Verslagen van een reis door Midden- en Zuid-Amerika
19-03-2017
Galapagos
Het wordt dus Galapagos. We zijn nu in de buurt (of toch ongeveer) en het hotel waar we logeren in Guayaquil is vertegenwoordiger van 'Metropolitan Touring' en gerechtigd lege plaatsen als 'last minutes' te verkopen.
De voorbereiding.
Last minutes zijn een goede zaak, maar hier gaat het ook echt om last minutes. Vrijdag beslissen we om te gaan als de prijs meevalt, zaterdag onderhandelen we met de vertegenwoordiger van de reisorganistatie over geld en dezelfde dag boeken we een vijf-daagse cruise naar de Galapagoseilanden.
Twee kleine probleempjes: de cruise vertrekt van op Baltra-eiland (een van de Galapagoseilanden waar een luchthaven is), dus we moeten daar geraken. Ten tweede: banken hebben de vervelende gwoonte om 'voor onze eigen veiligheid' limieten te stellen aan onze uitgaven.
Het eerste probleem is vlug opgelost: even online rondkijken, uitzoeken welke vlucht er naar Baltra vliegt op maandag (dan begint onze cruise) en online boeken en betalen. Het tweede ligt wat moeilijker, het is immers weekend en alle banken zijn dicht in België. Dus maar een mail gestuurd en hopen dat alles in orde komt. Dank zij het tijdsverschil en de medewerking van Argenta, zijn onze financiën in orde tegen maandagmorgen plaatselijke tijd (in België is het dan al namiddag).
Op cruise.
Van dat moment af verloopt alles supervlot. Op de luchthaven staat een vertegenwoordiger met een bordje 'Santa Cruz II' (de naam van onze boot) die ons doorverwijst naar een wachtende bus. De bagage volgt in een vrachtwagentje. Een ritje van tien minuten naar de haven en ..... daar zien we onze boot vijfhonderd meter verder in zee drijven.
Geen nood. Iedereen krijgt een reddingsvest aan en wordt in een grote rubberboot geholpen. We varen naar de boot, nog even een moeilijke overstap in volle zee en dan kan de cruise beginnen.
De Santa Cruz II is een luxe-passagiersschip. Er is plaats voor negentig passagiers, maar er zijn op deze reis maar drieenzestig mensen aan boord. Die mensen worden bediend door vijfenvijftig bemanningsleden: zeelui (kapitein, stuurlui, matrozen, ....) hotelpersoneel (koks, kelners, kamerbediendes, barpersoneel ...) en 'naturalists' (gidsen).
De kamers zijn fantastisch: ultramodern, smetteloos, airco, douche, ..... Drie maal per dag (tijdens het eten en gedurende de uitstappen) worden de kamers nagekeken en worden eventueel de handdoeken vervangen, wordt de shampo aangevuld, wordt er gepoetst, het bed wordt terug opgemaakt ... zodat je elke keer terug in een kamer komt die nog niet gebruikt schijnt te zijn! Er ligt ook telkens een praline op het hoofdkussen.
De maaltijden zijn een feest. De chef is een Oostenrijker en de souschefs zijn Koreaans en Peruaans, wat een mix van Europese, Aziatische en Zuid-Amerikaanse gerechten garandeert. Elke morgen en middag is er een zeer uitgebreid buffet. 's Middags dikwijls rond een thema (de Mexicaanse keuken, ....) en telkens met een uitgelezen reeks vis- en vleesgerechten. Het avondmaal is telkens 'à la carte', met bediening aan tafel.
Elke avond, na de briefing (wat is er morgen te doen?) zijn er hapjes in de bar: sushi, barbeque, .... Gelukkig duurt dit maar vijf dagen, anders wogen we elk honderd kilo!
En dan waarvoor we naar hier gekomen zijn: de geweldige natuur van de Galapagos eilanden.
De uitstappen.
Elke dag doen we twee uitstappen: één in de voormiddag en één in de namiddag. Die uitstappen gebeuren in kleine groepjes (zes tot acht mensen) onder leiding van een gids. Onze vaste gids is Lola: een zeer ervaren en deskundig persoon op gebied van vogels, planten, rare beesten, vulkanen en vooral op het gebied van evolutieleer en de aanpassing van dieren en planten aan het milieu.
Elk van de eilanden is verschillend en heeft een eigen fauna en flora. Op een eiland waar bijvoorbeeld geen dagroofvogels voorkomen, heeft een uil zich aangepast en die jaagt nu overdag. Op een andere plaats komen geen spechten voor en daar heeft een vink zich aangepast: door gebruik te maken van een stekel van een cactus, haalt zij de insecten uit de bomen en cactussen. De oorspronkelijke 'gewone' vinken hebben zich zodanig aangepast dat er nu veertien soorten 'Darwinvinken' op de eilanden te vinden zijn.
Elk eiland was een wondere ontdekking van het aanpassingsvermogen van planten en dieren. De variatie aan vogels en planten was verbazingwekkend. We zien dan ook een heel aantal bijzondere dieren: de blauwvoeten en roodvoeten (die we al kennen), pinguins, speciale spotvogels, lavareigers en bijzondere meeuwen (aangepast aan 's nachts jagen!), leguanen en lavahagedissen. Op deze wijze doen we zes eilanden aan. De verplaatsingen van ons cruiseschip gebeuren tijdens de maaltijden of 's nachts.
Elke keer varen we met de rubberboot naar de wal (het is overal te ondiep om aan te meren) en bijna altijd is er een 'wet landing': schoenen uit, broek oprollen en door het water naar het strand. Op sommige dagen wordt de wandeling vervangen door een 'panga-ride'. Een panga is een grote rubberboot. Je vaart dan rond een eiland om de broedende vogels op de klippen te bekijken. Op andere momenten kan je kiezen tussen snorkelen en een rondvaart in een glasbodembooot om de vissen te bekijken. Telkens we terug aan boord komen staat de bemanning klaar met een verfrissing.
Afscheid van de eilanden.
Maar aan alles komt een einde, ook aan deze fantastische cruise. Als laatste activiteit bezoeken we een schildpadden 'breeding farm'. De beroemde reuzenschildpadden van de Galapagoseilanden zijn op een aantal eilanden praktisch verdwenen. In de jaren achttienhonderd werden ze massaal gevangen en als levend proviand meegenomen op de zeilschepen. Deze schildpadden kunnen namelijk bijna een jaar zonder eten of drinken. Ze werden dus gevangen en in reusachtige stapels in het ruim van de schepen opgeslagen. Als er behoefte was aan vlees, werden een paar schildpadden geslacht en was er weer voedsel voor iedereen. Tussen haakjes: ook Charles Darwin heeft hier nog reuzenschildpad gegeten.
Nu doet men een poging om de schildpadden te kweken in 'breeding farms' (grote omheinde weiden waar ze in het wild leven, maar nog wel bijgevoederd worden) om ze later terug te zetten op de eilanden waar ze (of hun ouders) vandaan kwamen. Tussen haakjes: bijna elk eiland heeft (of had) een eigen ondersoort reuzenschildpad, aangepast aan dat eiland.
Vermits onze terugvlucht pas over vijf dagen is, blijven we nog even alleen op de Galapagos: twee dagen op San Christobal en drie dagen op Santa Cruz. Hier doen we onze vogelwandelingen en worden we terug gewoon aan het veel soberder landleven. Op San Christobal vallen de enorme aantallen zeeleeuwen op: elke avond zitten er tientallen op de kade; ze kruipen op de banken, liggen op de drempels voor de huizen ... je moet opletten dat je er niet op trapt.
Op Santa Cruz huren we een taxi en gaan we naar de 'highlands'. Dit is een van de weinige plaatsen waar toeristen mogen komen (heel de groep eilanden is natuurgebied en er zijn zeer strikte regels waar je mag komen en wat je er mag doen) en waar nog reuzenschildpadden in het wild leven. We zien een aantal van die voorhistorische monsters (ze zijn werkelijk heel gigantisch!). Hier bezoeken we ook de lavatunnels en twee vulkaankraters. En dan is het tijd om verder te gaan.
De terugtocht.
De terugvlucht is geboekt. Eerst met de taxi naar het busstation, dan met de bus naar de haven. Daar overzetten naar Baltra, waar een bus wacht om ons naar de luchthaven te brengen. Daar komen we op tijd aan om te horen dat onze vlucht een uur vertraging heeft. Dat uur worden er twee en tenslotte vertrekken we twee en een half uur later dan gepland terug naar Guayaquil. De rest horen jullie later.
Wie praat over carnaval in Zuid -Amerika denkt ongetwijfeld aan lichtbruine, in enkele veren gehulde dames die wulpse samba's dansen. Dat is spijtig genoeg niet het geval in Puerto Lopez! Het carnaval wordt hier gevierd door andere mensen met water nat te spuiten en/of met kleurstof te bestrooien. Om maar te zeggen dat we als eerste halte Puerto Lopez hebben uitgekozen.
Het is een klein stadje aan zee, vol hotelletjes en restaurantjes waar men heerlijke ceviche en andere visgerechten serveert. Naast een beetje visvangst, leven de mensen hier vooral van het toerisme. In de zomer komen hier drommen toeristen naar de voorbijtrekkende en parende walvissen kijken en voor de rest van het jaar verhuurt men boten en gidsen voor tochten naar het 'Isla de la Plata'.
We nemen onze intrek in een eenvoudig hotelletje, op het einde van 'de dijk', waar we weing last hebben van feestvierders en doorgaand verkeer. We doen elke morgen onze vogelwandeling en genieten voor de rest van het eten, luieren, lezen en van onze airco. Het is hier ondertussen dertig graden! Heel speciaal: het vervoer gebeurt hier met 'tuctucs', zoals in Azië.
Isa de la Plata.
Zo'n veertig kilometer (twintig zeemijl) voor Puerto Lopez ligt het eiland 'Isla de la Plata'. Je kan het enkel bereiken na een boottocht van een uur. We reserveren een plaatsje in een boot, spreken met een gids af dat we niet gaan om te snorkelen, maar dat we de lange vogelwandeling willen doen en de dag erna kunnen we vertrekken.
Onze boot is gevuld met acht Nederlanders en wij. Een uurtje op zee zonder veel avontuur en dan landen we. Er is geen steiger, dus het wordt een 'wet landing': schoenen uit, broekspijpen opgerold en door het water naar het strand waden. Dan wordt de groep opgespitst: de Nederlanders kiezen voor een korte wandeling en snorkelen en wij gaan voor de lange wandeling.
Op zoek naar een mytische vogel.
Isla de la Plata is de broedplaats voor verschillende soorten zeevogels. We vertrekken achter onze gids en na een stevige klim (bij een temperatuur van dertig graden) bereiken we de eerste hoogte van het eiland. Vandaar hebben we een prachtig zicht op de vogels die broeden op de steile rotsen die uit zee oprijzen.
Hier zien we voor het eerst een vogel die we enkel kenden uit een lied: de blauwvoet!. Wie heeft vroeger in de jeugdbeweging niet het lied meegezongen dat eindigde met de woorden: 'vliegt den blauwvoet, storm op zee'? Wel hier is hij dan. Ze zitten hier massaal te broeden vlak naast het pad en je moet uitkijken dat je niet per ongeluk op kleine blauwvoetjes trapt. Tussen haakjes, wat die blauwvoetgent in onze Vlaamse liederenschat komt doen is ons een raadsel. Het beest komt niet voor in Europa en het is ook geen heraldisch dier of zo. Hoe dan ook, hij bestaat en we hebben hem gezien.
Naast de blauwvoet vinden we hier een collega van hem met rode voeten, een kolonie fregatvogels waar de mannetjes om de wijfjes te imponeren hun keelzak opblazen, de mooie 'tropic bird' en nog vele andere en mooie vogels. De ellende is alleen dat het hier ondertussen minstens vijfendertig graden is geworden, dat de weg maar blijft stijgen en we de uitputting (en een hitteslag) nabij zijn. We kunnen echter niet terug en moeten onze tocht van drie en een half uur voltooien, want de boot wacht op ons aan de overzijde van het eiland.
De terugvaart is bijzonder, want opeens zien we zo'n dertig meter van onze boot een grote walvis opduiken. Het gaat hier om 'Bryde's whale', een walvis die niet wegtrekt maar heel het jaar in deze tropische wateren blijft. Indrukwekkend!
Terug naar het noorden.
De volgende dag doe ik nog een klein vogeltochtje (van zes tot acht) alleen met de gids (An lijdt nog onder de gevolgen van de hitte gisteren) en daarna vertrekken we terug naar Guayaquil.
Bustochtje van vier uur, taxi van het busstation naar ons hotel (gevonden in de 'Lonely planet', we vertrouwen de boekingsites niet meer en het internet was bovendien te zwak om te kunnen boeken).
Het hotel valt mee. Beetje ouderwets maar uiterst proper, ruime kamers, heel goede douches, goede airco en vriendelijk personeel. Hier blijven we een dag of twee, bezoeken de 'malecon' (een wandelweg/wandelpark langs de rivier) en gaan nog eens naar het 'Isla Santay', het eiland (natuurreservaat) dat hier midden in de rivier ligt.
Hier moeten we beslissen wat onze volgende stap wordt: met de bus naar Quenca of toch het vliegtuig naar de Galapagoseilanden. Wat het wordt, lezen jullie in het volgende verslag.
