|
Je wil beschrijven wat is maar de leegte is te groot.
Beschrijf dan de leegte.
Een wit blad, een wereld die je niet langer kent, voelt, waarvan je niet langer voelt dat je eraan deelneemt, aan die wereld.
Zelden heb je nog zin om te eten. Er is geen honger.
Je koopt waarvan je denkt dat het je wel zal smaken.
Het duurt een week eer je je dan eindelijk aan het bereiden zet van wat je kocht.
Net zo gaat het met zaken ondernemen. Het laat je allemaal koud en je moet je er toe aanzetten om het ook te doen.
Spulletjes kopen waarvan je denkt dat je daarmee wat kan om creatief aan de slag te gaan, maken je slechts depressiever, net omdat je jezelf er niet toe kan brengen ermee aan de slag te gaan. Daarmee ben je gelukkig opgehouden... want de berg spulletjes die groter wordt zonder dat je er wat mee doet, geeft je nog een ellendiger gevoel.
Je nodigt niemand meer uit. Je gaf het op. Teveel eisen en voorwaarden worden er gesteld door de ene wat een gewoon, gezellig samenzijn verknoeid en je onnoemelijk veel spanning geeft. En alsof je wat onbetamelijks vraagt als je ze uitnodigt bij de andere.
Aan de kant geschoven.
Er is een immense vermoeidheid gekomen.
20-06-2018 om 00:00
geschreven door Myrthe
|
Schrijvend blijven
