Mijn op een na oudste kleinkind en haar zevenjarig dochtertje zijn voor een maand of drie naar Curacao gegaan, mijn kleindochter gaat onderwijzeres stage lopen ,haar dochtertje Chloe gaat naar de Schreuderschool, dezelfde school waar mijn oudste twee kinderen hebben leren lezen en rekenen.

Kleindochter en achterkleinkind houden een weblog bij, ik blijf dus van schoolvorderingen op de hoogte en natuurlijk van nieuwe vriendjes en vriendinnetjes van Chloe. Mijn zoon - opa van Chloe- heeft me ge"chat" hoe ik hun weblog kan bereiken en is ook degene die me altijd leuke moppen doorstuurt, deze keer was dat een goochelkaarttruc, gelukkig dat zoon Maarten me na onze gezamenlijke lunch thuis bracht, kon die me dat even snel laten zien na verschillende aanwijzingen te hebben opgevolgd. Vandaag begon mooi zonnig, met zo nu en dan wat wolken waarachter de zon schuil ging. Mijn 90tig oude vriendin Lien ligt met longontsteking in bed, haar dochter Karin woont bij haar in de flat , ze zijn nog niet zo lang geleden weer uit Holland hier naar toe gekomen,de Februari maand is niet mooi begonnen.

Misschien iets te rustig? Inderdaad een overwegend rustig leven met overwegend mentale afleiding,op wat lichte ochtend gymnastiek na en boodschapjes achter de rollator in de buurt.Maar goed, meer mag je van je levensavond ook niet verwachten, zeker niet als je redelijk gezond bent en leeft volgens de slogan "The time to be happy is now".Trouwens als het rustige leven mijn humeur zou gaan beinvloeden kan ik altijd terugvallen op hier wonende familie, ik voel me een bevoorrechte oudere,ik laat het leven maar op me afkomen. Mijn min of meer vaste etenstijden hangen van mijn zin om een warm middagmaal klaar te maken af, anders verschuif ik alles wat ik daarvoor moet klaarmaken net zo gemakkelijk naar een latere tijd dan de gebruikelijke om 2 uur 's middags. En ik hou me helemaal niet aan 3 maaltijden per dag, , ten eerste moet ik wel wat honger hebben en ten tweede eet ik liever 5x per dag kleine porties en bestaat een van de 5 porties voornamelijk uit groente en fruit. Dat kan allemaal als je alleen woont.

Elke ochtend zeg ik tegen mezelf >ik heb geen zin meer>, voor mij zijn de ochtenden een noodzakelijk kwaad om de avonden te kunnen bereiken.Geen zin om zinnig bezig te zijn met het afwassen van kopjes,glazen, mesjes en bordjes en alles wat er van de vorige dag op het aanrecht is blijven staan.

En dan moet ik 's morgens voor het douchen ook altijd van mezelf op de home-trainer,ook proberen door teen-en voetoefeningen de bloedsomloop in mijn onderdanen goed op gang te brengen,even aan een deur hangen om de rug te strekken,kortom het is een heel gedoe als ik eindelijk de moed tot aankleden heb gevonden.O ja en ook nog mijn geheugen wat op gang brengen met vragen als<welke dag is het en welke datum> en <moest ik vandaag iets doen wat beslist geen uitstel kan velen>Er zijn soms ochtenden met de uitstraling van een late namiddag en dan gloort even de hoop,dat ik een ochtend helemaal verslapen heb.

Dat is zo heerlijk van deze Spaanse kust, dat na een paar dagen storm en regen het weer plotseling kan omslaan en een zonovergoten strand-weliswaar vol rommel achtergelaten door de storm- te voorschijn komt.Omdat mijn blog de laatste tijd wel een weerbericht leek en omdat de zee me aan vissen doet denken en de heldere zee aan de Caribische,vooruit dan maar wat over vissen.

Het is beslist geen toeristenweer aan de Costa del Sol, storm, regenbuien en soms wat onweer teisteren nu deze kust, de regenbuien worden natuurlijk door de bevolking zeer gewaardeerd, eindelijk een einde aan de vooral voor de landbouw funeste droogte. De zee gaat nog steeds woest te keer gelukkig is het gefluit van de wind gestopt en kunnen de schuifdeuren geheel gesloten worden. Ik zou er eigenlijk wel even uit willen, blijft het zo stormen en regenen dan maar weer wachten tot morgen en vandaag maar verder gaan met de gisteren begonnen legpuzzel, zin om die af te maken ontbreekt me eigenlijk geheel, het zal wel bij lezen blijven , telefoon gesprekjes en 'n enkele e-mail.

Heel veel wind die om het flatgebouw giert en was dat nu maar het enige, het fluit ook bij mij thuis in de kamer als de glazen schuifdeuren dicht zijn en dat is wel aan te raden, want de wind uit zee staat pal op de ramen, alleen als ik een van de twee deuren een eind open schuif houdt het fluiten op.maar dan wordt het erg koud in de kamer, het is bespottelijk om dan de airco aan te laten,per slot stook ik niet voor de verwarming van de buitenlucht ,maar alleen voor de verwarming van de binnenlucht .Aan het bureau zitten lezen in de internet editie van de krant of om een spelletje freecells te spelen of om e-mails te versturen is ook niet zo gezellig in een fluitende en kouder wordende kamer, ik haat dat fluit signaal, klinkt zelfs door een hard afgestemde TV heen. Maar hopen dat het gefluit als ik ga slapen opgehouden is, want anders kan ikdat slapen wel vergeten.

Het scherpe geluid van de "scharensliep" scheurt het zachte zeegeruis uiteen. Ik moet bij dit eenmaal per week voorkomende geluid altijd denken aan de "rattenvanger van Hamelen" echter daar kwamen troepen ratten op af en hier zie ik maar een enkeling naar de scharen-en messen- slieper toegaan.

Jammer genoeg wordt de heldere zonneschijn van de vroege ochtend langzaam maar zeker verdrongen door de uit het westen opdoemende donkere bewolking, dat kost de scharenslieper klanten en mij m'n ochtend wandeling. Het idee van een troosteloze dag werkt niet opbeurend,EEN lichtpuntje is er, ik kan nu verder gaan met een gisteren begonnen legpuzzel al zal mijn concentratie niet geweldig zijn. maar proberen is in ieder geval de moeite waard, want wat is mijn alternatief?kijken naar waardeloze TV programma's ? aan nieuw leesvoer beginnen ? wegdromen in het verleden?dus het wordt puzzelen na de lunch. Een allenige restaurant lunch zie ik niet zitten , liever een CD opzetten en bij mooie muziek zelf iets in de keuken klaar maken.

Er is vannacht veel sneeuw gevallen in Spanje, niet alleen in de Sierra Nevada, maar ook in Malaga Antequera en Cordoba en de daarbij behorende koude was vanmorgen ook goed te merken aan de Costa del Sol tijdens mijn ochtendwandeling naar en van de apotheek, gelukkig dacht ik , was het tijdens het verjaardags feest van Yasmine een week geleden heel wat beter weer, want had dat feest uitgesteld moeten worden. Het kinderfeest van kleindochter Yasmin kan niet op haar verjaardagsdatum 31 december gevierd worden, want oudjaar is een onmogelijke datum voor zoiets. De plaats van het feest zou boven een supermarkt zijn, er waren boven zalen ,waarvan er een of meerdere voor feesten gebruikt konden worden, uiteraard tegen betaling. Het feest begon om zes uur, toen mijn zoon en ik om half zeven daar waren was het in de boven zaal waar het feest georganiseerd werd, al een herrie van belang, het eerste wat wij deden : de baby in zijn wagen meenemen naar een rustiger hoek, de baby trok zich overigens niets van het lawaai aan, lag heerlijk te slapen, maar zijn vader en ik vonden het lawaai van onder meer bowlingbaan en vele andere lawaai aktiviteiten waar kinderen dol op zijn iets te veel voor ons gehoor en zelfs in die meest rustige hoek hadden wij soms nog moeite om een rustig gesprek te kunnen voeren. "Tja" zei ik tegen mijn zoon<dat was in mijn jeugd heel anders, wij gingen ook naar een speeltuin, daar was dan een schommel en een wip en dat was het ongeveer, we kregen een glaasje limonade en een gebakje> Nu had mijn schoondochter er ook voor gezorgd, dat er weinig zoetigheid te vinden was aan de eettafel waar tegen het einde van het feest alle 16 kinderen plus sommige ouders zich verzamelden, er werd pizza gegeten , vruchtensap gedronken en tot slot was er nog een verantwoord stukje gebak. Toen we naar mijn flat terugreden zei Maarten, <we kunnen volgende keer het kinderfeest beter in de zomer geven, dan kunnen er tuin aktiviteiten georganiseerd worden, want dit is eens maar nooit weer!> "Eens en nooit weer "zeiden we ook, toen we enkele jaren geleden de kerstdagen in een hotel in de Sierra Nevada op grote hoogte vierden en we tengevolge daarvan heel slecht sliepen.

En ik ben niet de enige die deze verzuchting slaakt, een verzuchting die van jongeren dan mijn leeftijd zelden gehoord werd in vroeger tijden, toen auto rijden ook nog status weerspiegelde, trouwens op een mooie zomeravond met een open auto en de radio hard aan door Puerto Banus rijden heeft ook wel iets , althans volgens "open slee" bezitters. Maaar zelfs van een arts waarvan je denkt dat die beslist niet zonder auto zou kunnen in verband met huis-en ziekenhuis bezoeken hoorde ik onlangs, dat hij niet meer met zijn eigen auto bezoeken aflegde, maar een taxi nam die hem tenminste vlak voor de deur kon afzetten en als goed rekenaar had hij becijferd, dat geen auto zelf hebben en alles per taxi doen nog voordeliger uitkwam, immers geen kosten van onderhouds beurten en benzine, niet meer elke drie of vier jaar je auto voor een nieuwe moeten inruilen. Tijdens mijn Curacao tijd moest je wel zelf autorijden, anders kwam je nergens en ik moest 's morgens om 7 uur in de radio studio zijn om het nieuws voor te lezen en dat nieuws moest ik eerst ophalen bij Frits van Steenderen van het ANP, die in het studio gebouw een verdieping lager zat. Op 'n keer had ik me verslapen en racete over de tweebaans autoweg, werd door een politie auto gestopt <meisje, meisje moet dat zo hard?>" ja agent "ik moet om om 7 uur in de Curom studio zijn" waarop de agent zijn sirene aanzette "rij maar achter mij aan". Heerlijk hard gereden heb ik toen en precies om zeven uur opende ik met "goedenmorgen luisteraars , hier is de Curom. Bon dia oyentes, aki ta Curom" .

Rustgevend dat wel deze grijzige lucht met daaronder een bijna zelfde kleur golvende zee, door de gesloten glazen schuifdeuren is geen geluid van buiten hoorbaar, trouwens er zou toch geen geluid van buiten kunnen komen, want het strand is stil en verlaten. Ik heb mezelf zojuist een schouderklopje gegeven omdat het mij gelukt is om met mijn linkerhand een flesje wijn open te trekken, want ik probeer alle polsbewegingen links uit te voeren ik wil mijn rechterarm ontzien , daar ontwikkelde zich een ontsteking net boven de elleboog en ik merk na een kleine week alle polsdraaiingen links te hebben gedaan, dat die ontsteking zo goed als verdwenen is. Natuurlijk had ik die ontsteking met een beetje hydrocortisone zalf kunnen insmeren, ik ben echter wars van zalfjes en wars van eigenlijk de meeste medicijnen, ik probeer kleine ongemakjes op een andere manier te verhelpen. Januari en Februari zijn de koudste maanden aan de Costa, tot op heden valt het door de vele zonnige dagen die er waren, erg mee met de kou. Enkele jaren geleden ben ik met mijn familie meegegaan naar de Sierra Nevada, zij gingen skieen en ik dacht aan heerlijke sneeuw-wandelingen. we gingen twee dagen i.p.v. in een dag op en neer zoals meestal het geval was, het was nl. met de kerst en we wilden van het heerlijke kerstmaal in het hotel genieten. Het overnachten was geen sukses, in het hotel werd de verwarming heel hoog gezet en zelfs als je in je hotelkamer de verwarming uit zette, bleef het daar ook veel te warm om lekker te kunnen slapen, zelfs met de ramen wat open. Overnachten in een hotel tijdens kerstdagen in de Sierra Nevada was dus voor ons "eens en nooit meer".

Gezellig is een woord ,dat eigenlijk alleen door vrouwen en een bepaald soort mannen wordt gebruikt, het woord gezel doet aan gilde denken, aan vrienden en dingen doen.Niet aan prietpraat en kletsen, ik heb tenminste geen van mijn vier zonen op het woord gezellig kunnen betrappen. Het idee achter gezellig heeft een sociale achtergrond, je moet dus niet wars van familie-reunies zijn,niet dat het gezelligheid kent geen tijd idee verdwijnt, maar dat vindt dan zijn weerslag in dingen met anderen doen, zoals bv. met motorfiets vrienden snelheid willen voelen, een ander soort snelheid dan in een auto, een snelheid die meer lichamelijk wordt beleefd, wind om je kop en door je haar. Als je als meisje wordt geboren als tweede in de rij met een vijf jaar oudere broer zoals ik en je krijgt zelf vier zonen dan hoor je eigenlijk niet meer echt bij de "dat is gezellig" kant, niet meer bij de prietpraat inhoudsloze gesprekken. Mijn vader wilde mijn voorkeur voor rustig boeken lezen doorbreken, ik moest meer de sociale kant leren kennen en daar ging ik -met frisse tegenzin- als welp geacht dol te zijn op bloemetjes determineren en spoor zoeken, nou dat werd dus helemaal niks.

De kapitein drinkt bier, heel veel flesjes bier, ploep weer een flesje in het water. dit zei een van de toentertijd 11 jaar oude tweeling. Het is dus heel lang geleden, dat wij met een drieweekse vakantie op eigen kosten konden doen wat we wilden, op het eiland blijven of een korte vakantie op bv. een van de andere Nederlandse Antillen vieren. Ons gezin bestond uit vader Koos, moeder Aukje en 4 kinderen : Roel,Harmen en de tweeling Maarten en Evert.

Wij kozen een betaalbaar reisje uit: met de Antilia alle Nederlandse Antillen aandoen. De Antilia leek meer geschikt als een rivierboot, dan als een zeeboot die de sterke passaat wind moest kunnen doorstaan. In het begin van de reis was er geen vuiltje aan de lucht, maar hoe meer wij van Curacao richting Bovenwinden voeren, des te heviger ging ons scheepje te keer , de kinderen en ik waren niet zee ziek alleen Roel zo nu en dan 'n beetje, maar die arme echtgenoot van mij wel en heel erg. Nu rook het op de boot als er maaltijden gekookt werden heel vaak naar ranzige slaolie, hetgeen ook niet zo bevorderlijk was om zeeziekte te bedwingen, toen de oversteek naar de Bovenwinden voorbij was, kwam Koos wat bij. Zodra hij op Sint Maarten voet aan wal zette was bij hem de zeeziekte verdwenen, Sint Maarten 's nieuwe hotel was pas geopend door prinses Juliana,het hele hotel was met vlaggetjes versierd. Sint Maarten is het mooiste eiland van de Bovenwinden, Eustatius en Saba zijn zeer byzonder, op Saba leken de vrouwen allemaal op elkaar herinner ik me.

De meeste mannen op de kleine Antillen werken op de grotere eilanden, op de kleine Antillen kwam zo nu en dan een rechter uit Curacao langs om burenruzies te beslechten. Koos zag als een berg tegen de terugreis op, gelukkig ging de Antilia minder erg te keer op de terugweg , zodat al met al we nog heel lang konden napraten over een reis die al gauw de bijnaam kreeg "Ploep weer een flesje in het water".

Toen ik de titel schreef dacht ik<waar heb ik die zin meer gezien?> Bij Carmiggelt?Maar noch in zijn Oude mensen, noch in zijn De avond valt, kon ik deze zin als eenvan zijn stukjes vinden, dus zal die wel aan mijn eigen brein zijn ontsproten.Toch lietdat zinnetje me niet los, ik had het ergens gelezen vroeger.Omdat ik me toch nietzoveel meer herinnerde van "De avond valt" ben ik zijn stukjes weer gaan herlezenen ik genoot opnieuw van enkele meesterlijk gestelde zinnen, zoals<Te 'sGravenhage liep ik 's middags in een vermoeide straat een schemerig buurtcafe binnen dat nog maarnet ademde>En zowaar daar stond op blz.63"Bij Schiller op het Rembrandtplein dronk ikop het terras een kop koffie. Aan het belendende tafeltje zat een grijs echtpaar met ereoud te wezen. Zulke mensen zeggen niet veel meer tegen elkaar en denken vaag aan DINGEN DIE -helaas of gelukkig- VOORBIJ ZIJN".Ik gaf mijn geheugen meteen een 10."De avond valt" is volgens mij zijn laatste uitgave, hij schrijft als nawoord bij die uitgave<mijn dagelijkse rubriek in "Het Parool" heb ik begin Januari 1980 teruggebracht tot driestukken per week.Waarom?Omdat het mij niet geheel ontbreekt aan zelfkennis, ik besef,dat de avond valt .En na het herlezen van al zijn stukjes uit <de avond valt> kan ik hem alleen maar gelijk geven, het was een wijs besluit. Voorbij is voorbij .

Giateren zou dan het uitgestelde kinderfeest van kleindochter Yasmin plaats vinden , dat kon niet op haar verjaardagsdatum 31 december gevierd worden, want oudjaar is een onmogelijke datum voor zoiets. De plaats van het feest zou boven een supermarkt zijn, er waren boven zalen ,waarvan er een of meerdere voor feesten gebruikt konden worden, uiteraard tegen betaling. Het feest begon om zes uur, toen mijn zoon en ik om half zeven daar waren was het in de boven zaal waar het feest georganiseerd werd, al een herrie van belang, het eerste wat wij deden : de baby in zijn wagen meenemen naar een rustiger hoek, de baby trok zich overigens niets van het lawaai aan, lag heerlijk te slapen, maar zijn vader en ik vonden het lawaai van onder meer bowlingbaan en vele andere lawaai aktiviteiten waar kinderen dol op zijn iets te veel voor ons gehoor en zelfs in die meest rustige hoek hadden wij soms nog moeite om een rustig gesprek te kunnen voeren. "Tja" zei ik tegen mijn zoon<dat was in mijn jeugd heel anders, wij gingen ook naar een speeltuin, daar was dan een schommel en een wip en dat was het ongeveer, we kregen een glaasje limonade en een gebakje> Nu had mijn schoondochter er ook voor gezorgd, dat er weinig zoetigheid te vinden was aan de eettafel waar tegen het einde van het feest alle 16 kinderen plus sommige ouders zich verzamelden, er werd pizza gegeten , vruchtensap gedronken en tot slot was er nog een verantwoord stukje gebak. Toen we naar mijn flat terugreden zei Maarten, <we kunnen volgende keer het kinderfeest beter in de zomer geven, dan kunnen er tuin aktiviteiten georganiseerd worden, want dit is eens maar nooit weer!> "Eens en nooit weer "zeiden we ook, toen we enkele jaren geleden de kerstdagen in een hotel in de Sierra Nevada op grote hoogte vierden en we tengevolge daarvan heel slecht sliepen.

Altijd als ik in een tube tandpasta knijp herinner ik me een klein huisje op Brakkeput in Curacao, waar mensen wel eens een "get together" hielden, inplaats van thuis iedereen te moeten ontvangen, zo'n get together was ontspannender, omdat bij thuis uitnodigen sommige belangrijke mensen niet uitgesloten konden worden. Op een dergelijke get together kwam een van de vrienden uit het huisje met een tube tandpasta waarin ondeskundig geknepen was, niet netjes vanaf beneden, maar lukraak. Hij veroorzaakte de vereiste ontspanning, want de get together liep voor geen meter, er waren onbewuste spanningen die plotseling bewust waren geworden, er kwamen onderlinge jaloerse relaties naar buiten, er werd elkaar de wacht aangezegd, kortom het "gezelligheid kent geen tijd" werd vervangen door toekomstige echtscheidings procedures en om zo te horen werd het tafelzilver al verdeeld. Een vriendin riep:"Aukje I love you" hetgeen geen Lesbische verklaring was, maar een kreet van opluchting, omdat ze nu kon gaan scheiden. Nu wordt de soep nooit zo heet gegeten als zij opgediend wordt, zij bleek later de enige te zijn die een scheiding had doorgezet, de anderen schikten zich in hun lot, dat bij nader inzien toch niet zo'n verdrietig lot bleek te zijn en het leven ging weer gewoon door met alle aktiviteiten die het in een tropisch klimaat zo goed doen zwemmen, tennissen, golfen, de "cuba libre"- rum en coca cola-spoelde weer langs het keelgat. En natuurlijk met werken, want bij de Bataafse Petroleum Maatschappij later omgedoopt tot Shell werd heel hard gewerkt .Er werd in die tijd ook aan praktische liefdadigheid gedaan, bv. curacaose begaafde kinderen die in hun koenoekoe huisje thuis weinig rustige studieruimte hadden, konden bij sommige employe's thuis komen studeren,om zonder afleiding van de buurt waarin zij woondenzich op het HBS eindexamen te kunnen voorbereiden.

Hij was het niet eens met de vele tijd die ik aan de tweeling-baby's besteedde, eerst vond hij het erg leuk voor hem en zijn twee jaar oudere broer elk een baby om als die groter werd om op te passen , op een zondagochtend zei hij "En stuur ze nu maar terug!"

Harmen vond het wel heel leuk om als er in zijn woonbuurt geasfalteerd werd, precies daar te gaan spelen, de neger portier bracht hem een keer onder de teer terug "Hier is Uw zwarte zoon", waarop Harmen zei "Jij bent zelf zwart"

Harmen werd boos als ik hem Harmpie noemde."Ik heet geen Harmpie, ik heet HARMEN"

Harmen was op heel jonge leeftijd al leergierig, toen we bij de toko boodschappen deden, zag hij op de kassabon ook staan :min 2 procent, bij een bepaald bedrag werd er 2% van je rekening afgetrokken."Mamma wat betekent procent?" Dat hoef je nog niet te weten, je zit nog maar pas op de lagere school." Harmen hield het bonnetje , bleef er naar kijken en toen we met de boodachappen in de auto stapten zei hij :"Ik weet het al , procent betekent een honderdste"

Gisteren zag ik tot mijn groot genoegen Pauw en Witteman weer teruggekeerd op TV, ik was gewend geraakt aan mijn TV dagsluiting . Vanmorgen begon weer een zonovergoten dag, heel blij met mijn verhuizing nu al weer enkele jaren geleden naar Spanje en gelukkig kan ik weer even ergens blij om zijn. De zee klotst kalm voort, het waait wel zie ik aan de toldo's van het balcon, mijn buurvrouw heeft het moeilijk met haar alleen zijn , haar man is na een zware longkanker periode ,onlangs overleden ,zij zijn 40 jaar getrouwd geweest, als ik dit al eerder in mijn blog geschreven had , mijn excuses, mijn geheugen is ook niet meer wat het geweest is. Schrijf nu zelfs de gewoonste dingen op, bv. wat ik allemaal moet doen voor ik ga slapen, anders lig ik in bed en moet er weer een paar keer uit ,omdat ik ergens nog een vergeten licht zie branden of ik denk aan de keer dat ik de computer midden in de nacht wou gaan uitzetten-die stond inderdaad aan -en ik slaapdronken met een akelige klap op de tegelvloer belandde , een klap die me enkele weken een zeer pijnlijke knie opleverde. Ettelijke keren daarna ben ik nog mijn bed uitgegaan om te kijken of de computer wel uit was , natuurlijk was die dan uit. Dus nu ligt er een briefje op mijn bureau waarop staat wat ik allemaal doen moet voor het slapen gaan. Vroeger in Curacao vertelde ik elke avond een kinder verhaaltje voor het slapen gaan, ik verzon die ter plekke in de studio en die verhaaltjes gingen altijd over "wat Hansje nu weer gedaan had"Ik had hierbij een goed voorbeeld aan mijn eigen kroost."

Vandaag heb ik geen zin om een warme maaltijd voor mezelf klaar te maken, ik brunch maar met een gebakken ei. Toen het ei in het bakpannetje gleed was ik even terug in de ontbijtzaal van de "Nieuw Amsterdam",waar de steward ons op de eerste ontbijtochtend vroeg en hoe wilt U uw gebakken ei "sunny side up?" We waren met de tweeling van ongeveer 8 maanden in New York aan boord gegaan, de twee oudste kinderen waren met mijn moeder al met de K.N.S.M. naar Amsterdam vertrokken.Het was begin 1949 voor heel weinigen een vetpot en helaas ook niet voor de pas aangenomen Shell employe's, je moest je eerst maar eens werkend bewijzen dat je echt tot de Shell familie kon gaan behoren, alvorens je salaris verbeterde. Een pret dat we op Curacao hadden met al die nieuw uitgezondenen, je kon bij personeelszaken bonboekjes van 5 gulden kopen,waarmee je diverse Shell geneugten kon betalen, je zag ze later op je salaris afrekening terug. Benzine voor de auto en eten in het Shell restaurant ging dus altijd op de pof. In het begin van onze Curacao tijd heette de Shell nog Bataafse Petroleum Maatschappy.