14 juni Dourovallei

we hadden een bus kunnen regelen voor 30 mensen die naar de Dourovallei wilden (maar niet met eigen camper).

Het werd een reuze dag;

Het weer was aan het keren, en toen we 's avonds op de bus stapten begon het te miezeren en daarna hield het op met stil regenen en gingen de hemelsluizen open, maar we hielden het de hele dag droog en hebben genoten, genoten, genoten.

Onze chauffeur van eergisteren ( Antonio Almeida) was om 9u al op post; hij had een hele tour bedacht en bracht ons eerst naar Vila Real; op zich een stad als zoveel maar wel gezellig en we vonden een uitzichtpunt achter het kerkhof waar we twee valleien in mekaar zagen overvloeien; de naam van de rivieren ken ik niet meer, maar dat doet er ook niet zo toe.

Vandaar reden we naar Casa do Mateus, en haha, we kregen er helemaal niks van te zien! Het ticketkantoortje stond bijna op de straat, dus geen glimp opgevangen, noch van de tuinen, noch van het kasteel.

Voor een rondleiding op het kasteel moet je maanden tevoren reserveren en om de tuinen te zien moet je 7.5 € pp betalen; dat vonden we net iets teveel.

Dan ging het over wegeltjes die we zelf niet zouden berijden dalend naar de Douro; o wat was dat mooi! Antonio stopte gewoon telkens als we 'oh!' riepen en blokkeerde de hele weg zodat we alles tien keer konden fotograferen.

Op de linkeroever van de Douro hebben we gegeten… zalig en weer zo goedkoop! Voor 18 € eten en drank voor 2 personen! En lekker!

De sfeer zat echt in de groep; we hebben al onze kinderliedjes gezongen om Antonio te bedanken!

Op een moment kwamen we aan een stuwmeer op de Douro, net toen twee cruiseschepen vanuit Porto een niveauverschil van zo'n 30 m in de sluis moesten overbruggen; indrukwekkend;

De zon bleef ons verrassen tot in Regua, onze laatste stop, waar we dan eindelijk toch de 'etecatoros' vonden (veters in leer) voor de schoenen van Edgard; we ontlokten een grote smile bij de verkoopster zeggende: 'we kwamen helemaal naar Portugal voor die veters'…

Toen kreeg Antonio een daverend applaus en de vraag om weer naar Porto te rijden; ook hij zat in de sfeer en lachte: 'zijn jullie nu al moe?'; maar het was nog 18u voor we thuis waren want de afstand was behoorlijk groot!

De mensen zegden dat die uitstap sowieso in het pakket van Portugal moet komen…

Die avond gaven twee mensen, die verjaarden, een feestje dicht bij onze staanplaatsen; we hebben gedanst, gelachen, gedronken en bedankt voor 'het geheel'; zowel de groep als het weer is zo meegevallen; maar we hebben nog twee dagen te gaan en het weer gaat veranderen; afwachten of de groep ook dat kan verdragen...

foto's later...