Chiro en C°... van A tot Z of van het begin tot het einde..
For You wherever you are
Mijn wens? hopelijk een steuntje zijn...
04-02-2006
Mijn "schat" delen (2)
Tijdens de eerste maanden (jaren) deelde ik die schat met iedereen, met alle gevolgens vandien: de kist was zo in wanorde dat ikzelf niet juist wist welk stuk ik in handen ging krijgen, laat staan dat de persoon die rechtover mij was dat wist! Soms was het een "lief" goudstuk -eentje waarvan ik zacht moest glimlachen door de tranen heen-, maar meestal waren het "vergiftigde" goudstukken, waardoor de persoon die het zo goed bedoelde zich zo slecht ging voelen dat hij of zij enkel nog een mogelijkheid had: zo rap mogelijk weggaan... en (gelukkig niet altijd) zeker niet terugkomen!...zonder te beseffen dat IKZELF niet kon KIEZEN uit mijn schat welke stuk ik in handen ging hebben.
Nu kan ik dus bepalen welke "goudstukken" ik kan delen, en wanneer. Daarom ben ik hier. Ik weet zeker dat er iedere dag mensen zijn die hun schat moeten leren opbouwen. Ik weet eveneens maar al te goed dat een rouwproces lang en zelfs heel lang (levenslang) kan duren en dat elk individu dit proces meemaakt op zijn eigen manier. Dit maakt het nog moeilijker in een gezin, omdat de ene niet kan begrijpen hoe het mogelijk is dat de andere dat wel of juist niet doet of zegt!
Aan iedereen die op de een of andere manier ervaring heeft met deze gevoelens wil ik de mogelijkheid geven om vragen te stellen, zijn gevoelens te uiten, zonder zich te moeten verantwoorden of zelfs zonder zich echt "kenbaar" te moeten maken. Ik doe het voor zij die hun schat moeten opbouwen, maar ook voor de mensen die hen omringen, zodat ze hier ook zouden kunnen komen met hun vragen, hun onbegrip over de manierwaarop wij, die aan onze schat proberen te werken, ze behandelen, van antwoord dienen,...of pijn doen. En als iemand het wenst wil ik hem of haar de mogelijkheid bieden om persoonlijk contact met mij op te nemen om te kijken of er in mijn schat hetzelfde "goudstuk" zit en om over de eigenschap ervan te kunnen "discussiëren".
Ik kon aan een blog begonnen zijn na de dood van mijn zoon (einde maart -op Pasen- zal het 9 jaar zijn dat hij ons verlaten heeft)...
Het ging dan een dagboek geweest zijn: over hem en ik: wie hij was, hoe hij was, hoe hij tegen zijn ziekte gevochten heeft...en over mijn pijn, mijn verdriet, mijn vragen, mijn slapeloze nachten, mijn onmacht, mijn leegte, mijn gevoel van onrechtvaardigheid, mijn razernij...
Het zou misschien even "geholpen hebben" om zwart op wit en voor heel de wereld eens mijn gedachten en gevoelens te verwoorden, maar ja... het zou zich wellicht daartoe beperkt hebben.
Ik kon dan nog eens zeggen hoe mijn hoofd vol was met alle soorten tegenstrijdige gedachten, meestal negatieve, soms positieve, zeker als ik aan de verwachtigen van mijn zoon wilde voldoen die er altijd "het beste wilde van maken" en wiens lijfspreuk "Pluk de dag" was... Maar in al die jaren heb ik ook geleerd dat ik hem niet ben en dat het niet altijd kan...
Daarom is het best dat ik hier nu ben: ik heb niets vergeten, mijn gevoelens en gedachten blijven onveranderd: dat zijn mijn goudstukken.
Na meer dan 8 jaar heb ik al mijn "goudstukken" in een gouden kistje goed in orde verpakt en een plaats in mijn hart (en mijn leven) gegeven. Ik kan mijn grootste schat bereiken wanneer IK wil, en ook delen als ik denk dat iemand, hoe erg het voor hem (haar) ook is, een "goudstuk" van mijn schat kan gebruiken om zijn (haar) schat op te bouwen.
Ja... ik dacht dat ik veel van de zeelucht ging genieten: zooo koud!! Vertrokken met een verkoudheid en meestal binnen gebleven: had ik maar mijn laptop kunnen meenemen!!
Wel heel mooi in dit periode, en zo rustig: veel tijd gehad om te lezen, te knutselen en... nadenken: morgen zal ik verder doen,
Iedereen wordt, vroeg of laat, geconfronteerd met het verlies van een dierbare.
Als ik één iemand kan helpen (of juist een steuntje zijn) die zich vragen stelt over: "hoe moet het nu verder?", "Waarom reageer ik nu zo?", "Hoe durven ze "goeiendag" zeggen tegen mij?", of nog erger "Hoe is het met jou?"... maar ook voor de naasten en vrienden die denken "Hoe moet ik nu met hem (haar) omgaan?" zal mijn doel bereikt worden.
Ik hoop dat de mensen die dit lezen mijn blog zullen doorzenden naar anderen die er misschien iets zullen aan hebben.
Dat is dus mijn doel, nu nog duidelijker maken waarom ik dat wil doen: dat zal voor de volgende keer zijn: ik ben nog altijd aan het leren... hoe ik dat allemaal in orde kan krijgen op mijn pc.
Ik ben Marie-Luce
Ik ben een vrouw en woon in West Vlaanderen (Belg) en mijn beroep is geen meer..
Ik ben geboren op 03/11/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: veel (gelukkig!) : klein-kinderen, planten, foto\\\'s, knutselen, en nu ook computer....
Ik ben Franstalig, getrouwd met een Vlaming en woon in Vlaanderen al meer dan 30 jaar. Mijn basis van de taal was wat ik op school geleerd had (en dat was niet mijn beste vak!)...
Nu spreek ik goed maar schrijven is moeilijker: meer uitleg in mijn blog
de tijd vliegt snel zo leef ik vaak in toekomst en verleden droom en herinnering
mocht ik ooit in zuchten en in weeën dromen dat je meer bij me bent voor altijd vanaf heden.
Dala
Ticket To Heaven
I can see what you're looking to find in the smile on my face In my peace of mind, in my state of grace I send what I can to the man from the ministry He's a part of heaven's plan and he talks to me
Now I send what I can to the man with the diamond ring He's a part of heaven's plan and he sure can sing Now it's all I can afford but the lord has sent me eternity It's to save the little children in a poor country
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everylasting life All the way to paradise
Now there's nothing left for luxuries Nothing left to pay my heating bill But the good lord will provide, I know he will So send what you can to the man with the diamond ring They're tuning in across the land to hear him sing
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everlasting life All the way to paradise, all the way to paradise.
Dire Straits
Tears in heaven
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
Would you hold my hand if I saw you in heaven? Would you help me stand if I saw you in heaven? I'll find my way through night and day, 'Cause I know I just can't stay here in heaven.
Time can bring you down, time can bend your knees, Time can break your heart, have you begging please, begging please.
Beyond the door there's peace I'm sure, And I know there'll be no more tears in heaven.
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
