iets van "ik vrees dat we jullie zoon niet meer kunnen helpen"..... of zoiets...
Ik keek naar mijn echtgenoot en vroeg aan die man als hij mijn echtgenoot wilde helpen: ik wist dat hij al jaren problemen met zijn bloeddruk had en vreesde dat er iets met hem ging gebeuren.... die man verdween met mijn echtgenoot....en wat later kwamen ze terug: een "geluk" dat ik dat zei: het was dringend om hem iets te geven....
Daar stond ik: naast mijn zoon, in die lichte kamer, kijkend naar hem, naar zijn borstkast ... en naar de apparaat die de hartslag meet.... het KON NIET, die man was mis....
Ik weet dat wat later mijn dochter en de hele familie van mijn echtgenoot in de kamer waren (maar weet niet meer hoe ze gekomen zijn: is de Peter van mijn zoon, die met ons gekomen was, ze gaan halen? of mijn schoonzuster? of hebben ze gebeld? ... dat weet ik niet...). De hele familie was bij mijn schoonouders voor Pasen (jullie weten wel: ik heb het vermeld.... met zoon ging daar ook zijn...).
Ik streelde zacht de arm van mijn zoon (dat had hij altijd graag gehad) ... en plots veranderde die apparaat (hartslag of???) van ritme, ik stopte en keek vragend naar de verpleegster die achter mijn zoon stond maar ze zei "doe maar voort Mevrouw: het is nooit bewezen geweest dat iemand in zijn toestand niet meer hoort of voelt wat er bij hem gebeurt..." .. en ik streelde hem verder.... en die machine ging terug rustig voort...
|