Het is in die periode dat ik, onbewust, mijn grootste schat begon te "verzamelen".... de zwaarste periode van mijn leven ..... en de moeilijkste ook denk ik voor de naasten en echte vrienden die het zo goed bedoelden....
We wonen op de hoek van twee straten en hebben een poort die, vroeger, de hele dag open bleef: de dichte familie en de vrienden kwamen (komen) langs daar bij ons: alleen de mensen die "dicht bij ons hart" lagen (liggen) gebruik(t)en ze; in die periode bleef ze lang dicht maar enkele mensen gaven het niet op. Een van mijn twee beste vriendin kwam ieder dag (zelfs soms meer dan een maal) en als de poort dicht was belde ze: deed ik niet open.... ze probeerde later en raakte dus toch tot bij mij. Zij kent mij al jaren, heel goed, het is echt een "gouden vriendin" en toch... op een dag kwam ze binnen en zei "hoe gaat het?"... het duurde niet lang hoor: ik, direct "zeg vraag je MIJ HOE HET GAAT!!!! JIJ!!! ... je mag weer naar je huis gaan" .... zij antwoordde "als je denkt dat ik het zo zal laten dan ken je mij nog niet, ik kom terug!".... en dat deed ze.... gelukkig voor mij!
Wie ook het niet liet van te komen waren enkele vrienden en vriendinen van Steven, hoe moeilijk het ook voor hen was: dat vergeet ik NOOIT!
Mijn schoonbroer, de Peter van Steven en zijn vrouw waren er ook voor ons: ze zorgden voor ons als ouders durf ik zeggen: altijd vriendelijk, ook met veel verdriet in hun hart ze konden met mij van Steven spreken, ze hebben, net zoals mijn 2 beste vriendinnen alles gedaan om mijn echtgenoot en ik uit ons huis te krijgen.... de eerste maanden lukte het niet, daarna wel maar met veel moeite....Het waren zeker geen "leuke" uitstappen voor hen.... maar toch hebben ze het gedaan: mijn hele leven zal ik dankbaar blijven....
De arts kwam ook regelmatig een oogje houden: mijn echtgenoot moest verder medicatie nemen.... ik wilde niet.... alleen maar in "uitzonderlijke gevallen" nam ik een halve pilletje om " alles met meer afstand" te kunnen meemaken: als we naar een viering naar de school van Steven gingen, samen met die schoonbroer, zijn echtgenote, mijn dochter en haar vriend, en mijn schoonouders nam ik er eentje: die baan naar Brugge... en dan zijn school.... en al zijn klasgenoten.... ik wist dat het niet anders kon.... om daar tegen te kunnen....Onze dokter heeft ook altijd tijd genomen om te luisteren, om ons te laten spreken.... dat vind ik ook prachtig, zeker in die tijd; iedereen is altijd zo gehast: hij nam zijn tijd voor ons, en nu nog..... dat vergeet ik niet....
Ik kon uren in de kamer van Steven blijven: hij was er niet maar.... als ik mijn ogen dicht hield kon ik hem "ruiken", ik kon, een hele tijd met mijn gezicht in zijn kamerjas blijven staan, met mijn ogen dicht, en luidop tegen hem spreken: zijn "geur" was nog in zijn kamer, in zijn kleren.... het was zoals hij er toch was.... maar ik kreeg geen antwoord als ik iets tegen hem zei....
Nu nog ga ik naar zijn kamer... die "geur" is minder maaris er toch nog en het gebeurt soms dat ik nog de armen van die kamerjas rond mijn hals neem, mijn gezicht tegen die jas leg en... ween of spreek...luidop of heel stil tegen Steven... hij antwoord niet..maar ik hoop dat hij mij hoort...
|