Dag 6 van Anse naar Vic sur Cère (zondag 8 mei 2016)

Met tegenzin vanmorgen de mooie camping achter ons gelaten; de zon heeft ons gelukkig nog gezelschap gehouden tot op 40 km van onze bestemming.

We volgden de weg naar L' Albresle om niet in Lyon verzeild te geraken; zo stapten we over van het departement van de Rhone naar dat van de Loire.

Tegen de middag waren we in Montbrison langs de 'Bis' route; prachtig! Vandaar naar Ambert via de Col de la Croix de l'homme mort… en geloof ons: als je die weg helemaal met de fiets op kruipt, dan ben je morsdood als je boven komt, tenzij je een Tom Boonen bent natuurlijk. Een gewone mens haalt dat niet.

Het hoogste punt van die Col ligt op 1163m (ocharme). Mooie vergezichten, prachtige kleuren: alle tinten groen met hier en daar een bloesem in een zonovergoten landschap… wat wil je nog meer?

In St Anthème zagen we een prachtig gelegen camping aan een meertje…

Vandaar was het weer klimmen naar de Col des Pradeaux (1196m) maar ons karretje doet het moeiteloos.

Noch Ambert noch zijn camping kon ons bekoren; dan maar de Col des Fourches naar Sugères (ook al een dorp van niks: geen kat op straat, geen mooie pleintjes, en een ijskoude kerk…)

Maar Murat was des te mooier!!! vanaf het jaar 274 zou daar al volk gewoond hebben! Het ligt tussen 'les Volcans d' Auvergne'. Vooral de kerk de Brédou, gelegen op een rots, en gebouwd in de 11^e eeuw leek ons een bezoek waard (al was het maar voor de wandeling naar boven en het uitzicht daar) maar dat zal voor een volgende keer zijn want ondertussen was de temperatuur gezakt naar 11° en kwamen onheilspellende wolken aangedreven; we moesten niet zo ver meer: in Vic sur Cère wilden we stoppen…

Geen mis dorp (of is het zelfs een klein stadje???) maar veel tijd om het te bezichtigen namen we niet want we moesten goed opletten om de borden die naar Camping La Pommeraie verwezen niet te missen.

Edgard draaide op een moment heel gezwind af naar de ingang van een kuuroord, maar dat was te hoog gegrepen… dus weer achteruit en verder de berg op…

Gelukkig kwamen we op het laatste stuk geen tegenliggers meer tegen.

Op de weg van het kuuroord naar beneden gebeurde dat wel en het waren stuk voor stuk stokoude chauffeurs die voor geen geld van de wereld opzij gingen! Tja, hoe zullen wij zijn als we zo oud zijn? Even bang???

De bovenste stukken van de bergen van de Cantal zijn nog bekleed met sneeuw!!! voor we de tunnel inreden zagen we een serieuze sneeuwplek langs de weg liggen! Vorige week gevallen, zei de eigenares van de camping.

Omdat we haast de hele dag gereden hadden wilden we nog wat wandelen en dus namen we een oud ezelspad naar Vic… op minder dan 10 min waren we beneden; ondertussen was het opgehouden met stillekes regenen… en er was absoluut geen levende ziel te bekennen. Dan maar weer naar boven en in ons huisje op wielen gaan genieten van het droog zitten, van de warmte en van een lekker taske thee… bij een prachtige zonsondergang (want het regent ondertussen niet meer!)