met 9497 km op de teller vertrokken we vanmorgen richting Oostenrijk. We wilden eerst langs Houthalen- Helchteren omdat we daar bij een verdeler van mobilhomes oprijblokken hadden gezien die tot 20 cm hoog gingen (in 4 niveaus). De gewone, die we van Urbano kregen, gaan amper 14 cm hoog en we hadden al ondervonden dat we met die hoogte niet genoeg hadden om de camper in heuvelachtige regionen waterpas te zetten.
De mensen van Eurocampers (Houthalen) zijn 10 jaar geleden de zaak begonnen omdat ze zelf bedrogen werden door mensen uit de camperwereld terwijl zij helemaal geen leken in het vak waren; ze willen met hun service anderen daarvoor behoeden. Dat is dus al een groot pluspunt, in onze ogen. Het zijn zelfstandigen en geen verkopers die op een percent werken. Ze wilden ons zelfs met de Truma helpen! Ik zou meteen Urbano laten voor wat hij is en overstappen, maar Edgard is de communicatie aangegaan en wil dat Urbano het Trumaverhaal afwerkt…
Gewapend met onze nieuwe oprijblokken zetten we koers richting Oostenrijk. We zouden normaal eerst de broer van Edgard in Bad Munstereifel opgezocht hebben maar die was dit weekend in Berlijn.
Voor het eerst in onze campergeschiedenis wilden we camperplaatsen gaan uitproberen ipv campings omdat die laatste in het hoogseizoen veel duurder zijn dan in de lente of de herfst. De mensen die met ons in Portugal waren hadden ons de weg gewezen naar 'campercontact.nl'. Dat is een website die je, eenmaal je ze hebt gedownload, offline op een tablet kan raadplegen. Ze laat ALLE camperplaatsen zien, met de contactgegevens, de faciliteiten, de commentaren van anderen, en foto's.
Tot hiertoe hadden we nog geen camperplaatsen geprobeerd; je moet dat ook een beetje leren omdat je dan soms ook geen stroom hebt en je dus meer op je zelf aangewezen bent; daar is een camper natuurlijk voor gemaakt, maar we moesten dit allemaal toch een beetje ontdekken. Hoe lang kunnen we met onze voorraad water verder als we ook douchen in de camper? Kunnen we zonder zonnepanelen lang genoeg verder? Hoe vaak hebben we echt 220V nodig? Omdat in het begin alles nieuw was, hadden we de het stellen van deze vragen en het vinden van antwoorden hierop nog wat uitgesteld. Nu waren die ervaringen dus aan de beurt.
We kozen heel zorgvuldig onze eerste camperplaats uit omdat die eerste ervaring vast belangrijk zou zijn voor de toekomst. Voor Edgard was het veiligheidsgevoel erg belangrijk; voor mij de ligging, het kader, de omgeving. En zo gingen we naar Zulpich, niet ver van Euskirchen. We betaalden 9€ aan een betaalautomaat (zoals op parkings). Stroom was kosteloos (inbegrepen in de prijs). We stonden in de buurt van een jachthaventje, een sportterrein, een mooie siertuin (betalend); op gras, niet op elkaar gepakt, prima plek dus. We maakten een leuk fietstochtje naar het dorp; daarna lekker gekookt; nog wat gelezen en in slaap gevallen… tot ...de nacht aanbrak! Die viel heel wat minder mee; het was zaterdag en we hadden gezien dat een koppeltje op het sportterrein was binnen gegaan; we dachten dat het voor een fotoshoot was… maar neen, daar ging hun feest door! Dus de ganse nacht hoempapa… Wij hoorden alleen de bassen en geen melodie; lastig, maar ja, dat kan overal gebeuren.
17 juli
Nadat we hadden geloosd, water getankt en toilet gereinigd (alles samen voor 1€) hebben we koers gezet richting Eberbach. In Hirschhorn vonden we onze tweede stek: langs de oever van de Neckar, zicht op het water; voor 7€ mag je er staan; voor stroom moet je 2.5€ betalen; Het sanitair van het clublokaal kan je gebruiken tijdens de openingsuren. Heel vriendelijke ontvangst; we kregen meteen een fietskaart mee: vanaf daar kan je immers naar Heidelberg of naar Mosbach fietsen, langs de Neckar! Wij zetten koers richting Heidelberg maar we bleven in Neckarseinach hangen; daar hadden ze lekkere taart en cappuccino! Haha; we vonden in een prieeltje teksten uit het Nibelungenlied; het zei ons wel iets, maar we konden het niet echt plaatsen; we moeten thuis eens opzoeken waar we dat van kennen… Dan weer richting Hirschorn gefietst en zelfs nog een stukje richting Mosbach, maar dat was minder aantrekkelijk dan de andere kant. Voor het eerst buiten gegeten (rond 20u), en lag het aan de koffie of aan de volle maan, maar voor mij was het de tweede nacht op rij van weinig slaap.
18 juli
vanmorgen waren we weer rond 9u op pad; we zochten een mooie weg tussen Heilbronn en Schwäbisch Hall (en vonden die). Vandaar naar het zuiden, richting Aalen, maar ook via mooie wegen (het 'Idyllisch Pad'!). In deze streek zijn heel wat 'Wohnmobilroutes' uitgezet; wij maakten er een mix van om er eens van te proeven; de moeite om er later een vakantie aan te wijden!
Net onder Aalen, vlak bij Essingen, vonden we de max: een camping die 3 camperplaatsen heeft aan de ingang; super verzorgd! In het sanitair mag je douchen en naar het toilet, net als de campinggasten! Water mag je gratis tanken, stroom is niet in het staangeld (10€) inbegrepen, maar veel verbruiken we hier niet! Wat wil je nog meer? Een magnifiek wandelgebied; we hebben er al van geproefd! Een wandeling van 15 km hebben we deze namiddag nog gemaakt. We hebben buiten gekookt: van Magda kregen we een elektrische wok mee; fijn om dat te kunnen doen; ook buiten afgewassen; de zomer is hier begonnen! Mag wel, he?! Nog even en hij is alweer voorbij…
We blijven hier lekker nog een dagje hangen; hier zijn tal van wandelingen te maken; vlakbij kunnen we er twee oppikken; de tweede doen we dus morgen (20km).
Wij hebben de voordelen van de camperplaatsen ontdekt en we zullen er nog vaak gebruik van maken, denk ik. Toch zeker in het hoogseizoen; in het voorjaar betaalden we 15- 19€ per nacht op campings, maar op dit moment is dat makkelijk 30 € of meer. Dan zijn die camperplaatsen natuurlijk een schitterend alternatief. We hebben al gedoucht en merkten dat we dan toch water moeten bijtanken; zonder stroom hebben we nog niet geprobeerd, maar ook dat zal geen probleem zijn als onze gsm en notebook niet hoeft opgeladen te worden; er bestaan mogelijkheden om een gsm via een USB op te laden, dus dat lost zich wel op.
Woensdag worden we in Stamms verwacht; we doen dat makkelijk op één dag. Wij stellen het dus heel goed en we hopen van jullie hetzelfde! 19 juli
vanmorgen zijn we redelijk vroeg aan een wandeling begonnen omdat we aanvoelden dat het heet zou worden.
Maar goed ook want zelfs met de verkorting hebben we 19 km gewandeld! Het ging allemaal goed, met kaart, kompas, wandelgps en de aanduidingen onderweg, maar net in het laatste stuk werd het lastig; Op de wandelgps was een pad te zien dat ons vlakbij de camping zou brengen, als we tenminste boven op de berg door de weide zouden kunnen… Omdat we al moe waren wilden we geen risico nemen en liepen we toch maar door, zoals op de kaart was aangegeven; maar o wee! We merkten natuurlijk op de gps dat we veel te ver zouden uitkomen maar we konden geen kant meer op (tenzij terug). Dus maar verder gelopen en bekaf op de camping aangekomen. Gelukkig hadden we genoeg eten en water bij.
Daarna genoten van het zwembad van de camping, van wat wassen en wat mailen. Dit is een plek die bovenaan op onze favorietenlijst staat!
Morgen rijden we naar Stams; slechts 250 km van hier. We zijn toch zo'n gelukzakken…
gisteren kwamen we aan op de camping van Sées, waar we wilden blijven, maar de receptie bleek gesloten te zijn; we moesten drie uur wachten! (een municipale camping... daar wordt geen uur teveel geklopt, natuurlijk).
We aten wat en besloten toen om verder te rijden en zo geraakten we in Neufchatel- en- Bray, voorbij Rouen! Daar vonden we een leuke camping: Sainte Claire; er is zelfs een camperplaats aan verbonden (maar die vonden we pas op onze avondwandeling). Het was, evenals de vorige, een prachtplek. Je kan van daaruit langs een 'groene weg' tot aan de kust (Dieppe)..; moeten we maar eens doen; het gebied van de Somme ligt er niet veraf;
Vanaf daar was het maar 350 km meer. Die hebben we vandaag dus vlotjes afgelegd.
In totaal hebben we 6800 km afgelegd in 7.5 weken; eigenlijk hadden we, buiten met de verwarming van de camper in het begin, geen enkel miserie, wat op zich toch wel een zegen is?!
Op een parking langs de autostrade kwam een auto met Ierse nummerplaat langs gereden; de man stak zijn hand uit naar Edgard, die gelukkig de goede reflex had en vroeg wat hij wilde weten...
De man reed gewoon verder en probeerde het bij iemand anders weer, maar ving ook daar bot bij.
Wij denken dat het een dealer is, die de parkings afschuimt; we hadden dit nog niet meegemaakt.
Verder verliep alles super goed; haast geen files, tot in België...
en we speelden het klaar om maar één keer verkeerd te rijden: in België!!! schande.
We zijn dankbaar om al het mooie dat we mochten zien en ervaren.
Nu de poets, de was en dan weer de inpak, haha. De opa- omareis begint voor de deelnemers zondag; wij zullen er zaterdag al zijn; dan zijn wij klaar om hen te ontvangen.
Een warme groet van ons; blij dat jullie ons wilden volgen; zo reisden we met jullie samen.
gisterenavond hebben we onze route nog gewijzigd en dat was een goede gok want we zijn hier in de mooiste camping van de hele reis beland!
Op de langste dag van het jaar hebben we ook het langst buiten gezeten want de temperatuur wilde maar niet zakken…
Ik ben gaan slapen toen het dan toch 'maar' 28° meer was!!! Edgard is 's avonds kapot en valt als een blok in slaap, ook als het te warm is.
Vanmorgen was het bij ons vertrek, vóór 9u al 28° en onderweg liep het kwik op tot 34°…
tja, en dan gaan mensen zotte dingen doen (zie verder).
Rond Bordeaux was het druk, maar we bleven rijden… daarna op de N10 naar Angoulème.
In Barbizieux zijn we gestopt en eens echt gaan lunchen omdat de hitte toch wel haar tol eist. De lunchmenu kostte 12€ en bestond uit 3 gangen… dat is dus nog te doen.
Wij moeten nu kilometers vreten want veel genieten is er niet bij omdat het landschap niet meer zo bijzonder is; zo plat, veel grote landbouwpercelen, weinig afwisseling. En druk!
Wij zijn precies van de wereld geweest!
Een sliert vrachtwagens, kilometers lang, maar ja, de N10 is tolvrij…
En dan… op een moment dat je het niet verwacht: wij reden allemaal op één baan en de tegenliggers op de andere omdat ze aan het wegdek aan het werken waren.
Op een moment is die omlegging gedaan en moeten wij weer op ons gewoon baanvak geraken (middenberm dus oversteken).
Op dat moment komt, uit het niets, een vrachtwagen in volle vaart rechts van ons voorbij.
Vanwaar hij kwam??? wellicht van een oprit die daar net voor lag??? als een gek raasde hij door; Edgard zag hem net op tijd (ik gilde alleen) en kon de camper op het linker baanvak gooien.
Wat er zou gebeurd zijn als we die vrachtwagen hadden geraakt??? perte total, zeker?!
En wellicht niet zonder letsels want ik vrees dat je dan gaat slingeren en tegen de middenberm belandt.
Wij reden maar 50-60 km/u omdat we die bocht moesten maken; de andere chauffeur dacht wellicht dat hij ons makkelijk voorbij kon? Of dat we hem gezien hadden en links zouden blijven?
We zijn er in elk geval met de schrik vanaf gekomen.
De laatste 30 km naar Couhé hebben we heel rustig afgelegd!
Maar hier vonden we alles wat wij van een camping dromen: grote, afgebakende percelen, harde ondergrond die bijna waterpas ligt, gras ernaast, proper sanitair, leuk zwembad, vlot internet, geen opdringerige bar, een riviertje door de camping! Zelfs een visvijver! Langs de N10 (afrit na Couhé als je uit het zuiden komt en onder de brug onderdoor; rechtdoor rij je een eindje verder de camping binnen: Les peupliers).
Hier komen we vast nog terug.
Hier is ook heel wat te doen in de omgeving! En ze verhuren huisjes (voor wie geen kampeermateriaal heeft).
Voor kinderen een paradijs en de volwassenen kunnen mijmeren bij het riviertje..; veel schaduw; gelukkig want het is hier nog altijd boven de 30° (18.30u)
we lieten Spanje achter ons, maar niet zonder enige moeite..
we vertrokken gelukkig met een frisse kop want er stonden ons enkele drukke snelwegen rond steden te wachten.
De 'gardien' die onze elektriciteit kwam afkoppelen vertelde me dat hij elke dag werkt van 8 u- 21 u!!! 6 maanden lang; de andere helft van het jaar werkt hij 8 u per dag… wie durft er nog klagen?!!!
Bilbao lieten we zonder moeite achter ons; wat eens stank! Olierafinaderijen naast de snelweg, ingesloten in een dal… geen ontkomen aan.
Oneindig veel hoogspanningskabels ..; een noodzakelijk kwaad voor de mensen, ook voor hen die willen reizen, ik weet het.
Donostia San Sebastian is zowat het laatste stukje Spanje en toen we daar net voorbij waren zagen we dat de file voor de grens zich niet op 8 km bevond, maar dat ze meer dan 8 km lang was!
We moesten heel even bekomen want we waren al bijna twee uur onderweg en toen besloten we de overgang via de snelweg te laten voor wat die is.
We konden net de allerlaatste afrit voor de grens nemen en belandden zo in het centrum van St Jean- de- Luz; heel netjes en wellicht heel duur. Maar niets vergeleken met het paradijs dat wij langs de Atlantische en Cantabrische kust vonden.
Nog een stukje kustweg en dan maar weer naar de tolweg want Biaritz stond niet op ons verlanglijstje om te bezoeken!
Vandaar richting Bayonne en dan op naar de Landes;
We hadden een camping uit het ACSI boek gekozen omwille van zijn ligging (ongeveer 320 km van Islares, en ook omdat hij er veelbelovend uit zag; zo'n camping zou je in het hoogseizoen niet aandoen, omwille van de prijs alleen al (40 € pn), en nu met de korting maar 19 €; groot was onze verbazing toen we toch 22 € moesten betalen: taxe, madame!
Nog niet meegemaakt dat er bij het ACSI tarief een taxe aangerekend wordt, maar soit. We waren ondertussen wel moe geworden van het stresserend rijden.
Zo anders dan de vorige weken… tja, dan moet je aanpassen, he?!
Onderweg vertelde een Fransman ons dat je in Frankrijk nog steeds problemen kan hebben met de benzine; in de dorpen vind je er geen meer; bij de grootwarenhuizen wel, maar die is dan duur… zou de file bij de grens daarmee te maken gehad hebben?
Wij weten het niet, want het gewone leven ging aan ons voorbij, de laatste 6 weken.
20 juni van Ribadeo (Barreiros) naar Islares (dicht bij Laredo)
een ongelooflijk mooi landschap viel ons te beurt vandaag (net zoals de vorige dagen, haha).
Ik geraakte zelfs in een lyrische stemming;
heuvels in alle tinten grijs
nevels in de ochtendzon
de Autovia als een lintworm er doorheen
viaducten overspannen de valleien
heuvels werpen zich in zee
in de verte sporen van een ver verleden
gemiddeld 80 km per uur
geen tol, geen putten, geen lichten om voor te stoppen
niets houdt ons tegen…
om te genieten van al dit moois
een afrit, een oprit, rits, rits, vanzelf
een bocht, hoog in de lucht
meesterwerken in architectuur
en onverwacht een venster op de zee gericht
is een berg dan toch te hoog
dan maar eronderdoor
even een glimp op de 'normale' wereld
ai, wat een weerstand kom ik nu tegen?!
Maar oef, onze glijvlucht is nog niet voorbij
we zweven weer door dit landschap,
ik en jij.
Ik kan dus rijmen en dichten zonder…
In de buurt van Aviles gingen we tanken; daar kwam een man een camper wassen; eentje die verhuurd werd door 'Travelycars.com'; misschien een idee, Ludo? Aviles heeft een luchthaven en zij zitten er 10' vanaf, zei de man.
We vervolgden onze tocht door dit glooiend, super mooi landschap en konden even de Picos de Europa zien! Toppen boven de 2500 m; sneeuw erop! Zeker een streek om eens te gaan verkennen!!!
Om te lunchen verlieten we de autovia (tolvrij en machtig mooi aangelegd!) en deden we een ommetje richting San Vicente… we hebben buiten gegeten om van het uitzicht maximaal te kunnen genieten: aan één kant de Parque nacional de Picos de Europa, onder ons overstromingsgebied en links de zee…
Bij ons betalen we meer voor een restaurant in een mooi decor!
San Vicente heeft Côte d'Azur allures…
nooit geweten dat Spanje zo mooi is!
Wij hebben hier 22°; een staalblauwe hemel en een zeebries… bergen die uit de zee oprijzen, lagunes met kleine strandjes… sorry als we jullie jaloers maken.
Om te overnachten zijn we toch niet naar Laredo gegaan; dat is te toeristisch en te groots; in Islares vonden we een mooie plek 'Playa Arenillas' aan de kust van Cantabrië;
vanaf morgen zal de drukte alleen maar toenemen; we hebben wellicht het mooiste gehad;
Ludo, vanaf Santander verder naar het westen denk ik wel dat jullie een stekje kunnen vinden dat goed voelt! Temperaturen lager dan La Gomera in juli, ook zon en zee en een prachtige omgeving…
19 juni van de westkust naar het noorden van Spanje
gisteren zaten we op een camping die meer op een kermis leek dan op een camping…
er was een grote groep kinderen neergestreken; het leek of ze daar op kamp kwamen; ofwel vierde Spanje een feestdag; in elk geval maakten ze oorverdovend lawaai en dus zochten wij de stilte op in de natuur.
Maar al deed padvinder Edgard zijn uiterste best, het lukte ons niet om de wandeling helemaal te maken, aangezien de aanwijzingen ontbraken en wij de omgeving niet goed genoeg kenden om er maar op los te lopen.
We deden een poging en toen we de mooiste vergezichten gezien hadden, zijn we op onze stappen teruggekeerd.
Terug de kermis in.
Toen de kinderen uiteindelijk sliepen vonden een paar Spanjaarden die er op camping zaten het blijkbaar nodig om in de sfeer te blijven; ze maakten kabaal tot een uur of twee vannacht!
Maar vanmorgen was het zalig stil en wij vertrokken op ons gemak richting noorden.
Compostella lieten we liggen omdat we graag nog wat tijd hadden op onze nieuwe overnachtingsplaats en dat was een goede gok.
Onderweg zagen we massa's windmolens; tja, wat wil je? Aan de kust waait het altijd wel een beetje (of heel veel). We reden door een landschap dat erg aan Oostenrijk deed denken: alpenweiden, bossen en bloemen, glooiend… en de autovista Atlantico slingert zich daardoor.
In Barreiros, op camping Gaivota, is het heerlijk toeven!
De stranden liggen in mooie baaien; een pad van 5 km lang kan je helemaal te voet aflopen; het volgt gewoon de kustlijn. Mooi verzorgd; rolstoeltoegankelijk!
Hier en daar zijn er trappen waarmee je naar de 'privéstrandjes' kan afdalen; bovenaan staat vaak een douche (gratis te gebruiken).
Op dit moment liggen er maar enkele mensen op de stranden; het is nochtans zondag en lekker warm. Zou het hier niet zo heel druk worden?? we weten het niet.
Door de zeebries is het wellicht heel de zomer door goed te doen.
Het water is appelblauwzeegroen van kleur; net zoals in de boekskes. Een paradijs!
Op de camping, die heel kleinschalig is, ligt een speeltuintje; het strand ligt aan de andere kant van de baan; kinderen kunnen veilig spelen in het zand; schaduw vind je altijd als je dicht bij de rotsen gaat zitten…
Met kinderen een perfect plaatje! En voor ons natuurlijk ook.
Een mooie reis loopt op haar laatste beentjes...
Dit wordt misschien onze laatste blogtekst, als we geen internet meer hebben onderweg.
Morgen gaat het naar Laredo (ook noord Spanje); dan naar de Landes (onder Bordeaux) en dan richting Arras…
Zaterdagmiddag zijn we thuis, als alles goed gaat.
Vanmorgen al belde Kim ons op omdat we gisteren lieten weten dat we de gids niet te pakken kregen; ondertussen was dat wel gelukt (ze belde ons om 22.30u zelf op) en ik kon dus meteen vragen of we het paleis van Guimaraes mochten bezoeken op kosten van VKT; dat was niet zo voorzien, maar ik had kunnen besparen op de taxi's en de téléférique, en dus hoopten we op een 'yes'; wij kunnen daar als reisbegeleider niet zelf over beslissen, ook niet als we geld dat voorzien was niet hoeven uit te geven;
Maar Kim stuurde binnen de 5' al een bericht: 'doe maar; geniet ervan'; dat was fijn.
Met deze camping hadden we geluk: zeker omdat hij goed gestructureerd en heel netjes was, maar ook omdat de 'concierge' (Lucia) heel toegankelijk en behulpzaam was; ze hebben ons met een schoentrekker alle 22 kunnen stallen op het bovenste niveau; daarvoor was kennis van zaken nodig! Als je binnen kwam gereden dan leidde de man, die het terrein al 24 jaar beheert, je naar de juiste plaats; hij kende de maten van de campers als geen één en wist elke eenheid juist zó te plaatsen dat hij iedereen binnen kreeg!
Het was goed dat deze camping zo meeviel want de mensen waren de slordige campings meer dan beu. Geen warme douches, koud afwaswater, putten en bulten in het terrein, boorden waar je niet op kon geraken (en geen oprijblokken!), enz.
De camping was dan wel beter, maar het weer liet het afweten.
Lucia vertelde ons dat het er zo mooi is bij warm weer, en wij konden het ons levendig voorstellen. Een bladerdak om fris te blijven, boven op een heuvel, midden in het groen… maar nu dus een plek om uit je vel te bibberen…
En zelfs dan bleven de mensen positief! Wat een zegen!!!
We stonden dus op tijd aan de lift, nog vóór die startte; per zes in een 'eitje'… en onze gids stond ons mooi op te wachten.
Edgard en ik waren de dag ervoor na onze aankomst op de camping al eens gaan verkennen en in de Pousada hadden we Catarina ontmoet; een fijne vrouw die ons verzekerde dat alles goed zou komen. We kenden de weg in Guimaraes… we sliepen voor het eerst weer op onze twee oren, sinds 7 dagen.
Alessandra loodste ons door de stad; door de Middeleeuwse straatjes en pleintjes, naar de burcht en tenslotte naar het paleis; Edgard kweet zich voor de laatste keer van zijn taak als vertaler; dankjewel, schat!
Rond 13.30u had iedereen wel een plekje gevonden om iets te eten.
We waren ondertussen zo vertrouwd geworden; alsof we oude vrienden tegenkwamen in het stadje! Tussendoor werden vertrouwelijke gesprekken gevoerd, er werd geplaagd, gelachen, gezwanst met mekaar.
Een groep als deze kom je niet zo vaak tegen; ik schreef het al vaak, maar het was ook zo belangrijk op deze reis die niet liep zoals we verwacht hadden.
Edgard en ik bleven niet lang meer rondhangen in het stadje omdat we de taxi's nog wilden regelen; Lucia had een prachtig voorstel, maar dat zou die avond toch wat glans verliezen…
Ze vond iemand die ons in groepjes van 8 kon vervoeren; het zou maar 10' in beslag nemen… haha! Dat bleek wel het dubbele te zijn.
Maar ik loop voorop… om 18u stond iedereen gelaarsd en gespoord klaar voor het aperitief; we hadden Porto gekocht bij Ferreira (aan een hogere prijs dan in de grootwarenhuizen, zo bleek later, maar misschien wel een betere kwaliteit???)
Veel nootjes en saucissen waren er niet bij want we wilden niemand de apetijt ontnemen.
Groot was onze verrassing toen er eentje begon met een haiku (die geen echte is, maar dat doet er niet toe): Reizen en begeleiden... geen vakantie.
en dat was nog niet alles! Daarna kregen we nog een gedicht, en een omslag!!!
het gedicht: Ingrid en Edgard,
Voor Marcel en Denise was het een triestig afscheid in mineur
we wensen hen het allerbeste!
Maar met jullie kregen we een primeur
Onze reis viel niet in het water
En was dan ook geen flater
Maar een frisse start
met een koppel met een hart
We konden niet beter wensen
met zo'n twee prachtige mensen
die liefde uitstralen, warmte en hartelijk zijn.
We zeggen gewoon: obrigado, obrigado!
(Wat we wilden voorkomen, was dus toch gebeurd!)
Door het gedicht en het applaus van de mensen kregen we allebei de tranen in de ogen. Tjonge toch; zoveel lof, zoveel warme blikken, zoveel lieve woorden…
De taxi maakte een abrupt einde aan onze ontroering: de eerste 8 konden vertrekken, vroeger dan afgesproken, maar niet zonder reden want toen de taxi pas om 18.40u met zijn volgende lading vertrok, beseften wij dat we nooit alle 43 op tijd in de Pousada zouden zijn.
En toen de hemel helemaal dicht trok en de temperatuur met enkele graden daalde, was de pret er helemaal af.
Diegenen die aan de Pousada moesten wachten hadden nog geluk: het was daar veel warmer en de zon scheen er zelfs nog! En ze konden binnen mails checken!
Catarina maakte zich niet druk en beloofde de rondleiding ietsjes in te korten…
De Pousada was vroeger een klooster waar monniken en nonnen samen verbleven! (daar kwamen ze er dus voor uit!). Van de cellen zijn nu kamers gemaakt en al zijn die heel prijzig (in onze ogen), en helemaal niet luxueus, toch zijn ze zeer gegeerd (2 cellen vormen nu 1 vrij kleine éénpersoonskamer).
Op het einde van de gang zit een prachtig 'balkon' met fontein, maar de kou joeg ons meteen weer naar binnen.
De 'voorname' kamer kan gehuurd worden om feesten te geven! (ik durf niet gissen naar de prijs in dit uniek kader!). Prachtige inrichting, met geleende schilderijen uit musea.
Nu in bezit van de staat maar uitgebaat door een hotelketen, die hoog scoort bij Tripadvisor…
Na een brand waren alle azulejos in de gangen beschadigd en die zijn niet meer gerestaureerd, maar de gigantische tuin is nog in de oorspronkelijke staat! De kerk doet ook nog af en toe dienst.
Veel meer heb ik niet onthouden want ik had al teveel jaartallen gehoord, teveel namen van koningen, teveel lof over de koloniale tijd, en ik had deze week andere dingen aan mijn hoofd dan data of verhalen noteren, zoals bv al mijn schapen bij elkaar houden; er waren drie sjarels bij die het steeds weer klaar speelden om achterop te geraken; gelukkig vonden we ze steeds terug! En net toen ik dacht: 'nu kan er niks meer mislopen; het zit erop voor ons', toen bleken we er één kwijt te zijn gespeeld onderweg!
Maar hij wachtte ons met een guitig gezicht op aan de ingang van het restaurant; de sloeber (van 68 jaar!).
Het eten was van de bovenste plank; na het voorgerecht hebben we nog een korte speech gehouden; jaja, ik die niet kan spreken in het openbaar! Amai!
En toen was het alsof de openingsdans op mijn trouwfeest voorbij was: een zware last viel van mijn schouders en ik kon genieten, volop genieten.
Maar een ober zorgde dan toch voor een klein incident: wijn op eentje gemorst… ons vader zou gezegd hebben: 'het moest mij weer overkomen; ik had eens proper kleren aan'…
en toen we huiswaarts keerden bleek dat er maar 3 van de 5 taxi's kwamen opdagen, zodat Edgard en ik toch maar na middernacht in ons bed lagen…
De eerste kon ongemerkt ontsnappen, maar alle anderen hebben we letterlijk uitgewuifd aan de ingang van de camping.
Nog een adres uitwisselen, een knuffel geven, een heel gemeend dankjewel zeggen of krijgen, de weg nog even uitleggen… we wisten wat te doen tussen half 7 en 11 u!
Toen draaiden we zelf de camping uit, richting… huis.
Maar we zijn zó moe dat we niet ver wilden/konden rijden.
Het ging dus maar 200 km richting huis;
Ludo had gevraagd naar de omgeving van Vigo, en we kunnen hem nu al zeggen: het is een schitterende streek!!!
Van Ponte de Lima tot Valança do Minho reden we langs een prachtige weg, met een groen randje (op de kaart en in het echt).
En dan kwamen we op de 'Autopista del Atlantico'…
onze mond viel open toen we de Atlantische oceaan links van ons zagen liggen; de ene vaargeul na de andere, meanderende riviertjes die richting oceaan trekken, en… weer de zon!!! eindelijk!!!
Dat je dat zo kan missen, he?!
Toen we in Spanje kwamen, belandden we precies ook in een andere wereld!!!
een wereld van luxe, vergeleken met die van Portugal!
Grote schepen in de mondingen van de rivieren, herkenbare restaurants met parking voor de deur, C&A, Ikea zelfs… dat alles zijn we in 23 dagen niet meer tegen gekomen!
Wel mooie steden, en een 'Continente' of 'Intermarché', 'Pingo Doce' of 'supermercado', maar die laatste kan evengoed maar 10 m2 groot zijn!
Portugal heeft zijn charmes, maar wij zijn er niet verliefd op geworden.
We hebben ons uurwerk aangepast, zitten op een prachtige camping op een half uurtje van Compostella, en wij willen hier nog in geen dagen weg… maar als we ooit thuis willen geraken, zullen we zondagmorgen toch verder moeten.
Maar eerst genieten van dit prachtig Corubedo natuurgebied, op een boogscheut van de oceaan, badend in de zon…
( Ludo, kijk eens op 'camping rural Ria de Arosa 2' in Oleiros- Ribeira. Hier zijn ook bungalows te huur, er is zwembad voor groot en klein, je kan hier wandelen maar ook naar de kust gaan...foto's genomen al rijdend vanuit de auto bijgevoegd; kwaliteit niet bijzonder; morgen beter! dan verkennen we de omgeving)
we hadden een bus kunnen regelen voor 30 mensen die naar de Dourovallei wilden (maar niet met eigen camper).
Het werd een reuze dag;
Het weer was aan het keren, en toen we 's avonds op de bus stapten begon het te miezeren en daarna hield het op met stil regenen en gingen de hemelsluizen open, maar we hielden het de hele dag droog en hebben genoten, genoten, genoten.
Onze chauffeur van eergisteren ( Antonio Almeida) was om 9u al op post; hij had een hele tour bedacht en bracht ons eerst naar Vila Real; op zich een stad als zoveel maar wel gezellig en we vonden een uitzichtpunt achter het kerkhof waar we twee valleien in mekaar zagen overvloeien; de naam van de rivieren ken ik niet meer, maar dat doet er ook niet zo toe.
Vandaar reden we naar Casa do Mateus, en haha, we kregen er helemaal niks van te zien! Het ticketkantoortje stond bijna op de straat, dus geen glimp opgevangen, noch van de tuinen, noch van het kasteel.
Voor een rondleiding op het kasteel moet je maanden tevoren reserveren en om de tuinen te zien moet je 7.5 € pp betalen; dat vonden we net iets teveel.
Dan ging het over wegeltjes die we zelf niet zouden berijden dalend naar de Douro; o wat was dat mooi! Antonio stopte gewoon telkens als we 'oh!' riepen en blokkeerde de hele weg zodat we alles tien keer konden fotograferen.
Op de linkeroever van de Douro hebben we gegeten… zalig en weer zo goedkoop! Voor 18 € eten en drank voor 2 personen! En lekker!
De sfeer zat echt in de groep; we hebben al onze kinderliedjes gezongen om Antonio te bedanken!
Op een moment kwamen we aan een stuwmeer op de Douro, net toen twee cruiseschepen vanuit Porto een niveauverschil van zo'n 30 m in de sluis moesten overbruggen; indrukwekkend;
De zon bleef ons verrassen tot in Regua, onze laatste stop, waar we dan eindelijk toch de 'etecatoros' vonden (veters in leer) voor de schoenen van Edgard; we ontlokten een grote smile bij de verkoopster zeggende: 'we kwamen helemaal naar Portugal voor die veters'…
Toen kreeg Antonio een daverend applaus en de vraag om weer naar Porto te rijden; ook hij zat in de sfeer en lachte: 'zijn jullie nu al moe?'; maar het was nog 18u voor we thuis waren want de afstand was behoorlijk groot!
De mensen zegden dat die uitstap sowieso in het pakket van Portugal moet komen…
Die avond gaven twee mensen, die verjaarden, een feestje dicht bij onze staanplaatsen; we hebben gedanst, gelachen, gedronken en bedankt voor 'het geheel'; zowel de groep als het weer is zo meegevallen; maar we hebben nog twee dagen te gaan en het weer gaat veranderen; afwachten of de groep ook dat kan verdragen...
Al regende het vanmorgen en hadden sommige mensen geen douche met warm water gevonden, toch bleef het moreel van de groep goed; niemand verpest de sfeer om een tegenslag en dat is fantastisch.
De bus pikte ons op aan de camping; de gids stapte op in Porto; so far so good.
Porto is een mooie stad, gelegen aan de Douro, die ontspringt in Spanje en hier, 1000 km verder, uitmondt in de oceaan.
Ik heb niets meer genoteerd want we hebben nu andere zorgen aan ons hoofd; bus regelen voor morgen, vertalen, aftasten hoe het met iedereen gaat,…
Edgard is een prima vertaler, maar het is een schande dat hij de ziel uit zijn lijf moet roepen omdat er geen audioguides voorzien zijn.
Wij hebben geen van de twee een krachtige stem en 43 mensen vormen een heel grote groep, dus gaat veel verloren al doe je nog zo'n moeite.
We hebben al heel wat suggesties doorgegeven aan VKT, en we hebben veel uitleg gegeven op de bus, door de micro, maar ja, in de beurs of in een kerk moet er ook nog veel vertaald worden…
Het beursgebouw was heel bijzonder; Porto was altijd al heel belangrijk voor de handel en in de geschiedenis was er zelfs een periode waarin Porto eigen handelswetten kon opleggen, waar de koning niets over te zeggen had!
Er was een 'Arabische zaal' en die was zo mooi dat ze aan het Alhambra in Granada deed denken… foto's komen wel een andere keer door;
De rondvaart op de Douro was heel fijn; de zon scheen ondertussen weer en we hadden de beste plaatsen omdat we ruim op tijd aan de kade stonden; prachtig!
We legden aan in de buurt van de Porto huizen. De opslagplaatsen, geen verwerkingsplaatsen. Prachtige rondleiding gehad en daarna een degustatie… iedereen heel tevreden.
Moe maar voldaan…
We zijn blij dat de 21 andere eenheden hun vakantie wel konden verder zetten maar voor ons is dit hard werken.
Nog drie dagen te gaan; dat zal wel lukken.
Wij hebben iets minder warm weer (en soms een spatje regen, zoals vannacht en vanmorgen) maar vergeleken met het weer in België is dit hemels, dus geen geklaag van onze kant! Tot gauw!
gisterenavond stond ons hart wel een poosje stil, of beter: het klopte wat sneller toen de bus van 18.05 u pas om 18.30 u kwam opdagen, maar we waren nog voor de opening van het restaurant ter plekke!
Het Fadoconcert erna was een succes; moe maar voldaan kwamen we thuis na onze eerste dag als reisbegeleiders.
Vanmorgen stond iedereen keurig op tijd aan de bus; en deze keer was ze wel op tijd!
Het was een hele klim naar het Universiteitsgebouw, maar iedereen geraakte boven.
Vooral de bibliotheek was een voltreffer! 40 000 boeken uit de 17e, 18e en 19e eeuw!
En wat een kader! Prachtige tafels uit Braziliaans hout die elke avond afgedekt moeten worden omdat er vleermuizen wonen in de bib!
Alleen een elite van studenten mag er komen; ze moeten speciale schoenen aan doen om de tafels niet te beschadigen en handschoenen om een boek aan te raken!
Echt de moeite waard om te bezoeken!
In de kerk van de universiteit moet bijna IEDEREEN lager zitten dan de rector, zelfs de paus!!! alleen het koor, de koninklijke familie en de organist zitten hoger!
Edgard deed de vertalingen heel goed (chinese vrijwilliger). Ze vonden mijn voorstel prima om hem de micro te geven ipv de gids (iedereen met audioguide) want anders moet alles twee keer verteld worden en verstaan de mensen de vertaler toch niet zo goed; hadden we eerder al moeten doen… les geleerd!
De namiddag was vrij en iedereen ging zijn gangetje; wij zochten een klein authentiek restaurantje op en daarna zakten wij met de bus weer af naar de camping want we sliepen niet zoveel de laatste nachten en zijn moe…
morgen weer verhuizen, richting Porto… het einde is in zicht
Niet alleen het weer is veranderd, maar ook onze positie in de groep...
Gisterenavond, tijdens het optreden van iemand uit de groep, werd ik bij de reisbegeleider geroepen; zijn vrouw was slecht geworden en we besloten samen dat ze naar het hospitaal moest gaan.
Om 23u kwamen we weer op de camping, zonder haar...
Ze werd overgebracht naar een ander ziekenhuis, om scans te ondergaan.
en de resultaten ervan zijn verontrustend... dus moet ze gerepatrieerd worden;
Plots geen reisbegeleider meer... dus kregen wij de opdracht en zijn we meteen deelnemer af.
De mensen van de groep zijn heel begripvol en vol medeleven met de zieke en haar man; we gaan samen verder, maar het is nu wel een kwestie van alles tot een goede afloop te brengen voor de andere 43 mensen.
De blog zal dus even stil liggen...
We krijgen steun vanuit de zetel van VKT dus geen probleem voorlopig
alle goeds voor jullie en ons mag je altijd wat energie sturen want het worden korte nachten...
we kregen alweer een les geschiedenis; de Portugese gidsen beginnen hun uitleg natuurlijk allemaal ongeveer op dezelfde manier om het onderwerp van hun betoog een beetje te plaatsen in de tijd.
Het was weer een fijne gids, die duidelijk en goed Engels sprak.
Na de Romeinen werd Portugal dus door de Moren bezet; een groep Arabieren die heel erg onderlegd waren in wiskunde, taal, architectuur, en die heel wat sporen nalieten in Portugal.
Toen zij dan weer verdreven waren speelden de Tempeliers hier de baas en zij begonnen met de bouw van de burcht bovenop de rots boven Tomar.
Hendrik de Zeevaarder was trouwens een grootmeester van hun orde!
De bouwwerken en verbouwingswerken besloegen meerdere eeuwen, maar de Charola (ronde kerk) werd het eerst gebouwd; daarna kwamen het klooster, en het was diegene die aan de macht was die de bouwstijl bepaalde: Manuel (koning) trouwde maar liefst drie keer, en zijn 3e echtgenote was eigenlijk beloofd aan zijn zoon…
Die nam het zijn vader erg kwalijk dat die met zijn lief trouwde en dus bouwde de zoon in een heel sobere stijl verder aan het gebouw dat zijn vader in de Manuelijnse stijl liet optrekken; na de dood van de zoon probeerde zijn vrouw dan op haar beurt toch nog wat vrouwelijke touch te geven aan het geheel…
Mensen blijven mensen, he?!
De Tempeliers moesten soms hals over kop gaan vechten, maar altijd passeerden ze (te paard) de Charola om door de deur (die nu een raam is) ten strijde te trekken. Ik zag het zo voor mij… moet niet gemakkelijk geweest zijn om die bocht goed te nemen!
We zagen de laatste week zoveel kerken en kloosters dat ze me de strot uitkomen.
Na dat van Bathala had ik er liefst geen enkel meer gezien.
Edgard en heel wat mensen uit de groep hebben er eveneens een indigestie van.
Maar Portugal moet er voor een groot stuk van leven.
Je ziet wel welke gebouwen in privébezit zijn en welke door de Staat moeten verzorgd worden; die laatste heeft geen geld (of besteedt het ergens anders aan?) en dus blijven de restauraties uit.
De zandsteen, waaruit alle oude gebouwen opgetrokken zijn, is door de vervuiling grauw en grijs geworden; soms zie je een stukje dat opgepoetst is, terwijl er meters en meters steen vuil blijven…
Dat doet dan weer geen goed aan het imago van Portugal;
de mensen die gebouwen in privébezit hebben, vinden sponsors en maken alles weer mooi en aantrekkelijk;
Na het Convento hebben we nog de synagoge bezocht; ze is een museum geworden omdat er al jaren geen rabbi meer in Tomar woont; slechts twee Joodse families leven nog hier en ze hebben een zware voorgeschiedenis te dragen want de Joden zijn in de loop van de geschiedenis verplicht geweest zich te laten dopen (en dan 'nieuwe christenen' te worden) of ze moesten vertrekken.
Velen vertrokken naar het noorden en doken daar min of meer onder.
Ze beleden hun geloof niet meer in het openbaar en toen er dus een Poolse Jood naar Portugal kwam tussen de twee Wereldoorlogen vond hij niemand die wilde zeggen dat hij Jood was! Pas toen hij stukken uit de Thora kon tonen, gaven mensen toe dat ze Jood waren; zo erg zat de schrik er nog in.
De Joodse vrouw die het museum open houdt vertelde oa in welke volgorde de kaarsen van de 7-armige kandelaar moesten ontstoken worden, maar veel wijzer zijn we uit dat bezoek niet geworden.
Vanavond gaat een deelnemer hier wat ambiance brengen door een optreden (hij speelt gitaar en heeft muziek mee uit de jaren '60!). Benieuwd wat het wordt… misschien kunnen we wel een beetje dansen (op heel oneffen terrein, tussen onze campers)?!
Morgen rijden we naar Coimbra, de universiteitsstad. Dat is een keer iets anders...
een korte rit (75 km) en snel op onze bestemming omdat we niet in Fatima wilden stoppen; ik kon het niet opbrengen om daar een bezoek te brengen aan de religieuze supermarkt en Edgard was evenmin liefhebber; nochtans waren er mensen in de groep die het totaal anders ervaarden dan bv Scherpenheuvel of Lourdes. Voor elk wat wils.
We zijn in de namiddag, bij temperaturen boven de 30°, toch de stad in gegaan.
Een klein parkje, eigenlijk een eilandje aan de buitenkant van de stad, was wel leuk, maar de stad zelf heeft niet zoveel te bieden naast een hoofdstraat en een Plaça do Republica, waar werken aan de gang zijn.
We vonden al de trappen die naar het Convento de Cristo leiden maar lieten de beklimming ervan wijselijk voor morgen. Ze behoren tot de Compostela route.
In het bureau van toerisme kregen we een paar plannetjes en één ervan deed ons besluiten om naar het 'parque de Versailles' te gaan; wat een grap!
De eerste meters doen vermoeden dat het een mooi park wordt, maar al van bij het begin van de wandeling (3 km) naar boven, zagen we dat het niet veel zaaks was.
Maar wij bewegen graag en maakten de cirkel toch rond, al waren de perkjes beneden serieus verwaarloosd.
Tomar wordt vooral bezocht omwille van het Convento dat zich boven op een berg bevindt. Het stadje heeft zijn naam te danken aan de Arabieren die de rivier Nabao die naam gaven.
Een andere versie is dat 'tomar', wat 'nemen' betekent, refereert naar een oude gewoonte; wie zal het zeggen?
Alle 4 jaar gaat hier een groots feest door: het feest van de Tabuleiros; dan dragen vrouwen, in het wit gekleed, en met een sjerp volgens de wijk waaruit ze afkomstig zijn, een heel speciaal hoofddeksel: met broden en bloemen, en bovenaan een kroon of een duif.
Het was een heidens gebruik maar zoals zo vaak heeft de katholieke kerk het overgenomen en tot een katholiek feest omgebouwd omdat ze het niet uitgeroeid kregen. Het is nu dus een feest voor de H.Geest (vandaar de duif bovenaan).
Toen de Moren hier verdreven waren werd het gebied aan de Orde van de Tempeliers toegewezen. Geen brave jongens, maar wel van groot belang voor de koning van Portugal; dus toen die orde door de paus verboden werd, richtte de koning een gelijkaardige orde op, met dezelfde mensen en hetzelfde geld (de Orde van Christus).
Morgen bezoeken we het Convento dat de Tempeliers bouwden...
We mochten met Jacqueline en Arnold ( caravanrijders) meerijden voor deze uitstap zodat we onze camper niet uit 'de zandbak' hoefden te halen; het was niet evident om hem een beetje waterpas te parkeren omdat de ondergrond zo zanderig is en je makkelijk gaat patineren als je moet manoevreren, dus was dat wel meegenomen; dankjewel!
Eerst bezochten we de Monasterio de Sancta Maria da Victoria in Batalha, zo'n 30 km van de camping.
Portugal kende 4 dynastieën; het was de 1ste koning van de 2e dynastie, Joao I, die de opdracht gaf voor de bouw van dit klooster om zijn belofte aan Maria na te komen: als hij de volgende dag de veldslag zou winnen, zou hij een groots Dominicaner klooster laten bouwen, en zo geschiedde.
Bijna 200 jaar werd eraan gebouwd! 6 koningen regeerden in die periode! Het werd een koninklijk pantheon!
Nu is de kerk een gewone parochiekerk geworden, maar ze was in de 14e eeuw dus een kloosterkerk; en wat voor één!
Wel sober, maar juist daarom zo indrukwekkend.
Vlak na het portaal vind je het graf van de architect; een hele eer maar die man verdient een standbeeld!
In de nissen in de buitenmuren liggen de nazaten van de koningen; ook dat van Hendrik de Zeevaarder, die blijkbaar alle overzeese expedities bedacht, financierde en zelfs een zeevaartschool oprichtte, maar zelf niet één keer vertrok!
Toen de jongste zoon van de koning gevangen genomen werd in Noord- Afrika en een losgeld werd gevraagd voor zijn vrijlating, nl een bezette stad teruggeven, weigerde brave Hendrik dat en de jongen stierf ver van huis (maar zijn lijk werd wel overgebracht… ).
Na de kerk was het klooster zelf aan de beurt, en dat was nog veel indrukwekkender; prachtige zuilengangen, schitterende fontein en refter, maar vooral de grootse kapittelzaal maakte indruk; een overspanning van maar liefst 25 m! Hoe deden ze het, zonder één steunpilaar? En in die zaal liepen ook militairen...
Eerst dachten we dat het bewaking was maar toen bleek er een graf van de onbekende soldaat in die zaal te liggen. We maakten net de wachtaflossing om 11u mee; ook speciaal, al roept het vragen op aangezien het gaat om WO I. Portugal vocht niet mee in WO II.
Los van die militairen was het een plek om stil van te worden…
Tenslotte belandden we in een kapel, die de naam 'onafgewerkte kapel' kreeg omdat er geen dak op ligt. Er zijn meerdere speculaties over de reden van het ontbreken van een dak:
– is het zo bedoeld?
– is de constructie niet in orde om een dak te kunnen dragen?
– vond koning Manuel I in de 19e eeuw dat het welletjes geweest was en wilde hij liever investeren in het Jeronimusklooster? Trok hij geld en architecten mee naar Lissabon?
Wie zal het zeggen?
Wij namen de vraag mee naar Alcobaça…
Daar hebben we lekker gegeten;
je moet wel opletten in Portugal: je bestelt een gerecht en krijgt meteen brood en allerlei hapjes voorgeschoteld; als je niet meteen zegt dat je iets niet moet hebben, kan je alles betalen!
De wijn is meestal heel goed en spotgoedkoop; een verwittigd mens is er twee waard.
Voor 6.5 € aten wij risotto met backeljauw, een typisch Portugees gerecht. Backeljauw is gedroogde kabeljauw die geweekt wordt in melk en dan bereid; een delicatesse, al ziet hij er in de winkels alles behalve smakelijk uit!
We bezochten de Jardim do Amor en begaven ons dan weer naar het plein. Daar wachtte de gids ons weer op; deze keer aan het 'Monasterio de Sancta Maria'. Het dateert uit de 12e eeuw maar de barokke gevel werd er pas in de 18e eeuw voor geplaatst; die vormt een schril contrast met het sobere van het Cisterciënzerklooster; er woonden '1000 min 1' monniken!
Ook dit klooster werd gebouwd om een belofte na te komen ivm een kroning van de koning die maar niet door de paus bekrachtigd geraakte. Daarvoor moest flink onderhandeld worden door Berna en rd de Clerveaux, stichter van de Cisterciënzerorde.
Portugal moest nog voor een groot stuk heroverd worden op de Moren en die grond werd aan de Cisterciënzers beloofd; zo kwamen zij in het bezit van een immens grondgebied (17 gemeenten nu!)
De monniken waren onderverdeeld in twee groepen: met de bruine pij liepen zij die het land bewerkten, aan de witte pij herkende je de monniken die in contemplatie leefden.
De Cisterciënzers brachten veel kennis mee naar Portugal; ze leerden de mensen hier keramiek vervaardigen, ze richtten landbouwscholen op, en de eerste echte school, die later zou leiden tot de oprichting van de universiteit van Coimbra, was ook van hen!
Een pittig detail: koning Pedro trouwde maar werd snel weduwnaar; hij was al van vóór zijn huwelijk verliefd geworden op een hofdame van zijn vrouw: Ines de Castro; dat was op zich geen probleem, maar hij kreeg van zijn vader geen toelating om met haar te huwen…
De vader liet Ines zelfs vermoorden. Pedro nam zich voor haar dood te wreken en dat deed hij ook: na het overlijden van zijn vader liet hij de resten van Ines opgraven; heel de hofhouding werd verplicht haar als koningin te eren door haar hand te kussen!
Zij werd begraven in de kerk, recht tegenover Pedro; ze liggen met de voeten naar mekaar zodat ze bij de heropstanding van de doden mekaar als eerste zullen zien! Zo romantisch, niet?!
De twee tombes zijn beschadigd door de troepen van Napoleon; 28 jaar lang zat de koning van Portugal in Brazilië (kolonie van Portugal); bij zijn terugkeer werd Brazilië onafhankelijk.
De aardbeving van 1755 had haar epicentrum in de Algarve, zodat Alcobaça niet zo erg leed als bv Lissabon waar vooral de wijken die op zandgrond gebouwd waren met de grond gelijkgemaakt werden (Alfama was op de rotsen gebouwd en overleefde het wel).
Drie jaar voor de aardbeving was de huidige keuken van het klooster af, en zij bleef dus ongedeerd.
Ze hadden de rivier die door de stad loopt afgetakt en die liep door de keuken zodat er altijd water in het bereik was! Je moet er maar op komen!
We bezochten nog de slaapzaal van de monniken: één grote ruimte! Ze sliepen gewoon op de grond, in hun habijt! Pas later werden cellen gebouwd; badkamer was er niet… dat moet geen 'welriekende dreef' geweest zijn!
Maar nu hebben we echt genoeg stenen gezien, hoor! Morgen verkassen we naar Tomar...
de voormiddag hebben we nog gebruikt om onze was en plas verder te zetten en rond een uur of drie vertrokken we, gewapend met wandelgps en kaart (want sommigen van de groep waren al eens verdwaald geraakt!), richting Nazaré; een mooi 'sardienenvissersdorp' (met een eigen inblikfabriek), volgens de boekjes, maar daar zagen wij niet zoveel van, eerlijk gezegd.
We gingen meteen naar de 'Sitio', het op een rots gelegen deel van Nazaré, waar je met een treintje of te voet naartoe kan; omdat onze tijd beperkt was namen we voor 1.20 € pp het treintje maar; je moet dat ook eens gedaan hebben.
Het is een vernuftig systeem dat één treintje naar boven trekt terwijl het ander daalt op hetzelfde spoor; in het midden is het spoor ontdubbeld zodat ze mekaar kunnen passeren;
Boven gekomen vielen we al meteen voor het prachtig uitzicht; héél Nazaré en nog veel meer kon je zien!
Een oudere man stond een bootje te maken en wij konden het niet laten er eentje voor ons Boke te kopen; hopelijk kan het varen in het bad!
Daarna bezochten we de bedevaartskerk ' Nossa Señhora da Nazaré'; (12e eeuw); Vasco da Gama zou hier aangelegd hebben om de Senhora te danken voor haar bijstand op zijn ontdekkingsreis naar Indië (17e eeuw).
In de dwarsbeuk bevinden zich azulejos die in de Nederlanden gemaakt zijn en over zee naar hier gebracht!
We konden ook (mits 1 € pp te betalen) achter het altaar door maar het was het echt waard! Onder prachtige Gregoriaanse gezangen beklommen we het trapje en kwamen we uit bij het beeldje van de zwarte Madonna.
Dan zijn we langs de andere kant afgezakt naar de 'Majores ondas do mundo', weer volgens de Portugezen die houden van superlatieven. We zagen al veel hogere golven op de wereld (zeker in Australië), maar het windspel met het water was wel mooi; uitgewaaid zijn we weer afgedaald naar het lager gelegen deel van de stad.
Daarna wat 'geflaneerd' over de dijk, winkeltje in en winkeltje uit, tot het 19u was en we in Taberna Adelia verwacht werden voor een gezamenlijk etentje; super lekker! En een gelegenheid om weer eens met andere mensen van de groep beter kennis te maken.
De mooie dag werd bezegeld met een mooie zonsondergang, die we voor de laatste seconden konden meemaken; daarna ging het bergop naar de camping…
