|
We zijn weer op weg.
Als je met veel bussen en na een lange reistijd ergens arriveert is het logisch dat je ook veel tijd en veel overstappen nodig hebt om er terug weg te geraken. Ook in dit geval blijkt deze regel op te gaan. Om een idee te geven:
- Van Cano Negro naar Upala
- Van Upala naar Canes
- Van Canes naar Las Juntas
- Van Las Juntas naar Santa Helena.
De bussen sluiten redelijk op elkaar aan zodat we doodmoe rond vier uur in de namiddag in Santa Helena arriveren (we zijn wel vertrokken om half zes 's morgens).
We zijn te uitgeput om grondig naar een hotel te zoeken (we hebben op voorhand niets geboekt) zodat we ons inchecken in het eerste het beste dat een beetje te betalen is.
Santa Helena.
We zitten in een typisch, heel toeristisch stadje in de bergen. Veel restaurantjes, veel (dure) hotels, souvenirwinkeltjes, heel veel volk... Wel leuk - voor eventjes.
Na een redelijke nacht en een zeer basic ontbijt (in de prijs inbegrepen) is onze eerste opdracht een betere kamer te zoeken. Na wat rondkijken vinden we, iets uit het centrum, een zalig hotelletje: grote ruime kamer met frigo en eigen grote badkamer, balkon, gemeenschappeljke keuken en een vorstelijk ontbijt in de prijs inbegrepen.
Hier bezoeken we het nationaal park, zes kilometer verder en een paar honderd meter de berg op. Het gaat hier om een 'cloud forest', een 'nevelwoud', zo hoog gelegen dat het altijd in een wolk gevangen zit. Het park is mooi: heel groen, maar ook heel nat. Grote bomen vol bromelia's, lianen, de boomstammen vol afhangend mos, boomvarens.... en heel de tijd loop je rond in een mist en vallen er druppels van de druipende bromelia's. Een beetje deprimerend, maar toch ook fascinerend en verrassend. Veel vogels hebben we hier niet gezien, we hadden nogthans gehoopt de quetzal te ontmoeten, de heilige vogel van de Inca's die in dit park voorkomt. Het zal ons leren om op zulke speciale plaatsen proberen vogels te zien zonder plaatselijke gids.
Op een van onze andere wandelingen lopen we toevallig een ander park binnen. We maken kennis met de eigenaar en horen wat de bedoeling is. Door het ecotoerisme zijn alle nationale parken in de omgeving betalend. De plaatselijke mensen hebben echter het geld niet om die (voor hen dure) inkomticketten te betalen. Er zijn ook geen openbare parken waar de ouders met hun kinderen naartoe kunnen om met hen te spelen en hen de natuur te leren kennen. Daarom dit park. Er is een speeltuin, er is een groot bos, er zijn uitgestrekte weiden .... en het is gratis. Aan 'rijke vreemdelingen' die passeren wordt wel een vrijwillige bijdrage gevraagd. In ruil daarvoor mogen zij een boom(pje) 'un arbolito' planten. Als tuinpersoon is dit de geknipte opdracht voor An. Zij plant een ceder(tje) en haar naam wordt bijgeschreven in het boek van de boomplanters.
Puntarenas.
Na een laatste vogelwandeling nemen we de bus van 15 uur (de vorige bus was om 6 uur en we wilden het ontbijt niet missen). Rond 18 uur arriveren we in Puntarenas.
Dit is een havenstadje aan de Pacific coast. De plaatselijke bevolking, die hier vanwege de hitte op stoelen voor hun deur zit, wijst ons het dichtst bijzijnde guesthouse aan. Netjes, dicht bij het busstation, maar weer heel basic. We worden afgestraft om niet op voorhand te boeken!
Hier doen we de volgende morgen om zes uur onze eerste vogelwandeling en het is de moeite: veel zwarte gieren (die zitten hier in groepen op straat om het afval uit de vuilnisbakken op te ruimen), bruine pelikanen, fregatvogels, meeuwen ... typisch havenvogels.
Een dag later doen we onze uitstap naar Cararas National Park. Voor dit park zijn we eigenlijk naar hier gekomen. Van onze uitstap naar het vorige park hebben we geleerd dat je zonder gids weinig ziet, dus deze keer huren we een gids in. Een jonge kerel met scherpe ogen die het gebied op zijn duimpje kent en ook alle vogels, planten... kan benoemen. Schitterend!
Manuel Antonio.
Na deze ervaring heeft het niet veel zin om hier nog veel langer te blijven rondhangen. Het stadje is niet bijster interessant en we hebben alles gezien waarvoor we naar hier gekomen zijn, dus trekken we verder. Deze keer trappen we niet in de val om onvoorbereid ergens aan te komen, dus na veel zoeken boeken we een hotel via 'booking.com'. In de namiddag komen we aan in het dorpje Manuel Antonio. Het is gelegen aan een blauwe zee met een wit strand, afgeboord met palmbomen. Na veel zoeken vinden we het hotel: zwembad, privétoegang tot het strand, vlakbij winkeltjes en restaurants, wandelafstand van het 'Manuel Antonio National Park'. Kortom een ideale plaats om na een maand rondtrekken een weekje vakantie te houden.
Alleen spijtig dat onze boeking niet is doorgegeven of niet is ingeschreven of wat dan ook. Dus: de kamer die we geboekt hebben is niet meer vrij. We staan trouwens vlak voor het laatste weekend van de kerstvakantie (hun grote vakatie, twee maand) en het is hier heel druk. De mensen van de receptie zijn heel behulpzaam en na veel over en weer gepraat krijgen we hier een andere (duurdere) kamer aan verminderde prijs. Die kamer is echter ook maar vrij voor één nacht. Daarna is er een andere kamer (bijna in de kelder) vrij ... voor één nacht. We besluiten hier twee nachten te blijven en na het weekend een ander hotel te boeken.
Ondertussen brengen we een bezoek aan het Manuel Antonio National Park (met gids). Heel mooi, veel bijzondere planten, veel hagedissen en leguanen, apen, wasberen, agouti's, maar heel weinig vogels. Toch de moeite waard.
Een dagje later verhuizen we naar ons laatste hotel aan deze kust. Het laatste hotel 'op de dijk' heel rustig, airco (het wordt hier al van tien uur 's morgens dertig graden), heel goede kamer met ruime badkamer en toilet, balkon om 's avonds buiten te zitten en gelegen aan het strand. Hier blijven we vier nachten om eens uitgebreid vakantie te nemen, te zonnen aan het strand, ....
Verjaardag.
Het hoogtepunt van ons verblijf hier is de verjaardag van An. Die begint om half zes 's morgens (half één 's middags thuis) met een skypegesprek met de kinderen.
Dan een uitgebreid ontbijt (fruitontbijt, gevolgd door de onvermijdelijke 'gallo pinto' met een eitje).
Dan in het hotel de post doornemen om de gelukwensen (per email) in ontvangst te nemen.
Daarna een uitgebreide lunch met voorgerecht (ceviche, allerlei kleine brokjes vis en gamba's besprenkeld met citroen), hoofdschotel (grote visfilet met garnaalsaus en frietjes) en dat alles bevochtigd met een uitstekende sangria! Duur maar heerlijk.
Na deze activiteit is er voor ons hier nog weinig te doen, dus trekken we verder. Naar waar en hoe lees je in het volgende verslag.
Foto's : zie hieronder.
Vogelfoto's : http://observado.org/user/photos/50424
|
