2 augustus vanmorgen stond Edgard voor dag en dauw te trappelen om te vertrekken; de Wanderbus zou ons oppikken aan de Kajetansbrücke, net boven de camping; die zou in Pfunds vertrekken om 9u en wij stonden al aan de bushalte om 8.55u; we waren toch klaar… De weg die de bus aflegde hadden wij grotendeels te voet afgelegd toen we van de Klammsteig af kwamen (die lange stoffige weg). De bus reed tot de parking voor de Radurschalm. Alleman eruit en om 16u terug! De chauffeur gaf ons 3-4 academische minuten, zei hij. We hadden de kaart op voorhand goed bekeken en ik had gedroomd dat wij de hele toer rond en over de berg zouden doen, maar ik durfde niet te geloven dat mijn droom uit zou komen… We vertrokken dus met de hele hoop in dezelfde richting; er waren mensen bij die duidelijk ouder waren dan wij! Dat vond ik al hoopgevend. De oudste schoot als een pijl uit een boog weg richting Radurschalm. Een hut op zo'n 1800 m. (de parking lag op een kleine 1600 m). Na 10' zagen we een splitsing en die namen wij, richting Nauderer Tschey. Het werd een hele klim en we wisten niet dat we rond zouden geraken, maar we wisten wel dat we om 12.30u een beslissing moesten nemen. Dus maar stappen en genieten: een reetje dat stond te grazen, een zwarte eekhoorn (met witte borst) die de weg over stak, veel water en bos, maar na een uurtje kwamen we op een Alm terecht vlakbij de Tschey Alpe (een hut op bijna 1900m). Daar stonden wilde paarden te grazen! De weg was goed aangegeven (zoals een GR met wit/rood). Eén koppel was ons gevolgd: zij een dertiger, hij ging naar de 50 op, zo te zien. Het was wel geruststellend om anderen dezelfde weg te zien lopen (zij hadden een tempo, ongeveer gelijk aan het onze; we bleven dus binnen gezichtsafstand van elkaar). De ene keer liepen zij voor, de andere keer wij, maar na een poos namen zij steeds grotere voorsprong. Vooral toen het heel steil werd en we het ene blokkenveld na het andere moesten oversteken. Een reep hielp, maar na drie uur stappen moesten we toch even een boterham eten; we waren toen voorbij het point of no return en wisten dat we voor half drie aan een bepaalde hut moesten zijn, wilden we de bus halen; we dachten dat die niet zo ver weg meer lag, maar ah! Dat was een illusie! Telkens weer kwamen we boven en zagen we het pad nog een kromming maken, hoger en hoger. We passeerden de 2500 m. Daarna ging het geleidelijk aan naar beneden. Het pad was niet zo eenvoudig te lopen: vaak maar twee voeten breed met links een steile helling naar beneden, rechts steil naar boven; wie daar schrik krijgt mogen ze komen halen. Edgard kan nu wel zeggen dat hij ooit hoogtevrees HAD, want dat is verleden tijd! Hij stak de bergrivier over op een boomstam!!! Na het laatste blokkenveld (de berggoden hadden precies alles overhoop gegooid!) en de laatste bocht (het waren er in totaal 8!), zagen we beneden de hut liggen. Voor de afdaling deed ik alvast een knieband aan want dat ging stevig, zo te zien. En dat was dan wel goed ingeschat! Het daalde aan een razend tempo! Een helling van makkelijk 40%; weinig rustmomenten en de tijd begon te drukken… Maar we kwamen om vijf voor half drie aan het Hohenzollemhaus (2123 m), dus geen tijd voor een koffietje maar wel op tijd voor de bus. Ons voeten begonnen zeer te doen, maar we moesten verder. Nog een steile afdaling naar de Radurschalm, waar de meesten waren blijven hangen. Die hut bereikten we om vijf voor drie, en we moesten wellicht nog een uurtje stappen, weliswaar langs een comfortabele, berijdbare weg. Het lukte ons om kwart voor vier aan de bus te staan! Ons water was op, ons benen wilden niet meer, maar we hadden het gehaald, helemaal! Onderweg hadden we één man ontmoet die op zijn dood gemak de wandeling in de omgekeerde richting deed; die stond al aan de bus! Het koppel dat samen met ons gelopen had, had aan de hoogste hut gewacht om te zien of wij over de berg kwamen; toen waren zij naar beneden vertrokken. Zij kwamen gelijk met ons aan de bus. We voelen ons toch een beetje fier dat wij, op ons 65 (of het scheelt niet veel) die hoge bergwandeling konden maken binnen die tijd; we zien niet zoveel mensen dat doen. Het was niet alleen een grote afstand, maar ook een groot hoogteverschil: 1000 m omhoog, en dus ook naar beneden. Dat laatste vind ik veel erger dan naar boven. De vele blokkenvelden hadden ons wat vertraagd en de steile afdaling naar de hoogste hut was ook gene kattepis, maar verder ging het echt heel goed; Edgard zei op een moment: 'nu wordt jouw berggeitengehalte toch behaald, he?!' Ja, zeker, dit was geen salonwandeling; ik had er zo'n deugd van! Wetende dat wij dat, toen we jong waren, deden met kinderen onder de 12 jaar! De Simmshütte was een gelijkaardige tocht… knappe prestatie, besef ik nu des te meer! Morgen houden we het rustig, maar voor donderdag hebben we ons weer aangemeld voor de Wanderbus, deze keer naar een andere richting. Schitterend initiatief toch! Die Tirolers doen er alles aan om mensen van hun land en hun bergen te laten genieten; de campings zitten vol van sportievelingen die fietsen, wandelen of kano varen; ook enkele motorrijders, en verder passanten onderweg naar Zwitserland of Italië. Elke dag loopt het hier vol en tegen de middag is het weer half leeg. Wij kregen al antwoord uit Liechtenstein, uit Dornbirn en uit Lindau; we kunnen overal terecht! Maar eerst hier nog één keer de berggeiten uithangen, donderdag, alvorens te verkassen!