Grijze wolken pakken zich tezamen boven de boom voor de ramen waar ik woon. Een vogel fluit op hoge toon zijn lustig lied. Het naderend onweer deert hem blijkbaar niet. Dan stort de regen kletsend neer. Het gezang verstomt voor een flits die uit de wolken komt gevolgd door rollende donder. Maar oh wat een wonder na al dat geweld fluit in de boom onze held op hoge toon weer rustig zijn lied.
In het groen van de boom voor mijn deur waar ik woon, werk en leef valt nu de avond. De vogel hoor en zie ik niet meer maar zijn lied trilt nog na in in de geur van de nacht. Ik sta voor mijn deur en droom van een wereld vol vrede vol zingende vogels en blije mensen. De vraag over het hoe en waarom het niet zo mag zijn stel ik mijzelf keer op keer. Op deze avond leg ik er me bij neer dat ook vandaag ik het antwoord niet vond.
Ik heb je lief soms kan ik je haten. Ik hou van jou soms wil ik je verlaten. Ik streel je haar maar je ontwijkend gebaar doet mijn vingers bevriezen. Ik wil je nog kussen maar weet ondertussen dat ik je mond ga verliezen. Ik wil je voelen op, in en onder mij maar je duwt me opzij Laat me voelen mijn plaats aan je zij is voorbij.
Zwijgen. Vandaag kwamen ze samen. Vreugde en verdriet. De geur van seringen deed mij zingen. Onbegrip deed de vreugd teniet. Menszijn is ingewikkeld Men wordt soms verwikkeld in discussies die men niet wilde krijgen gevuld met snijdende woorden die er niet in behoorden. Er is een gezegde; horen zien en zwijgen.
Ik heb een perfect huwelijk en in mijn werk als vertegenwoordiger doorkruis ik met mijn wagen het ganse land. Ik heb ook zeer goede buren. Af en toe doen we een praatje en op zomerse avonden genieten we regelmatig van een gezamelijke barbeque. Mijn buurman Bruno heeft een rosse imposante knevel. Mijn wederhelft steekt het niet onder stoelen of banken dat ze die knevel wel leuk vindt. Dus, ik sta vandaag bij de kapper en bestel een knevel. De begripvolle man toont toont mij verschillende modellen. 'Die rosse daar', zeg ik. Blij met mijn aanwinst ga ik vroeger dan anders naar huis.
Ik kus teder haar nekje De knevel kietelt haar. ‘Niet hier, Bruno. Ga maar vast naar boven. Ik kom zo.’
Goedemorgen beste lezers van mijn blog 'De tachtigers'. Waarom deze titel? Wel ik word binnenkort 86 jaar en ik vind het nog altijd boeiend om mijn proza en poëzie te laten lezen. En vooral geeft het schrijven mij veel plezier. Straks ga ik met mijn rollater de zon in die nu vrolijk mijn woonkamer binnen piept. De stramme beentjes strekken, de weelde van een bloesemende lentedag in mijn hart sluiten. Genieten van wat nog wel kan tot het morgenlicht mij niet meer kan bereiken...
De geur van een tak seringen vult de plaats waar ik leef waar ik schrijf. waar ik lach waar ik ween.
Ik weet met mijn vreugde geen blijf ik betrap mij erop weer te zingen. Was het maar zo, elke dag zo lang als ik leef. Vreugde, blijf bij mij ga niet meer heen!
Op deze zonnige 1 Mei zit ik gelukkig achter mijn laptop. Ik was eigenlijk van plan om de rubriek op Seniorennet.be (‘De tachtigers’) los te laten en mijn tijd ergens anders in te steken.
Op mijn tijdlijn heb ik na een berg van negatieve reacties, namelijk toch ook enkele positieve reacties mogen ontvangen op mijn visie over de Russische president.
Niet dus op deze site. Helaas. Het aantal bezoekers van ‘de tachtigers’ stijgt dagelijks, maar een reactie weergeven, ho maar!
In vroeger tijden, tijdens het schrijven van ‘Marijcke’s Mijmeringen’ had ik een gezellig contact met de lezers…en daar draait het toch om?
Na het plaatsen van de inzending over de president van Rusland begon ik me werkelijk af te vragen of ik wel normaal ben. Poetin werd niet herkend in mijn beschrijving van het personage. In de wekelijkse opdracht van Schrijven-on-line was het thema:.Beschrijf een personage.
Ik vond het een boeiende opgave en vloog in mijn pen. Enfin, ja, laptop dus.
Nu is gebleken dat er wel degelijk enkele mensen zijn die het personage herkennen en mijn denkpatroon kunnen volgen.
In mijn inzending vroeg ik mij dus af of de president van Rusland een weerwolf is of een zieke geknakte persoon.(hieronder in een vorige inzending te lezen)
Uit de eerste reacties kwam duidelijk naar voren dat Poetin als een baarlijke duivel werd beschouwd en ik een zeker misprijzen voelde voor mijn opinie. Daarmee werd de vraag bij mij geboren of ik wel normaal ben.
Gelukkig blijk ik toch normaal te zijn. Misschien iets te veeleisend, te moeilijk in mijn 'schrijfsels', te verwachtingsvol op het gebied om Mensen de andere zijde van de Mens te laten zien.
Nog een prettige zondag.
We gaan met opgeheven hoofd verder en met een open mind.
De laatste dagen zit ik met een probleem. Of liever gezegd: ik zit met een vraag.
Het is niet omdat ik absoluut gelijk wil hebben. Het is niet omdat ik reuze hoge complimenten verwacht over mijn inzendingen op dit forum.Ik doe gewoon mee omdat ik het prettig vind om te schrijven, om een doel/opdracht te krijgen. Ik ervaar het als een uitdaging.
Ik lees graag de commentaren en de inzendingen van mijn mede schrijvers en schrijfsters. Ik vind het fijn om te leren hoe ik mijn schrijfstijl kan verbeteren.Kortom het biedt me fijne uren.
De laatste opdracht om een personage te beschrijven vond ik een zeer boeiende opdracht.
De foto van de president van Rusland tijdens een gesprek met één van zijn vazallen staat op mijn netvlies gebrand. Poetin hangt ineengedoken in zijn fluwelen zetel, hij klemt zich vast aan de tafelrand. De tafel is meters lang hetgeen op zichzelf voor mij al een beangstigend beeld was. Het is een bewust zich distantiëren met de gesprekspartner. Afstand scheppen.
Ik zag een oude, zieke, geknakte man.
Ik wil hier nu niet gaan klagen over mezelf. Ik ben een oudere dame en wordt door ouderdomskwaaltjes geplaagd. De ene dag iets meer of minder dan de andere. Ik weet heel goed hoe ‘je ziek voelen’ aanvoelt en je voor je omgeving groot wil houden.
Aldus kwam Poetin bij me over.
Ik begrijp niet dat de beschrijving van het personage Poetin zo weinig is binnengedrongen bij de mede schrijvers en schrijfsters.
Leef ik op een andere planeet? Lezen zij geen kranten, kijken zij niet naar het nieuws? Het meest gefotografeerde en het meest beruchte personage van het heden wordt niet door mijn beschrijving herkend?
Ik kan er eerlijk gezegd met mijn pet niet bij!
Ik beschrijf hem als ‘een visser’ van mensen’ naar analogie met de visser van 2022 jaar geleden. Deze visser schonk Liefde. Of Jezus nu wel of niet heeft geleefd, een verzinsel, of een mooie legende is, laat ik in het midden.
Poetin strikt mensen in zijn strak gespannen fuik die de wereld omspant en schenkt oorlog, dood, vernieling en angst.
Maar hij kan ook een slachtoffer zijn van zijn ego en zijn vazallen. Daar wilde ik mijn lezers over doen nadenken met mijn inzending. Hetgeen is mislukt.
Nee, ik begrijp niet dat jullie het niet begrijpen.
Sorry, maar dit moest echt van mijn lever.
En ook hier geen enkele reactie op het vorige artikel. Ik denk dat ik er maar mee ga stoppen
