De Witte Woede of Hoe een goed akkoord toch tot verdeeldheid kan leiden.

Vorige week heb ik het 'genoegen' gehad om enkele dagen in een ziekenhuis te verblijven. Uiteraard heb ik het niet kunnen laten om te praten over de veel besproken toestand in de sociale sector. Ik heb gepraat met 12 verpleegkundigen en 4 poetsvrouwen.

Ik besef natuurlijk wel dat deze gesprekjes niet representatief zijn voor de ganse sector maar toch bleek duidelijk dat de solidariteit tussen het personeel minder groot is dan ik dacht. Wat heb ik zoal gehoord?

Bij de verpleegkundigen waren er 10 tussen de 30 en 35 jaar en alle 10 vertelden ze dat ze niet meer zouden kiezen voor verpleegkunde moest het te herdoen zijn en dit om uiteenlopende redenen zoals een veel te grote werkdruk, te weinig tijd voor de patiënten, te weinig loon...De Witte Woede kenden ze maar zelf betogen of staken zien ze niet zitten wegens huis dat moet afbetaald worden, 2 of zelfs 3 kinderen die groot moeten worden, 2 auto's af te betalen...Voorts waren ze niet echt te spreken over het laatste akkoord in de sector dat vooral de 50-plussers bevoordeelde. Verder gaven ze wel toe dat het loon verbeterd is maar daartegenover staat dan dat de werkdruk bijna onhoudbaar geworden is. Ze deden ook hun beklag over de opleiding verpleegkunde omdat daar de zaken mooier voorgesteld worden dan ze zijn. Stagiaires krijgen een vertekend en te positief beeld van het beroep omdat ze niet in contact komen met de zware kanten ervan.

Bij de 2 andere verpleegkundigen die 50+ zijn hoorde ik dan weer dat de endeloopbaan verbeterd is maar dat ze op de dagen dat ze dan toch moeten werekn er geen lol meer aan is omdat de werkethiek bij de jonge generatie er niet meer is en dat zij dus dubbel zo hard moeten werken.

Bij de poetsvrouwen was het nog erger: het was praten terwijl ze verder werkten want alles was netjes getimed en daar hadden ze zich aan te houden. Alle vier hadden ze er al heel wat dienstjaren opzitten en alle vier kijken ze uit naar de dag dat ze op pensioen kunnen. En, zegden ze, staken en betogen, ach wat haalt het uit? Het resultaat is dat we alleen maar harder moeten werken.

Dit soort verhalen hoorde ik eerder ook al in een ander ziekenhuis en in een rusthuis. Hieruit blijkt dat de kloof tussen vakbondsmilitanten en personeel toch wel groot is en dat er nog heel wat werk aan de winkel is om tot een echte solidariteit te komen.