30 juli

het beloofde een stralende dag te worden, met temperaturen boven de 30°! en dat werd het ook…

We zochten dus een wandeling uit die je alleen kan/ mag doen bij heel warm en droog weer: de Klammsteig.

Maar eerst wilden we langs het bureau voor toerisme in Pfunds; een mooie wandeling van ongeveer 45' langs de weide of wat lager langs de rivier.
Daar bestelden we de 'Wanderbus' voor dinsdag; je kan hier gratis met dat speciaal vervoer naar de hoogte gaan om daar te gaan wandelen; in het Oetztal is dat ook maar daar waren we niet op tijd met onze aanvraag.
Toen dat geregeld was, zetten we koers richting Klamm.

De wandeling liep langs een snelstromende rivier, stroomopwaarts en de bergwanden kwamen steeds dichter bij elkaar tot er op een moment alleen de rivier en het pad er tussen kon;
Deze wandeling doe je op eigen risico, staat er aangegeven, maar het pad is goed onderhouden (bruggen worden vernieuwd als het nodig is, het pad wordt versterkt waar het dreigt weg te zakken). Het is een aangeduide wandeling, dus niets om bang voor te zijn, als je maar de minimum uitrusting hebt: goed schoeisel, stokken en veel drank.

Dat heeft niet iedereen bij, zo zagen we onderweg. Je houdt het niet voor mogelijk hoe onverantwoord sommige mensen aan zo'n wandeling beginnen! Op 'gouden' schoentjes, sandaaltjes zelfs, zonder drank, geen hoedje, geen stokken, maar wel met kinderen!
Ik krijg er de kriebels van.

Maar ieder zijn ding; zo lang ze noch de natuur, noch de dieren schade toebrengen, moeten ze het zelf maar weten. Verschillende families draaiden dan ook om na een poos.

Wij stapten vrolijk verder, gestaag omhoog; misschien wel tien keer over de rivier; één keer zelfs via een hangbrug! Edgard gaat er nu al vlotjes over!
We maakten foto's en foto's want achter elke hoek was er weer iets moois te zien.
Ik loop graag in kloven (als het veilig is, dus niet na een onweer of met regenweer!). Je voelt je zo nietig tussen die bergwanden en naast dat snelstromend water. Veel praten kan je er vaak niet omdat het water zo'n overdonderend lawaai maakt (al is lawaai geen geschikte term voor dat natuurschoon).

Na een uurtje kwamen we aan op een splitsing: links naar Greit en rechts naar de Radurschalm.
Omdat we die dinsdag al gaan doen en de hut daar niet bemand is, sloegen we af naar Greit.

Het was een hele klim maar die moeite werd beloond! Buiten op het terras van het Gasthof Berghof staan twee stoelen met twee houten tonnen met koud water erbij; daar kan je je voeten in afkoelen! Goddelijk is dat als voorgerecht! Een Radler met citroen (alcoholvrij ) in de hand en dan maar genieten.
Daarna een soepje en een Kaiserschmarrn… wat wil je nog meer.
We zaten daar op ongeveer 1500 m dus luchtig; we waren zo blij dat we niet in het dal gebleven waren! Daar zou het bakken zijn.

Met die gedachte bekeken we nog eens de kaart en besloten we terug af te dalen naar de Klamm en dan toch een stuk richting Radurschalm te lopen want daar zouden we na een poos de weg bereiken om weer naar Pfunds af te dalen, en die zou vooral in de schaduw liggen!

Zo gedacht zo gedaan; we waren helemaal opgeladen om aan de terugweg te beginnen.

We daalden vlotjes af en gingen dus langs de andere oever weer naar boven; daar vonden we, verscholen maar niet gans overgroeid, een pad naar de rivier!
Oh, wat hebben we daar genoten! Op een steen, langs het water, alleen maar één zijn met het water en met het Al. We hebben daar een hele poos gezeten! Onvergetelijk…

Na nog een klimmeke kwamen we op de weg aan; de weg die de Wanderbus ook neemt: niet geasfalteerd.
Geen nood, dat loopt ook goed, ware het niet dat alle boeren uit de omtrek net op dat moment beslisten om hun hooi binnen te halen… (en groot gelijk hadden ze, dat zou later blijken).
Ze reden af en aan met tractoren; niet die grote beesten die je bij ons ziet; daar zouden ze hier niets mee kunnen aanvangen, maar groot of klein, ze maakten allemaal stof, stof en nog eens stof.

Die mensen moeten hun werk doen en wij hadden gekozen om net deze namiddag op die weg te lopen, maar iets mag het hebben, he?!
Op een moment konden wij richting Kajetansbrücke lopen (daar ligt de camping bij) en zij reden bijna allemaal richting Pfunds (om langs de overkant van het water de berg weer op te rijden, naar hun schuren), dus gedaan met stof vreten…

De voet van Edgard liet op een moment wel weten dat het genoeg geweest was (we waren toen toch al bijna zes uur onderweg), maar we moesten nog een uurtje verder.
Geen idee hoeveel km we gelopen hebben, maar het waren er veel vandaag.

Gelukkig heel wat in de schaduw want in de zon zouden we dat niet gekund hebben.
Op de camping aangekomen hebben we een fris drankje en een fris duikje genomen: er is een zwemvijver aan de camping, prachtig aangelegd: de Via Claudiasee. Die wordt gevoed door bergwater, dus warm is dat niet… maar dat deed zo'n deugd na die lange, hete dag.

Een voetmassage, wat luchtig eten, en dan… kwam er onweer!
Ons tentje hield stevig stand maar op een moment waren de rukwinden te sterk en brak er een poot… (ik had Edgard tegengehouden om het af te breken omdat ik dacht dat het niet zo erg zou worden; dom van mij).
Vaarwel tentje (zo'n goedkoop wit plastiek partytentje, maar wel een gerief als het heet is…).

Gelukkig is er dan nog de veilige, droge camper en ondertussen zijn de wolken leeg geregend.
Gedaan met die echt zomerse dag; vanaf morgen weer 'unbeständlich wetter'… wat zoveel wil zeggen als een vlaagje regen in de late namiddag en dan weer zon.
Het kan erger!!! haha

(foto's volgen)