Veel hebben we nog niet gezien, maar we hebben toch al een aantal dorpen en streken, bergen en wandelingen gesmaakt; vandaag wilden we nog naar Warth, dat richting Lech ligt, omdat we hoorden dat het zo mooi skiën is van daar naar Lech. Ne mens kan niet goed genoeg voorbereid zijn.
De wekker ging niet af maar we haalden toch de bus; als het moet kunnen wij rap zijn. Het is een klein uurtje rijden naar Warth; daar namen we meteen de lift naar boven (1885 m) al was het weer daar niet wat we gewoon zijn geworden, haha. We waren niet de enigen; zelfs de buschauffeur kwam naar boven om eens tussen twee ritten in een streepke te trekken. Zijn figuur deed niet vermoeden dat hij dat zo vlotjes kon maar toch!!
We liepen naar de Hochalp hütte (1970m) en vandaar naar de Saloberkopf (2043m). We moesten regelmatig een trui of een jasje aandoen, maar konden toch heerlijk picknicken in de zon, die af en toe tussen de wolken door kwam piepen en die het landschap meteen een veel aangenamer uitzicht gaf. Dat is zo; hoe graag we ook in de bergen lopen, zonder zon en met dreigende wolken met lagere temperaturen is het ineens een stuk minder aantrekkelijk. Waren ze ook nog werken aan het uitvoeren op dat pad, maar ja, wie graag de lift neemt moet dat ook accepteren want die liften komen er niet vanzelf!
We kwamen aan de Körbersee rond half twee al aan; vandaar was het nog anderhalf uur lopen naar Schröcken; we besloten de eerste bus te laten gaan en het rustig aan te doen; het is niet voor niks onze laatste dag hier;
Naar het dal toe kwamen we door een héél mooi stukje, bezaaid met stenen in grillige vormen; veel ervan waren uitgesleten; door ijs? Of water? Misschien kwamen de gletsjers enkele tientallen jaren nog tot daar! Nu zie je een paar eenzame plekjes wit liggen, boven de 2500 m, en je weet niet of die er over tien jaar nog zullen liggen; op foto's in brochures zie je in elk geval dat er al veel verdwenen zijn.
In Schröcken kwamen we bijna een uur te vroeg aan en er was echt niks te beleven. We hebben wel navraag gedaan bij een huis dat dicht bij de bushalte ligt, maar de prijzen zijn daar even adembenemend als de bergtoppen! Voor een appartementje van een zakdoek groot (30 m2) durven ze daar 97 € vragen pn! Maar de skibus stopt wel voor de deur! Haha! De bus nemen is inbegrepen in de skipassen… je moet alleen een half uurtje vroeger opstaan.
De bus kwam mooi op tijd en we geraakten vlot terug in Lugen (aan onze Spar), maar daar zagen we dat we geen half uur meer hadden alvorens het onweer zou losbarsten dus wij twee richtingen uit: Edgard naar de camping om tafel en stoelen nog droog op te bergen en ik naar de Spar om de laatste boodschappen te doen; we hadden net alle garagedeuren gesloten en wilden nog even de camper zelf verluchten, toen de eerste druppels vielen; als dat geen geluk hebben is! En dat is niet de eerste keer deze vakantie, hoor!
Het was een buitengewoon mooie vakantie; we dachten dat we het beste al hadden gehad in Spanje, maar het stukje Oostenrijk dat wij deze maand ontdekt hebben gaat voor ons met alle sterren lopen. Vooral omdat je hier in de zomer zo vlotjes hoog kan gaan wandelen (zonder enige meerkost want de gastenkaart geeft gratis toegang op bussen en kabelbanen); je vertrekt op 800- 900 m en stapt uit de liften (minstens) 1000 m hoger; daar kan je eindeloos wandelen in zuivere lucht; dat is een onbetaalbaar gegeven. Wij konden hier zelfs fietsen, en verder dan we tot hiertoe konden; de hellingsgraad is zelfs voor mij te doen; het weer ging ook hier op en af, maar het kwam telkens weer in goed; we hadden vaak alleen 's nachts regen en overdag toch zonnig weer; dit is een aanrader voor iedereen die graag in de bergen zit, aan een betaalbare prijs, op een wondermooie plek. Ons gaan ze hier nog vaak zien! Bij leven en welzijn, wel te verstaan. Ne mens moet met twee woorden spreken. We zijn dankbaar tot in de toppekes van onze tenen dat we dit mochten meemaken, voelen, zien, smaken, ervaren.
nu we onze tijd niet meer moeten steken in het inzamelen van informatie wilden we nog eens lekker stappen (zoals elke dag, haha). We namen de bus naar Mellau en daar de lift naar 1600 m. Daar kozen we de weg naar de Edelweisshütte, maar eerst liepen we in de richting van de Kanisfluh, een kanjer van een dikke 2000m die we vanop de camping zien liggen. Het stuk dat naar de top van die grote jongen gaat, hebben we maar laten liggen voor een andere keer omdat het weer niet erg stabiel was. Niet dat het slecht was want het was prima wandelweer, maar er hingen zo toch van die donkere wolken in de buurt (die wel elke keer de andere kant op gingen) en die vertrouwde we niet erg. Vannacht heeft het goed geregend, met klank en lichtspel erbij; tot twee keer toe, volgens Edgard, maar ik heb het maar één keer gehoord.
De Edelweisshütte is een heel verzorgde hut; je kan er super lekker eten, en ook overnachten. Aan het sanitair zie je veel, he?! Ewel, dat liet niks te wensen over! Integendeel; sommige hotels kunnen hier niet aan tippen.
Ze lopen altijd in traditionele kledij, en dat heeft iets.
Tot aan de hut was het een drukke weg want hij was heel goed begaanbaar en breed; ook bij het vertrek aan de hut leek de weg zich zo verder te zetten, maar het zou de allereerste keer zijn dat wij niet ergens een steil stuk zouden doen. We deden het onszelf aan omdat we niet wilden aankomen op de weg naar Damuls maar in Au zelf; en dat bleek een goede keuze.
We liepen door een heel speciaal bos; ik kan niet benoemen wat dat bos met mij (en met ons) deed, maar het was geen gewoon bos. Ik hoop er nog vaak terug naartoe te kunnen gaan; Edgard noemde het een sprookjesbos; ik hou het op een mystiek bos. Het raakte aan verdriet bij mij, maar het 'gaf' ook troost… nogmaals: heel speciaal.
Volgende keer doen we de wandeling zeker omgekeerd: in Au naar boven en boven Mellau met de lift naar beneden en dan de bus terug. Dat moet heel mooi zijn ook.
Die Edelweisshüt is vanuit heel wat richtingen bereikbaar; ze is ook 's winters open; als we hier zijn loop ik er vast nog een keer naartoe.
Thuis gekomen zijn we dan toch maar aan de eerste voorbereidingen voor de terugreis begonnen: fietsen in de garage, alles herschikken zodat het onderweg bereikbaar is; de mat is al langer opgeplooid omdat ze regen en onweer verwachtten en het niet fijn is om zo'n gigantisch ding nat mee te sleuren (7m/ 4m). Of we het nu willen of niet, morgen is onze laatste dag hier aangebroken; de terugreis laten we nog een paar dagen duren om het afscheid niet te bruusk te maken; op alle toppen die we beklommen hebben we geschreven: we komen terug! (dat is een wens natuurlijk; we hopen het toch).
Vanmorgen aan de bushalte hoorden we echt Vlaams spreken; een groep mensen van het Sterrenhuis in Brasschaat met heel wat begeleiders; Edgard ondersteunt het management van die vzw die heel wat mensen met een handicap opvangt. Ze zijn hier in het Hollandheim: een Nederlandse stichting die de grond heel goedkoop kon kopen omdat die altijd in de schaduw ligt; ze hebben er met vrijwilligers een groot heem op gezet en als er een groep komt (enkel voor mensen met een beperking), dan komt er een koppel van de stichting als 'heemmoeder en -vader'. Zij poetsen alles op, maken bedden klaar, voorzien eten in de keuken… Alles draait op vrijwilligers!!! van (die) Nederlanders geen kwaad woord! Ze gingen vandaag op uitstap: één groep ging overnachten in een hut, een andere ging naar Au, nog een andere ging een lage wandeling maken; De deelnemers zagen er in elk geval allemaal heel content uit! En ook de begeleiders kwamen ons ontspannen over; de nachten waren goed, zegden ze, en dat doet veel natuurlijk.
Morgen nog een dagske richting Warth omdat we nog niet zo ver waren; daar is ook een lift; daarna over de berg naar Schröcken en dan weer de bus naar hier. Zo leren we alle dorpen wat kennen; we kunnen hier nog 30 jaar rondlopen! We proberen soms onze favorieten op te noemen maar we geraken er niet uit. Elke wandeling had zijn specialiteit. En we hebben toch o zo genoten van alles; Dhanyavad!
aangezien het weer hier beter blijft dan we durfden hopen, wilden we op de Diedamskopf toch eens naar het kruis boven op de berg lopen; bij de vorige wandeling daar in de buurt waren we te moe om die berg er nog bij te nemen.
Maar eerst hebben we onze informatieronde verder gezet; naar het bureau voor toerisme in Au: daar kregen we een boek met alle adressen van vakantieverblijven in het Bregenzerwald! Met prijzen voor zomer en winter, foto's en ligging. Ook informatie over de skipassen en de wandelmogelijkheden in de winter. Over dat laatste krijgen we tegenstrijdige informatie, dus dat zal zelf te ontdekken zijn.
Gewapend met alle mogelijke brochures zijn we over huis gegaan om het even in te kijken; we besloten nog één woning op te zoeken, die goedkoper zou zijn dan Bergblick en die ook dicht bij een bushalte zou gelegen zijn. (dat bleek achteraf foute info te zijn).
Maar na het eten hebben we het zekere voor het onzekere genomen en zijn we eerst naar de Diedamskopf gegaan (allez, hebben we de lift genomen). Boven zagen we weer iemand met een rollator die richting kruis liep! Zijn kleinkinderen hielpen hem over de goten in de weg; wellicht heeft die man zoveel heimwee naar die wandelingen dat hij dat nu nog altijd doet, zij het dan in heel kleine stukjes; maar chapeau want hij doet het toch maar!
In de winter zijn de liften hier allemaal betalend (met skipas of per rit) maar in de zomer dus niet! Een luxe!! We waren zo snel bij het kruis dat we besloten de daling tot het middenstation wandelend af te leggen. Het is een drukte van belang op die weg, al ligt die zo hoog in de bergen. We hebben nog een kort zonnebad genomen en zijn dan maar afgedaald tot Schoppernau.
In de lift hoorde ik andere mensen Nederlands spreken; ik dacht dat het Belgen waren, maar het waren Brabanders (Eindhoven). Zij komen hier, jawel, al 34 jaar en hebben 8 jaar geleden een appartement gekocht in Reuthe, niet zo ver hier vandaan. Ze bemiddelen zelfs voor een projectontwikkelaar die hier vakantiewoningen bouwt. De man vertelde ons hoe zij hier in al die jaren de expansie meemaakten; elk jaar komen er nieuwe liften bij; het is ontdekt als wintergebied: al 50 jaar geleden bouwden ze hier liften! Vanaf november ligt hier sneeuw, en tot begin april is het hoogseizoen (met kleine tussenpauzen van 1 of 2 weken)!
Iets wat je de Oostenrijkers moet nageven: zij proberen hun land en hun tradities te bewaren; je ziet hier even goed jonge mensen in klederdracht; je hoort nog altijd de Tirolermuziek; en wat heel bijzonder is: toen ze merkten dat buitenlanders (oa Russen, Duitsers en Nederlanders) hun huizen begonnen in te pikken, hebben sommige gemeenten besloten dat je hier als buitenlander niets kan kopen, tenzij je hier komt wonen. Dan betaal je mee aan alle infrastructuur en dan hebben zij geen leegstand want dat gebeurde wel: mensen kochten een huis of appartement en kwamen maar 6- 8 weken per jaar; de rest van de tijd stond het leeg. Dat was niet goed voor de dorpelingen die winkels open houden. Als je hier iets koopt, moet je de bakker, de supermarkt, de restaurants maximaal ondersteunen. Wij hebben heel veel respect voor hun keuze; alleen in vakantiedorpen kan je iets kopen, maar dan zit je in een getto van buitenlanders. Zo gaat het er hier in Au- Schoppernau in elk geval aan toe; hopelijk doen meerdere gemeenten het zo; dan blijft Oostenrijk oostenrijks.
We zien de boeren weer massaal hun hooi binnen halen; als we dat zien houden we ons hart vast want dan gaat het meestal regenen, maar tot hiertoe houden we het hier nog droog en héél zonnig… morgen misschien wat onweer, maar waar dat losbreekt weet niemand.
Nog iets dat ons opvalt: de koeien hier hebben een proper achterwerk! Bij ons hangt hun poep vol strrr; zou het aan het gezond eten liggen? Waarschijnlijk wel; hier krijgen ze geen chemische troep binnen; gelukkig!
We zien nog altijd veel kinderen mee op pad in de bergen; de Nederlanders met schoolgaande kinderen zijn vertrokken. De Duitsers en Zwitsers nog niet. Die kinderen lopen hier de bergen op en af alsof het molshopen zijn! Soms zijn ze maar 5 jaar oud maar dapper als Galliërs!
Vanavond zijn we in Bergblick ons verblijf van januari gaan vastleggen; alleen de naam vragen ze! Geen voorschot! Als je maar wil verwittigen als je niet zou komen… het zou er nog moeten bij komen! Wat een vertrouwen! Als we in maart of begin april door Duitsland mogen met de banden die nu op de camper staan, dan komen we misschien nog wel even terug in de periode waarin hier nog sneeuw op de bergen ligt (de banen zijn toch open). Dan kan Edgard zijn (ski)hartje twee keer ophalen. Wie weet hoeveel jaren ons nog gegund zijn…niks laten passeren, he?!
De Oostenrijkers zelf vinden dat het een slechte zomer was, maar als wij horen hoe het in België is, dan kussen wij ons twee pollekes!
we gaan jullie niet meer lastig vallen met de namen van de bergen waar we opkropen, want ons palmares wordt te groot. In het begin schreven we het nog op voor onszelf maar we zullen geen enkele wandeling vergeten; ze hebben allemaal iets speciaals.
Het weer zou vanaf vandaag 'onstabiel' worden, en er werd onweer verwacht in de namiddag… ewel, wij hebben er niks van gezien! (maar andere stukken van Oostenrijk kregen ons deel erbij! Grote schade!!!). Deze morgen viel er wat nattigheid toen we in Rhemen vertrokken, maar dat was te weinig om een jas aan te doen. Daarna scheen de zon weer en was het behoorlijk warm, maar eenmaal wat hogerop viel de temperatuur reuze mee. Tijdens de klim hadden we weer een gratis saunabeurt.
Maar ik loop vooruit: we zijn vanmorgen nog wat gaan prospecteren en je raadt het nooit: we vonden appartementjes tussen de 52 en 58 € pn. Ik zit niet zo graag in hotels omdat je daar 's avonds die verplichte nummertjes hebt: praten om te praten, vaak, en veel te veel eten omdat het aangeboden wordt en de anderen zeggen dat je het per se allemaal moet proeven. Vorig jaar waren wij de uitzonderingen die maar een sla en een hoofdgerecht aten en heel soms een toetje. De anderen deden zich aan maar liefst 5 gangen te goed! Ik krijg het in elk geval niet binnen.
Dus liever een appartementje waar ik zelf kan koken; en zo vonden we er eentje voor ons twee; niet al te groot, maar heel netjes (zoals alles in Oostenrijk) en vlakbij de bushaltes die Edgard naar alle mogelijke kabelbanen kan brengen om te gaan skiën. We werden ook al een stukje wijzer: wandelaars kunnen blijkbaar ook een kaart kopen voor bussen en kabelbanen (wat in de zomer gratis is, met je gastenkaart, vanaf 3 overnachtingen). Als er iemand met ons mee wil rijden kan die in een gastenkamer gaan of ook een appartementje nemen met 2; dan kunnen we samen wandelen en zijn we toch allemaal vrij. Zo voelt het goed.
Morgen gaan we het vastleggen voor januari. Ik moet nu denken aan mijn moeder die 6 maanden genoot van de vakantie die kwam en 6 maanden genoot van de vakantie die voorbij was… den appel valt toch niet zo ver van den boom.
We waren in de vroege namiddag thuis en hebben wat rust genomen want we voelen het toch, hoor! Onze beenspieren zijn al in conditie maar onze rug is nog niet gewoon aan het dragen van de rugzak, elke dag weer. Ik neem alleen het hoogst noodzakelijke mee; Edgard neemt nog altijd al het mogelijke mee; die is altijd op alles voorzien… en ik ook, maar met veel minder gerief, haha. Een plastieken poncho weegt niks (Edgard heeft een regenjas én een poncho mee), een regenbroek weegt meer dan natte benen, een sjaal kan dienen om me af te drogen, om op te zitten of om me warm te houden, dus dat is meer dan genoeg, en toch voel ik het. Maar we hebben geen tijd om stil te zitten; dat zullen we in België wel doen; het is hier veel te mooi…
We horen van heel wat mensen dat ze al jaren naar hier komen; sommigen misschien uit gemakzucht, maar velen zeggen: je geraakt hier niet uitgewandeld; er zijn zoveel mogelijkheden, binnen handbereik, dat je niet kan zeggen: dat hebben we nu gehad. We weten nu niet meer of we volgend jaar naar Spanje of naar Oostenrijk zullen gaan; we hebben nog tijd.
Edgard wilde me voor Moederdag mee uit eten nemen; dus geen short en bottinen aan maar een kleedje; op de camping keken ze allemaal een beetje raar, haha. Maar het was super lekker! Dankjewel!
Vandaag zondag 14 augustus zet ik me voor de eerste maal in deze reis aan de blog. Het is een beetje Ingrid haar ding maar op haar verzoek neem ik graag een keer over.
Vanochtend hadden we de wekker gezet om wat vroeger op te staan omdat we in Au centrum de bus wilden nemen naar Damüls. Het is een zijdal maar maakt ook deel uit van het gebied Bregenzer Wald.
We hebben de lift genomen naar de Elsenalpstube; boven voelden we al dat we geen grote of topzware toer zouden doen zoals gisteren. Het uitzicht was weer adembenemend maar een kortere wandeling volstond. Voor ons is dit dan nog wel een tochtje van 1800 m naar 2070 m waar we, met picknickpauze inbegrepen, een viertal uren voor nodig hadden. Nadien hebben we ons getrakteerd op wat zoetigheid met koffie want dat hadden we weer verdiend.
Het was toch nog een pittige klim, vooral op het laatste stukje. Maar vandaar konden we de Bodensee zien waar druk op gezeild wordt. Je voelt je dan een beetje op het dak van de wereld staan met dat immense berglandschap en al die ruwe toppen die er hoog bovenuit komen.
Op het terras bij de lift begonnen we met onze eerste informatieverzameling om hier in de winter te komen skiën en wandelen. Nadien beneden ook bij een vakantiehuis wat info gaan vragengevraagd en bij het terugkeren in Au idem dito. In Au mochten we zelfs een appartement bezichtigen. Het was helemaal nieuw en maximum voor vier personen. Waarschijnlijk voor een prijs in de winter van 70 euro per dag is dat vrij aantrekkelijk want alle andere prijzen die we kregen lagen een stuk hoger. Deze week zetten we onze informatieronde nog verder maar we hebben wel besloten volgende winter eens niet met Joskreizen mee te gaan maar naar deze streek te komen met ons twee of met nog twee andere medereizigers die dit aantrekkelijk zouden vinden.
Het weer was vandaag weer top en dat maakte de wandeling extra aangenaam. We beseffen iedere dag hoe goed wij het hebben en zijn daar ook heel dankbaar voor. Langzaam maar zeker begint het bij mij door te dringen dat op pensioen gaan toch wel iets aantrekkelijks heeft. Ingrid gaf het eerder al aan: deze regio ( Bregenzerwald) is voor ons een echte ontdekking en een streek waar we nog lang niet klaar mee zijn.
(op de 1ste foto kan je zien welke weg wij afdaalden; dat was de 'zachte kant'; bij de beklimming hebben we geen foto's gemaakt!)
Eigenlijk is het de 12e 's avonds… enkele bedenkingen: Het is opvallend hoe vriendelijk mensen op campings, en gewoon ook op straat, in de bergen zijn; niemand passeert zonder de ander te groeten; is het minder mooi weer, dan zitten we allemaal in hetzelfde schuitje en kijken we allemaal omhoog en glimlachen we naar mekaar met een gezicht van: tja, daar moeten we het vandaag mee doen. Het is ook heel fijn om te zien hoe intens ouders op campings met hun kinderen bezig zijn; de kleintjes leren hier fietsen, of steppen; ze leren van mekaar de knepen van het muurklimmen (als die aanwezig is op de camping) of ze duwen mekaar op de schommel of op fietsjes. Kinderen maken snel contact met elkaar, maar jonge ouders ook. Velen van hen zijn hier met de grootouders erbij; ook een leuke combinatie en super comfortabel voor de ouders, maar ook fijn voor de grootouders want ze hebben niet de hele dag de kinderen onder hun hoede. Ongelooflijk veel mensen met redelijk kleine kinderen komen we tegen op de bergwandelingen! Eentje zagen we zelfs met een gordel aan en met een koord verbonden met de papa; héél slim want die kleintjes zijn snel en het is niet overal even veilig, maar die mannekes vliegen de bergen op en af, veel soepeler en sneller dan de volwassenen! Leuk ook te zien dat er zoveel families met kinderen hier wandelen; en we horen die niet eens zagen! Het is natuurlijk ook adembenemend mooi, hierboven! Je ziet en leert zoveel op een camping; zeker op één die goed gestructureerd is als deze; mensen weten waaraan ze zich moeten houden, zowel qua snelheid op de wegen tussen de percelen als qua avondrust; iedereen is de hele dag buiten, vaak hoog in de bergen, en 's avonds is alleman moe, dus niemand heeft er behoefte aan om lang op te blijven of kabaal te maken. Edgard weet in een mum van tijd wie waar staat met welk voertuig; hij heeft veel 'werk' op een camping; ik zie ons vader terug; die had ook alles in het oog. Plezant.
Ondertussen hebben we een plan: we hebben ons verblijf hier met 3 dagen verlengd: de 19e vertrekken we richting Bodensee maar we hopen in Hornberg te geraken (220 km); aan de Bodensee is het pokkeduur en druk. De 20ste hopen we bij een wijnboer in Dierbach te kunnen slapen, op een camperplaats. De 21ste slapen we in de Eifel, in Gemünd, zodat we de 22ste thuis kunnen zijn. We rijden nog langs Houthalen rond om daar te horen of die mensen de zorg voor onze verwarming willen opnemen; Urbano heeft ons vertrouwen al lang beschaamd; we hopen zonder hen verder te kunnen, maar het is niet evident om iemand te vinden die hun miserie wil opruimen; er moet gezocht worden waarom de Truma het twee keer opgaf als we hem programmeerden. Dat hebben we niet meer gedaan, natuurlijk, want het zou een kleine ramp zijn als we nu geen verwarming en geen boiler meer konden gebruiken. Je voelt dat het half augustus is: de dagen korten en de temperaturen dalen 's nachts meer dan vorige maand; 's morgens kunnen we niet zonder verwarming en op camperplaatsen hebben we de boiler nodig om te douchen en af te wassen… dus we houden de Truma in ere en hij doet het nog altijd heel goed (hout vasthouden!).
De maan staat momenteel mooi aan de hemel; het silhouet van de bergen is nog zichtbaar: reuzen die geen last hebben van alle kleine besoignes van de mensen; zij ZIJN gewoon daar, in alle rust. Die rust gaat over op ons.
Ondertussen is het zaterdagavond; we hadden een prachtige dag, met zon vanaf acht uur, 12 uur lang, zonder één wolkje! We hebben zelfs buiten gegeten en ik kon na de wandeling een uur lang buiten naaien aan de sjaal van ons Lieve. Oh wat was het toch mooi, vandaag! We toerden boven rond, op en neer, tussen 1600 en 2000 m; eerst leek het een salonwandeling te worden (een brede, zacht glooiende weg) maar na de Neubachhornhut ging het over een graat, steil naar boven tot de Falzerkopf; daar draaien wij ons hand niet meer voor om, hoe zwaar het terrein ook is, maar een afdaling op een modderige ondergrond, die ook steil is en weinig houvast geeft, daar zijn we minder happig op. Maar we waren niet de enigen die deze grote wandeling maakten vandaag! We moesten heel vaak 'uitwijken' voor 'tegenliggers' en we zagen altijd volk voor of achter ons; dat geeft een prettig gevoel: je bent samen onderweg. Na een dik uur stijgen stopten we bij een boer die een paar tafels had buiten staan; het zou niet zo slim zijn om daar iets te drinken dat niet uit een fles of uit een moorke komt want ik denk dat hij zijn leidingwater gewoon uit het rivierke aftakte. Hij had één melkkoe, zei hij; die kwam 's avonds binnen en ging 's morgens na het melken de wei op; de anderen hadden het minder getroffen: die blijven dag en nacht buiten! Dat is geen erg op een dag als vandaag, maar ik zou niet graag koe zijn op een killige dag als gisteren. Soit, lang duurt het niet meer: over 2 weken gaan ze naar beneden; dan is hier boven al het lekkers opgegeten en dan wordt het ook te koud. Deze zomer hebben ze zelfs drie keer sneeuw gehad, vertelde de man! Toch niet normaal!!! Ge ziet dat die beesten goed in vorm blijven! Geen opgespoten dikbillen zoals bij ons en van al dat bergklimmen worden die ook niet dik. Sommigen hebben van die mooie oren! Nooit geweten dat koeien zo mooi kunnen zijn: er is ook een soort met een frou-frou (zie foto)! Grappig. Allez, we hadden het weer heel erg naar onze zin; we zijn allebei verslingerd geraakt aan dat wandelen op hoogte; de lucht is er zo zuiver (we zien in de verte de vervuiling echt hangen! Bangelijk! Duitsland heeft het erger te pakken dan Oostenrijk of Zwitserland; dat is zichtbaar!) Dit is echt the place to be! We willen dit heel graag delen met anderen; iedereen kan hier genieten: we zagen een stokoud koppeltje met een rollator aankomen op de Diedamskopf (eindstation van de kabelbaan); ze kwamen op het terras op 2020 m een koffietje drinken! Zalig toch?! Wij gingen na onze wandeling lekker op een schapenvelleke liggen op het terras… wie doet beter?! (zie foto) Vanaf een verblijf van meer dan 3 dagen krijg je de Bregenzerpass en mag je gratis op alle bussen en kabelbanen van dit gebied. We willen gerust een busje huren en met mensen naar hier komen om te wandelen! In de winter komen we alvast terug; Edgard kan hier gemakkelijk skiën; op elke afdaling sluit een lift aan waarmee je weer naar boven kan en evt een andere kant op kan skiën. En ik kan hier zeker mooie wandelingen maken; we zien wel of we mensen vinden die mee willen komen. Ieder kan hier dan doen waar die zin in heeft. We hebben wel besloten om het niet met de camper te doen in de winter omdat je dan toch winterbanden en sneeuwkettingen moet kopen en als dat dan niet zo comfortabel is als we hopen, dan zit je met dat gerief. Deze camping is er wel helemaal op voorzien: ze hebben een 'trockenraum' met verwarmde kapstokken voor skibotten en kledij! Als het regent zetten ze dat nu ook aan, zodat je alle natte kledij daar kan laten; wat een service, zeker voor mensen in tenten. Morgen zou het alvast nog mooi weer zijn; daarna gaan we weer naar onstabiel weer; we zullen dan wel uitrusten…
wat was dat verschieten vanmorgen: geen stralende zon maar een dicht wolkendek! Het had vannacht ook wat geregend…
Maar wij dachten: dat trekt wel op als de zon krachtiger wordt en dus gingen we toch op pad, op hoop van zegen. Het was geen gevaarlijk weer (geen onweer, geen dichte wolken die het zicht onmogelijk maakten) dus waagden we onze kans om naar de Bergkristallhütte te gaan.
Het was een klim van anderhalf uur, zo stond op de bordjes, maar we waren er al eerder. Wij zijn dus blijkbaar al heel geoefende wandelaars! Een mooie hut op bijna 1300 m, waarin je ook kan overnachten; we aten er een kleinigheid en gingen verder, richting Annalperaualpe (1364 m); daar namen we de afslag want naar de Zitterklapfen wilden we niet naartoe; dat is een Alpine steig en daar wagen we ons niet aan. Wij gingen dus richting Annalpe en Annalper Joch (1997 m) maar we hadden afgesproken om rond half twee te beslissen of we verder zouden gaan of zouden rechtsomkeer maken.
Het werd het laatste want de Annalper Joch lag helemaal in de wolken en vanuit het dal zagen we een dikke regenwolk op ons afkomen. Dat is de eerste keer dat we omwille van het weer moeten omdraaien. Anders hadden we het misschien ook gedaan omdat we toch moesten overwegen of we 1100 m wilden dalen met dit weer of niet. Het heeft geen zin om hoog in de bergen te lopen en geen hand voor ogen te zien.
Op de terugweg verwelkomden de koeien ons weer heel enthousiast; ze staan heel hoog op de alpenweiden; hebben die uitschuifpoten, misschien? Vaak snappen we niet hoe ze zich recht houden op die hellingen. Maar we genoten wel weer van hun klokkenspel!
De slak die alle moeite deed om aan de overkant van de weg te geraken kunnen jullie bewonderen op de foto...
Het was een fijne wandeling en misschien maar goed dat we niet het uiterste er hebben uit geperst want pas toen we thuis kwamen werd het weer wat lichter. We denken aan de mensen die we na ons toch omhoog zagen gaan; twee jonge koppels, met een klein kindje in de rugzak… dat ze behouden ogen beneden komen. Het is jong en wil entwat, maar ja, je moet het toch ook veilig houden, he?!
Deze zwaar bezwangerde dag was niet voorzien; voor de volgende twee dagen wordt zon voorspeld; we zullen maar afwachten want blijkbaar trekken de weergoden zich niet veel aan van die voorspellingen… Gelukkig hebben we gisteren heel erg genoten van de zon en de zichten hier. We laten geen kans voorbij gaan om onze ogen de kost te geven!
gisterenmorgen begon de dag niet zo best: ik ging door mijn rug en zat helemaal geblokkeerd; de goede zorgen van Edgard en de Tocotolyn hebben me heel erg geholpen, en rust en tijd deden de rest. Het was een regendag, net zoals gisteren, of beter gezegd: van een iets natter kaliber; dat was om twee redenen een goede zaak: ten eerste hielden onze buren hun honden binnen (die beesten houden ook niet van regen en in een camper zitten met twee natte honden, dat is allesbehalve leuk) en ten tweede kreeg ik tijd om me te bezinnen over de oorzaak van mijn rugpijn zonder heimwee omdat ik niet buiten kon.
De enige reden die ik kon vinden, en die perfect in mijn kraam past is dat ik al bij voorbaat heimwee had naar de bergen (is dat niet goed gevonden?!).
Enfin, de dag ging open en dicht; we namen afscheid van onze lieve gastheer; hij kwam ons het radio-interview laten horen en bedankte ons nogmaals voor onze medewerking. Toen hij hoorde dat we naar het Bregenzerwald zouden verhuizen snelde hij meteen naar het bureau voor toerisme om documentatie te halen voor ons; té is ook niet goed, maar hij bedoelt het echt goed. Hij liet ook horen dat hij vermoedde dat de buren er voor iets tussen zaten dat wij vroeger vertrokken dan voorzien. Hij had het er zelf niet gemakkelijk mee, maar hij kiest natuurlijk zijn klanten niet; de klanten kiezen hem.
Vanmorgen dus, toen de zon er weer doorkwam, hebben we alles ingepakt en zijn we vertrokken richting Au. Het Bregenzerwald is een prachtige streek in West- Vorarlberg. Van Lech tot bijna aan de Bodensee, een gebied dat een bezoek meer dan waard is.
De weg slingerde zich tussen de bergen door en waar de kloof wat breder werd lag steevast een dorpje. We waren hier voor de middag en kregen een mooie plaats aan het water (de Bregenzerach). Het is geen spotgoedkope camping, maar hij is tip- top in orde. Je gelooft jouw ogen niet: de douches zijn bekleed met een poster van de bergen hier rondom! De vloer is (wellicht namaak-) hout. Je betaalt 0.70 € voor een douche, maar die is onbeperkt in tijd (denken wij want geen van ons twee bereikte een eindpunt: koud of geen water meer, zoals in Umhausen).
Hier komen mensen (Nederlanders) al 15 jaar lang, twee keer per jaar, en ze zijn hier nog niet uitgekeken!
De reden hiervoor is dat je, als je hier langer dan 3 nachten blijft, een gastenkaart krijgt op het bureau voor toerisme. Die geeft jou gratis toegang tot alle kabelbanen en alle bussen! De hoeveelheid bergwandelingen die je hier kan doen is gigantisch. Van salonwandelingen tot alpinisme, van een half uur tot 8 uur lang. En dat is niet alles: je kan hier ook fietsen!!! niet alleen de mountainbikers maar zelfs wij!
Na het middageten zijn we dus onze gastenkaart gaan halen in Schoppernau en die hebben we meteen gebruikt voor de kabelbaan van de Diedamskopf (2020m). Een schitterende kabelbaan, die al 50 jaar in dienst is! Eerst als zetellift en nu met gesloten kabines voor 8 personen. Rond de hoogte van 1600 m is er een tussenstation, vanwaar je dus naar boven of naar beneden wandelingen kan beginnen. Op 2020 m ligt het hoogste station; op het zonovergoten terras lag nog sneeuw van gisteren, maar het was er lekker toeven! Om 16.15u gaat de laatste lift naar beneden; als je die niet haalt, dan mag je 1200 m te voet naar beneden gaan! Amai mijn knieën. We weten uit ervaring wat 1000 m met onze gewrichten doet, dus laat maar.
Maar je kan vanop die hoogte wel wandelingen maken naar andere dalen! En daar de bus nemen naar huis! Wat een luxe!!! Als we het gebruik van bussen en kabelbanen aftrekken van onze campingprijs, dan staan we bijna gratis!
Misschien heel decadent van ons maar we zijn naar boven gegaan, hebben daar op het terras lekker koffie en chocomelk gedronken (natuurlijk met Apfelstrudel en Vanillesauce) en zijn weer naar beneden 'gezwoven'. Heerlijk! En dan zijn we met de fiets verder gereden, over Au tot Mellau! Die caloriekes waren meteen weer verbrand! Het is niet echt klimmen en dalen maar het gaat toch glooiend naar beneden (en terug dus naar boven). Zo goed als ik te voet kan klimmen, zo slecht kan ik bergop fietsen. Ik schaam me dood als ik zo'n molshoop haast niet op geraak! Maar het is zo. Tegenwind en bergop zijn niet aan mij besteed; leve de elektrische fiets!
In Mellau deed een sportzaak grote uitverkoop en ik kreeg van Edgard een prachtige set om nog meer de berggeit te kunnen uithangen! De fietsverhuurder van het dorp heeft dan nog de fiets van Edgard gerepareerd (een zwak punt van de plooifiets), al was het 5' voor sluitingstijd; een regelvijs die wij nog niet gevonden hadden was de dader; vielen Dank voor die kosteloze ingreep, mijnheer!
We zijn helemaal verliefd op deze streek! Ze heeft zelfs Leutasch van de hoogste podiumplaats verdreven. Het is hier zo mooi, en je hebt hier eindeloos veel mogelijkheden, zelfs als je stokoud bent; dat is toch buitengewoon? Zelfs op je 80ste kan je hier op 2000 m een paar stappen gaan zetten! Je neemt de bus en dan de lift en meer is het niet. De bus rijdt door alle dorpjes en gehuchtjes, in alle richtingen. In Mellau, in Damuls, en wie weet nog waar allemaal staan er liften! Oh, wat is het hier heerlijk toeven!!! We hebben al tot maandagmorgen gereserveerd, maar misschien blijven we nog langer en komen we in minder dagen naar huis; we zien wel wat de volgende dagen ons brengen. Het weer blijft alvast een hele poos mooi!!!
We zitten niet stil! we maken dus al plannen voor de volgende dagen want momenteel ziet de hemel nog ferm grijs en hebben we dus alle tijd om wat vooruit te kijken;
Onze terugreis begint vorm te krijgen omdat Edgard een bericht kreeg ivm een vergadering van VTB Kultuur. Hij wordt voorgesteld aan het bestuur om de organisatie mee te helpen uitbouwen op 23 augustust; dit wordt dus onze richtdatum om thuis te zijn: 22 augustus.
Dat betekent dat onze reis een concreet einde krijgt en we dus makkelijker een planning kunnen maken voor de tijd die ons nog rest.
Mijn heimwee naar de bergen is al zo groot dat ik er tranen van in mijn ogen krijg; gene flauwe kul, hoor! Heel diepe pijn voel ik nu. Alsof ik mijnen echten thuis moet achterlaten, hoe goed ik het ook in België heb.
Daarom, en mede dankzij de aankomst van onze lieftallige buren die op één meter van onze voordeur zitten, en omdat Dornbirn ons minder te bieden heeft dan wij gehoopt hadden aangezien het weer niet mee zit, hebben we besloten nog efkes terug de bergen in te gaan.
Het was zo aangrijpend om vanop 2500 m de luchtvervuiling te zien die rond de hele aarde op 1700m hangt. Zo lang het kan willen we genieten van de zuivere lucht daarboven...
We willen morgen dus naar Au rijden, zodat we daar samen met de zon aankomen. De vooruitzichten beloven nog 5 mooie dagen in Vorarlberg, vanaf vrijdag tem dinsdag. Au ligt wat hoger dan Dornbirn, en we hopen van daaruit mooie wandelingen te kunnen maken.
Damuls ligt nog hoger en zou een fantastische locatie kunnen zijn, maar daar is alleen een camperplaats bij een boer en die biedt niet zoveel faciliteiten aan, volgens de website van Camperplaats.nl.
Misschien rijden er wel bussen naar Damuls; dat komen we allemaal wel te weten als we er zijn.
Deze namiddag gaan we fietsen richting Bregenz (en desnoods met de trein terug).
Ik ben vanmorgen door mijn rug gegaan; misschien door mijn preventief heimwee??? Het is gelukkig niet zo erg als de laatste keer. Tocotolyn en de warme handen van Edgard doen wonderen...
Maak jullie geen zorgen mochten we vanaf morgen geen blog schrijven; we weten niet of we nog internet zullen hebben op de terugweg; als we de mogelijkheid hebben, sturen we nog wat belevenissen door.
Ondertussen veel groetjes van de twee berggeiten in Oostenrijk...
zo stralend het weer gisteren was, zo nat is het weer vandaag! Het begon vannacht met een stevig onweer; alle dakpannen stonden nog open, dus bed uit en alles op een veilige stand gezet. Enkele uren later hadden we het te warm en maakte Edgard alles weer open. Om vijf uur begon het te regenen en sprintte ik naar buiten om de was binnen te halen terwijl Edgard weer alles afsloot… het was dus een actieve nacht!
Edgard trotseerde de regen vanmorgen om op verkenning te gaan; ik bleef wijselijk binnen, haha. We hebben hier vlot internet dus weer kans om onze blog bij te werken en mails te lezen.
Ondertussen kwamen onze buren aan… een lesbisch koppel met een jongen van een jaar of 15. Ze rijden met een maxi camper. Twee assen achteraan. Op een ik en een gij installeerden ze zich, met hun deur naar de onze; heel gek als je bedenkt dat het vijvertje nu aan hun 'achterkant' ligt en zij op blokken moesten gaan staan om recht te staan. Meteen de luifel open, stoelen en tafel gezet (dat staat allemaal ook op het terras, aan de vijver, maar ja, ze hebben ook twee grote honden bij! ). Voor ons is het een beetje verpest omdat ze die honden niet kort aangelijnd houden (met alle begrip voor die honden) en omdat ze zo schaamteloos bij ons binnen kijken. Op één of andere manier voelt het niet goed; ze komen in onze 'intieme ruimte' ( ze lopen ook over onze mat, dus toch wel dicht bij onze camper, en één van hen rookt als een turk). Eerst dachten we ons dan maar om te draaien maar dan zien wij het vijvertje ook niet meer; we overwogen ook om snel te vertrekken, maar laten alles eerst een beetje bezinken.
Na het middageten zijn we met de fiets naar Gütle, een deelgemeente van Dornbirn gereden. Daar hebben ze een Rolls Royce museum; eten en drinken voor Edgard, haha.
De terugweg was zonder pardon in de gietende regen; een ware test voor onze regenkledij. Maar het viel nog mee! We bleven zo goed als droog; Er bestaat geen slecht weer, alleen slechte regenkledij, zeggen ze.
We hebben alvast wat geprospecteerd voor het vervolg van onze reis. We gaan wellicht wat vroeger weg uit Dornbirn.
we waren snel opgekraamd vanmorgen want we wilden nog naar Malbun vooraleer we weer naar Oostenrijk zouden verkassen. Het was de mooiste dag van de 24 die we al onderweg waren: geen vuiltje, geen wolkje, helemaal niks aan de lucht! Een dag om de hoogte in te gaan, en dat deden we!
We kenden de weg naar Malbun omdat we naar de Ezelsfeesten geweest waren met de bus; we wisten dus dat de klim haalbaar was vanuit Triesenberg en dat de tunnel te doen was (één voor één normaal). Aan de tunnel gekomen was er wel een bietekwiet die misschien niet gezien had dat wij met een camper reden en die dus doorgereden kwam toen wij al in de tunnel zaten, maar door allebei goed aan de kant te gaan lukte het passeren wel. De bus kan de lichten aan de tunnel blijkbaar bedienen maar dat konden wij natuurlijk niet.
We vonden een mooie plek om te parkeren op één van de 5 parkings die Malbun rijk is; vandaag waren die ver van volzet, maar misschien is het in de winter veel drukker??? We passeerden langs het infobureau, al wisten we wat we wilden doen, maar het is altijd veilig om even te informeren, he?! Daar troffen we onze buurman van Triesenberg aan. Die vertelde ons dat we tot aan de Pfälzerhütte (2108 m) drie uur moesten lopen langs de ene kant en 2 ½ u langs de andere kant. We kozen het zekere voor het onzekere en namen de snelste weg. Een goede keuze, zo bleek achteraf.
Dus eerst over de bergrug die Malbun insluit; dat was al niet niks, maar we voelen dat we al goed geoefend zijn en we kwamen vlot over de graat. Maar iets wat we nooit meer zullen vergeten: de koeien die daar graasden hadden allemaal bellen aan, van verschillende grootte. Als zij bewogen hoorden we dus alle bellen tegelijk, en geloof het of niet: als de pater van Chevetogne aan het klokkenspel staat, klinkt dat bijna hetzelfde!!!
Edgard liet me de laatste meters eerst lopen 'omdat het MIJN dag was'. We kregen allebei de kriebels toen we over de kam gingen; wat was het daar mooi!!! we konden de Alpen zien, met hun eeuwige sneeuw, we zagen van Oostenrijk, over Liechtenstein tot in Zwitserland!!!
En dan eindelijk… 'die Mürmeltieren'!!! eindelijk zagen we ze; we hoorden ze al zo vaak en ik weet dat je ze haast nooit te zien krijgt, maar nu zagen we een mooi koppeltje, of was het een moeder met een jong? We mochten hen minutenlang aanschouwen! Wauw… wat een godsgeschenk.
We daalden een beetje en dan ging het weer omhoog, steil omhoog!!! om weer te dalen tot de hut. Die lag te baden in de zon natuurlijk. Vandaar kon je alle richtingen uit; weer naar Malbun, via de andere weg, of naar de Nenzinger Himmel, of naar de Bettlerjoch, of de Naafkopf (2570m).
Omdat we vanavond nog naar Dornbirn wilden moesten we na de lunchpauze tot ons spijt al verder gaan, maar eerst kregen we nog een extraatje: er landde een Zwitserse helikopter! eerst op een 'kruispunt' op de bergweg, waar auto's stonden, voor de bevoorrading van de hutten? En dan vloog hij tot bij de hut; iedereen benieuwd natuurlijk..; kwamen er gewoon drie werkmannen uit die kwamen eten! Hun collega was blijkbaar aan het werk aan de watervoorziening (?) achter de hut . De hut ligt wel in Liechtenstein maar dat behoort tot Zwitserland, al heeft het een eigen regering.
Vanuit de hut konden we het eerste stuk van de terugweg zien; ik vond het nodig om Edgard daarop te wijzen, maar dat had ik beter gelaten! We moesten over de graat naar een top, naar beneden door een blokkenveld en weer naar een top; zo zou het op en neer gaan, van 2000 naar 2500 en terug naar beneden en naar boven, tot we definitief aan de 1000 m diepe afdaling zouden beginnen, boven Malbun.
Ik herinner me dat ik vroeger ook geen held was op zulke stukken, maar nu geniet ik ervan; voor Edgard is het allemaal nieuw, dus soms een beetje 'tricky', maar hij doet het wel! Ik besefte pas dat het voor hem niet zo evident was toen ik hem vroeg of hij een foto wilde nemen. Dat was er net over; die overschot had hij blijkbaar niet. Maar alles verliep prima! We stapten zelfs door de sneeuw! De vergezichten waren adembenemend; na de zoveelste top, bij het tweede kruis zijn we blijven zitten om alles extra op ons netvlies te laten inwerken; dit zouden we niet snel meer zien…
Wat voelen we ons dankbaar dat we dit nog mogen/ kunnen doen! Ik had niet durven dromen (of droomde ik het juist heel vaak?!) dat ik dit weer zou kunnen meemaken. Ik voel geen vermoeidheid, geen honger, geen ongemakken als ik daar loop! Wat 'beneden' lastig kan zijn: de warmte, een knellende schoen, een pijnlijke voet of knie, enz, dat valt op die hoogte allemaal in het niet. Ik zou er elke dag kunnen zijn en ik heb het geluk dat Edgard er ook zo van geniet! We tellen onze zegeningen, broer!
Wetende dat we toch echt wel verder moesten, zijn we dan maar opgestapt en over de laatste kam gegaan, zodat we beneden Malbun zagen liggen. We liepen dus de hele tijd (vanaf de hut) op de grens van Liechtenstein en Oostenrijk! Grappig.
We kwamen rond half vier beneden aan en zijn eerst gaan douchen in de camper; hebben verse kleren aangetrokken en zijn weer naar Malbun gegaan voor een heerlijk toetje;
Dan aan de afdaling met de auto begonnen: ook zo'n 1000 m tot Vaduz! De remmen hebben het geweten maar de camper en de chauffeur deden het prima. We verbruiken nog altijd maar 9.3 l/ 100 km.
We vonden makkelijk de camperplaats en die schat van een man! Zeker niet gelogen op de commentaren! Hij verwelkomde ons met een wit wijntje; had alle info voor ons al opgezocht; bracht kaarten, bustabellen, adressen, fietskaarten, enz meteen mee! We staan hier aan een zachte prijs (17€ pn) en hebben bijna alles aan de camper! Stroom, water, afvoer! In Amerika noemen ze dat een 'full hook'. Drie mooie verharde plaatsen, aan een super mooi vijvertje… op loopafstand van het centrum van Dornbirn! Natuurlijk moeten we douchen en afwassen in de camper, maar daar is die toch voor gemaakt, of niet?! Dat is het enige verschil met een camping die momenteel minstens 10 € pn meer kost want in het hoogseizoen heb je vaak weinig privacy omdat iedereen maar gaat staan waar die wil (wat volgens ons niet zou mogen, maar dat ligt aan de campinguitbater natuurlijk als die geen afgebakende percelen heeft gemaakt).
We hadden weer 'onze voorwas' al rijdend gedaan, dus nog snel bij de zonsondergang het werk afgemaakt. De dag eindigde fantastisch mooi, net zoals die begonnen was. De eigenaar van deze camperplaats vroeg ons of we morgen wilden meewerken aan een radioprogramma! Dit zou de kleinste camperplaats van Oostenrijk zijn en de radiozender wilde weten hoe mensen die vinden, wat ze ervan vinden, waarom ze hier willen zijn. Och, we zien wel hoe dat loopt; Minder goed nieuws is dat het weer zou omslagen… maar dat is niet de eerste keer; we passen ons daar wel aan aan. Eerst slapen en nog dromen van al het moois dat we vandaag mochten zien...
weer wakker geworden onder een stralende hemel; sorry voor jullie! We beseffen dat het in België heel anders is en dat dit niet leuk is voor jullie, dus zullen wij er maar des te dankbaarder voor zijn, he?!
We wilden vandaag het Schloss van Vaduz bezoeken; HET kasteel van Liechtenstein. Blijkbaar woont de vorst daar met zijn vrouw en zijn 4 kinderen. Allez, die kinderen zijn volwassen en wonen misschien niet meer daar, dat weten we niet; je kan het in elk geval niet bezoeken omdat het bewoond is.
De wandeling die wij uitgestippeld hadden was niet evident, en zeker niet de normale; wij doen wel graag eens iets anders, en dat is ons dus prima gelukt! We vertrokken richting Rotabota, een deelgemeente van Triestenberg; een serieuze klim, maar dat zijn wij nu al wel gewoon. We doen eigenijk niet liever (of moet ik alleen uit eigen naam spreken??).
We zagen onderweg wel wegwijzers van wandelingen naar het slot, maar wij wilden er op een andere manier geraken en dat was ook zo! We vonden de afslag in het Schlosswald, dat wel, maar al gauw was duidelijk dat die weg niet meer gecontroleerd werd; hij staat op de kaart, maar dat is dan ook alles.
De afdaling ging over water, maar de weg was daar wel weggespoeld, onder en over omgevallen bomen, door dicht struikgewas, enfin, geeen evidente weg! Maar we geraakten heelhuids beneden. Daar heerste een drukte van jewelste; Vaduz zelf zag helemaal niet zwart van het volk, maar voor het kasteel was er wel heel wat belangstelling. Een mooie wandelweg voerde ons naar het stadje, hoofdstad van Liechtenstein.
Tax free is het zeker niet, maar dat de happy few hier een belastingsparadijs vindt is wel duidelijk. De auto's die hier geparkeerd staan, de 'optrekjes' op de berg tussen de stad en het slot, spreken voor zich.
We hebben het stadje toch even bezocht; een mooi gebouw uit 1910 en daarnaast een hypermodern parelementsgebouw, omringd door een plein, een museum, een tuintje, allemaal vrij strak van architectuur; niet bepaald wat wij in Liechtenstein verwachtten.
Peperduur ook! Voor een bolleke ijs betaal je 3.80 Zwitserse franken! Dankjewel, de koekoek. Ons niet gezien. We zullen wel wachten tot we weer in Oostenrijk zijn, als we ijs willen eten! Het wemelt hier van Zwitsers die hier wonen en werken; ze legden zelfs een tegel in het dorp waarop staat dat ze het hier naar hun zin hebben! Grappig in onze ogen, maar wellicht heeft dat te maken met het beleid van Liechtenstein. We weten het niet. Op de Alm wonen en werken ook hoofdzakelijk Zwitsers; de mensen van de omgeving gaan in Oostenrijk hun boodschappen doen… ik kan dat goed verstaan!
Voor de terugweg hebben we een beschaafder pad genomen en daar vonden we iets heel origineels op: een eindje voor je Triesenberg weer in komt, staat een bankje; geen bank zoals de banken die de gemeenten plaatsen, maar een bankje in de rotswand ingebouwd. Ernaast ligt een metalen koker; eerst dachten we dat iemand zijn verrekijker vergeten was maar die koker bleek vast te zitten aan de bank. Tweede verrassing: er zat geen verrekijker in maar een boek, mooi met lederen kaft en met een slotje eraan. Dat nodigt uit om het te lezen, natuurlijk. Op de eerste blz stond dat ene Markus in 2015 dat bankje daar gemaakt had om zijn vrouw Alexandra proficiat te wensen met haar Masterdiploma! Nu, wie doet beter?! Op de volgende blz stond een berichtje van Alexandra aan Markus en daarna stond het vol met lieve woorden van voorbijgangers, die hen alle goeds wensten, die dankbaar waren voor het bankje, enz. Wij hebben natuurlijk ook onze bijdrage geleverd. Ik vind zoiets super romantisch.
Daarna waren we snel in Triesenberg en begon de gewone was en plas; met het mooi weer profiteren we ervan om regelmatig wat spullen te wassen. Twee uur later is het hier garantie droog en anders hangen we het nog een nachtje aan de kastjes in de camper en dan kunnen we het de volgende dag weer in de kast leggen of aan doen. Ik heb al zo vaak gedacht en geschreven: had België maar iets van Oostenrijk…
Het regent hier, maar als het opklaart is het helemaal over; het is hier soms warm, maar boven in de bergen blijft het aangenaam en 's nachts koelt het sowieso af… oh, wat is dit toch een leuke plek om te zijn...
het hield vannacht uiteindelijk op met regenen en vanmorgen scheen de zon weer alsof er niks aan de hand was.
Edgard had uitgezocht hoe we Triesenberg uit moesten lopen om op wandelpaden te geraken. Onderweg zag ik een affiche van het Ezelsfeest in Malbun, hoog in de bergen gelegen. De bus ernaartoe was vandaag gratis en toen we na een uur klimmen nog niet in Steg waren, maar we wel op een baan uitkwamen, vlakbij een bushalte, zijn we gezwicht om ons eens te laten voeren.
Malbun ligt op 1600 m, in een kom van bergen die meteen ook de grens van Liechtenstein vormen. Ze maken het zich hier niet moeilijk: over de bergen komen betekent in het buitenland zijn. Wegen leiden er niet over, dus het is te voet te doen; niet slecht bekeken als je een landje te verdedigen hebt!
Dit vorstendom heeft trouwens aan alle kanten natuurlijke grenzen; de helft van de Rijn is van Liechtenstein, de andere helft is Zwitserland; over de bergen zit je in Oostenrijk. Aan de grens richting Bodensee is het blijkbaar heel vaak file… Mensen vertellen ons dat ze in Oostenrijk gaan winkelen omdat alles hier zo duur is. Dus verkeerd gedacht: geen tax free gebied! Maar wel een Schloss! Niet dat vervallen ding dat we bij Balzers zagen, maar wel in Vaduz; daar wandelen we morgen naartoe.
Maar eerst vandaag: in Malbun vertrekt een kabelbaan naar de Sareiserjoch (2000m) en vandaar kan je over de graten van de bergen van de ene top naar de andere wandelen, maar het weer was niet van die aard dat we zo'n hoge toppen wilden scheren.
We zagen een aanduiding naar de Tramadee Alm, op een kwartiertje lopen van Malbun en die weg trok ons aan; boven gekomen vonden we een mooie boerderij, met een winkeltje met zelfgemaakte zuivelproducten, en een 'restaurantje', al is dat niet de geschikte naam voor zo'n plek in de bergen. Ze hadden zelfgemaakte cake, lekkere chocomelk, een prima kaasschotel, lekkere wijn en bijzondere koffies. Van alles hebben we geproefd.
Ondertussen hebben we met het meisje (jonge vrouw eigenlijk) dat daar werkte gepraat over het leven daar. Zij hoeft pas om 6.30u op te staan om het ontbijt klaar te maken, maar diegenen die voor de koeien zorgen beginnen al om 4u te melken! 93 koeien alsjeblieft! Het is een genootschap van 5 mensen; de eigenaar is een man van in de 70 jaar, maar hij maakt nog de kaas!
Ze leven van begin juni tot 3 september boven; gaan hoogstens eens tot in Malbun voor een pintje en een babbeltje met andere mensen, maar verder ontmoeten ze alleen de mensen die boven komen, op weg naar hoger, of om daar iets te eten of te drinken. Ze leven natuurlijk van de verkoop van hun producten: yoghurt, verschillende soorten kaas, ook platte kaas en melk, botermelk,…
Ze hoeden bijna allemaal Zwitserse koeien! En het zijn ook bijna allemaal Zwitserse medewerkers. Zij werkt in de winter in een hotel en ze geeft toe dat het een zwaar leven is daarboven, maar ze geniet van het leven in de bergen, en van de mentaliteit hier. In het hotel heb je mensen met veel geld, die vriendelijk zijn, zegt ze, maar ook mensen die heel veeleisend zijn. Zij doet in de hut het huishouden en ze zorgt voor de gasten die er komen. Voor 25 fr (Zwitserse franken) kan je er overnachten, met ontbijt. Je kan dan eens het leven in de Alm meemaken; het trekt ons wel om dat eens een poosje te doen, als we de camper dan ergens kunnen zetten. Het moet heel verrijkend zijn om dat werk te doen; je proeft van verschillende werelden, en kan later betere keuzes maken; zij reist in het voor- en naseizoen; een boeiende vrouw.
We zijn dan te voet afgedaald tot in Steg; een vrij modderige wandeling hier en daar, wellicht door de overvloedige regen van de voorbije 48 u, maar misschien ook door de aanwezigheid van koeien in het gebied; zij trappelen alles kapot; we mochten voor het eerst onze schoenen grondig poetsen, toen we thuis kwamen, de plonsbadjes onderweg ten spijt.
Toen we Steg naderden zagen we dreigende wolken naar boven komen; waarschijnlijk zouden we droog gebleven zijn, maar we hebben het zekere voor het onzekere genomen en hebben ons naar huis laten rijden. Van de ezelsfeesten hebben we eigenlijk weinig gezien; wij zaten in de Alm te keuvelen en toen we beneden kwamen vertrokken ze met de ezeltjes… veel hebben we vast niet gemist.
We houden het weer 3 dagen droog, maar daarna komt er ook hier weer regen op ons af… wat een zomer, he?!
de hele nacht regende het pijpenstelen en vanmorgen wisten ze nog van geen ophouden, maar wij hoopten er een beetje aan te ontsnappen door naar Zwitserland door te steken; ah, verkeerd gedacht! Ook daar goten ze met bakken het hemelwater naar beneden.
En dat was niet zo leuk toen we de Flüelapass moesten doen! Die ging over 2400 m en boven bedroeg de temperatuur maar 2° meer! De regen ging over in sneeuwregen en toen werd het echt sneeuw! Dus zijn we daar niet echt blijven hangen, alhoewel het een reuze omgeving moet zijn als er geen wolken hangen!
We wisten meteen weer dat we in Zwitserland waren toen we een soepke en een broodje kaas bestelden!
We reden via Davos naar Liechtenstein. In Triesenberg vonden we onze stek voor de komende drie nachten; niet veel soeps, bij een huis, in een godvergeten gat, maar er zijn wandelingen te maken, dus zullen we ons wel amuseren, eenmaal de wolken het hogerop willen gaan zoeken.
We hebben bij de post, die ook dienst doet als infobureau, folders gehaald. We hebben nu de tijd om wandelingen uit te zoeken want de wolken passeren beurtelings, allemaal! Ze staan in de rij om ons als een zacht deken in te wikkelen en dan zien we de buren niet eens meer! We zitten niet zo heel laag, want we moesten de Bergstrasse volgen en die ging echt wel de berg op! Toen we al in de straat waren en we het huisnummer niet meteen vonden, stopte een auto en de mensen vroegen of we soms de Stellplatz zochten; ah, ja! 'volg ons maar', was het antwoord. Weeral een zegening op ons pad.
Het is niet de eerste, deze vakantie!
We dachten vandaag nog aan de wandeling van gisteren en ik vergat te vertellen dat er een man met een gritsel ons plots voorbij stak op de steile weg naar boven; hij liep de berg op alsof het plat was en was in een mum van tijd dus boven. Daar ging hij meteen aan de slag: hij rolde stenen naar beneden! Daar wilde ik het fijne van weten en toen hij ter hoogte van ons kwam vroeg ik waarom hij dat deed. 'Alle 2 jaar maak ik alle paden in het hele gebied weer vrij', zei hij. 'Maar de stenen met de aanduidingen blijven wel liggen, hoor', lachte hij. Omdat hij zo hoog zat konden we niet zien dat hij de stenen van het pad af haalde. Amai, wat een job! Hier en daar maakte hij ook gootjes zodat het water het pad niet zou wegspoelen. De gids vertelde ons dat die man daarvoor aangesteld is; het duurt 2 jaar eer hij helemaal rond is en dan begint hij van voren af aan! Hij was ouder dan wij, maar wat een conditie!!!
Op dit moment wordt een tip van de sluier opgelicht en zien we zelfs de bergen die ons omringen! Wauw, het is hier mooi! Bij het binnenrijden zagen we een kasteeltje staan; ik had van Liechtenstein wel iets anders verwacht, moet ik zeggen, maar misschien is dat niet HET kasteel van Liechtenstein (allez, wij denken toch dat er hier een bekend kasteel staat!).
De eigenares van de Camperplaats vertelde dat Liechtenstein een eigen staatje is, met een eigen regering. Het is blijkbaar een klein koninkrijkje. Wij dachten dat het een tax free paradijs was, maar dat lijkt niet zo; we zullen het de volgende dagen wel ontdekken als dat wel zo is.
na onze tour de force van dinsdag hielden we het gisteren maar rustig; het weer was weer helemaal zoals je dat in de zomer verwacht en we maakten er dus dankbaar gebruik van om nog eens een grote wasbeurt te doen; beddengoed kan je niet zo makkelijk in de camper droog krijgen en buiten gaat het vanzelf, als de zon tenminste schijnt.
Daarna zijn we naar Pfunds gewandeld; dat is maar 40 ' gaan, langs het water; we hadden voor één keer geen 'bergkleren' aan; dat voelde ook eens goed. Na een lekker lunch en een paar boodschappen zijn we weer naar huis gegaan, en dat was maar goed ook want gisterenavond kregen ze het nog eens in hunnen bol en viel de regen weer in bakken naar beneden. Als ze hier iets doen, doen ze het goed!
Maar vanmorgen niks meer aan de hand! Om half 7 opgestaan want we wilden rond 8u al naar Pfunds vertrekken om op tijd te zijn voor de Wanderbus. De wolken hingen nog laag, maar je zag dat het een mooie dag zou worden. Wat is dat toch heerlijk! Een serieuze bui en dan weer een hele dag mooi weer… was het maar een beetje zo in België! (oh, wat zal het tegenvallen om weer onder dat grijs wolkendek te komen wonen!).
De bus was mooi op tijd, maar het was anders dan dinsdag: er zat een gids in deze keer! Ze zat naast mij en iets in mij deed me vragen wat zij ging doen; een mooie geleide wandeling! Maar nu net niet de kant die wij gisteren gekozen hadden om te gaan doen vandaag… dus vroeg ik haar of de wandeling die wij wilden doen even mooi was; 'neen, niet doen!' was het antwoord; 'die is helemaal versperd door gevallen bomen', vertelde ze ons.
Toen vroeg ik haar of we haar wandeling alleen konden doen; 'beter niet', zei ze, 'maar ik heb al eens gekeken en ik denk wel dat jullie mee kunnen met de kleine bus naar boven, als jullie dat willen'. Dat lieten we ons geen twee keer vragen! We hebben wel een kaart van hier en we zouden ze wel gekund hebben (ze wist toen nog niet wat wij al allemaal uitgespookt hadden en ze zal gedacht hebben: die twee lopen vast verloren, daar boven) maar een kosteloze geleide wandeling, zonder zorgen om op tijd weer aan de bus te zijn, gewoon maar de gids volgen en nog veel uitleg krijgen ook… je zou dom zijn om niet mee te gaan, toch?!
We moesten dus overstappen in een kleinere bus die ons nog wat hoger kon brengen; oh, wat een mooie Alm! Zo typisch iets van de postkaarten: een groen vlak met hier en daar houten 'kotjes' en ook soms een 'huisje' neergepoot op dat glooiend groen tapijt en links en rechts de bergen… Adembenemend mooi! Kwamen we dan nog langs een kapelletje ook! Daar kan je trouwen, volgens de gids… ik was helemaal verkocht; op de mooiste plek van de wereld (of toch van deze vallei) trouwen...jezus wat een gedacht! Maar hoe krijg je dan al die mensen die je erbij wil hebben hier boven? Met een bus, natuurlijk. En ieder een leuke kamer in 'Berghof'; ik zag het al helemaal voor mij…
Maar nu serieus; we klommen en klommen, zoals je hier altijd doet. Edgard en ik moesten niet onderdoen voor de jongere mensen in de groep! Integendeel. Wij gingen vlotjes mee. De partner van Gisèle (de gids) was met de eerste groep al naar boven; de (kleine) bus was teruggekeerd om ons op te halen en wij hadden dus heel wat achterstand in te halen, maar dat lukte vrij aardig.
De twee gidsen gaven info over geneeskrachtige bloemen, planten en bomen. Hier groeien bomen die maar boven de 2000 m groeien (een soort den) wiens etherische olieën gewoon levensverlengend werken omdat ze het immuunsysteem versterken. Als er een soort mos in groeit, dan betekent dat dat de lucht nog zuiver is; en er hing mos in! Met hopen! Gelukkig!
We zijn eerst naar de hoogste hut uit de regio gelopen; onderweg had Gisèle verteld dat je van het water rechts van het pad niet mocht drinken, en van dat links van ons wel. Ik vroeg haar hoe ze dat wist. 'Ten eerste omdat je straks maar eens moet gaan kijken naar het toilet van de hut', zei ze, 'en ten tweede omdat we een bepaalde soort planten zien groeien in dit watertje. Dat betekent dat het water zuiver is, geen gletsjerwater; dat mag je nooit drinken'. Les nummer twee.
Ze toonde de weegbree die onderweg groeide: goed als je gestoken bent door een insect. De kelk van vrouwenmantel vullen met het water dat er net naast loopt: een schoonheidscrème, die echt helpt tegen rimpels! Enz enz. En dat toilet van de hut! Een gat, zoals vroeger, met een WC bril erop, dat wel, maar daaronder zie je het riviertje stromen… dus ja, duidelijk dat je van dat water niet moet drinken!
Het zijn twee onderlegde mensen; hij zou een andere wandeling geleid hebben vandaag, maar hij had geen aanmeldingen gehad, dus was hij mee gegaan om Gisèle te helpen, en dat kwam goed van pas want zo kon de één op kop lopen en de ander als laatste. Hij repareerde mijn wandelstok, toonde alle kruiden en bloemen en stelde de achterlopers gerust: ze hadden tijd genoeg.
We klommen tot op 2500 m. Niet slecht, he?! We hebben de bewijzen op foto! We schreven in het boek dat daar ligt (in plastiek en in een metalen doos): 'Tirol, wir kommen zurück!' Een belofte die we zeker zullen houden als we gezond blijven. We zijn hier nog niet uitgekeken! Je moet natuurlijk wat geluk hebben met het weer, en dat hadden wij tot hiertoe in elk geval.
De afdaling was weer pittig, over een kam (links en rechts naar beneden), stevige helling, maar wij leren elke keer vlotter lopen. De val van Edgard speelt nog een rol en maakt dat hij wat krampachtiger afdaalt, maar al bij al gaat het heel goed (dat zagen we nu omdat we in groep liepen).
We waren een half uur te vroeg beneden en dus hadden we de tijd om nog van een 'Kneippanlage à la Gisèle' te genieten: een voetbad in de ijskoude bergrivier vlakbij de bushalte!
Als toetje op de taart kregen we nog een busritje tot aan de camping! Zomaar, voor niets; Gisèle vroeg gewoon aan de chauffeur om dat ommetje voor ons te maken en hij stemde er meteen mee in! Wat een zalige mensen toch, die Tirolers! Ze sparen tijd noch moeite om het de toeristen naar hun zin te maken.
We zijn gaan afrekenen bij de receptie want morgen gaan we verder. Het kan zijn dat we geen internet hebben de volgende dagen want we staan op een Camperplaats en niet op een camping, maar vanaf maandag zal het wel weer lukken want de eigenaar van die Camperplaats is, volgens de commentaren, een schatje. Hij liet ons alvast weten dat hij ons alles zal vertellen over mogelijke wandelingen in Dornbirn… maar eerst Liechtenstein!
2 augustus vanmorgen stond Edgard voor dag en dauw te trappelen om te vertrekken; de Wanderbus zou ons oppikken aan de Kajetansbrücke, net boven de camping; die zou in Pfunds vertrekken om 9u en wij stonden al aan de bushalte om 8.55u; we waren toch klaar… De weg die de bus aflegde hadden wij grotendeels te voet afgelegd toen we van de Klammsteig af kwamen (die lange stoffige weg). De bus reed tot de parking voor de Radurschalm. Alleman eruit en om 16u terug! De chauffeur gaf ons 3-4 academische minuten, zei hij. We hadden de kaart op voorhand goed bekeken en ik had gedroomd dat wij de hele toer rond en over de berg zouden doen, maar ik durfde niet te geloven dat mijn droom uit zou komen… We vertrokken dus met de hele hoop in dezelfde richting; er waren mensen bij die duidelijk ouder waren dan wij! Dat vond ik al hoopgevend. De oudste schoot als een pijl uit een boog weg richting Radurschalm. Een hut op zo'n 1800 m. (de parking lag op een kleine 1600 m). Na 10' zagen we een splitsing en die namen wij, richting Nauderer Tschey. Het werd een hele klim en we wisten niet dat we rond zouden geraken, maar we wisten wel dat we om 12.30u een beslissing moesten nemen. Dus maar stappen en genieten: een reetje dat stond te grazen, een zwarte eekhoorn (met witte borst) die de weg over stak, veel water en bos, maar na een uurtje kwamen we op een Alm terecht vlakbij de Tschey Alpe (een hut op bijna 1900m). Daar stonden wilde paarden te grazen! De weg was goed aangegeven (zoals een GR met wit/rood). Eén koppel was ons gevolgd: zij een dertiger, hij ging naar de 50 op, zo te zien. Het was wel geruststellend om anderen dezelfde weg te zien lopen (zij hadden een tempo, ongeveer gelijk aan het onze; we bleven dus binnen gezichtsafstand van elkaar). De ene keer liepen zij voor, de andere keer wij, maar na een poos namen zij steeds grotere voorsprong. Vooral toen het heel steil werd en we het ene blokkenveld na het andere moesten oversteken. Een reep hielp, maar na drie uur stappen moesten we toch even een boterham eten; we waren toen voorbij het point of no return en wisten dat we voor half drie aan een bepaalde hut moesten zijn, wilden we de bus halen; we dachten dat die niet zo ver weg meer lag, maar ah! Dat was een illusie! Telkens weer kwamen we boven en zagen we het pad nog een kromming maken, hoger en hoger. We passeerden de 2500 m. Daarna ging het geleidelijk aan naar beneden. Het pad was niet zo eenvoudig te lopen: vaak maar twee voeten breed met links een steile helling naar beneden, rechts steil naar boven; wie daar schrik krijgt mogen ze komen halen. Edgard kan nu wel zeggen dat hij ooit hoogtevrees HAD, want dat is verleden tijd! Hij stak de bergrivier over op een boomstam!!! Na het laatste blokkenveld (de berggoden hadden precies alles overhoop gegooid!) en de laatste bocht (het waren er in totaal 8!), zagen we beneden de hut liggen. Voor de afdaling deed ik alvast een knieband aan want dat ging stevig, zo te zien. En dat was dan wel goed ingeschat! Het daalde aan een razend tempo! Een helling van makkelijk 40%; weinig rustmomenten en de tijd begon te drukken… Maar we kwamen om vijf voor half drie aan het Hohenzollemhaus (2123 m), dus geen tijd voor een koffietje maar wel op tijd voor de bus. Ons voeten begonnen zeer te doen, maar we moesten verder. Nog een steile afdaling naar de Radurschalm, waar de meesten waren blijven hangen. Die hut bereikten we om vijf voor drie, en we moesten wellicht nog een uurtje stappen, weliswaar langs een comfortabele, berijdbare weg. Het lukte ons om kwart voor vier aan de bus te staan! Ons water was op, ons benen wilden niet meer, maar we hadden het gehaald, helemaal! Onderweg hadden we één man ontmoet die op zijn dood gemak de wandeling in de omgekeerde richting deed; die stond al aan de bus! Het koppel dat samen met ons gelopen had, had aan de hoogste hut gewacht om te zien of wij over de berg kwamen; toen waren zij naar beneden vertrokken. Zij kwamen gelijk met ons aan de bus. We voelen ons toch een beetje fier dat wij, op ons 65 (of het scheelt niet veel) die hoge bergwandeling konden maken binnen die tijd; we zien niet zoveel mensen dat doen. Het was niet alleen een grote afstand, maar ook een groot hoogteverschil: 1000 m omhoog, en dus ook naar beneden. Dat laatste vind ik veel erger dan naar boven. De vele blokkenvelden hadden ons wat vertraagd en de steile afdaling naar de hoogste hut was ook gene kattepis, maar verder ging het echt heel goed; Edgard zei op een moment: 'nu wordt jouw berggeitengehalte toch behaald, he?!' Ja, zeker, dit was geen salonwandeling; ik had er zo'n deugd van! Wetende dat wij dat, toen we jong waren, deden met kinderen onder de 12 jaar! De Simmshütte was een gelijkaardige tocht… knappe prestatie, besef ik nu des te meer! Morgen houden we het rustig, maar voor donderdag hebben we ons weer aangemeld voor de Wanderbus, deze keer naar een andere richting. Schitterend initiatief toch! Die Tirolers doen er alles aan om mensen van hun land en hun bergen te laten genieten; de campings zitten vol van sportievelingen die fietsen, wandelen of kano varen; ook enkele motorrijders, en verder passanten onderweg naar Zwitserland of Italië. Elke dag loopt het hier vol en tegen de middag is het weer half leeg. Wij kregen al antwoord uit Liechtenstein, uit Dornbirn en uit Lindau; we kunnen overal terecht! Maar eerst hier nog één keer de berggeiten uithangen, donderdag, alvorens te verkassen!
nationale feestdag in Zwitserland! We hebben het geweten! Wij dachten, zoals zovelen, dat we misschien een goede slag konden slagen in het Tax free Samnaun; niet omdat we iets nodig hadden, maar het ligt hier vlakbij en we waren nieuwsgierig.
Weet dat je daar niets kan gaan doen, behalve meer geld uitgeven dan bij ons! Maar we waren niet de enigen die toch eens wilden zien wat Samnaun te bieden heeft; de bus zat bijna vol! En het dorp ook! Want het was nationale feestdag in Zwitserland!
Dus een hoop attracties op de straat: muzikanten, vaandalzwaaier (of hoe heet dat?), hoornblazers, kristallen poppen, steltenlopers en street dancers. We hebben er wel van genoten! Het is zo eens iets anders, he?! Maar verder was het hele dorp één grote braderie met ongelooflijk hoge prijzen! Wellicht is het voor de Zwitsers the place to be, want die betalen alles dubbel of driedubbel van bij ons, maar voor ons was er niks te rapen.
Na het eten, en toen we alle straatattracties bewonderd hadden, stonden we aan de bus, maar die van ons reed pas een uur later! Dus terug het dorp in om de tijd te doden. Edgard genoot nog van een kaasschotel met wijn (van onze overschot aan Zwitsers geld want je krijgt op de bus geen euro's terug) en dan zijn we maar naar de camping teruggekeerd.
Het was de tweede regendag die we moesten uitzitten en och, we hebben Samnaun bezocht; Edgard kende het al van tijdens skireizen: dan kwamen ze vanuit Ischgl naar Samnaun geskied. In de zomer ziet het er natuurlijk heel anders uit.
Een dag die open en dicht ging, ongemerkt bijna. Een goede aanloop naar morgen, want dan gaan we eens echt bergwandelen!
