Op een kille ochtend langs de oevers van het Leopoldskanaal in Lievegem ligt het landschap stil onder een dunne rijp. De eerste zonnestralen glijden over de weide, waar een eenzaam paard graast. De kale bomen vormen een winterse horizon. Een moment van pure rust, gevangen in het koude licht van een nieuwe dag.



.

De eerste winterkou beet meteen in mijn vingers — ik had natuurlijk géén handschoenen mee. In de wit berijpte weide stonden de koeien stokstijf, alsof ook zij nog moesten wennen aan de eerste koude. Terwijl vogels om hen heen opvlogen, probeerde ik met verkleumde handen toch dat ene beeld vast te leggen. Soms voelt zo’n ochtend zwaar, maar precies zulke momenten maken een winterwandeling de moeite waard.



.

Eerste winterprik in Lievegem: langs de oever van het Leopoldskanaal bedekt het fijne rijm de velden, terwijl de bomenrij zacht in de ochtendmist verdwijnt. De stilte van de natuur op haar mooist.



.

Als fotograaf ben ik altijd op zoek naar dat ene standpunt dat een bekende plek weer nieuw maakt. Hier vond ik het: de Belgium Pier gevangen in een raamkader, badend in warm licht. Een herkenbaar icoon, maar toch helemaal anders — precies zoals ik het voelde toen ik de foto nam. 



.

.

Tijdens deze herfstwandeling aan zee voelde ik de frisse wind en het zachte licht van de avond. Terwijl mensen om me heen langs het water liepen, merkte ik hoe fijn het is om hier gewoon even te zijn.



.

Tijdens mijn wandeling rond de haven van Blankenberge viel het beeld Suzy van Van Mietghem Francine, perfect in lijn met het tegenlicht van de ondergaande zon. Het dramatische wolkendek zorgde voor een sterk contrast, waardoor de lichtstralen mooi openvouwden achter de masten. Ideaal om te spelen met silhouetwerking: Suzy kreeg een duidelijke contour zonder detailverlies in de achtergrond. Het hoge gras in de voorgrond gaf extra diepte en leidde de blik richting het onderwerp. Door iets lager te kadreren kon ik zowel de textuur van het gras als de symmetrie van de lichtbundels meenemen. Het soort lichtsituatie dat je slechts even hebt, maar dat technisch gezien alles samenbrengt: contrast, compositie, lijnenspel en sfeer.



.

Ik besef het zelf amper, maar ik loop ondertussen al zo’n 35 jaar met mijn camera rond bij KFAC Waarschoot. Een jaar of twintig fotografeerde ik élke jeugdploeg én het Fanion team. De laatste tien seizoenen beperk ik me tot het Fanion.

Het grappige is: ik heb zelf nooit bij KFAC gevoetbald. Maar dankzij vrienden zijn mijn vrouw en ik ooit -  nadat ikzelf de voetbalschoenen aan de haak had gehangen -  in de KFAC-familie beland, en we zijn er gewoon nooit meer weggegaan.
Dertig seizoenen lang stonden we in de kantine, waar we heel wat pintjes, koffies en straffe verhalen hebben geserveerd. Zelf was ik ook nog eens 10 seizoenen jeudtrainer.  Bij onze pensionering hebben we die taak met een gerust hart doorgegeven. We hadden onszelf beloofd: geen verplichtingen meer, geen verlichting meer — er is nog een leven buiten het voetbalveld! En daar genieten we nu met volle teugen van.

Sportief heeft KFAC al wat watertjes doorzwommen. Na een lange periode in 1ste provinciale kwamen er enkele magere jaren en zakten we naar 3de provinciale. Maar kijk: we zijn weer stevig op weg omhoog.
In 3de provinciale B staan we momenteel aan de leiding in de eerste periode, en dat met een ploeg met bijna volledig eigen jeugd. Iets waar je als club alleen maar trots op kunt zijn.

En ik? Ik blijf alles met plezier vastleggen. Want na 30 seizoenen fotograferen voelt KFAC nog altijd een beetje als thuiskomen.

.

Dit is een ICM-opname waarbij ik met een draaiende beweging en langere sluitertijd heb gewerkt.
Ik experimenteer de laatste tijd vaker met ICM, en deze foto laat zien hoe die bewuste beweging de herfstkleuren mengt en de bomen tot abstracte vormen maakt. Het blijft telkens weer zoeken—naar balans, naar controle, naar net genoeg chaos—maar precies dát maakt ICM zo bevrijdend voor me.
In deze foto zie ik niet alleen de techniek, maar ook mijn eigen durf: het plezier van experimenteren.



.

In deze zwart-witopname komt de structuur van het herfstbos duidelijk naar voren. De hoge bomen vormen een strak lijnenspel dat naar de diepte van het pad leidt. Zonder kleur vallen vooral de vormen, contrasten en texturen op: de donkere stammen, het lichte bladerdak en het tapijt van gevallen bladeren. Het ontbreken van kleur maakt de sfeer rustiger en tijdlozer, en legt de nadruk op compositie en licht.

.

Het kleine plantje staat scherp in beeld, zijn tere bladeren opgelicht door het gefilterde licht dat door de hoge stammen in de achtergrond valt. Die stammen en de goudgele herfstkleuren vormen een sfeervol, wazig decor, waardoor het jonge groen nog meer nadruk krijgt.

Het beeld vertelt het verhaal van een stille overgang: terwijl de herfst zijn laatste blad neerlegt, kondigt zich al iets nieuws aan.

.

Dieper in het bos blijven de herfstkleuren langer zichtbaar dan aan de rand. Het zachte tegenlicht in de achtergrond creëert een lichte mistige gloed, waardoor de stammen en bladeren op de voorgrond beter afsteken. Het warme kleurenpalet en het egaal verspreide licht vormen samen een rustige, natuurlijke compositie.

.

Na enkele dagen geen foto's te hebben kunnen plaatsen, ben ik er weer. De herfstkleuren beginnen ondertussen langzaam te vervagen, maar ik zal de komende dagen toch enkele foto's blijven delen. Deze foto werd genomen in het Leen, gelegen in Eeklo. De herfst is duidelijk zichtbaar in de paden bedekt met een kleurrijk tapijt van bladeren. De rustige, herfstachtige sfeer nodigt uit om even te pauzeren op de bank en te genieten van de natuur. 



.

Deze foto maakte ik bij mijn gebuur, die gelukkig een groot erf heeft — ideaal op ochtenden dat ik weinig tijd heb maar toch even de herfst wil vastleggen. De zon kwam net op, het gras lag vol dauw, en de eerste stralen gleden als gouden lijnen over het veld. Zo’n stil moment, zo dichtbij huis, herinnert me eraan waarom ik zo graag fotografeer.



.

Tijdens een wandeling in Het Leen trok dit majestueuze uitzicht mijn aandacht. Vanuit dit lage standpunt lijkt de eik nog indrukwekkender — zijn stevige stam reikt omhoog naar een kruin vol warme herfstkleuren. Het zonlicht dat tussen de bladeren speelt, laat de goud- en koperkleuren extra oplichten.



.

Tijdens een van mijn omzwervingen bij de paardenweide van mijn gebuur bleef mijn blik hangen aan deze eenvoudige knoop in het koord. Het was nog vroeg; de lucht helderblauw. Wat me trof, was hoe iets zo alledaags — een stukje touw, een knoop, wat spinrag — onder het juiste licht bijna sculpturaal wordt. Het lijnenspel, de spanning van het koord, de subtiele glinstering van het web… het vroeg niet om aandacht, maar kreeg die vanzelf. Dit is precies waarom ik hier graag rondzwerf: om vast te leggen wat meestal over het hoofd wordt gezien. Kleine stukjes poëzie die wachten tot iemand ze opmerkt.



.

Tijdens één van onze fietstochten ontdekte ik dit prachtige plekje in de gemeente Evergem. Gelukkig heb ik bijna altijd mijn oude Nikon P600 bij me – ondertussen al een toestel van zo’n vijftien jaar oud en met beperkte mogelijkheden, maar zoals het gezegde luidt: “De beste camera is degene die je bij je hebt.”



.

Deze foto van de pimpelmees in de tuin laat zien hoe deze vrolijke vogel rustig op een tak zit.  Het blauwe en gele verenkleed van de vogel springt echt uit tegen de zachte achtergrond.  Het maakt altijd iets bijzonders om ze dichtbij te hebben en te zien hoe ze zich bewegen.



.

Een doorkijk in de imposante inkomhal van het Alma Ziekenhuis in Eeklo, waar strakke lijnen en overvloedig daglicht samen een gevoel van rust en openheid creëren — een plek waar architectuur en zorg elkaar ontmoeten.



.

Ik maakte deze foto van een vergane clematisbloem en was verrast door het resultaat. Van dichtbij kreeg het ineens iets abstracts – de kronkelende draden, het zachte licht, de onverwachte vormen. Mooi hoe iets kleins en ogenschijnlijk voorbij toch zo’n eigen schoonheid kan hebben.

.