3 en 4 augustus

na onze tour de force van dinsdag hielden we het gisteren maar rustig; het weer was weer helemaal zoals je dat in de zomer verwacht en we maakten er dus dankbaar gebruik van om nog eens een grote wasbeurt te doen; beddengoed kan je niet zo makkelijk in de camper droog krijgen en buiten gaat het vanzelf, als de zon tenminste schijnt.

Daarna zijn we naar Pfunds gewandeld; dat is maar 40 ' gaan, langs het water; we hadden voor één keer geen 'bergkleren' aan; dat voelde ook eens goed.
Na een lekker lunch en een paar boodschappen zijn we weer naar huis gegaan, en dat was maar goed ook want gisterenavond kregen ze het nog eens in hunnen bol en viel de regen weer in bakken naar beneden. Als ze hier iets doen, doen ze het goed!

Maar vanmorgen niks meer aan de hand! Om half 7 opgestaan want we wilden rond 8u al naar Pfunds vertrekken om op tijd te zijn voor de Wanderbus.
De wolken hingen nog laag, maar je zag dat het een mooie dag zou worden.
Wat is dat toch heerlijk! Een serieuze bui en dan weer een hele dag mooi weer… was het maar een beetje zo in België!
(oh, wat zal het tegenvallen om weer onder dat grijs wolkendek te komen wonen!).

De bus was mooi op tijd, maar het was anders dan dinsdag: er zat een gids in deze keer!
Ze zat naast mij en iets in mij deed me vragen wat zij ging doen; een mooie geleide wandeling!
Maar nu net niet de kant die wij gisteren gekozen hadden om te gaan doen vandaag…
dus vroeg ik haar of de wandeling die wij wilden doen even mooi was; 'neen, niet doen!' was het antwoord; 'die is helemaal versperd door gevallen bomen', vertelde ze ons.

Toen vroeg ik haar of we haar wandeling alleen konden doen; 'beter niet', zei ze, 'maar ik heb al eens gekeken en ik denk wel dat jullie mee kunnen met de kleine bus naar boven, als jullie dat willen'.
Dat lieten we ons geen twee keer vragen!
We hebben wel een kaart van hier en we zouden ze wel gekund hebben (ze wist toen nog niet wat wij al allemaal uitgespookt hadden en ze zal gedacht hebben: die twee lopen vast verloren, daar boven) maar een kosteloze geleide wandeling, zonder zorgen om op tijd weer aan de bus te zijn, gewoon maar de gids volgen en nog veel uitleg krijgen ook… je zou dom zijn om niet mee te gaan, toch?!

We moesten dus overstappen in een kleinere bus die ons nog wat hoger kon brengen; oh, wat een mooie Alm! Zo typisch iets van de postkaarten: een groen vlak met hier en daar houten 'kotjes' en ook soms een 'huisje' neergepoot op dat glooiend groen tapijt en links en rechts de bergen…
Adembenemend mooi!
Kwamen we dan nog langs een kapelletje ook! Daar kan je trouwen, volgens de gids… ik was helemaal verkocht; op de mooiste plek van de wereld (of toch van deze vallei) trouwen...jezus wat een gedacht! Maar hoe krijg je dan al die mensen die je erbij wil hebben hier boven? Met een bus, natuurlijk. En ieder een leuke kamer in 'Berghof'; ik zag het al helemaal voor mij…

Maar nu serieus; we klommen en klommen, zoals je hier altijd doet. Edgard en ik moesten niet onderdoen voor de jongere mensen in de groep! Integendeel. Wij gingen vlotjes mee.
De partner van Gisèle (de gids) was met de eerste groep al naar boven; de (kleine) bus was teruggekeerd om ons op te halen en wij hadden dus heel wat achterstand in te halen, maar dat lukte vrij aardig.

De twee gidsen gaven info over geneeskrachtige bloemen, planten en bomen. Hier groeien bomen die maar boven de 2000 m groeien (een soort den) wiens etherische olieën gewoon levensverlengend werken omdat ze het immuunsysteem versterken.
Als er een soort mos in groeit, dan betekent dat dat de lucht nog zuiver is; en er hing mos in! Met hopen! Gelukkig!

We zijn eerst naar de hoogste hut uit de regio gelopen; onderweg had Gisèle verteld dat je van het water rechts van het pad niet mocht drinken, en van dat links van ons wel. Ik vroeg haar hoe ze dat wist. 'Ten eerste omdat je straks maar eens moet gaan kijken naar het toilet van de hut', zei ze, 'en ten tweede omdat we een bepaalde soort planten zien groeien in dit watertje. Dat betekent dat het water zuiver is, geen gletsjerwater; dat mag je nooit drinken'. Les nummer twee.

Ze toonde de weegbree die onderweg groeide: goed als je gestoken bent door een insect. De kelk van vrouwenmantel vullen met het water dat er net naast loopt: een schoonheidscrème, die echt helpt tegen rimpels! Enz enz.
En dat toilet van de hut! Een gat, zoals vroeger, met een WC bril erop, dat wel, maar daaronder zie je het riviertje stromen… dus ja, duidelijk dat je van dat water niet moet drinken!

Het zijn twee onderlegde mensen; hij zou een andere wandeling geleid hebben vandaag, maar hij had geen aanmeldingen gehad, dus was hij mee gegaan om Gisèle te helpen, en dat kwam goed van pas want zo kon de één op kop lopen en de ander als laatste.
Hij repareerde mijn wandelstok, toonde alle kruiden en bloemen en stelde de achterlopers gerust: ze hadden tijd genoeg.

We klommen tot op 2500 m. Niet slecht, he?! We hebben de bewijzen op foto!
We schreven in het boek dat daar ligt (in plastiek en in een metalen doos): 'Tirol, wir kommen zurück!'
Een belofte die we zeker zullen houden als we gezond blijven. We zijn hier nog niet uitgekeken!
Je moet natuurlijk wat geluk hebben met het weer, en dat hadden wij tot hiertoe in elk geval.

De afdaling was weer pittig, over een kam (links en rechts naar beneden), stevige helling, maar wij leren elke keer vlotter lopen. De val van Edgard speelt nog een rol en maakt dat hij wat krampachtiger afdaalt, maar al bij al gaat het heel goed (dat zagen we nu omdat we in groep liepen).

We waren een half uur te vroeg beneden en dus hadden we de tijd om nog van een 'Kneippanlage à la Gisèle' te genieten: een voetbad in de ijskoude bergrivier vlakbij de bushalte!

Als toetje op de taart kregen we nog een busritje tot aan de camping! Zomaar, voor niets; Gisèle vroeg gewoon aan de chauffeur om dat ommetje voor ons te maken en hij stemde er meteen mee in!
Wat een zalige mensen toch, die Tirolers! Ze sparen tijd noch moeite om het de toeristen naar hun zin te maken.

We zijn gaan afrekenen bij de receptie want morgen gaan we verder.
Het kan zijn dat we geen internet hebben de volgende dagen want we staan op een Camperplaats en niet op een camping, maar vanaf maandag zal het wel weer lukken want de eigenaar van die Camperplaats is, volgens de commentaren, een schatje.
Hij liet ons alvast weten dat hij ons alles zal vertellen over mogelijke wandelingen in Dornbirn…
maar eerst Liechtenstein!

Groetjes!

04-08-2016, 20:07 Geschreven door carpe diem
Reageren (0)

2 augustus vanmorgen stond Edgard voor dag en dauw te trappelen om te vertrekken; de Wanderbus zou ons oppikken aan de Kajetansbrücke, net boven de camping; die zou in Pfunds vertrekken om 9u en wij stonden al aan de bushalte om 8.55u; we waren toch klaar… De weg die de bus aflegde hadden wij grotendeels te voet afgelegd toen we van de Klammsteig af kwamen (die lange stoffige weg). De bus reed tot de parking voor de Radurschalm. Alleman eruit en om 16u terug! De chauffeur gaf ons 3-4 academische minuten, zei hij. We hadden de kaart op voorhand goed bekeken en ik had gedroomd dat wij de hele toer rond en over de berg zouden doen, maar ik durfde niet te geloven dat mijn droom uit zou komen… We vertrokken dus met de hele hoop in dezelfde richting; er waren mensen bij die duidelijk ouder waren dan wij! Dat vond ik al hoopgevend. De oudste schoot als een pijl uit een boog weg richting Radurschalm. Een hut op zo'n 1800 m. (de parking lag op een kleine 1600 m). Na 10' zagen we een splitsing en die namen wij, richting Nauderer Tschey. Het werd een hele klim en we wisten niet dat we rond zouden geraken, maar we wisten wel dat we om 12.30u een beslissing moesten nemen. Dus maar stappen en genieten: een reetje dat stond te grazen, een zwarte eekhoorn (met witte borst) die de weg over stak, veel water en bos, maar na een uurtje kwamen we op een Alm terecht vlakbij de Tschey Alpe (een hut op bijna 1900m). Daar stonden wilde paarden te grazen! De weg was goed aangegeven (zoals een GR met wit/rood). Eén koppel was ons gevolgd: zij een dertiger, hij ging naar de 50 op, zo te zien. Het was wel geruststellend om anderen dezelfde weg te zien lopen (zij hadden een tempo, ongeveer gelijk aan het onze; we bleven dus binnen gezichtsafstand van elkaar). De ene keer liepen zij voor, de andere keer wij, maar na een poos namen zij steeds grotere voorsprong. Vooral toen het heel steil werd en we het ene blokkenveld na het andere moesten oversteken. Een reep hielp, maar na drie uur stappen moesten we toch even een boterham eten; we waren toen voorbij het point of no return en wisten dat we voor half drie aan een bepaalde hut moesten zijn, wilden we de bus halen; we dachten dat die niet zo ver weg meer lag, maar ah! Dat was een illusie! Telkens weer kwamen we boven en zagen we het pad nog een kromming maken, hoger en hoger. We passeerden de 2500 m. Daarna ging het geleidelijk aan naar beneden. Het pad was niet zo eenvoudig te lopen: vaak maar twee voeten breed met links een steile helling naar beneden, rechts steil naar boven; wie daar schrik krijgt mogen ze komen halen. Edgard kan nu wel zeggen dat hij ooit hoogtevrees HAD, want dat is verleden tijd! Hij stak de bergrivier over op een boomstam!!! Na het laatste blokkenveld (de berggoden hadden precies alles overhoop gegooid!) en de laatste bocht (het waren er in totaal 8!), zagen we beneden de hut liggen. Voor de afdaling deed ik alvast een knieband aan want dat ging stevig, zo te zien. En dat was dan wel goed ingeschat! Het daalde aan een razend tempo! Een helling van makkelijk 40%; weinig rustmomenten en de tijd begon te drukken… Maar we kwamen om vijf voor half drie aan het Hohenzollemhaus (2123 m), dus geen tijd voor een koffietje maar wel op tijd voor de bus. Ons voeten begonnen zeer te doen, maar we moesten verder. Nog een steile afdaling naar de Radurschalm, waar de meesten waren blijven hangen. Die hut bereikten we om vijf voor drie, en we moesten wellicht nog een uurtje stappen, weliswaar langs een comfortabele, berijdbare weg. Het lukte ons om kwart voor vier aan de bus te staan! Ons water was op, ons benen wilden niet meer, maar we hadden het gehaald, helemaal! Onderweg hadden we één man ontmoet die op zijn dood gemak de wandeling in de omgekeerde richting deed; die stond al aan de bus! Het koppel dat samen met ons gelopen had, had aan de hoogste hut gewacht om te zien of wij over de berg kwamen; toen waren zij naar beneden vertrokken. Zij kwamen gelijk met ons aan de bus. We voelen ons toch een beetje fier dat wij, op ons 65 (of het scheelt niet veel) die hoge bergwandeling konden maken binnen die tijd; we zien niet zoveel mensen dat doen. Het was niet alleen een grote afstand, maar ook een groot hoogteverschil: 1000 m omhoog, en dus ook naar beneden. Dat laatste vind ik veel erger dan naar boven. De vele blokkenvelden hadden ons wat vertraagd en de steile afdaling naar de hoogste hut was ook gene kattepis, maar verder ging het echt heel goed; Edgard zei op een moment: 'nu wordt jouw berggeitengehalte toch behaald, he?!' Ja, zeker, dit was geen salonwandeling; ik had er zo'n deugd van! Wetende dat wij dat, toen we jong waren, deden met kinderen onder de 12 jaar! De Simmshütte was een gelijkaardige tocht… knappe prestatie, besef ik nu des te meer! Morgen houden we het rustig, maar voor donderdag hebben we ons weer aangemeld voor de Wanderbus, deze keer naar een andere richting. Schitterend initiatief toch! Die Tirolers doen er alles aan om mensen van hun land en hun bergen te laten genieten; de campings zitten vol van sportievelingen die fietsen, wandelen of kano varen; ook enkele motorrijders, en verder passanten onderweg naar Zwitserland of Italië. Elke dag loopt het hier vol en tegen de middag is het weer half leeg. Wij kregen al antwoord uit Liechtenstein, uit Dornbirn en uit Lindau; we kunnen overal terecht! Maar eerst hier nog één keer de berggeiten uithangen, donderdag, alvorens te verkassen!

02-08-2016, 19:49 Geschreven door carpe diem
Reageren (0)

1 augustus

nationale feestdag in Zwitserland! We hebben het geweten!
Wij dachten, zoals zovelen, dat we misschien een goede slag konden slagen in het Tax free Samnaun; niet omdat we iets nodig hadden, maar het ligt hier vlakbij en we waren nieuwsgierig.

Weet dat je daar niets kan gaan doen, behalve meer geld uitgeven dan bij ons!
Maar we waren niet de enigen die toch eens wilden zien wat Samnaun te bieden heeft; de bus zat bijna vol! En het dorp ook! Want het was nationale feestdag in Zwitserland!

Dus een hoop attracties op de straat: muzikanten, vaandalzwaaier (of hoe heet dat?), hoornblazers, kristallen poppen, steltenlopers en street dancers.
We hebben er wel van genoten! Het is zo eens iets anders, he?!
Maar verder was het hele dorp één grote braderie met ongelooflijk hoge prijzen!
Wellicht is het voor de Zwitsers the place to be, want die betalen alles dubbel of driedubbel van bij ons, maar voor ons was er niks te rapen.

Na het eten, en toen we alle straatattracties bewonderd hadden, stonden we aan de bus, maar die van ons reed pas een uur later! Dus terug het dorp in om de tijd te doden.
Edgard genoot nog van een kaasschotel met wijn (van onze overschot aan Zwitsers geld want je krijgt op de bus geen euro's terug) en dan zijn we maar naar de camping teruggekeerd.

Het was de tweede regendag die we moesten uitzitten en och, we hebben Samnaun bezocht; Edgard kende het al van tijdens skireizen: dan kwamen ze vanuit Ischgl naar Samnaun geskied. In de zomer ziet het er natuurlijk heel anders uit.

Een dag die open en dicht ging, ongemerkt bijna.
Een goede aanloop naar morgen, want dan gaan we eens echt bergwandelen!

02-08-2016, 19:32 Geschreven door carpe diem
Reageren (0)

31 juli

zoveel zon als we gisteren hadden, zoveel regen hadden we vandaag.
Het begon gisteren met het warmte- onweer en vanmorgen werden we met regen wakker…

Maar na een paar uur hield het toch even op en konden we de schade van gisteren bekijken; die viel nog erg mee! Ik had vannacht gedroomd hoe ik de stok, die gebarsten was, kon herstellen. Ons vader maakte alles zelf, tot zijn kinderen toe, zei hij altijd. Ik heb de stok dus samen met Edgard gerepareerd zoals ons vader dat zou gedaan hebben; ons tentje is niet verloren.

Niet dat we het vandaag nodig hebben want dit is de eerste dag waarop we binnen zitten omwille van de regen.
Maar dan kan je zaken doen waar je anders tegenop ziet omdat het te mooi weer is om binnen te zitten of omdat je te moe bent van de wandeling om nog veel te doen. De sjaal voor ons Lieve is zo bijna af geraakt; ik heb artikels gelezen die Harry doorstuurde, velcro genaaid aan het tentje waar die afscheurde, Edgard vulde het water aan, we zochten al wat uit ivm de reis na Funds, we kunnen een filmke kijken, boekje lezen, och, er is zoveel dat we kunnen doen…

En toch trekken die bergen en vind je het zonde dat je binnen moet zitten, maar wat zouden wij zeuren! We hadden tot hiertoe nog geen enkele keer last van de buien! En we zijn toch al 16 dagen onderweg!

We blijven hier tot vrijdag; dan trekken we de bergen over naar Zwitserland om zo in Lindau aan de Bodensee te geraken. We hopen op een paar camperplaatsen terecht te kunnen in Zwitserland.
Op de terugreis, die ook nog lang kan duren, willen we langs de Carthago fabriek in Aulendorf gaan om via Baden- Baden naar het noord- westen terug te komen.

Het wordt weer lichter (16.30u)… zou de regenperiode voorbij zijn??? morgen zal het allicht nog wat regenen; daarom waren die boeren gisteren zo gehaast! Die wisten wat hen te wachten stond! Toen zij als gek de berg op en af reden was er nog geen vuiltje (wolkje) aan de lucht! Maar die mannen moet je geen blaasjes wijsmaken!
Tja, het kan niet altijd feest- en zondag zijn, ook niet in Oostenrijk...

01-08-2016, 10:44 Geschreven door carpe diem
Reageren (0)

vervolg

01-08-2016, 10:42 Geschreven door carpe diem
Reageren (0)

groetjes

01-08-2016, 10:39 Geschreven door carpe diem
Reageren (0)