we waren snel opgekraamd vanmorgen want we wilden nog naar Malbun vooraleer we weer naar Oostenrijk zouden verkassen. Het was de mooiste dag van de 24 die we al onderweg waren: geen vuiltje, geen wolkje, helemaal niks aan de lucht! Een dag om de hoogte in te gaan, en dat deden we!
We kenden de weg naar Malbun omdat we naar de Ezelsfeesten geweest waren met de bus; we wisten dus dat de klim haalbaar was vanuit Triesenberg en dat de tunnel te doen was (één voor één normaal). Aan de tunnel gekomen was er wel een bietekwiet die misschien niet gezien had dat wij met een camper reden en die dus doorgereden kwam toen wij al in de tunnel zaten, maar door allebei goed aan de kant te gaan lukte het passeren wel. De bus kan de lichten aan de tunnel blijkbaar bedienen maar dat konden wij natuurlijk niet.
We vonden een mooie plek om te parkeren op één van de 5 parkings die Malbun rijk is; vandaag waren die ver van volzet, maar misschien is het in de winter veel drukker??? We passeerden langs het infobureau, al wisten we wat we wilden doen, maar het is altijd veilig om even te informeren, he?! Daar troffen we onze buurman van Triesenberg aan. Die vertelde ons dat we tot aan de Pfälzerhütte (2108 m) drie uur moesten lopen langs de ene kant en 2 ½ u langs de andere kant. We kozen het zekere voor het onzekere en namen de snelste weg. Een goede keuze, zo bleek achteraf.
Dus eerst over de bergrug die Malbun insluit; dat was al niet niks, maar we voelen dat we al goed geoefend zijn en we kwamen vlot over de graat. Maar iets wat we nooit meer zullen vergeten: de koeien die daar graasden hadden allemaal bellen aan, van verschillende grootte. Als zij bewogen hoorden we dus alle bellen tegelijk, en geloof het of niet: als de pater van Chevetogne aan het klokkenspel staat, klinkt dat bijna hetzelfde!!!
Edgard liet me de laatste meters eerst lopen 'omdat het MIJN dag was'. We kregen allebei de kriebels toen we over de kam gingen; wat was het daar mooi!!! we konden de Alpen zien, met hun eeuwige sneeuw, we zagen van Oostenrijk, over Liechtenstein tot in Zwitserland!!!
En dan eindelijk… 'die Mürmeltieren'!!! eindelijk zagen we ze; we hoorden ze al zo vaak en ik weet dat je ze haast nooit te zien krijgt, maar nu zagen we een mooi koppeltje, of was het een moeder met een jong? We mochten hen minutenlang aanschouwen! Wauw… wat een godsgeschenk.
We daalden een beetje en dan ging het weer omhoog, steil omhoog!!! om weer te dalen tot de hut. Die lag te baden in de zon natuurlijk. Vandaar kon je alle richtingen uit; weer naar Malbun, via de andere weg, of naar de Nenzinger Himmel, of naar de Bettlerjoch, of de Naafkopf (2570m).
Omdat we vanavond nog naar Dornbirn wilden moesten we na de lunchpauze tot ons spijt al verder gaan, maar eerst kregen we nog een extraatje: er landde een Zwitserse helikopter! eerst op een 'kruispunt' op de bergweg, waar auto's stonden, voor de bevoorrading van de hutten? En dan vloog hij tot bij de hut; iedereen benieuwd natuurlijk..; kwamen er gewoon drie werkmannen uit die kwamen eten! Hun collega was blijkbaar aan het werk aan de watervoorziening (?) achter de hut . De hut ligt wel in Liechtenstein maar dat behoort tot Zwitserland, al heeft het een eigen regering.
Vanuit de hut konden we het eerste stuk van de terugweg zien; ik vond het nodig om Edgard daarop te wijzen, maar dat had ik beter gelaten! We moesten over de graat naar een top, naar beneden door een blokkenveld en weer naar een top; zo zou het op en neer gaan, van 2000 naar 2500 en terug naar beneden en naar boven, tot we definitief aan de 1000 m diepe afdaling zouden beginnen, boven Malbun.
Ik herinner me dat ik vroeger ook geen held was op zulke stukken, maar nu geniet ik ervan; voor Edgard is het allemaal nieuw, dus soms een beetje 'tricky', maar hij doet het wel! Ik besefte pas dat het voor hem niet zo evident was toen ik hem vroeg of hij een foto wilde nemen. Dat was er net over; die overschot had hij blijkbaar niet. Maar alles verliep prima! We stapten zelfs door de sneeuw! De vergezichten waren adembenemend; na de zoveelste top, bij het tweede kruis zijn we blijven zitten om alles extra op ons netvlies te laten inwerken; dit zouden we niet snel meer zien…
Wat voelen we ons dankbaar dat we dit nog mogen/ kunnen doen! Ik had niet durven dromen (of droomde ik het juist heel vaak?!) dat ik dit weer zou kunnen meemaken. Ik voel geen vermoeidheid, geen honger, geen ongemakken als ik daar loop! Wat 'beneden' lastig kan zijn: de warmte, een knellende schoen, een pijnlijke voet of knie, enz, dat valt op die hoogte allemaal in het niet. Ik zou er elke dag kunnen zijn en ik heb het geluk dat Edgard er ook zo van geniet! We tellen onze zegeningen, broer!
Wetende dat we toch echt wel verder moesten, zijn we dan maar opgestapt en over de laatste kam gegaan, zodat we beneden Malbun zagen liggen. We liepen dus de hele tijd (vanaf de hut) op de grens van Liechtenstein en Oostenrijk! Grappig.
We kwamen rond half vier beneden aan en zijn eerst gaan douchen in de camper; hebben verse kleren aangetrokken en zijn weer naar Malbun gegaan voor een heerlijk toetje;
Dan aan de afdaling met de auto begonnen: ook zo'n 1000 m tot Vaduz! De remmen hebben het geweten maar de camper en de chauffeur deden het prima. We verbruiken nog altijd maar 9.3 l/ 100 km.
We vonden makkelijk de camperplaats en die schat van een man! Zeker niet gelogen op de commentaren! Hij verwelkomde ons met een wit wijntje; had alle info voor ons al opgezocht; bracht kaarten, bustabellen, adressen, fietskaarten, enz meteen mee! We staan hier aan een zachte prijs (17€ pn) en hebben bijna alles aan de camper! Stroom, water, afvoer! In Amerika noemen ze dat een 'full hook'. Drie mooie verharde plaatsen, aan een super mooi vijvertje… op loopafstand van het centrum van Dornbirn! Natuurlijk moeten we douchen en afwassen in de camper, maar daar is die toch voor gemaakt, of niet?! Dat is het enige verschil met een camping die momenteel minstens 10 € pn meer kost want in het hoogseizoen heb je vaak weinig privacy omdat iedereen maar gaat staan waar die wil (wat volgens ons niet zou mogen, maar dat ligt aan de campinguitbater natuurlijk als die geen afgebakende percelen heeft gemaakt).
We hadden weer 'onze voorwas' al rijdend gedaan, dus nog snel bij de zonsondergang het werk afgemaakt. De dag eindigde fantastisch mooi, net zoals die begonnen was. De eigenaar van deze camperplaats vroeg ons of we morgen wilden meewerken aan een radioprogramma! Dit zou de kleinste camperplaats van Oostenrijk zijn en de radiozender wilde weten hoe mensen die vinden, wat ze ervan vinden, waarom ze hier willen zijn. Och, we zien wel hoe dat loopt; Minder goed nieuws is dat het weer zou omslagen… maar dat is niet de eerste keer; we passen ons daar wel aan aan. Eerst slapen en nog dromen van al het moois dat we vandaag mochten zien...
weer wakker geworden onder een stralende hemel; sorry voor jullie! We beseffen dat het in België heel anders is en dat dit niet leuk is voor jullie, dus zullen wij er maar des te dankbaarder voor zijn, he?!
We wilden vandaag het Schloss van Vaduz bezoeken; HET kasteel van Liechtenstein. Blijkbaar woont de vorst daar met zijn vrouw en zijn 4 kinderen. Allez, die kinderen zijn volwassen en wonen misschien niet meer daar, dat weten we niet; je kan het in elk geval niet bezoeken omdat het bewoond is.
De wandeling die wij uitgestippeld hadden was niet evident, en zeker niet de normale; wij doen wel graag eens iets anders, en dat is ons dus prima gelukt! We vertrokken richting Rotabota, een deelgemeente van Triestenberg; een serieuze klim, maar dat zijn wij nu al wel gewoon. We doen eigenijk niet liever (of moet ik alleen uit eigen naam spreken??).
We zagen onderweg wel wegwijzers van wandelingen naar het slot, maar wij wilden er op een andere manier geraken en dat was ook zo! We vonden de afslag in het Schlosswald, dat wel, maar al gauw was duidelijk dat die weg niet meer gecontroleerd werd; hij staat op de kaart, maar dat is dan ook alles.
De afdaling ging over water, maar de weg was daar wel weggespoeld, onder en over omgevallen bomen, door dicht struikgewas, enfin, geeen evidente weg! Maar we geraakten heelhuids beneden. Daar heerste een drukte van jewelste; Vaduz zelf zag helemaal niet zwart van het volk, maar voor het kasteel was er wel heel wat belangstelling. Een mooie wandelweg voerde ons naar het stadje, hoofdstad van Liechtenstein.
Tax free is het zeker niet, maar dat de happy few hier een belastingsparadijs vindt is wel duidelijk. De auto's die hier geparkeerd staan, de 'optrekjes' op de berg tussen de stad en het slot, spreken voor zich.
We hebben het stadje toch even bezocht; een mooi gebouw uit 1910 en daarnaast een hypermodern parelementsgebouw, omringd door een plein, een museum, een tuintje, allemaal vrij strak van architectuur; niet bepaald wat wij in Liechtenstein verwachtten.
Peperduur ook! Voor een bolleke ijs betaal je 3.80 Zwitserse franken! Dankjewel, de koekoek. Ons niet gezien. We zullen wel wachten tot we weer in Oostenrijk zijn, als we ijs willen eten! Het wemelt hier van Zwitsers die hier wonen en werken; ze legden zelfs een tegel in het dorp waarop staat dat ze het hier naar hun zin hebben! Grappig in onze ogen, maar wellicht heeft dat te maken met het beleid van Liechtenstein. We weten het niet. Op de Alm wonen en werken ook hoofdzakelijk Zwitsers; de mensen van de omgeving gaan in Oostenrijk hun boodschappen doen… ik kan dat goed verstaan!
Voor de terugweg hebben we een beschaafder pad genomen en daar vonden we iets heel origineels op: een eindje voor je Triesenberg weer in komt, staat een bankje; geen bank zoals de banken die de gemeenten plaatsen, maar een bankje in de rotswand ingebouwd. Ernaast ligt een metalen koker; eerst dachten we dat iemand zijn verrekijker vergeten was maar die koker bleek vast te zitten aan de bank. Tweede verrassing: er zat geen verrekijker in maar een boek, mooi met lederen kaft en met een slotje eraan. Dat nodigt uit om het te lezen, natuurlijk. Op de eerste blz stond dat ene Markus in 2015 dat bankje daar gemaakt had om zijn vrouw Alexandra proficiat te wensen met haar Masterdiploma! Nu, wie doet beter?! Op de volgende blz stond een berichtje van Alexandra aan Markus en daarna stond het vol met lieve woorden van voorbijgangers, die hen alle goeds wensten, die dankbaar waren voor het bankje, enz. Wij hebben natuurlijk ook onze bijdrage geleverd. Ik vind zoiets super romantisch.
Daarna waren we snel in Triesenberg en begon de gewone was en plas; met het mooi weer profiteren we ervan om regelmatig wat spullen te wassen. Twee uur later is het hier garantie droog en anders hangen we het nog een nachtje aan de kastjes in de camper en dan kunnen we het de volgende dag weer in de kast leggen of aan doen. Ik heb al zo vaak gedacht en geschreven: had België maar iets van Oostenrijk…
Het regent hier, maar als het opklaart is het helemaal over; het is hier soms warm, maar boven in de bergen blijft het aangenaam en 's nachts koelt het sowieso af… oh, wat is dit toch een leuke plek om te zijn...
het hield vannacht uiteindelijk op met regenen en vanmorgen scheen de zon weer alsof er niks aan de hand was.
Edgard had uitgezocht hoe we Triesenberg uit moesten lopen om op wandelpaden te geraken. Onderweg zag ik een affiche van het Ezelsfeest in Malbun, hoog in de bergen gelegen. De bus ernaartoe was vandaag gratis en toen we na een uur klimmen nog niet in Steg waren, maar we wel op een baan uitkwamen, vlakbij een bushalte, zijn we gezwicht om ons eens te laten voeren.
Malbun ligt op 1600 m, in een kom van bergen die meteen ook de grens van Liechtenstein vormen. Ze maken het zich hier niet moeilijk: over de bergen komen betekent in het buitenland zijn. Wegen leiden er niet over, dus het is te voet te doen; niet slecht bekeken als je een landje te verdedigen hebt!
Dit vorstendom heeft trouwens aan alle kanten natuurlijke grenzen; de helft van de Rijn is van Liechtenstein, de andere helft is Zwitserland; over de bergen zit je in Oostenrijk. Aan de grens richting Bodensee is het blijkbaar heel vaak file… Mensen vertellen ons dat ze in Oostenrijk gaan winkelen omdat alles hier zo duur is. Dus verkeerd gedacht: geen tax free gebied! Maar wel een Schloss! Niet dat vervallen ding dat we bij Balzers zagen, maar wel in Vaduz; daar wandelen we morgen naartoe.
Maar eerst vandaag: in Malbun vertrekt een kabelbaan naar de Sareiserjoch (2000m) en vandaar kan je over de graten van de bergen van de ene top naar de andere wandelen, maar het weer was niet van die aard dat we zo'n hoge toppen wilden scheren.
We zagen een aanduiding naar de Tramadee Alm, op een kwartiertje lopen van Malbun en die weg trok ons aan; boven gekomen vonden we een mooie boerderij, met een winkeltje met zelfgemaakte zuivelproducten, en een 'restaurantje', al is dat niet de geschikte naam voor zo'n plek in de bergen. Ze hadden zelfgemaakte cake, lekkere chocomelk, een prima kaasschotel, lekkere wijn en bijzondere koffies. Van alles hebben we geproefd.
Ondertussen hebben we met het meisje (jonge vrouw eigenlijk) dat daar werkte gepraat over het leven daar. Zij hoeft pas om 6.30u op te staan om het ontbijt klaar te maken, maar diegenen die voor de koeien zorgen beginnen al om 4u te melken! 93 koeien alsjeblieft! Het is een genootschap van 5 mensen; de eigenaar is een man van in de 70 jaar, maar hij maakt nog de kaas!
Ze leven van begin juni tot 3 september boven; gaan hoogstens eens tot in Malbun voor een pintje en een babbeltje met andere mensen, maar verder ontmoeten ze alleen de mensen die boven komen, op weg naar hoger, of om daar iets te eten of te drinken. Ze leven natuurlijk van de verkoop van hun producten: yoghurt, verschillende soorten kaas, ook platte kaas en melk, botermelk,…
Ze hoeden bijna allemaal Zwitserse koeien! En het zijn ook bijna allemaal Zwitserse medewerkers. Zij werkt in de winter in een hotel en ze geeft toe dat het een zwaar leven is daarboven, maar ze geniet van het leven in de bergen, en van de mentaliteit hier. In het hotel heb je mensen met veel geld, die vriendelijk zijn, zegt ze, maar ook mensen die heel veeleisend zijn. Zij doet in de hut het huishouden en ze zorgt voor de gasten die er komen. Voor 25 fr (Zwitserse franken) kan je er overnachten, met ontbijt. Je kan dan eens het leven in de Alm meemaken; het trekt ons wel om dat eens een poosje te doen, als we de camper dan ergens kunnen zetten. Het moet heel verrijkend zijn om dat werk te doen; je proeft van verschillende werelden, en kan later betere keuzes maken; zij reist in het voor- en naseizoen; een boeiende vrouw.
We zijn dan te voet afgedaald tot in Steg; een vrij modderige wandeling hier en daar, wellicht door de overvloedige regen van de voorbije 48 u, maar misschien ook door de aanwezigheid van koeien in het gebied; zij trappelen alles kapot; we mochten voor het eerst onze schoenen grondig poetsen, toen we thuis kwamen, de plonsbadjes onderweg ten spijt.
Toen we Steg naderden zagen we dreigende wolken naar boven komen; waarschijnlijk zouden we droog gebleven zijn, maar we hebben het zekere voor het onzekere genomen en hebben ons naar huis laten rijden. Van de ezelsfeesten hebben we eigenlijk weinig gezien; wij zaten in de Alm te keuvelen en toen we beneden kwamen vertrokken ze met de ezeltjes… veel hebben we vast niet gemist.
We houden het weer 3 dagen droog, maar daarna komt er ook hier weer regen op ons af… wat een zomer, he?!
de hele nacht regende het pijpenstelen en vanmorgen wisten ze nog van geen ophouden, maar wij hoopten er een beetje aan te ontsnappen door naar Zwitserland door te steken; ah, verkeerd gedacht! Ook daar goten ze met bakken het hemelwater naar beneden.
En dat was niet zo leuk toen we de Flüelapass moesten doen! Die ging over 2400 m en boven bedroeg de temperatuur maar 2° meer! De regen ging over in sneeuwregen en toen werd het echt sneeuw! Dus zijn we daar niet echt blijven hangen, alhoewel het een reuze omgeving moet zijn als er geen wolken hangen!
We wisten meteen weer dat we in Zwitserland waren toen we een soepke en een broodje kaas bestelden!
We reden via Davos naar Liechtenstein. In Triesenberg vonden we onze stek voor de komende drie nachten; niet veel soeps, bij een huis, in een godvergeten gat, maar er zijn wandelingen te maken, dus zullen we ons wel amuseren, eenmaal de wolken het hogerop willen gaan zoeken.
We hebben bij de post, die ook dienst doet als infobureau, folders gehaald. We hebben nu de tijd om wandelingen uit te zoeken want de wolken passeren beurtelings, allemaal! Ze staan in de rij om ons als een zacht deken in te wikkelen en dan zien we de buren niet eens meer! We zitten niet zo heel laag, want we moesten de Bergstrasse volgen en die ging echt wel de berg op! Toen we al in de straat waren en we het huisnummer niet meteen vonden, stopte een auto en de mensen vroegen of we soms de Stellplatz zochten; ah, ja! 'volg ons maar', was het antwoord. Weeral een zegening op ons pad.
Het is niet de eerste, deze vakantie!
We dachten vandaag nog aan de wandeling van gisteren en ik vergat te vertellen dat er een man met een gritsel ons plots voorbij stak op de steile weg naar boven; hij liep de berg op alsof het plat was en was in een mum van tijd dus boven. Daar ging hij meteen aan de slag: hij rolde stenen naar beneden! Daar wilde ik het fijne van weten en toen hij ter hoogte van ons kwam vroeg ik waarom hij dat deed. 'Alle 2 jaar maak ik alle paden in het hele gebied weer vrij', zei hij. 'Maar de stenen met de aanduidingen blijven wel liggen, hoor', lachte hij. Omdat hij zo hoog zat konden we niet zien dat hij de stenen van het pad af haalde. Amai, wat een job! Hier en daar maakte hij ook gootjes zodat het water het pad niet zou wegspoelen. De gids vertelde ons dat die man daarvoor aangesteld is; het duurt 2 jaar eer hij helemaal rond is en dan begint hij van voren af aan! Hij was ouder dan wij, maar wat een conditie!!!
Op dit moment wordt een tip van de sluier opgelicht en zien we zelfs de bergen die ons omringen! Wauw, het is hier mooi! Bij het binnenrijden zagen we een kasteeltje staan; ik had van Liechtenstein wel iets anders verwacht, moet ik zeggen, maar misschien is dat niet HET kasteel van Liechtenstein (allez, wij denken toch dat er hier een bekend kasteel staat!).
De eigenares van de Camperplaats vertelde dat Liechtenstein een eigen staatje is, met een eigen regering. Het is blijkbaar een klein koninkrijkje. Wij dachten dat het een tax free paradijs was, maar dat lijkt niet zo; we zullen het de volgende dagen wel ontdekken als dat wel zo is.
na onze tour de force van dinsdag hielden we het gisteren maar rustig; het weer was weer helemaal zoals je dat in de zomer verwacht en we maakten er dus dankbaar gebruik van om nog eens een grote wasbeurt te doen; beddengoed kan je niet zo makkelijk in de camper droog krijgen en buiten gaat het vanzelf, als de zon tenminste schijnt.
Daarna zijn we naar Pfunds gewandeld; dat is maar 40 ' gaan, langs het water; we hadden voor één keer geen 'bergkleren' aan; dat voelde ook eens goed. Na een lekker lunch en een paar boodschappen zijn we weer naar huis gegaan, en dat was maar goed ook want gisterenavond kregen ze het nog eens in hunnen bol en viel de regen weer in bakken naar beneden. Als ze hier iets doen, doen ze het goed!
Maar vanmorgen niks meer aan de hand! Om half 7 opgestaan want we wilden rond 8u al naar Pfunds vertrekken om op tijd te zijn voor de Wanderbus. De wolken hingen nog laag, maar je zag dat het een mooie dag zou worden. Wat is dat toch heerlijk! Een serieuze bui en dan weer een hele dag mooi weer… was het maar een beetje zo in België! (oh, wat zal het tegenvallen om weer onder dat grijs wolkendek te komen wonen!).
De bus was mooi op tijd, maar het was anders dan dinsdag: er zat een gids in deze keer! Ze zat naast mij en iets in mij deed me vragen wat zij ging doen; een mooie geleide wandeling! Maar nu net niet de kant die wij gisteren gekozen hadden om te gaan doen vandaag… dus vroeg ik haar of de wandeling die wij wilden doen even mooi was; 'neen, niet doen!' was het antwoord; 'die is helemaal versperd door gevallen bomen', vertelde ze ons.
Toen vroeg ik haar of we haar wandeling alleen konden doen; 'beter niet', zei ze, 'maar ik heb al eens gekeken en ik denk wel dat jullie mee kunnen met de kleine bus naar boven, als jullie dat willen'. Dat lieten we ons geen twee keer vragen! We hebben wel een kaart van hier en we zouden ze wel gekund hebben (ze wist toen nog niet wat wij al allemaal uitgespookt hadden en ze zal gedacht hebben: die twee lopen vast verloren, daar boven) maar een kosteloze geleide wandeling, zonder zorgen om op tijd weer aan de bus te zijn, gewoon maar de gids volgen en nog veel uitleg krijgen ook… je zou dom zijn om niet mee te gaan, toch?!
We moesten dus overstappen in een kleinere bus die ons nog wat hoger kon brengen; oh, wat een mooie Alm! Zo typisch iets van de postkaarten: een groen vlak met hier en daar houten 'kotjes' en ook soms een 'huisje' neergepoot op dat glooiend groen tapijt en links en rechts de bergen… Adembenemend mooi! Kwamen we dan nog langs een kapelletje ook! Daar kan je trouwen, volgens de gids… ik was helemaal verkocht; op de mooiste plek van de wereld (of toch van deze vallei) trouwen...jezus wat een gedacht! Maar hoe krijg je dan al die mensen die je erbij wil hebben hier boven? Met een bus, natuurlijk. En ieder een leuke kamer in 'Berghof'; ik zag het al helemaal voor mij…
Maar nu serieus; we klommen en klommen, zoals je hier altijd doet. Edgard en ik moesten niet onderdoen voor de jongere mensen in de groep! Integendeel. Wij gingen vlotjes mee. De partner van Gisèle (de gids) was met de eerste groep al naar boven; de (kleine) bus was teruggekeerd om ons op te halen en wij hadden dus heel wat achterstand in te halen, maar dat lukte vrij aardig.
De twee gidsen gaven info over geneeskrachtige bloemen, planten en bomen. Hier groeien bomen die maar boven de 2000 m groeien (een soort den) wiens etherische olieën gewoon levensverlengend werken omdat ze het immuunsysteem versterken. Als er een soort mos in groeit, dan betekent dat dat de lucht nog zuiver is; en er hing mos in! Met hopen! Gelukkig!
We zijn eerst naar de hoogste hut uit de regio gelopen; onderweg had Gisèle verteld dat je van het water rechts van het pad niet mocht drinken, en van dat links van ons wel. Ik vroeg haar hoe ze dat wist. 'Ten eerste omdat je straks maar eens moet gaan kijken naar het toilet van de hut', zei ze, 'en ten tweede omdat we een bepaalde soort planten zien groeien in dit watertje. Dat betekent dat het water zuiver is, geen gletsjerwater; dat mag je nooit drinken'. Les nummer twee.
Ze toonde de weegbree die onderweg groeide: goed als je gestoken bent door een insect. De kelk van vrouwenmantel vullen met het water dat er net naast loopt: een schoonheidscrème, die echt helpt tegen rimpels! Enz enz. En dat toilet van de hut! Een gat, zoals vroeger, met een WC bril erop, dat wel, maar daaronder zie je het riviertje stromen… dus ja, duidelijk dat je van dat water niet moet drinken!
Het zijn twee onderlegde mensen; hij zou een andere wandeling geleid hebben vandaag, maar hij had geen aanmeldingen gehad, dus was hij mee gegaan om Gisèle te helpen, en dat kwam goed van pas want zo kon de één op kop lopen en de ander als laatste. Hij repareerde mijn wandelstok, toonde alle kruiden en bloemen en stelde de achterlopers gerust: ze hadden tijd genoeg.
We klommen tot op 2500 m. Niet slecht, he?! We hebben de bewijzen op foto! We schreven in het boek dat daar ligt (in plastiek en in een metalen doos): 'Tirol, wir kommen zurück!' Een belofte die we zeker zullen houden als we gezond blijven. We zijn hier nog niet uitgekeken! Je moet natuurlijk wat geluk hebben met het weer, en dat hadden wij tot hiertoe in elk geval.
De afdaling was weer pittig, over een kam (links en rechts naar beneden), stevige helling, maar wij leren elke keer vlotter lopen. De val van Edgard speelt nog een rol en maakt dat hij wat krampachtiger afdaalt, maar al bij al gaat het heel goed (dat zagen we nu omdat we in groep liepen).
We waren een half uur te vroeg beneden en dus hadden we de tijd om nog van een 'Kneippanlage à la Gisèle' te genieten: een voetbad in de ijskoude bergrivier vlakbij de bushalte!
Als toetje op de taart kregen we nog een busritje tot aan de camping! Zomaar, voor niets; Gisèle vroeg gewoon aan de chauffeur om dat ommetje voor ons te maken en hij stemde er meteen mee in! Wat een zalige mensen toch, die Tirolers! Ze sparen tijd noch moeite om het de toeristen naar hun zin te maken.
We zijn gaan afrekenen bij de receptie want morgen gaan we verder. Het kan zijn dat we geen internet hebben de volgende dagen want we staan op een Camperplaats en niet op een camping, maar vanaf maandag zal het wel weer lukken want de eigenaar van die Camperplaats is, volgens de commentaren, een schatje. Hij liet ons alvast weten dat hij ons alles zal vertellen over mogelijke wandelingen in Dornbirn… maar eerst Liechtenstein!
2 augustus vanmorgen stond Edgard voor dag en dauw te trappelen om te vertrekken; de Wanderbus zou ons oppikken aan de Kajetansbrücke, net boven de camping; die zou in Pfunds vertrekken om 9u en wij stonden al aan de bushalte om 8.55u; we waren toch klaar… De weg die de bus aflegde hadden wij grotendeels te voet afgelegd toen we van de Klammsteig af kwamen (die lange stoffige weg). De bus reed tot de parking voor de Radurschalm. Alleman eruit en om 16u terug! De chauffeur gaf ons 3-4 academische minuten, zei hij. We hadden de kaart op voorhand goed bekeken en ik had gedroomd dat wij de hele toer rond en over de berg zouden doen, maar ik durfde niet te geloven dat mijn droom uit zou komen… We vertrokken dus met de hele hoop in dezelfde richting; er waren mensen bij die duidelijk ouder waren dan wij! Dat vond ik al hoopgevend. De oudste schoot als een pijl uit een boog weg richting Radurschalm. Een hut op zo'n 1800 m. (de parking lag op een kleine 1600 m). Na 10' zagen we een splitsing en die namen wij, richting Nauderer Tschey. Het werd een hele klim en we wisten niet dat we rond zouden geraken, maar we wisten wel dat we om 12.30u een beslissing moesten nemen. Dus maar stappen en genieten: een reetje dat stond te grazen, een zwarte eekhoorn (met witte borst) die de weg over stak, veel water en bos, maar na een uurtje kwamen we op een Alm terecht vlakbij de Tschey Alpe (een hut op bijna 1900m). Daar stonden wilde paarden te grazen! De weg was goed aangegeven (zoals een GR met wit/rood). Eén koppel was ons gevolgd: zij een dertiger, hij ging naar de 50 op, zo te zien. Het was wel geruststellend om anderen dezelfde weg te zien lopen (zij hadden een tempo, ongeveer gelijk aan het onze; we bleven dus binnen gezichtsafstand van elkaar). De ene keer liepen zij voor, de andere keer wij, maar na een poos namen zij steeds grotere voorsprong. Vooral toen het heel steil werd en we het ene blokkenveld na het andere moesten oversteken. Een reep hielp, maar na drie uur stappen moesten we toch even een boterham eten; we waren toen voorbij het point of no return en wisten dat we voor half drie aan een bepaalde hut moesten zijn, wilden we de bus halen; we dachten dat die niet zo ver weg meer lag, maar ah! Dat was een illusie! Telkens weer kwamen we boven en zagen we het pad nog een kromming maken, hoger en hoger. We passeerden de 2500 m. Daarna ging het geleidelijk aan naar beneden. Het pad was niet zo eenvoudig te lopen: vaak maar twee voeten breed met links een steile helling naar beneden, rechts steil naar boven; wie daar schrik krijgt mogen ze komen halen. Edgard kan nu wel zeggen dat hij ooit hoogtevrees HAD, want dat is verleden tijd! Hij stak de bergrivier over op een boomstam!!! Na het laatste blokkenveld (de berggoden hadden precies alles overhoop gegooid!) en de laatste bocht (het waren er in totaal 8!), zagen we beneden de hut liggen. Voor de afdaling deed ik alvast een knieband aan want dat ging stevig, zo te zien. En dat was dan wel goed ingeschat! Het daalde aan een razend tempo! Een helling van makkelijk 40%; weinig rustmomenten en de tijd begon te drukken… Maar we kwamen om vijf voor half drie aan het Hohenzollemhaus (2123 m), dus geen tijd voor een koffietje maar wel op tijd voor de bus. Ons voeten begonnen zeer te doen, maar we moesten verder. Nog een steile afdaling naar de Radurschalm, waar de meesten waren blijven hangen. Die hut bereikten we om vijf voor drie, en we moesten wellicht nog een uurtje stappen, weliswaar langs een comfortabele, berijdbare weg. Het lukte ons om kwart voor vier aan de bus te staan! Ons water was op, ons benen wilden niet meer, maar we hadden het gehaald, helemaal! Onderweg hadden we één man ontmoet die op zijn dood gemak de wandeling in de omgekeerde richting deed; die stond al aan de bus! Het koppel dat samen met ons gelopen had, had aan de hoogste hut gewacht om te zien of wij over de berg kwamen; toen waren zij naar beneden vertrokken. Zij kwamen gelijk met ons aan de bus. We voelen ons toch een beetje fier dat wij, op ons 65 (of het scheelt niet veel) die hoge bergwandeling konden maken binnen die tijd; we zien niet zoveel mensen dat doen. Het was niet alleen een grote afstand, maar ook een groot hoogteverschil: 1000 m omhoog, en dus ook naar beneden. Dat laatste vind ik veel erger dan naar boven. De vele blokkenvelden hadden ons wat vertraagd en de steile afdaling naar de hoogste hut was ook gene kattepis, maar verder ging het echt heel goed; Edgard zei op een moment: 'nu wordt jouw berggeitengehalte toch behaald, he?!' Ja, zeker, dit was geen salonwandeling; ik had er zo'n deugd van! Wetende dat wij dat, toen we jong waren, deden met kinderen onder de 12 jaar! De Simmshütte was een gelijkaardige tocht… knappe prestatie, besef ik nu des te meer! Morgen houden we het rustig, maar voor donderdag hebben we ons weer aangemeld voor de Wanderbus, deze keer naar een andere richting. Schitterend initiatief toch! Die Tirolers doen er alles aan om mensen van hun land en hun bergen te laten genieten; de campings zitten vol van sportievelingen die fietsen, wandelen of kano varen; ook enkele motorrijders, en verder passanten onderweg naar Zwitserland of Italië. Elke dag loopt het hier vol en tegen de middag is het weer half leeg. Wij kregen al antwoord uit Liechtenstein, uit Dornbirn en uit Lindau; we kunnen overal terecht! Maar eerst hier nog één keer de berggeiten uithangen, donderdag, alvorens te verkassen!
nationale feestdag in Zwitserland! We hebben het geweten! Wij dachten, zoals zovelen, dat we misschien een goede slag konden slagen in het Tax free Samnaun; niet omdat we iets nodig hadden, maar het ligt hier vlakbij en we waren nieuwsgierig.
Weet dat je daar niets kan gaan doen, behalve meer geld uitgeven dan bij ons! Maar we waren niet de enigen die toch eens wilden zien wat Samnaun te bieden heeft; de bus zat bijna vol! En het dorp ook! Want het was nationale feestdag in Zwitserland!
Dus een hoop attracties op de straat: muzikanten, vaandalzwaaier (of hoe heet dat?), hoornblazers, kristallen poppen, steltenlopers en street dancers. We hebben er wel van genoten! Het is zo eens iets anders, he?! Maar verder was het hele dorp één grote braderie met ongelooflijk hoge prijzen! Wellicht is het voor de Zwitsers the place to be, want die betalen alles dubbel of driedubbel van bij ons, maar voor ons was er niks te rapen.
Na het eten, en toen we alle straatattracties bewonderd hadden, stonden we aan de bus, maar die van ons reed pas een uur later! Dus terug het dorp in om de tijd te doden. Edgard genoot nog van een kaasschotel met wijn (van onze overschot aan Zwitsers geld want je krijgt op de bus geen euro's terug) en dan zijn we maar naar de camping teruggekeerd.
Het was de tweede regendag die we moesten uitzitten en och, we hebben Samnaun bezocht; Edgard kende het al van tijdens skireizen: dan kwamen ze vanuit Ischgl naar Samnaun geskied. In de zomer ziet het er natuurlijk heel anders uit.
Een dag die open en dicht ging, ongemerkt bijna. Een goede aanloop naar morgen, want dan gaan we eens echt bergwandelen!
zoveel zon als we gisteren hadden, zoveel regen hadden we vandaag. Het begon gisteren met het warmte- onweer en vanmorgen werden we met regen wakker…
Maar na een paar uur hield het toch even op en konden we de schade van gisteren bekijken; die viel nog erg mee! Ik had vannacht gedroomd hoe ik de stok, die gebarsten was, kon herstellen. Ons vader maakte alles zelf, tot zijn kinderen toe, zei hij altijd. Ik heb de stok dus samen met Edgard gerepareerd zoals ons vader dat zou gedaan hebben; ons tentje is niet verloren.
Niet dat we het vandaag nodig hebben want dit is de eerste dag waarop we binnen zitten omwille van de regen. Maar dan kan je zaken doen waar je anders tegenop ziet omdat het te mooi weer is om binnen te zitten of omdat je te moe bent van de wandeling om nog veel te doen. De sjaal voor ons Lieve is zo bijna af geraakt; ik heb artikels gelezen die Harry doorstuurde, velcro genaaid aan het tentje waar die afscheurde, Edgard vulde het water aan, we zochten al wat uit ivm de reis na Funds, we kunnen een filmke kijken, boekje lezen, och, er is zoveel dat we kunnen doen…
En toch trekken die bergen en vind je het zonde dat je binnen moet zitten, maar wat zouden wij zeuren! We hadden tot hiertoe nog geen enkele keer last van de buien! En we zijn toch al 16 dagen onderweg!
We blijven hier tot vrijdag; dan trekken we de bergen over naar Zwitserland om zo in Lindau aan de Bodensee te geraken. We hopen op een paar camperplaatsen terecht te kunnen in Zwitserland. Op de terugreis, die ook nog lang kan duren, willen we langs de Carthago fabriek in Aulendorf gaan om via Baden- Baden naar het noord- westen terug te komen.
Het wordt weer lichter (16.30u)… zou de regenperiode voorbij zijn??? morgen zal het allicht nog wat regenen; daarom waren die boeren gisteren zo gehaast! Die wisten wat hen te wachten stond! Toen zij als gek de berg op en af reden was er nog geen vuiltje (wolkje) aan de lucht! Maar die mannen moet je geen blaasjes wijsmaken! Tja, het kan niet altijd feest- en zondag zijn, ook niet in Oostenrijk...
het beloofde een stralende dag te worden, met temperaturen boven de 30°! en dat werd het ook…
We zochten dus een wandeling uit die je alleen kan/ mag doen bij heel warm en droog weer: de Klammsteig.
Maar eerst wilden we langs het bureau voor toerisme in Pfunds; een mooie wandeling van ongeveer 45' langs de weide of wat lager langs de rivier. Daar bestelden we de 'Wanderbus' voor dinsdag; je kan hier gratis met dat speciaal vervoer naar de hoogte gaan om daar te gaan wandelen; in het Oetztal is dat ook maar daar waren we niet op tijd met onze aanvraag. Toen dat geregeld was, zetten we koers richting Klamm.
De wandeling liep langs een snelstromende rivier, stroomopwaarts en de bergwanden kwamen steeds dichter bij elkaar tot er op een moment alleen de rivier en het pad er tussen kon; Deze wandeling doe je op eigen risico, staat er aangegeven, maar het pad is goed onderhouden (bruggen worden vernieuwd als het nodig is, het pad wordt versterkt waar het dreigt weg te zakken). Het is een aangeduide wandeling, dus niets om bang voor te zijn, als je maar de minimum uitrusting hebt: goed schoeisel, stokken en veel drank.
Dat heeft niet iedereen bij, zo zagen we onderweg. Je houdt het niet voor mogelijk hoe onverantwoord sommige mensen aan zo'n wandeling beginnen! Op 'gouden' schoentjes, sandaaltjes zelfs, zonder drank, geen hoedje, geen stokken, maar wel met kinderen! Ik krijg er de kriebels van.
Maar ieder zijn ding; zo lang ze noch de natuur, noch de dieren schade toebrengen, moeten ze het zelf maar weten. Verschillende families draaiden dan ook om na een poos.
Wij stapten vrolijk verder, gestaag omhoog; misschien wel tien keer over de rivier; één keer zelfs via een hangbrug! Edgard gaat er nu al vlotjes over! We maakten foto's en foto's want achter elke hoek was er weer iets moois te zien. Ik loop graag in kloven (als het veilig is, dus niet na een onweer of met regenweer!). Je voelt je zo nietig tussen die bergwanden en naast dat snelstromend water. Veel praten kan je er vaak niet omdat het water zo'n overdonderend lawaai maakt (al is lawaai geen geschikte term voor dat natuurschoon).
Na een uurtje kwamen we aan op een splitsing: links naar Greit en rechts naar de Radurschalm. Omdat we die dinsdag al gaan doen en de hut daar niet bemand is, sloegen we af naar Greit.
Het was een hele klim maar die moeite werd beloond! Buiten op het terras van het Gasthof Berghof staan twee stoelen met twee houten tonnen met koud water erbij; daar kan je je voeten in afkoelen! Goddelijk is dat als voorgerecht! Een Radler met citroen (alcoholvrij ) in de hand en dan maar genieten. Daarna een soepje en een Kaiserschmarrn… wat wil je nog meer. We zaten daar op ongeveer 1500 m dus luchtig; we waren zo blij dat we niet in het dal gebleven waren! Daar zou het bakken zijn.
Met die gedachte bekeken we nog eens de kaart en besloten we terug af te dalen naar de Klamm en dan toch een stuk richting Radurschalm te lopen want daar zouden we na een poos de weg bereiken om weer naar Pfunds af te dalen, en die zou vooral in de schaduw liggen!
Zo gedacht zo gedaan; we waren helemaal opgeladen om aan de terugweg te beginnen.
We daalden vlotjes af en gingen dus langs de andere oever weer naar boven; daar vonden we, verscholen maar niet gans overgroeid, een pad naar de rivier! Oh, wat hebben we daar genoten! Op een steen, langs het water, alleen maar één zijn met het water en met het Al. We hebben daar een hele poos gezeten! Onvergetelijk…
Na nog een klimmeke kwamen we op de weg aan; de weg die de Wanderbus ook neemt: niet geasfalteerd. Geen nood, dat loopt ook goed, ware het niet dat alle boeren uit de omtrek net op dat moment beslisten om hun hooi binnen te halen… (en groot gelijk hadden ze, dat zou later blijken). Ze reden af en aan met tractoren; niet die grote beesten die je bij ons ziet; daar zouden ze hier niets mee kunnen aanvangen, maar groot of klein, ze maakten allemaal stof, stof en nog eens stof.
Die mensen moeten hun werk doen en wij hadden gekozen om net deze namiddag op die weg te lopen, maar iets mag het hebben, he?! Op een moment konden wij richting Kajetansbrücke lopen (daar ligt de camping bij) en zij reden bijna allemaal richting Pfunds (om langs de overkant van het water de berg weer op te rijden, naar hun schuren), dus gedaan met stof vreten…
De voet van Edgard liet op een moment wel weten dat het genoeg geweest was (we waren toen toch al bijna zes uur onderweg), maar we moesten nog een uurtje verder. Geen idee hoeveel km we gelopen hebben, maar het waren er veel vandaag.
Gelukkig heel wat in de schaduw want in de zon zouden we dat niet gekund hebben. Op de camping aangekomen hebben we een fris drankje en een fris duikje genomen: er is een zwemvijver aan de camping, prachtig aangelegd: de Via Claudiasee. Die wordt gevoed door bergwater, dus warm is dat niet… maar dat deed zo'n deugd na die lange, hete dag.
Een voetmassage, wat luchtig eten, en dan… kwam er onweer! Ons tentje hield stevig stand maar op een moment waren de rukwinden te sterk en brak er een poot… (ik had Edgard tegengehouden om het af te breken omdat ik dacht dat het niet zo erg zou worden; dom van mij). Vaarwel tentje (zo'n goedkoop wit plastiek partytentje, maar wel een gerief als het heet is…).
Gelukkig is er dan nog de veilige, droge camper en ondertussen zijn de wolken leeg geregend. Gedaan met die echt zomerse dag; vanaf morgen weer 'unbeständlich wetter'… wat zoveel wil zeggen als een vlaagje regen in de late namiddag en dan weer zon. Het kan erger!!! haha
het beloofde een stralende dag te worden, met temperaturen boven de 30°! en dat werd het ook…
We zochten dus een wandeling uit die je alleen kan/ mag doen bij heel warm en droog weer: de Klammsteig.
Maar eerst wilden we langs het bureau voor toerisme in Pfunds; een mooie wandeling van ongeveer 45' langs de weide of wat lager langs de rivier. Daar bestelden we de 'Wanderbus' voor dinsdag; je kan hier gratis met dat speciaal vervoer naar de hoogte gaan om daar te gaan wandelen; in het Oetztal is dat ook maar daar waren we niet op tijd met onze aanvraag. Toen dat geregeld was, zetten we koers richting Klamm.
De wandeling liep langs een snelstromende rivier, stroomopwaarts en de bergwanden kwamen steeds dichter bij elkaar tot er op een moment alleen de rivier en het pad er tussen kon; Deze wandeling doe je op eigen risico, staat er aangegeven, maar het pad is goed onderhouden (bruggen worden vernieuwd als het nodig is, het pad wordt versterkt waar het dreigt weg te zakken). Het is een aangeduide wandeling, dus niets om bang voor te zijn, als je maar de minimum uitrusting hebt: goed schoeisel, stokken en veel drank.
Dat heeft niet iedereen bij, zo zagen we onderweg. Je houdt het niet voor mogelijk hoe onverantwoord sommige mensen aan zo'n wandeling beginnen! Op 'gouden' schoentjes, sandaaltjes zelfs, zonder drank, geen hoedje, geen stokken, maar wel met kinderen! Ik krijg er de kriebels van.
Maar ieder zijn ding; zo lang ze noch de natuur, noch de dieren schade toebrengen, moeten ze het zelf maar weten. Verschillende families draaiden dan ook om na een poos.
Wij stapten vrolijk verder, gestaag omhoog; misschien wel tien keer over de rivier; één keer zelfs via een hangbrug! Edgard gaat er nu al vlotjes over! We maakten foto's en foto's want achter elke hoek was er weer iets moois te zien. Ik loop graag in kloven (als het veilig is, dus niet na een onweer of met regenweer!). Je voelt je zo nietig tussen die bergwanden en naast dat snelstromend water. Veel praten kan je er vaak niet omdat het water zo'n overdonderend lawaai maakt (al is lawaai geen geschikte term voor dat natuurschoon).
Na een uurtje kwamen we aan op een splitsing: links naar Greit en rechts naar de Radurschalm. Omdat we die dinsdag al gaan doen en de hut daar niet bemand is, sloegen we af naar Greit.
Het was een hele klim maar die moeite werd beloond! Buiten op het terras van het Gasthof Berghof staan twee stoelen met twee houten tonnen met koud water erbij; daar kan je je voeten in afkoelen! Goddelijk is dat als voorgerecht! Een Radler met citroen (alcoholvrij ) in de hand en dan maar genieten. Daarna een soepje en een Kaiserschmarrn… wat wil je nog meer. We zaten daar op ongeveer 1500 m dus luchtig; we waren zo blij dat we niet in het dal gebleven waren! Daar zou het bakken zijn.
Met die gedachte bekeken we nog eens de kaart en besloten we terug af te dalen naar de Klamm en dan toch een stuk richting Radurschalm te lopen want daar zouden we na een poos de weg bereiken om weer naar Pfunds af te dalen, en die zou vooral in de schaduw liggen!
Zo gedacht zo gedaan; we waren helemaal opgeladen om aan de terugweg te beginnen.
We daalden vlotjes af en gingen dus langs de andere oever weer naar boven; daar vonden we, verscholen maar niet gans overgroeid, een pad naar de rivier! Oh, wat hebben we daar genoten! Op een steen, langs het water, alleen maar één zijn met het water en met het Al. We hebben daar een hele poos gezeten! Onvergetelijk…
Na nog een klimmeke kwamen we op de weg aan; de weg die de Wanderbus ook neemt: niet geasfalteerd. Geen nood, dat loopt ook goed, ware het niet dat alle boeren uit de omtrek net op dat moment beslisten om hun hooi binnen te halen… (en groot gelijk hadden ze, dat zou later blijken). Ze reden af en aan met tractoren; niet die grote beesten die je bij ons ziet; daar zouden ze hier niets mee kunnen aanvangen, maar groot of klein, ze maakten allemaal stof, stof en nog eens stof.
Die mensen moeten hun werk doen en wij hadden gekozen om net deze namiddag op die weg te lopen, maar iets mag het hebben, he?! Op een moment konden wij richting Kajetansbrücke lopen (daar ligt de camping bij) en zij reden bijna allemaal richting Pfunds (om langs de overkant van het water de berg weer op te rijden, naar hun schuren), dus gedaan met stof vreten…
De voet van Edgard liet op een moment wel weten dat het genoeg geweest was (we waren toen toch al bijna zes uur onderweg), maar we moesten nog een uurtje verder. Geen idee hoeveel km we gelopen hebben, maar het waren er veel vandaag.
Gelukkig heel wat in de schaduw want in de zon zouden we dat niet gekund hebben. Op de camping aangekomen hebben we een fris drankje en een fris duikje genomen: er is een zwemvijver aan de camping, prachtig aangelegd: de Via Claudiasee. Die wordt gevoed door bergwater, dus warm is dat niet… maar dat deed zo'n deugd na die lange, hete dag.
Een voetmassage, wat luchtig eten, en dan… kwam er onweer! Ons tentje hield stevig stand maar op een moment waren de rukwinden te sterk en brak er een poot… (ik had Edgard tegengehouden om het af te breken omdat ik dacht dat het niet zo erg zou worden; dom van mij). Vaarwel tentje (zo'n goedkoop wit plastiek partytentje, maar wel een gerief als het heet is…).
Gelukkig is er dan nog de veilige, droge camper en ondertussen zijn de wolken leeg geregend. Gedaan met die echt zomerse dag; vanaf morgen weer 'unbeständlich wetter'… wat zoveel wil zeggen als een vlaagje regen in de late namiddag en dan weer zon. Het kan erger!!! haha
het beloofde een stralende dag te worden, met temperaturen boven de 30°! en dat werd het ook…
We zochten dus een wandeling uit die je alleen kan/ mag doen bij heel warm en droog weer: de Klammsteig.
Maar eerst wilden we langs het bureau voor toerisme in Pfunds; een mooie wandeling van ongeveer 45' langs de weide of wat lager langs de rivier. Daar bestelden we de 'Wanderbus' voor dinsdag; je kan hier gratis met dat speciaal vervoer naar de hoogte gaan om daar te gaan wandelen; in het Oetztal is dat ook maar daar waren we niet op tijd met onze aanvraag. Toen dat geregeld was, zetten we koers richting Klamm.
De wandeling liep langs een snelstromende rivier, stroomopwaarts en de bergwanden kwamen steeds dichter bij elkaar tot er op een moment alleen de rivier en het pad er tussen kon; Deze wandeling doe je op eigen risico, staat er aangegeven, maar het pad is goed onderhouden (bruggen worden vernieuwd als het nodig is, het pad wordt versterkt waar het dreigt weg te zakken). Het is een aangeduide wandeling, dus niets om bang voor te zijn, als je maar de minimum uitrusting hebt: goed schoeisel, stokken en veel drank.
Dat heeft niet iedereen bij, zo zagen we onderweg. Je houdt het niet voor mogelijk hoe onverantwoord sommige mensen aan zo'n wandeling beginnen! Op 'gouden' schoentjes, sandaaltjes zelfs, zonder drank, geen hoedje, geen stokken, maar wel met kinderen! Ik krijg er de kriebels van.
Maar ieder zijn ding; zo lang ze noch de natuur, noch de dieren schade toebrengen, moeten ze het zelf maar weten. Verschillende families draaiden dan ook om na een poos.
Wij stapten vrolijk verder, gestaag omhoog; misschien wel tien keer over de rivier; één keer zelfs via een hangbrug! Edgard gaat er nu al vlotjes over! We maakten foto's en foto's want achter elke hoek was er weer iets moois te zien. Ik loop graag in kloven (als het veilig is, dus niet na een onweer of met regenweer!). Je voelt je zo nietig tussen die bergwanden en naast dat snelstromend water. Veel praten kan je er vaak niet omdat het water zo'n overdonderend lawaai maakt (al is lawaai geen geschikte term voor dat natuurschoon).
Na een uurtje kwamen we aan op een splitsing: links naar Greit en rechts naar de Radurschalm. Omdat we die dinsdag al gaan doen en de hut daar niet bemand is, sloegen we af naar Greit.
Het was een hele klim maar die moeite werd beloond! Buiten op het terras van het Gasthof Berghof staan twee stoelen met twee houten tonnen met koud water erbij; daar kan je je voeten in afkoelen! Goddelijk is dat als voorgerecht! Een Radler met citroen (alcoholvrij ) in de hand en dan maar genieten. Daarna een soepje en een Kaiserschmarrn… wat wil je nog meer. We zaten daar op ongeveer 1500 m dus luchtig; we waren zo blij dat we niet in het dal gebleven waren! Daar zou het bakken zijn.
Met die gedachte bekeken we nog eens de kaart en besloten we terug af te dalen naar de Klamm en dan toch een stuk richting Radurschalm te lopen want daar zouden we na een poos de weg bereiken om weer naar Pfunds af te dalen, en die zou vooral in de schaduw liggen!
Zo gedacht zo gedaan; we waren helemaal opgeladen om aan de terugweg te beginnen.
We daalden vlotjes af en gingen dus langs de andere oever weer naar boven; daar vonden we, verscholen maar niet gans overgroeid, een pad naar de rivier! Oh, wat hebben we daar genoten! Op een steen, langs het water, alleen maar één zijn met het water en met het Al. We hebben daar een hele poos gezeten! Onvergetelijk…
Na nog een klimmeke kwamen we op de weg aan; de weg die de Wanderbus ook neemt: niet geasfalteerd. Geen nood, dat loopt ook goed, ware het niet dat alle boeren uit de omtrek net op dat moment beslisten om hun hooi binnen te halen… (en groot gelijk hadden ze, dat zou later blijken). Ze reden af en aan met tractoren; niet die grote beesten die je bij ons ziet; daar zouden ze hier niets mee kunnen aanvangen, maar groot of klein, ze maakten allemaal stof, stof en nog eens stof.
Die mensen moeten hun werk doen en wij hadden gekozen om net deze namiddag op die weg te lopen, maar iets mag het hebben, he?! Op een moment konden wij richting Kajetansbrücke lopen (daar ligt de camping bij) en zij reden bijna allemaal richting Pfunds (om langs de overkant van het water de berg weer op te rijden, naar hun schuren), dus gedaan met stof vreten…
De voet van Edgard liet op een moment wel weten dat het genoeg geweest was (we waren toen toch al bijna zes uur onderweg), maar we moesten nog een uurtje verder. Geen idee hoeveel km we gelopen hebben, maar het waren er veel vandaag.
Gelukkig heel wat in de schaduw want in de zon zouden we dat niet gekund hebben. Op de camping aangekomen hebben we een fris drankje en een fris duikje genomen: er is een zwemvijver aan de camping, prachtig aangelegd: de Via Claudiasee. Die wordt gevoed door bergwater, dus warm is dat niet… maar dat deed zo'n deugd na die lange, hete dag.
Een voetmassage, wat luchtig eten, en dan… kwam er onweer! Ons tentje hield stevig stand maar op een moment waren de rukwinden te sterk en brak er een poot… (ik had Edgard tegengehouden om het af te breken omdat ik dacht dat het niet zo erg zou worden; dom van mij). Vaarwel tentje (zo'n goedkoop wit plastiek partytentje, maar wel een gerief als het heet is…).
Gelukkig is er dan nog de veilige, droge camper en ondertussen zijn de wolken leeg geregend. Gedaan met die echt zomerse dag; vanaf morgen weer 'unbeständlich wetter'… wat zoveel wil zeggen als een vlaagje regen in de late namiddag en dan weer zon. Het kan erger!!! haha
28 juli Umhausen- Köfels (1500 m)- Wurzbergalm (1678m)- Winkeler's waterpark
de eigenaar van de camping gaf ons een goede tip om Köfels, dat aan de andere kant van het dal ligt, via een bosweg te bereiken; bij het verlaten van Umhausen ontdekten we een Kneipp bad en kruidentuintje; zomaar hier neergepoot! Ze doen veel voor de toeristen! Naar Köfels: weer een stevige klim… dat kan ook niet anders: links en rechts van het dal zitten de bergen en al wat je wil bezoeken, daar moet je voor klimmen. Maar er is klimmen en klimmen; als het rustig bergop gaat, bij een fijne temperatuur, of je loopt steil omhoog onder een brandende zon… een heel verschil!
Vandaag had ik precies vleugels; ik ging dansend naar boven; Edgard had het vandaag wat moeilijker en ging ook nog even onderuit… een ferme bloeduitstorting met zwelling op zijn bil en een kleine kneuzing aan zijn elleboog; al bij al viel het goed mee voor 1.87m die naar beneden komt! Hij zegt dat hij leerde vallen bij het skiën…
In Köfels iets gedronken en dan door naar de Wurzbergalm; op zo'n alm is het altijd open en dat is welgekomen als je heel lang in het bos gelopen hebt, maar het bos geeft je stapstenen en wortels om je vaste grond te geven onder je voeten; ik maakte er een liedje op: 'stap voor stap, adem in en uit, zo gaan wij naar boven; niet te snel, kijk niet ver vooruit want het Pad leidt jou naar boven.
Voel je één met alles wat leeft dan heb jij geen zorgen voel je één met alles wat leeft, dan ga jij weer stromen
stap voor stap…
Voel de energie van de bergen zij bieden jou hun rug om op te lopen de stenen en de wortels die geven jou houvast, op jouw pad naar boven
stap voor stap…
Een kleine hap in de hut van de Wurzbergalm genomen en dan afgedaald richting Winklen. Daar wachtte ons nog een verrassing: een mooi 'Wasserpark'! Een sprookjesbos waar ze de natuurlijke elementen gebruikt hebben om er voor kinderen speeltuigen van te maken; zo staat een zandbak boven op een rots en staat een poppetje midden op een stroompje; het poppetje bedient het rad (heel klein!). Oh wat zouden Sam en Bo hiervan genieten! Er speelden kinderen honderduit, kruipend door een holle boomstam, die vlekkeloos overging in een moderne glijbaan; wat er hogerop nog was hebben we niet gezien; we zijn maar een stukje omhoog gegaan. Het moet een paradijs zijn voor kinderen die graag op ontdekkingsreis gaan; alle rotsen zijn bedekt met mos zodat ze zachte landingen mogelijk maken.
Een beetje verder ligt een privé vijver, die blijkbaar door de gemeente beheerd wordt: een pad loopt erlangs en daar zit hier en daar een terrasje op; banken die uitnodigen om erop te gaan zitten (gebogen hout, heerlijk) maar waar je soms pas op geraakt als je door het water waadt; een soort blotenvoetenpad over keitjes; heel creatief om kinderen veilig met de voeten in het water te laten komen (want dat willen ze toch allemaal!), terwijl de papa's en mama's proberen via de randjes toch met schoenen aan droog op het platform met de bank te geraken. Een leuk schouwspel!
Toen we in het dorp aankwamen zagen we dat we meer dan een uur moesten wachten op de bus naar huis… Te voet was geen optie (zeker nog 10km erbij), dus waagden we onze kans met onze Gästenkarte van Stamms, maar dan richting Längenfeld, want die bus kwam vrij snel; we mochten mee aan halve prijs. In Längenfeld wachtte een cappuccino op ons en vandaar namen we de bus terug naar Umhausen … en die was gratis! Haha
We zagen dat het in Umhausen toch weer geregend had; wij hadden haast geen druppel nat gevoeld! Dus weeral geluk gehad…
We hebben hier van alle kanten wat geproefd, en we weten dat we hier nog lang kunnen rondlopen; bergwandelingen zijn er nog met hopen; volgende keer wel eens informeren of de huttentaxi rijdt want dan kan je meteen hoger beginnen; anders halen wij nooit die hogere hutten meer; met de camper zitten we nu op 1000 m. 600- 800 m stijgen op één dag kunnen we nog wel, maar ik zou dolgraag nog eens over de 2000 m geraken… een volgende keer dan maar?
Nog een weetje: gisteren vernamen we dat de waterval hier vlakbij drie jaar lang niet toegankelijk geweest is! Vanaf dit jaar is die hele constructie pas open gesteld voor het publiek! Er was 3 jaar geleden een stuk rots los gekomen en een toerist, die op het pad langs de waterval zat, is toen omgekomen… Daarna hebben ze het hele parcours dus heraangelegd: je kan met klimuitrusting langs de waterval omhoog klettern, of via de hangbrug tot bovenaan geraken; veel veiliger, maar voor wie de romantische weg van vroeger nog kent is dit niet mooi meer…
vanmorgen was het fris, heel fris, en ik dacht zelfs dat wij vandaag geen bergtocht zouden maken! Zo bewolkt zonder enig teken van blauwe lucht hadden we nog niet gehad.
De plaats naast ons was vrij gekomen en wij twijfelden even of we op deze camping langer wilden blijven dan tot vrijdag, maar bij navragen bleek dat de plaats naast ons evengoed vanaf zaterdag gereserveerd was;
We zijn meteen gaan prospecteren op het internet of de camperplaats die we in gedachten hadden (bij camping Via Claudia in Pfunds) een goede optie was om naartoe te gaan. Bleek dat je maar één nacht op de camperplaats mag staan; ze zijn echt bedoeld voor passanten, wat begrijpelijk is, want voor 10€ kunnen ze geen campingfaciliteiten toestaan. Dus even naar de camping zelf gekeken en die valt reuze mee. Weer goedkoper dan hier want in de prijs (25€ pn) is het gebruik van het sanitair inbegrepen. Verder hebben ze alle service van hier; en nog een troef die ze meteen meesturen als je informatie opvraagt: vlakbij zou een gebied zijn dat taxvrij is (zoals Andorra) en je kan daar tanken voor 0.75€ per liter! Hoe lang is het geleden dat wij nog diesel aan die prijs kochten??
Vrijdagmorgen verkassen we dus weer en deze keer blijven we misschien wat langer ter plaatse; dat zien we nog wel.
Toen al het opzoekwerk gedaan was bleek de hemel helemaal open te zijn! Toch wonderlijk hoe dat in de bergen gaat! Het gaat snel dicht, maar ook snel open; dat maakten we al elke dag mee. Wij dus onze bergschoenen aan en huppekee, richting Farst en Reichalm.
Farst bereikten we sneller dan aangegeven staat op de borden ernaartoe (anderhalf uur vanaf Umhausen); een stijging van bijna 500 m, en dat op een bijna rechte bergwand. Dus continu stijgen, zonder één vlak stuk… we hebben het geweten! De zon gaf ook volle gas, dus zweten, zweten, en nog eens zweten. Om 12u hadden we ons bokes al op en zetten we koers richting Reichalm (nog bijna 400 m hoger gelegen). Dat was echter te ambitieus.
De vermoeidheid zat al in onze benen, het pad liep bijna recht omhoog… dat was wel wat van het goede teveel. We stegen nog bijna een uur maar toen we zagen dat we er nog lang niet waren en toen het stillekes begon te miezeren, beslisten we rechtsomkeer te maken. In het Jausenstation van Farst nog een koffie met zelfgebakken cake genomen en dan de afdaling maar ingezet.
Onderweg begon het weer wat te druppelen, maar niet genoeg om nat te worden; we kwamen eigenlijk droog thuis maar we waren verwittigd en de echte bui liet niet lang op zich wachten! En als het hier regent, regent het echt! Met een beetje klank- en lichtspel er zelfs bij maar ons kon het niet meer deren. Ik kreeg een heerlijke massage van Edgard en toen ik weer boven water kwam scheen de zon alweer!
We hebben dus elke dag wel eens regen gehad tot hiertoe; overdag of 's nachts, maar geen enkele keer heeft het ons echt gehinderd. Daar tekenen we voor! Laat ze maar zeggen dat Tirol de pispot van Europa is; alles ziet hier nog fris groen (en we weten dus waarom) en het komt altijd weer goed, in een recordtempo; wie durft er dan klagen? Misschien de mensen die op zo'n moment hun tent moeten opstellen; ja, dat moet vervelend zijn. We zijn dankbaar dat we de luxe hebben van een echt huisje; heerlijk is dat!
26 juli in Umhausen (1036m)- Bichl (1600m)- Stuibenfall
wisselvallig weer, zeggen de voorspellingen, maar als dit wisselvallig is, dan wil ik dat graag elke dag! We vertrokken in de zon en kwamen thuis met zon; niet te warm, heerlijk wandelweer.
We wilden weten wat we aankunnen en vertrokken vanmorgen richting 'Umhauser Höhenweg'; we namen die richting omdat we gisteren gezien hadden dat de waterval (tenminste de richting ervan want de waterval zelf konden we vanaf de camping niet zien) pas in de namiddag in de zon komt te liggen. Het was een stevige klim naar de Höhenweg! Minstens anderhalf uur alleen maar klimmen, maar we deden het op het gemak en kwamen zonder enig probleem boven; daar zagen we een afslag naar Bichl Jausenstation; die naam had ik gelezen in één van de wandelbeschrijvingen en we wilden dus weten wat het was; een mooi 'gehucht' waar je kan logeren in luxueuze appartementen, met sauna, zwembad, en alles erop en eraan. Daar was ook een soort 'hut' waar je wat kon eten; de Kaiserschmarren kon er niet aan ontbreken (mijn lievelingsgerecht als ik geen goulashsoupe neem) en Edgard ging voor een omelet met spek en sla; wat kan het deugd doen als je in de bergen bent! Onze boterhammekes bleven op hun plaats zitten (we nemen ze wel altijd mee omdat je nooit weet of je boven iets open vindt en ook voor de appelflauwtes onderweg).
Daarna was het één lange afdaling naar de mooiste waterval die wij in ons leven al gezien hebben. Jeetje, wat een massa water die van een hoogte van meer dan 100 m naar beneden dondert… En je gelooft je eigen ogen niet: ze hebben dan een soort zwevende platforms aangelegd plus een hangbrug over en naast het water! We werden er stillekes van!
De mensen die de klim moesten doen omdat ze beneden geparkeerd waren of omdat ze weer naar hun auto boven moesten, die heb ik beklaagd; wij hoefden alleen maar te blijven dalen tot aan onze camping, en dat was een grote luxe; velen geraken niet helemaal boven of gaan niet tot beneden, en ik snap heel goed waarom!
Beneden denk je natuurlijk dat je het gezien hebt, want ze maakten het wel zo dat je een mooi stuk van de waterval kan zien vanaf een laag gelegen plek maar dan zie je niet meer dan in Co. Het is pas als je de hele klim ernaast doet dat je kan zien hoe majestueus ze wel is. Maar dan moet je er ook heel wat voor over hebben! Dus niet alleen de richting van de zon was belangrijk! Zonder het te weten deden we de wandeling in de perfecte richting om ze helemaal af te kunnen werken.
We waren al om 15u thuis; namen een lekkere douche en sloegen een waske; tijd genoeg… Edgard vertelt dat in Japan één of andere gek een aantal mensen met een handicap heeft omgebracht op een mensonwaardige manier; draait de wereld nog wel rond of wordt het vierkantig???
vanmorgen lieten we Leutasch in de wolken achter; we hebben erg genoten van dit plateau en willen er zeker nog terug komen, in het voor- of najaar, als de ACSI tarieven van kracht zijn. Het viel alles bij elkaar echter nog mee: 78 € voor 2 nachten, stroom en toeristentax inbegrepen. Sauna, zwembad, douches, afwasruimten, alles was toegankelijk (en we hebben er ook gebruik van gemaakt). Het sanitair blok had hotelallures! En geen goedkope! Wel 5 sterren waard!
We zakten weer af naar Telffs en reden dan door naar het Oetzthal, een zijloper van het Innthal. Een bekend dal trouwens, dat zich gestaag naar boven werkt tot in Sölden en Obergurgl, bekende skigebieden. Velen nemen de route ook op weg naar Italië (via de Timmelsjoch).
We zagen meerdere campings onderweg maar zetten toch door tot in Sölden. We dachten daar een aantal dagen te blijven en dan onderweg naar beneden de andere campings aan te doen, maar dat was fout gedacht! Een eerste signaal kregen we toen we, op de weg die de gps aangaf, rechtsomkeer moesten maken omdat we er niet zonder kleerscheuren door konden komen. De bruggen waren wel toegankelijk tot 16 ton (dus bijna vijf keer ons gewicht) maar de weg werd alsmaar smaller en smaller en toen we tussen een oude schuur en een huis door moesten wringen hielden we het voor bekeken.
Tweede signaal: de receptie was tot 14 u gesloten! En dat in het hoogseizoen?! We snapten er niks van en beslisten meteen: daar wachten we niet op. Het was nog maar 12u.
Onderweg hadden we een kleine camping gezien die niet in de brochures van het Oetzthal is opgenomen, en terecht want hij was ook geen sikkepit waard; we waanden ons in de jaren 50-60 toen we de receptie betraden. Naar het sanitair zijn we zelfs niet meer gaan kijken. En de prijs was niet eens zo laag! Proberen gaat mee.
Dus maar afgezakt tot in Umhausen; we hadden gelezen dat er veel wandelingen vertrokken vanaf de camping, wat een pluspunt is voor ons. Deze receptie was wel open! En ze hanteren een grappig concept: je krijgt een papiertje met het plan van de camping. Naast de plaatsen die gereserveerd zijn staat de datum vanaf wanneer de reservatie geldt. Als je dus maar twee nachten wil blijven, kan je gaan staan op een plaats die tot die datum vrij is. Elke plaats heeft zijn voor- en nadelen en daarom staat ook de prijs in het hokje van de plaats; die varieert van 5 € tot 8 € pn. Een grotere plaats kost gewoon meer. Een eerlijke prijs dus.
Wij kozen een plaats vrij dicht bij de receptie omwille van de schaduw en de ondergrond (niet al te scheef) en betalen, zonder stroom, 25,5 € pn (staanplaats, 2 personen en toeristentax inbegrepen). Voor douche moet je wel een muntje van 0.90 € kopen, de stroom kost zo'n 3 € per dag en de sauna kost 9 € pp, en als je dus alles gaat optellen, zou je hier duurder kunnen uitkomen (maar die sauna zullen we wel nemen op een plek waar die niks extra kost!).
Leutasch blijft onze favoriet tot hiertoe, als het over campings gaat; Stams was zijn geld niet waard en Essingen was super goedkoop omdat het een camperplaats was en je toegang had tot alle campingfaciliteiten, maar dat was nog Duitsland en niet zo toeristisch als het Oetzthal. Hier betaal je de naam erbij, wat wel een beetje dom is want Tirol is Tirol en het is bijna overal even mooi.
Genoeg over de kostprijs; we hebben vandaag slechts 10 ' regen gehad, dus geen gezever; heel wat anders dan vorige nacht! We waren eens gaan eten (Edgard trakteerde mij omdat ik altijd kook) en moesten zo'n half uurtje terug fietsen; we startten gelaarsd en gespoord want het is onbeschrijflijk wat wij zagen afkomen! Een wolk om 'U' tegen te zeggen, die ook nog besloten had haar lading los te laten binnen de 10'. Vorig jaar was ik degene die in een recordtempo terugliep naar de camping (toen we in berenland zaten) maar deze keer was het Edgard die aan een gemiddelde van 25 km/u door het bos scheurde! Hij keek verschillende keren achterom om te zien of ik nog kon volgen want ik ben geen held in het trappen bergop. Ik genoot zelfs van het uitzicht, wetende dat we veilig thuis zouden geraken omdat het niet zo heel ver weg was. De regen die toen viel was nog best te behappen, maar als we 10' later waren vertrokken, zouden we als verzopen kiekens thuis gekomen zijn! De hemelsluizen gingen open toen we de sleutel in het slot van de camper staken! En ze zijn niet dicht gegaan voor middernacht! De intensiteit nam af, maar het bleef goed hoorbaar, dus miezer was het niet!
We hebben vandaag alleen de omgeving verkend; het dorpje bekeken, de start van de wandelingen opgezocht, maar verder hielden we het rustig, om de voet van Edgard niet te erg te belasten zodat die de volgende dagen weer in goede doen komt; de ambitie is naar Farst en de Reichalm te klimmen, omdat we dat gehucht hoog op de berg zien liggen en het mijn aandacht trok vanaf onze aankomst, maar we zien wel of dat lukt.
De Stuibenfall zullen we wel halen; die ligt maar een uur vanaf de camping. Zou de grootste waterval van Tirol zijn… en verder zien we wel; Edgard kocht alvast ook wandelstokken (voor de helft van de prijs van de mijne!).
Dat was het dan voor vandaag. We zijn zo dankbaar dat we dit kunnen doen!
