Heeft Karel De Gucht volgens U in het verleden reeds "gesjoemeld"?
Beoordeel dit blog
APENLAND
Waar Koning Filip I regeert En het ABVV en de PS de bevolking terroriseert
28-02-2011
Olé, alimentatie van spermadonors!
Lesbisch koppel eist alimentatie van spermadonor
Een Duitse spermadonor dreigt een serieuze financiële kater over te houden aan zijn gulle daad. Dat meldt Der Spiegel. Twee lesbiennes die hij aan een kind hielp, eisen nu van hem alimentatie. En ze worden waarschijnlijk in het gelijk gesteld.
Klaus Schröder, een 52-jarige onderwijzer, stond vijf jaar geleden sperma af aan een lesbisch koppel dat een zoekertje in de krant had gezet. De twee vrouwen hadden toen beloofd dat ze geen financiële hulp zouden vragen voor het kind, aldus Der Spiegel.
Doop betaald Na de geboorte speelde Schröder, die geen eigen kinderen had, de rol van "een soort van hulpvader" en ging hij de kleine David een keer per maand bezoeken. Hij betaalde ook de doopplechtigheid van het jongetje.
Wet aan hun kant Nu vragen de twee vrouwen echter alimentatie voor hun zoontje, dat deze maand 4 wordt. En de wetgeving staat aan hun kant. Het Duitse gezinsrecht bepaalt dat, ongeacht welke engagementen beide partijen hebben gemaakt, een vader moet instaan voor de behoeften van zijn nageslacht van zodra zijn vaderschap vaststaat. En in dit geval lijkt daar amper twijfel over te bestaan. De enige uitzondering is wanneer de partner van de moeder het kind wettelijk adopteert.
De Arabische wereld is in revolutie, Noord-Afrika staat op stelten en gisteren probeerde Congolezen via een mislukte staatsgreep het regime van Kabila omver te werpen.
De immer aanwezige progressievelingen prediken al jaren non-interventie. Non-interventie tot op het moment dat de lokale bevolking omkomt van ontbering. Want dan staan deze zelfde linksen op de barricade voor humanitaire hulp. Ondertussen roepen zij in de duisternis en verlangen zij dat er ineens "deus ex machina" verlichte leiders komen in de Afrikaanse staten. Men kan net zo goed geloven in het einde van de wereld zoals die voorspeld is door de Maya's in december 2012. Met andere woorden, men is enorm naïef bij de progressieve intelligentia.
Ik heb het geluk gehad les te krijgen van derdewereld-expert en professor Rudy Doom. Eigenlijk was die man een vlees geworden cynisme. Hij had wel iets sympathiek over hem, maar hij wist het blijkbaar ook niet meer. Om een bepaald moment predikte Doom dat we allen "The end of history" moesten lezen van Francis Fukyama om dan enkele jaren nadien in te zien dat hij zich vergist had. Niemand in Vlaanderen, noch in Europa weet hoe we het zwarte continent dienen aan te pakken. Als Nelson Mandela in Zuid-Afrika de macht kreeg, stonden we in België bijna allemaal te springen van contentiment. Waarom eigenlijk? Waarom zijn wij allemaal zo gelukkig als er in Afrika een nieuw leider aantreedt? Omdat we natuurlijk allemaal hopen op de noodzakelijke veranderingen. Achteraf geraken we keer op keer gefrustreerd, omdat de transitie niet verloopt zoals we gehoopt hadden. Meer nog, de ene uitbuitende klasse volgt de andere op. Revoluties van links of rechts in de Afrikaanse wereld betekenen eigenlijk niet zo veel. Vele Afrikaanse staatshoofden denken alleen maar aan hun eigen clan of volksstam. En het Westen dat denkt enkel aan het eigen belang. En in Afrika gaat het vooral over bodemrijkdommen. Men is maar al te graag bereid zich te compromitteren met een controversieel staatshoofd indien er toegang tegenover staat tot de bodemrijkdommen. Dat is zo in Congo en dat is ook zo vandaag de dag ook in landen als Lybië. Toen Mobutu in Congo op de terugweg was, maakte Kabila alleen maar een kans door zeer snel een handelsovereenkomst te sluiten met de Verenigde Staten. Na dit akkoord waren de dagen van Mobutu geteld. Niet anders vandaag in Lybië. Niet voor niets is de internationale gemeenschap enorm geïnteresseerd in de politieke toestand van het land. En zoals ik het voorspeld had, maken ze zich gereed voor een "humanitaire" maar vooral militaire interventie. Waar hebben we dit nog al gehoord? Het Westen wil macht krijgen over de olierijkdom van het Afrikaanse land. De Verenigde Staten intervenieren pas als er iets tegenover staat. En ook nu is dat olie. Enkel in Vietnam hebben ze miljarden dollars vergooid uit ideologisch standpunt. Sinds de jaren negentig zit de ideologie van de Amerikaan vooral in zijn portemonnaie. Naar de bevolking toe proberen de politici wel steeds een andere reden op te geven. Maar intrinsiek gaat het steeds over geld en bodemrijkdommen. Dat ondertussen de bevolking wegkwijnt is natuurlijk een spijtige zaak. Enkel uit marketingoverwegingen zal men naar de bevolking grijpen. Zoals vandaag door Frankrijk. In een vlaag van humanitarisme heeft de Franse overheid vandaag twee vliegtuigen met medische hulp naar de Lybische rebellen gestuurd. Niet meer dan een politieke zet naar de toekomstige nieuwe leiders van het land. Dit alles maakt duidelijk hoe verdorven de internationale politiek is. Lokaal bakken de Afrikaanse leiders er niets van en internationaal worden de landen leeggezogen door Westerse én Aziatische mogendheden.
Hoe kunnen we deze problematiek oplossen? Ik heb het al geschreven. Er is een belangrijke taak weggelegd voor de Verenigde Naties. Meestal staat deze organisatie erbij en doet het weinig of niets. Een aantal loze dreigingen, zoals nu door de secretaris-generaal. Meer moet je van deze organisatie momenteel niet verwachten. Jarenlang was de VN geparalyseerd door de Oost-West tegenstellingen. Zeker tijdens de Koude Oorlog kon men niemand mobiliseren, weliswaar met uitzondering van de oorlog in Korea. Er komen andere tijden. De VN zou in de 21e eeuw normen moeten bepalen waarbinnen landen moeten fungeren. De kwaliteit van gezondheidszorg en onderwijs is een belangrijk criterium. Men hoeft geen liberale en democratische waarden op te leggen aan al de landen van de wereld, maar men moet wel toezien dat de bevolking van de respectievelijke landen niet wegkwijnt. En indien dat het geval is, dient de internationale gemeenschap in te grijpen. In bepaalde gevallen en na het volgen van een strikte procedure van waarschuwingen en veroordelingen zou de VN het recht moeten krijgen in een bepaald land in te grijpen. Men zou via "Peacemaking forces" het corrupte regime kunnen omver werpen en het land kunnen plaatsen onder permanent toezicht van de VN, een beetje als de mandaatgebieden van weleer. Gedurende een lange periode zou dan de internationale gemeenschap kunnen helpen aan de ontwikkeling van deze landen en haar bevolking. Oud-koloniale machten zouden ook daaraan kunnen deelnemen, gezien hun expertise op het terrein. Maar het zou zeker en vast geen nieuw koloniaal regime mogen worden. Neen, de VN moet de touwtjes in handen blijven houden. En overal zouden VN-waarnemers rapporteren over de vorderingen in het land. Na een geleidelijke transitieperiode zou in het land de democratie kunnen worden ingevoerd. Eerst vanuit de lokale basis en zo tot op nationaal niveau. Na een periode van gemakkelijk 20 jaar zou een verpauperd land kunnen opklimmen naar een land in ontwikkeling. Iedereen zou hiervan beter kunnen worden: De lokale bevolking en de wereldgemeenschap.
Afrikaanse oplossingen voor Afrikaanse problemen
11/12/08, 07u30
Karel Arnaut, antropoloog aan de UGent en vicevoorzitter van het Gents Afrika Platform (GAP), en Koen Vlassenroot, coördinator van de Conflict Research Group (UGent), dienen Luckas Vander Taelen van repliek. (Foto: de Afrikaanse VN-missie UNAMID in Darfur).
Afrika heeft geen toekomst als er geen inspirerende generatie van nieuwe staatslieden opstaat. Men kan terecht kritiek hebben op de aarzelende houding van Europa, maar het kan geen kwaad om tegelijk de Afrikaanse onverschilligheid aan te klagen', schreef Luckas Vander Taelen naar aanleiding van de crisis in Oost-Congo. Karel Arnaut en Koen Vlassenroot reageren scherp.
De column van Lucas Vander Taelen (DM 9/12/08) is een heel interessant misbaksel. Om te beginnen is het twee stukken in één. Vander Taelen behandelt twee (grotendeels ongerelateerde) onderwerpen: ten eerste de spijtige teloorgang van Zimbabwe onder Mugabe en ten tweede het gebrek aan intra-Afrikaanse solidariteit in het bestrijden van belangrijke conflicthaarden (Zimbabwe, Darfur, Oost-Congo).
Terwijl hij in het begin en het einde van het opiniestuk het tweede onderwerp behandelt maar niet verder geraakt dan een holle oproep, wordt in het middenstuk het eerste onderwerp (Zimbabwe vroeger en nu) als een soort 'argument' voor het eerste aangevoerd, terwijl het om een oppervlakkige reisherinnering gaat aan een tripje door Mozambique en Zimbabwe in de vroege jaren negentig. En zo heeft Vander Taelen in zijn column twee zaken niet gedaan. Hij heeft niet uitgelegd of zich zelfs maar afgevraagd hoe het welvarende Zimbabwe in het begin van de jaren negentig in elkaar stak of welke neokoloniale spanningen onderhuids aanwezig waren. Bovendien heeft hij niet verduidelijkt hoe en waarom de Afrikaanse solidariteit niet duidelijker speelt in situaties zoals Zimbabwe: hoezeer Zuid-Afrika internationale interventies ontraadt, of de afwezigheid van een concreet EU-voorstel niet tot afwachtende houding leidt, en of het sowieso wel verdedigbaar is om onder VN-vlag in te grijpen in een zeer interne aangelegenheid.
Wat bezielt een columnist om zo'n stuk te schrijven? Vander Taelen haalt "de hel van Darfur" aan maar wil niet weten dat daar sinds vorig jaar de UNAMID actief is met zowat 20.000 en straks 30.000 manschappen, waaronder een belangrijk deel Afrikanen. UNAMID is officieel de African Union/United Nations Hybrid Operation in Darfur, waarin maar liefst twintig Afrikaanse landen (ook de armste, zoals Burkina Faso en Sierra Leone) een bijdrage leveren. Ook blijkt de columnist blijkbaar geen weet te hebben van de vredesmissies van de Afrikaanse Unie die werden ontplooid in Burundi en in Somalië. En wat met de initiatieven van onder meer ECOWAS, SADC enzovoort?
Oost-Congo is dan weer een heel ander geval. Daar speelt inderdaad intra-Afrikaanse verdeeldheid, maar opposant zijn in oorlog en solidair zijn in vrede is nu eenmaal geen evidente combinatie. Tegelijkertijd kun je moeilijk beweren dat er geen pogingen worden ondernomen om een zogenaamde 'Afrikaanse oplossing voor een Afrikaans probleem' te vinden. Het volstaat even te refereren aan het initiatief van de voormalige Nigeriaanse president Obasanjo en de steun van verschillende Afrikaanse staatshoofden aan pogingen tot onderhandeling tussen de strijdende partijen. Akkoord, het mist misschien wel de broodnodige slagkracht, maar je kunt moeilijk volhouden dat er geen bereidheid tot actie bestaat. De pogingen van minister De Gucht (Open Vld) om een breed Europees initiatief te realiseren, staan heus niet alleen en kunnen op heel wat steun in Afrika zelf rekenen.
Ten slotte: dat onwetendheid kan worden beleden zonder dat daar veel aanstoot aan wordt genomen lijkt een nogal typisch Vlaams fenomeen. In weinig andere plaatsen in Europa is het zo aanvaard om zich zonder kennis van zaken over Afrika uit te laten als in Vlaanderen. Dat het aantal zelfverklaarde Afrika-experts zo hoog ligt, heeft immers veel te maken met het feit dat, net als bij Vander Taelen, het 'er eens geweest zijn' ruimschoots voldoende lijkt te zijn om uitspraken te doen over andere delen van Afrika of over het continent in het algemeen. Het voornaamste effect daarvan is dat bestaande vooroordelen en stereotypes op een bijzonder schrijnende manier worden bevestigd. In dit geval: gebrek aan initiatief, sloomheid en misschien zelfs medeplichtigheid met betrekking tot Afrikaanse miserie. Bekijkt Europa zichzelf hier in de spiegel?
Zaventemse carnavalist krijgt halfjaar cel voor trap in kruis
Een Zaventemse carnavalist heeft vandaag een gevangenisstraf van zes maanden gekregen omdat hij zo'n twee jaar geleden een medevierder een zware trap in het kruis zou hebben gegeven. Het slachtoffer zou sindsdien onvruchtbaar zijn. De rechtbank heeft nu een deskundige aangesteld om daar duidelijkheid over te scheppen.
Het incident deed zich voor in de carnavalsnacht van 2009 aan de Zaventemse feestzaal. Verdachte Raphael G. zou daar de Chinese partner van een andere carnavalsvierder, Peter V. verwensingen naar het hoofd geslingerd hebben en toen V. daarop wilde reageren, zou hij van G. een zware kniestoot in het kruis hebben gekregen.
Gebarsten teelballen Volgens de advocaat van het slachtoffer was die trap zo hevig dat beide teelballen barstten, dat verschillende bloedvaten geraakt werden en dat een spoedoperatie zich opdrong. De man zou sindsdien onvruchtbaar zijn en bovendien het mikpunt zijn van spot in de gemeente.
Onvruchtbaarheid onderzoeken Raphael G. ontkende de aantijgingen en beweerde dat hij enkel een duw had uitgedeeld. De rechtbank oordeelde dat hij zich schuldig had gemaakt aan opzettelijke slagen en verwondingen maar vond geen bewijzen voor het verband tussen de slagen en de beweerde onvruchtbaarheid van het slachtoffer. Een expert moet daarover nu duidelijkheid brengen.
In Zweden is beroering ontstaan nadat een ouder ontdekte dat haar zoontje op school naar pornosites kon surfen. De school in Gotland geeft toe dat niet alle 3.500 computers uitgerust zijn met de nodige filters.
De ouders van de jongen zagen dat hij via de schoolcomputer toegang had tot pornosites en stapten verontwaardigd naar de school. De knul gaf toe dat hij samen met zijn vriendjes op school regelmatig naar pornosites surfte, schrijft de krant Gotlands Allehanda.
Intussen laait de discussie over het gebrek aan voldoende bescherming weer hoog op. De gemeente die verantwoordelijk is voor de uitbating van de school zegt dat er onvoldoende geld is om alle computers uit te rusten met de nodige filters. Toch beweegt er nu ook wat op politiek vlak. De sociaaldemocraten vinden dat de gemeente actie moet ondernemen. "Schoolcomputers moeten educatieve doeleinden dienen. Ze dienen niet om naar pornosites te surfen", aldus Meit Frohlin van de sociaaldemocraten in Gotland.
De meeste gemeenten leggen scholen de verplichting op om filters tegen porno en geweld te installeren maar dat gebeurt niet overal. Het argument is dan dat volwassenen het best controle kunnen uitoefenen op het surfgedrag van jongeren. "Je kan het surfgedrag van kinderen nooit volledig controleren. Ze zijn heel nieuwsgierig en als ze niet op school naar porno surfen dan doen ze het misschien elders", besluit een anonieme stem.
In het Nederlandse Weert heeft een 24-jarige man gisterochtend rond half vier een agente tot bloedens toe in haar been gebeten en een andere agente met bloed in haar gezicht gespuugd. Dat gebeurde toen de agenten de gewonde man probeerden aan te houden na een vechtpartij op de Oelemarkt, meldt de politie.
De politie had de man en twee andere verdachten gevonden op aanwijzingen van getuigen over de vechtpartij. Toen de agenten het drietal daarop wilde aanspreken, rende een van hen een zijstraat in.
Hij werd tegengehouden, en bleek verwondingen te hebben als gevolg van de eerdere vechtpartij. Toen hij werd aangehouden verzette hij zich hevig, beet en spuugde bloed.
De politie heeft de man opgesloten in een cel van het politiebureau. Beide agenten hebben zich laten testen op besmetting met hiv.
Het kan aan mij liggen, maar ik geef toe: Ik ben niet meer mee. Als kind werd ik conservatief-katholiek opgevoed. Homofilie werd in het Katholiek onderwijs bekeken als een afwijking, een ziekte, bijna als pedofilie. Ik herinner mij nog dat mijn leerkracht in het vijfde studiejaar midden in het schooljaar uit het Heilig-Maagdcollege te Dendermonde werd gegooid omdat hij homofiel was. Ik vond dat er toen ver over. Iedere mens heeft recht om gelukkig te zijn, voor zover natuurlijk dat zijn geluk niet het geluk van anderen schaadt. (Bij voorbeeld: Een psychopaat die graag mensen vermoordt, dient tegen zichzelf te worden beschermd.)
Onze maatschappij heeft op één generatie tijd een enorme evolutie meegemaakt. Homo's zijn van paria's geëvolueerd naar voorbeeldfuncties. Homo's zijn in. Het is bijna een "must" om eens te experiminteren met het eigen geslacht. Dat is zelfs "leuk".
Het huwelijk werd duizenden jaren geleden in de godsdienst en cultuur ingevoerd als een ritueel of sacrament, waarbinnen nadien kinderen konden worden geboren. Een bezegeling om geen chaos teweeg te brengen in de maatschappij. Het was Napoleon die er een burgelijke zaak van maakte. Mensen die geen kinderen kunnen krijgen omdat ze er biologisch niet toe in staat zijn, zouden als logisch gevolg ook niet hoeven te trouwen.
Het huwelijk had natuurlijk een enorme symboolfunctie voor de holebigemeenschap. Men wou de gelijkwaardigheid op alle gebieden doortrekken, ook al is het niet meer dan een symbool. En daarom voerde men het homohuwelijk in. Na het recht op trouwen, kwam er nadien het recht op kinderen. En als men dan geen kinderen kan krijgen, dan moet men maar recht hebben op een draagmoeder of spermadonor. Technisch en biologisch klopt het verhaal nooit. Twee papa's kunnen geen kind krijgen van hun beiden. En ook twee lesbiennes zijn niet in staat samen een kind op de wereld te zetten. Dus hier loopt het verhaal al serieus mank. En dat merk je dan dadelijk aan de terminologie. Vroeger had men een papa en een mama. Nu heeft men een "draagmoeder" een biologische moeder, maar men heeft een vader en zelfs een "meevader". Stel je eens voor dat je in een zoo een groep primaten ziet en dat je als gids aan de bezoekers moet vertellen wie, de moeder is, de meemoeder, de vader, de meevader, de stiefvader en misschien zelfs de draagmoeder. Het lijkt wel een zottekot.
Een klein kind kan begrijpen dat er iets serieus foutloopt. En net daar situeert zich het grote probleem: Bij het kind zelf van deze "wensouders". Het kind wordt ergens in een "gezin" -of moet ik zeggen in een omgeving- gedropt omdat het het recht is van de homovaders, maar waar zijn de rechten van het kind? Heeft het kind geen recht op een papa en een mama? Moet men de kinderen niet beschermen tegen een onnatuurlijke leefwereld? Interessant was het stukje van Gerard Bodifée hierover, waarop ik mij heb gebaseerd. Maar zoals gezegd, het zal wel aan Bodifée liggen.
Onze zeden en gebruiken zijn een slingerbeweging. In de middeleeuwen waren er periodes dat bijna alles mocht en kon. Schilderijen van Jeroen Bosch zijn daar nog een stille getuige van. Ook in de tijd van de Romeinen waren er periodes van volledige ontsporing. Was het niet Caligula die met zijn eigen paard trouwde? Die tijd komt ook nog wel terug. Alles mag en kan in deze ontspoorde maatschappij. Een samenleving komt in verval en dan komt een vreemde bevolkingsgroep de macht overnemen. Dat was zou bij de Romeinen en dat zal ook bij ons geschieden. Terwijl wij aan het ontkerkelijken zijn, is de islam in volle opmars. De islam is een militante godsdienst die het wel eens binnen dit en twee generaties voor het zeggen kan hebben: Gedaan met homohuwelijken en nieuw samengestelde gezinnen...
Deze avond tijdens het 7 uur journaal was homopaar Laurent en Peter natuurlijk een hot item voor de eeuwige nieuwsanker Martine Tanghe. Beide vaders kwamen dan ook uitgebreid in beeld en ik moet zeggen dat ik blij ben dat ik -als kind- niet bij zulke vaders terecht ben gekomen. Het waren misschien wel vriendelijke mensen, maar ze gaven mij niet direct de indruk een harmonieus huishouden te kunnen creëeren. Ze zagen er mij een beetje ruig en onverzorgd uit. Allé, toch één van de twee vaders leek mij toch zo'n type. Och arme dat kleine kindje! Ik heb zelf kinderen en mag niet denken dat die in zo'n "gezin" zouden worden geplaatst ofzo.
Om terug te keren tot de aandacht die de VRT aan deze adoptie heeft geschonken. Het deed mij meteen denken aan de dood van Marie-Rose Morel. Dat was natuurlijk geen hot item voor de VRT. We moesten toen wachten tot aan de sport vooraleer het VRT-journaal er iets over kwijt wou. En ondertussen heeft het VRT-journaal weer eens een prijs in de wacht gesleept... Martine Tanghe kan haar progressieve ingesteldheid niet wegsteken. Denkt ze nu werkelijk dat Vlaanderen wakker ligt van de vaders Laurent en Peter. De dood van Morel daarentegen heeft Vlaanderen bewogen. Een 38-jarige moeder met twee kleine kindjes! Het was om bij te huilen en ik moet zeggen dat ik het echt moeilijk had bij het zien van die witte doodskist met die kindjes en de familie errond. De mensen konden zelfs de Antwerpse kathedraal niet meer binnen. Zo groot was de belangstelling van het brede publiek. Maar voor deze "extreem-rechtse" politica waren er natuurlijk geen schermen voorzien buiten de kerk. Neen, het was een bijkomstige zaak voor progressief Vlaanderen en onze "neutrale" VRT...
Peuter Samuel eindelijk bij papa's in België
Homopaar Laurent Ghilain en Peter Meurrens wachtten lang op hun zoontje Samuel uit Oekraïne.
De twee jaar oude peuter Samuel Ghilain is vanavond kort na 22.00 uur aangekomen op de luchthaven Brussels Airport, vergezeld van zijn vaders Peter Meurrens en Laurent Ghilain. Het gezelschap werd in de aankomsthal opgewacht door een persmeute en een grote schare familieleden, vrienden en kennissen, die hen op een applaus onthaalden.
Het vliegtuig dat Samuel met zijn vaders overbracht vanuit Warschau, landde om 22.00 uur maar dan duurde het nog drie kwartier voor ze in de aankomsthal verschenen. Zowel zij als hun welkomstcomité waren overweldigd door emoties.
Niet herkennen "Het is een intense dag geweest", zei Peter Meurrens. "Deze voormiddag was één van de stressvolste van mijn leven, tot we het bericht kregen dat Samuel met onze advocaat door de Oekraïens douanecontrole was geraakt en op weg was naar Polen. Het weerzien in de luchthaven verliep uiteindelijk beter dan verwacht. We hadden gevreesd dat hij ons niet zou herkennen en bang zou zijn maar dat was niet zo. Samuel was wel heel stil, terwijl Laurent en ik onze emoties amper de baas konden."
Paspoort De kleine peuter brengt de nacht door in Brussel en vertrekt morgen met zijn ouders naar Frankrijk. Daar wacht al twee jaar een kinderkamer op hem. De jongen werd in Oekraïne door een draagmoeder op de wereld gezet. Dat land erkent, in tegenstelling tot België, draagmoederschap. Uiteindelijk was er een uitspraak van een Belgische rechter nodig voor Buitenlandse Zaken het kind een paspoort gaf.
Gerard Bodifée over kinderen bij homo's
Gerard Bodifée schrijft dat het kind recht heeft op een gezin waarin een moeder en een vader aanwezig is en haalt zwaar uit naar de modernistische trend dat alles moet kunnen. De bewering dat homokoppels een kind alles kunnen bieden wat het voor zijn ontwikkeling en affectieve behoeften nodig heeft, is een flagrante miskenning van de menselijke natuur. Zij kan alleen het product zijn van een ideologie die gelijkheid oplegt aan wat verschillend is en die overal het monster van discriminatie meent te moeten zien. Bodifée slaat de nagel op de kop. We mogen aannemen dat de meerderheid van de Vlamingen en ook heel wat verstandige homoseksuelen die niet meestappen in de dwaasheid het met hem eens zijn. De wettelijke erkenning van het homohuwelijk is niet meer dan een dwaze politieke stunt. De invoering van het adoptierecht voor homos is, om het met de woorden van Bodifée te zeggen, een onmenselijke leugen die voorbijgaat aan de menselijke natuur én de belangen van het kind. (Site Vlaams Belang, 7 mei 2006, naar aanleiding van artikel Bodifiée in Knack)
Ze kunnen beter pinguïns adopteren dan kinderen (In De strop, naar aanleiding van ludieke lesbische pinguïnadoptie van Casa Rosa, 2006)
Vrouwtjesapen vallen voor mannetjes die op zichzelf urineren
Wat een man al niet moet doen om een vrouw te verleiden. Bij de kapucijnaapjes urineren mannetjes op zichzelf om de aandacht van een vrouwtje te trekken. Ze smeren de urine over hun hele lijf.
Kapucijnaapjes leven in Centraal- en Zuid-Amerika. Ze hebben de bizarre gewoonte om hun urine over hun volledige lichaam uit te smeren. Wetenschappers hebben jarenlang gezocht naar een verklaring, maar nu hebben onderzoekers ontdekt dat de aapjes op deze manier vrouwtjes proberen te lokken.
Vroegen dacht men dat de urine de lichaamstemperatuur mogelijk deed dalen of dat individuele apen elkaar konden herkennen aan de geur. Wetenschappers van de Trinity Universiteit in San Antonio voerden hersenscans uit bij vrouwtjes terwijl ze de urine roken. Daaruit bleek dat de urine van seksueel actieve mannetjes meer activiteit opwekte dan de urine van jonge aapjes.
Een kennis van mij heeft een vastgoedkantoor in het Gentse. Vorig jaar kwam een pas afgestudeerde van de Hogeschool solliciteren voor een stageplaats als vastgoedmakelaar. De erkende makelaar stelde de student een aantal basisvragen. De "Bachelor Vastgoed" kende er niets van. Hij wist niet hoe hij een huurcontract moest opzeggen, had nog nooit gehoord van het kadaster, de registratie en het hypotheekkantoor etc. De vastgoedmakelaar vond dit niet kunnen en nam contact op met de Hogeschool Gent. Die antwoordde aan de makelaar dat ze hem schrapten als als stagekantoor voor hun studenten!!!
ENKEL DE KWANTITEIT TELT...
Wat is er aan de hand? In Vlaanderen worden scholen beloond volgens het aantal studenten dat ze hebben en niet volgens de kwaliteit die ze afleveren. Een school creëert best de reputatie een bepaald diploma af te leveren zonder te hoge eisen te stellen. Iedereen is dan tevreden. De ouders, de fier zijn op hun kind dat een "Bachelor" heeft gehaald. De kinderen die niet veel hebben moeten werken voor hun diploma en natuurlijk de school die jaarlijks subsidies ontvangt. Vele studenten betekenen natuurlijk ook werkzekerheid voor de docenten, die verder weinig last hebben van werkdruk. De Hogeschool Gent heeft daarenboven nog het geluk dat het gelegen is in een studentenstad, hetgeen nog een extra aantrekkingspool is.
SLECHTS HET TOPJE VAN DE IJSBERG
Als er dan iemand vanuit de basis komt klagen dat het niveau écht ondermaats is, dan zitten ze natuurlijk met een probleem. Het best is zo iemand monddood maken, of hem althans geen toegang meer verschaffen tot hun instelling. Anders zouden nog meer wantoestanden aan het licht kunnen komen. En die zijn er natuurlijk in overvloed in de Hogeschool Gent. Mijn kennis vertelde mij dat hij gedurende jaren optrad als mentor voor de studenten en zo ondersteuning verleende bij de eindwerken. Een bepaald student deed zijn eindwerk over "beleggen in vastgoed". Mijn kennis wou de student op het goede pad zetten en maakte een uitgebreide inhoudstafel op. Het was natuurlijk de bedoeling dat de student deze inhoudstafel aanvulde met teksten en referenties e.d. De student deed echter NIETS en diende de uitgebreide inhoudstafel in met een kaft rond als "zijn" eindwerk. De student kreeg net de helft van de punten en was geslaagd als "bachelor vastgoed"! Een andere student deed zijn eindwerk over projectontwikkeling. Daar bestaan in de handel reeds vele werken over. De student had een standaardwerk bemachtigd en nam bijna alles klakkeloos over. Enkel de indeling werd veranderd. De student kreeg onderscheiding. Een andere student deed zijn eindwerk over "onbewoonbare" panden. Een zeer interessant onderwerp, gezien de wetgeving en de procedures errond. De student had een soort van fotoboek samengesteld met foto's van onbewoonbare panden, schimmels e.d. Maar niets over de procedure die door de overheid wordt gevolgd, noch over beroepsmogelijkheden. De student kreeg toch net de helft van de punten en was dus geslaagd!
Mijn kennis vertelt mij dat de Hogeschool Gent afdeling vastgoed wordt geleid door mensen die totaal geen band hebben met de praktijk. Zij hebben een vertekend beeld en denken dat een vastgoedmakelaar niets meer doet dan Veronique De Kock in programma's à la huizenjacht met als slagzin:"schoon hé?" Voor dit heeft men natuurlijk geen kennis nodig over huurwetgeving, het kadaster en de registratie. Mijn beroepservaring bij de overheid leert mij echter dat men bij een eigendomsoverdracht enorm veel juridische informatie nodig heeft: Uittreksels uit het vergunningenregister, As build attest, plannengregister, rooilijnplan, onteigeningsplan, kadasterplan, EPC-attest, overstromingsgebied etc. Als je dan een onkundige pipo van de Hogeschool Gent over de vloer krijgt dan ben je wel de peer.
Door de opleiding vastgoed zo ondermaats te houden doet men op termijn niemand een plezier. Want de studenten kennen niets als ze afstuderen. Ze hebben drie jaar (of soms langer) hun broek versleten, maar staan nergens. Het zwaartepunt komt dan bij de stagekantoren te liggen. Zij moeten schaven aan de jonge mensen om er toch nog iets van te maken. Indien zo'n quasi ongeschoolde vastgoedmakelaar het ongeluk heeft een minder goed stagekantoor te treffen dan betekent dat natuurlijk een ramp. Een ramp voor de latere vastgoedmakelaar omdat hij het beroep niet kent, maar ook een ramp voor de maatschappij en het beroep van vastgoedmakelaar zelf. Onkundige vastgoedmakelaars kunnen de mensen enorme ellende berokkenen. Indien ze het verkoopsdossier niet goed samenstellen -uit onwetendheid- kan de verkoper nadien opdraaien voor gigantische schadevergoedingen. De rechtbanken spreken geregeld vergoedingen uit van meer dan 25.000 euro! En zoiets keert zich dan natuurlijk ook tegen de vastgoedmakelaars zelf. Indien een onkundig makelaar meerdere schadegevallen heeft zal zijn verzekering hem niet meer willen verzekeren.
BELANGRIJKE TAAK VOOR DE OVERHEID
Bovendien leidt de reputatie van de makelaar door incompetentie enorme schade. En sommige makelaars hebben al geen goede naam. Ik denk dat er voor het beroepsinsituut of de overheid een enorme taak is weggelegd om de opleiding te regulariseren en om een soort van eindtermen te voorzien. Op lange termijn zal een Bachelor niet meer volstaan om de steeds meer ingewikkelde materie te bevatten. Mijn kennis vertelde mij dat een verkoopsovereenkomst nu gemakkelijk 10 bladzijden overschrijdt. Tien bladzijden juridische clausules en formuleringen mag men niet aan amateurs overlaten. Het is geen brood dat men bij de bakker koopt. De transactiesommen gaan steeds over meer dan 200.000 euro en meer.
Indien ik wetgever zou zijn, dan zou ik op termijn verplichten dat elk kantoor minstens één jurist in dienst had en eigenlijk zou de opleiding van "vastgoedmakelaar" beter een aparte master zijn na de rechten. Of waarom maakt men geen opdeling tussen "zelfstandig vastgoedagent" en "zelfstandig vastgoedmakelaar" naar analogie met de verzekeringssector? Waarbij men de erkenning van "agent" geeft aan de zwakke bachelors van het type Hogeschool Gent en die van "makelaar" aan universitair geschoolden. Om de mensen tegen zichzelf te beschermen zou men enkel als "makelaar" een eigen kantoor mogen hebben. Het zou voor de bevolking ook beter zijn en dat is natuurlijk nog het belangrijkste.
Antwerpen dreigt het OCMW van de wereld te worden"
Het aantal steundossiers bij het OCMW van Antwerpen is het voorbije half jaar lichtjes gedaald. Dat is echter niet het geval voor steuntrekkenden met een speciaal verblijfsstatuut. Het gaat daarbij vooral om geregulariseerde illegalen. Dat zegt Marco Laenens, vice-voorzitter van het OCMW Antwerpen.
Sinds het record van mei 2010 (7.890 dossiers) is er een lichte daling merkbaar van het aantal steuntrekkenden. Volgens de meest recente cijfers zou het nog gaan om 7.682 mensen. "We hebben de indruk dat we de zwaarste gevolgen van de economische crisis achter de rug hebben", aldus Laenens.
Die daling gaat echter niet op voor steuntrekkers met een speciaal verblijfsstatuut. In september 2009 waren ongeveer de helft van alle klanten in die situatie. Ruim een jaar later gaat het om bijna twee derde (64 procent). Dat is een stijging met 1.193 dossiers. Het grootste deel van die nieuwe klanten zijn personen die geregulariseerd werden. De speciale regularisatiemaatregel van 2009 alleen al is goed 831 nieuwe dossiers, ofwel 10,8 procent van het geheel.
Laenens ziet het somber in: "Antwerpen dreigt steeds meer het OCMW van heel de wereld te worden. Ik vraag me af hoe lang we dit nog financieel kunnen volhouden".
Ook het aantal dossiers van erkende vluchtelingen en asielzoekers met subsidiaire bescherming is gestegen. Enkel wat betreft gezinshereniging valt er een dalende trend waar te nemen. Laenens beklemtoont overigens dat het OCMW "erg streng deze nieuwe dossiers beoordeelt
Vlaanderen heeft iets kleinburgelijks. Alles moet bij ons klein en uniform zijn. En als we uit de band springen, dan is iedereen verbouwereerd. In Knokke wou men de Casino vervangen door een mooie architecturale toren en direct was de ganse omgeving ertegen. De mooie sierlijke toren -een kleine Burj Arab uit Dubai- werd dan maar vervangen door een lelijk uniform gebouw en alle Vlamingen waren gelukkig.
Niets anders op de Antwerpse linkeroever. Much to do about nothing. Linkeroever is van oudsher een beetje een verloederde buurt met domme woonkazernes. Zogezegd wou de overheid daar iets aan veranderen met het Regatta-project. De superlatieven werden ons om de oren geslagen voor niets minder dan een scheet in een fles. Want zeg nu eerlijk, dit project trekt werkelijk op niets. Uniforme woonkazernes rondom pleintjes. Iedereen weet dat deze pleintjes de criminaliteit alleen maar aanwakkeren. Totaal niets nieuws onder de zon. Op maar liefst 40 hectaren plant vooruitzicht 450 woningen en 1000 appartementen en dit gespreid over een periode van maar liefst 10 jaar. Een groot deel van dit project zou bovendien nog worden gebouwd in goedkope prefab. Er zou plaats zijn voor "buurtwinkeltjes en een schooltje". En natuurlijk dat overal een zone 30 wordt ingevoerd, want daarin is men in Vlaanderen koploper van de wereld. Om bij te huilen. Het enige lichtpunt van dit "grootschalige" project is misschien de kantoorgordel die dicht bij de afrit van de autostrade zal komen.
Waarom doen wij zo kleinburgelijk? Het is alsof wij er niet in slagen om de 20e eeuw achter ons te laten. Terwijl alle moderne landen aan internationaal prestige winnen door mooie en grootse bouwprojecten, geraken wij hier in Vlaanderen écht niet boven de zwakke middelmaat. Wij hebben in Vlaanderen werkelijk geen enkel recent gebouw waar we fier kunnen over zijn. Als we naar iets moeten verwijzen dan is het de boekentoren in Gent of de KB-toren in Antwerpen. Beiden hoogbejaarde gebouwen uit een ver verleden. Maar toen kon men nog iets. Toen nam men nog deel aan de vooruitgang. De kazernen van het Regatta-project hebben amper een 8-tal bouwlagen. Net goed genoeg om een echte sociale blok te worden, waar de kakkerlakken in de ventilatiekokers kruipen, de "Amelinckxen" van de volgende generatie.
Nochtans hebben wij in Vlaanderen een markt én de Know-How om wél iets te ontwikkelen. Het is de regelneverij en de kleinburgelijke ingesteldheid van de politiek die ons de das om doen. Een nee-stem heeft in Vlaanderen veel meer macht dan een ja-stem. Denken we maar aan het mooie Oosterreelproject. Grote moderne majestatische bruggen werden verworpen en nu komt er een mossel noch visoplossing. Van alles een beetje maar niets goed. En ondertussen staan de wagens uren in de file. En dat allemaal omdat visie en staatsmanschap ontbreekt bij onze leidende klasse. Arm Vlaanderen...
Deze week verscheen er in de media het bericht dat wetenschappers aan de hersenen van een kind kunnen zien of het later een crimineel zal worden. De grootte van de Amygdala -een onderdeel van de hersenen- is daarvoor bepalend.
Dergelijke onderzoeken ondermijnen natuurlijk de praattherapieën van de 20e eeuw. Daar waar men in de 19e eeuw nog op zoek ging naar een technisch probleem in de hersenen, werd onder invloed van Sigmund Freud en de psycho-analyse gekozen voor een mondelinge therapie. In de gekende zetel werden patienten via verschillende technieken ondervraagd en bestudeerd. Freud herkende bepaalde mechanismen en symptomen gaf ook namen aan bepaalde psychologische problemen. In de 20e eeuw gebruikte men praattherapieën om vele afwijkingen te verhelpen. Ik ken een bewoner uit mijn stad die suïcidaal was. Hij werden naar een psychiatisch centrum overgebracht en werden na een paar maanden "genezen" verklaard. Amper een paar weken later pleegde toch zelfmoord. Mensen met zware geestesziekten verklaren dat enkel electische schokken helpen. Recent was er nog het verhaal van de depressie patient die een electrode ingeplant kreeg en niet meer depressief was. Ook medicatie kan bepaalde aandoeningen helpen.
Het is duidelijk dat vooral technische ingrepen en behandelingen helpen. En daarvoor zijn enkel dokters geschikt; neuro-psychiaters, neuro-chirurgen, neurologen en dergelijke. De praattherapieën van de psychologie zijn ver verleden tijd. Natuurlijk zijn er voor de psychologen nog andere taken weggelegd, zoals stervensbegeleiding, slachtofferbegeleiding en dergelijke. Maar voor de geesteszieken denk ik dat men meer en meer zal overgaan tot medische ingrepen.
Hersenonderzoekers willen neurobiologische inzichten gebruiken om crimineel gedrag te voorkomen en te behandelen. Critici houden hun hart vast: We weten nog lang niet voor wie behandeling zinvol is. Over vijf jaar gaan we neurobiologisch interveniëren. We gaan mensen met crimineel gedrag in de hersenscanner leggen en kijken hoe ze reageren op het activeren van de orbitofrontale cortex en de amygdala. Jan Buitelaar, hoogleraar Psychiatrie aan het UMC St Radboud in Nijmegen, is een van de inleiders op het symposium Het misdadige brein, dat de KNAW en de Vereniging van Wetenschapsjournalisten Nederland woensdag 2 december in Amsterdam hielden naar aanleiding van de start van het Nationaal Initiatief Hersenen en Cognitie.
Volgens Buitelaar zijn door hersenmetingen bijvoorbeeld psychopaten te herkennen. Een psychopaat leeft plat, met een relatief inactieve amygdala en orbitofrontale cortex. Het lichaam en brein signaleren stressvolle omstandigheden niet. Dat is al veelvuldig aangetoond. Een mogelijk behandeling is volgens Buitelaar psychopaten angstiger te maken, door hun hersenen selectief te kietelen met grote magneten of te behandelen met EEG Neurofeedback. Daarbij krijgt de betrokkene zijn eigen hersenactiviteit direct te zien, waarna hij deze kan conditioneren naar een gewenst patroon.
Buitelaar is daarnaast enthousiast over toepassingen van oxytocine. De diep in de hersenen gelegen amygdala of amandelkern koppelt informatie van zintuigen aan emoties. Buitelaar: Bij psychopaten functioneert dat niet goed. Het knuffelhormoon oxytocine, dat vooral een rol speelt in de hechting tussen moeder en kind, kan volgens Buitelaar helpen in het stimuleren van sociale binding, sociaal gedrag en het ontwikkelen van meer empathie. Hij erkent het bestaan van morele dilemmas maar vindt het verantwoord nu een paar tandjes hoger te schakelen. Buitelaar: Het gaat om mensen die je nu tbs geeft, terwijl ze eigenlijk wel te genezen zijn.
Ook de in Leiden en Cardiff werkzame neurobiologe Stephanie van Goozen en de Maastrichtse forensisch psychologe Corine de Ruiter pleiten voor interventies rond het kinder- en adolescente brein. Volgens Van Goozen zijn er sterke aanwijzingen dat emotionele problemen zoals het niet herkennen van emoties, het hebben van een kort lontje en het niet vertonen van spijt al ontstaan tijdens de vroege hersenontwikkeling. Verwaarlozing tijdens de eerste drie jaar zijn vaak zeer voorspellend voor antisociaal gedrag op latere leeftijd. Van Goozen benadrukt daarom het belang van het identificeren van risicogroepen en het tijdig inzetten op oudertrainingen.
Hokjes
De Ruiter constateert dat crimineel gedrag een piek vertoont tussen 14 en 23 jaar. Daarna blijft er een harde kern over van 7 procent, die vervolgens 52 procent van alle misdrijven pleegt. Ook zij ziet meer heil in oudertrainingen en ambulante behandeling dan bijvoorbeeld het opsluiten in jeugdinrichtingen. Vooral voor kinderen met zogeheten koude agressie, die niet in staat zijn angst en verdriet bij hun slachtoffers af te lezen. Ze kijken niet naar de ogen en zijn nauwelijks gevoelig voor straf, stelt De Ruiter. Beloning van gewenst gedrag en het toepassen van oxytocine, waardoor de kinderen wel meer naar ogen gaan kijken, bieden dan meer kans op succes. De Ruiter wil graag uitzoeken of op groepsniveau verzamelde neurobiologische kenmerken bruikbaar zijn om tests te ontwikkelen voor diagnostiek van gewelddadig gedrag.
De bioloog en gedragswetenschapper Otto Adang, verbonden aan de Politieacademie in Apeldoorn en gasthoogleraar in Liverpool, toont zich zeer kritisch. Anti-sociaal gedrag staat nooit op zichzelf, meent hij. Hij waarschuwt ervoor mensen te categoriseren. Qua gedrag is er altijd sprake van een continuüm. Als je mensen in hokjes gaat stoppen, dan dreigt het gevaar dat je gaat denken dat die categorieën ook echt bestaan. Ook vraagt hij zich af wat we met zulke informatie gaan doen.
Tatoeëren we dan bij iemand een C op zijn voorhoofd? Er mag dan wel een verband zijn tussen neurobiologische factoren en gewelddadig gedrag, maar dat hoeft niet per se causaal te zijn. Op groepsniveau kunnen we aardig voorspellen wie crimineel gaan worden, maar op individueel niveau niet, aldus Adang.
Ook de Groninger criminoloog Willem de Haan vindt dat het causaliteitsbegrip zo wel heel erg wordt opgerekt. We zijn er nog lang niet aan toe om evidence based interventies aan te bieden. Er bestaat het risico dat je onder dwang iets voorschrijft aan de 25 procent die toch wel goed zou terechtkomen.
Taboe
Rond criminaliteit gelden blijkbaar andere maatstaven dan bij psychische en medische problemen, merkt forensisch psychologe De Ruiter op: Veel maatregelen uit het strafrecht zijn niet getest, ze werken niet, maar zijn blijkbaar wel oké. Als wij gedragsinterventies willen doen, waar wel een rationale voor is, staat iedereen op zijn achterste benen.
Even lijkt alsnog de schim op te duiken van Wouter Buikhuisen, de Leidse criminoloog wiens onderzoek naar de biologische achtergronden van criminaliteit dertig jaar geleden werd gefrustreerd door negatieve publiciteit. De affaire zorgde voor een jarenlang taboe op dit soort onderzoek, maar de bordjes lijken nu definitief verhangen. De Groninger gedragsfysioloog Sietse de Boer, die zelf al jaren in de relatieve luwte experimenteel onderzoek doet aan agressief gedrag bij ratten, is blij dat er nu ruimte komt voor experimentele toetsing rond gewelddadig gedrag bij mensen. Zijn eigen onderzoek naar met name de rol van serotonine dirigent van het hersenorkest dat betrokken is bij agressie toont echter wel aan dat het niet simpel is vondsten te vertalen in een behandeling. Toediening van serotonine bij agressieve dieren werkt goed, maar behandel je de verkeerde individuen dan kun je ook juist agressie uitlokken, aldus De Boer.
Intussen zijn vrijwel alle experts het eens dat de huidige maatschappelijk zeer geaccepteerde aanpak van zwaar straffen en opsluiten niet werkt. Frans Leeuw, directeur van het Wetenschappelijk Onderzoeks- en Documentatiecentrum van het ministerie van Justitie, vat het als volgt samen: We hebben nu een op homeopathie gebaseerd beleid.
Prostituee van 96 jaar vangt nog 60.000 euro per jaar
Een Britse vrouw van 96, die al sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog actief is in de seksindustrie, werkt vandaag de dag nog steeds als prostituee. Een aardige bijverdienste, blijkbaar, want Milly Cooper vangt er nog 60.000 euro per jaar mee. Dat meldt de Daily Mail.
Toen Milly 27 jaar was, werd ze smoorverliefd op een Amerikaan. Ze trouwde met hem en ruilde Londen voor Las Vegas. Haar man sneuvelde evenwel in de Tweede Wereldoorlog. Milly bleef alleen achter met haar dochtertje en zonder enige vorm van inkomen.
Als voormalige showgirl rolde ze als het ware in de prostitutie. Ze werd escortmeisje in de hogere kringen en verdiende al snel een klein fortuin.
Madame Na jaren 'actieve dienst', werd Milly Cooper 'madame'. Ze had tien meisjes in dienst voor wie ze alle intieme afspraakjes regelde. Milly hertrouwde, maar bleef gedurende 25 jaar haar escortservice runnen.
3.500 mannen Milly kon echter de lokroep naar het 'veldwerk' niet weerstaan en ze werd opnieuw prostituee. Ze heeft intussen naar eigen zeggen met 3.500 mannen de lakens gedeeld. Tegenwoordig ontvangt ze nog twee klanten per week. Milly is niet goedkoop: ze vraagt tot 900 euro per verwenbeurt. Haar klanten zijn tussen 29 en 92 jaar.
De lat hoog leggen "De dag van vandaag hebben de meisjes stevige borsten en magere lijven. Ze lopen bij voorkeur halfnaakt rond. In mijn tijd noemden we dit soort vrouwen sletten. Ik blijf echter de lat hoog leggen. Ik ben steevast elegant gekleed en mijn klanten zijn gentlemen".
Bericht van politie Ze zijn weer bezig.Waarom lezen we zoiets niet in de krant ??? Héél belangrijk !!! In een benzinestation in Antwerpen stapte een man op een vrouw af die stond te tanken. Hij bood aan haar te helpen, een type Oostblokker, stelde zich voor als schilder en gaf haar zijn visitekaartje. Zij nam het visitekaartje aan als blijk van goede wilen stapte terug in haar auto. De man stapte toen in een andere auto die bestuurd werd door een andere man. Toen de vrouw zich klaarmaakte om verder te rijden zag ze dat beide mannen op dat ogenblik ook gingen vertrekken. Bijna onmiddellijk voelde ze zich onwel en leek geen adem meer te kunnen halen. Ze probeerde het raampje te openen en werd er zich van bewust dat de misselijk makende geur op haar hand zat, n.l. de hand die het visitekaartje had aangenomen. Ze zag dat de auto met beide mannen haar op de voet volgde en was zich er van bewust dat ze snel iets moest doen. Ze reed de parking op van het eerstvolgende benzinestation, stopte en begon onmiddellijk en herhaaldelijk te toeteren en om hulp te roepen. Beide mannen sloegen toen heel snel op de vlucht, maar de vrouw voelde zich nog steeds onwel. Pas een tijdje later begon de vrouw zich weer beter te voelen. Er zat dus duidelijk eensubstantieop het kaartje, die haar flink in de problemen had kunnen brengen. Dit verdovend middel heetBURUNDANGAen wordt gebruikt om mensen te overvallen,om hen te bestelen of op een andere manier van hen te profiteren. Deze drug is vier maal krachtiger dan een verkrachtingsdrug en is overdraagbaar via een simpel visitekaartje. Wees voorzichtig en neem dus geen visitekaartje aan van een onbekende, zeker als U op dat ogenblik alleen bent. Dit geldt ook voor mensen die Uthuisbezoeken en U hun diensten aanbieden, terwijl ze U hun visitekaartje afgeven. Stuur dit bericht zoveel mogelijk door via de moderne communicatiemiddelen, opdat we dergelijke vormen van agressie kunnen voorkomen.
Belastingfraude ontdekt door Facebookfoto's duur huwelijk
Facebookfoto's hebben een Britse vrouw verraden die duizenden ponden van de overheid heeft opgestreken omdat ze een alleenstaande moeder zou zijn.
De 47-jarige Hazel Cunningham ontving tegelijkertijd een speciale vergoeding van haar werkgever, terwijl ze al die tijd gewoon samenwoonde met haar nieuwe man.
Met het geld ging ze drie keer per jaar op reis, onder andere naar Turkije en Kenia. Ze gaf het verder uit aan een droomhuwelijk op Barbados. De fraude werd ontdekt toen onderzoekers de trouwfoto's aantroffen op haar Facebookprofiel, melden Britse media.
De moeder van twee uit Ashford in Kent werd gisteren schuldig bevonden aan fraude. Ze moet 120 dagen de cel in en bijna 15.000 pond (17.800 euro) terugbetalen.
Iedereen heeft het recht om gelukkig te zijn. Maar soms dient men mensen tegen zichzelf te beschermen. Iemand die gelukkig is als hij 200 km/u kan rijden op de autostrade kan bij voorbeeld niet. Iemand pijn doen of zichzelf pijn doen wordt in maatschappij niet getolereerd. Hoe ver kunnen we gaan in onze tolerantie. Een liberaal principe zegt: Mijn vrijheid stopt waar een ander zijn vrijheid begint. Dit thema ligt uiterst gevoelig. Mogen we mensen die op elkaar verliefd zijn, deze liefde ontzeggen? Wat met pubers of bijna kinderen die op elkaar verliefd zijn? Of zelfs broers en zusters?
Ik vind het een uitermate interessant onderwerp om eens te bediscussiëren met een moraalfilosoof zoals Etienne Vermeersch. Mijn mening is dat normaal gezien zwakzinnigen niet kunnen trouwen, noch zich mogen voortplanten. Want het is juist in de voortplanting dat er een gevaar schuilt. Kunnen zwakzinnigen kinderen opvoeden? Beschikken zij over genoeg levenswaarden om die aan hun kinderen mee te geven? Kunnen zij zelf voldoende voor deze kinderen zorgen? Leiden deze zwakzinnigen een vrij normaal leven? Maar het is natuurlijk uitermate moeilijk wie wel en wie niet voldoet aan een bepaalde norm.
Ik ken iemand die een pand verhuurde aan een zwakzinnig koppel die allebei in een beschutte werkplaats werkten. Deze mensen waren dus vrij autonoom. Zij mochten begeleid gaan samenwonen en eenmaal per week kwam een sociaal assistente langs. Zij moest eventuele problemen melden. Na enkele maanden werd de situatie onhoudbaar. Het beddenlinnen was in geen maanden verwisseld en zag zwart. De vrouw kon enkel frieten maken en elke dag at het koppel dus frieten of fishsticks. Het huis werd nooit verlucht, noch gekuist. Er ontstond een complete chaos. Toen de huiseigenaar de begeleidster van "begeleid wonen" hiermee confronteerde, argumenteerde de sociaal werkster dat de eigenaar zijn normen niet dezelfde waren als deze van het koppel en dat het koppel recht had op een leven zoals zij het zelf wouden. Dat is natuurlijk larie en apekool. Er bestaan in onze maatschappij toch een aantal minimunnormen op het gebied van huishouden; Een minimun van onderhoud, een minimun van kwaliteit van wonen, van hygiene en voedsel. Deze mensen waren duidelijk niet geschikt om samen te wonen, en zeker niet om zich voort te planten. Ik stel mij dus ten zeerste de vraag of er uberhaupt mensen bestaan met het downsyndroom die wel voor zichzelf kunnen zorgen.
Koppen XL Monica en David, een liefdesverhaal Reportageprogramma met het beste en spraakmakendste uit het internationale aanbod. Liefde op eerste gezicht was het niet, want David heeft Monica flink het hof moeten maken voor ze iets met hem wilde. Maar nu is David haar prins op het witte paard. Meer nog, ze gaan trouwen. Het is een verhaal van echte liefde. Liefde die echter altijd een beetje kinderlijk zal blijven. Want Monica en David hebben beiden het downsyndroom. Naar schatting 1 kind op 650 wordt geboren met het syndroom van Down. Amper dertig jaar geleden was hun levensverwachting maar zo¿n 25 jaar. Vandaag is dat gelukkig al zestig. En dat geeft een hele nieuwe generatie met heel andere verwachtingen over het leven, werk, liefde en seks. Ook voor Monica en David. Koppen XL volgt het verliefde koppel al van voor de trouw, want daar komt heel wat bij kijken. Van het oefenen van de plechtigheid en het passen van de trouwjurk, tot het grote moment zelf. Nadien trekken Monica en David in bij de ouders van de bruid, want echt alleen gaan wonen, zullen ze nooit kunnen.
VS anno 2011: met vuurwapen naar de klas (en dat mag)
In 2005 ging ik op huwelijksreis naar Florida. De Amerikanen zijn een raar volk. Iemand die alcohol drinkt, wordt al vlug bekeken als een dronkelap. Mijn echtgenote van toen 29 jaar moest haar identiteitskaart tonen om één glas rode wijn te mogen drinken. Ik meen dat er gevangenisstraffen staan op alcohol drinken. Ook roken wordt aanzien als een grote doodzonde. Over seksualiteit doet men zeer preuts. Maar gelijk waar in het land, kan bijna iedereen revolvers kopen, of springmessen. Zelfs studenten mogen gewapend de klas in. Jonge mensen mogen vanaf 16 jaar met de auto rijden. En de auto is blijft koning op de weg. Reusachtige sleeën kunnen gelijk waar parkeren. Brandstof kost er een fractie van bij ons.
Een studente aan de CSU-unief in Colorado toont haar handwapen. In Colorado kunnen sinds vorig jaar opnieuw wapens gedragen worden op campus. De unief zelf had het verboden, meer een rechter gaf studenten gelijk die claimden dat het verbod niet grondwettelijk was.
Nog dit jaar zal er in Texas een wet gestemd worden waardoor studenten ouder dan 21 en professoren vuurwapens zullen mogen dragen op campus - tot in de klas toe. In Utah en Colorado mag dat overigens al. Het aan banden leggen van wapendracht is momenteel politiek totaal geen issue. Ondanks het feit dat er in de VS nog steeds 20 keer meer mensen sterven door vuurwapens dan in andere Westerse landen, ondanks ondermeer de recente schietpartij in Arizona waarbij congresslid Gabrielle Giffords een kogel in het hoofd kreeg en ondanks een stijging van 37 % in schietpartijen op politieagenten in 2010. Maar Obama zal niet ingrijpen.
De huidige Texaanse gouverneur is gek van vuurwapens.
Ondermeer omdat bij zijn raadgevers en bij de Democraten het idee leeft dat Al Gore in 2000 de verkiezingen verloor omdat hij wapenbezit fel aan banden wou leggen. Maar ook omdat bij de recente verkiezingen voor het Huis van Afgevaardigden en de Senaat zowat alle kandidaten die een duidelijk standpunt tegen wapenbezit innamen niet meer verkozen geraakten.
Vuurwapen bij 4 op 10 Amerikaanse gezinnen Het lijkt voor ons onwaarschijnlijk, maar een blik op de cijfers verduidelijkt waarom Obama zich politiek niet waagt om wapenbezit aan banden te leggen. In 40 procent van alle Amerikaanse huishoudens is er een vuurwapen. Eén op vier volwassen Amerikanen bezit minstens één vuurwapen, onder wie steeds meer vrouwen overigens. Er liggen meer dan 200 miljoen vuurwapens in de huizen van de Amerikanen: 36 procent daarvan zijn geweren, 34 procent revolvers, 26 procent shotguns en vier procent "other types of long guns". Dat zijn officiële cijfers, die niet eens rekening houden met wat er illegaal in omloop is, ondermeer bij tieners. Er worden bijvoorbeeld naar schatting 500.000 vuurwapens gestolen elk jaar.
Hallucinante cijfers Elk jaar worden ongeveer 10.000 Amerikanen vermoord met een vuurwapen, en plegen er 17.000 zelfmoord met een vuurwapen - meer dan de helft van alle zelfdodingen. Ongeveer 52.000 Amerikanen lopen jaarlijks een schotwonde op en nog eens ongeveer 23.000 Amerikanen geraken elk jaar "per ongeluk" gewond door een vuurwapen.
In Texas, waar ze behoorlijk dol zijn op hun wapens, zijn campussen en klaslokalen eigenlijk zowat de enige plaatsen waar je nog niet met een vuurwapen mag rondlopen. Sinds 1995 is er in de staat een wet waardoor iedereen die ouder is dan 21, geen strafblad heeft en een testje aflegt op een schietbaan om te laten zien dat hij een trekker kan overhalen, een vergunning krijgt om een vuurwapen te dragen. 461.724 Texanen hebben dat ondertussen gedaan, maar dat zou slechts ongeveer een zesde zijn van het werkelijk aantal Texanen dat rondloopt of -rijdt met een vuurwapen.
Joggen met revolver De wet in Texas stipuleert dat bedrijven, scholen en kerken wel zelf mogen beslissen om vuurwapens te verbieden. Op universiteitscampussen zijn vuurwapens tot nu wel verboden. Maar als het aan de politici ligt in de staat, komt daar dus dit jaar nog verandering in. De Republikeinse gouverneur Rick Perry, een man die gaat joggen met een revolver op zak, is één van de grootste voorstanders.
Zelfverdediging In Texas zijn er 38 openbare universiteiten waar meer dan een half miljoen studenten zitten. De redenering is dat die zich moeten kunnen verdedigen en terug moeten kunnen schieten wanneer er nog eens een idioot in het rond begint te vuren.
Eenzelfde voorstel ligt op tafel in een dozijn andere staten, maar daar is er vooralsnog erg grote tegenstand, vooral van de universiteiten en hun profs zelf. In Oklahoma bijvoorbeeld, dat grenst aan Texas, verwierpen alle 25 universiteiten het voorstel. De voorzitter van de University of Texas, William Powers, is zelf ook tegen. De mix van studenten, wapens, feestjes met alcohol, teleurstellingen door slechte punten, liefdesverdriet gaat volgens hem altijd resulteren in meer doden.
Met revolver in parlement Maar daarmee gaat de man in tegen de Texaanse cultuur. De meeste politici in de staat zullen je zeggen dat het hebben van een vuurwapen deel uitmaakt van het Texaan zijn. Zo mogen politici met een wapenvergunning zonder problemen met hun schietijzer binnen in het State Capitol, het gebouw in Austin waar het parlement van de staat zitting houdt.
Colin Goddard, nu de drijvende kracht achter de Brady Campaign Against Gun Violence, is momenteel in Austin om te lobbyen tegen de wet. Goddard is een overlever van het bloedbad dat Seung-Hui Cho aanrichtte op Virgina Tech in 2008. Cho schoot 32 studenten dood toen, onder wie tien in de klas van Goddard, die zelf vier kogels in zijn lijf kreeg.
Volgens Goddard is het complete nonsens om te geloven dat studenten met een vuurwapen in zo'n situatie een dolle schutter zouden kunnen tegenhouden. "Mensen vertellen me voortdurend dat zij de dader wel eens even snel omgelegd zouden hebben. Ze denken dat het is zoals in een video game. Maar de realiteit is heel anders."
Man plast op agenten en bedreigt hen met graafmachine
Het Brusselse parket heeft vandaag een gevangenisstraf van 2 jaar geëist tegen een veertiger uit Londerzeel die agenten van de lokale politie was te lijf gegaan met zijn graafmachine. Vanop het dak van het gevaarte had hij ook op de agenten geürineerd. Enkele maanden voordien was de man met zijn tractor al ingereden op enkele agenten, waarna hij door de velden was gevlucht en aan zijn arrestatie was ontsnapt.
Het eerste incident vond plaats op 28 december 2009, toen Londerzeelnaar Kris P. het aan de stok kreeg met zijn ex-vriendin. Die verwittigde de politie maar ondertussen ging P. er op zijn tractor vandoor. Een politiepatrouille probeerde hem nog de weg te versperren maar P. reed via de grasberm door. De agenten moesten wegspringen en zagen hoe P. via de velden wegreed. Ze konden hem niet meer inhalen en konden hem pas de dag nadien inrekenen.
P. verbleef korte tijd in voorhechtenis en werd dan vrijgelaten. Enkele maanden bleef het kalm tot de man woedend werd omdat hij niet was uitgenodigd op een familiefeest bij zijn broer. Hij reed dan maar met zijn graafmachine naar de woning van zijn broer en begon er de omheining te vernielen. Toen de politie tussenbeide kwam, zwaaide P. de arm van de graafmachine in hun richting. Nadien klom hij op het dak van het gevaarte en urineerde op de agenten.
In 2004 werd P. al eens veroordeeld tot 18 maanden cel voor gewapende weerspannigheid en bedreigingen.
Zimbabwe kan dienen als schoolvoorbeeld van een mislukte dekolonisatie. Van het ene uiterste met een blanke verdrukker is men afgegleden in een ander uiterste, namelijk van een zwart racistisch corrupt regime. Maar nu zijn er geen "Mandela-free" concerten. Protest tegen het racistische regime van dictator Mugabe liggen internationaal niet goed. Indien de wereldgemeenschap zou opkomen tegen dit regime, zou het impliciet betekenen dat men toegeeft dat de dekolonisering niet is verlopen zoals het hoorde. En dat is natuurlijk teveel gevraagd van de talloze landen die enkele generaties terug nog onder een blanke verdrukker opereerden. Bovendien zijn vele "nieuwe" landen zelf een dictatuur. Het verwijderen van Mugabe zou wel eens een domino-effect kunnen teweegbrengen, zoals we de voorbije weken hebben meegemaakt in de Arabische wereld: Eerst Tunesie, dan Egypte, dan Bahrein en Marocco, Yemen en zelfs Iran. Niemand weet welk volgend land aan de beurt zal zijn.
Zimbabwe was ooit een zeer welvarend land met een florerende landbouw. Toch werd het land pas in de jaren 1980 "democratisch". Dat gebeurde onder druk van de internationale gemeenschap, met Groot-Brittannië op kop. Maar het democratiseringsproces duurde niet lang. Mugabe greep de macht en wil deze niet meer afgeven. Omdat de economie ontspoorde onder de toenemende corruptie, wou de dictator zijn zwarte bevolking paaien door het land onder hen te verdelen. Men onteigende de blanke "boeren" -dikwijls Afrikaanstaligen/Nederlandstaligen- en gaf het land aan de bevolking. Na tien jaar is de landbouwproductie met 90% afgenomen en verkeerd het land nu in een permanente economische crisis.
VOOGDIJSCHAP ALS LAATSTE REDDINGSMIDDEL?
De wereldgemeenschap kijkt ernaar en doet niets. Nochtans zou er een prachtige taak weggelegd zijn voor de Verenigde Naties. Landen die geen minimun halen van onderwijs, gezondheidszorg, rechtspraak en economische ontwikkeling zouden beter onder VOOGDIJ geplaatst worden van de VN, met VN-waarnemers en actieve betrokkenheid van ontwikkelde landen. Dat kunnen de oud-kolonisatoren zijn, omdat die meestal al heel wat Know-How in huis hebben, maar dat kunnen net zo goed nieuwe democratische en ontwikkelde landen zijn, zoals landen uit Noord-Europa of Oceanië. Dit zou ten eerste de lokale bevolking ten goede komen en ten tweede de wereldgemeenschap. Want niemand op deze planeet heeft iets aan een verrottingsstrategie. Landen die ontwikkelen, creëren banen en nieuwe afzetmarkten. De aarde geraakt stilaan overbevolkt, zodat we geen alternatief hebben dan ontwikkelen. In Afrika en Latijns-Amerika ligt er nog een potentieel. Bovendien zou zo'n voogdijschap kunnen dienen als afschrikkingsmiddel voor landen die aan het ontsporen zijn.
OF WE DOEN NIETS
Bepaalde pacifisten of progressieven prediken de non-interventiepolitiek. Ze schermen met de verdoken agenda van de geïndustrialiseerde landen. In zekere zin hebben ze gelijk. Geen enkel land zal geïnteresseerd zijn in een massale investeringspolitiek zonder dat het zelf vruchten kan plukken. Maar het grote verschil met een "voogdijschap on VN-toezicht" is dat er momenteel ook een roofbouw gebeurt maar zonder toezicht van de wereldgemeenschap. Landen zoals China en de VS zijn steeds op zoek naar bepaalde grondstoffen. Hun gehanteerde taktiek is weinig ethisch. Zij corrumperen zich maar al te graag met regimes die de mensenrechten schenden, als zij maar toegang krijgen tot de bodemrijkdom van het land. Het geld dat daar tegenover staat verdwijnt volledig in de zakken van de heersende clan en stroomt door naar een Zwitserse bankrekening. Of met andere woorden, het geld komt niet ten goede van de ontwikkeling van de lokale bevolking. Is dat dan beter?
De internationale gemeenschap moet inzien dat de politiek van de voorbije 50 jaar gefaald heeft. Het heeft geen zin om te blijven sakkeren over wie wat fout gedaan heeft, maar het is een realiteit. En we moeten met deze realiteit rekening houden voor het uitwerken van een nieuw beleid voor de toekomst. Want stilstand staat steeds synoniem voor achteruitgang. En dat kunnen we ons spijtig genoeg niet meer permitteren.
Zimbabwaanse boer laat zich niet wegjagen
1 / 2
Blanke boeren zijn in het Zimbabwe van dictator Robert Mugabe hun land en hun leven niet zeker. Michael Campbell verzet zich met hand en tand tegen deze omgekeerde discriminatie.
Onweer en regen, met dreigende beelden begint Mugabe and the White African. Die dreiging zal boven de hele documentaire blijven hangen. In het Zimbabwe van president Robert Gabriel Mugabe ben je je leven niet veilig, zeker als je het niet eens bent met het beleid van de leider, en zeker als je dan ook nog blank bent.
In Zimbabwe heerst een omgekeerde discriminatie; dat is het hoofdthema van de documentaire van de Britten Lucy Bailey en Andrew Thompson. De oude blanke boer Michael Campbell (74) en zijn schoonzoon Ben Freeth zien zichzelf als Afrikanen. Kan je blank en Afrikaan tegelijkertijd zijn?, vraagt Freeth zich af. Zij weigeren zich te laten verdrijven van hun grote boerderij Mount Carmel 80 kilometer buiten de hoofdstad Harare waar 500 Zimbabwanen naar tevredenheid werk hebben en waar hij onder andere mangos verbouwt voor de internationale export.
Mugabe en de zijnen zien dat anders: deze blanke boeren vormen het laatste restje van de kolonialen die tot de onafhankelijkheid van Zimbabwe (voormalige Rhodesië) in 1980 het land bestierden en een soort apartheidsbewind voerden. Zij zijn als het ware de vijanden van de huidige staat. In 2000 begon Mugabe met het herverdelen van het land van de blanke boeren.
Een sleutelscène in de film is met een handcameraatje opgenomen door een van de boeren zelf: het bemiddelde zoontje van oud-minister Shamuyarira komt in zijn glimmende Japanse pickup de boerderij opeisen: Dit is ons land. I want you out! Het is nu tijd voor de Aziaten, de Chinezen. Niet voor jullie. Het land behoort ons toe. Einde verhaal. Campbell en Freeth dienen hem van repliek. De vijandigheid tussen de twee partijen komt nergens zo duidelijk tot uiting als op dit moment.
Boeren Campbell en Freeth gaan hun recht halen en beginnen een zaak voor het Internationale Gerechtshof van de SADC (Zuidelijk Afrikaanse Ontwikkelingsgemeenschap) in het Namibische Windhoek. Ze klagen Mugabe aan wegens rassendiscriminatie en het schenden van mensenrechten. De weinige overgebleven blanke boeren in Zimbabwe verklaren Campbell en Freeth voor gek: ze leggen met deze zaak een strop om hun eigen nek, en wellicht om de nek van hun lotgenoten.
Campbell en Freeth voeren een eenzame strijd, juridisch gesteund door internationale advocaten. Hun leven in Zimbabwe wordt langzamerhand een hel. De cameras van Bailey en Thompson volgen de boeren en hun familie, kleinkinderen en personeel: als in een ware thriller blijft de spanning van begin tot eind in de film hangen. Ze winnen uiteindelijk na veel tegenslagen de zaak voor het SADC-hof, een historische overwinning, maar wel ten koste van hun eigen leven en welzijn. Het regime neemt met geweld en brandstichting wraak.
Documentairemakers Bailey en Thompson zijn met groot materieel in 2008 (ten tijde van de presidentsverkiezingen) naar Zimbabwe getogen om deze film te maken. Ze waren diep onder de indruk van de moed van Campbell en Freeth die in hun eentje als David tegen Goliat een zaak begonnen tegen het schrikbewind van Mugabe. Met gevaar voor eigen leven hebben zij ruim een jaar met tussenpozen in Zimbabwe gefilmd. Ze wilden een krachtige documentaire maken, met mooie beelden van het prachtige landschap, met goed geluid en op groot formaat.
Bij de vijf clandestiene reizen naar Zimbabwe kwamen ze op vijf verschillende plaatsen het land binnen. Ze gebruikten steeds weer andere transportmiddelen en sliepen in verschillende huizen. Nooit hadden ze hun filmuitrusting bij zich, die lieten ze vervoeren door helpers uit Zimbabwe. Bailey en Thompson hadden eerder grote documentaires gemaakt in Irak, Afghanistan en in de Gazastrook, maar naar hun zeggen was het nergens zo riskant als in het zeer onvoorspelbare Zimbabwe.
In een gesprek met de Britse omroep BBC zegt Thompson dat het tijd is dat de blanken in Afrika anders worden bekeken. Het verhaal haalt duidelijk het standpunt onderuit dat blanke mensen niet in Afrika thuishoren. Het is hetzelfde als mensen in Groot-Brittannië zeggen dat zwarten er niet thuishoren. Het onderwerp is als een hete aardappel in de mond, maar wij maken duidelijk dat je blank en Afrikaan tegelijkertijd kunt zijn.
Wie dacht dat we het met de zaak Dutroux allemaal gehad hadden, zit goed verkeerd. Bij Dutroux dachten we nog dat het te maken had met de Waalse mentaliteit. Niets blijkt minder waar. Nochtans werd er een peperdure politiehervorming doorgevoerd die maar liefst 20 miljard oude BEF kostte! Inderdaad, 20 miljard van ons geld werd weer eens op een totaal inefficiente manier besteed! Het enige waar men in dit land in uitblinkt zijn snelheidscontroles. Men kan zijn oprit niet meer afrijden of er staat wel een flitscamera ergens te werken. Is het werkelijk dat waar wij allemaal zitten op te wachten? Alstublieft zeg, wij betalen ons hier blauw aan belastingen en taksen en we hebben politiediensten die op NIETS trekken. Ik ken een oud-politieoverste van een Vlaamse stad, die ik verdenk van grote diefstallen. Je weet wel, bij dat soort ambtenaren passeert veel geld en ook verbeurd verklaard geld, gestolen juwelen e.d...Ik moet er geen tekening bij maken zeker? En het heeft allemaal geen zin om er ons druk over te maken. De overheid is doorspekt van dergelijke zaken. Nog recent hoorde ik dat een aannemer "gratis" de woning aan het verbouwen was van het diensthoofd ruimtelijke ordening van een provincie...En dan maar al de energie blijven steken in flitspalen. Onze politiediensten en hun politieke oversten verdienen een grote blaam!
"Een kroniek van een aangekondigd mislukken", zo noemt het Comité P het onderzoek naar de moord op Annick Van Uytsel. VRT-journalist Machteld Libert, die het rapport in handen kreeg, selecteert de frappantste uitspraken (vetgedrukt).
Ronald Janssen al snel in het vizier
Enkele dagen na de verdwijning van Annick Van Uytsel komt de naam Ronald Janssen al naar voren, maar hij wordt nooit ondervraagd. Ook niet wanneer zijn naam enkele maanden later opnieuw opduikt in een lijst van 31 verdachten. Evenmin wanneer een Limburgse politiecollega in april 2008 een rapport schrijft waarin hij Ronald Janssen als potentiële dader aanduidt.
"Op de briefing op 2 mei 2007 werden aan de AIK LEUVEN bepaalde opzoekingen gevraagd: Piste crimineel feit Dadergericht werken: verdachten screenen van de inwoners van Halen die woonachtig zijn in de omgeving van de mastbepaling waar de gsm(laatste gsm-signaal Annick Van Uytsel, nvdr) werd afgezet.
"In deze bevraging werd de gemeente Halen als woonplaats gecombineerd met een aantal inbreuken van seksuele aard. Dit leidt tot een lijst van 19 namen."
Diezelfde dag wordt de lijst verfijnd "tot een lijst van 3 personen". "Op dit lijstje bevindt zich, naast twee andere verdachten, eveneens de genaamde R. JANSSEN."
"De andere collegas van het team ontkennen allen zonder uitzondering, dat zij van (naam van speurder) kennis kregen van deze shortlist van mogelijke targets die in het begin van het onderzoek opgesteld was."
Een van de Leuvense speurders neemt de 3 verdachten die naar voren komen erg ernstig. Gezien de ligging van de woning (buurt van de gsm-mast die het laatste gsm-signaal van Annick Van Uytsel oppikte) weerhield de speurder één naam."Ik weerhield daarom enkel Ronald Janssen."
Ronald Janssen komt een tweede keer in het vizier
In de periode mei-juni 2007 wordt er in tal van verslagen gesproken over een "screening". Er zijn tussen de speurders onderling veel discussies over de criteria van zon screening. Sommige speurders zijn het niet eens om zon screening te doen.
"Wat betreft het criterium alleenstaande kwamen we tot volgende selectie: mannen tussen 30 en 50 jaar, alleenwonend of samenwonend met persoon waarvan het leeftijdsverschil met betrokkene meer dan 20 jaar verschil is (ouder of jonger). De intentie van dit criterium was dat een man die samenwoonde met zijn ouders weerhouden werd, maar ook een man die samenwoonde met zijn kinderen."
"Dit leidt op 9 juli 2007 tot een finale lijst van 31 personen, waaronder de naam R. JANSSEN."
(17 juli 2007) Slechts een van de speurders werkt verder met die lijst en zijn aandacht gaat vooral naar de naam Ronald Janssen. Hij vraagt verdere informatie over Ronald Janssen op, alsook over zijn voormalige vriendin en op de twee nummerplaten die op zijn naam staan. De extra aandacht van de speurder voor Ronald Janssen werd getrokken door het bezit van een bestelwagen. Die piste wordt op een vergadering van 4 september 2007 uitvoerig besproken.
"Ter zake werd gezegd: één persoon weerhouden uit de screening te Halen. Geen duidelijke elementen om te weerhouden als verdachte."
Voor de tweede keer op rij gaat de naam Ronald Janssen de prullenbak in. Er wordt ook geen verband gelegd met de shortlist van 3 mei 2007.
3 mei 2007 - lichaam Annick Van Uytsel
Wanneer het lichaam van Annick Van Uytsel in het Albertkanaal gevonden wordt,is er complete chaos.
" gebrek aan leiding, de chaos, te veel volk, de onduidelijkheid wie de vaststellingen ter plaatse zou doen, de gebrekkige perimeterinstelling, enzovoort. Het feit alleen al dat op 20 maart 2008, dit is bijna een jaar na de feiten, nog een verhoor werd afgenomen van onder meer leden van de cel vermiste personen met betrekking tot het aantreffen van het pakket met het lichaam van Annick VAN UYTSEL en het uit het water halen ervan, is voldoende illustratief."
Sporenonderzoek Annick Van Uytsel
Op het lichaam van Annick Van Uytsel wordt een vreemd haartje gevonden. Belangrijk DNA-materiaal van de verdachte. Maar het ontbreekt de speurders aan kennis over DNA-analyse en aan DNA-materaal van mogelijke verdachten.
"De onderzoekers wisten dat er verschillende haren en andere celmaterialen aangetroffen werden en dat daaruit DNA-profielen bepaald konden worden. Op een gegeven moment in het onderzoek werd het hen ook duidelijk dat die DNA-profielen gebruikt konden worden om te vergelijken met referentieprofielen. Tijdens de verschillende verhoren hebben wij echter kunnen vaststellen dat het enige tijd geduurd heeft voor de onderzoekers voor zichzelf duidelijkheid kregen over de mate waarin een en ander op de voormelde manier gebruikt zou kunnen worden. Een van hen zegt daarover: Ik wil opmerken dat wij verschillende malen toelichting gevraagd hebben aan Cassiman (prof. Van het Centrum forensische geneeskunde van de K.U.Leuven, nvdr) om zeker te zijn van wat is wat. Die verslagen waren niet zo heel duidelijk.
Onderzoekers vestigen er de aandacht op dat ze vaak niet goed wisten welke onderzoeken er met het beschikbare sporenmateriaal gebeurden en wat de resultaten ervan waren.
" lang getwijfeld of men al dan niet DNA-staalnames zou vragen aan potentiële verdachten." " indien van R. JANSSEN (of van iemand anders) DNA zou zijn afgenomen, dat DNA geanalyseerd had kunnen worden en vervolgens vergeleken met het DNA gevonden op de verpakking."
De speurders voeren trouwens heel lange discussies op basis van welke criteria ze DNA-afnames zullen uitvoeren bij potentiële verdachten. Over de criteria geraken ze het nooit eens.
Het zal wel niks zijn
Het is een veel gebruikte uitspraak bij de Leuvense speurders waarmee ideeën en tips in het onderzoek naar de moord op Annick Van Uytsel vaak van tafel worden geveegd. Er heerst willekeur.
"In het onderzoeksteam is geen sprake van een echt journaal waarin goed bijgehouden wordt wie wat wanneer deed, waarom en met welke resultaten."
"De informatieverspreiding op de contactvergaderingen verliep niet goed; niet iedereen wist alles."
Verschillende teamleden doen vaak de uitspraak: "Het zal wel niks zijn".
Teamwerking
Op verschillende plaatsen in het rapport is het duidelijk dat het team niet samenwerkt, er is geen collegialiteit, ieder vaart zijn eigen koers. Een van de speurders heeft dat probleem verschillende keren aangeklaagd.
"Hij ervoer het team als een groep mensen die niet werkte als één team maar waarbinnen elke onderzoeker in feite zijn zin deed. Dienaangaande heeft hij ook meerdere pogingen ondernomen bij de diverse directeurs die deze functie (effectief of waarnemend) bekleedden om verbetering in deze toestand te kunnen brengen, echter zonder enig succes. Om diverse redenen kwam het ter zake nooit tot een bespreking met het team."
Verwerking tips
Ook de manier waarop de honderden tips verwerkt worden, spreekt tot de verbeelding. Er wordt nog vaak gewerkt met kaartjes. De man die de tips moet verwerken, is een voormalig mecanicien die nauwelijks met een computer overweg kan.
"Deze persoon was gedurende de laatste twintig jaar mecanicien en nadien magazijnier Omdat hij wegens een medische vrijstelling niet meer als magazijnier kon fungeren, werd hij door de federale politie ter beschikking gesteld van het onderzoeksteam om de binnenkomende informatie te klasseren."
"Uit ons onderzoek blijkt dan ook dat er in het onderzoeksteam geen duidelijke en degelijke manier van werken voorhanden was om met de talrijke tips om te gaan noch technisch (hoe bijhouden, hoe aanduiden wat ermee gebeurt, ) noch procedureel (het al dan niet verwerken in processen-verbaal van sommige dan wel alle tips. Hierdoor bleek het moeilijk om doorheen en over de vele tips het overzicht te behouden."
Tips en namen van mogelijke verdachten kunnen niet automatisch aan elkaar gelinkt worden.
Een volksvertegenwoordiger stuurde mij bijgaande tekst.
Mijn analyse is de volgende:
Indien de NMBS niet in staat is voldoende treinen te laten rijden op vaste uren, dan dient men onze bestaande wegen uit te breiden. Want wie doet men nu een plezier met een falend treinverkeer én een falend wegennet?
Onze ecologische toestand zal niet verbeteren door de dagelijkse files. Stilstaande wagens vervuilen veel meer het milieu dan rijdende.
Ten tweede is er het econonische aspect: stilstaande wagens betekent miljoenen euro's aan verlies aan loon en productiekracht.
Dus de beleidsmakers dienen dringend hun politiek aan te passen. Waar mogelijk dienen zij een extra rijstrook toe te voegen, zoals in de rest van de beschaafde wereld. Indien dat niet mogelijk is kunnen zij kiezen voor dubbeldekkerautostrades. Indien men graag verder jacht maakt op de doorsnee weggebruiker met eindeloze snelheidscontroles dan kan men dat doen, maar men moet toch een beetje eergevoel hebben als beleidsmaker. Men kan niet slaan zonder te zalven. Men moet een minimun kwaliteit garanderen. Men is dat verplicht aan de bevolking en aan de maatschappij.
En al de rest is larie en apekool.
"Een jaar na Buizingen
De voorbije 30 jaar heeft de spoorwegveiligheid in België geen enkele betekenisvolle verbetering ondergaan. Dat is de ontnuchterende eindconclusie van de Bijzondere Commissie Spoorwegveiligheid, die opgericht werd na het dramatische treinongeval te Buizingen op 15 februari 2010, waarbij 19 mensen het leven lieten en meer dan 170 gewonden vielen.
De zware treinongevallen uit het verleden in Aalter (1982) en Pecrot (2001) hebben telkens geleid tot plannen en intenties, maar nooit tot afdoende actie op het terrein. In 2010 is het aantal seinvoorbijrijdingen opnieuw toegenomen. België hoort vandaag nog steeds bij de landen waar het spoorwegnet het minst uitgerust is met beveiligingsystemen, die treinen doen afremmen na de overschrijding van een rood sein. Wellicht had de treinramp in Buizingen van vorig jaar hiermee vermeden kunnen worden.
Onderontwikkelde veiligheidscultuur
Na de treinbotsing in Aalter werd er een budget vrijgemaakt om een nationaal veiligheidssysteem, TBL1, te ontwikkelen. Maar de uitrol achteraf bleef zeer beperkt. Vanaf begin jaren 90 gingen aandacht en middelen immers naar de opkomst van de hoge snelheidstrein en werd de veiligheid op het klassieke spoornet volledig verwaarloosd. Als veiligheid al ter sprake kwam, dan was de aandacht van de NMBS-leiding volledig gefocust op de veiligheid aan de overwegen. In plaats van te anticiperen op nieuwe botsingen, ging de NMBS-leiding er dus vanuit dat een zwaar ongeval zoals in Aalter zich nooit meer zou voordoen. Deze onderontwikkelde veiligheidscultuur zou later opnieuw een dramatische afloop kennen in Pecrot in 2001. Het verdict: acht mensen kwamen om, twaalf raakten gewond.
Naast de NMBS draagt ook de politiek een duidelijke verantwoordelijkheid. Het beleid had eerder de bedoeling om de nationale industrie te stimuleren, dan de spoorwegveiligheid te verbeteren. Bovendien heeft de overheid haar rol als toezichthouder inzake spoorwegveiligheid onvoldoende ernstig genomen.
Toekomstvisie
Tot daar de verontrustende conclusies van het verleden. Conclusies die ons allen opzadelen met een gevoel van nie wieder. De plannen voor de uitrol van het nieuwe remsysteem, TBL1+, moeten nu dus wel strikt gerespecteerd worden. Bovendien moet de NMBS-Groep dit jaar nog werk maken van een Masterplan ETCS, om het Belgisch spoornet op langere termijn uit te rusten met een Europees beveiligingssysteem. Deze technologie moet zorgen voor een ware revolutie op het spoor, niet enkel inzake veiligheid, maar ook op het vlak van stiptheid, frequentie en informatie naar de reiziger. Want ook op dit vlak schiet de NMBS-groep duidelijk tekort.
Spoorwegveiligheid is echter veel meer dan technologie alleen. Treinbestuurders moeten continu gesensibiliseerd worden rond de gevaren van onoplettendheid. Ook bij de analyse van de werkdruk moet er worden toegezien op een strikte naleving van de cumulatiebeperkingen met andere professionele activiteiten. Bovendien moet de strakke hiërarchische organisatie van de NMBS-Groep dringend vereenvoudigd worden, zodat risicos sneller en efficiënt kunnen worden aangepakt. Tenslotte moeten de verschillende entiteiten van de NMBS-Groep ook beter samenwerken.
Dit alles moet er uiteindelijk voor zorgen dat de veiligheidscultuur binnen de NMBS-Groep kan evolueren naar een niveau waarbij het continu leren en verbeteren van de veiligheid centraal staat, en waarin ieder individu zich betrokken voelt om zijn verantwoordelijkheid inzake veiligheid op te nemen.
Conclusies trekken
Het eindverslag van de bijzondere commissie is geen eindpunt, maar slechts een begin. Als we één les geleerd hebben uit het verleden dan is het wel dat plannen weinig zin hebben als ze niet opgevolgd en uitgevoerd worden. Wij pleiten er dan ook voor om aan deze bijzondere commissie die de pijnpunten pijnlijk blootgelegd heeft structurele opvolging te geven, met als opdracht toe te zien op de uitvoering van alle plannen en aanbevelingen inzake spoorwegveiligheid. Dit is niet meer dan onze verdomde plicht ten aanzien van alle slachtoffers en nabestaanden van de treinrampen die ons land gekend heeft."
Vlaanderen heeft iets kleinburgelijks. Alles moet bij ons klein en uniform zijn. En als we uit de band springen, dan is iedereen verbouwereerd. In Knokke wou men de Casino vervangen door een mooie architecturale toren en direct was de ganse omgeving ertegen. De mooie sierlijke toren -een kleine Burj Arab uit Dubai- werd dan maar vervangen door een lelijk uniform gebouw en alle Vlamingen waren gelukkig.
VS anno 2011: met vuurwapen naar de klas (en dat mag)
