Nog iets dat mij altijd zal bij blijven....
Pas na de dood van mijn zoon, als we terug bij hem geweest waren en uit de kamer kwamen vroeg een van de verpleegsters "heb je nog kinderen?".... NU weet ik wat ze ermee bedoelde.... maar dan... verstond ik haar vraag niet: wat bedoelde ze ermee? in een flits van een seconde dacht ik - 1) en dan? maak dat een verschil? -2) zou dat erfelijk zijn en kan mijn dochter ook zoiets tegenkomen? 3) wat een domme vraag nu!....
Ik weet nu wel dat mijn positieve antwoord voor haar een "opluchting" was: ik had nog een kind, dus meer reden om te leven, weer bovenop te komen....juist.... maar, zoals ik tegen mijn dochter antwoorde als ze in verwachting van haar tweede kind was en ze eens tegen mij zei "Ma, ik zie zo graag Matisse: zal ik hem nog even graag zien als er een tweede kind komt?"... mijn antwoord was: je kan je liefde niet tellen als een rekensom: totaal= 100.... gedeeld door 1=100.... gedeeld door 2= 50% elk.... gedeeld door 10= 10% elk; de liefde (van een moeder voor haar kinderen) is ieder keer opnieuw 100%, het is een geheel: je kan het niet verdelen: je hart wordt ieder keer voor 100% groter.... en die 100% verdwijnen nooit meer en kunnen ook nooit vervangen worden door de 100% van een ander....Na de geboorte van Hélène verstond ze goed wat ik haar wilde uitleggen.....
|