Heb ik al verteld over het pittig vrouwtje dat ik onlangs heb leren kennen op het aperitiefconcert?  Op de receptie raakten we aan de praat.  Ze is werkzaam in een VZW die assistentiehonden opleidt voor mensen met een motorische handicap of epilepsie.  Ik genoot van haar fantastische verhalen over de honden en hun baasjes.  Haar oogjes twinkelden vol vuur, een echte spraakwaterval, er was geen speld tussen te krijgen.  Ze had ook een nieuwe jas gekocht in Oostende.  Een speciale jack die ook de vissers dragen en neen, ze trok de jas niet uit, niet tijdens het concert en niet tijdens de receptie want ze voelde er zich prima in.   "Slecht weer bestaat niet" zei ze, "alleen slechte kledij".  Dat mens straalde zo veel energie uit dat het aanstekelijk werkte.  Ze was net tachtig geworden...

Gisterenavond kregen we bezoek van onze vroegere buurman.  Een Schot die hier na de tweede wereldoorlog is blijven plakken aan een Vlaamse Schone.  Zijn vrouw is ondertussen al enkele jaren overleden en we waren elkaar een beetje uit het oog verloren.  Het was dus een blij weerzien en er viel natuurlijk veel nieuws te vertellen, vooral van zijn kant dan.  Wij hoefden alleen maar te luisteren naar zijn verhalen met de nodige humor en met een grappig Schots accent.

Zijn enige dochter woont in Napels en is gehuwd met een rijke Italiaan.  Niet lang geleden was hij in la bella Italia om het huwelijk van zijn kleindochter bij te wonen.  Hij heeft ondertussen ook een vriendin, niet om samen te wonen want hij houdt van zijn vrijheid, maar om lekker gezellig te kletsen, een restaurantje mee te pikken of een citytrip te maken.  Hij gaat regelmatig petanquen en is bijna elke avond op bezoek bij een of andere vriend.  Toen vroeg ik naar zijn leeftijd (ja, bij mannen mag dat).  Zijn antwoord was negenentachtig...

Mooie voorbeelden van "Oud maar niet Out".  Spijtig, niet iedereen heeft zoveel geluk.