Rond 6u15 stond ik op en maakte ik me klaar,

ik zag er wel wat tegenop, want vandaag moesten we afscheid nemen van Antonio, en dat viel me zwaar.

Na het ontbijt zijn we vertrokken uit Mussidan,

ik trok nog een laatste foto van Antonio onder een oude eik, een herinnering die ik zal koesteren, wees daar maar zeker van.

Met zijn drieën gingen we op weg naar het station,

en vroegen aan een voorbijganger of hij van ons samen een foto maken kon.

Daarna was het tijd om afscheid te nemen,

Antonio en ik omhelsden elkaar, we begonnen spontaan te wenen.

Twaalf dagen is hij bij ons geweest,

we zullen hem missen, ik nog het meest!!!

We vertrokken verder met ons twee, maar er werd niet veel gezegd,

het afscheid deed pijn, zoals ik daarjuist al heb uitgelegd.

We liepen langs het park van het kasteel van Bassy,daarna een heel stuk langs een autoweg,

vervolgens moesten we een bos door en daarna hadden we weer asfaltweg.

In La Caty passeerden we langs een tuin en een man riep ons toe:

willen jullie graag kersen hebben voor onderweg, hier is een zakje, tast maar toe!!!

Dat lieten we ons geen twee keer zeggen,en Guy kroop de ladder op,

en hij maar plukken, ons zakje helemaal vol, ze vielen zelfs tot op mijn kop.

Wij bedankten deze vriendelijke mijnheer,

hij wenste ons nog veel geluk op onze tocht, en hopla, daar gingen we weer!!

We keken mekaar aan en schoten beiden in de lach,

we dachten allebei hetzelfde, als dat Antonio nu nog maar eens zag!!!

We hadden dit al eens eerder stiekem gedaan,

en nu boden ze het ons zo maar van tevoren aan!!!

De kersen zijn lekker dik en sappig en smaken erg goed,

en na een korte kersenpauze, gaan we weer verder met goede moed;

We trekken door de velden en door het bos, nu eens links dan weer rechts, door de wijngaarden en daar gaat het ferm omhoog.

Maar eenmaal boven zijn de uitzichten adembenemend mooi, dat hoeft toch geen betoog.

Maar we moesten natuurlijk ook weer terug naar beneden, en de afdaling was zeer steil,ik voelde het aan mijn knie.

De ganse dag had ik al last van pijn, ik hoop dat ik niet te veel afzie.

We stappen verder en komen aan de grens van Dordogne en Girande, twee Franse departementen.

We passeren langs een camping met alleen maar tenten.

Een beetje later komen we in Saint-Foy-la-Grande aan,

we gaan direct naar het Office de Tourisme om te vragen of ze het huis van de pelgrims weten staan.

Ze zeggen ons waar we moeten zijn, maar wat is onze verbazing groot,

als we daar aankomen ligt het halve pelgrimshuis in de schroot.

Ze waren er sanitaire werken aan het doen, daar slapen ging dus niet,

Guy was in alle staten, van woede beefde hij als een riet.

Er zat niets anders op dan naar die camping te gaan,

Guy kon slapen in zijn tent, maar ik moest tevreden zijn met een afdak waaronder de grasmaaiers staan.

Ik was moe en mijn knie deed pijn,

ik was al blij dat ik een dak boven mijn hoofd had, meer moest dat niet zijn.

We namen een lekkere douche en we voelden ons weer terug blij,

Guy ging boodschappen doen, en de vuile was die pakte ik voor mij.

Ondertussen legde ik ook al een slaapplaats voor morgen vast,

hopelijk beter dan vandaag, want dat slaapmatje haal ik niet zo graag uit de kast.

Rond 19.00 u was Guy met het eten gearriveerd,

ik was benieuwd wat hij nu weer had geprepareerd.

Oh, mens, het is toch niet te geloven,wat een rare eetgewoontes houden die Fransen er toch op na,

Zuurkool met worst, tegen heug en meug heb ik het opgegeten, maar bij iedere hap, braakte ik bijna.

Rond 22.00 u ben ik maar op mijn matje gekropen,

misschien dat ik toch wat kan slapen, laat het ons hopen.

02-04-2008 om 13:08 geschreven door besoto

Ondanks het onweer van vannacht,

had ik toch nog een redelijke nacht.

Na het ontbijt zijn we van de camping vertrokken,

hopelijk blijven we van onweer gespaard en maken we niet te veel brokken.

De tocht vandaag is niet zo zwaar,

maar dat mag ook al wel eens, want 's avonds wordt je het toch gewaar.

We lopen een hele tijd langsheen het spoor,

dan moeten we weer links, dan rechts, en dan weer rechtdoor.

De weg loopt redelijk vlak, maar af en toe zit er wel een klimmertje bij,

maar daarna gaat het steeds weer naar beneden, en dat stemt ons altijd weer blij.

We komen in Saint-Louis-sur-l'Isle aan de kerk aan,

daar kregen we een discussie over de te kiezen baan.

We kozen voor St.Front-de-Pradaux, en daar kwamen we rond de middag aan,

dat kwam goed uit, want daar was een mooi pleintje met een bank, en dan hebben we daar onze pic-nic maar gedaan.

We gingen verder naar Mussidan langs de gewone baan,

en kwamen al spoedig aan het huis voor Pelgrims aan.

We konden met ons drieën boven slapen,

beneden sliep een Hollander uit Friesland en een Duitser ,die met de fiets was aangekomen, ik vond het maar twee rare apen....

We fristen ons wat op en hebben eerst maar boodschappen gedaan,

nadien zijn wij ook nog naar het station gegaan.

Zo wist Antonio waar hij morgen moest zijn,

van hieruit zou hij vertrekken met de trein.

We dronken nog een fris colatje in een bar-café,

en pikten daar nog vlug een voetbalmatchke mee.

Rond 19u was het tijd voor ons diner,

na de afwas trok ik naar mijn kamer en nam mijn dagboek mee.

Tot 21u30 heb ik in mijn dagboek geschreven,

maar toen moest ik stoppen, want ik kon niet meer onthouden waar ik was gebleven.

02-04-2008 om 13:03 geschreven door besoto

Vandaag hebben we om 7u15 Périgueux verlaten,

we moesten eerst terug naar de grote rotonde, vooraleer we op de juiste route zaten.

Vandaag konden we nog eens een stuk via de mooie GR route gaan,

Maar daarmee was het ook met de goed begaanbare weg gedaan.

Door het bos omhoog,dan langs smalle paadjes weer naar beneden,

onze benen en knieën hebben al flink geleden.

We kunnen de GR tekens volgen tot in Chautalande, aan de abdij,

daar gaan we even binnen en zien er zingende paters in een lange pij.

We houden er een half uurtje rust,

want van al dat klimmen en dalen raak je wel uitgeblust.

We zetten onze weg weer verder en komen langs een rivier,

de natuur is echt wel prachtig hier.

We lopen verder langs het water tot aan de kerk van Saint Astier.

Deze zijn ze aan het verbouwen, dus we kunnen er niet in. Oh nee!!!

Daar gaat onze rust, ik ben teleurgesteld,

en na al dat geklim ben ik echt wel uitgeteld.

Maar ja, niet aan te doen,

we zullen er dan nog maar een paar minuutjes bij moeten doen.

Een beetje later komen we op de camping aan,

daar kunnen we in een bungalowtent de nacht in gaan.

We fristen ons eerst wat op,

en gingen dan naar een winkel op zoek, met Antonio op kop.

Ik ben benieuwd wat er vandaag op het menu zal staan,

het zal weer wel spagetti zijn, daar kun je van op aan.

Het was vandaag weer een zware dag,

ik hoop dat ik weer goed slapen mag.

Zoveel omhoog en naar beneden, dat kruipt wel in uw kleren,

wij kruipen al om 9 u in bed om goed te kunnen recupereren.

Rond 1 u schrok ik wakker van hevige regenval,

vergezeld van een luide donderknal.

Het onweer ging vlug over, ik hoorde enkel in de verte nog wat gehommel,

en het duurt niet lang voor ik terug in dommel.

02-04-2008 om 12:56 geschreven door besoto

We hebben allemaal zalig geslapen,

en ik ging eens kijken hoe ver het stond met die andere twee apen.

Die waren ook al helemaal geladen,

en dus konden we iets na zeven uur Sorges achter ons laten.

Vandaag ging het meestal langs de gewone baan,

Dat was veel gemakkelijker om te gaan,

We gingen met een flinke pas, dorpje in, dorpje uit,

maar een beetje later was het mooie verhaaltje uit.

We zagen nergens geen wegwijzers meer staan,

en we kozen natuurlijk de verkeerde weg om in te slaan.

Na een kilometer of twee stopte de weg,

dus moesten we ook weer twee kilometer terug, dat was brute pech!!

Uiteindelijk zaten we weer op de juiste baan,

maar een beetje verder was het met de goede baan gedaan.

Ons parcours ging weer verder door het bos,

en de steile hoogtes die we moesten overwinnen, maakten al onze spieren los.

Bij het afdalen deden ook de knieën weer ferm zeer,

ik zal maar zorgen dat ik ze vanavond goed insmeer.

We komen binnen in Perigueux en zien een hele mooie kathedraal,

ik ga er even binnen en brand een kaarsje voor ons allemaal.

Vandaag overnachten we in de Foyer,

en we hebben geluk, ook hier kunnen we naar het voetbal kijken op de TV.

Vanavond eten we een kleinigheid in het restaurant,

het moet niet elke dag komen van Guy zijn hand.

Na het voetbal zijn we met zijn allen,

als een blok na twee minuten in slaap gevallen.

02-04-2008 om 12:53 geschreven door besoto

Het onweer van vannacht is wel vlug voorbij gegaan,

maar ik heb toch niet te veel ogen dicht gedaan.

Iets na zes uur liep ik al weer rond.

Ik ging naar mijn kompanen kijken en die voelden zich ook wel en gezond.

We namen een licht ontbijt

en rond zeven uur namen we van de camping afscheid.

Het eerste stuk ging al steil omhoog, richting grote baan.

We volgden een tijdje deze N21,maar kortnadien moesten we alweer een zandweg inslaan.

En toen begon het liedje weer van voor af aan.

Eerst moesten we links, dan weer rechts, dan het bos of een veldweg ingaan.

Enige tijd later moesten we langs een mooie landweg gaan,

en daar zagen we een paar bomen met dikke zwarte kersen aan staan.

Guy riep: mannen kijk hier, cérises, daar kon hij niet aan weerstaan.

Hij begon te plukken, zijn hoedje helemaal vol, en wij schoven ook met ons petje aan.

Wij waren volop van die lekkere kersen aan het genieten,

toen er plots een auto stopte, dat was efkes verschieten!!!

Het raampje van de wagen rolde naar beneden en een heer vroeg of het lekkere kersen waren.

Antonio antwoordde natuurlijk : ja, zijn het misschien uw kersen mijnheer, die wij hier vergaren?

De heer zei heel droogjes: inderdaad, heren, dit is mijn land.

Ik hoop dat jullie hier wel toevallig zijn beland.

Antonio antwoordde met een uitgestreken gezicht: excuseer ,mijnheer, wij hebben vanmorgen bijna geen ontbijt genomen,

en wij hadden dringend iets nodig om te bekomen.

Nogmaals onze excuses en "merci beaucoup"!!!

De man keek ons dan goedkeurend aan en toen ging zijn raam weer toe.

Wij proestten het van het lachen uit,

en kwamen de eerste minuten geen stap meer vooruit.

Toen we een tijdje later wat waren bekomen,

hebben we onze route maar weer opgenomen.

We hadden nog wat kilometers te klaren,

eer we op onze bestemming waren.

We gaan weer verder langs de bossen en de velden en passeren ook een boerderij,

daar hing een plaatje  met Sorges ,en een pijltje naar links erbij.

We vervolgen onze weg en een beetje later komen we in Sorges aan.

We kunnen vandaag weer naar een pelgrimshuis gaan.

Het huis bevindt zich vlak achter de kerk,

een dame geeft ons de kamersleutel en zorgt voor het inschrijfwerk.

Als we vragen wat we moeten betalen,

zegt zij heel vriendelijk dat we dat zelf mogen bepalen.

We gaan een beetje later onze kamers inspecteren,

maar we zien al direct dat hier niets valt te reclameren.

Alles is er netjes verzorgd en heel rein,

meer moet dat voor ons niet zijn.

Ondertussen is het al een stukje na de noen,

hoog tijd om boodschappen te gaan doen.

Antonio en Guy nemen dat voor hun rekening

en vonden het niet erg dat ik even naar de kerk op bezinning ging.

Ik had daar bij het aankomen een mooie moderne kruisweg gezien,

en die wilde ik graag eens van naderbij bezien.

Na het douchen trok ik met Antonio naar het café,

want er was weer voetbal op de TV.

Het kokerellen laten we over aan Guy, hij kan er wel wat van,

en hij is toch geen grote voetbalfan.

Tegen zeven uur zou hij het avondeten maken,

en ik ben er nu al zeker van, dat zal weer smaken.

Voor de afwas stond ik op de eerste rij,

en daarna haalden we buiten op een bankje ons kersenverhaal er nog even bij.

Kort na negen uur verlangden we allen naar ons bedje, lekker zacht,

hopelijk wordt het nu een veel betere nacht.

01-04-2008 om 14:17 geschreven door besoto

Om 6 u stond Guy al aan ons bed,

hij had zijn wekker zo vroeg gezet.

Antonio en ik hadden nog niet veel zin,

maar toch pakten we onze rugzak maar weer in.

Rond 7 u vertrokken we uit het klooster, en het is echt waar,

na vele dagen van snikhete temperaturen, hing er nu een dik pak wolken klaar.

Hopelijk blijft het vandaag toch nog droog,

want het is zo al moeilijk stappen door al die velden en weien, dat hoeft toch geen betoog.

Onze wegeltjes gaan weer flink in stijgende lijn,

en bij het afdalen doen de knieën geweldig veel pijn,

Dat wordt vanavond goed insmeren,

zodat ze weer terug kunnen recupereren.

Na een paar uur stappen door bos en hei,

houden we een half uurtje rust in een open wei.

Daarna gaat het weer verder door de velden en smalle paden,

en ondertussen zie ik dat de hemel begint te laden.

Ik hoop dat we nog voor de regen op bestemming zijn,

want nu nog nat worden vind ik niet zo fijn.

Kort na de middag kwamen we aan het Office de Tourisme aan,

we kregen onze stempel en zijn naar de eerste de beste kroeg gegaan.

Toen Antonio op de kaart pizza zag staan,

kregen wij hem hier met geen stokken meer vandaan.

Hij bestelde pizza voor ons allemaal,

en het was ontzettend lekker, we verorberden hem helemaal!

Daarna hebben we eerst onze inkopen gedaan,

en met onze doos vol winkelwaar, zijn we naar de camping gegaan.

We werden vriendelijk ontvangen door de dame van het bureel,

we konden slapen in een bungalow aan de prijs van 10 euro ,dat was niet veel.

We namen elk een frisse douche en keken daarna naar het voetbal op TV,

ondertussen had onze Guy weeral gezorgd voor een fijn diner.

Rijst met groenten en verse worst, hij had zelfs voor een dessert gezorgd.

Wij waren content dat we zo goed werden verzorgd.

Als tegenprestatie ruimden wij alles op,

zo hadden we morgenvroeg geen zorgen aan onze kop.

We pikten nog vlug een voetbalmatchke mee,

maar rond de klok van tienen, vielen mijn oogleden toch weer naar benee.

We zijn tevreden dat de dag nog goed en droog is verlopen,

maar dat zullen we deze nacht zeker moeten bekopen.

Ik lig juist in mijn bed en hoor de regen vallen,

En even later begint ook de donder te knallen.

Ik leg mij op mijn andere zij,

en denk: hopelijk is dit onweer vlug voorbij.

01-04-2008 om 14:13 geschreven door besoto

Zo een lekker nachtje slapen, dat heeft deugd gedaan.

Na het ontbijt gaan we rond 7u30 er weer met frisse moed tegenaan.

Vandaag volgen we nog eens de Historische Route,

Wie weet wat voor obstakels we nu weer gaan ontmoeten.

Mijn gedachten waren nog niet koud,

of daar verscheen al het eerste oponthoud.

We moesten door een bijna niet gebruikte en met doornen begroeide baan,

we stuurden Antonio op kop, zodat hij met zijn stok de doornstruiken eerst stuk kon slaan.

De etappe van vandaag was erg zwaar,

en we waren enkel aangewezen op elkaar.

Na een paar uur te hebben gestapt door kronkelende wegen,

kwamen we eindelijk nog eens een asfaltbaan tegen.

Het deed goed om nog eens vaste grond onder je voeten te voelen,

dat stapte veel makkelijker in plaats van altijd door het zand te moeten woelen.

We kwamen nog eens in een dorpje aan,

en besloten om even rust te houden en in een cafeetje binnen te gaan.

Daarna trokken we weer verder, maar opeens was het met asfalt alweer gedaan,

we moesten weer het bos en kleine veldwegels ingaan.

We stuurden Antonio weer met zijn stok op kop,

en wij kwamen wel wat achterop.

Het was echt moeilijk om er door te lopen,

maar de schaduw deed ons goed en liet ons hopen,

dat het allemaal wel goed zou aflopen.

En inderdaad, na een tijdje kwamen we weer terug op een baan,

daar stond een pijl die zei dat we voor Sainte Marie de Frugie nog even naar rechts moesten gaan.

Zo gezegd, zo gedaan,

en een beetje later kwamen we aan het klooster aan.

We hebben ons aangemeld, en een dame is met ons meegegaan,

een beetje verder wees ze ons de kamers aan.

Guy had geluk, die kreeg een kamer alleen,

ik had pech, want ik zat de hele nacht met het gesnurk van Antonio om me heen.

We zullen maar proberen er het beste van te maken,

en als ik echt niet kan slapen, ga ik wel een flesje kraken.

We gingen douchen en hebben onze vuile was in de week gezet,

en terwijl die aan het trekken was, rustten we even uit op ons bed.

Om half zeven werden we verwacht voor het souper,

en dat viel goed mee, we kregen een lekker drie gangen diner.

Nadat we onze was nog hadden gedaan,

wilden we vandaag op tijd naar bed toe gaan,

Maar onze gastvrouw had gasten en zat onder ons open raam lustig te lammeren,

en daar lagen wij te draaien en te keren.

Na middernacht zijn ze eindelijk naar binnen gegaan,

en konden wij de nacht ingaan.

01-04-2008 om 14:10 geschreven door besoto

Zo een korte en warme nacht is niet veel waard,

om 5u30 werd ik al wakker van het gehinnik van een paard.

Om 6 u ben ik maar opgestaan,

en ik vroeg aan mijn kompanen hoe het hen was vergaan.

We maakten onze rugzakken weer stapklaar,

en na het ontbijt sprongen we alweer op de kaar.

Rond 7 u verlieten we ons zomerverblijf,

we voelden elke pijnlijke knook in ons lijf.

De ganse dag ging het weer op en neer,

op sommige momenten voelden we onze knieën niet meer.

Maar als je dan rondkijkt hier in deze prachtige natuur,

vergeet je alles en geniet je , uur na uur.

Wat een geluk dat ik al veel foto's heb gemaakt,

zo kunnen de thuisblijvers toch ook een beetje meegenieten van wat we allemaal hebben meegemaakt.

Stilaan liep het tegen de middag aan,

en spraken we onze pic-nic aan.

Na Poutinau haddden we nog ongeveer 2 km te gaan,

maar aan de kruisbaan zagen we geen enkele wegwijzer meer staan.

Op eigen houtje durfden we het niet wagen,

dus hielden we een auto tegen om de weg te vragen.

We moesten rechtsaf en nog een keer steil omhoog en dan nog naar beneden,

en dan was het ergste voor vandaag weeral geleden.

In Flavignac aangekomen wilden we eerst onze kelen spoelen,

want door de warmte en het zware parcours, begonnen die wel droog aan te voelen.

We hebben een paar cola's en een paar pinten gedronken,

en samen op een goede afloop geklonken.

Daarna gingen we verder naar het gemeentehuis,

daar kregen we de sleutel van de pelgrimsrefuge en onze stempel incluis.

Nadat we ons in de refuge hadden geinstalleerd,

voelden we dat onze pic-nic ook al was verteerd.

Guy en Antonio gingen voor het eten zorgen,

en terwijl stippelde ik de route uit voor morgen.

De mannen hadden echt hun best gedaan om er wat van te maken,

ik heb het mij in elk geval goed laten smaken.

Na het eten heb ik de afwas voor mijn rekening genomen,

zo konden mijn collega's ook effe bekomen.

Na dat we alles hadden opgeruimd,

gingen we nog even buiten zitten en vergeleken we  wie er al het meeste was gebruind.

Het was toch weer een aangename dag,

ik hoop nu wel dat ik vannacht wat beter slapen mag.

01-04-2008 om 14:07 geschreven door besoto

Vandaag zijn we na het ontbijt om 7u45 vertrokken uit Saint Leonard,

We gingen richting Limoges, en na 2 km waren de eerste klimmen al weer daar.

7 km  stappen in stijgende lijn,

ik denk wel dat er leukere dingen zijn,

maar na het klimmen komt altijd het dalen,

we zullen het ook deze keer wel halen.

Bij het binnenkomen van Ejeaux juichten we allemaal spontaan,

want we zagen daar een mooie bank in de volle schaduw staan.

Het was nodig om even uit te blazen,

want in deze temperaturen stappen, het is bakken geblazen.

Na een halfuurtje rust bonden we onze rugzakken weer aan,

en besloten we om weer wat verder te gaan.

Drie dorpjes verder zijn we in een wei gestopt,

om te kijken wat we als pic-nic in onze rugzak hadden gepropt.

We moesten het stellen met wat hesp en een stukje brood,

maar daarvan ga je zeker niet dood.

We hielden weer een half uur platte rust,

want met zo een hitte is dat echt een must.

We moesten nog maar 1 km tot onze eindbestemming gaan,

en dus gingen we er nog even flink tegen aan.

We hoopten dat we in Solignac snel een mooie plaats zouden vinden om te overnachten,

maar eer ze iets voor ons gevonden hadden, moesten we wel heel lang wachten.

uiteindelijk kwamen we terecht bij vriendelijke particulieren,

die boden ons hun open veranda aan, maar het was juist naast de wei van de dieren.

We waren te moe en het was veel te warm om nog verder op zoek te gaan,

dus namen we hun aanbod zonder nadenken aan.

We spreidden ons matje uit op de betonnen vloer,

en gingen ons daarna wassen met een emmer water op de koer.

Ondertussen was Guy in het dorp om eten gegaan,

en hebben Antonio en ik al de vuile was gedaan.

Guy kwam terug en zei: mannen ,vandaag is het nog maar eens spagetti met paté of tonijn.

Maar een pelgrim mag niet kieskeurig zijn.

We hadden eten, dat is wat telt en zo blijven we op de been.

Na het avondmaal hebben we de volgende route al eens bekeken: waar gaan we morgen heen?

Rond half elf waren we moe en volledig uitgeblust,

we waren dringend toe aan een beetje rust.

Daar lagen we op een betonnen vloer en dunne matrassen,

maar ja, moeilijk gaat ook, we moesten ons maar zien aan te passen.

Door de warmte lukte het mij niet goed om in te slapen,

en ik werd ook verstoord door het gesnurk van Antonio en het gebleit van de schapen.

Ik lig constant te draaien, heen en weer,

maar uiteindelijk vallen ook mijn blaffeturen neer.

01-04-2008 om 14:04 geschreven door besoto

Na  een heerlijk nachtje slapen, ben ik om 6u opgestaan.

Ik zette alvast het vuur om thee te maken aan.

Het ontbijt was niet zo een festijn,

we moesten ons stokbrood soppen in de thee , wilde het eetbaar zijn.

Rond 7 u hebben we Marcheix achter ons gelaten,

en gingen we weer op pad, samen met mijn twee andere maten.

Net zoals de voorbije dagen kregen we weer zware kost te verteren,

en moesten we ons lichaam tegen de hete zon verweren.

Bergop,bergaf, dwars door weide en velden, zandweg in, zandweg uit,

Het was volop hooitijd, en het water spoot mijn pikkende ogen uit.

Gelukkig konden we af en toe wat in de schaduw lopen,

maar het was nooit voor lang, want het zonnetje kwam er altijd weer terug doorgekropen.

In Les Billanges rustten we even uit op de trappen van de kerk,

het was nodig, want er volgde nog zwaar werk.

We zetten onze weg voort langs een steile kasseienbaan,

het was niet simpel om daar tegen op te gaan.

Met veel moeite geraakten we tot boven,

maar het is ons gelukt, dank U Heer, we zullen U vanavond loven.

Rond een uur of elf kwamen we Dagnon binnen,

hier gingen we even rusten, daar moesten we niet over verzinnen.

Ook de honger begon stilaan te knagen,

en we wilden ons graag aan een omeletje wagen.

Dat lekkere eitje heeft ons goed gedaan,

en zo konden we er voor de laatste 10 km weer tegenaan.

Onze weg ging weer door het bos en langs holle wegen,

we kwamen ook een rivier en een meertje tegen.

Uiteindelijk belandden we op de D39, nog eens een gewone baan,

en daar zagen we het plaatje van Saint Leonard de Noblat staan.

In het Office de Tourisme hebben we onze stempels verkregen,

en hebben we ook de sleutels van de refuge Saint Leonard gekregen.

Naar het schijnt zou daar een Hollandse dame logeren,

dat vond ik wel leuk, dan kon in eindelijk nog eens in het vlaams parleren.

We kwamen in de refuge aan,

en hebben onmiddellijk onze rugzak afgedaan.

Na zo een hete en zware dag  was dat een hele opluchting,

nu maar vlug op zoek naar een lekkere verfrissing.

Na het douchen zijn we om boodschappen gegaan,

want die moeten iedere dag worden gedaan.

Terug in de refuge, konden we al snel aan tafel gaan,

en het eten van vandaag sprak ons ook wel aan.

Ondertussen hadden we ook Gerty, de Hollandse dame, leren kennen,

Ze kwam uit Zeeland, en was hier de streek met de fiets aan het verkennen.

We hebben met haar gezellig nog wat nagepraat,

en voor we het wisten was het weeral laat.

01-04-2008 om 14:00 geschreven door besoto

Vandaag zijn we om 6u30 opgestaan,

en na een lekker ontbijt kunnen we er weer tegen aan.

We volgen niet de route die we eigenlijk moesten gaan,

maar gingen wel langs de gewone baan.

Dokter Jean had  ons deze route gegeven,

want de oorspronkelijk te volgen weg was met doornstruiken omgeven.

Ook al hadden we nu goede weg om te gaan,

er kwamen toch weer een paar serieuze beklimmingen aan.

Met moeite geraakten we tot boven,

maar eenmaal boven op de top, was het uitzicht niet te geloven.

Zoals je weet schiep God Hemel en aarde, en neem maar van me aan:

hier heeft Hij echt wel zijn best gedaan.

Vandaag moesten we een temperatuur van 40 graden trotseren,

de hoogste tijd dus voor de kelen te smeren.

Na een half uurtje rust waren we een beetje terug op adem gekomen,

en duurde het niet lang meer voor we op onze bestemming zouden komen.

Na een laatste maal klimmen en dalen konden we Marcheix binnen stappen,

het werd tijd, want we moesten allemaal naar adem happen.

In de eerste de beste bar ploften we neer,

we hadden echt bijna geen adem meer.

Met een lekkere frisse pint smeerden we onze droge kelen,

je voelde zo je wonden helen.

Vandaag konden we overnachten in een gite d'étape, netjes verzorgd en zeer mooi,

zelfs de dekens op de bedden lagen in de plooi.

We lieten het water van de douche wat langer stromen,

dat was wel nodig om van die zware tocht te bekomen.

Toen we opgefrist waren trokken we propere kleren aan,

en we beslisten om op restaurant te gaan.

Het was tenslotte zondag en vandaag waren we met spagetti niet tevree.

We kozen een leuk restaurantje uit en voor 20 euro de man bestelden we een 4-gangen diner.

We aten eindelijk nog eens lekkere frietjes, na meer dan dertig dagen,

en of dat smaakte, dat moet je niet vragen!!!!

Mensenlief, wat hebben we gefret!

We geraakten nog amper tot aan ons bed.

Mijn maten moesten dringend rusten, ze waren helemaal uitgeteld.

Maar ik heb eerst nog even met het thuisfront gebeld.

Daarna was het ook voor mij genoeg geweest,

ik kon niet meer, na zo een lekker eetfeest.

01-04-2008 om 13:57 geschreven door besoto

Om 6u30 klopte Guy al op onze deur , gepakt en gezakt, klaar om te gaan,

maar wij wilden eerst nog ontbijten, een boterham met een lekkere banaan.

Rond half acht hebben we de camping verlaten,

en begonnen we aan onze nieuwe dagtocht, samen als drie echte maten.

Vandaag was het weer goed klimmen en dalen,

en de zon had er geen probleem mee om de dertig graden te halen.

Daarbij nog een zware rugzak om te dragen,

je zou van minder beginnen zagen.

We volgden zo goed mogelijk ons spoor,

nu eens rechts, dan weer links, soms rechtdoor.

De mooie vergezichten stemden ons blij,

en de hitte die namen we er maar bij.

We kwamen in Benevent aan maar moesten nog verder omhoog tot aan de kerk,

hopelijk was dit het laatste klimwerk.

Daar kregen we de sleutel van het pelgrimshuis,

We kwamen bij een Franse dokter terecht, Guy voelde er zich direkt thuis.

Die twee taterden er op los, niet normaal,

ondertussen zorgde de vrouw des huizes voor drinken voor ons allemaal.

Nadien hebben wij ons op ons gemakske in de kamer geinstalleerd

en ook nog maar eens een waske geplaceerd.

Onze kleren stonken naar het zweet,

wat wil je, het is overdag echt heet.

Als avondmaal aten we brood en kaas,en een glaasje wijn,

meer moest dat echt niet zijn.

Rond 20.00 u ging ik op de uitkijk staan,

want normaal kwam rond dat uur Marcel op zijn moto bij ons aan.

Maar na een half uur stond ik daar nog te loeren,

ik geraakte bijna over mijn toeren.

Maar gelukkig een beetje later was hij daar,

we waren blij dat we mekaar zagen en omhelsden elkaar.

We zijn samen naar een cafeetje in het dorp gelopen,

want Marcel wilde heel graag weten hoe mijn tocht tot nu toe was verlopen.

Door ons gebabbel vloog de tijd voorbij,

en tot afscheid gaf Marcel een mooie kaart, nieuwe sokken en een zalfje aan mij.

Terug in mijn kamer aangekomen zette ik mij op een stoeltje neer,

want de tekst die op de kaart stond pakte mij weer:

Beste Ludo,

Je bent nu al een maand onderweg,

hopelijk met niet al te veel pech.

We laten dag en nacht een kaarsje branden,

zo kom je, gezegend, door alle landen.

Laat af en toe eens weten,

waardat je hebt gezeten.

Geniet van je lange trip,

ook al heb je soms een dip.

We wensen je nog veel goede moed,

en tot slot, van iedereen een dikke toet!!!

Als je zoiets leest, dan springen de tranen in je ogen en doet het goed te weten,

dat er heel veel mensen je nog niet zijn vergeten.

Ondertussen was het de hoogste tijd om naar bed te gaan,

maar ik heb toch nog eerst een rozenkrans gedaan.

01-04-2008 om 13:52 geschreven door besoto

Zoals ik het had verwacht,

was dit een bijna slapeloze nacht.

Mijn ganse lijf deed overal zeer,

het bidden van de rozenkrans heeft me niet geholpen deze keer.

Rond 7 u wilde Guy mij komen wakker maken,

maar ik had al bijna mijn hele rugzak ingeladen.

Vandaag vertrokken we dus wel heel vroeg,

maar we hadden een zware tocht voor de boeg.

We gingen weer omhoog en omlaag langs kleine paden en wegen,langs een mooie rivier,

Beste mensen, wat is het mooi hier!!!

We stapten rustig verder, uur na uur,

en genoten ondertussen van de warme zon en de mooie natuur.

Gelukkig konden we af en toe eens in de schaduw gaan,

want een hele dag door de blakende zon, dat kan niemand aan.

Op onze weg hebben we ook Antonio ontmoet, hij was Braziliaan,

Guy was in zijn nopjes, want nu kon hij er weer eens flink in het Frans tegen gaan.

Van al dat stappen en praten was onze suikerspiegel flink naar beneden gezonken,

en op een terrasje in een mooi dorp, hebben we een cola en een biertje gedronken.

Na deze drinkstop hadden we nog 10 km te gaan,

en moe maar voldaan kwamen we in centrum van La Souterraine aan.

Daar zagen we een mooie bronzen schelp op de grond,

zoals ik er in Vezelay ook al een vond.

We gingen verder naar de kerk en klopten bij de zusters aan,

om te vragen of we bij hen vanavond op logement konden gaan.

Daar gaf echter niemand thuis,

dus moesten we op zoek naar een ander huis.

Dat was echter vlugger gezegd dan gedaan,

de enige mogelijkheid was om weer op een camping te gaan.

Guy zag dit niet echt zitten en liep maar te zagen,

terwijl we inkopen voor de avond deden was hij nog aan het klagen.

Maar deze keer viel het al wat beter mee,

we kregen van de camping een tuinhuis ter beschikking voor twee.

Dus Guy besloot weer te slapen in zijn tent,

en Antonio en ik waren met het tuinhuis zeer content.

We zagen dat er zelfs matrassen waren,

dat zou onze knoken toch wat sparen.

Nadat we ons hadden geinstalleerd,

hebben we allemaal van een goede frisse douche geprofiteerd.

Toen was het tijd om aan het avondeten te beginnen,

maar wat gingen we vanavond verzinnen?

We hadden echt genoeg van spagetti en een harde korst,

dus hij maakte witte bonen in tomatensaus met worst.

En smaken dat dat deed!!!

Ook al was het buiten snikheet.

Rond een uur of negen wilden we naar bed toe gaan,

maar daar was de eerste uren niets van aan.

In het tuinhuis was het bloedheet,

we lagen in een mum van tijd te baden in het zweet.

Van ellende zijn we dan maar terug opgestaan,

en Antonio is het tuinhuis met een gieter water te lijf gegaan.

Rond een uur of elf gingen we nog eens een kanske wagen,

en hoopten we ons door de nacht te slagen.

01-04-2008 om 13:49 geschreven door besoto

De leute en het plezier van gisteren hebben ons deugd gedaan,

want we zijn pas rond 8 uur opgestaan.

In de keuken van Mr. en Mevr. Rodier kregen we ons ontbijt,

en daarna was het weeral tijd voor het afscheid.

We dankten hen voor de goede ontvangst en het lekkere eten,

Mr. Rodier gaf ons nog een lift richting Eguzon, maar hadden we dat geweten....

Hij had ons aan de verkeerde kant van de rivier afgezet,

toen was het wel even uit met de pret.

21 km stappen langs de grote baan,

maar uiteindelijk kwamen we toch in het stadje aan.

We hadden er dorst van gekregen,

ik nam een cola en Guy een pintje bier, want daar zit hij niet om verlegen.

Na een half uurtje rust, trokken we weer verder op pad,

want we hadden al onze kilometertjes voor vandaag nog niet gehad.

We hadden nog 9 km tot Crozant voor de boeg,

maar met de paadjes die we voor ons zagen was dat wel genoeg.

Paadje links, weggetje rechts, omhoog, omlaag, dwars door de hagen,

maar na een tijdje begon de honger alweer te knagen.

We hielden halt midden in een wei,

en namen onze pic-nic er bij.

Na het eten besloten we om maar direct weer door te gaan,

en een beetje later kwamen we aan het gemeentehuis van Crozant aan.

We vroegen of we hier onze stempel konden krijgen,

en of ze een plaats wisten waar we vannacht konden verblijven.

Er was enkel een camping een beetje verder in de buurt,

we zochten eerst naar een hotelletje, maar alle kamers waren al verhuurd.

In het laatste hotel vroegen ze 50 euro de man,

daar schrokken we wel even van.

Met hangende pootjes zijn we dan maar terug naar de camping gegaan,

en daar begon Guy zijn tentje op te slaan.

Maar ik had geen tent bij, dus ik moest wat anders zien te vinden,

Ik kon slapen in een oud douchelokaal, tenminste als ik dat goed zou bevinden.

Veel keuze had ik niet, dus dat wordt vannacht weer slapen op een mat,

hopelijk lig ik morgenvroeg niet in het nat.

Voor het slapen gaan had ik Marcel nog aan de lijn,

die wilde weten waar we zaterdag zouden zijn,

Ik vroeg ook nog of hij mij wat nieuwe sokken wou kopen,

want ik had er al een paar tot aan de draad gelopen.

Rond 22u30 zijn  we onder de wol gekropen,

in ben benieuwd hoe deze nacht zal verlopen.

01-04-2008 om 13:45 geschreven door besoto

Vandaag konden wij moeilijk uit ons bed geraken,

waarschijnlijk heeft die wijn van gisteren er wel iets mee te maken.

We zijn rond 7u30 toch maar opgestaan

en zonder ontbijt op pad gegaan.

Maar dat hielden we niet lang uit,

we moesten naar iets eetbaars op zoek, al was het maar een beschuit.

We hadden geluk, het duurde niet te lang voor we iets vonden om te eten,

ons Heer hierboven heeft dat zeker geweten.

Vandaag was het weer klimmen en dalen geblazen,

we gingen door velden en bossen en vonden niet direkt een plaats om uit te blazen.

We passeerden langs verschillende kastelen,

maar ook daar konden we onze dorst niet helen.

Uiteindelijk kwamen we in het dorpje Saint Marcel aan,

en daar hebben we ons eens goed laten gaan.

We ploften op een terrasje neer,

en genoten van een lekkere cola en een pintje bier, wat wil je nog meer.

Maar de pret was nog niet gedaan,

want de Guy kwam daar met zijn mayonaisepot aan.

Ik kon mijn ogen niet geloven,

wat haalde die daar nu toch boven,

Ijverig begon hij aan zijn pot de draaien  en terwijl riep hij:

wie wil er lekkere mayonaise van mij?

Ik kwam van het lachen haast niet meer bij,

en we legden ons neer in de mooie groene aanpalende wei.

Een uur hebben we daar in het zonnetje gelegen,

nog steeds nagenietend van de Guy, want om een grap zit hij niet verlegen.

Ik wilde nu wel weten wat hij echt bij zich had,

bleek het een radio op pillen te zijn, je moest er eerst aan draaien voor er muziek in zat.

Toen we beiden een beetje waren bekomen,

hebben we onze laatste kilometers voor vandaag ondernomen.

We kwamen aan  in Argenton bij de pastorie,

en kregen van mijnheer pastoor onze stempel terwijl hij zei :voilà zie!!

We moesten nog wel tot zes uur wachten,

eer ze ons kwamen halen om naar de plaats te gaan waar we zouden overnachten.

Maar dat bracht ons niet van ons stuk,

wij konden niet op van geluk.

Het was vandaag een leuke en kalme dag,

en de zon gaf ons haar breedste lach.

Rond 19 u konden we gaan souperen,

en als afsluiter voor vandaag gaan we de Heer nog even eren.

31-03-2008 om 15:01 geschreven door besoto

Om 6 u waren we vandaag weeral debout,

en het broodje met kaas smaakte ons echt wel goed.

We namen afscheid van Mijnheer en Madam van de caravan,

en we trokken weer verder, samen, als een span.

Vandaag liep onze weg weer door de bossen en de velden,

wat een geluk dat we paaltjes zagen die de namen van de dorpen vermeldden.

In een klein dorpje kochten we brood en fruit,

want zonder eten kom je niet lang vooruit;

We passeerden even een drukke baan,

maar zo gauw het kon zijn we weer door het bos gegaan.

De rust en stilte die daar heerst, alleen het gefluit van de vogels om je heen,

mensenlief, precies alleen op de wereld, en toch ben je niet alleen.

Bij een bankje in dit mooie bos, hielden we het even voor bekeken,

en gingen we de inwendige mens een hart onder de riem steken.

We hebben nog even van de rust en stilte genoten, en zijn dan weer doorgegaan,

en langs het kasteel van Beauregard en de D40 kwamen we in Velles aan.

We gingen tot aan het gemeentehuis en daar zag Guy een vrouw,

hij vroeg haar of ze voor ons voor een slaapplaats zorgen wou.

Zij wist niet direct een geschikte kamer staan,

maar toen kwam juist de burgemeester aan.

Hij wees ons de weg naar een of ander magazijn,

Het waren geen kamers, maar bedden zouden er wel zijn.

Wij waren content en na dat we onze stempel hadden gekregen zijn we naar onze slaapplaats op zoek gegaan.

Onderweg sprak een groepje dames ons nog aan.

Die waren op weg om naar een kaartnamiddag te gaan.

Een van hen, Mevr. Angele,hoorde dat ik, net als zij, een Belg was,

Toen ze met mij nog eens Nederlands kon spreken, was ze helemaal in haar sas.

Jaren geleden was ze met haar ouders naar Frankrijk geimmigreerd,

en na al die jaren was ze het Nederlands bijna verleerd.

Guy heeft samen van ons een foto genomen,

en ik beloofde haar dat ik ervoor zou zorgen dat ze die foto later zou bekomen.

NA deze plezierige ontmoeting zijn we inkopen gaan doen,

want onze knapzak was weeral leeg en we hadden eten van doen.

We kochten spagetti en tonijn,

en een lekker flesje rode wijn.

Buiten in het zonnetje genoten we van ons avondmaal,

we praatten op ons gemakje nog wat na, en kraakten onze fles helemaal!

Het was vandaag een leuke en fijne dag,

ik hoop dat ik er zo nog beleven mag.

31-03-2008 om 14:58 geschreven door besoto

Vandaag zijn we om 6u30 opgestaan,

en trokken we onze frisruikende kleren aan.

Ontbijten hebben we niet echt gedaan,

want we waren gisteren niet om boodschappen gegaan.

We zullen onderweg wel een winkel vinden,

waar we wat kunnen kopen om te verslinden.

We waren klaar om op pad te gaan,

en ook het zonnetje keek ons lachend aan.

Als dit de hele dag zou blijven duren,

dan krijgen onze kopjes heel wat warmte te verduren.

Met goede moed gaan we op pad,

in het eerste dorpje bij de bakker zien of die nog wat voor ons had.

We trekken weer door de velden en door slingerende zandwegen,

en aan een flink tempo en met een fluitende Guy komen we de Ferme de la Triptarie tegen.

Dit is de plaats waar we vannacht slapen gaan,

tot onze verbazing zien we een caravan staan.

Onze eerste indruk was, wa gaat dat weer zijn!!

Maar we ontdekten al snel dat een caravan best gezellig kan zijn.

We kregen van de eigenaars dekens en spijs en drank,

dus hier paste een welgemeend woordje van dank.

We fristen ons met een lekkere douche wat op,

en genoten van het gekregen eten, het was top!!!

Juist voor het slapen gaan,

hoorde ik mijn telefoon nog overgaan.

Het was Jeanneke, ze wilde me nog even laten weten,

dat haar schoenen vandaag in Holland ook 30 km hadden versleten.

Het deed weeral goed even iemand bekend te horen,

dat zou mijn nachtrust zeker niet verstoren.

Het waren al een paar zware dagen geweest en we voelden ons moe,

en rond negen uur deden we het deurtje van ons caravanneke toe.

31-03-2008 om 14:55 geschreven door besoto

Na een eigenlijk te korte nacht, ben ik om 6u30 toch maar opgestaan,

en bij het ontbijt vroeg Guy of hij een tijdje met mij mee verder mocht gaan.

Dat was voor mij geen enkel probleem,

want stappen wordt veel aangenamer met anderen om je heen.

Met goede moed vertrokken we samen op pad,

en verlieten we Bourges, wat een mooie stad.

De vele asfaltwegen en de drukke banen stonden ons niet echt aan,

en we besloten dan maar om van de grote wegen af te gaan.

Dat hadden we beter niet gedaan, de aanduidingspijlen klopten niet meer,

en na een omweg van 6 km, deden mijn benen echt wel zeer.

Uiteindelijk zijn we toch op onze eindbestemming geraakt,

en hebben we van het onderkomen zoeken voor vandaag werk gemaakt.

Maar dat ging minder vlot dan we dachten,

bij het pelgrimshuis moesten we nog een hele tijd wachten.

Vermits het zondag was, waren de deuren op slot,

en moesten we eerst iemand gaan zoeken met een sleutel van ons kot!!!

Na een tijdje zijn we dan toch binnen geraakt,

en hebben we een lekkere pot spagetti gemaakt.

Ook de zon is vandaag van de partij geweest,

en dat was voor onze vuile was een feest.

Lekker buiten in het zonnetje hebben we onze was gedaan,

dan kunnen we er weer een paar dagen proper tegenaan.

Terwijl Guy lag te rusten op zijn bed,

heb ik het rekje met de natte kleren nog even lekker in het zonnetje gezet.

Rond 21u30 zat onze dag er op,

want morgen moeten we alweer vroeg op.

31-03-2008 om 14:52 geschreven door besoto

Na een zalige nacht,

werd ik om 7u30 aan het ontbijt verwacht.

Ik heb samen met Thérese en Gustave het morgenmaal genomen,

en toen was het moment van afscheid nemen weeral gekomen.

Ik heb hen beiden nog hartelijk bedankt voor wat ze allemaal hadden gedaan,

en met goede moed ben ik daar weer verder gegaan.

Ik begin aan mijn dagtocht vanuit Baugy,

en daar ontmoet ik een andere pelgrim, een fransman, zijn naam is Guy.

Samen gaan we verder op stap, zij aan zij,

ik voelde mij niet meer zo eenzaam en dat stemde me blij.

Maar lang zou ons samenzijn niet duren,

Guy liep steeds maar in de verte te turen,

hij was op zoek naar twee andere pelgrimsvrouwen,

want hij zat met een wandelstok van een van hen te houwen.

Toen wij die dames hadden gevonden, liepen onze wegen weer uiteen,

en stapte ik de D12 op, helemaal alleen.

Vandaag viel mij een nogal golvend parcours te beurt,

veel asfaltwegen, het was al eventjes geleden dat dat nog was gebeurd.

Ik stopte onderweg bij de beenhouwer en de bakker,

en bij een mooi stenen bankje aan de kerk van Brécy, zorgde ik voor mijn knorrende makker.

Daarna zette ik mijn weg verder, maar met de mooie wegen was het gedaan,

ik moest nog 16 km door velden van mais, koren en tarwe gaan.

Dan kwam nog het laatste stuk via een oude Romeinse weg, als je dat nog een weg noemen kon,

maar recht voor mij verscheen eindelijk de kathedraal van Bourges aan de horizon.

Via een ijzeren voetgangersbruggetje kwam ik het stadje binnen,

en liep de kathedraal binnen zonder te verzinnen.

Daar was juist een trouwpartij,

en daar kreeg ik ook weer een stempel bij.

Bij het Office de Tourisme ging ik het adres van mijn slaapplaats halen,

en bij het inschrijven kon ik al direkt  voor slapen en eten 17 euro betalen.

Ik ging mij wat opfrissen en wilde net aan tafel gaan,

en wat zag ik, kwam daar nu niet Guy met zijn twee dames aan?

Ja,ja, ik had wel degelijk goed gekeken,

ook zij waren hier aanbeland, want hun kans in een hotel in de buurt hadden ze verkeken.

We kregen samen met de minderbedeelden van Bourges ons diner,

maar naargelang  hetgeen we ervoor betaalden, viel dat toch niet zo mee.

We trokken met ons vieren nog even naar de kathedraal,

en lieten een paar foto's maken van ons allemaal.

Het was een echt immens gebouw, dat naar verluid 's avonds werd verlicht,

maar we hebben het niet kunnen zien, want het bleef veel te lang licht.

We moesten dringend gaan slapen en ons lichaam verzorgen,

want we moeten terug fit zijn tegen morgen.

31-03-2008 om 14:49 geschreven door besoto

Na een heerlijk nachtje knorren,

ben ik om 6u15 opgestaan, zonder te morren.

Een lekker ontbijt stond al voor me klaar,

het smaakte me ontzettend goed, echt waar.

Ik heb aan de vrouw des huizes mijn onkosten betaald,

en samen met mij heeft zij voor vanavond mijn slaapplaats bepaald.

Zij heeft voor mij een telefoontje gedaan,

en met een gerust hart kan ik weer op de baan.

Vandaag loop ik langs verschillende wegen,

ik kom zowel asfalt, als zandwegen en slingerpaadjes tegen.

Het stappen lukt me vandaag redelijk goed,

en stap tegen het middaguur een uitnodigend bankje tegemoet.

Daar heb ik wel eventjes gezeten,

want het was tijd om mijn bokes op te eten.

De natuur hier is enig om te zien en van te genieten,

de bergen en de dalen, de zalige stilte, je zou vast ook verschieten.

Onderweg heb ik ook nog telefoon van een vriend uit Mol gehad,

die wilde ook eens graag weten hoe het met mij zat.

Hij heeft mij ook de melding gedaan,

dat ik op 11 juni mijn GSM zeker moest op laten staan.

Waarom heeft hij er niet bij verteld,

ik hoop maar dat hij mij niets heeft op de mouw gespeld.

Ik volg verder de RD , dorpje in dorpje uit,

bij een klein cafeetje rust ik even wat uit.

Vandaag ben ik veel door tarwe- en korenvelden gegaan,

zelfs door een graspad,waar het gras tot aan mijn heupen kwam staan.

Uiteindelijk kwam ik toch weer in de bewoonde wereld terecht,

en bij het stadhuis van Baugy heb ik voor vandaag mijn rugzak afgelegd.

Daar kreeg ik ook weer een stempel bij,

dat was weer een hele eer voor mij!

Mijn hospita zat mij al op te wachten,

en haar man bracht mij met een camionet naar de plaats waar ik zou  overnachten.

De vrouw des huizes heeft me mijn kamer getoond,

en ik heb mezelf met een lekker douche beloond.

Dat voelde weeral lekker fris aan,

en mevrouw Thérese heeft ook nog voor mij al mijn vuile was gedaan.

Het was er aan te zien,

dat mijn was nog eens te maken kreeg met een wasmachien!!!

Op de koop toe kreeg ik nog een lekker diner met een glaasje wijn,

meer moest dat voor vandaag niet zijn.

Na het eten heb ik nog even naar een clublid gebeld,

hij maakte zich wat ongerust over mij, maar ik heb hem gerust gesteld.

Ik vroeg hem om aan iedereen de groeten over te maken,

en daarna was het de hoogste tijd om voor vandaag af te haken.

31-03-2008 om 14:45 geschreven door besoto