Heeft Karel De Gucht volgens U in het verleden reeds "gesjoemeld"?
Beoordeel dit blog
APENLAND
Waar Koning Filip I regeert En het ABVV en de PS de bevolking terroriseert
09-08-2013
Helft autohandelaars aanvaardt teveel cash
De socialistische regering maakt dit land kapot. Vandaag was het weer zover. De nationale omroep VRT bracht het nieuws dat meer dan de helft van de autoverkopers teveel cash ontvangen. Zo mag men sinds kort maar maximum 5000 euro CASH ontvangen. Dat is natuurlijk totaal onwerkbaar. Toch werd er een beschuldigende vinger uitgestoken naar de autosector. Maar eigenlijk zouden onze heren politici in Brussel beter zichzelf als schuldige aanwijzen. Als je een wetgeving maakt die de meerderheid niet volgt, dan is de wetgeving SLECHT. De socialisten hebben natuurlijk geen enkele affiniteit met de economie in dit land. In hun ivoren toren maken ze wetgeving die onmogelijk is om uit te voeren en nadien zijn ze boos op de ondernemers die dit land groot maken.
Bovendien heeft deze wetgeving een pervers effect. In hun ziekelijke jacht naar zwart geld dwingt de overheid nu gewone burgers in het zwart circuit. Stel U eens voor. Uw lieve grootmoeder heeft in haar kous op zolder 10.000 euro gespaard om bij Uw eerste wagen bij te leggen. Je komt met dit geld voor de dag in de garage en die mag slechts 5.000 euro officieel ontvangen. Natuurlijk dat de garagehouder 10.000 euro zal ontvangen maar hij zal door de socialistische wetgeving slechts 5.000 euro mogen inschrijven in zijn boekhouding. En zo komt 5.000 euro van de brave grootmoeder in een zwart circuit terecht, terwijl hij vroeger alles netjes had kunnen inschrijven in zijn bedrijf! Dat allemaal met dank aan JOHN CROMBEZ! Laat het maar vlug 2014 worden dan kunnen we eindelijk komaf maken met dit socialistisch gespuis!
David Lord had de zaken even niet op een rijtje. Verblind door
jaloezie, drong hij maandagavond een huis binnen in Santa Rosa Beach,
Florida, om daar de kerel die hem z'n lief had afgesnoept een flink pak
rammel te geven. Alleen bleek dat de 42-jarige Lord zich had vergist van
huis en dus ook van liefdesrivaal.
Het was omstreeks 23.10 dat een niet nader genoemd koppel woest geklop
hoorde aan de voordeur. Een man brak hun woning binnen en greep de heer
des huizes meteen bij de keel. Na een hevige schermutseling, kon de
belaagde man zich bevrijden.
Oeps "Je bent de
verkeerde", sprak de belager plots, waarop hij zich uit de voeten
maakte. Op basis van een goede persoonsbeschrijving kon de politie de
agressor al snel bij de lurven vaten. Die werd geïdentificeerd als David
Lord. Hij verklaarde dat hij eerder op de avond had gezien dat z'n
vriendin aan het flikflooien was geslagen met een andere man. Die kerel
wilde hij wel eens ferm de les spellen, maar blijkbaar had Lund zijn
jaloerse pijlen op de verkeerde gericht.
Lord werd gearresteerd
op verdenking van inbraak en het toebrengen van slagen en verwondingen.
Hij werd opgesloten in de juiste cel in de gevangenis van Walton County.
Het lichaam van een 20-jarige man is 25 dagen na zijn vermissing
gevonden in een schoorsteen van een boerderij in de plaats Junín in de
Argentijnse provincie Buenos Aires. Politiebronnen vermoeden dat
Jonathan Puente in de schoorsteen door verstikking om het leven kwam
toen hij probeerde in te breken. Dat heeft de Argentijnse krant Clarín
gemeld.
Het lichaam van de man werd gevonden, nadat de eigenaren
alarm hadden geslagen over de stank die uit de schoorsteen kwam.
Brandweerlieden braken daarna een deel van de schoorsteen open en vonden
het lichaam van Puente. Zijn familie had hem 25 dagen eerder als
vermist opgegeven.
Na Ilse Uyttersprot, oud-burgemeester van Aalst, heeft nu ook de
Hoeilaartse schepen Els Uytterhoeven zich van haar minst zedige kant
laten zien. Een filmpje dat zopas opdook (zie video onderaan met ook nog
discussie achteraf), toont een half ontklede politica die in het
gemeentehuis staat te 'foefelen' met een man. Volgende week mag
Uytterhoeven tekst en uitleg geven in het schepencollege. Dat schrijft
Het Laatste Nieuws vandaag.
Op sociaalnetwerksites wordt smalend gesproken van 'kasteelpoepster',
verwijzend naar Ilse Uyttersprot, die sinds haar avontuurtje op een
Spaanse toren door het leven gaat als 'torenpoepster'. Het 'kasteel'
waarvan nu sprake, is het 15de-eeuwse gebouw waarin het Hoeilaartse
gemeentehuis is ondergebracht. In de nacht van 15 op 16 juli liet Els
Uytterhoeven (Open Vld) - op dat moment waarnemend burgemeester - zich
in het kasteel betrappen met een man. Niet haar echtgenoot overigens,
maar de voorzitter van een plaatselijke vereniging.
Zus Mark Uytterhoeven Enkele
jongeren merkten op dat het licht wel érg lang bleef branden in het
gemeentehuis en gingen een kijkje nemen. In het tafereel dat een van hen
filmde, is een half ontklede schepen volgens Het Laatste Nieuws
verwikkeld in "een uitgebreid voorspel". Schepen Uytterhoeven - de zus
van televisiepersoonlijkheid Mark Uytterhoeven - wilde gisteren niet
reageren.
Discussie Op de video hieronder is
te zien hoe het stoeiende koppel de jongeren betrapt tijdens het filmen.
Aan de deur van het gemeentehuis komt het nog tot een discussie. Die
gaat ongeveer als volgt: -"Wat doen jullie hier? Ik ben de burgemeester van deze gemeente!" -"U bent niet de burgemeester, ik ken de burgemeester!" -"Ik ben hier nu wel de burgmeester. Wat is uw naam?" -"En u bent hier tot 2u nog?" (Man komt tussen: "Waar moei jij je mee, zeg?", waarop Uytterhoeven: "Niks doen, Gino!") -"Laat uw identiteitskaart eens zien." -"Dat moet ik niet doen, u bent niet in functie." -"Ik ben geen ambtenaar nu, ik ben een politieker. Ga je mij doodschieten?"
De 4-jarige Robert 'Bobby' Tufts is gisteren herkozen als
burgemeester van Dorset, een gehucht in de Amerikaanse staat Minnesota.
De kleuter werd vorig jaar voor het eerst door de inwoners van Dorset
aangewezen als eerste burger.
Het plaatsje telt 22 inwoners. Als de dominee en zijn gezin worden
meegeteld die geregeld in Dorset verblijven, gaat het 'zelfs' om 28
inwoners.
Ze kunnen hun stem voor het burgemeesterschap
uitbrengen door een lot met de naam van de door hen verkozen
plaatsgenoot in een van de stembussen te werpen. De loten kosten 1
dollar per stuk en de inwoners mogen er zo veel inleveren als ze willen.
Van de opbrengst wordt het jaarlijkse Taste of Dorset-festival
georganiseerd.
Geblinddoekt Tufts, die in
oktober 5 wordt, mocht gisteren een willekeurig lid van het publiek
aanwijzen om het winnende stembiljet uit een emmer te trekken. De man
werd dubbel geblinddoekt om fraude uit te sluiten.
De herbenoemde
burgemeester heeft volgens zijn moeder twee belangrijke punten op de
agenda staan. Hij wil geld inzamelen voor de Ronald McDonald-organisatie
en een nieuw reclamebord laten maken voor Dorset, dat zichzelf
afficheert als de 'Restauranthoofdstad van de Wereld'.
'De Rechtvaardige Rechters' zijn andermaal gestolen. Een onbekende
plezanterik heeft in de nacht van dinsdag op woensdag de afbeelding van
het paneel uit het doek met de afbeelding van Het Lam Gods aan de Gentse
Sint-Baafskathedraal gesneden.
Enkel het paneel van de Rechtvaardige Rechters is verdwenen, verder is het doek ongeschonden.
Het
echte paneel van de Rechtvaardige Rechters uit het drieluik Lam Gods
werd bijna tachtig jaar geleden gestolen en is nog steeds spoorloos. Het
doek aan de kathedraal zelf was drie weken geleden bevestigd aan de
stellingen die rond de kathedraal geplaatst zijn. Het bouwwerk wordt de
komende vijf jaar gerestaureerd.
Vorige week vierde de VRT de pensionering van Jan Becaus. Becaus is zonder enige twijfel de beste nieuwslezer van de voorbije 30 jaar. Wat maakte de man zo goed?
Zijn succes is helemaal niet moeilijk te verklaren. Becaus was objectief en "reukloos", zoals hij dat zelf pleegde te zeggen. Een nieuwslezer moet op een neutrale manier het nieuws van de dag overbrengen en dan wordt hij geliefd.
Een totaal ander verhaal treffen we bij Martine Tanghe. Toen ik haar gisteren het nieuws zag brengen dacht ik op een bepaald moment dat we in een "uitzending voor derden" zaten. Het leek wel het TV-magazine van de SPA. Tanghe kan op geen enkele manier haar linkse voorkeur wegcijferen en dat maakt haar zo slecht als nieuwslezer. Vandaag ging het over het netwerk tegen armoede dat stelde dat de rijken rijker worden en de armen armer. Wat is dat eigenlijk het "netwerk tegen armoede"? Wat stelt het voor en wie zit er achter? Op de duur geeft men gratis zendtijd aan splinterverenigingen en groepjes.
Tanghe kan het haar niet laten een beschuldigende vinger uit te steken naar de mensen met geld. Als je haar bezigziet dan lijkt het wel of elke begoede burger een soort van vrek is die mensen dagelijks uitzuigt en dat alle hulpbehoevenden sukkelaars zijn die door deze rijken werden tekort gedaan. Het gaat soms zover dat ze eigen analyses toevoegt aan het nieuws, zoals bij de Griekse raider enkele maanden geleden die geen belastingen betaalde. "Jaja, dat zal wel" argumenteerde Tanghe. Ik heb ook het gevoelen dat ze steeds onze politici wil sturen in de richting die zij wil.
Ergens heeft Tanghe ook iets belerend over zich. Zij wil de kijkers het juiste pad aantonen dat zij dienen te bewandelen. Dikwijls steekt ze opvoedkundige items in het nieuws; hoe we met onze kinderen en zieken moeten omgaan...Het geheel wordt een soort"schooltelevisie". Tanghe wil duidelijk haar eigen stempel drukken op onze samenleving. Daarom wellicht ook haar medewerking aan programma's als VOLT. Een nieuwsanker à la Tanghe moet blijkbaar de bevolking iets bijbrengen.
Ik kan mij inbeelden dat bepaalde leerkrachten of gepensioneerden in een home haar echt wel goed vinden. Ook progressief Vlaanderen kan niet anders dan haar smaken. Maar voor de meeste gestudeerde actieve Vlamingen is Tanghe echt een luis in de pels. Wij hebben geen nood aan iemand die in onze plaats denkt en zegt wat moeten doen. We leven hier niet in Noord-Korea. Ik begrijp ook niet waarom men zo lief voor haar blijft. Het lijkt wel een taboe-item. Voor velen onder ons blijft het dus wachten op haar pensionering.
Hieronder een item dat Tanghe zeker niet in het nieuws zal brengen: België heeft op één na het hoogste minimumloon!
België heeft het op een na hoogste minimumloon van de Europese Unie.
Tien jaar geleden moest het nog vijf landen laten voorgaan in de
rangschikking van Europese landen naargelang de hoogte van hun
minimumloon. Dat berichten Le Soir en De Standaard op basis van cijfers
van de Europese statistische dienst Eurostat.
Alleen Luxemburg scoort nog hoger dan België. Er zijn ook zes landen,
waaronder Duitsland, die geen geen minimumloon hebben. De opgegeven
bedragen zijn wel brutolonen. Er moeten nog belastingen en sociale
bijdragen van afgetrokken worden. De omvang daarvan verschilt per land.
Working poor
De Standaard wijst erop dat hoge minimumlonen ervoor zorgen dat "wie
werkt, uit de armoede raakt". Wel hebben landen met hoge minimumlonen
doorgaans weinig banen voor laaggeschoolden en daardoor veel armen die
niet aan werk raken. Lage minimumlonen zorgen er dan weer vaak voor dat
die landen veel "working poor" hebben, werkende armen.
De criminaliteit in Europa is in de periode 2007-2010 verder gedaald,
maar in België blijft het aantal misdrijven stijgen. Dat meldt Le Soir
vandaag op basis van gegevens van Eurostat, het Europese bureau voor de
statistiek.
Op Europees niveau daalde de criminaliteit tussen 2007 en 2010 met 7
procent. Op de inbraken na, die met 7 procent stegen, daalden alle
andere vormen van criminaliteit. De spectaculairste daling (-23 procent)
was er bij de diefstal van motorvoertuigen. In Griekenland werd de
grootste daling vastgesteld (-21 procent), terwijl Cyprus de grootste
toename van het aantal criminele feiten kende (+11 procent).
In
België steeg het aantal criminele feiten in de periode 2007-2010 met 3
procent tot 1,05 miljoen feiten. De feiten van drugshandel bleven
stabiel (12.561). Het aantal inbraken steeg met 9 procent tot 68.298 in
2010, de misdrijven met geweld gingen 6 procent hoger tot 122.520, en de
diefstallen met geweld namen met 13 procent toe tot 23.803. Het aantal
voertuigdiefstallen daalde dan weer met een vijfde (tot 19.816) en het
aantal feiten van doodslag en moord met 13 procent (tot 184).
In
dezelfde periode daalde het aantal politieagenten in België overigens
met 3 procent tot 39.746, terwijl de gevangenisbevolking met 10 procent
toenam tot 10.968 gedetineerden.
Op donderdag 8 augustus viert België als laatste lidstaat van de
Europese Unie zijn Tax Liberation Day, de fiscale bevrijdingsdag.
Belgische werknemers worden nog steeds het zwaarst belast in Europa én
de belastingen nemen nog toe, meldt auditbedrijf Ernst & Young.
De Tax Liberation Day is de kalenderdag waarop een werknemer
in theorie stopt met werken om belastingen aan de staat te betalen en
zijn/haar inkomen mag houden.Ze geven meteen ook aan hoeveel het echt
kost om mensen in dienst te hebben in elke lidstaat.
Drie dagen later
Dit jaar valt de Tax Liberation Day in ons land drie dagen later
dan in 2012. Dat blijkt uit een studie van New Direction en Institut
économique Molinari, die op basis van gegevens van Ernst & Young de
kalender opstellen.
Wat nettoloon betreft nemen de Belgische werknemers wereldwijd
bekend als een van de meest talentvolle en productiefste - in de EU de
tiende plaats in, maar door de belastingen zijn ze in Europa de duurste
arbeidskrachten, luidt het in de studie.
Kampioen van de loonbelasting
Ons land behoudt de koppositie van het land dat arbeid het zwaarst
belast in de Europese Unie. België is en blijft de kampioen van de
belastingdruk, luidt het bij Molinari. Een werkgever besteedt in België
voor een typische werknemer 2,52 euro, waarvan na belastingen 1 euro
netto overblijft. Het reële belastingtarief van een Belgische
werknemer bedraagt nu 60,25 procent, in vergelijking met een
EU-gemiddelde van 45,06 procent.
Maatregelen zijn nodig
Beleidsmakers moeten beseffen dat constructieve maatregelen
noodzakelijk zijn om de attractiviteit van België op korte termijn te
verbeteren, zegt Herwig Joosten van Ernst & Young België. Meer
bepaald zouden een grondige hervorming van de arbeidsmarkt, een
verschuiving van de belasting op arbeid de vooruitzichten voor de export
in België kunnen verbeteren.
Joosten vindt besparen een betere optie dan meer belasten. Dat zou
de attractiviteit van België als investeringsbestemming verhogen en in
België gevestigde of te vestigen bedrijven de kans bieden om hun sterke
punten op het vlak van innovatie en onderzoek & ontwikkeling beter
uit te spelen.
Cyprus
Als je de kalender bekijkt, zie je dat in Cyprus het loon op arbeid
het minst belast wordt. Daar valt de Tax Liberation Day al op 14
maart. Ook Ierland (24 april), Malta (29 april) en het Verenigd
Koninkrijk (13 mei) scoren nog betrekkelijk goed. Frankrijk (26 juli) en
Oostenrijk (23 juli) doen het net als België veel minder. In
economische grootmacht Duitsland valt de fiscale bevrijdingsdag op 13
juli. Bij onze noorderburen is dat op 27 juni.
Verschil met 'Tax Freedom Day'
Je mag de Tax Liberation Day niet verwarren met de Tax Freedom
Day. Daarbij gaat het om een algemeen concept, waarbij de totale
belastinginkomsten van een land worden afgewogen tegenover het bruto
binnenlands product. De Tax Freedom Day van consultant PwC zegt dus
niets over de individuele belastingdruk, noch over de uitgaven van de
overheid.
Dit jaar viel de Tax Freedom Day in ons land op 14 juni, net als vorig jaar.
Voor al wie gesteld is op fiscale en financiële privacy
Het valt niet te ontkennen dat de nationale overheden de crisis aanwenden
om diep door te dringen in de financiële privacy van zijn burgers.
Denk maar aan hoe het Zwitsers bankgeheim onder druk staat, de
Liechtensteinse lekken, de -lijstjes- van de G-20 met betrekking tot de
zogenaamde belastingparadijzen.
Uiteraard hebben de diverse landen maar één doel met deze inbreuk op
uw privacy … nl. hun inkomsten aandikken. Dus de hoogste tijd voor een
tegenreactie voor al wie op financiële privacy is gesteld. Wees gewapend
met dit boek.
Hoe in eigen land uitgaven en investeringen doen zonder veel vragen te
krijgen van de fiscus? Waar bestaat er nog een echt bankgeheim? Hoe
discreet vastgoed kopen in het buitenland? Kan een stichting of een trust
mij de nodige discretie bieden? Hoe koop ik een yacht of een vliegtuig
zonder dat dit is geweten? En zoveel meer … Of kan u als moegetergde
belastingsplichtige definitief verdwijnen van de radar van de fiscus? Dit
boek leest als een sneltrein.
De voorbije dagen las ik het boek "De ware Bart De Wever" van journalist Kristof Windels. Ik wist niet aan wat ik mij mocht verwachten, maar het boek is wel een aanrader. De Wever laat grotendeels in zijn kaarten kijken en neemt de journalist op alle vergaderingen mee naar aanloop van de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen. Het politiek leven van het NVA-kopstuk wordt zeer goed weergegeven; zijn getrouwen, collega's en ook wel zijn strategische, politieke en emotionele ingesteldheid.
Bart De Wever komt in het boek naar voor als een intelligent man, maar die toch twee jaar verspeelde in de kandidaturen Rechten om nadien geschiedenis te gaan studeren. Men herkent de politieke spelletjes en het bewerken van de media. In de politiek is timing zeer belangrijk en ook De Wever doet daar gretig aan mee, wanneer hij bijvoorbeeld nieuwe kandidaten lanceert. Zo vond ik De Wever ook altijd zeer mild voor SPA-burgemeester Patrick Janssens. Dat blijkt nu een bewuste opstelling te zijn geweest. En men ontdekt in het boek ook een overmoedige De Wever die als een echte superman de Schelde in Antwerpen wil overzwemmen.
Algemeen moet ik zeggen dat ik Bart De Wever authentieker vind dan onze doorsnee Vlaamse politicus. Want zeg nu eens eerlijk, welke Vlaamse politicus zou het dulden dat een journalist maandenlang aanwezig was tijdens politieke vergaderingen? Ik ken er eerlijk gezegd geen enkele. De meeste toppolitici dulden zelfs geen partijgenoten indien die niet tot dezelfde clan behoren, laat staan dat ze een journalist zouden dulden.
De Wever is ook veel emotioneler dan gelijk welke andere politicus in Vlaanderen. Daardoor reageert hij soms impulsief en niet doordacht zoals je van iemand op zijn post zou moeten verwachten. De manier waarop hij sommige kandidaten aantrekt, is dikwijls enkel en alleen te verklaren van de emotie, zoals bepaalde Vlaams Belangers of de vader van Marie-Rose Morel. Een doorwinterd rationeel partijleider zou zich nooit zo op glad ijs begeven. En dat maakt hem natuurlijk meteen ook oprechter dan onze doorsnee politicus.
In het boek ontdekte ik ook de zwaktes van dit NVA-boegbeeld. Zo is hij volgens mij zeer ongeduldig. Reeds in 2014 wil hij de grote doorbraak voor Vlaanderen. Ik vrees dat hem dat niet zal lukken. De autonomie van Vlaanderen is een proces van lange adem, in het beste geval een levenswerk. Als we geluk hebben zijn we binnen 10 jaar een confederatie en misschien binnen 25 jaar een onafhankelijke staat binnen de Europese Unie. Maar dat lijkt de intelligente man moeilijk te begrijpen.
Bovendien kan één man alleen onmogelijk dit land veranderen. We hebben vele gelijkgezinden nodig en over de verschillende partijgrenzen heen. Anders zal men de separatistische beweging aanzien als een randfenomeen van extremistische partijen.
En de gekende zwakte van het NVA is dat alles op de schouders van één man terecht komt. Indien De Wever wegvalt, zal de partij minstens halveren en dat weten zijn opponenten ook. Ik zou dus niet graag in zijn schoenen staan. Daarom wellicht dat de NVA-kopman dagelijks beschermd wordt door minstens één bodyguard (agent in burger). Nu, ook dat is niet nieuw. Filip De Winter heeft al jaren een privé-bodyguard. Ik heb de kerel zelf al gezien overigens.
Tenslotte nog dit. Elke partij kent haar opgang, consolidatie en verval. Zolang dat een partij in stijgende lijn zit, komen nieuwe aanhangers af op zoek naar een eigen stukje roem of macht. En een groeiende partij vindt voor elkeen wel een geschikt postje of troostprijs. Maar een partij die botst tegen haar eigen limieten, kan niet langer iedereen gelukkig maken. En dat creëert dan weer wrevel en ruzie. En uiteindelijk komt dan het onvermijdelijke verval.
Deze normale politieke levensloop hebben we bijvoorbeeld gezien bij de VLD van Guy Verhofstadt. Iedereen zag in Verhofstadt een wonderboy, een redder van het vaderland. De VLD werd plots de grootste partij van Vlaanderen. En nieuwe leden kwamen er als vliegen op af. Maar de VLD kon het niet waar maken en er ontstonden splintergroepen en nieuwe partijtjes. Vandaag de dag is de VLD een partijtje van amper 10% geworden, bijna zo klein als wijlen de Volksunie of Agalev. Enkel de harde kern is overgebleven. Zij trachten te redden wat er nog te redden valt. Met als onvermijdelijk gevolg veel ongenoegen bij de basismilitanten. Verhofstadt zelf wordt al lang door vriend en vijand verguisd. Binnenkort gaat hij op pensioen. Hij zal niet gemist worden. Maar we kunnen net zo goed de geschiedenis van de Volksunie oprakelen of die van het Vlaams Belang. Soms zoeken kiezers soelaas bij figuren als Van Rossem of Jean-Marie Dedecker. Telkens weer opnieuw wordt de hoop gewekt, telkens weer opnieuw raken nieuwe projecten of figuren opgebrand.
Onvermijdelijk rijst ook bij ons de vraag hoelang het NVA-project zal kunnen overleven met of zonder Bart De Wever. De geschiedenis indachtig zitten we nu wellicht ver aan het maximum kiezerspotentieel van deze partij. Hetgeen volgt is de onvermijdelijke neergang. Voor mij mag dit nog 5 jaar duren, maar het is een normaal proces waar we ons aan kunnen verwachten. Ook "halfgod" Bart De Wever zal ooit van zijn voetstuk worden gehaald. Ook dat is een onderdeel van het politiek métier...
Samenvatting: Wie is de ware De Wever? Kristof Windels mocht De Wever negen maanden volgen. Het resultaat is zeer verrassend portret.
Beschrijving: Bart De Wever is een fenomeen. Hij wordt op
handen gedragen, hij bezielt, overtuigt en wint. Toch blijft hij ook een
sfinx, is hij moeilijk te doorgronden. Wie is de ware De Wever?
Journalist Kristof Windels (De Morgen) mocht De Wever negen maanden op
de voet volgen, op weg naar zijn triomf in Antwerpen. De Wever liet de
auteur overal toe: bij strategische vergaderingen, bij geheime
nachtelijke meetings in donkere hotels, op de trein naar Den Haag, op
het vliegtuig naar Londen, in zijn auto, op jaarmarkten, in
parochiezalen, in de campagnebus... Nooit eerder liet De Wever zo in
zijn politieke ziel kijken. Het resultaat is het meest omstandige, het
meest veelzijdige en vooral het meest verrassende portret dat ooit over
s lands populairste politicus geschreven is.
Tijdens mijn welverdiende vakantie aan de Belgische kust las ik dit jaar het boek "Waarom sommige landen rijk zijn en anderen arm" van twee befaamde Amerikaanse universiteitsprofessoren Daron Acemoglu (MIT) en James Robinson (Harvard).
Ik heb soms het gevoelen dat wetenschappers studies maken in functie van een bepaald uitgangspunt, waarbij men dan alle toevalligheden gaat gebruiken om een bepaalde redenering te kunnen staven.
Zo stellen de auteurs dat de armoede van een land enkel en alleen afhankelijk is van het politieke en economische kader dat door de overheid wordt geschapen. Maar zien ze geen enkele invloed van milieu of cultuur.
Ofschoon deze onderzoekers internationaal hoog staan aangeschreven zal ik aan de hand van enkele voorbeelden aantonen dat ze geregeld te kort door de bocht gaan.
Zo beweert men dat de natuur geen enkele invloed heeft op de welvaart van een land. Je zal maar in de Sahara wonen in de woestijn of op de Noordpool. Natuurlijk dat landen onmogelijk welvarend kunnen worden als het klimaat dat niet toelaat. Niemand kan een leefbare gezonde samenleving uitbouwen als de externe factoren ongunstig zijn. Als externe factoren normaal leven onmogelijk maken, kan men geen rijk land worden.
Daarnaast speelt natuurlijk bodemrijkdom een invloed of een land welvarend kan worden. In het broeierig hete Dubai of de VAE heeft men een zeer welvarende staat kunnen uitbouwen op kosten van de olierijkdom. En men heeft er nochtans geen democratie naar Westers model. Ook hierin zijn de auteurs zeer naief. Zij stellen immers dat men enkel rijk kan zijn als natie als er democratie is. Het typische voorbeeld dat zij aanhalen is Noord- en Zuid-Korea. Het ondemocratische communistische Noord-Korea kent een zeer grote armoede, terwijl het Westerse Zuid-Korea zeer welvarend is. Dus concluderen de auteurs dat enkel democratieën rijkdom voortbrengen. Een autoritair geleide staat kan ook rijkdom voortbrengen indien het bestuurd wordt door een overheid die stabiliteit teweeg brengt en economische vooruitgang stimuleert. Zo is het communistische China reeds 30 jaar aan het boomen terwijl er geen sprake is van democratie. Ook het communistische Cuba heeft een uitstekende gezondheidszorg en onderwijs en is een voorbeeld voor Latijns-Amerika. Maar daar zwijgen de auteurs natuurlijk over.
Daarmee wil ik niet zeggen dat ik een voorstander ben van zo'n communistisch regime! Ik wil gewoon bewijzen dat hun redeneringen niet kloppen.
In Afrika stellen ze vast dat enkel Botswana het goed doet. De reden hiervoor zoeken ze bij de geschiedenis van het land. Ze stellen dat het land traditie heeft met democratie en daardoor zo afsteekt met bij voorbeeld buurland Zimbabwe. Maar de onderzoekers knijpen natuurlijk een oog dicht als het gaat over de bodemrijkdom van het land. Botswana heeft diamantmijnen en heeft daarrond een ganse economie uitgebouwd. De groei is zodanig sterk dat momenteel een hele reeks ondernemingen uit het "anti-blanken" Zuid-Afrika zijn weggetrokken richting Botswana. Maar de onderzoekers besteedden hier geen aandacht aan.
Beide professoren zijn duidelijk Amerikaans en zien hun eigen land als voorbeeld voor de rest van de wereld. Enkel een land dat economisch liberaal is en democratisch kan zich ontwikkelen tot een rijk en welvarend land.
Zo uitgebreid dat ze waren om deze stelling te bewijzen, zo mager is het gesteld met de voorstelling van oplossingen. Het boek telt bijna 500 bladzijden. Amper 5 bladzijden zijn gewijd aan oplossingen en daar hebben ze eigenlijk geen antwoord voor.
Concluderend kan ik U mijn analyse meegeven. Landen worden welvarend als gevolg van MEERDERE factoren.
Ten eerste is de ligging op de wereldbol determinerend. Extreme klimaten laten nooit een welvarend land toe. Te warm, te koud, te vochtig etc.
Ten tweede is de bodemrijkdom belangrijk. Een land zonder enig potentieel in de bodem noch qua ertsen, noch qua gewassen zal zich niet gemakkelijk kunnen ontwikkelen
West-Europa en Groot-Brittannië hebben zich kunnen ontwikkelen omdat deze externe factoren aanwezig waren. Een aanvaardbaar klimaat, steenkool in de bodem en een vruchtbare bodem voor gewassen. En de voorsprong die Europa heeft genomen sinds de 19e eeuw wil ze nu niet meer afstaan. Al verliest Europa natuurlijk terrein ten opzichte van bv China of Latijns-Amerika.
Naar de externe factoren dient er economische stabiliteit te zijn. Een kader dat ondernemers stimuleert en niet weg pest. Op dat gebied verliest België dan weer aan belang.
Pas in allerlaatste fase komt de democratie aan bod. Een land kan nooit democratisch zijn als geen enkele factor gunstig is.
En wat de oplossingen betreft is het vrij eenvoudig: Landen die er niet in slagen een minimum aan welvaart en welzijn uit te bouwen voor hun bevolking dienen onder internationaal toezicht te worden geplaatst. Donorlanden uit het Westen kunnen dan initiatieven nemen om deze landen te ontwikkelen. Wat wij helaas nu zien, is dat het Westen uit landen als Congo blijft, terwijl de Chinezen zich er niets van aantrekken om deze landen leeg te plunderen voor een habbekrats. Dan is een internationaal toezicht toch veel beter.
Maar helaas hebben de befaande Amerikaans auteurs uit Harvard en MIT op dat gebied het licht nog niet gezien.
Het geheim van Nogales: nieuwe verklaring voor wereldraadsel
In januari 2000 vond in Harare, Zimbabwe, de
trekking plaats van een loterij, georganiseerd door de Zimbabwe Banking
Cooperation (Zimbank), een bank die gedeeltelijk in staatshanden is.
Daarna bracht de bank de volgende verklaring uit namens Fallot Chawawa,
de man die de leiding had over de loterij: 'Fallot Chawawa kon zijn ogen
nauwelijks geloven toen het lot waarop de prijs van 100 duizend
Zimbabwaanse dollar was gevallen werd overhandigd en hij daarop zag
staan: Zijne Excellentie R.G. Mugabe.'
Stom toeval, hield Zimbank vol.
In
Waarom sommige landen rijk zijn en andere arm (de pas verschenen
Nederlandse vertaling van Why Nations Fail) houden Daron Acemoglu en
James Robinson het erop dat we hier het ultieme symptoom zien van de
institutionele malaise die van Zimbabwe een van 's werelds armste landen
maakt: dat de man die sinds 1980 op al dan niet legale wijze over
Zimbabwe regeert zelfs kon regelen dat hij een loterij won.
Falende
politieke en economische instituties liggen aan de wortel van
onderontwikkeling en van de verschillen tussen arm en rijk in de wereld,
zo betogen Acemoglu (econoom, verbonden aan Massachusetts Institute of
Technology) en Robinson (econoom en politicoloog, verbonden aan Harvard
University). En vice versa: een politiek systeem dat niemand uitsluit of
uitbuit, alsmede een economie die eigendom en investeringen beschermt,
innovatie bevordert en kansen aan allen biedt, vormt de sleutel tot
langdurige welvaart. Essentieel vinden de auteurs het dat er ruim baan
is voor creatieve destructie: een permanente stroom van nieuwe vormen,
gedachten en technieken die de oude vernietigen.
In Waarom
sommige landen rijk zijn en andere arm nemen zij de lezer mee op een
duizelingwekkende reis door drie millennia geschiedenis op zoek naar een
antwoord op een grote vraag: waarom zijn wij rijk en zij arm? En had
het andersom kunnen zijn?
De tocht voert de lezer van de
ondergang van het Romeinse Rijk via de Grote Depressie naar hedendaags
Noord-Korea, met uitstapjes naar de Maya's, middeleeuws Venetië, de
'Roemrijke Omwenteling' in het laat-zeventiende-eeuwse Engeland, het
postkoloniale succes van Botswana, het verdriet van Mexico en de
volkerenmoord op de inwoners van de Banda-eilanden door Jan Pieterszoon
Coen.
Het resultaat is een boek dat leest als een trein en dat
bol staat van verrukkelijke anekdotes. Zoals die van de man in het oude
Rome die het glas had uitgevonden en dit aan keizer Tiberius aanbood in
blijde afwachting van een hoge beloning. Tiberius liet hem evenwel
onverwijld doden om te voorkomen dat 'goud de prijs van modder' zou
krijgen.
Interpretatie van de auteurs: zie je wel, despoten
houden innovatie tegen uit angst voor het verliezen van de eigen
machtspositie.
Talloze verklaringen zijn in de loop der jaren
geformuleerd voor het achterblijven van grote delen van de wereld.
Geografische verschillen, de voortreffelijkheid van de blanke
West-Europese mens, Aziatisch collectivisme en arbeidsethos, kolonisatie
en usurpatie, of gewoon stom toeval. Acemoglu en Robinson schuiven deze
theorieën deels terzijde en deels ineen om een raamwerk te ontwikkelen
dat kortweg neerkomt op: it's the institutions, stupid.
Een
voorwaarde voor blijvende ontwikkeling is, stellen de auteurs, het
bestaan van centraal gezag - ter voorkoming van anarchie - dat begrensd
wordt door democratische verkiezingen en geschreven wetten. Bezit is
beschermd, burgers zijn vrij in hun economisch handelen, de rechtsstaat
functioneert. De auteurs vatten dat samen onder de term 'inclusieve
politieke en economische instituties'.
Het tegendeel is een
'extractief' systeem (de vertalers bleven zo dicht mogelijk bij de
oorspronkelijke Engelstalige terminologie) waarin machtsconcentratie
verwordt tot het uitsluiten van de massa en het verrijken van een elite.
Extractieve instituten kunnen grote rijkdom scheppen voor enkele
bevoorrechten, maar zijn volgens de auteurs gedoemd op termijn ineen te
storten. Wie hun wetenschappelijke werk kent, zal niet opkijken van de
grote rol die de auteurs toekennen aan kolonialisme en slavernij -
extractieve instituties bij uitstek - als oorzaak van de hedendaagse
achterstelling van delen van Afrika en Latijns-Amerika.
Langs de
meetlat leggen ze naties en mensen, zoals de Mexicaan Carlos Slim en de
Amerikaan Bill Gates, twee ondernemers die miljardair werden. Slim,
zeggen ze, opereert 'extractief', door zich via politieke connecties
monopolieposities toe te eigenen die hem grote persoonlijke rijkdom
opleveren, maar de Mexicaanse samenleving niet vooruit helpen. Gates,
zeggen ze, opereert 'inclusief', en verrijkt naast zichzelf ook de rest
van de wereld, omdat hij alleen geld kan verdienen door spullen te
ontwikkelen die beter zijn dan die van de concurrentie.
Systemen
kunnen evolueren van extractief naar inclusief en omgekeerd door wat de
auteurs 'institutionele drift' noemen - bewegingen als kruiend ijs.
Onverwachte voorvallen kunnen de loop van de geschiedenis veranderen; zo
schetsen Acemoglu en Robinson hoe de Engelse boerenbevolking, nadat de
builenpest dood en verderf had gezaaid en men niets meer te verliezen
had, in opstand kwam tegen het gezag en zo de lange, lange weg insloeg
van feodalisme naar democratie.
Aan Waarom sommige landen rijk
zijn en andere arm valt veel te bekritiseren. Zo hield het extractieve
Maya-imperium het zes eeuwen uit, wat zich moeilijk laat rijmen met
eerdergenoemde inherente instabiliteit en voorbestemdheid tot
ineenstorten. Hun voorspelling dat het Chinese groeiwonder niet kan
voortduren omdat het systeem mensen buitensluit, roept dan ook de vraag
op: als de neergang eveneens zes eeuwen op zich laat wachten, telt zo'n
voorspelling dan nog?
Het boek drijft op anekdotes. Wat harde
statistische analyse van de richting en de sterkte van de causaliteit
die uit de anekdotes moet blijken, zou niet hebben misstaan. Zo zou
middeleeuws Venetië zijn ineengestort, omdat de instituties almaar
extractiever werden. Maar critici wezen er al op dat tegelijkertijd de
wereldhandelsstromen zich verplaatsten. Is dat niet een minstens zo
plausibele verklaring voor het verval van Venetië?
Het grootste
bezwaar vind ik de vaagheid van de termen 'inclusief' en 'extractief'.
Vervang ze door 'goed' en 'slecht' en er rest nietszeggendheid. Inzoomen
legt een mijnenveld bloot: is de vrije markt per definitie inclusief,
is er een punt waarop vrije markten extractief worden?
Ook
schetsen de auteurs een onvolledig beeld van zestig jaar
ontwikkelingshulp, die zich volgens hen vooral bezighoudt met het doen
van beleidsaanbevelingen die nutteloos zijn omdat ze gericht zijn aan
extractieve politieke instituties. Daar valt nogal wat op af te dingen.
'Goed bestuur' is al decennialang een voorwaarde in de programma's van
de Wereldbank. En het optuigen van werkende instituties - zoals een
politiekorps in Afghanistan - is de hoeksteen van menig
wederopbouwprogramma. Dat dit een zaak van lange adem is, weten Acemoglu
en Robinson ook, getuige de vele voorbeelden in hun eigen boek van
omwentelingen die ettelijke decennia, soms zelfs eeuwen, in beslag
nemen.
Maar wie eenmaal begint aan het meeslepende relaas over
het raadsel van Nogales - een stad die met zijn rijke helft in de
Verenigde Staten ligt en met zijn arme helft in Mexico - vergeeft de
auteurs alle tekortkomingen volledig.
Waarom sommige landen rijk
zijn en andere arm is deels een antwoord en kritiek op Guns, Germs and
Steel (vertaald als Zwaarden, paarden en ziektekiemen), de bestseller
uit 1997 waarin Jared Diamond betoogt dat de West-Europese rijkdom te
danken is aan een keten van ontwikkelingen die hun oorsprong vindt in
geografische verschillen: klimaat en ziekten verklaren de ongelijke
verspreiding van technologie, die op zijn beurt ten grondslag ligt aan
ongelijke ontwikkeling. Diamond voert de lezer van het ontstaan van
landbouw in de 'Vruchtbare Sikkel' (een gebied in het Midden-Oosten waar
volgens hem de kiem werd gelegd voor het latere succes van de volkeren
van Eurazië) naar het mazelenvirus dat de Spaanse conquistadores
meebrachten naar de Nieuwe Wereld en waardoor de indianen bij bosjes
omvielen.
Een jaar later ondernam David Landes in The Wealth and
Poverty of Nations (vertaald als Arm en rijk) eveneens een poging de
grote rijk-armvraag te beantwoorden. Landes borduurt voort op de
theorieën van Adam Smith over efficiënte arbeidsverdeling (de titel is
dan ook een knipoog naar Smiths grote werk An Inquiry into the Nature
and Causes of the Wealth of Nations) en betrekt talloze factoren in zijn
verklaring, waaronder het protestantse arbeidsethos en de
klimaathypothese. Hij kent een zekere invloed toe aan de 'superieure'
Europese cultuur. (Het boek stamt van ver voor de eurocrisis en de
opkomst van de BRIC-landen).
Cultuur als determinerende factor is
sowieso een tijdlang in zwang geweest. De rappe opkomst van Azië in de
jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw werd toegeschreven aan
'Aziatische waarden': volgens deze hypothese werken Aziaten hard,
stellen ze het collectief voorop in plaats van het individu, en zeuren
ze niet over een beetje onderdrukking door een welwillende despoot.
Nadat een ongekende financiële crisis een ravage aanrichtte in de
Aziatische economieën is van de Asian Values-theorie niet veel meer
vernomen.
Een belangrijk criticus van deze culturele hypothese
als smoes om volkeren eronder te houden, is de grote
ontwikkelingseconoom Amartya Sen, die zeer belangrijke bijdragen heeft
geleverd aan het denken over armoede en de Nobelprijs won voor zijn
bijdragen aan het vakgebied van de welvaartseconomie.
In 1999
schreef Sen in Development as Freedom: 'Development requires the removal
of major sources of unfreedom: poverty as well as tyranny, poor
economic opportunities as well as systematic social deprivation, neglect
of public facilities as well as intolerance or overactivity of
repressive states.' En: 'Achievement of development is thouroughly
dependent on the free agency of people.'
Vreemd genoeg komt Sen
in het 35 pagina's tellende bronnen- en notenapparaat in Waarom sommige
landen rijk zijn en andere arm niet voor.
(Recensie door Sheila Sitalsing, gepubliceerd op 05-01-2013)
In de gevangenis van Dendermonde is een sleutel van een belangrijke
veiligheidszone van de sleutelbos gehaald en vermoedelijk aan een
gedetineerde verkocht. Het incident speelde zich af in de nacht van 13
op 14 juli maar raakte nu pas bekend. Dat meldt Gazet Van Antwerpen. Er
loopt een gerechtelijk onderzoek en de sloten zijn ondertussen
vervangen, zegt het gevangeniswezen.
Laurent Sempot, de
woordvoerder van het gevangeniswezen, bevestigt aan Gazet van Antwerpen
dat er een sleutel verdwenen is. "We weten nog altijd niet hoe dat is
gebeurd", aldus Sempot, die er aan toevoegt dat de deuren in de
veiligheidszone ondertussen vervangen zijn. "Er is dus geen
veiligheidsrisico", maakt hij zich sterk.
Bij de cipiers zit de
schrik er echter goed in. "Veel collega's vertrouwen elkaar niet meer",
getuigt een van hen anoniem. "Iedereen viseert iedereen nu. Het
vertrouwen is helemaal weg." De cipiers gaan er immers vanuit dat één
van hun collega's de sleutel heeft doen verdwijnen. Volgens de anonieme
getuige circuleren er bedragen van 2.000 tot zelfs 50.000 euro.
Hoofdtransplantaties zouden in de nabije toekomst wel eens de wereld van film en fictie kunnen verlaten. Volgens toonaangevend chirurg Sergio Canavero beschikken we namelijk over de technologie om een mensenhoofd op een donorlichaam te plaatsen. De ingreep zou 36 uur in beslag nemen en de handen van honderd chirurgen vereisen.
Tot op vandaag werden hoofdtransplanties enkel uitgevoerd op apen, maar recente technologische doorbraken zouden de ingreep ook mogelijk maken bij mensen. Chirurgen zijn nu namelijk in staat om ruggenmerg opnieuw te verbinden. Dokter Sergio Canavero van de Turijnse Advanced Neuromodulation Group schat dat de operatie 36 uur zou duren, honderd chirurgen zou vereisen en ruim tien miljoen euro zou kosten.
Frankenstein achterna In 1970 transplanteerde neurochirurg Robert White voor het eerst het hoofd van een resusaapje op het lichaam van een soortgenoot. In 2001 volgde in de VS een gelijkwaardig experiment. De aap kon ruiken, zijn ogen openen en eten proeven, maar bleef verlamd achter omdat White en zijn opvolgers niet in staat waren een nieuwe verbinding met het ruggenmerg te maken. Het dier stierf dan ook enkele uren na de operatie.
Door nieuwe ontdekkingen in het onderzoek naar cellen en zenuwen zijn wetenschappers nu wel in staat het ruggenmerg te herverbinden, wat volgens Canavero betekent dat er niet langer een barrière is voor transplanteren van menselijke hoofden.
Hoofdtransplantatie Bij dergelijke ingrepen worden beide patiënten verdoofd. Het hoofd dat getransplanteerd dient te worden ondergaat een afkoelproces tot 12 à 15°C. Vanaf dat moment hebben chirurgen één uur de tijd om beide hoofden te verwijderen en het transplantatiehoofd opnieuw te verbinden met het circulatiesysteem van het donorlichaam. De hersenen kunnen namelijk maximaal één uur zonder een evenwichtige stroom van bloed en zuurstof.
Het ruggenmerg moet afgesneden worden met een scherpe scalpel en mechanisch verbonden met het andere lijf. 'Deze zuivere incisie is de sleutel tot ruggenmergfusie', stelt Canavero. Tijdens het hele gebeuren moet het donorlichaam bovendien afgekoeld en in totale hartstilstand gehouden worden. Eens het hoofd stevig vasthangt, mag men het hart opnieuw herstarten.
Filosofische discussie
Het transplanteren van een hoofd opent natuurlijk een filosofische discussie. Een steenrijke miljardair kan zich misschien in de verre toekomst een lichaam aanschaffen van een arme afrikaan. Misschien ontstaat er wel een zwarte markt of een twee markt zoals bij de organenhandel. En net zoals bij de organenhandel is het best mogelijk dat men op termijn mensen moedwillig hersendood maakt om dan het lichaam te verkopen aan een mysterieuze geldschieter. We hebben alles nog niet gezien. En het geheel heeft iets beangstigend...
Een Iraanse wetenschapper beweert een tijdmachine te hebben uitgevonden waarmee hij de toekomst kan voorspellen. Ali Razeghi heeft de 'Aryayek Tijdreismachine' geregistreerd bij het door de Iraanse staat geleide Centrum voor Strategische Uitvindingen, meldt The Telegraph.
De 27-jarige Razeghi vertelt persagentschap Fars dat hij al tien jaar werkt aan het project, dat toch iets minder spectaculair lijkt dan de naam doet vermoeden. 'Mijn uitvinding neemt je niet mee naar de toekomst, maar brengt de toekomst naar jou', luidt het. De vorser zegt dat de machine algoritmes gebruikt om de toekomst van welk individu dan ook te voorspellen, vijf tot acht jaar vooruit én met 98 procent nauwkeurigheid. Een aanraking is voldoende om je toekomst netjes afgedrukt te krijgen.
Regering The Telegraph meldt dat de man de directeur is van het Iraanse Centrum voor Strategische Uitvindingen en dat de 'serie-uitvinder' nog 179 andere uitvindingen op zijn naam heeft staan. Razeghi stelt dat zijn toestel de regering kan helpen militaire conflicten te voorspellen, maar ook om geld- en oliekoersen al op voorhand te weten.
Kritiek De man krijgt kritiek, maar blijkbaar niet omdat zijn apparaat een lege doos zou zijn. Nee, de uitvinder krijgt van familie en vrienden het verwijt dat hij voor god zou willen spelen. 'Dit project is helemaal niet tegen onze religieuze waarden', verweert Razeghi zich. 'De Amerikanen proberen deze uitvinding ook te verwezenlijken door miljoenen dollars uit te geven, terwijl ik er al in geslaagd ben voor een fractie van dat bedrag,' pocht hij.
Als we de redenering van seksuologe Tracey Cox volgen, is af en toe vrijen tegen je zin de normaalste zaak ter wereld binnen een vaste, monogame relatie. Ze ziet 'duty sex' (een verplicht nummertje) dan ook als één van de dingen die we elkaar beloven als we gaan samenwonen of trouwen.
'In deze politiek correcte wereld is suggereren dat je seks hebt omdat alleen je partner dat wil zonder twijfel beledigend. De 'je moet nooit iets doen dat je niet wil doen'-filosofie is populair, maar wees eens eerlijk: wie in een langdurge, monogame relatie zit, moet leren accepteren dat je soms seks zal hebben tegen zin. Het argument hiervoor zou gewoon moeten zijn dat jij je partner graag ziet, waarde hecht aan de band en hem of haar seksueel gelukkig wil maken, en dat, omdat je weet dat je hetzelfde kan verwachten", stelt Tracey Cox.
Duty sex Even voor alle duidelijkheid: onder 'duty sex' verstaan we niet: ja zeggen, met je ogen rollen, je lippen op elkaar knijpen en neerliggen als een kadaver met een stiekeme blik op je polshorloge. De daad hoort nog altijd met de nodige elegantie te gebeuren, anders heeft het geen zin. Het punt is dat je die stoute blik in je partners ogen ziet en - tegen de natuur van het moment in - ingaat op zijn of haar wens. Je boek zal niet weglopen, maar de ogen van je partner kunnen op termijn wel uitdoven als ze steevast genegeerd worden.
Seksleven Wie zich nu op zijn tenen getrapt voelt, moet even het volgende overpeinzen: We zeggen misschien niet letterlijk 'om elkaar lief te hebben, te eren en te bevredigen' wanneer we beslissen om oud en grijs te worden samen, maar tegemoetkomen aan elkaars lusten hoort er nu eenmaal bij.
'Je belooft elkaars seksuele noden op een regelmatige, redelijke manier te bevredigen. Als een van beide beslist van daarmee te stoppen, is dat dan eigenlijk wel fair?', vraagt Cox zich af. Overgave Allemaal goed en wel, maar hoe verzamel je voldoende overgave wanneer seks ongeveer zo aantrekkelijk voelt als strijken van een flinke berg was? Volgens Cox kan je motivatie vinden in de gedachte dat je jouw partner gelukkig gaat maken. Heel wat onderzoeken hebben bovendien al aangetoond dat pogingen ondernemen om zin te krijgen in seks hun vruchten afwerpen.
Lust is niet de enige drijfveer voor seks. Liefde, gulheid, rechtvaardigheid en de wil om elkaar gelukkig te maken, zijn dat ook. Wie echter permanent moet toegeven aan of teren op 'duty sex', heeft een probleem. Uit studies blijkt dat koppels die hun seksleven als zeer bevredigend zien, ongeveer 20 tot 25 procent van de vrijpartijen doen om hun partner te plezieren, en niet zozeer zichzelf.
Door ons drukke leventje kunnen we vaak maar moeilijk tijd vrij maken voor een potje seks. Er zijn dan ook maar weinig mensen die iedere dag aan hun trekken komen: amper zes procent om precies te zijn. Daarmee zijn we een stuk minder actief dan onze zuiderburen, waarvan bijna 14 procent iedere dag van bil gaat. Dat blijkt uit onderzoek van een wereldwijde datingsite.
5,8 procent van de Nederlanders zegt iedere dag met iemand de lakens te delen. Dat is een relatief laag percentage als je het vergelijkt met bijvoorbeeld Brazilië, waar 22,2 procent wel in is voor een dagelijks spannend avontuurtje. Ook onze zuiderburen zijn een stuk actiever in bed dan wij: maar liefst 13,6 procent van de Belgen heeft elke dag seks.
Ons kikkerlandje neemt in de internationale ranglijst de een-na-laatste plek in. Hekkensluiter van deze ranglijst is Duitsland met amper vijf procent.
'In Nederland hebben we niet zo veel seks als in andere landen - zeker als je het vergelijkt met bijvoorbeeld België. Het verklaart misschien wel waarom er een relatief groot deel van de Nederlanders ontevreden is met hun seksleven', zegt Annemieke van Baal, woordvoerder van de datingsite.
Ontevreden Zo zegt bijna de helft (46 procent) van de mannen 'niet zo' of 'helemaal niet' tevreden te zijn. Bij vrouwen is dit meer dan een derde (35 procent). Hierin is een belangrijk onderscheid te maken tussen mensen die wonen in een grote stad, of in een kleinere stad of dorp. Maar liefst zestig procent van de Nederlandse mannen die in een kleinere stad of dorp woont, is ontevreden met zijn seksleven. Daarentegen zegt ook 36,7 procent van de vrouwen in de grote stad ontevreden te zijn met wat ze op seksgebied beleven.
Jaar lang zonder Dat veel mensen ontevreden zijn met hun seksleven kan sterk afhangen van de frequentie, want een op de vijf Nederlanders zit al langer dan een jaar zonder seks. Opvallend is dat een groot deel hiervan mensen zonder baan zijn. Het meest gangbaar lijkt een vrijpartij van één keer per week (40 procent).
De huidige generatie 50-plussers heeft alles behalve een uitgeblust seksleven. Ouderen hebben liever seks dan appeltaart, een ritje in een Porsche of een avondje Studio Sport. Dat blijkt uit een enquête van Plus Magazine.
Het maandblad legde bijna 750 lezers vragen over hun seksleven voor. Ruim tweederde van de ondervraagden blijkt plezier te hebben in seks. Dat resulteert in een meerderheid van ruim 60 procent die 'het' een paar keer per maand, of vaker, doet. Verschil tussen vijftigers en zeventigers is er nauwelijks.
'Zeventigers hebben er eerder nog meer lol in,' weet redacteur Lenny Langerveld van Plus Magazine. 'Naarmate mensen ouder worden, krijgen ze meer met verlies en andere ellendige dingen te maken. Wat is het dan heerlijk dat je seksleven overeind blijft. Seks kost niks en je kunt erbij liggen, haha.'
Seksuoloog Peter Luesink ziet dat de ouderen van nu ervoor knokken om hun seksleven zo lang mogelijk bruisend te houden. 'De huidige generatie zestigers en zeventigers heeft de seksuele revolutie van de jaren '60 meegekregen. Ze behoren tot de eerste generatie die op grotere schaal ontdekt dat seks plezierig kan zijn. Dat willen ze niet opgeven,' zegt Leusink.
Het doel van seks wijzigt enigszins op latere leeftijd. Lust en opwinding verschuiven wat naar de achtergrond. Seks draait meer om intimiteit en bevestiging van de relatie. En dat betekent zeker niet dat het minder leuk wordt: de meerderheid van de ondervraagden vindt juist dat de hogere leeftijd voordelen biedt. 50-plussers voelen minder schaamte dan voorheen, ze zijn zekerder van hun lichaam en weten beter wat ze willen.
De 'Stimulus Pack' is geen economisch 'instrument', bedoeld om de economie uit het slop te trekken. Nee, het is een doos met condooms waarop president Obama bemoedigend zijn duimen in de lucht steekt. Het is de eerste keer dat aan de zijkant van een door de FDA goedgekeurde condoom een afbeelding in kleur pronkt.
Raak je opgewonden van macht? Dan is deze Obama-condoom misschien wel iets voor jou. Wie dacht dat dit de meest bizarre bescherming ooit is, heeft het mis. Zo heb je bijvoorbeeld ook rubbertjes met vleessmaak, voorzien van slogans als: 'Leg wat vlees op je vlees'.
Bang in het donker? Dan kan je altijd kiezen voor een 'glow in the dark'-condoom. Op Condomania krijg je zelfs de kans om voor 99 dollar een foto en slogan naar keuze te laten drukken op condooms die bovendien voldoen aan de eisen van Volksgezondheid.
Humor Onderzoek heeft aangetoond dat deze veilige en tegelijkertijd grappige condooms een effectieve manier zijn om een bloedserieus onderwerp te benaderen. Iets wat hoognodig is, trouwens. Uit cijfers van de VN blijkt namelijk dat wereldwijd amper vijf procent van alle mannen effectief condooms draagt, iets dat pijnlijk bijdraagt tot de 2,5 miljoen nieuwe hiv-besmettingen elk jaar.
In Brazilië is een voetbalwedstrijd op gruwelijke wijze uit de hand gelopen. Volgens berichten uit het gastland voor het WK van volgend jaar, ontspoorde een amateurduel volledig nadat de dienstdoende scheidsrechter een speler doodstak. De arbiter moest het daarna ook ontgelden. Hij werd door de op hol geslagen toeschouwers gelyncht en in stukken gesneden.
De jonge scheidsrechter Otávio Jordão da Silva (20) kreeg het tijdens het duel aan de stok met een van de voetballers. De speler weigerde het veld na een rode kaart te verlaten en trapte de arbiter. Die had echter een mes bij zich, waarmee hij de 30-jarige voetballer neerstak.
De broer van de speler en enkele andere familieleden en vrienden sloegen de scheidsrechter daarop dood en sneden zijn lichaam in stukken. Het hoofd van de leidsman werd op een houten stok gespietst.
Het incident, dat zich afspeelde in het dorpje Centro do Meio van de deelstaat Maranhão, vond afgelopen weekend plaats, maar werd vandaag pas bekend.
Valter Costa, woordvoerder van de Braziliaanse politie, verklaarde dat 'de ene misdaad nooit een andere misdaad goed kan praten'. Hij liet weten dat er een persoon is aangehouden, het zou gaan om de broer van de doodgestoken speler. De politie is nog op zoek naar twee andere verdachten.
