APENLAND

Met het recent gepubliceerde document De islam en de hoofddoek in België, een bredere benadering, pleit Etienne Vermeersch voor een algemeen verbod op het dragen van een hoofddoek in het secundair onderwijs. Deze tweeëndertig paginas lange tekst, naar eigen zeggen geïnspireerd door een jarenlange lectuur over de islam en over de godsdiensten in het algemeen, heeft als doel het probleem van de hoofddoek en het voorgestelde verbod in een breder perspectief te plaatsen en alle voor en tegens tot op het bot te analyseren.

Vermeersch beoogt met deze tussenkomst geen algemene verwerping van de islam. Hij blijft de hoop koesteren dat een vreedzame islam, die de mensenrechten in hun totaliteit respecteert, mogelijk is, zeker in Europa. Verder meent hij ook dat christenen, moslims en ongelovigen op een vreedzame manier moeten kunnen samenleven. Voorwaarde daarvoor is wel dat de invloed van de fundamentalistische islam moet worden teruggedrongen. Dat zal niemand tegenspreken. Fundamentalisme hypothekeert elke redelijke verstandhouding. Dat geldt overigens voor élk fundamentalisme.

Het document presenteert zich dus als een verhelderende analyse van de problemen die de islamitische hoofddoek zou stellen en als een redelijk pleidooi voor een verbod op het dragen ervan in het secundair onderwijs. Maar niet alleen zijn de aangevoerde argumenten om zon verbod te rechtvaardigen op zijn minst erg discutabel, bovendien plaatst Vermeersch zijn argumentatie in een algemeen kader dat niet ontsnapt aan de enge en veralgemenende logica van het al te gangbare anti-islam discours.

Laat ik beginnen bij dat algemeen kader. Vermeersch opent zijn betoog met de stelling dat het principe van godsdienstvrijheid, en daaraan gekoppeld de vrijheid van godsdienstbeleving, niet zomaar kan gelden voor de islam. Omdat de praktische toepassing van islamitische normen, waarden en voorschriften in strijd kan zijn met onze mensenrechten, onze wetgeving en de bij ons algemeen aanvaarde gedragsregels.

Voor wat betreft schendingen van mensenrechten en inbreuken op de wet, wordt hier een probleem gesteld dat, zeker in een Belgische context, eigenlijk niet bestaat. Elke burger die in ons land woont, is namelijk per definitie onderworpen aan de Belgische wetgeving. Een diepgelovige moslim kan dan misschien wel denken en zeggen dat hij de sharia, de goddelijke wet, hoger acht dan gelijk welke door de mens geformuleerde wet, dat ontslaat hem op geen enkel moment en op geen enkele manier van zijn plicht zich te houden aan de Belgische wetgeving. Wanneer hij dat niet doet, wacht hem een boete of gerechtelijke vervolging. Suggereren dat godsdienstvrijheid voor moslims in ons land zal leiden tot schendingen van de mensenrechten en ernstige wetsovertredingen, komt in die zin eigenlijk neer op nodeloos paniek zaaien.

Dat blijkt ook uit de opsomming die Vermeersch maakt van islamitische normen die in strijd zijn met onze wetgeving: veelwijverij, het houden van slavinnen, het recht om te huwen met minderjarige meisjes, het alleenrecht van de man om zijn vrouw te verstoten, het getuigenis van de man dat twee keer dat van een vrouw waard is, de erfenis van een man die het dubbele bedraagt dan die van een vrouw, het recht van een man om zijn ongehoorzame vrouw te slaan, de doodstraf voor geloofsafval, het bestraffen van overspel met steniging.

Het zijn stuk voor stuk gebruiken die zich in verschillende islamitische landen voordoen - en die geen enkele goedkeuring verdienen - maar die in ons land, precies omwille van onze seculiere wetgeving, nooit een legitieme plek kunnen krijgen. Vermeersch gaat hier dan ook mee in een beeldvorming waarin de islam eenduidig geassocieerd wordt met schrikwekkende praktijken als geseling, ledematen afhakken, steniging en onthoofding. Er wordt daarbij geheel onterecht gesuggereerd dat godsdienstvrijheid voor moslims dit soort praktijken ook bij ons gangbaar zal maken.

Als deze suggestie al niet getuigt van kwaadwilligheid, dan wel van heel weinig vertrouwen in de kracht en de verworvenheden van het secularisme. Sami Zemni schrijft daarover in zijn boek Het islamdebat: Welke ideeën iemand aanhangt, welke religieuze idealen iemand nastreeft, de staat bepaalt zowel de plaats en de rol van de politiek als die van de religie, en niet andersom! Het secularisme van de staatsinstituties in West-Europa is - ongeacht zijn sterk uiteenlopende institutionele uitingsvormen - diep ingeburgerd. Net daarom is er geen enkele reden om aan te nemen dat dit enig gevaar zou lopen vanwege enkele moslims. (Het islamdebat, Sami Zemni, EPO 2009, blz. 119)

En dan zijn er de gedragingen die indruisen tegen de bij ons algemeen aanvaarde gedragsregels. Hier gaat het om gebruiken, gedragingen en houdingen die niet tegen de wet ingaan, maar die voor veel burgers op een of andere manier aanstootgevend zijn. In de opsomming die Vermeersch hier geeft, vinden we onder meer de gehoorzaamheidsplicht van de vrouw tegenover haar man, het gezag van broers over zusters, de weigering van mannen om hun vrouw te laten behandelen door een mannelijke arts, het weigeren van gemengd zwemmen, de houding tegenover homoseksualiteit, ... . Ook het dragen van een hoofddoek valt binnen deze categorie.

Het zou vanzelfsprekend moeten zijn dat voor al deze kwesties naar een vergelijk wordt gezocht door middel van een constructieve dialoog. Helaas is op dit moment voor alles wat de islam betreft geen enkele dialoog mogelijk. Elke vraag die vanuit de moslimgemeenschap wordt gesteld, wordt meteen afgedaan als een aanslag op de westerse beschaving. De moslim wordt nooit gezien als een gesprekspartner, maar altijd als een verdacht sujet dat per definitie iets kwaadaardig in het schild voert. Hij kan pas geaccepteerd worden wanneer hij zich onvoorwaardelijk onderwerpt aan de integratie-eisen die hem worden voorgelegd.

Ook Vermeersch toont zich niet bepaald bereid tot een dialoog. Het hoofddoekenverbod is voor hem een uitgemaakte zaak. Het is alleen nog aan de volksvertegenwoordigers om het kader te creëren waarbinnen dat verbod mogelijk wordt. Wanneer ze dat niet doen, is dat vaandelvlucht. Alle argumenten van de moslimgemeenschap wijst hij per definitie van de hand. Over de hoofden van de moslims heen dicteert Vermeersch wat goed voor hen is.

In een tweede deel van het document schetst Vermeersch een aantal historische en cultureel-antropologische gegevens omtrent de hoofddoek. Daaruit concludeert hij dat de hoofddoek die vandaag de dag door moslimas in onze samenleving wordt gedragen, niet anders geïnterpreteerd kan worden dan als het symbool van een fundamentalistische interpretatie van de koran en de soenna. Een andere invulling is uitgesloten.

Elke moslima die een hoofddoek draagt en daarbij beweert dat ze geen enkele affiniteit heeft met het fundamentalisme, krijgt te horen dat ze dwaalt en van kindsbeen af geïndoctrineerd is. Ze moet bevrijd worden. En Vermeersch gaat nog verder. De moslima die een hoofddoek draagt, zal vermoedelijk ook alle verwerpelijke praktijken die aan de islam gerelateerd worden, aanvaarden en goedkeuren. Ook hier vervalt Vermeersch in het veralgemenend schrikbeeld waarin de hoofddoek gelijk is aan fundamentalisme en dus gelijk aan schendingen van de mensenrechten en inbreuken op de wet.

In het derde deel van zijn tekst staat Vermeersch stil bij het belang van het secularisatieproces. Dat proces wordt volgens hem door het dragen van een hoofddoek in een omgekeerde richting geduwd. Opnieuw waarschuwt hij voor de hoofddoek als deuropener voor de intrede van eerder genoemde wanpraktijken. Daarbovenop wil hij ook onze ogen openen voor het wereldwijde karakter van het fundamentalisme dat achter de hoofddoek schuil zou gaan. Hij spreekt van een gerichte beweging die zich keert tegen de aanpassing van de moslims aan de westerse cultuur. En zo onderschrijft Vermeersch ook het schrikbeeld van een internationaal moslimcomplot dat erop uit is de westerse wereld te onderwerpen of te vernietigen.

Vermeersch toont zich hier een fundamenteel verdediger van de secularisering. Die houding strookt niet met de maatschappelijke realiteit van vandaag. De Duitse filosoof Jürgen Habermas, generatiegenoot van Vermeersch en gekend als vurig verdediger van de seculiere staat, neemt in deze een veel zinniger houding aan. Hij stelt dat we vandaag in een postseculiere tijd leven, een maatschappelijke realiteit waarin het concept van de seculiere staat herdacht moet worden.

Dat betekent geenszins dat het seculiere karakter van de staat losgelaten moet worden, maar wel dat we moeten erkennen dat het seculariseringsproces tot nog toe teveel een eenzijdig verhaal is geweest, waarin gelovigen (van welke godsdienst ook) in een ondergeschikte positie gedrongen werden. De secularisering heeft in die zin een repressief karakter. Habermas wil niet tornen aan de seculiere staatsvorm, maar pleit wel voor een herwaardering van religie in het maatschappelijk debat. Dat betekent dat gelovigen niet langer alleen getolereerd worden, maar ook gerespecteerde gesprekspartners worden.

Pas in een vierde deel komt Vermeersch bij zijn eigenlijke argumenten voor een hoofddoekenverbod in het secundair onderwijs. Argumenten die nu niet anders meer gelezen kunnen worden dan in het vooraf getekende kader. Daarin is de hoofddoek zonder uitzondering symbool van het fundamentalisme, wegbereider voor allerlei gruwelpraktijken en exponent van een wereldwijde bedreiging voor de seculiere westerse democratie.

Het eerste argument stelt dat in een klas in het secundair onderwijs elke opinie in gelijke mate aan bod moet komen. Daarom mag geen enkele opinie op een bijzondere wijze in de kijker lopen. Dat alle levensbeschouwelijke opinies op een gelijkwaardige manier aan bod komen, lijkt mij in eerste instantie de verantwoordelijkheid van de school en het onderwijzend personeel, niet van de studenten. Directie en leerkrachten staan ervoor in dat studenten met uiteenlopende opinies kennis kunnen maken. Die opdracht wordt hoegenaamd niet verhinderd door de aanwezigheid van hoofddoeken.

Het is ook nogal vreemd te denken dat wanneer moslimas binnen de school hun hoofddoek afleggen, hun levensbeschouwelijke opinie niet meer of minder aanwezig zou zijn. Evenmin kan verondersteld worden dat de aanwezigheid van die opinie door de andere studenten bij afwezigheid van de hoofddoek minder opgemerkt zou worden. Of moeten we aannemen dat moslima zijn zich enkel en alleen uitdrukt in het dragen van een hoofddoek? Ook het gevaar voor kliekjesvorming, waar Vermeersch in het kader van zijn eerste argument op wijst, is weinig steekhoudend. Als moslimas op basis van hun levensbeschouwelijke opinie een kliekje willen vormen, zullen ze dat zonder hoofddoek ook wel doen. Of moeten we er vanuit gaan dat ze mekaar zonder hoofddoek niet meer zouden herkennen?

Het tweede argument betreft het probleem van intimidatie en beïnvloeding. Vermeersch verwijst hier naar het reële probleem van moslimmeisjes die door intimidatie gedwongen worden om een hoofddoek te dragen. Op basis daarvan hebben twee Antwerpse scholen een hoofddoekenverbod ingesteld. Dat probleem moet niet onderschat of geminimaliseerd worden. Maar een verbod op de hoofddoek binnen de school biedt hiervoor hoegenaamd geen oplossing. Het probleem wordt zo alleen buiten de schoolpoort geduwd. En als we de school willen zien als een instelling waar jongeren gevormd worden tot actieve burgers in onze samenleving, dan lijkt het mij niet wenselijk dat de reële samenlevingsproblemen buiten gehouden worden. Een hoofddoekenverbod op basis van dit probleem zet ook de dingen op zijn kop.

Het spreekt toch voor zich dat hier het probleem van intimidatie aangepakt moet worden en niet de hoofddoek. Anders belanden we in de absurde situatie waarin het slachtoffer gesanctioneerd wordt. In dit verband wordt vaak geopperd dat intimidatie een te veelzijdig en moeilijk traceerbaar probleem is en dus nooit adequaat kan worden aangepakt. Dat lijkt mij iets te makkelijk. Het probleem van intimidatie aanpakken, is zeker de moeilijkste optie, die de grootste inspanning vraagt. De hoofddoek verbieden is veel eenvoudiger, maar als antwoord op intimidatie zeker niet rechtvaardig.

Het derde argument zegt dat moslimas die in het secundair onderwijs een hoofddoek dragen mogelijk bekoord zullen worden om een fundamentalistische levensweg te kiezen. Dat is een stelling die aan de hoofddoek een absurde kracht toekent. Als een moslima kiest voor een door fundamentalisme ingegeven levensweg, heeft dat alles te maken met wat er in haar hoofd zit en hoegenaamd niets met wat ze op het hoofd draagt. Vermeersch lijkt hier te suggereren dat het afleggen van de hoofddoek binnen de school meteen ook elke mogelijk aanwezige fundamentalistische gedachte neutraliseert. De hoofddoek als toverdoek.

In een vierde en laatste argument zegt Vermeersch dat zonder een hoofddoekenverbod de onderlinge rust en tolerantie in het gedrang kunnen komen. Omdat het toelaten van de hoofddoek impliceert dat alle andere uiterlijke manifestaties van een levensbeschouwing ook geaccepteerd moeten worden. Als voorbeeld haalt Vermeersch de slogan Eigen volk eerst aan. Het voorbeeld is natuurlijk nogal flauw gekozen, maar ik geloof dat naast de hoofddoek inderdaad alle andere uitingen geaccepteerd moeten worden.

Dat zal ongetwijfeld aanleiding geven tot discussie en conflict, maar ik denk dat het tot de taak van een school behoort om jonge mensen te leren om met dat soort tegenstellingen om te gaan in plaatst van ze met allerlei verboden te omzeilen. Onderlinge rust en tolerantie worden niet bewerkstelligd door alles wat aanleiding kan geven tot conflict te verbieden. Op die manier wordt alleen een schijnbare rust en tolerantie gecreëerd. Ondertussen worden de messen geslepen voor de afrekening aan de schoolpoort. Onderlinge rust en tolerantie kan alleen bereikt worden door tegenstellingen toe te laten en er op een constructieve manier mee om te gaan.

De argumenten van Vermeersch zijn niet overtuigend. Wellicht moet daarom het leeuwendeel van het document besteed worden aan het uittekenen van een algemeen kader waarbinnen ze als redelijk en vanzelfsprekend gepresenteerd kunnen worden. Dat algemeen kader behelst niet veel meer dan de waarschuwing voor een fundamentalistische expansie. Het teert in hoofdzaak op de onredelijke angst voor een desastreuze radicalisering.

De wens dat moslims vreedzaam zouden samenleven met christenen en niet-gelovigen - een wens die door Vermeersch naar ik zonder twijfel aanneem oprecht wordt geformuleerd - wordt door dit betoog niet bepaald gediend. Het past eerder in een manier van spreken en schrijven over de islam die door Sami Zemni treffend wordt omschreven: Het nieuwe racisme spreekt vooral een redelijke taal. Het baseert zich op een gesimuleerde rede die op een geaccepteerde manier spreekt over culturele onverenigbaarheden, en waarin vage containerbegrippen tegenover elkaar worden gesteld: de tolerante, open, seculiere en democratische autochtone samenleving tegenover het geweld, de haat, de baard, de djellaba, de hoofddoek, de gettos en de criminaliteit van de migranten, illegalen en de moslims. (Het islamdebat, Sami Zemni, EPO 2009, blz.130)

Ik kan de lectuur van het boek van Sami Zemni niet genoeg aanbevelen. Het is een boek dat glashelder analyseert wat de werkelijke inzet van het islamdebat is. Wie het leest, begrijpt dat de islam in ons land wel degelijk een uitdaging vormt, maar geenszins een apocalyptische toekomst voorspelt. Het boek maakt ook overduidelijk dat discussies over het wel of niet toelaten van de hoofddoek volstrekt naast de kwestie zijn.

Spreek met zon vrouw en beoordeel haar niet op wat ze op haar hoofd draagt, maar op wat er in haar hoofd zit. (Islam voor ongelovigen, Lucas Catherine, EPO 2001, blz. 214)

Mijn conclusie

Ik heb onze maatschappij de voorbije 40 jaar zien evolueren. Eerst waren er migranten uit het Zuiden van Europa, de Spanjaarden en Italianen. Zij werden schuin bekeken en ik herinner mij uitdrukkingen als "vuile Spanjaard". Nadien verloor Spanje haar dictator en trad het toe tot de Europese Gemeenschap. Ineens werden Spanjaarden als "eigen" volk ervaren en doofden de problemen uit.

Maar er kwam een nieuwe migratiegolf, deze keer vanuit Noord-Afrika en Turkije. Ik herinner mij de eerste migranten als zeer onderdanige mensen, die zich dadelijk wouden assimeleren met de lokale bevolking. . Van een hoofddoek was er toen absoluut GEEN sprake. Hun kinderen gingen braaf naar Katholieke (!) scholen. Met enige schroom vroegen ze daar een uitzonderingsmaatregel voor het vak Godsdienst. Maar ze wilden zeker geen hetze creëren. Geleidelijk aan zwelde het aantal nieuwe Belgen aan. En met het hoger aantal moslims kwam de macht van de grote getallen.

Zwarte zondag 1991 was een scharnierpunt bij de moslimgemeenschap in België. Sindsdien is het dragen van een hoofddoek een manier om zich te manifesteren. Eerst voorzichtig in het straatbeeld, dan in het onderwijs, bij de overheid en op de werkvloer. Van dankbaarheid en assimilatie is er steeds minder sprake. Sharia for Belgium is zo'n typisch voorbeeld van de ontspoorde moslimbeweging. Men maakt misbruik van de liberale en democratische waarden van onze Westerse maatschappij om op een vrij agressieve en militante manier zijn godsdienst te kunnen beleven. Onze politici staan er bij en kijken er naar.

De moslima's voelen zich stoer, maar realiseren zich niet dat deze religieuze hoofddoeken een symbool zijn van de onderdrukking van de vrouw. Onze Westerse maatschappij bevindt zich momenteel op een keerpunt. Ofwel bepaalt men binnen Europa welke religieuze symbolen toegelaten zijn, ofwel doet men niets. In het laatste geval is het niet ondenkbaar dat de militante islam de godsdienst van de toekomst wordt. Voor onze mannen is dit geen achteruitgang, maar voor onze Westerse vrouwen is een islamitische maatschappij een serieuze stap terug in de tijd. En zeggen dat het vandaag internationale vrouwendag was...

Van onze redactrice

'Dit waren de krantentitels over onze partij vrijdag. Liberalen zetten iets in beweging,. En dit zijn die van vandaag: Liberalen verdeeld,. Wél met N-VA of niet met N-VA,.'

Het was een bijzonder scherpe en emotionele voorzitter Alexander De Croo die bij het begin van het partijbureau de interviews van Mathias De Clercq over de verrottingsstrategie van N-VA veroordeelde.

Over de inhoudelijke discussie, de ideologische tegenstellingen tussen het liberalisme en het Vlaams-nationalisme, wou De Croo junior het niet eens hebben. Karel De Gucht met zijn vlijmscherpe essay over de Vlaams-nationale kringredenering, tot daar aan toe. Maar de manier waarop de Gentse schepen De Clercq de N-VA en passant in De Ochtend ook de partijtop aanviel, kon niet door de beugel.

De Croo kreeg snel het partijkader op zijn hand. Vincent Van Quickenborne, Sven Gatz en Bart Somers gaven de Verhofstadt-poulain De Clercq de volle laag. Ook Patrick Dewael, toch niet bepaald behorend tot de De Croo-clan, zei dat de interviews tactisch niet verstandig waren.

De hele kwestie roept het beeld van een hopeloos verdeelde VLD weer op het netvlies. Dat Mathias De Clercq een Verhofstadt-poulain is en dat uitgerekend de oud-premier vandaag toch even in De Ochtend met enkele zinnetjes zijn pleidooi ondersteunde, voedde het vermoeden van een georkestreerd manoeuvre tegen de voorzitter. Bovendien had Karel De Gucht tijdens hetzelfde weekend zijn essay gelost.

Toch liep het zo'n vaart niet tijdens het partijbureau. Al snel bleek dat De Clercq zijn hand overspeeld had. De Guchts essay verscheen écht toevallig op hetzelfde moment. Op de jongerenvoorzitter na en een voorzichtige Jean-Jacques De Gucht, oogstte hij alleen afkeuring voor de manier waarop hij de eigen partij de gracht in reed.

De Croo kon voor de buitenwereld de rangen sluiten en er werd afgesproken dat alleen hij nog zou communiceren over de zaak. De Clercq teruggefloten dus, of toch zeker voor zijn tactiek. Al slikt die laatste zijn verklaringen niet in.

Het leed is dus niet geleden voor de voorzitter. De woorden van De Clercq zullen bij elk debat, elk interview en elke onderhandeling ge- en misbruikt worden.

Net nu De Croo beetje bij beetje een eigen verhaal begon op te bouwen en de liberalen af geraakten van het etiket van onbetrouwbare partner, komt dit. Open VLD gedroeg zich de afgelopen 72 uur opnieuw alsof de aarde rond de liberalen draaide en op 13 juni niets is gebeurd. Die houding is hen na 2007 zuur opgebroken. Net met die houding wou De Croo komaf maken. Dat zal hem na dit weekend minder lukken dan voorheen.

'There's something rotten in onze partij', zegt een ontgoocheld parlementslid. 'We dachten dat de ruziemakers verdwenen waren. En zie, met de nieuwe generatie is het helemaal terug.'