het beloofde een stralende dag te worden, met temperaturen boven de 30°! en dat werd het ook…
We zochten dus een wandeling uit die je alleen kan/ mag doen bij heel warm en droog weer: de Klammsteig.
Maar eerst wilden we langs het bureau voor toerisme in Pfunds; een mooie wandeling van ongeveer 45' langs de weide of wat lager langs de rivier. Daar bestelden we de 'Wanderbus' voor dinsdag; je kan hier gratis met dat speciaal vervoer naar de hoogte gaan om daar te gaan wandelen; in het Oetztal is dat ook maar daar waren we niet op tijd met onze aanvraag. Toen dat geregeld was, zetten we koers richting Klamm.
De wandeling liep langs een snelstromende rivier, stroomopwaarts en de bergwanden kwamen steeds dichter bij elkaar tot er op een moment alleen de rivier en het pad er tussen kon; Deze wandeling doe je op eigen risico, staat er aangegeven, maar het pad is goed onderhouden (bruggen worden vernieuwd als het nodig is, het pad wordt versterkt waar het dreigt weg te zakken). Het is een aangeduide wandeling, dus niets om bang voor te zijn, als je maar de minimum uitrusting hebt: goed schoeisel, stokken en veel drank.
Dat heeft niet iedereen bij, zo zagen we onderweg. Je houdt het niet voor mogelijk hoe onverantwoord sommige mensen aan zo'n wandeling beginnen! Op 'gouden' schoentjes, sandaaltjes zelfs, zonder drank, geen hoedje, geen stokken, maar wel met kinderen! Ik krijg er de kriebels van.
Maar ieder zijn ding; zo lang ze noch de natuur, noch de dieren schade toebrengen, moeten ze het zelf maar weten. Verschillende families draaiden dan ook om na een poos.
Wij stapten vrolijk verder, gestaag omhoog; misschien wel tien keer over de rivier; één keer zelfs via een hangbrug! Edgard gaat er nu al vlotjes over! We maakten foto's en foto's want achter elke hoek was er weer iets moois te zien. Ik loop graag in kloven (als het veilig is, dus niet na een onweer of met regenweer!). Je voelt je zo nietig tussen die bergwanden en naast dat snelstromend water. Veel praten kan je er vaak niet omdat het water zo'n overdonderend lawaai maakt (al is lawaai geen geschikte term voor dat natuurschoon).
Na een uurtje kwamen we aan op een splitsing: links naar Greit en rechts naar de Radurschalm. Omdat we die dinsdag al gaan doen en de hut daar niet bemand is, sloegen we af naar Greit.
Het was een hele klim maar die moeite werd beloond! Buiten op het terras van het Gasthof Berghof staan twee stoelen met twee houten tonnen met koud water erbij; daar kan je je voeten in afkoelen! Goddelijk is dat als voorgerecht! Een Radler met citroen (alcoholvrij ) in de hand en dan maar genieten. Daarna een soepje en een Kaiserschmarrn… wat wil je nog meer. We zaten daar op ongeveer 1500 m dus luchtig; we waren zo blij dat we niet in het dal gebleven waren! Daar zou het bakken zijn.
Met die gedachte bekeken we nog eens de kaart en besloten we terug af te dalen naar de Klamm en dan toch een stuk richting Radurschalm te lopen want daar zouden we na een poos de weg bereiken om weer naar Pfunds af te dalen, en die zou vooral in de schaduw liggen!
Zo gedacht zo gedaan; we waren helemaal opgeladen om aan de terugweg te beginnen.
We daalden vlotjes af en gingen dus langs de andere oever weer naar boven; daar vonden we, verscholen maar niet gans overgroeid, een pad naar de rivier! Oh, wat hebben we daar genoten! Op een steen, langs het water, alleen maar één zijn met het water en met het Al. We hebben daar een hele poos gezeten! Onvergetelijk…
Na nog een klimmeke kwamen we op de weg aan; de weg die de Wanderbus ook neemt: niet geasfalteerd. Geen nood, dat loopt ook goed, ware het niet dat alle boeren uit de omtrek net op dat moment beslisten om hun hooi binnen te halen… (en groot gelijk hadden ze, dat zou later blijken). Ze reden af en aan met tractoren; niet die grote beesten die je bij ons ziet; daar zouden ze hier niets mee kunnen aanvangen, maar groot of klein, ze maakten allemaal stof, stof en nog eens stof.
Die mensen moeten hun werk doen en wij hadden gekozen om net deze namiddag op die weg te lopen, maar iets mag het hebben, he?! Op een moment konden wij richting Kajetansbrücke lopen (daar ligt de camping bij) en zij reden bijna allemaal richting Pfunds (om langs de overkant van het water de berg weer op te rijden, naar hun schuren), dus gedaan met stof vreten…
De voet van Edgard liet op een moment wel weten dat het genoeg geweest was (we waren toen toch al bijna zes uur onderweg), maar we moesten nog een uurtje verder. Geen idee hoeveel km we gelopen hebben, maar het waren er veel vandaag.
Gelukkig heel wat in de schaduw want in de zon zouden we dat niet gekund hebben. Op de camping aangekomen hebben we een fris drankje en een fris duikje genomen: er is een zwemvijver aan de camping, prachtig aangelegd: de Via Claudiasee. Die wordt gevoed door bergwater, dus warm is dat niet… maar dat deed zo'n deugd na die lange, hete dag.
Een voetmassage, wat luchtig eten, en dan… kwam er onweer! Ons tentje hield stevig stand maar op een moment waren de rukwinden te sterk en brak er een poot… (ik had Edgard tegengehouden om het af te breken omdat ik dacht dat het niet zo erg zou worden; dom van mij). Vaarwel tentje (zo'n goedkoop wit plastiek partytentje, maar wel een gerief als het heet is…).
Gelukkig is er dan nog de veilige, droge camper en ondertussen zijn de wolken leeg geregend. Gedaan met die echt zomerse dag; vanaf morgen weer 'unbeständlich wetter'… wat zoveel wil zeggen als een vlaagje regen in de late namiddag en dan weer zon. Het kan erger!!! haha
het beloofde een stralende dag te worden, met temperaturen boven de 30°! en dat werd het ook…
We zochten dus een wandeling uit die je alleen kan/ mag doen bij heel warm en droog weer: de Klammsteig.
Maar eerst wilden we langs het bureau voor toerisme in Pfunds; een mooie wandeling van ongeveer 45' langs de weide of wat lager langs de rivier. Daar bestelden we de 'Wanderbus' voor dinsdag; je kan hier gratis met dat speciaal vervoer naar de hoogte gaan om daar te gaan wandelen; in het Oetztal is dat ook maar daar waren we niet op tijd met onze aanvraag. Toen dat geregeld was, zetten we koers richting Klamm.
De wandeling liep langs een snelstromende rivier, stroomopwaarts en de bergwanden kwamen steeds dichter bij elkaar tot er op een moment alleen de rivier en het pad er tussen kon; Deze wandeling doe je op eigen risico, staat er aangegeven, maar het pad is goed onderhouden (bruggen worden vernieuwd als het nodig is, het pad wordt versterkt waar het dreigt weg te zakken). Het is een aangeduide wandeling, dus niets om bang voor te zijn, als je maar de minimum uitrusting hebt: goed schoeisel, stokken en veel drank.
Dat heeft niet iedereen bij, zo zagen we onderweg. Je houdt het niet voor mogelijk hoe onverantwoord sommige mensen aan zo'n wandeling beginnen! Op 'gouden' schoentjes, sandaaltjes zelfs, zonder drank, geen hoedje, geen stokken, maar wel met kinderen! Ik krijg er de kriebels van.
Maar ieder zijn ding; zo lang ze noch de natuur, noch de dieren schade toebrengen, moeten ze het zelf maar weten. Verschillende families draaiden dan ook om na een poos.
Wij stapten vrolijk verder, gestaag omhoog; misschien wel tien keer over de rivier; één keer zelfs via een hangbrug! Edgard gaat er nu al vlotjes over! We maakten foto's en foto's want achter elke hoek was er weer iets moois te zien. Ik loop graag in kloven (als het veilig is, dus niet na een onweer of met regenweer!). Je voelt je zo nietig tussen die bergwanden en naast dat snelstromend water. Veel praten kan je er vaak niet omdat het water zo'n overdonderend lawaai maakt (al is lawaai geen geschikte term voor dat natuurschoon).
Na een uurtje kwamen we aan op een splitsing: links naar Greit en rechts naar de Radurschalm. Omdat we die dinsdag al gaan doen en de hut daar niet bemand is, sloegen we af naar Greit.
Het was een hele klim maar die moeite werd beloond! Buiten op het terras van het Gasthof Berghof staan twee stoelen met twee houten tonnen met koud water erbij; daar kan je je voeten in afkoelen! Goddelijk is dat als voorgerecht! Een Radler met citroen (alcoholvrij ) in de hand en dan maar genieten. Daarna een soepje en een Kaiserschmarrn… wat wil je nog meer. We zaten daar op ongeveer 1500 m dus luchtig; we waren zo blij dat we niet in het dal gebleven waren! Daar zou het bakken zijn.
Met die gedachte bekeken we nog eens de kaart en besloten we terug af te dalen naar de Klamm en dan toch een stuk richting Radurschalm te lopen want daar zouden we na een poos de weg bereiken om weer naar Pfunds af te dalen, en die zou vooral in de schaduw liggen!
Zo gedacht zo gedaan; we waren helemaal opgeladen om aan de terugweg te beginnen.
We daalden vlotjes af en gingen dus langs de andere oever weer naar boven; daar vonden we, verscholen maar niet gans overgroeid, een pad naar de rivier! Oh, wat hebben we daar genoten! Op een steen, langs het water, alleen maar één zijn met het water en met het Al. We hebben daar een hele poos gezeten! Onvergetelijk…
Na nog een klimmeke kwamen we op de weg aan; de weg die de Wanderbus ook neemt: niet geasfalteerd. Geen nood, dat loopt ook goed, ware het niet dat alle boeren uit de omtrek net op dat moment beslisten om hun hooi binnen te halen… (en groot gelijk hadden ze, dat zou later blijken). Ze reden af en aan met tractoren; niet die grote beesten die je bij ons ziet; daar zouden ze hier niets mee kunnen aanvangen, maar groot of klein, ze maakten allemaal stof, stof en nog eens stof.
Die mensen moeten hun werk doen en wij hadden gekozen om net deze namiddag op die weg te lopen, maar iets mag het hebben, he?! Op een moment konden wij richting Kajetansbrücke lopen (daar ligt de camping bij) en zij reden bijna allemaal richting Pfunds (om langs de overkant van het water de berg weer op te rijden, naar hun schuren), dus gedaan met stof vreten…
De voet van Edgard liet op een moment wel weten dat het genoeg geweest was (we waren toen toch al bijna zes uur onderweg), maar we moesten nog een uurtje verder. Geen idee hoeveel km we gelopen hebben, maar het waren er veel vandaag.
Gelukkig heel wat in de schaduw want in de zon zouden we dat niet gekund hebben. Op de camping aangekomen hebben we een fris drankje en een fris duikje genomen: er is een zwemvijver aan de camping, prachtig aangelegd: de Via Claudiasee. Die wordt gevoed door bergwater, dus warm is dat niet… maar dat deed zo'n deugd na die lange, hete dag.
Een voetmassage, wat luchtig eten, en dan… kwam er onweer! Ons tentje hield stevig stand maar op een moment waren de rukwinden te sterk en brak er een poot… (ik had Edgard tegengehouden om het af te breken omdat ik dacht dat het niet zo erg zou worden; dom van mij). Vaarwel tentje (zo'n goedkoop wit plastiek partytentje, maar wel een gerief als het heet is…).
Gelukkig is er dan nog de veilige, droge camper en ondertussen zijn de wolken leeg geregend. Gedaan met die echt zomerse dag; vanaf morgen weer 'unbeständlich wetter'… wat zoveel wil zeggen als een vlaagje regen in de late namiddag en dan weer zon. Het kan erger!!! haha
28 juli Umhausen- Köfels (1500 m)- Wurzbergalm (1678m)- Winkeler's waterpark
de eigenaar van de camping gaf ons een goede tip om Köfels, dat aan de andere kant van het dal ligt, via een bosweg te bereiken; bij het verlaten van Umhausen ontdekten we een Kneipp bad en kruidentuintje; zomaar hier neergepoot! Ze doen veel voor de toeristen! Naar Köfels: weer een stevige klim… dat kan ook niet anders: links en rechts van het dal zitten de bergen en al wat je wil bezoeken, daar moet je voor klimmen. Maar er is klimmen en klimmen; als het rustig bergop gaat, bij een fijne temperatuur, of je loopt steil omhoog onder een brandende zon… een heel verschil!
Vandaag had ik precies vleugels; ik ging dansend naar boven; Edgard had het vandaag wat moeilijker en ging ook nog even onderuit… een ferme bloeduitstorting met zwelling op zijn bil en een kleine kneuzing aan zijn elleboog; al bij al viel het goed mee voor 1.87m die naar beneden komt! Hij zegt dat hij leerde vallen bij het skiën…
In Köfels iets gedronken en dan door naar de Wurzbergalm; op zo'n alm is het altijd open en dat is welgekomen als je heel lang in het bos gelopen hebt, maar het bos geeft je stapstenen en wortels om je vaste grond te geven onder je voeten; ik maakte er een liedje op: 'stap voor stap, adem in en uit, zo gaan wij naar boven; niet te snel, kijk niet ver vooruit want het Pad leidt jou naar boven.
Voel je één met alles wat leeft dan heb jij geen zorgen voel je één met alles wat leeft, dan ga jij weer stromen
stap voor stap…
Voel de energie van de bergen zij bieden jou hun rug om op te lopen de stenen en de wortels die geven jou houvast, op jouw pad naar boven
stap voor stap…
Een kleine hap in de hut van de Wurzbergalm genomen en dan afgedaald richting Winklen. Daar wachtte ons nog een verrassing: een mooi 'Wasserpark'! Een sprookjesbos waar ze de natuurlijke elementen gebruikt hebben om er voor kinderen speeltuigen van te maken; zo staat een zandbak boven op een rots en staat een poppetje midden op een stroompje; het poppetje bedient het rad (heel klein!). Oh wat zouden Sam en Bo hiervan genieten! Er speelden kinderen honderduit, kruipend door een holle boomstam, die vlekkeloos overging in een moderne glijbaan; wat er hogerop nog was hebben we niet gezien; we zijn maar een stukje omhoog gegaan. Het moet een paradijs zijn voor kinderen die graag op ontdekkingsreis gaan; alle rotsen zijn bedekt met mos zodat ze zachte landingen mogelijk maken.
Een beetje verder ligt een privé vijver, die blijkbaar door de gemeente beheerd wordt: een pad loopt erlangs en daar zit hier en daar een terrasje op; banken die uitnodigen om erop te gaan zitten (gebogen hout, heerlijk) maar waar je soms pas op geraakt als je door het water waadt; een soort blotenvoetenpad over keitjes; heel creatief om kinderen veilig met de voeten in het water te laten komen (want dat willen ze toch allemaal!), terwijl de papa's en mama's proberen via de randjes toch met schoenen aan droog op het platform met de bank te geraken. Een leuk schouwspel!
Toen we in het dorp aankwamen zagen we dat we meer dan een uur moesten wachten op de bus naar huis… Te voet was geen optie (zeker nog 10km erbij), dus waagden we onze kans met onze Gästenkarte van Stamms, maar dan richting Längenfeld, want die bus kwam vrij snel; we mochten mee aan halve prijs. In Längenfeld wachtte een cappuccino op ons en vandaar namen we de bus terug naar Umhausen … en die was gratis! Haha
We zagen dat het in Umhausen toch weer geregend had; wij hadden haast geen druppel nat gevoeld! Dus weeral geluk gehad…
We hebben hier van alle kanten wat geproefd, en we weten dat we hier nog lang kunnen rondlopen; bergwandelingen zijn er nog met hopen; volgende keer wel eens informeren of de huttentaxi rijdt want dan kan je meteen hoger beginnen; anders halen wij nooit die hogere hutten meer; met de camper zitten we nu op 1000 m. 600- 800 m stijgen op één dag kunnen we nog wel, maar ik zou dolgraag nog eens over de 2000 m geraken… een volgende keer dan maar?
Nog een weetje: gisteren vernamen we dat de waterval hier vlakbij drie jaar lang niet toegankelijk geweest is! Vanaf dit jaar is die hele constructie pas open gesteld voor het publiek! Er was 3 jaar geleden een stuk rots los gekomen en een toerist, die op het pad langs de waterval zat, is toen omgekomen… Daarna hebben ze het hele parcours dus heraangelegd: je kan met klimuitrusting langs de waterval omhoog klettern, of via de hangbrug tot bovenaan geraken; veel veiliger, maar voor wie de romantische weg van vroeger nog kent is dit niet mooi meer…
vanmorgen was het fris, heel fris, en ik dacht zelfs dat wij vandaag geen bergtocht zouden maken! Zo bewolkt zonder enig teken van blauwe lucht hadden we nog niet gehad.
De plaats naast ons was vrij gekomen en wij twijfelden even of we op deze camping langer wilden blijven dan tot vrijdag, maar bij navragen bleek dat de plaats naast ons evengoed vanaf zaterdag gereserveerd was;
We zijn meteen gaan prospecteren op het internet of de camperplaats die we in gedachten hadden (bij camping Via Claudia in Pfunds) een goede optie was om naartoe te gaan. Bleek dat je maar één nacht op de camperplaats mag staan; ze zijn echt bedoeld voor passanten, wat begrijpelijk is, want voor 10€ kunnen ze geen campingfaciliteiten toestaan. Dus even naar de camping zelf gekeken en die valt reuze mee. Weer goedkoper dan hier want in de prijs (25€ pn) is het gebruik van het sanitair inbegrepen. Verder hebben ze alle service van hier; en nog een troef die ze meteen meesturen als je informatie opvraagt: vlakbij zou een gebied zijn dat taxvrij is (zoals Andorra) en je kan daar tanken voor 0.75€ per liter! Hoe lang is het geleden dat wij nog diesel aan die prijs kochten??
Vrijdagmorgen verkassen we dus weer en deze keer blijven we misschien wat langer ter plaatse; dat zien we nog wel.
Toen al het opzoekwerk gedaan was bleek de hemel helemaal open te zijn! Toch wonderlijk hoe dat in de bergen gaat! Het gaat snel dicht, maar ook snel open; dat maakten we al elke dag mee. Wij dus onze bergschoenen aan en huppekee, richting Farst en Reichalm.
Farst bereikten we sneller dan aangegeven staat op de borden ernaartoe (anderhalf uur vanaf Umhausen); een stijging van bijna 500 m, en dat op een bijna rechte bergwand. Dus continu stijgen, zonder één vlak stuk… we hebben het geweten! De zon gaf ook volle gas, dus zweten, zweten, en nog eens zweten. Om 12u hadden we ons bokes al op en zetten we koers richting Reichalm (nog bijna 400 m hoger gelegen). Dat was echter te ambitieus.
De vermoeidheid zat al in onze benen, het pad liep bijna recht omhoog… dat was wel wat van het goede teveel. We stegen nog bijna een uur maar toen we zagen dat we er nog lang niet waren en toen het stillekes begon te miezeren, beslisten we rechtsomkeer te maken. In het Jausenstation van Farst nog een koffie met zelfgebakken cake genomen en dan de afdaling maar ingezet.
Onderweg begon het weer wat te druppelen, maar niet genoeg om nat te worden; we kwamen eigenlijk droog thuis maar we waren verwittigd en de echte bui liet niet lang op zich wachten! En als het hier regent, regent het echt! Met een beetje klank- en lichtspel er zelfs bij maar ons kon het niet meer deren. Ik kreeg een heerlijke massage van Edgard en toen ik weer boven water kwam scheen de zon alweer!
We hebben dus elke dag wel eens regen gehad tot hiertoe; overdag of 's nachts, maar geen enkele keer heeft het ons echt gehinderd. Daar tekenen we voor! Laat ze maar zeggen dat Tirol de pispot van Europa is; alles ziet hier nog fris groen (en we weten dus waarom) en het komt altijd weer goed, in een recordtempo; wie durft er dan klagen? Misschien de mensen die op zo'n moment hun tent moeten opstellen; ja, dat moet vervelend zijn. We zijn dankbaar dat we de luxe hebben van een echt huisje; heerlijk is dat!
26 juli in Umhausen (1036m)- Bichl (1600m)- Stuibenfall
wisselvallig weer, zeggen de voorspellingen, maar als dit wisselvallig is, dan wil ik dat graag elke dag! We vertrokken in de zon en kwamen thuis met zon; niet te warm, heerlijk wandelweer.
We wilden weten wat we aankunnen en vertrokken vanmorgen richting 'Umhauser Höhenweg'; we namen die richting omdat we gisteren gezien hadden dat de waterval (tenminste de richting ervan want de waterval zelf konden we vanaf de camping niet zien) pas in de namiddag in de zon komt te liggen. Het was een stevige klim naar de Höhenweg! Minstens anderhalf uur alleen maar klimmen, maar we deden het op het gemak en kwamen zonder enig probleem boven; daar zagen we een afslag naar Bichl Jausenstation; die naam had ik gelezen in één van de wandelbeschrijvingen en we wilden dus weten wat het was; een mooi 'gehucht' waar je kan logeren in luxueuze appartementen, met sauna, zwembad, en alles erop en eraan. Daar was ook een soort 'hut' waar je wat kon eten; de Kaiserschmarren kon er niet aan ontbreken (mijn lievelingsgerecht als ik geen goulashsoupe neem) en Edgard ging voor een omelet met spek en sla; wat kan het deugd doen als je in de bergen bent! Onze boterhammekes bleven op hun plaats zitten (we nemen ze wel altijd mee omdat je nooit weet of je boven iets open vindt en ook voor de appelflauwtes onderweg).
Daarna was het één lange afdaling naar de mooiste waterval die wij in ons leven al gezien hebben. Jeetje, wat een massa water die van een hoogte van meer dan 100 m naar beneden dondert… En je gelooft je eigen ogen niet: ze hebben dan een soort zwevende platforms aangelegd plus een hangbrug over en naast het water! We werden er stillekes van!
De mensen die de klim moesten doen omdat ze beneden geparkeerd waren of omdat ze weer naar hun auto boven moesten, die heb ik beklaagd; wij hoefden alleen maar te blijven dalen tot aan onze camping, en dat was een grote luxe; velen geraken niet helemaal boven of gaan niet tot beneden, en ik snap heel goed waarom!
Beneden denk je natuurlijk dat je het gezien hebt, want ze maakten het wel zo dat je een mooi stuk van de waterval kan zien vanaf een laag gelegen plek maar dan zie je niet meer dan in Co. Het is pas als je de hele klim ernaast doet dat je kan zien hoe majestueus ze wel is. Maar dan moet je er ook heel wat voor over hebben! Dus niet alleen de richting van de zon was belangrijk! Zonder het te weten deden we de wandeling in de perfecte richting om ze helemaal af te kunnen werken.
We waren al om 15u thuis; namen een lekkere douche en sloegen een waske; tijd genoeg… Edgard vertelt dat in Japan één of andere gek een aantal mensen met een handicap heeft omgebracht op een mensonwaardige manier; draait de wereld nog wel rond of wordt het vierkantig???
vanmorgen lieten we Leutasch in de wolken achter; we hebben erg genoten van dit plateau en willen er zeker nog terug komen, in het voor- of najaar, als de ACSI tarieven van kracht zijn. Het viel alles bij elkaar echter nog mee: 78 € voor 2 nachten, stroom en toeristentax inbegrepen. Sauna, zwembad, douches, afwasruimten, alles was toegankelijk (en we hebben er ook gebruik van gemaakt). Het sanitair blok had hotelallures! En geen goedkope! Wel 5 sterren waard!
We zakten weer af naar Telffs en reden dan door naar het Oetzthal, een zijloper van het Innthal. Een bekend dal trouwens, dat zich gestaag naar boven werkt tot in Sölden en Obergurgl, bekende skigebieden. Velen nemen de route ook op weg naar Italië (via de Timmelsjoch).
We zagen meerdere campings onderweg maar zetten toch door tot in Sölden. We dachten daar een aantal dagen te blijven en dan onderweg naar beneden de andere campings aan te doen, maar dat was fout gedacht! Een eerste signaal kregen we toen we, op de weg die de gps aangaf, rechtsomkeer moesten maken omdat we er niet zonder kleerscheuren door konden komen. De bruggen waren wel toegankelijk tot 16 ton (dus bijna vijf keer ons gewicht) maar de weg werd alsmaar smaller en smaller en toen we tussen een oude schuur en een huis door moesten wringen hielden we het voor bekeken.
Tweede signaal: de receptie was tot 14 u gesloten! En dat in het hoogseizoen?! We snapten er niks van en beslisten meteen: daar wachten we niet op. Het was nog maar 12u.
Onderweg hadden we een kleine camping gezien die niet in de brochures van het Oetzthal is opgenomen, en terecht want hij was ook geen sikkepit waard; we waanden ons in de jaren 50-60 toen we de receptie betraden. Naar het sanitair zijn we zelfs niet meer gaan kijken. En de prijs was niet eens zo laag! Proberen gaat mee.
Dus maar afgezakt tot in Umhausen; we hadden gelezen dat er veel wandelingen vertrokken vanaf de camping, wat een pluspunt is voor ons. Deze receptie was wel open! En ze hanteren een grappig concept: je krijgt een papiertje met het plan van de camping. Naast de plaatsen die gereserveerd zijn staat de datum vanaf wanneer de reservatie geldt. Als je dus maar twee nachten wil blijven, kan je gaan staan op een plaats die tot die datum vrij is. Elke plaats heeft zijn voor- en nadelen en daarom staat ook de prijs in het hokje van de plaats; die varieert van 5 € tot 8 € pn. Een grotere plaats kost gewoon meer. Een eerlijke prijs dus.
Wij kozen een plaats vrij dicht bij de receptie omwille van de schaduw en de ondergrond (niet al te scheef) en betalen, zonder stroom, 25,5 € pn (staanplaats, 2 personen en toeristentax inbegrepen). Voor douche moet je wel een muntje van 0.90 € kopen, de stroom kost zo'n 3 € per dag en de sauna kost 9 € pp, en als je dus alles gaat optellen, zou je hier duurder kunnen uitkomen (maar die sauna zullen we wel nemen op een plek waar die niks extra kost!).
Leutasch blijft onze favoriet tot hiertoe, als het over campings gaat; Stams was zijn geld niet waard en Essingen was super goedkoop omdat het een camperplaats was en je toegang had tot alle campingfaciliteiten, maar dat was nog Duitsland en niet zo toeristisch als het Oetzthal. Hier betaal je de naam erbij, wat wel een beetje dom is want Tirol is Tirol en het is bijna overal even mooi.
Genoeg over de kostprijs; we hebben vandaag slechts 10 ' regen gehad, dus geen gezever; heel wat anders dan vorige nacht! We waren eens gaan eten (Edgard trakteerde mij omdat ik altijd kook) en moesten zo'n half uurtje terug fietsen; we startten gelaarsd en gespoord want het is onbeschrijflijk wat wij zagen afkomen! Een wolk om 'U' tegen te zeggen, die ook nog besloten had haar lading los te laten binnen de 10'. Vorig jaar was ik degene die in een recordtempo terugliep naar de camping (toen we in berenland zaten) maar deze keer was het Edgard die aan een gemiddelde van 25 km/u door het bos scheurde! Hij keek verschillende keren achterom om te zien of ik nog kon volgen want ik ben geen held in het trappen bergop. Ik genoot zelfs van het uitzicht, wetende dat we veilig thuis zouden geraken omdat het niet zo heel ver weg was. De regen die toen viel was nog best te behappen, maar als we 10' later waren vertrokken, zouden we als verzopen kiekens thuis gekomen zijn! De hemelsluizen gingen open toen we de sleutel in het slot van de camper staken! En ze zijn niet dicht gegaan voor middernacht! De intensiteit nam af, maar het bleef goed hoorbaar, dus miezer was het niet!
We hebben vandaag alleen de omgeving verkend; het dorpje bekeken, de start van de wandelingen opgezocht, maar verder hielden we het rustig, om de voet van Edgard niet te erg te belasten zodat die de volgende dagen weer in goede doen komt; de ambitie is naar Farst en de Reichalm te klimmen, omdat we dat gehucht hoog op de berg zien liggen en het mijn aandacht trok vanaf onze aankomst, maar we zien wel of dat lukt.
De Stuibenfall zullen we wel halen; die ligt maar een uur vanaf de camping. Zou de grootste waterval van Tirol zijn… en verder zien we wel; Edgard kocht alvast ook wandelstokken (voor de helft van de prijs van de mijne!).
Dat was het dan voor vandaag. We zijn zo dankbaar dat we dit kunnen doen!
we wilden vanmorgen wel vroeger vertrekken, maar geraakten moeilijk uit ons bed; het is hier zo stil dat je niet merkt dat de dag begonnen is. We vertrokken richting Meilerhütte zonder de ambitie om die ook te bereiken want we moesten eerst weten hoe de enkel van Edgard zich zou gedragen; die deed het goed, maar na een stevige klim hebben we het pad naar boven toch maar gelaten voor wat het was en zijn we weer afgezakt naar het plateau, maar we waren al wel stevig getrakteerd! We mochten een steenbok (of was het een gems?) zien en een paar berggeiten; ja, dat zijn cadeautjes, he?!
Eenmaal je de hoogte in gaat heb je ook geen last meer van dazen of vliegen; we voelen ons allebei zo goed in de bergen; alsof die ons vol laten lopen met energie; zo heb ik het althans altijd ervaren. Ik word niet moe, hoe stevig de klim ook is; eenmaal mijn tempo gevonden kan ik uren doorgaan;
We daalden af via een deelgemeente van Leutasch: Puitbach; daar kwamen we een bioboerderij tegen; we hebben onze rugzakken vol geladen met heerlijke Nudeln en Eierlikör; op onze weg mochten we nog een hert zien in het weiland… deze dag kon niet meer stuk!
We waren nog rond de middag thuis en zijn na de middag dus nog een stukje gaan fietsen op het plateau, in de richting van Leutasch Kirchplatz; ook een mooie weg langs de rivier, met hier en daar een 'bank op wielen': je kan de bank 360° laten draaien (niet te snel of we worden zat!). Dat is genieten!
De Achweg is op zondag een autostrade! Dat is duidelijk een verschil met Stamms: hier komen mensen die heel sportief zijn: wandelaars en fietsers, bergbeklimmers, mountainbikers. Daar is ook alles op ingericht; goede aanduidingen, prachtige wegen door de natuur zodat je niet op de baan moet komen om van het ene dorp naar het andere te gaan, uitleg langs de banen of het leven hier in het water, de bossen, de bergen… schitterende omgeving dus.
We zullen het morgen met moeite achter ons laten, maar we willen toch naar Sölden verhuizen omwille van het prijskaartje hier. In de lente of de herfst geniet je hier van de ACSI korting (19€ pn) dus waarom zouden we nu 40€ uitgeven voor hetzelfde?!
Sölden ligt hoger, in het Oetzthal; een heel mooi dal trouwens; ik ben er al met Bart geweest (naar het thermaalbad! En Edgard heeft er al gewandeld). Benieuwd hoe het weer zal evolueren; hier aan de receptie zie je de tendens: lagere temperaturen maar ook minder kans op regen; elk computermodel geeft blijkbaar wat anders aan, maar de informatie hier lijkt toch te kloppen; het is nu al 15.30u en het regent nog niet; we zagen al twee keer de wolken samenpakken in de verte, maar kregen hier nog geen druppel regen. De zon blijft zelfs schijnen; tijd dus om eens van de sauna, het zwembad en het zonneterras te gaan genieten, nu we hier toch zijn; haha
We zouden vanmorgen verkassen maar we namen eerst de tijd om de afvaltank eens grondig te poetsen… We hadden nl de gelegenheid om onze waterslang aan te sluiten aan de kraan en ermee tot in onze camper te gaan; dat is op zich niks bijzonders maar op de plaats waar we stonden konden we meteen ook het water lozen, dwz we konden het opvangen in een grote kom en in de berm gieten achter ons want een lozingplaats was er niet; de planten waren vast blij met alle voedselrestjes…(en de mensen zullen er ook geen last van hebben als er straks naar goede gewoonte weer wat regen gevallen is)
We wisten niet dat die tank zo snel zo vuil wordt. Natuurlijk is dat niet verwonderlijk aangezien er afwaswater en water uit de lavabo en douche in komt, maar we gooiden er altijd een aantal tabletten Steradent in (op aanraden van ervaren kampeerders) en hoopten zo de aanslag te vermijden… niet dus. We hadden al eens eerder gemerkt dat de geur sterker werd als we de tank openden om te lozen (je moet het deksel dan losmaken en de kraan open zetten, dus de geur bereikt je meteen!), maar toen ik er met een looplamp in scheen viel mijn mond open. Ik bespaar jullie de beschrijving van wat ik zag.
Toen dat klusje geklaard was konden we de camping achter ons laten. We besloten richting Leutash te rijden en dan verder te kijken als dat ons niet zou aanstaan; het was maar 27 km de bergen in, dus best te doen; De auto nam gezwind de 16% helling.
We passeerden Seefeld en Mösern, twee mondaine skioorden, en bereikten vlotjes de camping van Leutash; er zit inderdaad een camperplaats aan vast; heel netjes, maar slechts toegelaten voor 1 nacht. Kostprijs 19.60 € plus stroom.
We gingen dus ook eens binnen kijken; een 5 ***** camping met binnenzwembad, sauna, super verzorgd sanitair, maar met een serieus prijskaartje natuurlijk (40 € pn). Gigantisch bedrag voor een camping, maar hij is zijn geld meer dan waard en als je vergelijkt met een Zimmer frei of een hotel is dit natuurlijk peanuts. De ligging is formidabel mooi: eveneens op een plateau, maar dus hoger in de bergen gelegen; klein Zwitserland gewoon. We lieten ons toch verleiden om hier eens 2 nachten te blijven; deze omgeving wilden we proeven; Mittenwald (Duitsland) ligt hier 20 km vandaan.
Na de middag hebben we meteen onze fietsen genomen en zijn we de 'Ache Weg' afgereden tot de Klamm die de toegang naar Mittenwald vormt. Een prachtige route over het plateau, tegen de bosrand, naast de rivier… oh wat is het hier mooi! Mieming moet wellicht in de toekomst plaats ruimen voor deze omgeving!
We kwamen toevallig langs een Gasthof waar ze Compostellagangers ontvangen; heel lieve mensen, heel lekkere gerechten, voor een heel lage prijs. Het zijn 'groene mensen' ; ze ijveren voor het verbieden van manipulatie van gewassen ed en je vindt overal afbeeldingen in hout van natuurwezens; heel grappig maar heel creatief in de bomen ingewerkt. Een oase om van een huisgemaakte Apfelstrudel te genieten dus, terwijl de hemelsluizen nog eens geopend werden.
We hebben enorm veel geluk met het weer: 's morgens is het zonnig (eenmaal de nevels opgetrokken zijn) en tot 14 u- 15 u blijft het droog; dan spoelen ze de omgeving efkes grondig schoon en daarna schijnt de zon meestal weer. Typisch weer voor de Pyreneeën, maar deze keer dus in Oostenrijk in de aanbieding.
De kwetsuur van Edgard lijkt af te nemen, dus gaan we morgen eens uitproberen of hij weer een wandeling aankan (Tocotolin is een wondermiddel!). Vanuit het typische Tirol sturen we jullie veel groeten. Foto's volgen.
In Essingen hebben we de tijd genomen om alles piccobello in orde te maken voor ons vertrek want we hadden daar echt ALLES bij de hand. Wat een schitterende camping! En dat wij daar, aan de poort, voor zo weinig geld gewoon gebruik mochten van maken! We hebben iets bovenop gegeven omdat we zo dankbaar waren.
Onderweg hielden we maar twee keer halt om de benen te strekken want ver was het niet. In Stams vond ik het, eerlijk gezegd, wat tegenvallen. Ik had gereserveerd, maar dat betekende niks, blijkbaar. We mochten kiezen: drie plaatsen in de brandende zon (die toen nog scheen!) trokken ons niet aan. Ik herinnerde mevrouw eraan dat ik in het voorjaar langsgekomen was; dat had precies iets meer effect: ze gaf ons een vierde mogelijkheid, helemaal bovenaan, onder de bomen, maar eigenlijk vlakbij hun, tja hoe moet ik het noemen, hun stortplaats zou verkeerd zijn, maar hun stapelplaats voor draad, machines, tuingerief, enz is zeker niet overdreven. Normaal zouden ze die spullen op een camping achter een groene haag zetten, maar Bruno en zijn vrouw zijn iets minder ordelijk dan de meeste Oostenrijkers, denk ik.
Toch namen we die plaats en we waren o zo dankbaar voor de schaduw die de hitte (34°) draaglijk maakte. Ah, maar dat duurde niet zo lang! De volgende morgen zag de hemel grijs! En het regende zelfs een beetje…
Maar ik loop vooruit; op de 'hete' avond hadden we het 'geluk' dat er een Tirolergroep kwam spelen!!! die mensen arriveerden rond 20u; ze deden er echt alles aan om de sjwoeng erin te krijgen, maar dat lukte toch niet zo heel goed, van op onze uitkijktoren te horen (niet te zien omdat de kantine en het sanitair het zicht belemmerde). Wij bleven wijselijk op onze schuilplaats zitten en lieten ze onder ons maar begaan; ieder zijn meug.
Gelukkig zijn de Oostenrijkers heel beschaafde mensen en rond 22u trokken de Lederhosenmensen zich terug. Hun trompetspel had nog wel iets, maar verder vonden we het niet zo aantrekkelijk. Je moet je overgeven aan zo'n schouwspel en je erin gooien wil je er iets aan hebben; vanop een afstand is het helemaal niks.
Edgard was toch moe en sliep al snel; dat was bij mij wel anders…
21 juli
in België nationale feestdag??? die is ons helemaal ontgaan. Niet dat we daar thuis veel mee hebben; het is meestal toch slecht weer… ewel, en dat was hier niet anders! We werden wakker onder een grijs deken waar nattigheid uit viel… Is Tirol dan toch de pispot van Europa??? Oh neen, het is blijkbaar over een groot deel van Europa koek van dezelfde deeg…
We raadpleegden snel via roaming de weersvoorspellingen en zagen dat we eigenlijk geen kant op konden. Dan maar onze bottinekes aan en een regenjas in de rugzak. Onderweg naar Stams had ik gelukkig bij Decathlon wandelstokken gekocht (twee voor de prijs van één bij AS Adventure en ook goed? We zullen het weten te zeggen). Dus de stokken en de wandelgps, fotoapparaat en picknick en wij weg.
Tegen de tijd dat we aan het klooster waren trok de hemel open en keerde ik op mijn stappen terug om een zonnebril te halen (en nog wat spullekes die we vergeten waren; dat is altijd zo de eerste dagen; drie keer teruglopen en dan hebben we eindelijk alles mee, ook voor de volgende dagen).
In Stams ligt een prachtig Cisterciënzerklooster. Prima onderhouden; heel bekend blijkbaar want hele busladingen worden hier afgezet voor een rondleiding. In het winkeltje (welk klooster heeft er geen???) kochten we brood en wat kaarten voor de vrienden die verjaarden tijdens onze afwezigheid, die we voor 17u zouden ophalen. Dag Jan, maar dat is voor straks.
Het dorp zal zowat door het klooster ontstaan zijn, want als je het van ver ziet dan merk je dat het grootste deel van het dorp nog bij het klooster hoort: van wijngaard tot gymnasium, van bibliotheek tot muziekschool en alle 'angelände'.
We zakten verder af naar de baan, die evenwijdig aan de autostrade loopt. Je kan onder de twee banen door via voetgangerstunnels; en dan sta je voor de Inn… een machtige rivier met die typische 'gletsjerkleur'. Een uitdaging voor mensen met hoogtevrees en 'Spielerei' voor mensen die van avontuur houden: een hangbrug! De zoveelste die ik over loop, niet de langste (die ligt in NZ) maar wel een mooie! Edgard wilde de uitdaging aangaan (wie zicht het 'boomstamverhaal' uit Yellowstone herinnert, die begrijpt dat ik hem alle tijd en ruimte gaf om te voelen of het voor hem kon of niet). Hij ging er als eerste over (ik had mijn les geleerd!). Alles ging goed; het is ook helemaal geen enge hangbrug want je bent helemaal omringd door een net, maar voor mensen die er bang van zijn is het een nachtmerrie, naar het schijnt.
Zo kwamen we aan de kant die ons zou leiden naar Untermieming, mijn thuishaven, al 20 jaar lang. We klommen en klommen; de zon was weer helemaal goedgezind, het was dus warm en op zweet komen dazen erg graag af… dat werd dus vechten tegen de bierkaai om geen beten op te lopen… gelukkig reageren we geen van beiden heel sterk op de beten, want we stonden vol. We aten onze picknick op het Miemingerplateau op, bedekt door doeken om een beetje rust te hebben; oh wat was het fijn het kerkje en alle bekende plekken weer te zien, alle herinneringen te laten boven komen. Hoe vaak heb ik daar niet gewandeld? Met Hildemaria het eerst, met Renée, met Herman, met Bart,… iedereen die hier mee was heeft genoten van de rustgevende, harmoniserende omgeving.
Met Edgard doe ik altijd nieuwe dingen want de hangbrug had ik dus nooit eerder ontdekt! Ik liep altijd de andere kanten op… Het zonneplateau deed zijn naam weer eer aan.
We vervolgden onze weg door het bos, richting Telfs; even nog een blik op Wildermieming om daarna helemaal ondergedompeld te worden door 'the dark wood'. Daar kwamen we trouwens pas in Telfs weer uit. Ik ken de richting daar zo goed dat we probleemloos onze weg vonden; er staan heel wat aanduidingen maar soms moet je wel weten dat je met 'Gerardhof' bv te vroeg op de baan komt, en je beter nog wat rechts aanhoudt. Ervaring heeft zijn voordeel als je gidst, he?! Al vind ik het ontdekken van wegen minstens even plezant, als je niet te ver van huis uit komt, zoals in berenland, haha.
In Telfs hadden we net de bus gemist, maar dat gaf ons de kans om even de C&A binnen te lopen want de hemelsluizen waren plots eensklaps open gegaan; even onverwacht hield het ook op met regenen en konden we weer in het zonnetje gaan zitten; Wat een verschil met België, waar je eenmaal regen vaak altijd regen hebt, tot er weer een dagje zon tussen komt en het veel te heet wordt, waardoor er weer onweer en ...regen komt.
We kwamen dus droog thuis maar wel te laat voor ons brood! Niet getreurd: je kan 's morgens op de camping ook broodjes krijgen. Het werd een rustige avond en gelukkig dalen de temperaturen in de bergen genoeg om een verkwikkende nachtrust te kunnen hebben.
22 juli
Edgard had sinds gisteren pijn aan zijn Achillespees; we moesten onze plannen dus wat aanpassen; maar deze keer haalden we ons brood wel op voor we op de bus stapten want je weet nooit wat de dag brengt! Op een kwartiertje zijn we in Telfs (met de Gästenkarte mag je gratis van het openbaar vervoer gebruikmaken). We vonden het uitgangspunt van de gekozen wandeling vrij snel en begonnen aan onze tocht die grotendeels over het plateau zou lopen; toen we aan een zijarm van de Inn uitkwamen bleek het water te hoog te staan om het pad verder te volgen… Aan de overkant kwam een vosje drinken; hij schrok zich een breuk toen hij ons zag en verdween al snel het bosje in, maar wij hadden hem toch maar gezien!
We liepen terug richting Telfs want de pijn kwam weer opzetten; we moeten het duidelijk even rustiger aan doen. Geen nood: we hadden heel wat te doen; vooral uitzoeken waar we vanaf morgen naartoe zouden trekken. Harry zocht alle voorspellingen voor de omringende landen op en liet weten dat de vooruitzichten nergens gunstig waren, behalve in Kroatië maar we hebben geen zin om 800 km verder te rijden. We moeten het dus doen met wat het is. Slecht is het niet, maar het is onvoorspelbaar: we zaten tot 15u rustig voor de camper en plots werd het donker en sloten de wolken de gelederen; binnen het kwartier goot het en was er nergens nog een berg te bekennen! En een half uur later scheen de zon alweer. Als je dus hoog zit en niet kan schuilen heb je brute pech…
Maar wij gaan voorlopig niet hoog; eerst zien hoe de enkelklacht evolueert. We kennen de oorzaak niet ( ik lachte dat hij te weinig op cruise control gereden had)..
De regen komt altijd vanaf de Fernpass; we kunnen dus verder gaan, naar Lautash bv, boven Telfs, hoger in de bergen. Daar is een camperplaats aan de camping. Niet goedkoop, maar minder duur dan hier. Of we kunnen het Oetzthal in gaan, richting Sölden; enkel campings maar heel mooi. Of naar Pfunds, een kloof verder, veel goedkoper en ook hoog… wie weet het? Morgen zullen we ons gevoel volgen en desnoods na een dag of twee weer iets anders kiezen. Misschien moeten we zelfs terug naar Zuid- Duitsland? Richting Garmisch- Partenkirchen? De vrijheid van een camper is onbetaalbaar!
met 9497 km op de teller vertrokken we vanmorgen richting Oostenrijk. We wilden eerst langs Houthalen- Helchteren omdat we daar bij een verdeler van mobilhomes oprijblokken hadden gezien die tot 20 cm hoog gingen (in 4 niveaus). De gewone, die we van Urbano kregen, gaan amper 14 cm hoog en we hadden al ondervonden dat we met die hoogte niet genoeg hadden om de camper in heuvelachtige regionen waterpas te zetten.
De mensen van Eurocampers (Houthalen) zijn 10 jaar geleden de zaak begonnen omdat ze zelf bedrogen werden door mensen uit de camperwereld terwijl zij helemaal geen leken in het vak waren; ze willen met hun service anderen daarvoor behoeden. Dat is dus al een groot pluspunt, in onze ogen. Het zijn zelfstandigen en geen verkopers die op een percent werken. Ze wilden ons zelfs met de Truma helpen! Ik zou meteen Urbano laten voor wat hij is en overstappen, maar Edgard is de communicatie aangegaan en wil dat Urbano het Trumaverhaal afwerkt…
Gewapend met onze nieuwe oprijblokken zetten we koers richting Oostenrijk. We zouden normaal eerst de broer van Edgard in Bad Munstereifel opgezocht hebben maar die was dit weekend in Berlijn.
Voor het eerst in onze campergeschiedenis wilden we camperplaatsen gaan uitproberen ipv campings omdat die laatste in het hoogseizoen veel duurder zijn dan in de lente of de herfst. De mensen die met ons in Portugal waren hadden ons de weg gewezen naar 'campercontact.nl'. Dat is een website die je, eenmaal je ze hebt gedownload, offline op een tablet kan raadplegen. Ze laat ALLE camperplaatsen zien, met de contactgegevens, de faciliteiten, de commentaren van anderen, en foto's.
Tot hiertoe hadden we nog geen camperplaatsen geprobeerd; je moet dat ook een beetje leren omdat je dan soms ook geen stroom hebt en je dus meer op je zelf aangewezen bent; daar is een camper natuurlijk voor gemaakt, maar we moesten dit allemaal toch een beetje ontdekken. Hoe lang kunnen we met onze voorraad water verder als we ook douchen in de camper? Kunnen we zonder zonnepanelen lang genoeg verder? Hoe vaak hebben we echt 220V nodig? Omdat in het begin alles nieuw was, hadden we de het stellen van deze vragen en het vinden van antwoorden hierop nog wat uitgesteld. Nu waren die ervaringen dus aan de beurt.
We kozen heel zorgvuldig onze eerste camperplaats uit omdat die eerste ervaring vast belangrijk zou zijn voor de toekomst. Voor Edgard was het veiligheidsgevoel erg belangrijk; voor mij de ligging, het kader, de omgeving. En zo gingen we naar Zulpich, niet ver van Euskirchen. We betaalden 9€ aan een betaalautomaat (zoals op parkings). Stroom was kosteloos (inbegrepen in de prijs). We stonden in de buurt van een jachthaventje, een sportterrein, een mooie siertuin (betalend); op gras, niet op elkaar gepakt, prima plek dus. We maakten een leuk fietstochtje naar het dorp; daarna lekker gekookt; nog wat gelezen en in slaap gevallen… tot ...de nacht aanbrak! Die viel heel wat minder mee; het was zaterdag en we hadden gezien dat een koppeltje op het sportterrein was binnen gegaan; we dachten dat het voor een fotoshoot was… maar neen, daar ging hun feest door! Dus de ganse nacht hoempapa… Wij hoorden alleen de bassen en geen melodie; lastig, maar ja, dat kan overal gebeuren.
17 juli
Nadat we hadden geloosd, water getankt en toilet gereinigd (alles samen voor 1€) hebben we koers gezet richting Eberbach. In Hirschhorn vonden we onze tweede stek: langs de oever van de Neckar, zicht op het water; voor 7€ mag je er staan; voor stroom moet je 2.5€ betalen; Het sanitair van het clublokaal kan je gebruiken tijdens de openingsuren. Heel vriendelijke ontvangst; we kregen meteen een fietskaart mee: vanaf daar kan je immers naar Heidelberg of naar Mosbach fietsen, langs de Neckar! Wij zetten koers richting Heidelberg maar we bleven in Neckarseinach hangen; daar hadden ze lekkere taart en cappuccino! Haha; we vonden in een prieeltje teksten uit het Nibelungenlied; het zei ons wel iets, maar we konden het niet echt plaatsen; we moeten thuis eens opzoeken waar we dat van kennen… Dan weer richting Hirschorn gefietst en zelfs nog een stukje richting Mosbach, maar dat was minder aantrekkelijk dan de andere kant. Voor het eerst buiten gegeten (rond 20u), en lag het aan de koffie of aan de volle maan, maar voor mij was het de tweede nacht op rij van weinig slaap.
18 juli
vanmorgen waren we weer rond 9u op pad; we zochten een mooie weg tussen Heilbronn en Schwäbisch Hall (en vonden die). Vandaar naar het zuiden, richting Aalen, maar ook via mooie wegen (het 'Idyllisch Pad'!). In deze streek zijn heel wat 'Wohnmobilroutes' uitgezet; wij maakten er een mix van om er eens van te proeven; de moeite om er later een vakantie aan te wijden!
Net onder Aalen, vlak bij Essingen, vonden we de max: een camping die 3 camperplaatsen heeft aan de ingang; super verzorgd! In het sanitair mag je douchen en naar het toilet, net als de campinggasten! Water mag je gratis tanken, stroom is niet in het staangeld (10€) inbegrepen, maar veel verbruiken we hier niet! Wat wil je nog meer? Een magnifiek wandelgebied; we hebben er al van geproefd! Een wandeling van 15 km hebben we deze namiddag nog gemaakt. We hebben buiten gekookt: van Magda kregen we een elektrische wok mee; fijn om dat te kunnen doen; ook buiten afgewassen; de zomer is hier begonnen! Mag wel, he?! Nog even en hij is alweer voorbij…
We blijven hier lekker nog een dagje hangen; hier zijn tal van wandelingen te maken; vlakbij kunnen we er twee oppikken; de tweede doen we dus morgen (20km).
Wij hebben de voordelen van de camperplaatsen ontdekt en we zullen er nog vaak gebruik van maken, denk ik. Toch zeker in het hoogseizoen; in het voorjaar betaalden we 15- 19€ per nacht op campings, maar op dit moment is dat makkelijk 30 € of meer. Dan zijn die camperplaatsen natuurlijk een schitterend alternatief. We hebben al gedoucht en merkten dat we dan toch water moeten bijtanken; zonder stroom hebben we nog niet geprobeerd, maar ook dat zal geen probleem zijn als onze gsm en notebook niet hoeft opgeladen te worden; er bestaan mogelijkheden om een gsm via een USB op te laden, dus dat lost zich wel op.
Woensdag worden we in Stamms verwacht; we doen dat makkelijk op één dag. Wij stellen het dus heel goed en we hopen van jullie hetzelfde! 19 juli
vanmorgen zijn we redelijk vroeg aan een wandeling begonnen omdat we aanvoelden dat het heet zou worden.
Maar goed ook want zelfs met de verkorting hebben we 19 km gewandeld! Het ging allemaal goed, met kaart, kompas, wandelgps en de aanduidingen onderweg, maar net in het laatste stuk werd het lastig; Op de wandelgps was een pad te zien dat ons vlakbij de camping zou brengen, als we tenminste boven op de berg door de weide zouden kunnen… Omdat we al moe waren wilden we geen risico nemen en liepen we toch maar door, zoals op de kaart was aangegeven; maar o wee! We merkten natuurlijk op de gps dat we veel te ver zouden uitkomen maar we konden geen kant meer op (tenzij terug). Dus maar verder gelopen en bekaf op de camping aangekomen. Gelukkig hadden we genoeg eten en water bij.
Daarna genoten van het zwembad van de camping, van wat wassen en wat mailen. Dit is een plek die bovenaan op onze favorietenlijst staat!
Morgen rijden we naar Stams; slechts 250 km van hier. We zijn toch zo'n gelukzakken…
gisteren kwamen we aan op de camping van Sées, waar we wilden blijven, maar de receptie bleek gesloten te zijn; we moesten drie uur wachten! (een municipale camping... daar wordt geen uur teveel geklopt, natuurlijk).
We aten wat en besloten toen om verder te rijden en zo geraakten we in Neufchatel- en- Bray, voorbij Rouen! Daar vonden we een leuke camping: Sainte Claire; er is zelfs een camperplaats aan verbonden (maar die vonden we pas op onze avondwandeling). Het was, evenals de vorige, een prachtplek. Je kan van daaruit langs een 'groene weg' tot aan de kust (Dieppe)..; moeten we maar eens doen; het gebied van de Somme ligt er niet veraf;
Vanaf daar was het maar 350 km meer. Die hebben we vandaag dus vlotjes afgelegd.
In totaal hebben we 6800 km afgelegd in 7.5 weken; eigenlijk hadden we, buiten met de verwarming van de camper in het begin, geen enkel miserie, wat op zich toch wel een zegen is?!
Op een parking langs de autostrade kwam een auto met Ierse nummerplaat langs gereden; de man stak zijn hand uit naar Edgard, die gelukkig de goede reflex had en vroeg wat hij wilde weten...
De man reed gewoon verder en probeerde het bij iemand anders weer, maar ving ook daar bot bij.
Wij denken dat het een dealer is, die de parkings afschuimt; we hadden dit nog niet meegemaakt.
Verder verliep alles super goed; haast geen files, tot in België...
en we speelden het klaar om maar één keer verkeerd te rijden: in België!!! schande.
We zijn dankbaar om al het mooie dat we mochten zien en ervaren.
Nu de poets, de was en dan weer de inpak, haha. De opa- omareis begint voor de deelnemers zondag; wij zullen er zaterdag al zijn; dan zijn wij klaar om hen te ontvangen.
Een warme groet van ons; blij dat jullie ons wilden volgen; zo reisden we met jullie samen.
gisterenavond hebben we onze route nog gewijzigd en dat was een goede gok want we zijn hier in de mooiste camping van de hele reis beland!
Op de langste dag van het jaar hebben we ook het langst buiten gezeten want de temperatuur wilde maar niet zakken…
Ik ben gaan slapen toen het dan toch 'maar' 28° meer was!!! Edgard is 's avonds kapot en valt als een blok in slaap, ook als het te warm is.
Vanmorgen was het bij ons vertrek, vóór 9u al 28° en onderweg liep het kwik op tot 34°…
tja, en dan gaan mensen zotte dingen doen (zie verder).
Rond Bordeaux was het druk, maar we bleven rijden… daarna op de N10 naar Angoulème.
In Barbizieux zijn we gestopt en eens echt gaan lunchen omdat de hitte toch wel haar tol eist. De lunchmenu kostte 12€ en bestond uit 3 gangen… dat is dus nog te doen.
Wij moeten nu kilometers vreten want veel genieten is er niet bij omdat het landschap niet meer zo bijzonder is; zo plat, veel grote landbouwpercelen, weinig afwisseling. En druk!
Wij zijn precies van de wereld geweest!
Een sliert vrachtwagens, kilometers lang, maar ja, de N10 is tolvrij…
En dan… op een moment dat je het niet verwacht: wij reden allemaal op één baan en de tegenliggers op de andere omdat ze aan het wegdek aan het werken waren.
Op een moment is die omlegging gedaan en moeten wij weer op ons gewoon baanvak geraken (middenberm dus oversteken).
Op dat moment komt, uit het niets, een vrachtwagen in volle vaart rechts van ons voorbij.
Vanwaar hij kwam??? wellicht van een oprit die daar net voor lag??? als een gek raasde hij door; Edgard zag hem net op tijd (ik gilde alleen) en kon de camper op het linker baanvak gooien.
Wat er zou gebeurd zijn als we die vrachtwagen hadden geraakt??? perte total, zeker?!
En wellicht niet zonder letsels want ik vrees dat je dan gaat slingeren en tegen de middenberm belandt.
Wij reden maar 50-60 km/u omdat we die bocht moesten maken; de andere chauffeur dacht wellicht dat hij ons makkelijk voorbij kon? Of dat we hem gezien hadden en links zouden blijven?
We zijn er in elk geval met de schrik vanaf gekomen.
De laatste 30 km naar Couhé hebben we heel rustig afgelegd!
Maar hier vonden we alles wat wij van een camping dromen: grote, afgebakende percelen, harde ondergrond die bijna waterpas ligt, gras ernaast, proper sanitair, leuk zwembad, vlot internet, geen opdringerige bar, een riviertje door de camping! Zelfs een visvijver! Langs de N10 (afrit na Couhé als je uit het zuiden komt en onder de brug onderdoor; rechtdoor rij je een eindje verder de camping binnen: Les peupliers).
Hier komen we vast nog terug.
Hier is ook heel wat te doen in de omgeving! En ze verhuren huisjes (voor wie geen kampeermateriaal heeft).
Voor kinderen een paradijs en de volwassenen kunnen mijmeren bij het riviertje..; veel schaduw; gelukkig want het is hier nog altijd boven de 30° (18.30u)
