Ik ben Breezer, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Jumper.
Ik ben een man en woon in Mol (Belgiê) en mijn beroep is Waker.
Ik ben geboren op 01/01/2009 en ben nu dus 4 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, baasje plagen, konijntje plagen en bang maken, mee naar zee gaan, bij baasje gaan zitten en samen tv kijken, baasje om eten vragen, altijd omhoog springen tegen de glazen deur als baasje thuis komt, daarom de nickname Jumper. En in de veranda en.
Annie met dit kaartje wil ik je bedanken voor je vriendschap. Dit doet me goed om te weten dat we vrienden van elkaar kunnen zijn Dikke knuffeltjes xxxxxxx
Wij moesten bijna elke dag gaan wandelen, in zandwegen, en dan kwam je uit op een wei met speeltuigen. En als het tijd was om terug te gaan, moesten we allemaal onze voeten wassen in zo'n voetbaden. Ik weet nog waar ze stonden. Op de koer van de grote school.
In de zomervakantie deden we veel spellekes buiten op de koer. Maar op een dag zat gekke Guy op een klein dak. Hij begon met stenen te smijten naar de koer. En zo raakte hij een meisje met een steen. De dokter moest erbij komen, en zo kregen we bang van zotte Guy. We noemden hem zo omdat er iets niet pluis was met hem. Dat meisje moest al naar bed, En ze hoorde die Guy roepen: Ik krijg jullie nog wel. Zo zat de schrik er goed in bij ons. Elke avond als we spelletjes aan het spelen waren. Nu stop Als ik aan iets denk moet ik het opschrijven, of ik weet het niet meer. En ik wil je zoveel mogelijk vertellen over mijn kinderjaren. Morgen opnieuw. Lieve groetjes Annie
Ravels Kinderkolonie is geen internaat maar een TEHUIS waar geplaatste kinderen worden ondergebracht. De rechter besliste dat. We konden niet naar huis. De rechter besliste wat er moest gebeuren met ons. Ik had daar goede momente maar zeker ook slechte momenten. Juffouw Maria en al de Zusters zorgde goed voor ons. Er is maar één juffouw waar ik problemen mee had. En dan veel van die stagiaires. vele van hen lachte met mij, vernederde me. En dan ben je een kind amper 5a6 jaar jong.
Die boek zou wel eens dik kunnen worden. Lieve groetjes Annie
Elk jaar in Ravels kwamen veel kinderen naar Ravels op vakantie, dachten ze. Ze hadden altijd een volgeladen koffer bij. En ik en Bea moesten hen dan helpen uitpakken. Wij waren daar het langst, daarom mochten we helpen. Wat dat die kinderen allemaal bij hadden. Die kinderen werden voorgelogen door hun ouders denk ik. Sommige hadden een badpak bij. Wij vroegen: Wat is dat? Awel, een zwempak om te zwemmen. Zwempak/zwemmen? Wat is dat? We hadden er nog nooit van gehoort. Wij zeiden dat bestaat hier niet. Ze hebben jullie wat voorgelogen.. Die kinderen wisten niet waar ze terecht gekomen waren. Ouders die in die tijd liever alleen op reis gingen, dan hun kinderen mee te nemen. Of ouders met een eigen zaak.
Voor ons begon de Zomervakantie pas echt. De nieuwe kinderen kenden de routine niet, wij wel. Veel meer kinderen betekende voor ons: Geen bed, geen plaats om te slapen. Dus kregen wij een slaapkamer voor mij mijn zus en ons klikske. 5 a 6 man. We moesten nog altijd een uurkes op rust rond 12u. Na het middagmaal. En waar wij sliepen waren enkele gasten de vensters aan het schilderen. Wij maar spreken met die mannen, en lachen. Want wij dachten dat we het rijk voor ons alleen hadden. Tot op een dag we het erg bont hadden gemaakt. veel te veel lawaai gemaakt. komt ervan een kamertje de stem van een Zuster: gaan jullie nu eens slapen? Hou op met lawaai maken en ga slapen. Gedaan met plezier maken. Maar ja, het was vakantie en dat betekende niet naar school gaan. ANNIE
Dankzij Vera, Een nieuwe vriendin, ben ik op een idee gekomen. Misschien zijn er nog mensen die als kind in de kinderkolonie verbleven hebben rond: 1964-1969. Je mag altijd met me praten, je kan hier een
EMAIL
Klik HIER
en begin maar te schrijven, en stuur het dan door. Dan kom je uit op mijn emailadres. Zo doet Vera dat ook, een hele lieve vrouw met haar versie van Ravels. Misschien kunnen we wat bespreken over wat jij, beleefd hebt in Ravels: Kinderkolonie. Vera zei net dat er: Dat er ongeveer 23 000 kinderen ooit in Ravels kolonie geweest zijn. Dat kan tellen he. Als iemand van jullie dit lezen, kom dan gerust af. Dit is tot nu toe mijn verhaal. En ik ben nog niet klaar. Het zou mooi zijn als we een bundel konden maken met elk ons verhaal maar dan moet je durven reageren. geloof me, Voor ik hierover begon te schrijven ging ik naar een psychologe en als ik over mijn verleden probeerde te praten schokte mijn heel lichaam, maar nu ik er kan over schrijven, heb ik er zo een plezier in. ben zelfs naar Ravels geweest. Iets dat ik vroeger nooit durfde. Maar nu ik er kan over schrijven, wou ik eens zien hoe het er nog uit zag. veel is weg, spijtig genoeg. En foto's zijn er ook niet veel te vinden. Misschien hebben jullie wel foto's, laat het me dan weten aub. Lees dit en durf te reageren. Als Vera het aan kan dan jij misscghien ook, geloof me, het lucht op. Dit is mijn DAGBOEK Over mijn leven als kind in Ravels Kinderkolonie. Lieve groetjes ANNIE
Op een nacht moest ik dringend gaan plassen. Maar daarvoor moest je de Zuster wakker maken om toestemming te krijgen. Wij sliepen in een gezamelijke kamer. En de Zuster van dienst sliep in een klein kamertje aan die slaapkamer. De Zuster zei: maak iemand wakker van de kinderen die met je mee moet gaan. Dus, ik maakte iemand wakker en ze kon er niet mee lachen. We moesten buiten gaan plassen, op de koer, in den donkere. Daarom de titel: Boehoe. Gedaan met plassen, terug naar boven en weer slapen. Daarom moeten we met twee gaan, Je weet nooit wat er kan gebeuren. En zo moesten we dat doen: Winter en Zomer. En de winters konden heel streng zijn met veel sneeuw en min. 20°.
We gingen bijna elke dag wandelen met de Zusters. Allemaal in een rij, twee per twee. We moesten elkaars hand vast houden. Zotte Guy was daar soms ook, liep ons achterna. Die stond daar altijd achter de bomen, en als hij ons zag, liet hij zijn broek zakken. Nu zouden we zeggen: viespeuk-pedofiel. Maar toen bestonden die namen nog niet. En de Zusters joegen hem weg. Maar hij kwam altijd terug. We hadden daar een speeltuin. Met een molen. had ik schrik op. Annie
Als we aan het spelen waren op de koer, stonden er altijd Zuster op de koer, om ons kinderen, in de gaten te houden. Maar de Zuster waar ik over praat, had haar handen altijd op haar rug. Met een vuistje in haar hand. En dan probeerden we daar onze vinger in te steken. In haar vuist, en als ons dat lukte neep ze, en dan moesten wij altijd lachen.
Zo stonden we nog eens op de koer te spelen, maar daar stonden veel bomen. En Zuster ......haar kapje viel af. Hylarisch was dat, we lachten ermee. Jaja, het was niet altijd wenen. Ik denk dat ze heel lang opgestoken haar had, mijn zus zegt dat ze heel korte haar had. Wie heeft nu gelijk?
Ik en mijn zus en ons klikje, vonden af en toe een vogeltje, uit de nest gevallen denk ik. En dan glipten we weg van de speelkoer naar een zandbak, ergens aan het gebouw. en dan lieten we het daar achter. s'Morgens glipten we opnieuw weg om gaan te kijken naar het vogeltje. Maar we wisten toen niet dat zo'n klein vogeltje veel eten nodig had. Zodus, daar aangekomen, lag het dood in de zandbak. Hoe wij weende voor dat vogeltje. We hebben het later begraven maar weet niet waar. Waarschijnlijk in de zandbak.
Hallo medebloggers, Ik ken iemand we praten langs email met elkaar. Zij is ook in Ravels geweest voor twee maanden, in de vakanties. Kleuterschool. Zij raadde me aan om er een boek over mijn verblijf in Ravels te schrijven.
Wat Denken jullie ervan? Zou ik het doen?
Ik ken geen schrijver of iemand die boeken uitbrengt. (Uitgever)
Een novelle is een lang uitgevallen kort verhaal, of een korte roman.` ...
Zo gauw ik de foto's heb van ravels-heemkunde, dan moet ik er wel een slotje opzetten. Dat zijn privéfoto's. maar dat slotje helpt niks. Die komen toch op google terecht, heb ik al gemerkt. Typ jullie naam maar eens in op google, dan vindt je je creas terug. Slaapwel allemaal Zou ik ook moeten doen. Lieve groetjes Annie
Heb gisteren luidsprekers gekocht in de kringwinkel in Mol, 5 euro. Ik sluit ze aan, aan mijn computer maar er komt geen geluid uit. Ik ga eens kijken bij onze computerwinkel hoeveel ze daar kosten. Hopelijk niet te veel. Annie
Als we moesten gaan slapen en het begon te onweren. Kwamen de zusters in onze slaapkamer En zij hadden een potje bij met wijwater en een palmtakje. En zij kwamen bed per bed, en ik sliep aan de buitenkant en mijn zus ook. Want elke keer als ze mij passeerden, kreeg ik water in mijn gezicht. Ik kon pas slapen als de donder gedaan was. Ze deden dat om ons te beschermen tegen het kwade/onweer. Annie
(Spijtig, ik kan niks vinden op google over palmtakje en wijwatervatje)
In het eerste jaar dat ik terug naar de grote school mocht gaan, mochten we ons niet alleen wassen in de douche. Juffouw Maria zei dat dat allemaal stagiaires waren. Zo'n stagiaire moest me wassen, maar inplaats van me te wassen, stond ze daar te roddelen met haar collega. Ik had al een paar keer gezegd dat ik moest plassen. Maar ze bleef gewoon praten en luisterde niet naar mij. Ik kon niet meer ophouden, en begon dus te plassen in de douch. Opeens begon ze te lachen en zezi ze, tegen haar collega, kom nu eens zien. Ze staat te plassen in de douche. Ik had het toch gezegd: ik begon te wenen, "Ik voedel me zo vernederd!" Toen de tijd daar was, mocht ik me alleen wassen. Wat een, opluchting, niet langer vernederd voelen. Ze kwamen wel af en toe eens kijken, hoe ver ik stond. De zusters en Juffrouw Maria waren de liefste mensen daar. De rest op een, andere keer. Ze vernederden me wel meer die stagiaire. Annie Enkele vaste vrienden in Ravels
Godelieve Branders Tanja Descheermaeckers Martine De Potter Miryam Van De Wielen
Misschien weet mijn zus meer namen. Maar dit waren onze vrienden waar we mee optrokken.
Ik heb nog zoveel te doen deze namiddag, dat ik even stop met bloggen, deze avond kom ik terug bloggen, om te ontspannen. Namiddag kijk ik eerst naar:
""THUIS"
En dan vlieg ik erin. Eerst worden de kooien uitgekuist voor de ratjes, zodat ze er weer tegen kunnen, voor een week. dan de living stofzuigen en opnemen. de keuken en veranda worden geschuursd. Stof afdoen. En zo verder. Doen jullie maar lekker verder, en vergeet me niet he. hele lieve groetjes Annie
Ooit heb ik Engels willen leren op internet met een programma, met menden van Engeland en Amerika. En die man zei: vertel eens wat meer dan kan ik er een novel, over schrijven van wat jij meegemaakt hebt:. Maar ik durfde niet. Mijn Engels/Amerikaans is niet 100% Dan was ik al een beetje beroemd geweest.
Eindelijk mocht ik terug naar de grote school, en zag ik mijn zus Bea bea opnieuw. Ik was zo gelukkig. Het was weer aanpassen, maar met mijn zus in de buurt, was ik snel weer aangepast. Elke morgen om 7u opstaan, ons wassen aan de lavabo, en dan op weg naar de kapel, bidden op nuchtere maag. Dan op weg naar de refter, was beneden. Eindelijk mochten we eten. Na het eten hadden we een ander
RITUEEL
Op de koer gekomen, moesten we allemaal in de rij gaan staan, klas per klas.
Het eerste kind van elke klas kreeg een vaandel (een vlag) in hun handen. En zo moesten we de koer over stappen, en bijeen komen aan de
Hoodvlag.
Aan die vlag moesten we liedjes zingen maar vraag niet welke liedjes want ik zou het niet weten. We moesten die vlag omhoog hijsen. Dan gingen we per klas naar de klaslokalen. Ik zat toen in het 1é studiejaar. Er volgd meer hoor. Er valt nog zoveel te vertellen. Nu moet ik echt gaan kuisen, mijn mannetjes hun kooi moet nog gebeuren. Heel lieve groetjes Annie
(Ik hoop dat jullie dat echt lezen). Laat aub iets achter over mijn leven.
Dat is een vaandelvlag.
Wij gebruikte die om mee te zwieren, was heel leuk.
Dit is vaandelzwaaien, deze zijn professionels, wij waren maar kinderen. Wij hielden die stevig vast en dan zwierden we daarmee, zo helemaal rond je lichaam. Sommige kinderen waren daar heel handig in. Ik kon dat ook maar niet zoals sommige kinderen. Was leuk.
Mijn naam is Annie Lambrechts, en gebruik soms ook wel de schuilnaam BANANIE Vrienden noemen mij zo, rijmt op Annie. Ik ben een vrouw en woon in Mol (Belgiê) en mijn beroep is Huisvrouw. Ik ben geboren op 25/10/1959 en ben nu dus 53 jaar jong. Mijn hobby's zijn: Ratjes, mijn hond Breezer, fietsen met mooi weer, computeren, blogs maken, Fitnessen . Elk jaar mijn zus opzoeken in Blankenberge, daar woont ze. Relaxen. Ik ga in September lessen volgen, hoe omgaan met uw camera. Bij Pionier. Ik heb gekozen voor een CANON.
Deze kaars laat ik branden voor onze medebloggers die overleden zijn, en voor de erge zieke mensen
Bedankt John,voor het in orde brengen van mijn blog. Jij hebt je Hart op de goede plaats. Ik vraag iets en jij doet dat,zonder mopperen. Deze bedank kaart is speciaal voor U Annie
Bob Davidse alias Nonkel Bob, heb hem ooit mogen ontmoeten als kind. Toen we verbleven in Ravels: tehuis. Mochten we elk jaar een dagje opstap, met een zorgvuldig uitgekozen familie. De Zusters lieten ons voor een dagje weggaan. Wat heb ik en mijn zus Bea genoten van die dag.
Nonkel Bob met kinderen Vrolijke vrienden. Nostalgie Maakt me zo vrolijk als ik dit hoor
