Nog over gisteravond. De hospitalero Domingo was wel wat speciaal, hij had nogal wat regeltjes over wat we mochten en niet mochten. Zo was hij het die zou koken en niemand anders. Het eindresultaat was wel lekker.
Ik heb de nacht doorgebracht naast een Russin. Dat wil zeggen, de bedden stonden tegen mekaar, en zij lag in het bed naast het mijne.
Vanmorgen was de hemel helemaal open. Het was dan ook behoorlijk koud, maar al wandelend kwam stilaan de zon piepen en dat gaf prachtige landschappen met nevels. Zodra de zon wat hoger stond werd het zelfs warm. Verschillende mensen waren voor mij vertrokken, maar ik heb de meeste, zonder echt moeite te doen, ingehaald.
Ik zit nu in een kleine albergue in La Espina, samen met de Amerikaan van gisteren en een Japans koppel. Ik heb voor mezelf eens gekookt: merluza met gekookte patatjes, tomaat en boontjes. We hebben samen ook wat sidra gedronken.j
Morgen op naar de volgende, waarschijnlijk Borres.
Vanmorgen heb ik direct mijn regenkledij aangetrokken, en maar goed ook. Ik was nog niet buiten en daar vielen de eerste druppels al. De rest van de wandeldag werd afgewisseld met motregen en buien, gevolgd door regen en hevige regen. Af en toe was er iets dat leek op een opklaring, en dan kon ik even genieten van die prachtige zichten en de ganse omgeving.
Ik wilde eerst maar tot Grado wandelen, maar omdat ik daar zo vroeg was heb ik snel wat eten gekocht om mee te nemen naar de volgende albergue, San Juan Villapanada, omdat daar niks te kopen valt. Rond 3h was ik daar al. Er zetten 4 Italianen, een Spanjaard en een Amerikaan. Die Italianen begonnen even later spaghetti te maken. Ik heb mijn penne en tonijn mee in de hoop gegooid, en we hebben lekker geluncht.
Plots kwam ook de zon erdoor, en het zicht vanop de berg is heel mooi.
Straks gaan ze blijkbaar risotto maken met zucchini.
Toen ik vanmorgen buitenkeek was het tot mijn grote verbazing droog en zag de hemel blauw. Heel anders dan gisterenavond. Toen heeft het heel de tijd geregend, en zelfs tot een stuk in de nacht. Niet dat ik er veel van gemerkt heb, ik heb geslapen als een blok.
Toch was het om 7h buiten ijskoud, mijn handen deden er pijn van. Dat heeft maar efkes geduurd want de zon was er snel om de boel wat op te warmen, evenwel niet al te warm. Ik denk dat het niet warmer geworden is dan 17 graden. Maar die zon zorgde wel dat ik weer enkele mooie plaatjes kon maken. Bijvoorbeeld hoe de nevel over een heuvel het dal invalt zodat een koe een de achterliggende hoeve in een waas terechtkomen.
Enkele kms buiten Villaviciosa splitst de Camino. Voor de Camino Primitivo moet je links verder. En enkele kms later begint een klim over een heuvel. Dit is volgens mij de zwaarste tot nu toe, of zeker de hoogste.
Ditmaal heb ik eens een dagmenu op de middag gegeten omdat je in Spanje bijna overal tot 8h moet wachten eer de restaurants openen. Als voorgerecht had ik iets van de streek genomen met witte bonen en wat stukken worst in, wel lekker. Het hoofdgerecht was een soort vis 'a la plancha' zoals dat heet, ook heel lekker.
Toen ik het restaurant verliet was de zon weg en was het ineens zwaar bewolkt. Even later was het aan't regenen en het is niet meer gestopt tot ik in de albergue van Oviedo was. Trouwens, ik heb mij precies een beetje misrekend want ik heb 45 km gedaan in plaats van de 32 die ik dacht te moeten doen.
Die albergue is heel goedkoop, 6€, en ik heb een kamertje apart. Alleen het douchewater was niet echt warm, daardoor dus een hele korte douche genomen. Daarna ben ik enkele boterkoeken en een yoghurt gaan halen voor het avondmaal. Als dat op is kruip ik in mijn nestje. Want dat is het leven van een pelgrim: vroeg uit de veren, snel wat knabbelen, heel de dag stappen, albergue zoeken, douchen, eten, slapen. En dat elke dag opnieuw.
Zoals je aan de foto's kan zien was het vandaag een beetje hetzelfde als gisteren, zwaar bewolkt en af en toe een spatje regen. Al met al goed om te stappen. Ik zit nu in de albergue in Villaviciosa. Er is hier een wasdienst, ik moet niks doen behalve 6 euro ophoesten, en alles wordt weer mooi gewassen afgeleverd.
Morgen begin ik feitelijk aan de Camino Primitivo. Een eerste wandeling gaat naar Oviedo, zo'n 32 km. Vandaag waren het er 37.
Volgens mijn lijst heb ik er al 478 km opzitten, en wachten er nog 379. Ziet er goed uit, al is het nu afwachten wat die bergen gaan betekenen. Zwaar of valt het allemaal nogal mee. De volgende week ga ik meer weten, en jullie dus ook.
Gisteravond lasagne gegeten, heel lekker, en daarna cheesecake, nog beter.
Vanmorgen in de albergue ontbijt gehad: tostada met boter en marmelade, croissant, koffie, sinaasappelsap.
Tegen achten was ik weer op weg. Mooie zichten op de bergen en de zee wisselen zich af. Ook laat de zon zich af en toe zien, maar het is wat winderig en fris. Heel goed wandelweer! Onderweg weer veel nieuwe stappers tegengekomen. Eigenlijk zijn er best veel mensen op weg zo vroeg op het jaar.
Rond half drie ben ik de albergue binnengestapt, een jeugdherberg. Best wel duur: 21€ voor het bed en ontbijt, en dan had ik nog geluk dat ik mijn lidkaart van jeugdherbergen bij had, anders was het 25€. Het is wel een mooi gebouw, en proper ingericht enzo, maar het blijft duur. De andere pelgrims klagen daar ook over, en dan zijn er nog allerlei rare regels. Zo moeten de rugzakken allemaal buiten het gebouw in een apart gebouw gezet worden.
Morgen ga ik naar Villaviciosa, zo'n 36 km. Dit stadje is blijkbaar bekend om zijn cider, zal ik moeten proeven dus. Het is meteen de laatste fase van de Camino del Norte voor mij, want dan begint de Camino Primitivo.
Vanmorgen nog een deftig ontbijt gekregen in de albergue, samen met de 2 dames van gisteren. Daarna, rond 8h vertrokken met bewolkt maar droog weer. Echt goed wandelweer. Heel dikwijls de zee gezien, soms van ver, dan weer dichtbij. Het blijven wel meestal rotsige wilde kusten met hier en daar een strandje. Ik wandelde vandaag ook meer door de natuur en door kleine dorpjes. De vorige dagen liep ik wat meer langs autowegen, niet altijd leuk.
Weerom heb ik nogal wat pelgrims ingehaald die wat, of veel trager liepen dan ik.
Hoe verder ik wandelde hoe meer de zee in beeld kwam,, heel mooi. Onderweg ergens een grote gemengde salade gegeten en weer weg. Het wandelen ging goed, en dus, je raad het al, toch doorgestapt tot Llanes. Ik zit nu in een degelijke albergue. Mijn was is al in de droogtrommel. Zodra die klaar is ga ik het stadje in op zoek naar een maal.
Het weer is wat minder dezer dagen. Vanmorgen ben ik gestart in wat ze noemen 'oude wijven regen' of 'zever'. Maar daar wordt ge ook nat van. Pas na de middag is dat gestopt en begon ik wat op te drogen. Aan het wandelen doet dat niets, want eigenlijk gaat het bij iets frisser weer zelfs beter.
Zoals gepland heb ik een kleine 35km afgelegd op een zacht hellend parcours. Ik heb een hele tijd samen gestapt met een jonge Duitse uit Nurnberg, tot wij na 24 km aan een albergue kwamen waar zij ging overnachten. Ik niet dus en heb er nog wat kms bijgedaan. Tot in Rivella. Een goede private albergue met aparte kamers, ontbijt en avondmaal voor 25€. Hier zitten maar 5 pelgrims, 2 Amerikanen, een Koreaanse en een Franse dame. Met de laatste 2 heb ik het avondeten genuttigd. Heel plezant.
Morgen ga ik richting Llanes. Die hele afstand zou 45km zijn, maar ik ga proberen wat vroeger een albergue te vinden.
Vandaag bijna geen foto's gemaakt wegens te bewolkt. Gelukkig heb ik toch geen regen gehad.
Mirakels bestaan nog, hier het bewijs. Toen ik gisteravond wou buitengaan om te eten, zag ik in de bak waar alle wandelstokken staan toch wel de mijne. Na wat rondvragen bleken een Franse en een Italiaanse vrouw die meegebracht te hebben. Ze hadden mij zien stappen met wandelstokken en 'mijn' hond. Toen ze de stokken zagen staan dachten ze direct dat ik die vergeten was en besloten ze om ze mee te nemen naar de albergue. Ik heb hen heel erg bedankt. Het zoiets als samenhorigheid bij de pelgrims.
Heel de dag heb ik dus met mijn stokken kunnen stappen. Ik zit nu in Santillana del mar, een mooi, oud dorp dat veel toeristen trekt.
Vanmorgen werd ik wakker om 6h omdat Mike zich al aan het klaarmaken was om te vertrekken. Hij wilde al naar de pier gaan, 5 km verder, om de eerste ferry niet te missen. Ik heb dan efkes een en ander opgezocht en blijkbaar vaart die kleine ferry pas om 9h. Toen dacht ik: dat is teveel tijdverlies, dus neem ik de route over land. Die is 3 km langer maar dan kan ik tenminste direct beginnen stappen. Ik ben dan om half zeven al vertrokken in de richting van Guemes, een etappe van 30 km. Heel de voormiddag heeft het gemiezerd, maar niet echt geregend, en de temperatuur was aangenaam koel. Ik kon dus flink doorstappen en begon al te denken om ineens door te gaan tot Santander, een extra van 15 km. Om 13h was ik in Guemes bij de albergue. Deze mensen waren heel vriendelijk en op mijn vraag kon ik daar wat eten. Gezien het vroege uur had ik snel beslist om verder te trekken. Toen ik aan die albergue vertrok werd ik gevolgd door een hond. Ik dacht: die keert seffens wel terug. Maar dat deed hij niet, en hij is in mijn buurt gebleven tot aan de oversteek naar Santander. Het laatste stuk van die route volgde de kustlijn op grote hoogte, later over het strand, heel mooi. Maar ik raakte die hond maar niet kwijt.
Uiteindelijk kwam ik aan bij de kaai voor de ferry naar Santander. Ik zette mij even in het wachthokje en zette mijn wandelstokken in een hoek. Toen de ferry aanmeerde kon ik niet snel genoeg op die boot zijn om van die hond af te raken en vergat mijn wandelstokken. De hond bleef wel aan de kant.
Eens in de albergue liet ik de eigenaar direct bellen naar de ferrymaatschappij om te gaan kijken, maar daar is geen positief nieuws meer uitgekomen. Wandelstokken weg dus. Verder zonder zal ook wel lukken.
De albergue zelf is ok. Op dit ogenblik zijn mijn kleren in de was, dat is ook al iets, en ik heb wat spaghetti gekregen van enkele dames.
Vandaag ben ik samen met Mike, een Duitser, vertrokken. Mike is groot en met zijn lange benen gaat hij snel vooruit. Ik kon toch goed volgen, dat zegt iets over mijn conditie, of de zijne? In ieder geval hebben we die 32 km er snel doorgehaald. Enkele minder zware bergen onderweg waren geen probleem. Nu zitten we dus in Laredo.
Onderweg had ik voorgesteld om te telefoneren naar de albergue die we wilden om te slapen en dat deden we dan. Gelukkig spreekt Mike wat Spaans want anders was het niet gelukt. Het is wel een private herberg, maar geleid door de nonnen of zoiets, en de non die ons moest helpen sprak alleen maar Spaans. Toen ze ons net had binnengelaten probeerde de Japanner die ik al eerder gezien had ook nog snel binnen te komen, maar dat mocht niet. Zij zette de jongeman terug op straat en wees naar de albergue bij de kerk van Laredo. Heel raar. Ik denk dat ze al die niet Spaans sprekende vreemdelingen niet moet. Wij hadden dus geluk denk ik. En ook weer enkel in het Spaans heeft ze ons wel een kwartier uitgelegd wat waar is en wat we mogen en niet mogen. Het zijn wel heel mooie kamers met gewone bedden, dat is nog eens iets anders.
Het weer is nog altijd uitstekend, en wat minder warm dan de vorige dagen. Het mag zo nog wat duren.
Vandaag was het weer veel warmer als gisteren. Geen steile beklimmingen meer, maar toch zware 27km precies door die hitte.
Wel heel mooi met bijna altijd zicht op de zee en de rotsige kust. Toen ik in Onton voorbij het bushokje liep dacht ik aan vorig jaar augustus. Precies op die plek hebben we toen beslist om terug naar huis te keren.
Ook een beetje jammer was het dat Dimi gisteren besliste om een heel stuk met de bus te doen. Zijn oorspronkelijk opzet was om de ganse Camino op 4 weken te doen omdat hij niet meer tijd heeft. Dat lukt nooit, zeker niet als het je eerste Camino is. Ik zal hem waarschijnlijk niet meer terug zien.
Rond 2h aangekomen in Castro Urdialis, een stadje aan de zee en dus zeker bij deze temperaturen, en het feit dat het weekend is, zeer druk bezocht door de Spanjaarden. Het logement is een mooie maar kleine albergue met amper 16 bedden, het zal zeker vollopen.
Morgen ga ik naar Laredo. De enige mensen die ik de voorbije dagen telkens terugzie zijn een Duitse man en een Dutse vrouw. Het loopt hier op deze Camino echt wel vol Duitsers, raar. Toch ook een Japanse jongen gezien die nu ook in deze albergue zit. Ik ben voorlopig de enige Belg.
