8 augustus Malbun…

we waren snel opgekraamd vanmorgen want we wilden nog naar Malbun vooraleer we weer naar Oostenrijk zouden verkassen.
Het was de mooiste dag van de 24 die we al onderweg waren: geen vuiltje, geen wolkje, helemaal niks aan de lucht! Een dag om de hoogte in te gaan, en dat deden we!

We kenden de weg naar Malbun omdat we naar de Ezelsfeesten geweest waren met de bus; we wisten dus dat de klim haalbaar was vanuit Triesenberg en dat de tunnel te doen was (één voor één normaal).
Aan de tunnel gekomen was er wel een bietekwiet die misschien niet gezien had dat wij met een camper reden en die dus doorgereden kwam toen wij al in de tunnel zaten, maar door allebei goed aan de kant te gaan lukte het passeren wel. De bus kan de lichten aan de tunnel blijkbaar bedienen maar dat konden wij natuurlijk niet.

We vonden een mooie plek om te parkeren op één van de 5 parkings die Malbun rijk is; vandaag waren die ver van volzet, maar misschien is het in de winter veel drukker???
We passeerden langs het infobureau, al wisten we wat we wilden doen, maar het is altijd veilig om even te informeren, he?! Daar troffen we onze buurman van Triesenberg aan. Die vertelde ons dat we tot aan de Pfälzerhütte (2108 m) drie uur moesten lopen langs de ene kant en 2 ½ u langs de andere kant. We kozen het zekere voor het onzekere en namen de snelste weg.
Een goede keuze, zo bleek achteraf.

Dus eerst over de bergrug die Malbun insluit; dat was al niet niks, maar we voelen dat we al goed geoefend zijn en we kwamen vlot over de graat. Maar iets wat we nooit meer zullen vergeten: de koeien die daar graasden hadden allemaal bellen aan, van verschillende grootte. Als zij bewogen hoorden we dus alle bellen tegelijk, en geloof het of niet: als de pater van Chevetogne aan het klokkenspel staat, klinkt dat bijna hetzelfde!!!

Edgard liet me de laatste meters eerst lopen 'omdat het MIJN dag was'.
We kregen allebei de kriebels toen we over de kam gingen; wat was het daar mooi!!! we konden de Alpen zien, met hun eeuwige sneeuw, we zagen van Oostenrijk, over Liechtenstein tot in Zwitserland!!!

En dan eindelijk… 'die Mürmeltieren'!!! eindelijk zagen we ze; we hoorden ze al zo vaak en ik weet dat je ze haast nooit te zien krijgt, maar nu zagen we een mooi koppeltje, of was het een moeder met een jong? We mochten hen minutenlang aanschouwen!
Wauw… wat een godsgeschenk.

We daalden een beetje en dan ging het weer omhoog, steil omhoog!!! om weer te dalen tot de hut.
Die lag te baden in de zon natuurlijk. Vandaar kon je alle richtingen uit; weer naar Malbun, via de andere weg, of naar de Nenzinger Himmel, of naar de Bettlerjoch, of de Naafkopf (2570m).

Omdat we vanavond nog naar Dornbirn wilden moesten we na de lunchpauze tot ons spijt al verder gaan, maar eerst kregen we nog een extraatje: er landde een Zwitserse helikopter! eerst op een 'kruispunt' op de bergweg, waar auto's stonden, voor de bevoorrading van de hutten? En dan vloog hij tot bij de hut; iedereen benieuwd natuurlijk..; kwamen er gewoon drie werkmannen uit die kwamen eten! Hun collega was blijkbaar aan het werk aan de watervoorziening (?) achter de hut . De hut ligt wel in Liechtenstein maar dat behoort tot Zwitserland, al heeft het een eigen regering.

Vanuit de hut konden we het eerste stuk van de terugweg zien; ik vond het nodig om Edgard daarop te wijzen, maar dat had ik beter gelaten! We moesten over de graat naar een top, naar beneden door een blokkenveld en weer naar een top; zo zou het op en neer gaan, van 2000 naar 2500 en terug naar beneden en naar boven, tot we definitief aan de 1000 m diepe afdaling zouden beginnen, boven Malbun.

Ik herinner me dat ik vroeger ook geen held was op zulke stukken, maar nu geniet ik ervan; voor Edgard is het allemaal nieuw, dus soms een beetje 'tricky', maar hij doet het wel!
Ik besefte pas dat het voor hem niet zo evident was toen ik hem vroeg of hij een foto wilde nemen. Dat was er net over; die overschot had hij blijkbaar niet.
Maar alles verliep prima! We stapten zelfs door de sneeuw!
De vergezichten waren adembenemend; na de zoveelste top, bij het tweede kruis zijn we blijven zitten om alles extra op ons netvlies te laten inwerken; dit zouden we niet snel meer zien…

Wat voelen we ons dankbaar dat we dit nog mogen/ kunnen doen! Ik had niet durven dromen (of droomde ik het juist heel vaak?!) dat ik dit weer zou kunnen meemaken.
Ik voel geen vermoeidheid, geen honger, geen ongemakken als ik daar loop! Wat 'beneden' lastig kan zijn: de warmte, een knellende schoen, een pijnlijke voet of knie, enz, dat valt op die hoogte allemaal in het niet. Ik zou er elke dag kunnen zijn en ik heb het geluk dat Edgard er ook zo van geniet! We tellen onze zegeningen, broer!

Wetende dat we toch echt wel verder moesten, zijn we dan maar opgestapt en over de laatste kam gegaan, zodat we beneden Malbun zagen liggen.
We liepen dus de hele tijd (vanaf de hut) op de grens van Liechtenstein en Oostenrijk! Grappig.

We kwamen rond half vier beneden aan en zijn eerst gaan douchen in de camper; hebben verse kleren aangetrokken en zijn weer naar Malbun gegaan voor een heerlijk toetje;

Dan aan de afdaling met de auto begonnen: ook zo'n 1000 m tot Vaduz! De remmen hebben het geweten maar de camper en de chauffeur deden het prima. We verbruiken nog altijd maar 9.3 l/ 100 km.

We vonden makkelijk de camperplaats en die schat van een man! Zeker niet gelogen op de commentaren!
Hij verwelkomde ons met een wit wijntje; had alle info voor ons al opgezocht; bracht kaarten, bustabellen, adressen, fietskaarten, enz meteen mee!
We staan hier aan een zachte prijs (17€ pn) en hebben bijna alles aan de camper! Stroom, water, afvoer! In Amerika noemen ze dat een 'full hook'.
Drie mooie verharde plaatsen, aan een super mooi vijvertje… op loopafstand van het centrum van Dornbirn!
Natuurlijk moeten we douchen en afwassen in de camper, maar daar is die toch voor gemaakt, of niet?! Dat is het enige verschil met een camping die momenteel minstens 10 € pn meer kost want in het hoogseizoen heb je vaak weinig privacy omdat iedereen maar gaat staan waar die wil (wat volgens ons niet zou mogen, maar dat ligt aan de campinguitbater natuurlijk als die geen afgebakende percelen heeft gemaakt).

We hadden weer 'onze voorwas' al rijdend gedaan, dus nog snel bij de zonsondergang het werk afgemaakt.
De dag eindigde fantastisch mooi, net zoals die begonnen was.
De eigenaar van deze camperplaats vroeg ons of we morgen wilden meewerken aan een radioprogramma! Dit zou de kleinste camperplaats van Oostenrijk zijn en de radiozender wilde weten hoe mensen die vinden, wat ze ervan vinden, waarom ze hier willen zijn.
Och, we zien wel hoe dat loopt;
Minder goed nieuws is dat het weer zou omslagen… maar dat is niet de eerste keer; we passen ons daar wel aan aan.
Eerst slapen en nog dromen van al het moois dat we vandaag mochten zien...