|
We zijn nu drie weken in Costa Rica en beginnen een beetje hoogte te krijgen van dit land.
De mensen zijn heel lief en behulpzaam. Vriendelijk, maar niet opdringerig: ze laten je hier heel goed met rust en willen niet persé iets verkopen of tonen of ... We zijn wel blij dat An (een beetje) Spaans kent, want de meeste mensen spreken alleen maar die taal. Het schoonheidsideaal is hier duidelijk anders dan bij ons: heel veel boezem (die fier getoond wordt) en een fors achterwerk (zacht uitgedrukt).
Het eten is best wel goed, maar weinig variatie. De mensen (en wij dus ook) eten 's morgens 'Gallo pinto': rijst, gemengd met zwarte bonen, gebakken banaan en omelet, kip of rundvlees (een soort stoofvlees). 's Middags eet iedereen 'Cassado'.Het grote verschil met het ontbijt is dat de zwarte bonen dit keer niet onder de rijst gemengd zijn, maar apart geserveerd worden. Dus: gekookte rijst, zwarte bonen, gebakken banaan, een beetje sla, soms een beetje aardappelen, kip of rundvlees. 's Avonds is er weer cassado of rijst met vlees in saus. Eigenlijk best wel saai. Tot nu toe heb ik nog geen neigingen om een kookkursus te volgen of om recepten te vragen. We beginnen ons wel zorgen te maken over ons gewicht.
Maar het land zelf is geweldig. Enorm veel groen, weidse rivieren, jungle, verlaten stranden, heel veel dieren en vogels, kortom, een beetje het aards paradijs. Verplaatsingen verlopen hier soepel. Er is veel openbaar vervoer dat redelijk op tijd rijdt en men beschikt hier over comfortabele bussen.
In dit land zetten we onze reis verder.
De terugrit van Tortuguera verloopt vlot: eerst een stuk met de boot en aan het eind van de vaart staat een auto op ons te wachten die ons naar La Fortuna brengt. Onderweg nog een of twee keer stoppen om naar luiaards te kijken. Eén keer hangt er een met een jong in een boompje van nog geen twee meter, vlak naast de weg!
La Fortuna. De wagen zet ons af voor het hotel dat we geboekt hebben via 'Booking.com'. Heel basic hotelletje, maar gelegen midden in de stad en toch maar op vijf minuten wandelen van de natuur. We maken dan ook van de gelegenheid gebruik om een paar keer uitgebreid vogels te gaan kijken. Van hieruit hebben we ook een prachtig zicht op de vulkaan.
Na twee nachten trekken we verder. Onze volgende bestemming (Nuevo Arenal) ligt aan een groot kunstmatig meer, ontstaan toen er een stuwdam werd aangelegd. Het oorspronkelijke Arenal ligt ergens op de bodem van dat meer. We komen vroeg in de vooriddag aan. Even rondvragen, twee minuten wandelen en we komen terecht in een heel plezierig guesthouse. Ruime kamer met douche en toilet, zitplaats buiten en een gemeenschappelijke keuken. Bovendien hebben we vanaf het terras een prachtig uitzicht op het meer. Vermits we de enige gasten zijn (op een wazige Amerikaan na), is hier heel rustig.
Met een deel van de familie die het hotelletje runt (een schooldirecteur en een informaticajuf) brengen we een bezoek aan het meer. Leuke uitstap. Hier merken we hoe brutaal de toekans kunnen zijn: net zoals de meeuwen in Oostende komen de toekans hier het eten uit je handen trekken.
Hier blijven we vier dagen: het is hier koeler dan in Tortuguera of La Fortuna (het ligt hoger) en het is hier heel gezellig. Toch moeten we ook hier na een tijdje afscheid nemen. We beginnen aan de grote tocht naar Cana Negro.
Cano Negro is een uitgestrekt natuurgebied, bijna aan de grens met Nicaragua. Het is een 'pantanal', een drassig moerasgebied dat bestaat uit rivieren, kreken, moerassen, ondergelopen weilanden... Elk regenseizoen loopt het volledig onder en in het droog seizoen droogt het langzaam op. De enige manier om je hier te verplaatsen is per boot.
Het eerste probleem echter is om er te geraken. Met vier bussen en met een reistijd van elf uur bereiken we om zeven uur 's avonds (in het donker dus) onze bestemming. De bus zet ons af voor een hotelletje, maar de prijs ligt hier veel te hoog voor ons budget. Men vraagt maar liefst twintig dollar per persoon voor een overnachting.
We nemen onze rugzakken dus maar weer op en zoeken verder. We vragen naar 'habitacion' en een bereidwillige man brengt ons naar een mooi onderkomen. Een zestal bungalows, gelegen in een boomgaard aan de rand van een meer. De huisjes zijn heel mooi afgewerkt en voorzien van alle comfort.
Hier maken we kennis met Christopher, een negenenzeventigjarige man uit Wales die hier elk jaar twee maand vogels komt kijken in de winter. Hij kent iedereen in het dorp(je) en hij regelt voor ons en voor Stefan, een jonge Duitser uit Trier, twee keer een boottocht met een goede vogelgids. Heel leuk en gemakkelijk! De oevers en de bomen zitten hier vol vogels en regelmatig hoor je een doffe plons: een leguaan laat zich uit een boom in het water vallen.
Het is hier ook een vissersparadijs. Van over heel de wereld komen er sportvissers om op de 'tarpon' te vissen. We hebben echter wel een beetje pech: normaal staat het water hier veel lager in januari en zijn er nog veel meer vogels waar te nemen. De schuld van de klimaatverandering? Andere toeristen zien we nauwelijks. Soms birdwatchers die een dagtocht maken, een paar sportvissers, maar verder is er niemand.
We blijven hier vier dagen en wat er vervolgens gebeurd lees je in het volgend verslag.
Dierenfoto's: http://observado.org/user/photos/50424.
Foto's: zie verder.
Groetjes van An en Jos uit het warme Costa Rica!
|
