Voor het eerst op deze vakantie zijn we pas tegen 9u wakker geworden! De vorige nachten waren niet zo best, en die schade hebben we helemaal goed gemaakt!
We waren ook nergens voor gehaast.
Het brood was besteld bij de receptie en het smaakte naar nog! We aten al enkele keren 'gewonnen brood' omdat we onze tanden kapot beten op het oudbakken brood; lang bewaart dat Frans (en Spaans) brood niet, he?!
Maar vers is het heerlijk.
De eigenares is een super lief mens;
Als ik haar zie oefenen we allebei: ik mijn Spaans en zij het Nederlands want dat kan ze een ook een beetje omdat ze hier een vrijwilligster heeft die Spaans komt leren om in Peru te kunnen werken…
Zij had ons de tip gegeven om naar Guaso te wandelen; de toren van Guaso zien wij liggen vanop onze staanplaats; een dorp hoog op een berg gelegen; ze verzekerde ons dat we een super mooi panorama zouden hebben daarboven.
En ze heeft niet overdreven! We moesten wel langs een weg, maar helemaal niet druk bereden.
Helemaal in het begin kwam een mooi wit paard ons achterna gelopen; hij passeerde ons, keek nog eens naar beneden (alsof hij wou zien of zijn lief hem volgde, maar zij stond beneden en keek alleen maar naar hem) en vervolgde zijn weg naar boven; hij stond aan de buitenkant van een wei met andere paarden te grazen en op onze terugweg stond hij mee in de wei… Is iemand zijn paard kwijt of hoort hij daar? Wij weten het niet.
Boven was het zicht adembenemend. 360 ° rondom ons bergen, terrassen en valleien.
Bij de toren staat een bord waarin de geologische structuur van het landschap wordt uitgelegd aan de hand van foto's van de omgeving die je daar ziet.
De kerk die aan de toren vast zit dateert uit de 12e eeuw; ze wordt op dit moment gerestaureerd (gesponsord door Europa) maar de werken liggen stil; ze zullen dat geld wel ergens anders voor kunnen gebruiken. We konden ze niet van binnen bezoeken maar de buitenkant was zeker wel de moeite waard. Schietgaten kom je hier overal tegen in kerken en torens… het is hier niet altijd peis en vree geweest!
Niet ver van de kerk staat een stenen gebouw met een vierkantig grondvlak, en een piramidaal dak (een Esconsuradero, volgens de uitleg). De muren zijn open; het zou één van de vele constructies zijn die vroeger gebouwd werden vanuit een bijgeloof; de bedoeling was de weergoden goed te stemmen en onweer en demonen af te wenden.
Het kruis dat in het midden ervan stond had gelijke benen (zien we op de foto's) maar staat er nu niet meer. Maar naast de kerk staat nog wel een 'evenwichtig' kruis.
Deze gemeente behoort bij een groep van EC: ecologische sites waar je, zoals in Laspaules, bij de plaatselijke bevolking kan logeren aan een gunstige prijs, en streekproducten en streekgebonden gebruiken kan leren kennen. Net zoals in de Val d'Aran wordt ook hier die vorm van ecologisch toerisme nu gepromoot.
Op een boogscheut van Ainsa, en toch helemaal in de natuur. Less is more… en de autochtone bevolking wordt er beter van. Geen hotelketens waarvan de eigenaars ver weg zitten en de werknemers niet altijd even gemotiveerd zijn.
We hadden de bedoeling om nog naar Ainsa te fietsen maar we zijn rustig op de camping gebleven; het is hier toch zo goed toeven…
Zeker tot woensdag blijven we nog hier; het weer is zalig: wat wind, veel zon, wat wolken waardoor het niet altijd even warm is en het wordt alleen maar beter…
ha ha, de tilde gevonden! Wij zitten dus in Boltaña!
Dit dorp, of is het een gehucht? Ligt in het parque nationale de Ordesa Monte Perdido in het gebied Aragon (of is dat een provincie?); die verloren gelopen berg staat recht voor ons! Het park ligt zo'n 120 km boven Zaragoza.
Dus niet eens zo ver van de grens met Frankrijk, maar al wel aan de voet van de Spaanse Pyreneeën.
Edgard vond dit gebied toen hij de weg naar Portugal zat uit te stippelen; we hebben nog 12 dagen de tijd om in Gouveia te geraken, dus waarom niet van het ene mooi gebied naar het andere reizen, als het maar in de richting van onze bestemming ligt?!
De 'mindere' dagen gebruiken we om te verkassen zodat we zo weinig mogelijk van het goede weer moeten missen; toch heerlijk als je dat zo kan regelen?! Het voordeel van een vakantie in het laagseizoen.
Een fantastische camping; ja, sorry, het klinkt jullie misschien een beetje teveel fantastisch en heerlijk in de oren maar het is gewoon zo goed, zelfs al gaat er eens iets fout.
Gisteren, bij het aanmelden aan de receptie, ontdekte Edgard al meteen een restaurant; de eigenares vertelde ons dat het dagelijks geopend is en zeer goed van kwaliteit.
Wij voelden de vermoeidheid van een dag reizen in de bergen, met weliswaar heel mooie vergezichten, maar met ook veel aandacht voor de kronkelende wegen; anders kom je niet heelhuids beneden!
Dus waarom ons niet verwennen met een dinertje?
Op het terras zat nog wat volk maar binnen waren wij alleen…
Wij hadden het wat frisjes gekregen door het internetten buiten en waren dus blij met het kacheltje binnen.
Ze boden steur aan uit de Cinca; een rivier uit de streek; en daarbij super lekkere champignons van het moment en broodjes waar je sowieso teveel van eet.
Het smaakte heerlijk; enige moeilijkheid: de wijn werd per fles aangeboden.
We besloten om ons eens te laten gaan; voor de prijs moet je het hier niet laten (staanplaats met elektriciteit: 17 € per nacht; maaltijd 12 €; wijn ook 12 €).
Het was een Chardonnay maar voor ons niet de juiste, zo bleek achteraf.
We kwamen heel vrolijk naar beneden, dat wel, maar ik had geen andere keuze dan te gaan liggen en te hopen dat de camper stil zou gaan staan; hoe meer we lachten hoe erger het werd…
Om 21.30u lagen wij al in ons beddeke, maar we hebben niet goed geslapen! Behalve last van het tollen van mijn (ons?) hoofd, kwam er een gevoel bij van misselijkheid en zurigheid in ons maag…
Goed voor één keer maar daar laten we ons niet meer aan vangen; het plezier was van te korte duur.
Vanmorgen hadden we gelukkig geen houten kop; maar mijn blaasontsteking, die gisteren praktisch weg was, stak weer de kop op; ik was al bang dat ik weer aan de antibiotica zou moeten; het is nu namiddag en ze is weer onder controle, maar vanmorgen was het toch even slikken…
We besloten om er een rustige dag van te maken: drie machines was gedraaid, die allemaal al droog zijn; wat een luxe als je mooi weer hebt. Op dit moment komen er toch een paar dreigende wolken af maar veel regen verwachten we niet.
We mochten zo pas getuige zijn van een zwerm van wel 30 gieren; 'buitres' in het Spaans; ze cirkelen al een hele poos boven ons om thermiek te vinden maar zakken elke keer weer af; een geluk voor ons want dan kunnen we hen van dichtbij zien; mooie, statige vogels met 'vingers' aan het uiteinde van hun vleugels (anders waren het geen gieren, natuurlijk) en een bruine rug! Prachtig!!!
De camping loopt stillekesaan vol; wie een wandeling of uitstap deed komt nu terug en de nieuwelingen druppelen binnen; op elke camping staan huisjes, huurtenten en huurcaravans; sommige zijn permanent bewoond; dat is een vast inkomen voor de campinghouders en maar goed ook want als ze het van het seizoen alleen moeten hebben, dan gaan ze wel failliet; hier werken heel wat mensen in de onderhoud. De vrouwen doen de poets, de mannen het zware werk;
Het sanitair is op elk moment van de dag zo netjes! De afwasbakken zijn zo proper als thuis; de toiletten lijken om het uur gepoetst; de douches zijn royaal van afmetingen.
Als ik terugdenk aan mijn kindertijd, dan herinner ik me donkere gebouwen en smalle kotjes en soms geen warm water; die kom je nu niet meer tegen; het is één en al luxe nu, ook op campings.
De percelen zijn vaak heel groot zodat iedereen privacy heeft; alleen in Albi zaten we wat korter bijeen, maar dat stoorde ook niet; de rest van de camping maakte dat ene minpuntje meer dan goed.
We blijven voor de rest van de dag lekker thuis; het is ook wel eens fijn om rust te nemen; we zijn al 11 dagen ofwel op wandel ofwel aan het verkassen. We hebben alle tijd om in Gouveia te geraken.
Ons hoor je nooit meer zeggen dat vrijdag de 13e een ongeluksdag is.
We zijn vanmorgen zoals gewoonlijk vlot vertrokken; het wordt al een routine om het afvalwater te lozen, het toilet te ledigen en te spoelen, binnen en buiten alles mooi vast te maken, maar vandaag deden we zo'n bochtwerk dat het toch niet lukte om geen achtergrondgeluiden te laten produceren in de kasten.
In Vielha waren we een beetje ontgoocheld omdat we erover gelezen hadden en wij het toch niets bijzonders vonden; het is een 'mondain skioord', blijkbaar, en dus heeft het een supermercado; die opportuniteit lieten we niet liggen om een paar dringende boodschappen te doen. Maar daarna zetten we koers naar Salardu.
Daar bezochten we de mooie St Andreu kerk; mooi omdat ze in de 13e eeuw gebouwd is en gotische en romaanse stijl combineert; de schietgaten vertellen ons dat ze ook een militaire functie heeft gehad; muurschilderingen werden bloot gelegd en het kruis dat zich vooraan bevindt (in een glazen kast waar je helemaal rond kan) is door de eeuwen heen altijd reden geweest voor mensen om op pelgrimstocht te gaan; het is 'een kruis in evenwicht' dwz met gelijke armen; zo hoort het ook want het kruis was, na de cirkel, het oudste symbool en de kerk heeft het pas later uit haar evenwicht gebracht om macht te verwerven.
We praatten even met een vrouw omdat we wilden weten waarom alle huizen toch zo dicht als een pot zijn en ze vertelde dat de mensen in de kleinere dorpen alleen 's winters daar verbleven; sommigen komen ook in de zomer daar werken (toerisme) maar in de lente en de herfst werken ze in de steden zoals Vielha.
We vervolgden onze weg door de Val d'Aran en we moeten toegeven: alle nieuwgebouwde huizen en appartementen zijn perfect ingebed in de oude dorpen. Je ziet amper wat nieuw is en wat oud, zeker niet als je ze langs boven ziet.
We bleven ons verwonderen over het feit dat het hier zo'n belangrijk skioord zou zijn, tot we in Baquiera de eerste skilift zagen: die ging tot 1500 m en daarna verder tot 2500 m.
De eerste pas die we over gingen was al meteen de hoogste: de Puerto de la Bonaigua ligt op 2072 m; daar stonden we een poosje in de sneeuw… alleen maar om wat foto's te maken want het was er wel koud…
Op de weg ernaartoe kwamen we bijna geen tegenliggers tegen; maar helemaal bovenaan stond wel politie! Denken ze dat de mannen van IS die pas gaan nemen??? of stonden ze daar om van een vroege siësta te genieten? Ze werden in elk geval niet gestoord!
Aan 30 km/u kwamen we naar beneden want een helling van 9 % neem je niet aan grote snelheid. Trouwens het landschap was zo mooi dat het zonde zou zijn om er te snel door te rijden!
Pas in Llavorsi zagen we echt volk; veel auto's die geparkeerd stonden! Dat was nieuw! En waarom? Vanaf die plek kan je raften en dat leek in de smaak te vallen; we zagen heel wat bootjes dobberen op het wildwater en we hoorden menig begeleider zijn stem kapot schreeuwen om instructies te geven; en die waren niet overbodig want het ging er stevig aan toe!
Na Sort werd het uitzicht anders; even moesten we aan de rotsen in Monument Valley denken.
We lieten het niet bij één pas! We deden er liefst 5 vandaag!
Dat is heel wat bochtwerk voor Edgard, maar hij houdt van autorijden en tilt er niet aan, zegt hij.
El Pont de Suert was ook niet de moeite om een stop te maken maar in Laspaules, op 15 km van Castejon de sos, zijn we wel uitgestapt; het is een verzameling van omliggende dorpen waar ruraal toerisme wordt gepromoot. Je zou er van het ene dorp naar het andere kunnen stappen, bij mensen kunnen logeren, van locale producten kunnen proeven.
Alleen was er nu niemand aan wie we wat uitleg konden vragen; de camping met zwembad en winkel was gesloten; misschien opent die alleen in het weekend? Het zwembad was gevuld, dus zal dat niet alleen in de zomer dienen.
Voor mensen die graag dicht bij de bergen willen zijn en die houden van wandelen en logeren buiten de steden is dit een plek om eens op te zoeken; misschien eerst op internet... (Ludo: tip waar jij naar vroeg?).
Toen we dachten dat we wel beneden zouden blijven rijden begon de volgende, en niet de allerlaatste pas: de Col de Prado…
Maar wat er daarna kwam was iets recht uit de boekskes: een gorge om 'U' tegen te zeggen; het riviertje sleet vlotjes een 100 m diepe kloof uit tussen de rotsen. En het was nog niet gedaan want op sommige plaatsen was er alweer een kloof dieper geworden (maar smaller dan de vorige, waardoor we vermoeden dat de erosie zich snel verder zet).
Een eind verder stortte een immense waterval zich nog bij in de rivier, en dat hebben de mensen goed bekeken want daar bouwden ze een stuwdam met elektriciteitscentrale. Wat een massa water!
Niet ver daar vandaan stonden bomen tot aan hun onderste takken in het water! Ook Spanje heeft blijkbaar zijn deel gehad!
Het was een heel afwisselende dag: we zaten in temperaturen van 4° maar evengoed van 25°; we reden door dalen, over passen en zelfs door een gorge. Heel veel km hebben we dus niet afgelegd, maar wat we vandaag allemaal mochten zien, dat hadden we niet willen missen. Ons karretje kruipt als de beste de berg op; hij zal wel wat meer verbruikt hebben dan anders, maar we kwamen op plaatsen waar ik niet van had durven dromen...
Eerste werk vanmorgen: aan de receptie een nachtje bij boeken want de zon scheen zo uitbundig en alle bergen rondom ons waren zo goed zichtbaar dat we de kans om een fikse wandeling te maken niet voorbij konden laten gaan.
Ondertussen hebben we geleerd dat, als de mensen van Zuid- Frankrijk of van Spanje zeggen dat het slecht weer is, ze niet beseffen hoe blij wij zijn met een halve dag zon en de rest droog weer! Die moesten eens in België wonen! Ze gingen vast lopen!!
Gewapend met pick-nick, regenkledij, drank en kompas (al geraak je daar niet mee thuis) zijn we vertrokken om 9.45u richting Saut deth Pish: een top die op 12 km van Pont d'Arros ligt op een hoogte van 1555 m. We zouden een hoogteverschil van zo'n 700 m moeten overbruggen.
We zagen het helemaal zitten maar we wisten dat we kans maakten op een fikse regenbui rond de middag… en dus lieten we alles open; we genoten van de schitterende vergezichten, de bossen in alle tinten groen en het water dat van overal scheen te komen.
Op de middag hebben we onze pick-nick opgegeten in de zon! Een prachtige plek met zicht op alle bergen die ons omringden;
De hutten die we passeerden waren allemaal dicht. Zijn ze alleen in het weekend geopend? Of in de zomer? of ligt het toerisme op zijn gat? We weten het (nog) niet.
's Winters is het hier hoogseizoen, dat weten we wel want de hele Val d'Aran is sinds het aanleggen van de Vielhatunnel ontsloten als skigebied.
Lange tijd was Val d'Aran alleen te voet bereikbaar via enkele bergpassen.
Hier wordt geen Catalaans gesproken maar 'Aranees'. Het is een eigen taal, nauw verwant aan het Occitaans. Deze streek heeft altijd hechtere banden gehad met het Occitaanse zuiden van Frankrijk dan met het Iberisch schiereiland.
Aran betekent trouwens in het Baskisch 'valleien'. We bevinden ons dus in de 'vallei van de valleien'.
Van het eertijds nederige dorp met zijn boerenbevolking naar het nieuwe mondaine Vielha is een wereld van verschil. Boerenschuren en eenvoudige dorpshuizen werden getransformeerd tot gastenverblijven voor toeristen.
De dorpjes die wij vandaag te voet aandeden lagen er redelijk doods en verlaten bij, maar het was siëstatijd toen we er passeerden en hier nemen ze dat nogal serieus, en het is lente en alles is blijkbaar na de winter afgesloten… misschien wachtend op de zomertoeristen?
We liepen niet helemaal naar de top omdat we onderweg een afslag gezien hadden naar Vilamo en dat dorp zien we vanop de camping liggen en wilden we wel even bezoeken.
Dus na de pick-nick van oudbakken brood met Brie de Meaux (en in de bergen smaakt dat als de meest hoogstaande culinaire schotel die je in een duur restaurant kan vinden, haha)… dus daarna maar afgezakt naar de afslag voor Vilamo omdat we niet zeker waren dat de weergoden ons goedgezind zouden blijven.
Maar dat deden ze wel!!! tot vier uur hielden we het zelfs droog!
In Vilamo was dus geen kat te zien… en we hebben de 11de eeuwse kapel van San Miquel maar links (eigenlijk rechts) laten liggen; op die plaats zou de vroegste bewoning van de Aranvallei ontstaan zijn.
Waarom lopen we er voorbij? Ik heb (nog maar eens) een blaasontsteking en moet dus om het half uur plassen; bewoonde gebieden waren dus te mijden voor mij, of beter gezegd: zo snel mogelijk te passeren…
Het klopt niet helemaal dat er geen kat te zien was want we zagen gelukkig twee arbeiders aan het werk aan een huis; op onze vraag of we die weg konden volgen naar onze camping, kregen we een goede tip: a la izquierdo op het einde van de weg en a la derecho bij de bifurcation…
Dat eerste ging vanzelf; we vonden de keienweg die hij beschreven had en daalden af…
Maar toen kwamen we op een splitsing en we dachten dat hij die bedoeld had, dus namen we rechts…
Ai ai, dat was verkeerd; niet dat we de weg niet vonden, we kwamen mooi weer op de mountainbike route die we al kenden maar die maakte een omweg van jewelste…
Terug omhoog? Neen, dank u.
Ondertussen waren we al 5 uur aan het lopen en we wilden toch maar verder afzakken richting 'carretera national' waar ons huis op ons wachtte.
Dus braaf langs Benos en zelfs omhoog naar Begos omdat we liever geen asfalt wilden nemen; prachtige ezelspaadjes, dat wel, maar de vermoeidheid begon te wegen.
In Begos zelfs onze regenbroek en -jas aan gedaan want de donkere lucht voorspelde niks goeds meer.
Helemaal afgedaald tot Pont d'Arros omdat we daar pas over de Garonne konden; het deed efkes zeer toen we onze camper zagen staan loodrecht onder ons, maar er geen mogelijkheid was om er recht naartoe te gaan; de omweg moesten we erbij nemen; nog maar eens geplast en dan in één ruk tot thuis; na een wandeling van 7 uur met een onderbreking van 30' en 14 plaspauzes (ongeveer 25 km!) kwamen we aan op ons plekje.
Een heerlijke douche (jeetje wat zijn de campings tegenwoordig luxueus uitgerust, vergeleken met mijn kindertijd!!!) en een lekker beenmassage bracht ons allebei weer bij onze positieve.
Gelukkig hebben we overschot van eten van gisteren want anders zou het gene vette worden vanavond!
de mooie camping in Albi hebben we met tegenzin achter ons gelaten; we wilden graag weer een stukje richting Portugal opschuiven, en tja, dan moet je opkramen en wegwezen…
Tot Toulouse scheen de zon nog af en toe; daarna trok het dicht, langzaam maar zeker, tot de lucht een donkergrijze massa werd en de regen in bakken naar beneden viel.
In St Gaudens zijn we nog maar eens gaan shoppen en tanken in de grote Leclerc; dat zijn gigantische grootwarenhuizen, en deze lag ingebed in een heel winkelcomplex zoals in Wijnegem shopping center… je zou er verloren in lopen!
En aanbiedingen komen je van alle kanten tegemoet; je moet al sterk zijn om er niet aan toe te geven! En zeker geen honger hebben want dan koop je vast veel te veel, zo mooi is alles uitgestald.
Maar binnen geraken, dat was andere koek! Edgard moet de camper op zo'n parkings altijd dwars zetten, dus neemt hij een plek die wat verder ligt van de ingang om niemand te hinderen… en bibi mag dan, gewapend met paraplu, wadend door ondergelopen zonken in het asfalt gaan shoppen; maar wij zijn goed uitgerust en mijn schoenen kunnen tegen een stootje; hij dekt ondertussen de tafel en verwarmt de camper en dat is natuurlijk wel heel gezellig (als ik weer binnen kom);
Sinds de panne onderweg zijn we elke keer toch zo dankbaar als dat ding weer start!
De vorige dagen hadden we het niet nodig want dan was het lekker warm buiten maar vandaag zakte de temperatuur onderweg tot 10°!
We vonden weer een schitterende camping, aan de oever van de Garonne (en toch veilig genoeg om droog te blijven bij een wolkbreuk!) in Pont d'Arros.
De Val d'Aran is een prachtig wandelgebied… maar de wolken hangen zo laag dat we niet veel drieduizenders te zien krijgen…
En toch heeft dat ook iets! Af en toe doen ze de hemelpoort open en dan vang je een glimp op van die besneeuwde reuzen en dan springt ons hartje weer even op.
We weten nog niet hoe lang we hier gaan blijven want het weer blijft over heel Spanje tot zondag ronduit slecht…
Toch kan je dan droge periodes hebben en kan je genieten van een bezoek aan een mooi dorp of een leuke wandeling; dus zullen we morgenvroeg pas beslissen of we nog een nachtje blijven of niet.
De storing zou van de Atlantische komen en dus is er geen ontkomen aan voor ons; wij moeten immers die kant op.
We zijn dikke gelukzakken, vinden we. Zeker als alles marcheert; we zijn gezond en op vakantie in een mooi gebied; er zijn ergere dingen dan een paar uren regen!
2 jaar zijn we samen, vandaag! En dat hebben we gevierd! Met oa een bezoek aan Albi…en vanavond een diner in het Lobsterrestaurant van de camping.
Met regenkledij in de rugzak, onder een stralende hemel, en met een aangename temperatuur (rond 20°) zijn we vanmorgen vertrokken.
We volgden de 'échappée verte' langs de Ruisseau de Caussels naar Albi. Een schitterende weg langs een riviertje dat in de Tarn uitmondt, maar we moesten wel een paar keer door het water waden omdat de stapstenen onder water stonden na de zware regenval van gisteren.
Een avontuurlijke, leuke tocht dus; alvast een goed begin ! Een mooiere weg konden we ons niet indenken.
In Albi volgden we een wandeling die beschreven staat in het boek '24 autoroutes door Frankrijk'; heel mooi, leuk en leerzaam.
In de overdekte marktplaats kochten we St Nectaire d' Auvergne, de lievelingskaas van Edgard, naast Taleggio, die Boke ook zo graag lust.
In een leuke winkelstraat vonden we linnen kledij aan sterk verminderde prijs en die lieten we ook niet liggen, maar verder bekeken we alleen nog de vele mooie, oude gevels, gebouwen, binnenplaatsen en tuinen, die de stad rijk is, en dat zijn er heel wat.
In de kathedraal namen we ook een kijkje en ontstaken we toch maar weer een kaarske met de intentie nog heel lang samen te blijven in liefde en vreugde (in goede en kwade dagen dus).
Na een lunch op een pittoreske binnenplaats, heerlijk in de zon, hebben we het museum van Toulouse Lautrec bezocht, dat zich bevindt in het bisschoppelijk paleis …
De brave man had een beenderziekte (wellicht door inteelt: zijn ouders, allebei van adellijke afkomst, waren neef en nicht) en werd maar 37 jaar; hij kon maar met korte periodes schilderen en tekenen en dus waren soms 75 poseringsmomenten nodig om een portret klaar te krijgen!
Het was een mooi museum in een uniek kader! Vanuit sommige torens konden we de tuinen zien met de – in figuren gesneden- buscus. Prachtige uitzichten over de stad ook. Binnen kwamen we door bijzondere gangen en plaatsen waarin oude vloeren of blootgelegde schilderingen in de zoldering zichtbaar waren; pracht en praal… zoals overal in kerkelijke gebouwen.
We geraakten nog droog thuis! Normaal had de regen al om 15u moeten komen, maar die heeft retard vandaag; de wind, die de regen voorafgaat, is al wel op post.
We zullen nog een paar dagen geluk moeten hebben want tot zaterdag ziet het er niet zo best uit.
Morgen zetten we koers naar Spanje; via Toulouse richting Huesca… we hopen daar mooie wandelingen te maken!
Wat denken jullie als ik schrijf dat we vanmorgen… geen verwarming hadden???
niet te geloven??? toch waar!
Ik had gisterenavond nog eens geprobeerd om de verwarming te programmeren zodat die om 7u zou opstarten en we zouden opstaan in een aangename temperatuur; maar dat viel dik tegen! De verwarming deed het gewoon niet meer!!!!
Net zoals in januari alles geprobeerd: code opzoeken (en niet vinden in het boekje van Truma), resetten, en uiteindelijk beseffen dat we hulp moesten zoeken; dus maar een moorke water opzetten en nog een vuur bij aansteken om het warm te krijgen (want de temperaturen waren serieus gezakt door de aanhoudende regen de vorige nacht).
We waren boos, heel boos op Urbano, maar vooral heel ongerust: zouden we een Truma verdeler vinden? Zo ja, waar??? We hoopten op Albi of Toulouse en het was spannend, geloof me!
Onderweg naar Figeac hadden we kermiswagens voor ons hangen en om die kwijt te kunnen spelen namen we een binnenweg richting Decazeville.
Een fantastisch idee want we zagen onderweg in een dorpje van een zakdoek groot een Office de Tourisme.
Was die dame van nature zo vriendelijk of was ze blij een levende ziel te zien, het maakte niet uit; ze zocht voor ons op de Trumawebsite naar de dichtstbijzijnde Trumaverdeler.
Die zat maar 80 km verder, net buiten Rodez (dus op onze route)… en hij zou open gaan om 14u! Van geluk gesproken!
Dus hebben we boodschappen gedaan, lekker gegeten en Rumicub gespeeld tot de 'Aveyron Caming Car' open ging; maar die zaten natuurlijk niet op ons te wachten!!!
Bij Urbano zou je misschien niet eens gehoord worden, maar deze mensen wilden ons tussen hun afspraken door nemen! We moesten dus 'even' geduld hebben (in totaal 3uur).
De technicus luisterde naar ons verhaal, zocht de code op (E 5 H) maar vond niks! Truma blijkt zijn codes veranderd te hebben, dit jaar…
Hij belde met Truma maar die zaten in vergadering; hij belde een collega maar die kende die code ook niet...
Dan maar in de camper komen kijken en nu komt het: er zit helemaal geen nieuwe Truma in!!! Het is een toestel van 2013!!!! gereviseerd en getest in 2015!!! in een nieuwe camper van 2016!!! je moet maar durven! En ons bevestigen dat de garantie opnieuw is ingegaan!!! de leugenaars;
Maar het werd nog spannender want hij had drie oplossingen: eerst de startmotor vervangen, en als dat niet hielp moest de 'moederkaart' vervangen worden en desnoods moest het hele toestel eruit…
De startmotor had hij liggen en die kon hij meteen vervangen…
Dus hebben we een schietgebedje gedaan want de twee andere oplossingen zou hij niet kunnen bieden en de Truma verdeler van Frankrijk zit in Valence!!!
Wonder boven wonder: het ding startte weer en BLEEF DRAAIEN.
We hadden die man kunnen zoenen;
Hij hoopte, samen met ons, dat de panne verholpen was, en dat we geen problemen meer zouden hebben. Ik denk er niet meer aan om nog een poging te doen om de verwarming te programmeren want je weet maar nooit dat die handeling een kortsluiting heeft uitgelokt???!!!
Het duurde nog een hele poos voor we weg mochten omdat hij zeker moest zijn dat hij het met de garantie van Truma zou kunnen regelen, maar wat is een halve dag in een vakantie van 2 maanden?!
We hebben dan koers gezet naar Albi, dat maar een uurtje verder lag.
Daar vonden we een schitterende camping: Albirondack! Op een boogscheut van het stadscentrum (minder dan 30' te voet), in een oase van rust, met een jacuzzi, stoombad, sauna en zwembad!
Prachtig aangelegd, geïnspireerd op de parken van West- Amerika… heel smaakvol en met mooie emplacementen. Niet de goedkoopste (26 euro pn dus dubbel zoveel als de eerste) maar zijn geld meer dan waard.
We konden ons droog installeren en hebben dan alle spanning laten afglijden in de 'spa' van de camping; zalig was dat! Lekker gegeten en verder bekomen van de dag die heel lastig begon maar met een gouden randje eindigde.
Geen foto's gemaakt… we wilden alleen maar die verwarming in orde hebben; aan iets anders dachten we niet, hoe mooi het onderweg ook was. Na de schitterende dagen zijn we in wispelturig weer terecht gekomen, niet echt koud maar veel regen en wind, dus zonder verwarming zitten was geen optie; eind goed al goed!
Dag 6 van Anse naar Vic sur Cère (zondag 8 mei 2016)
Met tegenzin vanmorgen de mooie camping achter ons gelaten; de zon heeft ons gelukkig nog gezelschap gehouden tot op 40 km van onze bestemming.
We volgden de weg naar L' Albresle om niet in Lyon verzeild te geraken; zo stapten we over van het departement van de Rhone naar dat van de Loire.
Tegen de middag waren we in Montbrison langs de 'Bis' route; prachtig! Vandaar naar Ambert via de Col de la Croix de l'homme mort… en geloof ons: als je die weg helemaal met de fiets op kruipt, dan ben je morsdood als je boven komt, tenzij je een Tom Boonen bent natuurlijk. Een gewone mens haalt dat niet.
Het hoogste punt van die Col ligt op 1163m (ocharme). Mooie vergezichten, prachtige kleuren: alle tinten groen met hier en daar een bloesem in een zonovergoten landschap… wat wil je nog meer?
In St Anthème zagen we een prachtig gelegen camping aan een meertje…
Vandaar was het weer klimmen naar de Col des Pradeaux (1196m) maar ons karretje doet het moeiteloos.
Noch Ambert noch zijn camping kon ons bekoren; dan maar de Col des Fourches naar Sugères (ook al een dorp van niks: geen kat op straat, geen mooie pleintjes, en een ijskoude kerk…)
Maar Murat was des te mooier!!! vanaf het jaar 274 zou daar al volk gewoond hebben! Het ligt tussen 'les Volcans d' Auvergne'. Vooral de kerk de Brédou, gelegen op een rots, en gebouwd in de 11e eeuw leek ons een bezoek waard (al was het maar voor de wandeling naar boven en het uitzicht daar) maar dat zal voor een volgende keer zijn want ondertussen was de temperatuur gezakt naar 11° en kwamen onheilspellende wolken aangedreven; we moesten niet zo ver meer: in Vic sur Cère wilden we stoppen…
Geen mis dorp (of is het zelfs een klein stadje???) maar veel tijd om het te bezichtigen namen we niet want we moesten goed opletten om de borden die naar Camping La Pommeraie verwezen niet te missen.
Edgard draaide op een moment heel gezwind af naar de ingang van een kuuroord, maar dat was te hoog gegrepen… dus weer achteruit en verder de berg op…
Gelukkig kwamen we op het laatste stuk geen tegenliggers meer tegen.
Op de weg van het kuuroord naar beneden gebeurde dat wel en het waren stuk voor stuk stokoude chauffeurs die voor geen geld van de wereld opzij gingen! Tja, hoe zullen wij zijn als we zo oud zijn? Even bang???
De bovenste stukken van de bergen van de Cantal zijn nog bekleed met sneeuw!!! voor we de tunnel inreden zagen we een serieuze sneeuwplek langs de weg liggen! Vorige week gevallen, zei de eigenares van de camping.
Omdat we haast de hele dag gereden hadden wilden we nog wat wandelen en dus namen we een oud ezelspad naar Vic… op minder dan 10 min waren we beneden; ondertussen was het opgehouden met stillekes regenen… en er was absoluut geen levende ziel te bekennen. Dan maar weer naar boven en in ons huisje op wielen gaan genieten van het droog zitten, van de warmte en van een lekker taske thee… bij een prachtige zonsondergang (want het regent ondertussen niet meer!)
Een heerlijk vooruitzicht: een dagje waarin niks moest en alles kon… daar waren we aan toe na twee dagen Charnay.
De douches zijn lekker warm, het ontbijt smaakt zo goed, en er was tijd om eens te stofzuigen, de dons en de kussens te laten verluchten, een waske te slagen, alles weer op orde te zetten; daar kan ik van genieten, zie.
Als we reizen houden we de boel ook wel schoon, maar op een dag als deze kunnen we dat op een ontspannen manier doen; zo van: wat doe ik nu liefst eerst? Dat vind ik altijd plezant.
We dokterden het vervolg van onze reis uit; het weer blijft niet zo mooi als het tot hiertoe was; dat is een feit, dus zochten we naar de richting waarin we nog het meest kans maken op droge dagen… en die streek is niet makkelijk te vinden voor de komende week, maar misschien hebben we toch wat geluk?! We zien het wel.
We gaan dus richting Albi; voor mij een soort thuishaven; als ik daar in het verleden (weliswaar een ver verleden) met de trein aankwam, dan was ik bijna 'thuis'. De vallei van de Tarn bood me jaren geleden troost en rust; later kwamen er andere plaatsen op mijn pad, maar Albi zal ik nooit vergeten.
Na de middag waagden we ons weer op de fiets; we hielden het deze keer 'laag bij de grond', het is te zeggen: we bleven dicht bij de Saone (hoe zet je dat accent, in godsnaam?).
Jeanine had gesproken over de quaie de Trevoux en aan de receptie vertelden ze ons hoe we daar konden geraken, langs het jaagpad naast de majestueuze rivier…
Op een half uurtje waren we boven in de oude stad; een mooie kerk, die je van ver ziet, boven op de heuvel (uit de 13e eeuw), een verzorgde 'mairie', stokoude straatjes met uitgesleten trappen, een oude opslagplaats van zout (van in de tijd dat de zee nog tot hier kwam???), en een heel speciale brug die eigenlijk nergens toe leidt, behalve naar een chique restaurant aan de overkant… dat is Trevoux.
Heel veel mensen lopen, fietsen, wandelen dat pad blijkbaar af tussen Anse en Trevoux, want we kruisten dezelfde groepjes op onze terugweg als bij het heengaan.
Mensjes kijken kan best plezant zijn; die twee oudjes, die mekaars hand vast houden; vast boven de 80; vroeger veel gesport? Bergen beklommen? Ze zien er nog goed uit en wegen geen gram teveel…
Die jonge vrouw die haar hond in een karretje achter haar fiets mee zeult; ze fietst een een stevig tempo… om in conditie te blijven? Na een week achter haar bureau? Een jonge manager of consultant (Edgard herkent ze van ver)?
Eerst aan haar conditie werken en vanavond een fikse wandeling met haar hond zodat die ook niet vadsig wordt?
Ze woont vast alleen, volgens Edgard; de hond houdt ze voor het gezelschap en de veiligheid…
En zo zitten we te fantaseren terwijl de één na de ander ons passeert.
Op die speciale brug komt een koppeltje dat blijkbaar trouwfoto's komt maken in het schilderachtig decor…
De bruid en alle andere vrouwen dragen mooie, goudkleurige hoofddoeken.
Ze logeren in luxe chalets op de camping langs de rivier: de Canopee… we zoeken die wel eens op internet op; een prachtige camping! Maar die staat vast niet in ons boekske met de campings waar je vermindering krijgt voor ACSI!!! haha
Thuis gekomen nemen we ons boek en genieten we nog wat van het zonneke, dat zich al wel eens achter wat sluierbewolking verstopt, maar toch telkens weer opduikt. Nu toch nog…
Ons uitzicht is nog altijd betoverend: een immense groene (gras) 'put' waarin een voetbalveld ligt en waarin we de kinderen zien spelen (maar we horen ze amper omdat ze zo ver zitten en ze nog niet met veel zijn), en daarachter nog wat houten chalets, die blijkbaar permanent verhuurd zijn.
Het zwembad ligt ver van ons, en dat vinden we super want daar is het toch wel drukker; wij hoeven daar niet te zitten; de mensen met kinderen trekken juist wel naar die plekken zodat ze die mannekes in het oog kunnen houden;
aan onze kant zitten vooral de mensen met grijs haar die van rust houden.
Het is wel fijn om zo buiten te kunnen leven; dat is toch anders dan thuis, al hebben we daar een terras en veel groen in de omgeving.
Op een camping wonen en met de fiets in de omgeving rondtoeren geeft meer voeling met het landschap en de dorpen die je bezoekt; wij vinden het een heerlijke vorm van reizen…
Hopelijk zeggen we dat nog als we een week regen gehad hebben!!!
