12 mei wandeling naar Saut deth Pish en Vilamo

Eerste werk vanmorgen: aan de receptie een nachtje bij boeken want de zon scheen zo uitbundig en alle bergen rondom ons waren zo goed zichtbaar dat we de kans om een fikse wandeling te maken niet voorbij konden laten gaan.

Ondertussen hebben we geleerd dat, als de mensen van Zuid- Frankrijk of van Spanje zeggen dat het slecht weer is, ze niet beseffen hoe blij wij zijn met een halve dag zon en de rest droog weer! Die moesten eens in België wonen! Ze gingen vast lopen!!

Gewapend met pick-nick, regenkledij, drank en kompas (al geraak je daar niet mee thuis) zijn we vertrokken om 9.45u richting Saut deth Pish: een top die op 12 km van Pont d'Arros ligt op een hoogte van 1555 m. We zouden een hoogteverschil van zo'n 700 m moeten overbruggen.

We zagen het helemaal zitten maar we wisten dat we kans maakten op een fikse regenbui rond de middag… en dus lieten we alles open; we genoten van de schitterende vergezichten, de bossen in alle tinten groen en het water dat van overal scheen te komen.

Op de middag hebben we onze pick-nick opgegeten in de zon! Een prachtige plek met zicht op alle bergen die ons omringden;

De hutten die we passeerden waren allemaal dicht. Zijn ze alleen in het weekend geopend? Of in de zomer? of ligt het toerisme op zijn gat? We weten het (nog) niet.

's Winters is het hier hoogseizoen, dat weten we wel want de hele Val d'Aran is sinds het aanleggen van de Vielhatunnel ontsloten als skigebied.

Lange tijd was Val d'Aran alleen te voet bereikbaar via enkele bergpassen.

Hier wordt geen Catalaans gesproken maar 'Aranees'. Het is een eigen taal, nauw verwant aan het Occitaans. Deze streek heeft altijd hechtere banden gehad met het Occitaanse zuiden van Frankrijk dan met het Iberisch schiereiland.

Aran betekent trouwens in het Baskisch 'valleien'. We bevinden ons dus in de 'vallei van de valleien'.

Van het eertijds nederige dorp met zijn boerenbevolking naar het nieuwe mondaine Vielha is een wereld van verschil. Boerenschuren en eenvoudige dorpshuizen werden getransformeerd tot gastenverblijven voor toeristen.

De dorpjes die wij vandaag te voet aandeden lagen er redelijk doods en verlaten bij, maar het was siëstatijd toen we er passeerden en hier nemen ze dat nogal serieus, en het is lente en alles is blijkbaar na de winter afgesloten… misschien wachtend op de zomertoeristen?

We liepen niet helemaal naar de top omdat we onderweg een afslag gezien hadden naar Vilamo en dat dorp zien we vanop de camping liggen en wilden we wel even bezoeken.

Dus na de pick-nick van oudbakken brood met Brie de Meaux (en in de bergen smaakt dat als de meest hoogstaande culinaire schotel die je in een duur restaurant kan vinden, haha)… dus daarna maar afgezakt naar de afslag voor Vilamo omdat we niet zeker waren dat de weergoden ons goedgezind zouden blijven.

Maar dat deden ze wel!!! tot vier uur hielden we het zelfs droog!

In Vilamo was dus geen kat te zien… en we hebben de 11de eeuwse kapel van San Miquel maar links (eigenlijk rechts) laten liggen; op die plaats zou de vroegste bewoning van de Aranvallei ontstaan zijn.

Waarom lopen we er voorbij? Ik heb (nog maar eens) een blaasontsteking en moet dus om het half uur plassen; bewoonde gebieden waren dus te mijden voor mij, of beter gezegd: zo snel mogelijk te passeren…

Het klopt niet helemaal dat er geen kat te zien was want we zagen gelukkig twee arbeiders aan het werk aan een huis; op onze vraag of we die weg konden volgen naar onze camping, kregen we een goede tip: a la izquierdo op het einde van de weg en a la derecho bij de bifurcation…

Dat eerste ging vanzelf; we vonden de keienweg die hij beschreven had en daalden af…

Maar toen kwamen we op een splitsing en we dachten dat hij die bedoeld had, dus namen we rechts…

Ai ai, dat was verkeerd; niet dat we de weg niet vonden, we kwamen mooi weer op de mountainbike route die we al kenden maar die maakte een omweg van jewelste…

Terug omhoog? Neen, dank u.

Ondertussen waren we al 5 uur aan het lopen en we wilden toch maar verder afzakken richting 'carretera national' waar ons huis op ons wachtte.

Dus braaf langs Benos en zelfs omhoog naar Begos omdat we liever geen asfalt wilden nemen; prachtige ezelspaadjes, dat wel, maar de vermoeidheid begon te wegen.

In Begos zelfs onze regenbroek en -jas aan gedaan want de donkere lucht voorspelde niks goeds meer.

Helemaal afgedaald tot Pont d'Arros omdat we daar pas over de Garonne konden; het deed efkes zeer toen we onze camper zagen staan loodrecht onder ons, maar er geen mogelijkheid was om er recht naartoe te gaan; de omweg moesten we erbij nemen; nog maar eens geplast en dan in één ruk tot thuis; na een wandeling van 7 uur met een onderbreking van 30' en 14 plaspauzes (ongeveer 25 km!) kwamen we aan op ons plekje.

Een heerlijke douche (jeetje wat zijn de campings tegenwoordig luxueus uitgerust, vergeleken met mijn kindertijd!!!) en een lekker beenmassage bracht ons allebei weer bij onze positieve.

Gelukkig hebben we overschot van eten van gisteren want anders zou het gene vette worden vanavond!

Tot morgen!