Valentijn!
Voor de meeste mensen een mooie dag, met veel liefde...
Weten de jongere mensen nog dat de "crocusvakanties" of "carnavalvakanties" hun oorsprong hebben met de 40 dagen van "de Vasten": het begin van een periode van 40 dagen, het lijden van een mens: Jesus?....
Bewust schrijf ik "EEN MENS": gelovigen of niet, Jesus heeft bestaan (en voor de gelovigen zal altijd bestaan) ... als MENS, zoals jij en ik...en mijn zoon; en heeft 40 dagen veel meegemaakt, veel pijn gehad, en is dan gestorven....zoals mijn zoon.
Ja, ik weet het: ieder mens maakt het mee: geboren worden, groeien, leven en, vroeg of laat, met of zonder afzien sterven: het is het leven!
Niet raar kijken: ik wil niemand kwaad maken als ik zeg dat ik mijn zoon met "God's zijn zoon" Jesus vergelijk.... en ik als Maria, zijn moeder maar toch is het zo!!
Mijn zoon (en ik) zijn zeker niet "heilig", en geen "engelen": alléén maar mensen (wie zegt dat de mens Jesus perfect was of zijn moeder???).
Neen, het "toeval" wil dat, begin van de "crocusvakanties" 1997 mijn zoon in de kliniek was voor onderzoeken (altijd heel rap moe, problemen met concentratie, soorten "steken" aan de kant van zijn hart...) en we wilden weten hoe dat kwam dus na ons huisdokter (die niet wist wat het was en vanaf november hem van alles gegeven had - antibiotica in alle "spectrums" inbegrepen) was hij binnen voor onderzoeken. Ik weet nog goed dat hij de maandag binnen ging. Daar moesten wij horen van de arts dat het "misschien niets erg was maar misschien ook wel (hij dacht aan leucemie) en we mochten kiezen voor een meer gespecialiseerde kliniek: Leuven, Brugge... Het werd Brugge: de woensdag middag waren we in "de mooiste stad", waar hij ook naar school ging, en stapten wij voor de eerste keer binnen: AZ Sint Jan...
De vrijdag (14 februari), als we zijn kamer verlieten, vroeg de arts als mijn echtgenoot en ik hem wilden volgen.... lympheklierkanker was de verdict... maar zei hij zeker geen rede om echt te paniekeren: onze zoon is jong, de behandelingen zullen direct kunnen beginnen (chemo), de kanker is nog jong....hij heeft 70% kansen om te genezen.
Als we terug thuis gekomen waren kwamen de Peter van mijn zoon (mijn schoonbroer) en zijn vrouw om nieuws te krijgen.....
Een hele tijd na zijn dood vertelden ze ons dat, op weg naar ons huis (ongeveer 5 min.rijden), ze een lied op de radio hoorden waarvan ze niet goed werden; titel is "Ticket to Heaven"... ik kende het niet toen....maar nu wel..
.Dat was ons Valentijngeschenk in 1997; .... en het begin van "de Vasten": 40 dagen en dan Pasen... op Pasen in 1997 is onze zoon gestorven, na een lijdensweg zoals....
Awel JA: ik kan ons terugvinden in Jezus en in zijn moeder, ja, ik kan onze weg terugvinden in hun weg....en ja, ik hoop (probeer) dat we, als mijn tijd gekomen zal zijn, ook terug samen zullen zijn... en niet "helemaal" dood.
Ik weet het echt niet: ik leef nog: ik wacht met gedud tot als ik het eindelijk met zekerheid zal weten: als mijn tijd er zal zijn om van hier naar daar ( hopelijk is er een!) zal gaan.
|
