Heeft Karel De Gucht volgens U in het verleden reeds "gesjoemeld"?
Beoordeel dit blog
APENLAND
Waar Koning Filip I regeert En het ABVV en de PS de bevolking terroriseert
12-03-2011
Nieuwsanker met hik
Nieuwslezeres uit Melbourne 'hikt' zich live door bulletin
Nieuwslezeres Kate Wilson zal zich het bulletin van drie uur 's ochtends van vorige week niet snel vergeten. De Australische uit Melbourne kreeg net voordat het nieuws op 3AW de ether werd ingestuurd een hevige hikaanval. "Ik besefte meteen dat de hik niet zou weggaan", zei ze nadien. Inderdaad, meer dan twintig keer moest ze hikken tijdens haar voorleesstonde, maar Wilson ging gewoon dapper en gezwind door. De ene hik is ook de ander niet: luistert u vooral zelf. Bovenaan verschaft Kate Wilson zelf uitleg over het merkwaardige voorval. Het nieuwsbulletin begint er op 3:20. Onderaan enkel het bewuste nieuws van drie uur, doorspekt met Wilsons hik
Spektakel in een tacorestaurant in San Diego. Plots brak er een vechtpartij uit in de rij wachtenden. Aanleiding was een discussie tussen travestieten over wie er nu de knapste was. De pruiken vlogen er in het rond!
Twee groepjes heren zetten hun woorden kracht bij met hun vuisten en zo kwam het tot een stevige knokpartij in het restaurant in La Fuente, een voorstad van Hillcrest in San Diego. Wel twintig travestieten raakten met elkaar slaags. Een bediende van het restaurant legde alles vast met zijn gsm en postte de beelden op YouTube. De politie werd gebeld en toen de agenten arriveerden, vonden de heren dat het welletjes geweest was. Er werd niemand opgepakt.
Een dokter heeft de voorbije vijf jaar minstens 250 voorschriften gegeven aan medicatieverslaafde vrouwen. In ruil vroeg de 67-jarige Amerikaan seks. De zaak kwam aan het licht toen een van de vrouwen overleed aan een overdosis medicatie. De dokter uit New Britain moest voor de rechter verschijnen maar die besliste dat de zaak op een hoger niveau behandeld moet worden.
Dokter Harris Newman werd in juli vorig jaar opgepakt op beschuldiging van het verstrekken van voorschriften in ruil voor seks. Het ging meestal om briefjes voor zware pijnstillers. Die werden een 'patiënte' van de dokter fataal. Uit de autopsie bleek dat ze overleden was aan een overdosis pillen die voorgeschreven waren door de dokter. Newman werd niet aangeklaagd voor haar dood. De Amerikaan verloor zijn licentie en ging op pensioen. Het is nog niet duidelijk wanneer de zaak opnieuw behandeld wordt.
Tiffany Kauth dacht voorbije zaterdag dat ze haar hond, Sugar, nooit meer levend zou terugzien. Tijdens een gehoorzaamheidstraining in een hondenschool in Californië, kreeg de viervoeter een plotse hartaanval. "Ik was er absoluut zeker van dat hij ging sterven", vertelt Tiffany aan NBC News. Gelukkig voor de vrouw bleef trainer Ron Pace niet bij de pakken zitten en probeerde hij Sugar te reanimeren. Onder andere met mond-op mondbeademing, ondanks dat hij daar nooit lessen voor gevolgd had.
Maar na twee minuten slaagde Pace in zijn opzet en ademde Sugar opnieuw. "Het was waarschijnlijk niet de correcte wijze om een hond te reanimeren, maar het resultaat was hier het belangrijkste", aldus Pace. De man deed het alles behalve slecht, al is het bij honden effectiever om mond-op-snuit in plaats van mond-op-mond toe te passen, waarbij er lucht geblazen wordt in de neus van het dier. Compressies pas je het best toe als de hond op zijn rechterkant ligt. (hlnsydney/odbs)
Studenten die echt voor niets goed zijn, behalve zuipen en uitgaan, zijn altijd welkom in de Hogeschool Gent. Een regelmatige aanwezigheid in de klas is meer dan voldoende om nadien een Bachelordiploma te krijgen. Zeker in de opleiding vastgoed worden er bijna geen eisen gesteld om te kunnen slagen. Dus, alle luirikken en nietsnutten daarheen!
Slaagcijfers eerstejaars dalen nog
In het academiejaar 2009-2010 slaagden slechts 13.780 van de 48.856 nieuwe studenten in het eerste jaar hoger onderwijs volledig, amper 28 procent. Met de gedelibereerde punten erbij, stijgt dat percentage tot 38 procent. "12,5 procent van de studenten haalt geen enkel studiepunt, slaagt voor geen enkel vak", schrijft De Standaard, dat een rapport van het departement Onderwijs kon inkijken. Een van de oorzaken van het probleem zou de flexibilisering zijn.
In het vorige rapport, over het academiejaar 2007-2008, bedroeg dat slaagpercentage van de nieuwe studenten voor alle opgenomen studiepunten nog 40 procent en voor de grote hervorming was dat 42 procent.
Langere studieduur Er wordt met beschuldigende vinger gewezen naar de flexibilisering van het onderwijs. "Er wordt niet meer in studiejaren gedacht maar in studiepunten. Je kunt zelfs niet meer spreken over slagen in een eerste jaar. Studenten kunnen vakken van het eerste jaar meenemen naar hun tweede, zelfs derde jaar."
Door de flexibilisering treedt er een studievertraging op, die haast onvermijdelijk in een langere studieduur zal uitmonden, luidt het. Maar de flexibilisering alleen kan de dalende slaagcijfers niet verklaren. Er is ook sprake van een veranderende instroom en een diverser publiek.
Onze overheid is een grote geldverslindende machine geworden. Belastingen worden op een zodanige manier ingevoerd dat we langzaam maar zeker worden leeggemolken. Ik kan nog ergens begrip opbrengen voor het feit dat men omwille van ecologische redenen taksen heft, maar op zichzelf verrijken op huisbrandolie is er toch serieus over. De bevolking moet zich toch kunnen verwarmen of niet?
Hieronder de lijst van de kostprijs van brandstof elders in de wereld:
Azerbeidjaan Diesel EUR 0,31 Egypte Diesel EUR 0,14 Ethiopië Super EUR 0,24 Bahamas Diesel EUR 0,25 Bolivia Super EUR 0,25 Brasil Diesel EUR 0,54 China Normal EUR 0,45 Ecuador Normal EUR 0,24 Ghana Normal EUR 0,09 !!!!!!! Groenland Super EUR 0,50 Guyana Normal EUR 0,67 Hong Kong Diesel EUR 0,84 Inde Diesel EUR 0,62 Indonesië Diesel EUR 0,32 Irak Super EUR 0,60 Kazachstan Diesel EUR 0,44 Qatar Super EUR 0,15 Kuwait Super EUR 0,18 Cuba Normal EUR 0,62 Libya Diesel EUR 0,08 !!!!!!! Malaysia Super EUR 0,55 Mexico Diesel EUR 0,41 Moldavia Normal EUR 0,25 Oman Super plus EUR 0,20 Peru Diesel EUR 0,22 Philippines Diesel EUR 0,69 Russia Super EUR 0,64 Saudi Arabia Diesel EUR 0,07 !!!!!! Afrique du Sud Diesel EUR 0,66 Swaziland Super EUR 0,10 !!!!!! Syria Diesel EUR 0,10 !!!!! Trinidad Super EUR 0,33 Thailand Super EUR 0,65 Tunesië Diesel EUR 0,49 USA Diesel EUR 0,61 Venezuela Diesel EUR 0,07 !!!!! Etats Arabes Unies Diesel EUR 0,18 Vietnam Diesel EUR 0,55 Ukraine Diesel EUR 0,51
Het is al lang geen publiek geheim meer. Indien je carrière wil maken bij ABN AMRO in België kan je beter geen Belg zijn. Het kader is enkel voorbehouden aan Nederlanders. Vacatures op managementniveau worden zelfs niet verspreid onder het personeel. Men heeft nog liever een analfabeet die Hollander is dan een een geschoolde Belg. Het is een regelrechte schande maar niemand doet er iets aan.
De actrice onthulde heel wat interessante weetjes over zichzelf aan Joepie
Clara Cleymans is niet op haar mondje gevallen en dat werd nog maar eens duidelijk toen ze door weekblad Joepie op de rooster werd gelegd. Tijdens het interview doorbrak ze het taboe en liet ze zonder pardon weten dat ze masturbeert als ze zich droevig voelt.
De actrice deed nog meer interessante weetjes uit de doeken over zichzelf. Zo liet ze weten dat ze regelmatig verstrooid is, haar eerste kus met een Jood was en dat ze weet dat ze verliefd is als ze niet meer kan slapen.
Volgens de Thuis-actrice is een kus op de eerste date ook nog altijd de beste kus, dus die moet je koesteren. Naast haar werk in de populaire serie op Eén, is ze ook te bewonderen in Code 37, maar daar houden de ambities van de rosse voenk, zoals ze zichzelf noemt, niet op. Clara droomt er namelijk van om ooit is in een kostuumfilm te kunnen meespelen.
HLN update Over de hoofddoek van een werkneemster kwamen er bij de Hema-vestiging in Genk zoveel klachten binnen, dat de Nederlandse winkelketen haar heeft ontslagen. Het gaat om een jonge Limburgse vrouw, geen allochtoon. Dat schrijven de kranten van de Coreliogroep. Volgens Jozef De Witte van het CGKR zijn er redenen om aan te nemen dat er sprake is van discriminatie.
"Toen de vrouw bij ons kwam werken, had ze nog geen hoofddoek op", zegt woordvoerster Judy op het Veld. "Pas later heeft ze gevraagd om dat wel te mogen doen. De winkelleiding gaf haar daarvoor de toestemming, maar er kwamen veel negatieve reacties van klanten. Daarop werd haar gevraagd die hoofddoek af te doen, maar ze weigerde dat. Daarna hebben we beslist de overeenkomst stop te zetten."
De jonge vrouw had een contract bij het uitzendkantoor Randstad en werkte al een tijdje bij Hema in Genk. Jan Denys, de woordvoerder van Randstad, bevestigt haar ontslag. "Er waren blijkbaar zowel interne als externe klachten over deze hoofddoek", zegt hij. "Onze klant, in dit geval Hema, heeft daarop de autonome beslissing genomen om haar contract niet te verlengen. Daar kunnen wij als uitzendkantoor niet in tussenkomen. De klant bepaalt zelf de criteria om het contract met mensen stop te zetten."
Discriminatie "Er zijn redenen om aan te nemen dat het kan gaan om discriminatie op basis van geloofs- of levensbeschouwing", reageert Jozef De Witte, directeur van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en voor Racismebestrijding (CGKR). Het Centrum stelt voorlopig wel zelf geen onderzoek in.
"Wij vinden het jammer dat Randstad vooraf geen contact heeft opgenomen met ons", zegt De Witte. "Wij beschouwen ons ter zake toch als expertisecentrum, en Randstad kent ons ook heel goed. Een tijd geleden zaten we nog samen rond de tafel." Het CGKR hoedt er zich voor het ontslag zomaar af te doen als discriminatie. "Daarvoor kennen we de feiten onvoldoende. Dat vergt verder onderzoek."
Individueel Het Centrum gaat voorlopig zelf geen stappen ondernemen. "Het gaat hier om een individueel slachtoffer. Het komt haar toe met ons contact op te nemen", zegt De Witte.
Er zijn redenen om aan te nemen dat het om discriminatie gaat. "Vroegere rechtszaken hebben aangetoond dat een werkgever niet kan of mag ingaan op discriminerende vragen van klanten. Dat geldt voor Hema, maar evenzeer voor Randstad." De wetgeving voorziet wel in een uitzondering op de non-discriminatieregel als er sprake is van een wezenlijke en bepalende beroepsvereiste, maar het niet dragen van een hoofddoek kan niet als dusdanig beschouwd worden, vindt De Witte.
Wat zeggen de linkse filosofen...
De liberale staat mag de voorgeschreven institutionele scheiding van godsdienst en politiek niet veranderen in een ondraaglijke mentale en psychologische last voor zijn godsdienstige burgers. - Jürgen Habermas
Met het recent gepubliceerde document De islam en de hoofddoek in België, een bredere benadering, pleit Etienne Vermeersch voor een algemeen verbod op het dragen van een hoofddoek in het secundair onderwijs. Deze tweeëndertig paginas lange tekst, naar eigen zeggen geïnspireerd door een jarenlange lectuur over de islam en over de godsdiensten in het algemeen, heeft als doel het probleem van de hoofddoek en het voorgestelde verbod in een breder perspectief te plaatsen en alle voor en tegens tot op het bot te analyseren.
Vermeersch beoogt met deze tussenkomst geen algemene verwerping van de islam. Hij blijft de hoop koesteren dat een vreedzame islam, die de mensenrechten in hun totaliteit respecteert, mogelijk is, zeker in Europa. Verder meent hij ook dat christenen, moslims en ongelovigen op een vreedzame manier moeten kunnen samenleven. Voorwaarde daarvoor is wel dat de invloed van de fundamentalistische islam moet worden teruggedrongen. Dat zal niemand tegenspreken. Fundamentalisme hypothekeert elke redelijke verstandhouding. Dat geldt overigens voor élk fundamentalisme.
Het document presenteert zich dus als een verhelderende analyse van de problemen die de islamitische hoofddoek zou stellen en als een redelijk pleidooi voor een verbod op het dragen ervan in het secundair onderwijs. Maar niet alleen zijn de aangevoerde argumenten om zon verbod te rechtvaardigen op zijn minst erg discutabel, bovendien plaatst Vermeersch zijn argumentatie in een algemeen kader dat niet ontsnapt aan de enge en veralgemenende logica van het al te gangbare anti-islam discours.
Laat ik beginnen bij dat algemeen kader. Vermeersch opent zijn betoog met de stelling dat het principe van godsdienstvrijheid, en daaraan gekoppeld de vrijheid van godsdienstbeleving, niet zomaar kan gelden voor de islam. Omdat de praktische toepassing van islamitische normen, waarden en voorschriften in strijd kan zijn met onze mensenrechten, onze wetgeving en de bij ons algemeen aanvaarde gedragsregels.
Voor wat betreft schendingen van mensenrechten en inbreuken op de wet, wordt hier een probleem gesteld dat, zeker in een Belgische context, eigenlijk niet bestaat. Elke burger die in ons land woont, is namelijk per definitie onderworpen aan de Belgische wetgeving. Een diepgelovige moslim kan dan misschien wel denken en zeggen dat hij de sharia, de goddelijke wet, hoger acht dan gelijk welke door de mens geformuleerde wet, dat ontslaat hem op geen enkel moment en op geen enkele manier van zijn plicht zich te houden aan de Belgische wetgeving. Wanneer hij dat niet doet, wacht hem een boete of gerechtelijke vervolging. Suggereren dat godsdienstvrijheid voor moslims in ons land zal leiden tot schendingen van de mensenrechten en ernstige wetsovertredingen, komt in die zin eigenlijk neer op nodeloos paniek zaaien.
Dat blijkt ook uit de opsomming die Vermeersch maakt van islamitische normen die in strijd zijn met onze wetgeving: veelwijverij, het houden van slavinnen, het recht om te huwen met minderjarige meisjes, het alleenrecht van de man om zijn vrouw te verstoten, het getuigenis van de man dat twee keer dat van een vrouw waard is, de erfenis van een man die het dubbele bedraagt dan die van een vrouw, het recht van een man om zijn ongehoorzame vrouw te slaan, de doodstraf voor geloofsafval, het bestraffen van overspel met steniging.
Het zijn stuk voor stuk gebruiken die zich in verschillende islamitische landen voordoen - en die geen enkele goedkeuring verdienen - maar die in ons land, precies omwille van onze seculiere wetgeving, nooit een legitieme plek kunnen krijgen. Vermeersch gaat hier dan ook mee in een beeldvorming waarin de islam eenduidig geassocieerd wordt met schrikwekkende praktijken als geseling, ledematen afhakken, steniging en onthoofding. Er wordt daarbij geheel onterecht gesuggereerd dat godsdienstvrijheid voor moslims dit soort praktijken ook bij ons gangbaar zal maken.
Als deze suggestie al niet getuigt van kwaadwilligheid, dan wel van heel weinig vertrouwen in de kracht en de verworvenheden van het secularisme. Sami Zemni schrijft daarover in zijn boek Het islamdebat: Welke ideeën iemand aanhangt, welke religieuze idealen iemand nastreeft, de staat bepaalt zowel de plaats en de rol van de politiek als die van de religie, en niet andersom! Het secularisme van de staatsinstituties in West-Europa is - ongeacht zijn sterk uiteenlopende institutionele uitingsvormen - diep ingeburgerd. Net daarom is er geen enkele reden om aan te nemen dat dit enig gevaar zou lopen vanwege enkele moslims. (Het islamdebat, Sami Zemni, EPO 2009, blz. 119)
En dan zijn er de gedragingen die indruisen tegen de bij ons algemeen aanvaarde gedragsregels. Hier gaat het om gebruiken, gedragingen en houdingen die niet tegen de wet ingaan, maar die voor veel burgers op een of andere manier aanstootgevend zijn. In de opsomming die Vermeersch hier geeft, vinden we onder meer de gehoorzaamheidsplicht van de vrouw tegenover haar man, het gezag van broers over zusters, de weigering van mannen om hun vrouw te laten behandelen door een mannelijke arts, het weigeren van gemengd zwemmen, de houding tegenover homoseksualiteit, ... . Ook het dragen van een hoofddoek valt binnen deze categorie.
Het zou vanzelfsprekend moeten zijn dat voor al deze kwesties naar een vergelijk wordt gezocht door middel van een constructieve dialoog. Helaas is op dit moment voor alles wat de islam betreft geen enkele dialoog mogelijk. Elke vraag die vanuit de moslimgemeenschap wordt gesteld, wordt meteen afgedaan als een aanslag op de westerse beschaving. De moslim wordt nooit gezien als een gesprekspartner, maar altijd als een verdacht sujet dat per definitie iets kwaadaardig in het schild voert. Hij kan pas geaccepteerd worden wanneer hij zich onvoorwaardelijk onderwerpt aan de integratie-eisen die hem worden voorgelegd.
Ook Vermeersch toont zich niet bepaald bereid tot een dialoog. Het hoofddoekenverbod is voor hem een uitgemaakte zaak. Het is alleen nog aan de volksvertegenwoordigers om het kader te creëren waarbinnen dat verbod mogelijk wordt. Wanneer ze dat niet doen, is dat vaandelvlucht. Alle argumenten van de moslimgemeenschap wijst hij per definitie van de hand. Over de hoofden van de moslims heen dicteert Vermeersch wat goed voor hen is.
In een tweede deel van het document schetst Vermeersch een aantal historische en cultureel-antropologische gegevens omtrent de hoofddoek. Daaruit concludeert hij dat de hoofddoek die vandaag de dag door moslimas in onze samenleving wordt gedragen, niet anders geïnterpreteerd kan worden dan als het symbool van een fundamentalistische interpretatie van de koran en de soenna. Een andere invulling is uitgesloten.
Elke moslima die een hoofddoek draagt en daarbij beweert dat ze geen enkele affiniteit heeft met het fundamentalisme, krijgt te horen dat ze dwaalt en van kindsbeen af geïndoctrineerd is. Ze moet bevrijd worden. En Vermeersch gaat nog verder. De moslima die een hoofddoek draagt, zal vermoedelijk ook alle verwerpelijke praktijken die aan de islam gerelateerd worden, aanvaarden en goedkeuren. Ook hier vervalt Vermeersch in het veralgemenend schrikbeeld waarin de hoofddoek gelijk is aan fundamentalisme en dus gelijk aan schendingen van de mensenrechten en inbreuken op de wet.
In het derde deel van zijn tekst staat Vermeersch stil bij het belang van het secularisatieproces. Dat proces wordt volgens hem door het dragen van een hoofddoek in een omgekeerde richting geduwd. Opnieuw waarschuwt hij voor de hoofddoek als deuropener voor de intrede van eerder genoemde wanpraktijken. Daarbovenop wil hij ook onze ogen openen voor het wereldwijde karakter van het fundamentalisme dat achter de hoofddoek schuil zou gaan. Hij spreekt van een gerichte beweging die zich keert tegen de aanpassing van de moslims aan de westerse cultuur. En zo onderschrijft Vermeersch ook het schrikbeeld van een internationaal moslimcomplot dat erop uit is de westerse wereld te onderwerpen of te vernietigen.
Vermeersch toont zich hier een fundamenteel verdediger van de secularisering. Die houding strookt niet met de maatschappelijke realiteit van vandaag. De Duitse filosoof Jürgen Habermas, generatiegenoot van Vermeersch en gekend als vurig verdediger van de seculiere staat, neemt in deze een veel zinniger houding aan. Hij stelt dat we vandaag in een postseculiere tijd leven, een maatschappelijke realiteit waarin het concept van de seculiere staat herdacht moet worden.
Dat betekent geenszins dat het seculiere karakter van de staat losgelaten moet worden, maar wel dat we moeten erkennen dat het seculariseringsproces tot nog toe teveel een eenzijdig verhaal is geweest, waarin gelovigen (van welke godsdienst ook) in een ondergeschikte positie gedrongen werden. De secularisering heeft in die zin een repressief karakter. Habermas wil niet tornen aan de seculiere staatsvorm, maar pleit wel voor een herwaardering van religie in het maatschappelijk debat. Dat betekent dat gelovigen niet langer alleen getolereerd worden, maar ook gerespecteerde gesprekspartners worden.
Pas in een vierde deel komt Vermeersch bij zijn eigenlijke argumenten voor een hoofddoekenverbod in het secundair onderwijs. Argumenten die nu niet anders meer gelezen kunnen worden dan in het vooraf getekende kader. Daarin is de hoofddoek zonder uitzondering symbool van het fundamentalisme, wegbereider voor allerlei gruwelpraktijken en exponent van een wereldwijde bedreiging voor de seculiere westerse democratie.
Het eerste argument stelt dat in een klas in het secundair onderwijs elke opinie in gelijke mate aan bod moet komen. Daarom mag geen enkele opinie op een bijzondere wijze in de kijker lopen. Dat alle levensbeschouwelijke opinies op een gelijkwaardige manier aan bod komen, lijkt mij in eerste instantie de verantwoordelijkheid van de school en het onderwijzend personeel, niet van de studenten. Directie en leerkrachten staan ervoor in dat studenten met uiteenlopende opinies kennis kunnen maken. Die opdracht wordt hoegenaamd niet verhinderd door de aanwezigheid van hoofddoeken.
Het is ook nogal vreemd te denken dat wanneer moslimas binnen de school hun hoofddoek afleggen, hun levensbeschouwelijke opinie niet meer of minder aanwezig zou zijn. Evenmin kan verondersteld worden dat de aanwezigheid van die opinie door de andere studenten bij afwezigheid van de hoofddoek minder opgemerkt zou worden. Of moeten we aannemen dat moslima zijn zich enkel en alleen uitdrukt in het dragen van een hoofddoek? Ook het gevaar voor kliekjesvorming, waar Vermeersch in het kader van zijn eerste argument op wijst, is weinig steekhoudend. Als moslimas op basis van hun levensbeschouwelijke opinie een kliekje willen vormen, zullen ze dat zonder hoofddoek ook wel doen. Of moeten we er vanuit gaan dat ze mekaar zonder hoofddoek niet meer zouden herkennen?
Het tweede argument betreft het probleem van intimidatie en beïnvloeding. Vermeersch verwijst hier naar het reële probleem van moslimmeisjes die door intimidatie gedwongen worden om een hoofddoek te dragen. Op basis daarvan hebben twee Antwerpse scholen een hoofddoekenverbod ingesteld. Dat probleem moet niet onderschat of geminimaliseerd worden. Maar een verbod op de hoofddoek binnen de school biedt hiervoor hoegenaamd geen oplossing. Het probleem wordt zo alleen buiten de schoolpoort geduwd. En als we de school willen zien als een instelling waar jongeren gevormd worden tot actieve burgers in onze samenleving, dan lijkt het mij niet wenselijk dat de reële samenlevingsproblemen buiten gehouden worden. Een hoofddoekenverbod op basis van dit probleem zet ook de dingen op zijn kop.
Het spreekt toch voor zich dat hier het probleem van intimidatie aangepakt moet worden en niet de hoofddoek. Anders belanden we in de absurde situatie waarin het slachtoffer gesanctioneerd wordt. In dit verband wordt vaak geopperd dat intimidatie een te veelzijdig en moeilijk traceerbaar probleem is en dus nooit adequaat kan worden aangepakt. Dat lijkt mij iets te makkelijk. Het probleem van intimidatie aanpakken, is zeker de moeilijkste optie, die de grootste inspanning vraagt. De hoofddoek verbieden is veel eenvoudiger, maar als antwoord op intimidatie zeker niet rechtvaardig.
Het derde argument zegt dat moslimas die in het secundair onderwijs een hoofddoek dragen mogelijk bekoord zullen worden om een fundamentalistische levensweg te kiezen. Dat is een stelling die aan de hoofddoek een absurde kracht toekent. Als een moslima kiest voor een door fundamentalisme ingegeven levensweg, heeft dat alles te maken met wat er in haar hoofd zit en hoegenaamd niets met wat ze op het hoofd draagt. Vermeersch lijkt hier te suggereren dat het afleggen van de hoofddoek binnen de school meteen ook elke mogelijk aanwezige fundamentalistische gedachte neutraliseert. De hoofddoek als toverdoek.
In een vierde en laatste argument zegt Vermeersch dat zonder een hoofddoekenverbod de onderlinge rust en tolerantie in het gedrang kunnen komen. Omdat het toelaten van de hoofddoek impliceert dat alle andere uiterlijke manifestaties van een levensbeschouwing ook geaccepteerd moeten worden. Als voorbeeld haalt Vermeersch de slogan Eigen volk eerst aan. Het voorbeeld is natuurlijk nogal flauw gekozen, maar ik geloof dat naast de hoofddoek inderdaad alle andere uitingen geaccepteerd moeten worden.
Dat zal ongetwijfeld aanleiding geven tot discussie en conflict, maar ik denk dat het tot de taak van een school behoort om jonge mensen te leren om met dat soort tegenstellingen om te gaan in plaatst van ze met allerlei verboden te omzeilen. Onderlinge rust en tolerantie worden niet bewerkstelligd door alles wat aanleiding kan geven tot conflict te verbieden. Op die manier wordt alleen een schijnbare rust en tolerantie gecreëerd. Ondertussen worden de messen geslepen voor de afrekening aan de schoolpoort. Onderlinge rust en tolerantie kan alleen bereikt worden door tegenstellingen toe te laten en er op een constructieve manier mee om te gaan.
De argumenten van Vermeersch zijn niet overtuigend. Wellicht moet daarom het leeuwendeel van het document besteed worden aan het uittekenen van een algemeen kader waarbinnen ze als redelijk en vanzelfsprekend gepresenteerd kunnen worden. Dat algemeen kader behelst niet veel meer dan de waarschuwing voor een fundamentalistische expansie. Het teert in hoofdzaak op de onredelijke angst voor een desastreuze radicalisering.
De wens dat moslims vreedzaam zouden samenleven met christenen en niet-gelovigen - een wens die door Vermeersch naar ik zonder twijfel aanneem oprecht wordt geformuleerd - wordt door dit betoog niet bepaald gediend. Het past eerder in een manier van spreken en schrijven over de islam die door Sami Zemni treffend wordt omschreven: Het nieuwe racisme spreekt vooral een redelijke taal. Het baseert zich op een gesimuleerde rede die op een geaccepteerde manier spreekt over culturele onverenigbaarheden, en waarin vage containerbegrippen tegenover elkaar worden gesteld: de tolerante, open, seculiere en democratische autochtone samenleving tegenover het geweld, de haat, de baard, de djellaba, de hoofddoek, de gettos en de criminaliteit van de migranten, illegalen en de moslims. (Het islamdebat, Sami Zemni, EPO 2009, blz.130)
Ik kan de lectuur van het boek van Sami Zemni niet genoeg aanbevelen. Het is een boek dat glashelder analyseert wat de werkelijke inzet van het islamdebat is. Wie het leest, begrijpt dat de islam in ons land wel degelijk een uitdaging vormt, maar geenszins een apocalyptische toekomst voorspelt. Het boek maakt ook overduidelijk dat discussies over het wel of niet toelaten van de hoofddoek volstrekt naast de kwestie zijn.
Spreek met zon vrouw en beoordeel haar niet op wat ze op haar hoofd draagt, maar op wat er in haar hoofd zit. (Islam voor ongelovigen, Lucas Catherine, EPO 2001, blz. 214)
Mijn conclusie
Ik heb onze maatschappij de voorbije 40 jaar zien evolueren. Eerst waren er migranten uit het Zuiden van Europa, de Spanjaarden en Italianen. Zij werden schuin bekeken en ik herinner mij uitdrukkingen als "vuile Spanjaard". Nadien verloor Spanje haar dictator en trad het toe tot de Europese Gemeenschap. Ineens werden Spanjaarden als "eigen" volk ervaren en doofden de problemen uit.
Maar er kwam een nieuwe migratiegolf, deze keer vanuit Noord-Afrika en Turkije. Ik herinner mij de eerste migranten als zeer onderdanige mensen, die zich dadelijk wouden assimeleren met de lokale bevolking. . Van een hoofddoek was er toen absoluut GEEN sprake. Hun kinderen gingen braaf naar Katholieke (!) scholen. Met enige schroom vroegen ze daar een uitzonderingsmaatregel voor het vak Godsdienst. Maar ze wilden zeker geen hetze creëren. Geleidelijk aan zwelde het aantal nieuwe Belgen aan. En met het hoger aantal moslims kwam de macht van de grote getallen.
Zwarte zondag 1991 was een scharnierpunt bij de moslimgemeenschap in België. Sindsdien is het dragen van een hoofddoek een manier om zich te manifesteren. Eerst voorzichtig in het straatbeeld, dan in het onderwijs, bij de overheid en op de werkvloer. Van dankbaarheid en assimilatie is er steeds minder sprake. Sharia for Belgium is zo'n typisch voorbeeld van de ontspoorde moslimbeweging. Men maakt misbruik van de liberale en democratische waarden van onze Westerse maatschappij om op een vrij agressieve en militante manier zijn godsdienst te kunnen beleven. Onze politici staan er bij en kijken er naar.
De moslima's voelen zich stoer, maar realiseren zich niet dat deze religieuze hoofddoeken een symbool zijn van de onderdrukking van de vrouw. Onze Westerse maatschappij bevindt zich momenteel op een keerpunt. Ofwel bepaalt men binnen Europa welke religieuze symbolen toegelaten zijn, ofwel doet men niets. In het laatste geval is het niet ondenkbaar dat de militante islam de godsdienst van de toekomst wordt. Voor onze mannen is dit geen achteruitgang, maar voor onze Westerse vrouwen is een islamitische maatschappij een serieuze stap terug in de tijd. En zeggen dat het vandaag internationale vrouwendag was...
José M., de Belgisch-Mexicaanse priester die afgelopen dinsdag werd veroordeeld voor de verkrachting van een non op leeftijd en de aanranding van de eerbaarheid van drie jonge meisjes, is spoorloos verdwenen. Dat meldt het parket van Dinant.
De geestelijke woonde de zitting in de correctionele rechtbank van Dinant niet bij. De rechter beval wel een onmiddellijke aanhouding.
Na het vonnis snelde de politie meteen naar zijn woonst in Sinsin, een deelgemeente van Somme-Leuze in de provincie Namen, maar daar was de priester niet te vinden. Ook zaterdag onbrak nog elk spoor van de gruwel.
José M. kreeg een gevangenisstraf van drie jaar effectief opgelegd.
Enkele dagen geleden zag ik de prachtige Joods-Franse film Va, Vis et Deviens. Het verhaal gaat over een jonge Etiopiër die als "zwarte jood" door een gezin wordt geadopteerd. We zien er het racisme van de Joodse gemeenschap, die ervan uitgaat dat Joden "blank" moeten zijn. Maar we zien er ook de liefdevolle houding van de pleegouders. Het onderwerp racisme is zelden zo mooi behandeld in een film. En dat net Joden gecomfronteerd worden met dit thema maakt de film zo uniek. Deze film is een must voor alle adolescenten.
Va, Vis et Deviens (vertaling: Ga, leef en word) is een Frans-Belgisch-Israëlisch-Italiaanse co-produktie. De film gaat over een weinig bekende episode in de Israëlische geschiedenis. In 1984 vindt de Amerikaans-Israëlische Operatie Mozes plaats. Deze operatie moet duizenden Falashas, Joodse afrikanen, van Soudan naar Israël brengen. De integratie van deze negroïde bevolkingsgroep in het overwegend blanke Israël verloopt moeizaam, ondanks de wil en het doorzettingsvermogen van de Falashas.
De film volgt een jonge christelijke vluchteling uit Ethiopië. Tijdens de Operatie Mozes wordt hij door zijn moeder gestuurd om de plaats in te nemen van een net daarvoor overleden Joodse (Falasha) jongen. Diens moeder accepteert de jongen, en neemt hem mee als haar eigen kind. In Israël aangekomen krijgt de jonge Schlomo het moeilijk bij de integratie. Zijn adoptiefmoeder overlijdt bij aankomst. Uiteindelijk wordt hij ondergebracht bij een Frans-Joods adoptiegezin. Deze zijn in de veronderstelling een Joodse jongen te hebben geadopteerd en handelen daar ook naar. Al de jaren leeft hij met een geheim, en krijgt hij te maken met allerlei vormen van discriminatie en onbegrip. Schlomos gedachten gaan vaak terug naar zijn moeder, en de vraag waarom ze hem zomaar weg heeft gestuurd, houdt hem sterk bezig.
Ga, leef en word waren de eenvoudige woorden waarmee zijn moeder Schlomo wegstuurde richting de vrouw die zojuist haar eigen kind verloren had. Deze woorden blijven hem zijn hele leven achtervolgen, het zijn voor hem de woorden van God die Adam de wereld instuurde. Voor Schlomo is zijn moeder zijn god, een god waarmee hij communiceert via de maan. Treffend is dan ook de vergelijking die hij maakt tussen God en de maan, tijdens een debat in Joodse synagoge. Al de jaren in het land vloeiende van melk en honing weet hij zich gesterkt door de gedachte aan zijn echte moeder.
De film snijdt hiermee, en door een niet-Joodse, zwarte jongen in de Israëlische maatschappij te plaatsen, loodzware themas aan. Tegelijk dringen flarden van nieuwsberichten tot de film door: vredesbesprekingen tussen Yitzhak Rabbin en Yasser Arafat, de moord op Rabbin, anti-oorlogsdemonstraties. Dat de film lang duurt, bijna tweeëneenhalf uur, is dan ook niet verwonderlijk. Ondanks dat het personage van Schlomo gedurende de film door drie verschillende acteurs wordt gespeeld als kind, jongen en volwassene komt hij zeer geloofwaardig over. De ontwikkeling van zijn karakter, het ontdekken van het westerse leven in Israël, het komt allemaal erg goed uit de verf. Ook de andere personages in de film zijn hoewel vaak slechts bijrollen waardevol en goed ontwikkeld.
Va, Vis et Deviens is een erg ontroerende en mooie film over het leven, de zoektocht naar identiteit, geloof en liefde. Zware themas als racisme, het vluchtelingenprobleem en de Israëlisch-Palestijnse kwestie worden niet geschuwd. Daardoor wordt de film echter niet te zwaar, het werpt juist in zekere zin een nieuw licht op de problemen in het Midden-Oosten, door middel van het onder de aandacht brengen van een weinig belichte periode in de Israëlische geschiedenis. De veelkleurigheid en diversiteit van de Israëlische samenleving wordt in beeld gebracht en draagt zo bij aan het beter begrijpen van de problemen die er zijn in Israël.
De film heeft enkele prijzen gewonnen, waaronder een César voor Beste scenario. Opvallend is wel dat de internationale belangstelling voor de film verder wat tegenviel en dat een groot deel van de prijzen juist publieksprijzen waren. Te hopen is dat met het uitkomen van de dvd in Nederland via Artifilm deze film alsnog een groter publiek krijgt.
Va, Vis et Deviens, met onder anderen Yaël Abecassis, Roschdi Zem, Moshe Agazai, Moshe Abebe, Sirak M. Sabahat, Roni Hadar.
De 24-jarige Amerikaanse psychologe Sarah White heeft de oplossing gevonden om patiënten te helpen. Ze trekt haar kleren uit tijdens therapie sessies, ze gelooft dat dit zorgt dat onderbewuste, onderdrukte gevoelens naar boven komen.
Sarah White begint aan elke sessie met kledij, maar naarmate dit vordert, trekt ze meer kleren uit, tot ze helemaal naakt is. Je betaalt 150 dollar voor de eerste sessie, die volledig via webcam en een chatprogramma verloopt. Eens ze een rapport heeft gemaakt, worden er sessies via Skype gehouden waarbij interactie mogelijk is. In sommige gevallen gaat ze over tot persoonlijke consultaties. Ze heeft ongeveer 30 patiënten, dit gaat van studenten met seksuele problemen, mannen van middelbare leeftijd met relatieproblemen en zelfs vrouwen. Sarah White heeft, niet verrassend, voornamelijk mannelijke klanten. Praten "Tijdens de sessies gebruik ik de kracht van opwinding om je meer controle over je lichaam te helpen krijgen. Het doel is de naaktheid te gebruiken zodat je jezelf en de wereld beter begrijpt, zodat je je goed en machtig voelt, en dat de opwinding binnen de sessies kunnen leiden tot meer opwinding daarbuiten."
White studeerde psychologie. Ze vond dat deze opleiding iets miste en niet inspirerend was. "Er was geen interesse voor seksualiteit. Zeker voor mannen, die minder vaak in therapie gaan dan vrouwen, is dit interessanter, dit maakt het aantrekkelijker en opwindender. Traditionele therapieën moedigen onderdrukking aan, in plaats van mensen uit te nodigen te praten. We raken elkaar niet aan, er zijn geen seksuele contacten."
Niet gediplomeerd "De bedoeling is patiënten te laten zien dat ik niets te verbergen heb, ik moedig hen zo aan om eerlijker te zijn. Zeker voor mannen kan het hen helpen te focussen. Door een naakte vrouw te zien kijken ze in hun diepste binnenste en spreken ze openlijk." Op haar website sarahwhitelive.com kun je afspraken plannen. De naakte therapie is niet goedgekeurd door een gezondheidsorganisatie en Sarah is geen gediplomeerd therapeute. White: "Mijn vriendje steunt mij en mijn beroepskeuze, maar mijn ouders weten nog van niets."
Tegenkanting Professionele psychologen steunen de 'naked therapy' niet echt. Psychologe Diana Kirschner: "White gebruikt hier het woord 'therapie', maar dat vind ik niet zo. Het is internetporno." De Amerikaanse associatie voor psychoanalyse beschouwt seksuele interactie tussen patiënt en therapeut als onethisch. Zelfs elke vorm van lichamelijk contact tegen de code van professioneel gedrag is.
Les aan unief wordt live seksshow voor 100 studenten
Een les aan een unief in de VS is een beetje uit de hand gelopen en dat mag u ook best letterlijk nemen. Een paar kwam er een les psychologie opfleuren met een paar demonstraties. Het onderwerp van de les ging over relaties en seks en de vrouw ging na de les aan de slag met haar vibrator. Een honderdtal studenten keek zich de ogen uit de kop. De universiteit betaalde een paar honderd dollar voor het gastcollege van het stelletje tijdens de les aan de Northwestern University.
Faith Kroll en Jim Marcus entertainden op hun manier een aula vol studenten.
Professor John Michael Bailey bracht onderwerpen als bondage, swingers en andere pikante bezigheden aan in zijn les. "De studenten vinden die colleges waardevol omdat mensen uit de praktijk erbij betrokken worden", aldus professor Bailey. Na een discussie kregen de studenten plots te horen dat er nog een praktijkdemonstratie zou volgen in het auditorium. De vrouw kroop op het podium en ging uit de kleren. Haar partner ging aan de slag met een tuig dat leek op een zaag in de vorm van een fallussymbool.
Ongeloofwaardige video Volgens de prof ging het om een exhibitionistisch koppel en werd het stel niet betaald voor de slotdemonstratie. Jim Marcus bekent dat hij niet van plan was om zover te gaan maar een video tijdens de les over het vrouwelijk orgasme vond hij totaal ongeloofwaardig. De Amerikaan vond dat de studenten beter verdienden en hij had toch al materiaal meegebracht. "Ik vond wel dat een les over seksualiteit aangewezen was om een juister beeld weer te geven van een vrouwelijk orgasme", aldus de muziekleraraar die ook sekslessen geeft. "Geen live seksshow" Hij blijft erbij dat de demonstratie met zijn verloofde, Faith Kroll helemaal geen live seksshow was. Wat het dan wel was, is niet duidelijk maar plezant was het zeker, zo blijkt. "Ik vond het leuk", grinnikt Faith Kroll. "Ik ben een exhibitioniste en ik hou van aandacht. Ik vond het echt onderhoudend want er waren heel wat nieuwsgierige toeschouwers en dus vond ik het cool." Haar verloofde neemt het voor haar op. "Het was helemaal onze bedoeling niet om mensen te choqueren, het was vooral educatief bedoeld want de demonstratie ging ook gepaard met een discussie over veilige seks", beweert Marcus.
"Onvergetelijk" Justin Smith zal de les niet snel vergeten. "Het blijft een levenslange herinnering", lacht hij. "Er werd ons gezegd dat er gesproken zou worden of fetisjen maar we hadden ons niet aan zo'n demonstratie verwacht. Eerst kregen we een video over seksuele opwinding en ik zag het koppel zo denken, 'waarom geven we geen demonstratie?'. De man vroeg ons of we klaar waren voor een live seksshow en dat vonden we wel okee", bekent Justin Smith (21).
Een paar studenten vonden het maar niks en verlieten de aula maar de meerderheid verkneulde zich aan het gebeuren. Een moeder van een student woonde toevallig de les bij. Volgens de woordvoerder van de unief, Alan Cubbage heeft niemand klacht ingediend bij de politie van Evanston.
Eindelijk is het zover! Het Vlaams Woningsfonds is bijna failliet.
Echt "Vlaams" is het fonds niet. Indien men de kredietnemers onder de loupe zou nemen, zou men kunnen vaststellen dat 90% van de kredieten worden uitgekeerd aan "nieuwe" Belgen, die met zelfs geen Nederlands verstaan.
Zoals dikwijls in dit land, is het doel misschien wel "nobel", in praktijk loopt alles gewoonweg mis. Dat net Freya Vandenbossche met dit item naar buiten komt, is een teken aan de wand. Insiders vertellen mij overigens dat vele dossiers met haken en ogen aan elkaar hangen en dat er dikwijls wordt geprutst aan de voorwaarden om te kunnen genieten van zulke lening.
Ook de eigen inbreng is veelal geleend bij een andere bank of zoals bij vele nieuwe Belgen bij de familie. Verder werkt het Vlaams Woningfonds tergend traag, zoals we dat gewoon zijn bij de meeste overheidsinstellingen. Kortom, veel werk aan de winkel.
En ik stel mij de vraag of het niet beter is deze leningen af te bouwen en zelfs in de toekomst af te schaffen. Het Vlaams Woningsfonds bevestigt wat vele economisten weten: De overheid dient zich van elke economische activiteit te onthouden. Indien men echt wil ingrijpen in de economie doet men dat veel beter via een systeem van subsidies of belastingkortingen in plaats van zelf voor bank te spelen.
Faillissement wenkt voor Vlaams Woningfonds"
Het Vlaams Woningfonds (VWF) stevent op het bankroet af. Dat blijkt een rapport van de inspectie van Financiën.
Het Vlaams Woningfonds geeft voordelige woonleningen vanaf 1,5% aan gezinnen met minstens 1 kind en een begrensd inkomen. Het kan dat doen omdat het hiervoor subsidies van de overheid krijgt. Zowat 30.000 gezinnen hebben er nu een krediet lopen.
Vlaams minister van Wonen Freya Van den Bossche (sp.a) had het rapport bij het Woningfonds besteld. De Gentse politica nam onlogische verschillen waar in de rentevoeten van de twee maatschappijen die sociale woonleningen verstrekken: het Vlaams Woningfonds (VWF) en de Vlaamse Maatschappij voor Sociaal Wonen (VMSW).
De audit toonde aan dat het VMSW in een gezonde financiële toestand verkeert. Het VWF is verlieslatend en zou dat nog tien jaar blijven.
Zo betaalt het VWF zijn geld duurder op de markt dan de VMSW. Bovendien leent het dat geld goedkoper uit aan de gezinnen. De gemiddelde rentevoet bedraagt 2 procent, minder dan de inflatie in de meeste jaren.
Ondanks dit alles kon het Vlaams Woningfonds in de laatste tien jaar zijn omzet ruim verdubbelen: van 130 naar 320 miljoen euro. Er volgde ook een belegging van 52 miljoen bij een IJslandse bank.
Van den Bossche stelt voor om beide maatschappijen te laten samensmelten. De socialiste wil nog voor het zomerreces een akkoord afdwingen in het Vlaams Parlement.
Sommige BV's komen zeer sympathiek over in de media. Ze doen zich voor als grappig en sympathiek. Maar als je ze in persoonlijke lijve ontmoet, kunnen zij ineens aan de verwachting niet meer voldoen. Naar het schijnt is bij voorbeeld een Koen Wouters in de dagelijkse omgang niet de "el sympathico" van op televisie. Hetzelfde verhaal overigens bij Anne De Baetzelier en zeker bij de mooie Veronique De Kock. Mensen verwisselen dikwijls uiterlijke schoonheid met innerlijke. Anne De Baetzelier maakte haar onsterfelijk antipathiek bij haar duizenden facebookvrienden die ze van haar pagina gooide, omdat ze "eigenlijk geen vriend waren", maar "slechts" een fan. Nadien was ze verbaasd dat ze politiek niet goed scoorde. Een Veronique De Kock is de vleesgeworden geworden pretentie en arrogantie. Omdat ze "mooi" is, denkt ze dat de wereld aan haar voeten ligt. Wanneer ze 60 zal zijn en al haar schoonheid weggeebd is, zal ze met zichzelf comfronteerd worden...Bij een Jean-Marie De Decker is de perceptie net omgekeerd. De media schilderen hem af als een bullebak, een arrogante zak, terwijl hij op persoonlijk vlak wel aimabel kan zijn. Maar de media brengen alleen negatieve berichten over hem, zoals over zijn echtscheiding.
Er zijn BV's waarvan ik spijt heb dat ik ze ooit heb ontmoet. Boudewijn Bouckaert hoort daarbij. Voor ik hem ontmoette zag ik naar hem op als een "denker" en een fijne humorist. Enige tijd geleden ontmoette ik hem persoonlijk. De man praat en denkt snel en probeert zijn best te doen om schijnvriendelijk te zijn, maar is het is niet overtuigend. Hij ligt overhoop met de liberale familie en poogt de plooien glad te strijken. Eigenlijk interesseert hij zich alleen voor zichzelf en zijn eigen toekomst in de politiek. Hij is super egocentrisch. Heimelijk wil hij terugkeren naar de open VLD, maar hij mist voldoende sociale vaardigheden. Het is allemaal zeer doorzichtig. Hij heeft teveel bruggen opgeblazen en blaast er nog maandelijks op. Dagelijks voetvolk krijgt geen aandacht. Maar als de basismilitant hoger opklimt, is hij plots wel geïnteresserd. Maar je kan niet onverschillig zijn vandaag en geïnteresseerd morgen. Zo werkt dat niet. Bouckaert is al dik in de zestig. Binnen enkele jaren gaat hij op pensioen. Zijn carrière is ver uitgezongen, ook in de politiek.
Boudewijn Bouckaert start nieuwe liberale denktank op
De Gentse rechtenprofessor Boudewijn Bouckaert (LDD) en een groep medestanders beginnen met een nieuwe onafhankelijke, liberale denktank: Libera!
Boudewijn Bouckaert start nieuwe liberale denktank op
Nu Nova Civitas op sterven na dood is, beginnen de Gentse rechtenprofessor Boudewijn Bouckaert (LDD) en een groep medestanders met een nieuwe onafhankelijke, liberale denktank: Libera! Daarin zullen niet alleen leden van de Lijst Dedecker maar ook andere liberalen zitten.
Libera! zal ook de jaarlijkse Prijs voor de Vrijheid toekennen, die eerder door Nova Civitas werd uitgereikt. Op 19 maart gaat die meteen al naar voormalig Europees commissaris Frits Bolkestein. Tijdens de uitreiking zullen diens voormalige medewerker en huidig Europees Parlementslid Derk Jan Eppink (LDD) en Patricia Ceysens, ondervoorzitster van de Open VLD, een laudatio uitspreken.
'Wij willen met onze nieuwe denktank bruggen slaan', zegt Bouckaert deze week in Knack. 'De huidige versnippering van het liberalisme is nefast. Zeker in tijden waarin het economische systeem zwaar onder druk staat. Als liberalen is het onze taak om grondig te onderzoeken wat er in de financiële crisis is misgelopen en welke hervormingen noodzakelijk zijn. Dat is de bedoeling van Libera!: we willen wars van alle dogma's uitvissen hoe we het vertrouwen van de mensen in de zelfregulerende kracht van de vrije markt kunnen herstellen.'
Glenn Janssens is enkel geïnteresseerd in seks en geld"
Ilse De Meulemeester en Glenn Janssens leken weer even dichter naar elkaar toe te groeien, maar de ex-Miss België is nog steeds in een gevecht verwikkeld om het hoederecht van haar zoontje met haar ex. Conrad werd eerder aan papa Glenn toegewezen, maar daar kan Ilse niet mee leven. 'Story' kon de verdediging van De Meulemeester haar advocaat inkijken.
Daaruit moet blijken dat Glenn niet trouw was en er meerdere affaires op nahield. "Toen Ilse aan kanker leed, werd ze op geen enkele wijze bijgestaan door Glenn. Ze vernam dat haar partner op heterdaad betrapt was in zijn Bentley op de parking van Hotel Reserve met BV X, met wie hij gedurende een jaar een amoureuze relatie had."
"In de periode waarin Conrad behoefte had aan een sterke ouder, op het ogenblik waarop zijn moeder zwaar ziek was, werd Conrad aan zijn lot overgelaten. In realiteit heeft Glenn nooit effectief voorzien in de opvoeding van het kind. Hij heeft zich op geen enkel ogenblik een zorgzaam partner noch ouder getoond, zodat dit aantoont dat Conrad maar bijzaak is binnen zijn eigen leven dat draait rond seks en geld."
Ook toen Conrad ziek werd was Glenn erg bot. "Hij verklaarde geen kind te willen met een helmpje, denkend aan epilepsie. Om Conrad gelukkig te houden voorziet Glenn hem momenteel van de duurste, meest extravagante cadeaus. Het kind leert hierdoor niet te verlangen naar een geschenk. Hierdoor zal zijn persoonlijke vorming aangetast worden."
Iedere partij heeft nood aan één grote leider. Dat het NVA zo groot geworden is, heeft het te danken aan maar één persoon: Bart De Wever. Dat de VLD ooit een premier kon leveren had het te danken aan wonderboy Guy Verhofstadt. Al tijdens de regering van Verhofstadt I begon het voetvolk te morren. Dat had alles te maken met de verlinksing van het liberale boegbeeld. In de jaren 1980 stond Verhofstadt gekend als een "baby-Tatcher", een hyper-liberaal die in zijn burgermanifesten zelfs de idee opperde om uit de staat te kunnen treden. Nergens had iemand zoiets gehoord en zeker niet van een aspirant-premier. Maar de hyper-liberaal ging onder invloed van bepaalde linkse intelligentia en kunstenaars een steeds meer progressieve koers varen met als bittere pil: "De snel-Belg wet". Een wet waarvan wij tot op heden nog steeds de gevolgen van dragen. Verhofstadt moest deze linkse wet door de strot van de partijmilitanten duwen in ruil voor zijn zitje als premier. Het kwam tot een clash met rivaal Karel De Gucht en een aantal jongeren, al dan niet gemeend. Iemand als een Annick De Ridder deed wel alsof ze tegen de Wet was, maar als een echte "kazakkendraaister" veranderde ze nog tijdens het congres van mening om nadien parlementslid te kunnen worden. Nadien ontpopte ze zich als een fervente aanhangster van Verhofstadt (!) en startte zelf een facebookgroep waarin ze haar sympathie -bijna liefde- voor de grote leider op alle mogelijke manieren uitte.
Na het debacle van de snel-Belgwet is de VLD nooit meer hetzelfde geweest. De sympathieke Ward Buysen, de dossierkenner Hugo Coveliers en rebel Jean-Marie Dedecker verlieten de partij en startten elk een nieuw politiek project op. In hun kielzog werden ganse afdelingen leeg gezogen. De partij viel terug op haar historisch minimun en heeft nu al een lange tijd te kampen met een imagoprobleem. Achter de schermen werd een bitsige strijd gevoerd om het nieuwe voorzitterschap. De clan Verhofstadt steunde Marino Keulen, de clan Karel De Gucht kwam met de lelijke Gwendolyn Rutten op de proppen en de eeuwige clan De Croo stuurde zoon Alexander de arena in. Vanuit de partijtop werd enorm gelobbyd om één van de twee eerste te laten winnen. De partijbasis besliste echter anders. Alexander genoot de steun van de jongeren en de ongebonden leden en werd uiteindelijk verkozen. Dit natuurlijk tot groot ongenoegen van de clan De Gucht en de clan Verhofstadt. Vanaf dag één zinden ze op wraak. Loyauteit en liberalisme gaan nooit goed samen.
De Croo wist dat hij snel moest handelen en dringend "nieuwe" mensen naar voor moest duwen. Daarom liet hij ook de regering vallen. Bij de laatste verkiezingen werd vooral voorrang gegeven aan nieuwe elementen. Nieuwe onbekende elementen zorgden dan weer voor een mager electoraal resultaat met opnieuw kritiek vanuit de twee clans. Dat vorig weekend er zowel kritiek kwam van Karel De Gucht-himself en Verhofstadt-boy Matthias De Clercq was geen louter toeval. De beide clans doen hun uiterste best om het hun voorzitter zo zuur mogelijk te maken. Alexander De Croo zal uit zijn voorzitterschap zwaar gehavend komen. Dat staat nu al vast.
Anderzijds moeten we toegeven dat De Croo weliswaar meer charisma heeft dan een Yves Leterme, maar toch niet de uitstraling heeft van een toekomstig premier. Verhofstadt was toch een klasse hoger. Al is het spijtig dat deze "grote" leider zo zijn eigen volgelingen heeft bedrogen.
BRUSSEL - De aanval op N-VA van Mathias De Clercq was net zo goed een frontale aanval op de partijvoorzitter. Het pakte averechts uit. Toch is de schade voor Alexander De Croo nog niet geleden.
Van onze redactrice
'Dit waren de krantentitels over onze partij vrijdag. Liberalen zetten iets in beweging,. En dit zijn die van vandaag: Liberalen verdeeld,. Wél met N-VA of niet met N-VA,.'
Het was een bijzonder scherpe en emotionele voorzitter Alexander De Croo die bij het begin van het partijbureau de interviews van Mathias De Clercq over de verrottingsstrategie van N-VA veroordeelde.
Over de inhoudelijke discussie, de ideologische tegenstellingen tussen het liberalisme en het Vlaams-nationalisme, wou De Croo junior het niet eens hebben. Karel De Gucht met zijn vlijmscherpe essay over de Vlaams-nationale kringredenering, tot daar aan toe. Maar de manier waarop de Gentse schepen De Clercq de N-VA en passant in De Ochtend ook de partijtop aanviel, kon niet door de beugel.
De Croo kreeg snel het partijkader op zijn hand. Vincent Van Quickenborne, Sven Gatz en Bart Somers gaven de Verhofstadt-poulain De Clercq de volle laag. Ook Patrick Dewael, toch niet bepaald behorend tot de De Croo-clan, zei dat de interviews tactisch niet verstandig waren.
De hele kwestie roept het beeld van een hopeloos verdeelde VLD weer op het netvlies. Dat Mathias De Clercq een Verhofstadt-poulain is en dat uitgerekend de oud-premier vandaag toch even in De Ochtend met enkele zinnetjes zijn pleidooi ondersteunde, voedde het vermoeden van een georkestreerd manoeuvre tegen de voorzitter. Bovendien had Karel De Gucht tijdens hetzelfde weekend zijn essay gelost.
Toch liep het zo'n vaart niet tijdens het partijbureau. Al snel bleek dat De Clercq zijn hand overspeeld had. De Guchts essay verscheen écht toevallig op hetzelfde moment. Op de jongerenvoorzitter na en een voorzichtige Jean-Jacques De Gucht, oogstte hij alleen afkeuring voor de manier waarop hij de eigen partij de gracht in reed.
De Croo kon voor de buitenwereld de rangen sluiten en er werd afgesproken dat alleen hij nog zou communiceren over de zaak. De Clercq teruggefloten dus, of toch zeker voor zijn tactiek. Al slikt die laatste zijn verklaringen niet in.
Het leed is dus niet geleden voor de voorzitter. De woorden van De Clercq zullen bij elk debat, elk interview en elke onderhandeling ge- en misbruikt worden.
Net nu De Croo beetje bij beetje een eigen verhaal begon op te bouwen en de liberalen af geraakten van het etiket van onbetrouwbare partner, komt dit. Open VLD gedroeg zich de afgelopen 72 uur opnieuw alsof de aarde rond de liberalen draaide en op 13 juni niets is gebeurd. Die houding is hen na 2007 zuur opgebroken. Net met die houding wou De Croo komaf maken. Dat zal hem na dit weekend minder lukken dan voorheen.
'There's something rotten in onze partij', zegt een ontgoocheld parlementslid. 'We dachten dat de ruziemakers verdwenen waren. En zie, met de nieuwe generatie is het helemaal terug.'
Wanneer het NVA het over het Koningshuis heeft, begeeft het zich op glad ijs. Zeker nu, in deze tijden van onzekerheid zorgt ons Koningshuis voor enige stabiliteit en vertrouwen naar de buitenwereld. Ik ben er niet van overtuigd dat een grote meerderheid van de Vlamingen tegen het Koningshuis is. Dit soort van stellingen kan zich tegen het NVA keren.
Louter politiek-strategisch is er wat te zeggen voor het behoud van ons Koningshuis. Zo is er de interessante denkpiste die stelt dat de Koning zou kunnen fungeren als staatshoofd voor Vlaanderen en Brussel. Met dergelijke "personele unie" zou de Koning kunnen zorgen voor een blijvende band tussen Vlaanderen en Brussel na eventuele onafhankelijkheid.
28/02 De totale kostprijs van ons koningshuis bedraagt meer dan het dubbele van wat officieel bekend is. Jaarlijks krijgt het koningshuis een dotatie van 13,7 miljoen euro voor de koning, zijn onkosten maar ook voor Fabiola, Filip, Laurent en Astrid. Uit een parlementaire vraag van Theo Francken (N-VA) blijkt dat boven op die som nog eens 16,8 miljoen euro wordt uitgegeven aan allerhande diensten. Het poetsen van het paleis bijvoorbeeld of elektriciteitsrekeningen.
Die kosten kunnen worden teruggevonden op de begrotingen van de ministeries van binnenlandse zaken, defensie maar ook wetenschapsbeleid. Inderdaad als de koning zijn paleis openstelt voor het publiek draagt het ministerie van wetenschapsbeleid de kosten voor het personeel, de poetsbeurt en de elektriciteit.
Daar is vorig jaar 211.107 euro aan uitgegeven, geld dat dus niet uit de dotatie komt. De dienst wetenschapsbeleid draait ook op voor de 'ambachtelijke' relatiegeschenken die koning Albert aan buitenlandse gastheren geeft tijdens zijn reizen.
De grootste slokkop in de "verdoken" kosten is het transport en de beveiliging van onze royals. Vorig jaar voerde de politie 271 escortes uit en ruim 250 agenten stonden voltijds in voor de beveiliging. Aan het ministerie van binnenlandse zaken kostte dit in 2010 14,5miljoen euro.
Besparen?
Inclusief de verdoken kosten kost het vorstenhuis de Belgen dus de ronde som van 30,5 miljoen euro. Begin dit jaar werd nochtans meegedeeld dat ook de Van Saksen-Coburgs 10 procent zouden besparen op de dotaties. Vorig jaar is 13,7 miljoen aan dotaties uitgekeerd, dit jaar zou het om 13,8 miljoen gaan.
"Dat ze weten wat het echte leven kost"
"Als de overheid al die kosten vergoedt, kunnen we alleen maar concluderen dat ons koningshuis amper iets uit eigen zak moet betalen", zegt N-VA-Kamerlid Francken in een krant van de Corelio-groep. "Geen elektriciteitsfacturen, geen huur, geen autolening. Een mens vraagt zich af waar de Van Saksen-Coburgs het geld van hun officiële dotaties dan wél aan spenderen. Misschien moeten we een aantal kosten factureren, zodat ze tenminste weten wat het echte leven voorstelt".
Een Duitse spermadonor dreigt een serieuze financiële kater over te houden aan zijn gulle daad. Dat meldt Der Spiegel. Twee lesbiennes die hij aan een kind hielp, eisen nu van hem alimentatie. En ze worden waarschijnlijk in het gelijk gesteld.
Klaus Schröder, een 52-jarige onderwijzer, stond vijf jaar geleden sperma af aan een lesbisch koppel dat een zoekertje in de krant had gezet. De twee vrouwen hadden toen beloofd dat ze geen financiële hulp zouden vragen voor het kind, aldus Der Spiegel.
Doop betaald Na de geboorte speelde Schröder, die geen eigen kinderen had, de rol van "een soort van hulpvader" en ging hij de kleine David een keer per maand bezoeken. Hij betaalde ook de doopplechtigheid van het jongetje.
Wet aan hun kant Nu vragen de twee vrouwen echter alimentatie voor hun zoontje, dat deze maand 4 wordt. En de wetgeving staat aan hun kant. Het Duitse gezinsrecht bepaalt dat, ongeacht welke engagementen beide partijen hebben gemaakt, een vader moet instaan voor de behoeften van zijn nageslacht van zodra zijn vaderschap vaststaat. En in dit geval lijkt daar amper twijfel over te bestaan. De enige uitzondering is wanneer de partner van de moeder het kind wettelijk adopteert.