Iedereen kwam mee naar huis....behalve Steven....
Kennen jullie de uitdrukking "passer en automatique"? ik weet niet juist hoe dat in het Nederlands gezegd wordt... maar zo was ik:.... het was ik ... en ik niet...: ik hoorde alles, wist alles, zag alles, verstond alles en toch...versta tot nu toe nog niet hoe het mogelijk was dat ik, toen, zo kon zijn....
We gingen in de living, op een bepaalde moment zei "iemand" dat we iets moesten eten... alles was klaar bij mijn schoonouders (weet je nog?), "iemand" is dus alles in hun huis gaan halen, "we" hebben de tafel gezet, en ... hebben gegeten.... (ik weet nog dat er alle soorten broodjes waren en schotels van charcuterie en kaas); iedereen forceerde zich om iets door zijn keel te krijgen behalve.... mijn schoonvader: die "film" zie ik voor mijn ogen zoals het gisteren gebeurd was: hij at en at en at op zijn gemak verder: nog een en nog een.... en het smaakte hem.... Ik weet nog waar hij aan tafel zat... ik kon mijn eigen ogen niet geloven...
Jaren later heb ik het hem kunnen vergeven.... maar kan het niet vergeten....
Er moest van alles gebeuren, "iemand" belde naar de begrafenisondernemer, die kwam: alles wat moest geregeld worden werd besproken (hoe kan een mens in Godsnaam op zulke momenten "klaar" denken? hoe kan je, als ouders van.... weten hoe, wanneer, waar je kind zal begraven worden, en welke "vorm" van rustplaats je hem wilt geven????). En toch ging (gaat) het zo....alles moet "rap" gaan he....
Misschien, door het feit dat het "zo druk" is, is het juist een "hulp": je moet "nadenken" over zoveel "materiele" dingen dat je hersenen niet de mogelijkheid hebben om stil te staan bij de dood van je kind? ... ik ben geen psycholoog.....maar ik denk wel dat het zoiets is....
|