ik weet dat ik laat ben maar ik had een verkoudheid en wilde geen risico nemen" mijn antwoord was (hij stond nog buiten aan de deur en ik binnen): "ja, en nu ben je TE laat...." ... en deed de deur dicht.... en ze is altijd dicht gebleven voor hem.... nu nog....
Dat is niet "flink" van mij, ik weet het, maar met dat te schrijven wil ik tonen dat onze gevoelens zo geprikkeld zijn dat we heel "hard" kunnen lijken.... als we ons hart laten spreken.... omdat onze verstand.... (tijdelijk) verdoofd is van verdriet....
Steven is van zijn huis vertrokken, zijn beste vrienden hebben hem gedragen, ... als ik in de krant las hoe de begrafenis van Joe was.... dacht ik "als ik "scouts" vervang door "Chiro" .... is het hetzelfde..."
En dat het feit dat "veel volk" aanwezig is een "steun" is.... heb ik ook ondervonden: weten jullie wat mij het meest bij gebleven is: dat heel veel mensen in de kerk bleven tot op het einde van de mis: meestal zijn er veel mensen die naar een begrafenis komen.... om te tonen dat ze er geweest zijn.... wachten tot als ze een of twee keren voor de ogen van de mensen op de eerste rijen kunnen "defileren" en dan vertrekken...maar dan niet....
Vanaf die maandag tot na de begrafenis was het echt zo: alles .... en ... niets....
Van s'morgens tot s'avonds de bezoeken en de telefoons...; Mijn echtgenoot kon "gemakkelijker" met de "volwassen" spreken.... ik kreeg er "de krullen" van: al die "gemaakte" uitdrukkingen.... hem kon altijd weer "vertellen" ....ik niet.... Met al de jonge mensen was het juist het omgekeer: ik had er echt geen last van: het was "ik" niet: het was echt zoals Steven, via mij, sprak: ik geloof dat ik, tegen die jonge mensen, meer "positieve" kracht gegeven heb dan "negatieve": ik sprak in zijn naam, zoals hij graag had gehad dat er gesproken werd....
Ik heb gezocht, maar tot nu toe niet gevonden, om een text dat ik hier al meer dan 15 jaar in het engels heb te vinden in het Nederlands: beter kan ik het niet uitleggen .... dus voorlopig in het engels:
Footprints
One night a man had a dream. He dreamed he was walking along the beach with the Lord. Across the sky flashed scenes from his life. For each scene, he noticed two sets of footprints in the sand: one belonging to him, and the other to the Lord.
When the last scene of his life flashed before him, he looked back at the footprints in the sand. He noticed that many times along the path of his life there was only one set of footprints. He also noticed that it happened at the very lowest and saddest times in his life.
This really bothered him and he questioned the Lord about it. "Lord, you said that once I decided to follow you, you would walk with me all the way. But I have noticed that during the most troublesome times in my life, there is only one set of footprints. I don't understand why when I needed you most you would leave me."
The Lord replied: "My son, My precious child, I love you and I would never leave you. During your times of trial and suffering, when you see only one set of fotprints, it was then that I carried you."
Ik heb al gezegd dat ik OP MIJN MANIER geloof: ik zou niet zeggen "God" of "mijn zoon" of... maar een feit is zeker: ik werd GEDRAGEN (of is het gedregen?).... ALTIJD als het voor mij belangkrijk was.... en nu nog..... ik weet het, ik VOEL het....
Heb ik mijn laatste berichten" nog eens gelezen...Ik heb geprobeerd "neutraal" te lezen: zoals de mensen die "eruit" en niet "erin" zijn...; zoals ik gedaan zou hebben gelezen.... in mijn "eerste leven"...
En ik dacht, als ik las wat ik schreef over de reactie van "de mensen" en van de vrienden van Steven:
Ja, NU weet ik dat..... maar VROEGER wist ik het niet.
Als een volwassen weet van een sterfgeval is het eerst: "zal ik of niet mijn "innige deelneming" gaan betuigen aan de familie?" Je hebt 3 soorten mensen:
1)de mensen die niet komen (willen niet of durven niet of "kunnen" niet): dan is het gemakkelijk.... voor hen... en voor ons achterna: we trekken onze conclusies ook....
2)de mensen die komen "omdat het zo moet" of, zachter uitgedrukt "omdat het zo hoort": ook niet "zo moeilijk"....voor hen..... en voor ons ook niet: onze gevoelens zijn zo scherp dat we niet zullen missen.... en onze conclusies trekken.....
3)de mensen die het "echt willen", of, anders uitgedrukt, die zich "echt betrokken voelen" met de familie...: heel moeilijk.... voor hen..... en we voelen het.... en blijven onthouden.....
Dan, tweede stap: ik ga naar die mensen: ik sta voor hun deur, en nu? ik kan toch niet als een "versteende statue" blijven staan en niets zeggen als iemand de deur opendoet? ik kan toch niet "zomaar" binnenkomen en gaan zitten en zwijgen? ik moet toch iets zeggen!!
Je hebt dan twee soorten mensen: de eerste, die, laat ons zeggen, "uit gewoonte" handelen, omdat het deel uitmaakt van de opvoeding, omdat het zo hoort (ik noem ze "de mensen die de Onze Vader" uit het hoofd lezen maar weten niet wat ze aan het rattelen(??? sorry: mijn Nederlands weer!) zijn....
de mensen die "met hun hart binnenkomen": voor die mensen is het even moeilijk om een gepaste houding, de gepaste woorden te vinden (omdat er, inderdaad, GEEN WOORDEN zijn die "gepast" zijn) als..... het voor ons moeilijk is om ze goed te interpreteren.....voor dezelfde reden als voor hen.....
Steven was nog in Brugge: het was afgesproken dat hij in Desselgem in het funerarium ging gebracht worden maar dat hij UIT ZIJN HUIS naar de kerk en dan naar zijn "laatste rustplaats" ging gaan...
Mijn moeder was ondertussen bij ons: we reden met haar naar Brugge... naar haar kleinzoon....
... die "lag te slapen"....met zijn "pet" op zijn hoofd....
We zagen een van de artsen die Steven volgden: die zei ons dat, als Steven nog leefde, wij die dag gingen moeten horen dat er niets meer kon gedaan worden.... dat de chémo niet geholpen had.... dat hij terminaal was....
Geloven jullie het of niet maar.... ik was zo dankbaar dat hij dat niet had moeten horen: mijn optimiste zoon, die altijd de goede kanten van en in alles en iedereen zag.... die tot op het laatste zo trots was dat hij niet wilde dat iemand hem "als zieke jongen" ging kunnen beschouwen....
Heel lang geleden, ik was 12 of 13 jaar oud, vertelde mijn moeder (als ik weer "moeilijke vragen" stelde!") dat haar moeder, die toen nog leefde, eens naar de biecht ging (ze was heel plichtbewust en gelovig).... Ze zat in die periode in zware moeilijkeden.... en vertelde dat dus aan de priester... Als ze thuis terugkwam stormde ze binnen bij ons, ze zag er heel kwaad uit en zei tegen mijn moeder "awel merci! ik zei dat en dat tegen de priester en weet je wat zijn antwoord was? 'God beproeft het meest de mensen dat Hij het liefst heeft' en, zei ze, ik heb geantwoord 'awel Mijnheer Pastoor, als het zo is zou ik liever, vanaf nu voort, dat God mij minder graag zou zien!'...".
"Joe".... zijn ouders.... hun houding..... hun reacties...... zijn school.... wat zijn vrienden, kennissen en leerkrachten zeggen.... hoe Joe bestond.....
Enkele jaren geleden.... per "toeval".... was mijn echtgenoot op een site gekomen.... over "Bert".... na Steven overleden.... van een andere ziekte....en ik las..... hoe Bert bestond....hoe zijn vrienden en familie hem kenden.....
Hetzelfde.... ieder keer..... anders..... maar hetzelfde....
Ik vraag mij ook soms af, zoals de titel van een boek "God, waarom leven we?"....
Bij de eerste mensen die de maandag kwamen waren.... vrienden van Steven: er waren er die al wisten dat hij overleden was (van de Chiro) en een ander die hem kwam bezoeken: hij wist nog van niets anders dan "Steven is thuis van gisteren".... en kwam.... Zijn beste vriend wist het al: hij was een van die eerste....
Ik zie ze nog zitten: ze wisten niet wat te zeggen... ze gingen buiten, zaten aan onze terrastafel, versteend DAT WAS ECHT: voor mij was het de juiste houding: Dat was "INNIG", "OPRECHT"...
WAT konden ze zeggen???? Wat kan je zeggen op zo een moment?
Woorden van troost: je bent zelf ontroostbaar!
Woorden van hoop? welke hoop?... nog veel te vroeg!
Van "meeleven"? dat is onmogelijk: ze beleefden in die momenten hun eigen verdriet.... Konden (kunnen) onmogelijk onze verdriet meeleven: het was hun vriend....
In die dagen begon ik te beseffen hoe verschillend ieder mens is en dat je nooit kan zeggen "die is zo of zo": evenwel in verband met je naasten als met je "vrienden", "kennissen" en zelfs bijna vreemden heb ik het ondervonden.
Men zegt "in de slechte dagen erken je je vrienden".... en dat is de waarheid: bepaalde mensen (van wie ik zeker was dat ik kon rekenen) zijn, door hun reacties (of geen reactie), volledig uit mijn leven en mijn interesse verdwenen, maar andere mensen,zelfs van wie ik het nooit had gedacht), zijn vrienden voor het leven geworden.... en gelukkig waren er vrienden.... die echte vrienden waren en gebleven zijn...die vrienden kan ik op mijn twee handen tellen....
Ja, mijn wereld is echt "gekrompen", ik heb geen behoefte meer om "tussen het volk te komen", ik KIES de mensen met wie ik wil zijn... en ik ben heel kieskeurig geworden.... Ik wens aan niemand geen kwaad.... maar ik geef toe dat veel mensen mee wie ik meeleefde en probeerde er voor te zijn mij "koud laten", ik kan niet meer "meeleven" met hen: gebeurt er niets met hen: het is zo.... gebeurt er wel iets: het is zo.... punt , gedaan....Ik wens hen niets: niets kwaad en niets slecht.... feitelijk: ze bestaan voor mij niet meer.....
Ik weet het: het is niet mooi, maar het is zo....
Maar de mensen die er toen WEL waren en zijn: voor hen zou ik alles doen wat ik kan zonder ooit te denken "ik moet het doen", ik doe mijn best om "er te zijn" voor hen en dat is nooit "te" voor mij....meer dan ooit....volgens mijn mogelijkeden natuurlijk....
Ik ben zeker dat iedereen die zoiets meegemaakt heeft dat weet: die dagen zijn zo druk, er moet zoveel gedaan worden, al die papieren, al die brieven: je moet overal adressen zoeken, alles kiezen voor de drukker (doodprentjes-text), samen de viering bespreken (gelukkig hebben we daarvoor veel hulp gehad ... van een ECHTE priester!: hij was de proost van de Chiro).... je weet niet waar je hoofd staat.... daar tussen komen de telefoons.... en de bel van de voordeur non stop...
Ondertussen had de Peter van Steven ook ervoor gezorgd dat er een dokter bij ons kwam (wij wilden geen contact meer hebben met de dokter die, vanaf onze huwelijk, onze huisarts was tot als we eindelijk en "dankzij " andere wegen wisten hoe het kwam dat Steven al van de herfst van 1996 altijd zo rap moe was... dat is een ander verhaal...); mijn echtgenoot moest dus al medicatie nemen voor zijn bloeddruk: de arts schreef nog iets anders voor: een kalmeermiddel denk ik en slaappillen... voor alle twee... Ik dacht er niet aan en nam niets: ik wilde niet: ik wilde niet slapen, ik vond niet dat ik "kalmer" moest zijn (ik vond dat ik kalm was), ik wilde niet "verdoofd" zijn: integendeel: ik wilde "ik" blijven, waarschijnlijk meer dan ooit....
Was de familie bij mijn schoonouders, ik was in de keuken met mijn schoonzuster en vertelde haar dat ik ondervonden had dat ik, als ik hier aan het schrijven was, ondervonden had dat bepaalde dingen "verdwenen" waren of, zoals mijn beste vriendin zegt "ik heb ze niet geenregistreerd..." Ze zei dat ze ook dat meemaakte.... Mijn echtgenoot en de Peter van Steven kwamen binnen als we erover bezig waren: voor ieder van ons was het hetzelfde: bepaalde dingen blijven zo "vers" in onze geheugen en anderen zijn verdwenen (niet noodzakelijk dezelfde dingen): het is toch raar!
We hebben alle vier, gegraveerd in onze geheugen, wat voor ons echt van belang was in die dagen, en al de rest was bijzaak.... en telde niet.
Ik ben Marie-Luce
Ik ben een vrouw en woon in West Vlaanderen (Belg) en mijn beroep is geen meer..
Ik ben geboren op 03/11/1951 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: veel (gelukkig!) : klein-kinderen, planten, foto\\\'s, knutselen, en nu ook computer....
Ik ben Franstalig, getrouwd met een Vlaming en woon in Vlaanderen al meer dan 30 jaar. Mijn basis van de taal was wat ik op school geleerd had (en dat was niet mijn beste vak!)...
Nu spreek ik goed maar schrijven is moeilijker: meer uitleg in mijn blog
de tijd vliegt snel zo leef ik vaak in toekomst en verleden droom en herinnering
mocht ik ooit in zuchten en in weeën dromen dat je meer bij me bent voor altijd vanaf heden.
Dala
Ticket To Heaven
I can see what you're looking to find in the smile on my face In my peace of mind, in my state of grace I send what I can to the man from the ministry He's a part of heaven's plan and he talks to me
Now I send what I can to the man with the diamond ring He's a part of heaven's plan and he sure can sing Now it's all I can afford but the lord has sent me eternity It's to save the little children in a poor country
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everylasting life All the way to paradise
Now there's nothing left for luxuries Nothing left to pay my heating bill But the good lord will provide, I know he will So send what you can to the man with the diamond ring They're tuning in across the land to hear him sing
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everlasting life All the way to paradise, all the way to paradise.
Dire Straits
Tears in heaven
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
Would you hold my hand if I saw you in heaven? Would you help me stand if I saw you in heaven? I'll find my way through night and day, 'Cause I know I just can't stay here in heaven.
Time can bring you down, time can bend your knees, Time can break your heart, have you begging please, begging please.
Beyond the door there's peace I'm sure, And I know there'll be no more tears in heaven.
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
