Beste blogvrienden, het rijmverhaal dat ik schreef van het dagboek van een kennis zijn voettocht naar Santiago de Compostella begint op datum van 28/03/2008.
Ik vraag me af of die champagne er voor iets tussen zat, maar het is lang geleden dat ik nog zo goed geslapen had. Goed uitgerust en met frisse moed, ging ik weer een nieuwe dagtocht tegemoet. Het weer was me vandaag echter niet goed gezind, ik vertrok met lichte regen en een klein beetje wind. Ik stapte rustig verder langs het kanaal, maar de regen bleef duren, en toen ik weer verder moest langs de drukke baan, kreeg ik zelfs hagelbollen te verduren. Nergens vond ik een plaatsje om te schuilen, mensenlief, zo een rotweer, je zou er van gaan huilen. Eindelijk kon ik van die drukke baan, en weer verder langs lokale,rustige wegen gaan. Mijn voeten waren door en door nat, en net toen ik Vezy bijna naderde, begon de zon te schijnen, dat was me wat!! Maar mijn geluk bleef niet lang duren, want een beetje later kwamen de regenwolken alweer gluren. En dat was niet mijn enige pech, ook de jeugdherberg waar ik normaal zou slapen, was al zes maanden weg. Om te kunnen overnachten moest ik nog 6 km verder gaan, en dus ben ik, helemaal doorweekt als ik was, maar weer op pad gegaan. Ik had mijn kilometers voor vandaag bijna gered, maar toen ik bijna aan de kerk was, werden de hemelsluizen weer open gezet. Ik kon het niet meer aan en vluchtte de kerk binnen, ik plofte neer op een stoel, ik had het nodig om mij te bezinnen. Ik barste in tranen uit en vroeg om hulp: O Lieve Heer, sta me bij, en net toen de nood het hoogste was, kwam de redding nabij. Opeens ging de kerkdeur open, en een oud vrouwrje kwam met bloemen in haar hand, de kerk binnen gelopen. Geloof het of niet, maar ik was nog nooit zo blij, en ik vroeg haar of zij geen slaapgelegenheid had voor mij. Zij gaf mij het adres van La Maison Pastoral, wat een chance, om haar te bedanken bad ik eerst nog een rozenkrans. Zij wees me de weg naar het huis waar ik moest zijn, nadat ik mijn schelp had getoond, kreeg ik de sleutel, een beter einde van de dag kon er niet zijn. Boven in het huis waren er verschillende kamers naast mekaar, er waren voldoende matrassen en die legde ik lekker op elkaar. Nu nog een hapje eten, en dan proberen om deze zeer natte dag vlug te vergeten.
Slapen in een niet verwarmde zaal en op een harde judomat, het valt niet mee, ik voelde ieder spiertje knagen dat in mijn lichaam zat. Om 6u15 ben ik maar opgestaan van de kou, een goed en degelijk ontbijt, dat was wat ik wou. Maar ik moest het stellen met een enkel kopje thee, en dus vertrok ik maar, zonder ontbijt en knapzak mee. Onderweg begon de honger toch wat te hard te knagen, en ik ging op zoek naar een bakker om de innerlijke mens wat te behagen. Ik kocht er lekker vers gebakken croissantjes, en die verdwenen maar al te vlug achter mijn tandjes. Veel wind en dreigende wolken vergezelden mij langs het mooie kanaal, en waar het canal des Ardennes overging in canal a l'Aisne, zag ik de eerste pelgrimspaal: een blauw plaatje met witte schelp eraan, en de tekst: nog 2429 km tot Saint Jacques de Compostelle te gaan!!! Ik moet zeggen, het zien van dat eerste paaltje, het doet je wat, en ik besefte dat ik nog heel wat kilometertjes te lopen had. Ik stapte verder richting Reims, langs een hele drukke baan, en kwam voor vandaag alweer op mijn bestemming aan. Vandaag wil ik een degelijk bed om te overnachten, ik hoop dat de bedstee van Hotel Victoria, de pijn in mijn knoken wat zal verzachten. Na een lekkere warme douche ben ik alweer wat bekomen, en heb ik rustig op het terras een glaasje champagne tot mij genomen. Ik heb het mij echt wel laten smaken, en was er zeker van dat ik hierdoor in Compostella zou geraken. Want thuis had een clublid gezegd: wie in Reims een glas champagne tot zich heeft genomen, mag er gerust in zijn dat hij in Santiago zal komen. Dus, maatje, je ziet, ik ben het niet vergeten, nu nog een lekker hapje eten, en dan is het na 45 km voor vandaag welletjes geweest, Moe maar tevreden en in een lekker zacht bed, geef ik mijn geest.
Na een zalige nacht in dromenland, kwam ik met tegengoesting uit mijn warme ledikant. En buiten viel het weer ook heel erg tegen, het was net of de hemel was al zijn sluizen aan het legen. Om mij tegen dit rotweer te beschermen, heb ik maar mijn poncho aangedaan, en ben ik niet langs de GR, maar langs de lokale weg op pad gegaan. De regen was echter niet van lange duur, ik ben nat geworden van 8 tot elf uur. Moedig stapte ik verder, bergaf en bergop, en steeds lag het volgende dorpje op een mooie heuveltop. Die uitzichten waren telkens adembenemend mooi, en zo viel dag 10 ook weer in de plooi. Ik wilde vanavond in een lekker warm bad, maar ik moest het stellen met een judomat. Dat wilde zeggen, geen bad en ook geen bed, dat bedierf wel een deel van de pret. Maar ik heb voor deze tocht gekozen, en besef nu wel: het leven van een pelgrim gaat niet altijd over rozen!!!
Na een bijna slapeloze nacht, word ik vandaag in Signy-l'Abbaye verwacht. Ik ging weer op pad langs een drukke baan, maar ik voelde dat het vandaag niet goed ging gaan. Ik zat bijna in Charlevilles-Mézières, maar daar moest ik helemaal niet zijn, mensenlief, quelle misère!!!!! Een vriendelijke fransman zette mij weer op de goede weg, hopelijk heb ik nu vandaag niet meer al te veel pech!! Met goede moed ging ik weer op pad, en hoopte dat ik vanavond een goede slaapplaats had. Ik wandelde verder door de prachtige natuur, het ging omhoog, het ging omlaag, maar ik genoot van elk uur. 27 km had ik voor de boeg, maar ik heb er 40 km over gedaan, en toen ik mijn bestemming had bereikt, ben ik na de maaltijd vlug onder zeil gegaan.
Om 7u45 ben ik in Fumay vertrokken, nadat ik mijn fris gewaasen kleren had aangetrokken. Ik liep rustig langs de Maas, maar dat bleef niet duren, want wilde ik het dorp Revin bereiken, moest ik eerst de drukke D988 verduren. Eenmaal het dorp verlaten, moest ik zo een 7 km in stijgende lijn, ik had nooit gedacht dat een weg soms zo lang kon zijn. Maar na het stijgen komt altijd het dalen, en ik voelde dat ik Renwez zonder problemen ging halen. Dit was het einde van dag acht, en ik hoopte op een zorgeloze nacht. Daar kwam echter niet veel van in huis, want buiten goot het water, met bliksem en gedonder, alles incluis.
Na een lekker nachtje knorren, wipte ik om 6.30 u uit mijn bed zonder te morren. Samen met mijn maatje een lekker ontbijt tot ons genomen, en ook een pic-nic laten klaar maken, om verder de dag door te komen. Al gauw brak het uur van afscheid weer al aan, maar toch nog eerst even samen op de foto gaan staan. Dan bij de grot nog even een gebed gedaan, om dan samen met mijn maatje terug naar Doische te gaan. Want daar moest ik nog mijn stempels bekomen, en daarna hebben we echt afscheid genomen. Ik heb het niet laten zien, maar het greep me aan, want nu moest ik weer in mijn eentje verder gaan. Ik stapte van het ene dorpje naar het andere, maar zag ook telkenmale het landschap veranderen. Nu eens een daling van 13 percent, dan weer een stijging van 12 percent, ik voelde het goed in kuiten en dacht: ik word hier niet verwend. In Oignies zag ik een mooi rustbankje staan, daar heb ik me aan mijn pic-nic tegoed gedaan. Na het eten heb ik nog even met een vriend gebeld, ik wilde hem nog bedanken voor de mooie kaart en de centjes die ze hadden neergeteld. Het was weer tijd om terug op pad te gaan, en zo kwam ik rond 14u20 in La Douce France aan. De weg naar Fumay ging in dalende lijn, langs rustige wegeltjes, midden door het bos, ik wist niet dat het hier zo stil kon zijn. Heerlijk, die stilte om je heen, maar door het fluiten van de vogels en zelfs de roep van een koekoek, voelde ik mij niet alleen. Vandaag ga ik op een camping overnachten, wie weet wat staat me hier te wachten. Voor mijn eten moest ik vandaag zelf zorgen, maar eerst mijzelf en mijn vuile was verzorgen. Die zalig warme douche heeft me deugd gedaan, en fris gewassen ben ik naar de super marché gegaan. Daar heb ik wat voorraad opgedaan om de inwendige mens te verzorgen, en hetgeen er overblijft is mijn ontbijt en lunch voor morgen. Nu nog zorgen dat mijn was droog geraakt, dus heb ik maar een waslijn tussen twee bomen gemaakt. Vandaag weeral 27 km gestapt en in Frankrijk aangeland. Daar zal ik tot 8 juli vertoeven, zo is het toch gepland. Beste mensen, dag 7 zit er op, ik ga in mijn bedje kruipen, want ik ben doodop.
Die goede nachtrust heeft me deugd gedaan, en om 6u ben ik opgestaan. Ik nam samen met de paters het ontbijt, en toen was het weeral tijd voor het afscheid. Met frisse moed ging ik weer op pad, en hoopte dat het weer me vandaag niet tegen zat. Ik volgede de mooie GR route, met nu eens klauterwegen en dan weer steil naar beneden. Ik moest goed kijken waar ik liep, en ja, ik ben daar ook op mijn gatje naar beneden gegleden. Al liep deze weg niet over rozen, ik ben toch blij dat ik hem heb gekozen. Op weg naar Doische langs de grote baan, moest ik opeens opzij, er reed een auto met veel getoeter heel kort bij mij. Het was een vriendin, zij was mij gevolgd, en had voor een mooie verassing gezorgd. Vermits ik in Doische niet kon overnachten, had zij om het leed te verzachten, een hotelletje geboekt in Beauraing, dat was een echte meevaller voor mij. Daarom ging ik bij de grot van Maria om haar te bedanken, en ook voor alle zieken, familie en vrienden, een kaarsje branden. Het eten in het hotel was lekker en fijn, en we sloten de avond af met een gezellig samen zijn. Weer 28 km gedaan vandaag, dat kruipt toch wel in je kleren, ik kruip maar vlug onder de wol, zodat ik weer kan recupereren.
Vandaag zet de dag niet zo goed aan, want ik zie veel wolken aan de hemel staan. Ik zet mijn tocht verder langs de oevers van de Maas, genietend van het prachtig uitzicht, maar de regen wordt de baas. Na mijn eerste regenbui te hebben doorstaan, kom ik rond 14.00 u in Dinant aan. Vandaag overnacht ik in de bekende abdij, maar ik neem eerst nog even wat tijd voor mij. Ik trek nog eventjes het stadje in, en heb ook nog tijd voor de misviering. Dan voel ik het knorren van mijn maag, en na een sober maar goed souper, hou ik het bekeken voor vandaag. 28 km komen er weeral bij, en zo is dag 5 ook alweer voorbij.
Na een zeer verkwikkende nachtrust, werd ook mijn honger door een lekker ontbijt geblust. Vooraleer weer verder te gaan, heb ik nog een woordje in het gastenboek achtergelaten, en daar vond ik toch wel een mooie tektst en tekening van een van mijn beste maten. Wat gaf me dat een warm gevoel, en bij het zien van die prent, dacht ik: wat heeft die man toch een tekentalent! Het was tijd om door te gaan, ik kwam langs velden van tarwe, koren, bieten en koolzaad, en ook wel rustige Vlaamse wegen, maar hoe dichter ik Namen naderde, kwam ik ook meer de rotsen tegen. Op een bankje langs de Maas, maakte ik op mijn gemakje mijn pic-nic de baas. Ik genoot van het mooie landschap met volle teugen, en het feit dat ik niet ver meer te stappen had, kon mij heel erg verheugen. Een beetje later kwam ik in de jeugdherberg aan, maar ik kon pas om 16.00 u op mijn kamer gaan. Ik heb van de nood een deugd gemaakt, en aan de overkant op de markt nog wat proviand aangehaald. Na het avondmaal ben ik direkt naar mijn kamer gegaan, want ik moest vandaag nog een andere uitdaging aan: het was vandaag de trouwdag van Lynsey en Kristof, twee fijne mensen, en ik wilde hen persoonlijk veel geluk toewensen. Via de DJ klonken mijn felicitaties doorheen de ganse zaal, en ik kreeg een daverend applaus van allemaal! Dit was van het goede een beetje te veel, ik kreeg er echt een krop van in mijn keel. Een emotioneel einde van een prachtige dag, en morgen gaan we weer verder met een brede lach. Vandaag weeral 21 km achter de boeg, ik hoop dat ik kan slapen tot morgenvroeg.
Na een nacht van draaien en keren, liep ik om zes uur 's morgens al te ijsberen. Ik nam samen met Broeder Alex het ontbijt, en die heeft me daarna van mijn eerste twee blaren bevrijd. Toen ik hem vroeg wat mijn onkosten waren, zie hij: bid voor mij voor nog vele gezonde jaren, dat is alles wat ik vraag, en ik aanvaardde dat maar al te graag. Tijd om afscheid te nemen en weer op pad te gaan, want 29 km stappen is niet op een twee drie gedaan. Ik stapte richting Hoegaarden, langs rustige wegen,soms wat bergop, maar dat viel wel mee, en het zonnetje stond hoog aan de hemeltop. Na Géronpont zag ik op mijn wandelweg een woonwagen staan, ik dacht bij mezelf: wat doet die hier langs de baan? Bleek het een Amssterdams koppel te zijn, die met hun hele hebben en houwen, naar het zuiden van Frankrijk trokken, om daar een nieuwe zaak uit te bouwen. Na weer een dagje stappen ben ik in Eghezee aangekomen, en moest ik er voor zorgen dat ik mijn stempels kon bekomen. Maar in Eghezee zat mijn dag er nog niet op, want om te kunnen slapen, moest ik nog 3 km verderop. De gastvrouw van de chambre d'hotes, was door mijn bezoek zeer vereerd, en zij heeft samen met mij rond 19.00 u gedineerd. De ontvangst en het lekkere eten leken wel een feest, maar het waren al twee zware dagen geweest, en rond 21.00 u was mijn kaarsje echt wel uit, en ik sliep door elk geluid.
Na een zeer goede nachtrust in kamer vier, werd mij een heerlijk ontbijt geserveerd, een pan spek met een ei of vier. Tegen negen uur ben ik naar het kerkplein gegaan, en daar stonden clubleden en familie allemaal tesaam. Mijnheer de deken heeft een mooie speech gegeven, en mij daarna een mooi kruisje en de pelgrimszegening gegeven. Met een krop in de keel wilde ik iedereen voor hun komst bedanken, en toen ik Ludoke, mijn mascotte , en de echo van mijn eerste kleinkind, een veilig plaatsje in mijn rugzak wilde geven, kon ik wel janken. Toen de ergste emoties waren verwerkt, zijn we met een bende van 25 man op stap gegaan, en kwamen rond de middag in het station van Diest aan. Daar stond een lekkere koffietafel voor ons allen klaar, maar daarna was het moment van afscheid nemen daar. Nog even met iedereen op de foto gaan staan, voor ik mijn weg met nog 3 andere companen verder zou gaan. Eindpunt van vandaag was dat ik Tienen zou halen, waar ik bij de Broeders Alexianen zou gaan slapen. Voor ik in dromenland ging verzinken, gingen wij allemaal samen eerst nog een lekker pintje drinken. Maar na een tocht van 42 km te hebben gedaan, klopte Klaas Vaak al vlug bij mij aan.
Na een bijna slapeloze nacht, begon eindelijk de grote dag, waar ik zolang had op gewacht. Ik ging de uitdaging aan om te voet naar Santiago te gaan. Rond 9 uur heb ik de huisdeur achter me dicht getrokken en ben ik richting Mol vertrokken. Ik werd aan de sporthal verwacht, en door familie, vrienden en kennissen opgewacht. Ook de Schepen van Sport was van de partij, en zelfd een journalist van de Gazet van Antwerpen was er bij. Mijn eerste stempel werd in mijn boekje gezet, en na een emotionele toespraak werd op de mondharmonika dit wijsje ingezet: "Hier staan tot afscheid...." Dit raakte mij zeer diep, maar mijn hart was zeer verblijd. Rond 11.00 uur ging ik op stap langs rustige wegen, en kwam na een paar kleine dorpjes mijn eerste eindpunt tegen. Bij moeder Maria in de Fruitkorf zou ik overnachten, maar eerst stond er een lekker menu op mij te wachten. Buiten regende het pijpestelen, maar dat kon mij op dat moment weinig schelen. Ik hoopte enkel dat als ik de volgende dag verder zou gaan, het zonnetje hoog aan de hemel zou staan. Mijn eerste 27 km zitten er op, moe maar voldaan, ben ik redelijk vlug naar mijn bedje gegaan.
Een enkele stap kan het begin zijn van een verre reis
Zo verging het ook een goede kennis van ons, hij sloot zich aan bij een wandelclub en voor hij het zelf besefte nam hij het besluit om te voet op bedevaart te gaan naar Santiago de Compostela. Dagelijks maakte hij een verslag en na zijn terugkeer vroeg hij mij of ik zijn verslagen in een boekje wilde gieten, zodat andere mensen ook konden lezen en ervaren wat hij had beleefd. Ik wilde dat wel doen en zei dat ik er een reuzegedicht van zou maken. Elke dag van zijn tocht zette ik om in een rijmverhaal , een verhaal van meer dan honderd pagina's dik. Velen hebben er al van genoten en daarom wil ik langs deze weg nog meer mensen van zijn tocht laten genieten. Veel plezier en leesgenot.
Dit gedicht schreef ik voor de 50ste verjaardag van mijn man:
50jaar! Het is me wat. Men zegt wel eens:: al zoooo oud! Maar het is meer dan dat: Met het klimmen van de jaren, Kon je heel wat wijsheid vergaren, Zorg dat je aandacht vanaf nu is gericht, Op de tijd die voor je ligt. Nu begint jou tweede jeugd, Voel je jong en wees verheugd. 50 jaar! Het is haast niet te merken, De jaren helpen blijkbaar je charmes nog te versterken. Hopelijk mag jou toekomst nog vele jaren gedijen, En kan je nog lang genieten van al je liefhebberijen. Bij deze bijzondere dag sta ik even stil, Geluk, gezondheid en blijdschap is wat ik je wensen wil. Laat je zorgen voor morgen, Want vandaag is een dag, Waarop je enkel feesten mag! Hollen, vliegen, draven, Dat is het dagelijkse gedoe, Neem vandaag je gemak er eens van, En maak je niet te moe. Bedankt voor wie je bent, Voor alles wat je doet, Altijd recht uit het hart, Nooit omdat het moet. Als jij meervoud zou zijn, dan ben jij: Alle stralen van de zon, Alle rozen van het land, Alle sterren van het heelal, Maar, jij bent geen meervoud, Jij bent geen zon,geen ster, geen roos, Jij bent jij, En dat enkelvoud is alleen van mij! Ik wens je de komende jaren veel vreugde en zonneschijn, Zodat je elke dag opnieuw tevreden en gelukkig kunt zijn.
Deze tekst heb ik niet zelf geschreven, maar wel de kleindochter van een dierbare nonkel, die ons veel te vroeg werd ontnomen:
Vake,
Elke keer als ik een knuffel gaf, sloeg ik die op in mijn hoofd. Elke keer als ik je zag lachen, sloeg ik dat op in mijn hoofd. Elk moment dat ik bij je was, sloeg ik op in mijn hoofd. Maar toch is het moeilijk om al die momenten nu naar boven te halen. En gaat mijn vreugde alleen maar dalen. Ik weet niet wat ik nu moet denken en of ik het wel geloof, Veel kan ik je niet meer schenken, maar er is 1 ding dat ik je beloof. Ik zal je missen, elke dag, Of dat nu wel of niet mag. Ik weet niet of je ons ziet, Maar weet wel, wij hebben nu allemaal verdriet.
50 jaar geleden, zijn jullie samen in het huwelijk getreden. Jullie bootje begon te zeilen over de grote zee van het leven, en onderweg kwamen jullie zon, wolken en af en toe wat stormen tegen. Maar uiteindelijk heeft jullie bootje alles goed doorstaan, dit gouden jubileum is het bewijs dat jullie liefde voor elkaar, altijd is blijven bestaan. Wat is het mooi om na zoveel jaar, nog steeds te schitteren als een gelukkig paar. 50 jaar samen, in goede en slechte dagen, maar steeds zijn jullie elkaar blijven behagen. 50 jaar van samen leven en samen werken, niemand baas en niemand knecht, dat is enkel voor de sterken onder ons weggelegd. Ja, jullie hebben het wel degelijk bewezen: 50 jaar van liefde en trouw, samen hand in hand, dat is de voorwaarde voor een lange huwelijksband. 50 jaar samen, het is een niet geringe tijd, met ups en downs, veel plezier en soms wat spijt. Maar nu hebben jullie wel een hoogtepunt bereikt, waarop een gouden mijlpaal prijkt. Vandaag is een heel speciale dag, misschien met een traantje, maar zeker ook een lach. We hebben alles mooi versierd, want vandaag worden jullie gevierd! Voor jullie, lieve mensen, kunnen wij niets anders wensen, dan geluk en voorspoed, jaar na jaar, en blijf nog heel lang bij ons en bij elkaar! Wij wensen jullie een heel fijne dag, op deze vijftigste huwelijksverjaardag!
