September is een maand vol tegenstellingen. Het einde van de zomer, begin van een nieuw schooljaar. Soms met mooie zonnige dagen, dan met grillig herfstweer. Het fleurige groen in de natuur verandert stilaan in een palet van roestbruin, geel en rood. Tijd om de oogst binnen te halen en de vruchten te plukken van het harde werk in het voorjaar. Bloemen proberen ons nog te behagen met hun laatste krachten. Zoals mijn Datura die tijdens het weekend het beste van zichzelf heeft gegeven!
De kunst van de traagheid is één van de voorwaarden om te kunnen genieten van het leven. Hier volgt een voorbeeld uit de praktijk.
Het was op een gure zaterdagnamiddag in de herfst. We hadden boodschappen gedaan en uitzonderlijk een pakje boontjes koffie gekocht, dit naar aanleiding van een artikel dat ik ergens had gelezen. Volgens statistieken staat koffie op de eerste plaats van de geliefde geuren. Het verdient de voorkeur om de boontjes te malen juist voor het zetten van de koffie. Dat gingen we dus eens vlug uitproberen, maar er was een klein probleempje, geen elektrische koffiemolen! Ik dacht koortsachtig na en mijn oog viel op de antieke koffiemolen die al jaren als decoratie op de vensterbank staat. Je weet wel, zo een houten met een laatje waarin de koffie terechtkomt, ooit gekocht op de rommelmarkt. Binnenin zag die er niet echt proper uit. Er zat dus niets anders op dan het oude geval onder handen te nemen. Hij werd helemaal gedemonteerd, tot het kleinste vijsje werd verwijderd. Het hout werd mooi opgeschuurd en afgewassen. Er kwam zelfs een tandenborstel aan te pas voor de hoekjes en kleine randjes. Ons geduld werd serieus op de proef gesteld. Na een uurtje was de klus geklaard en alles kon terug in elkaar gezet worden. Eindelijk, het malen kon beginnen!
Ik verplaatste me terug in de tijd en zag mijn grootmoeder zitten op haar stoeltje naast de Leuvense stoof. De koffiemolen tussen haar knieën geklemd, rustig draaiend aan de hengel.
Ik hoorde de bruine blinkende pareltjes knarsen in de molen, terwijl een heerlijke geur de woonkamer vulde. Nooit heb ik zo genoten van het aroma van een vers gezette tas koffie.
Af en toe kunnen we er voor kiezen om alledaagse gewoontes te doorbreken en te vertragen, zoals het zetten van een lekker tasje koffie!
Enkele weken geleden deed ik mee aan de grote nationale enquëte over boodschappen doen. Deze week viel er een waardebon van 5 euro in de bus als bedanking voor de deelname. Dat was mooi meegenomen! (dat dacht ik toch) De kortingbon was geldig vanaf de aankoop van 50 euro in elke Carrefour of GB winkel. Wij uitzonderlijk naar een Carrefour gereden enkele kilometers verder want hier in de buurt is er geen. Veel meer gekocht dan eigenlijk nodig was. Er was dan ook zoveel meer keuze dan waar wij normaal gaan winkelen. Bijgevolg, aan de kassa een hele grote rekening en sorry deze bon kon niet afgetrokken worden want wij hadden geen klantenkaart. Bedankt Carrefour voor deze mooie geste!
Lieve kleine meid met je gulle lach. Steeds vrolijk en blijgezind. Je speelt, danst en springt. Met jou in de buurt is er altijd zonneschijn. Ik wil af en toe, samen met jou nog even kind zijn.
Voor dag en dauw kruiden geplukt om te drogen. Onze voorraad voor de winterkwaaltjes. Tijm voor de hoest en salie tegen keelpijn en opvliegers. Daar maken we dan een verkwikkende thee van met een lepeltje honing, lekker!
Ik wil de klus klaren voor de zon komt piepen.
De lucht ruikt nog heerlijk fris. Oei, hier stond iets wat ik mis! De basilicum is verdwenen, hier en daar zijn een paar slakken verschenen. Ze smullen van het mediterrane kruid. Alles is stil, nergens een geluid. Dikke zwarte, oranje en bruin. Het is nog vroeg, maar toch al leven in de tuin.
De kunst van de traagheid is één van de voorwaarden om te kunnen genieten van het leven. Hier volgt een voorbeeld uit de praktijk.
