|
16 juni onze laatste dag met de groep van VKT
Vanmorgen al belde Kim ons op omdat we gisteren lieten weten dat we de gids niet te pakken kregen; ondertussen was dat wel gelukt (ze belde ons om 22.30u zelf op) en ik kon dus meteen vragen of we het paleis van Guimaraes mochten bezoeken op kosten van VKT; dat was niet zo voorzien, maar ik had kunnen besparen op de taxi's en de téléférique, en dus hoopten we op een 'yes'; wij kunnen daar als reisbegeleider niet zelf over beslissen, ook niet als we geld dat voorzien was niet hoeven uit te geven;
Maar Kim stuurde binnen de 5' al een bericht: 'doe maar; geniet ervan'; dat was fijn.
Met deze camping hadden we geluk: zeker omdat hij goed gestructureerd en heel netjes was, maar ook omdat de 'concierge' (Lucia) heel toegankelijk en behulpzaam was; ze hebben ons met een schoentrekker alle 22 kunnen stallen op het bovenste niveau; daarvoor was kennis van zaken nodig! Als je binnen kwam gereden dan leidde de man, die het terrein al 24 jaar beheert, je naar de juiste plaats; hij kende de maten van de campers als geen één en wist elke eenheid juist zó te plaatsen dat hij iedereen binnen kreeg!
Het was goed dat deze camping zo meeviel want de mensen waren de slordige campings meer dan beu. Geen warme douches, koud afwaswater, putten en bulten in het terrein, boorden waar je niet op kon geraken (en geen oprijblokken!), enz.
De camping was dan wel beter, maar het weer liet het afweten.
Lucia vertelde ons dat het er zo mooi is bij warm weer, en wij konden het ons levendig voorstellen. Een bladerdak om fris te blijven, boven op een heuvel, midden in het groen… maar nu dus een plek om uit je vel te bibberen…
En zelfs dan bleven de mensen positief! Wat een zegen!!!
We stonden dus op tijd aan de lift, nog vóór die startte; per zes in een 'eitje'… en onze gids stond ons mooi op te wachten.
Edgard en ik waren de dag ervoor na onze aankomst op de camping al eens gaan verkennen en in de Pousada hadden we Catarina ontmoet; een fijne vrouw die ons verzekerde dat alles goed zou komen. We kenden de weg in Guimaraes… we sliepen voor het eerst weer op onze twee oren, sinds 7 dagen.
Alessandra loodste ons door de stad; door de Middeleeuwse straatjes en pleintjes, naar de burcht en tenslotte naar het paleis; Edgard kweet zich voor de laatste keer van zijn taak als vertaler; dankjewel, schat!
Rond 13.30u had iedereen wel een plekje gevonden om iets te eten.
We waren ondertussen zo vertrouwd geworden; alsof we oude vrienden tegenkwamen in het stadje! Tussendoor werden vertrouwelijke gesprekken gevoerd, er werd geplaagd, gelachen, gezwanst met mekaar.
Een groep als deze kom je niet zo vaak tegen; ik schreef het al vaak, maar het was ook zo belangrijk op deze reis die niet liep zoals we verwacht hadden.
Edgard en ik bleven niet lang meer rondhangen in het stadje omdat we de taxi's nog wilden regelen; Lucia had een prachtig voorstel, maar dat zou die avond toch wat glans verliezen…
Ze vond iemand die ons in groepjes van 8 kon vervoeren; het zou maar 10' in beslag nemen… haha! Dat bleek wel het dubbele te zijn.
Maar ik loop voorop… om 18u stond iedereen gelaarsd en gespoord klaar voor het aperitief; we hadden Porto gekocht bij Ferreira (aan een hogere prijs dan in de grootwarenhuizen, zo bleek later, maar misschien wel een betere kwaliteit???)
Veel nootjes en saucissen waren er niet bij want we wilden niemand de apetijt ontnemen.
Groot was onze verrassing toen er eentje begon met een haiku (die geen echte is, maar dat doet er niet toe): Reizen en begeleiden... geen vakantie.
en dat was nog niet alles! Daarna kregen we nog een gedicht, en een omslag!!!
het gedicht: Ingrid en Edgard,
Voor Marcel en Denise was het een triestig afscheid in mineur
we wensen hen het allerbeste!
Maar met jullie kregen we een primeur
Onze reis viel niet in het water
En was dan ook geen flater
Maar een frisse start
met een koppel met een hart
We konden niet beter wensen
met zo'n twee prachtige mensen
die liefde uitstralen, warmte en hartelijk zijn.
We zeggen gewoon: obrigado, obrigado!
(Wat we wilden voorkomen, was dus toch gebeurd!)
Door het gedicht en het applaus van de mensen kregen we allebei de tranen in de ogen. Tjonge toch; zoveel lof, zoveel warme blikken, zoveel lieve woorden…
De taxi maakte een abrupt einde aan onze ontroering: de eerste 8 konden vertrekken, vroeger dan afgesproken, maar niet zonder reden want toen de taxi pas om 18.40u met zijn volgende lading vertrok, beseften wij dat we nooit alle 43 op tijd in de Pousada zouden zijn.
En toen de hemel helemaal dicht trok en de temperatuur met enkele graden daalde, was de pret er helemaal af.
Diegenen die aan de Pousada moesten wachten hadden nog geluk: het was daar veel warmer en de zon scheen er zelfs nog! En ze konden binnen mails checken!
Catarina maakte zich niet druk en beloofde de rondleiding ietsjes in te korten…
De Pousada was vroeger een klooster waar monniken en nonnen samen verbleven! (daar kwamen ze er dus voor uit!). Van de cellen zijn nu kamers gemaakt en al zijn die heel prijzig (in onze ogen), en helemaal niet luxueus, toch zijn ze zeer gegeerd (2 cellen vormen nu 1 vrij kleine éénpersoonskamer).
Op het einde van de gang zit een prachtig 'balkon' met fontein, maar de kou joeg ons meteen weer naar binnen.
De 'voorname' kamer kan gehuurd worden om feesten te geven! (ik durf niet gissen naar de prijs in dit uniek kader!). Prachtige inrichting, met geleende schilderijen uit musea.
Nu in bezit van de staat maar uitgebaat door een hotelketen, die hoog scoort bij Tripadvisor…
Na een brand waren alle azulejos in de gangen beschadigd en die zijn niet meer gerestaureerd, maar de gigantische tuin is nog in de oorspronkelijke staat! De kerk doet ook nog af en toe dienst.
Veel meer heb ik niet onthouden want ik had al teveel jaartallen gehoord, teveel namen van koningen, teveel lof over de koloniale tijd, en ik had deze week andere dingen aan mijn hoofd dan data of verhalen noteren, zoals bv al mijn schapen bij elkaar houden; er waren drie sjarels bij die het steeds weer klaar speelden om achterop te geraken; gelukkig vonden we ze steeds terug! En net toen ik dacht: 'nu kan er niks meer mislopen; het zit erop voor ons', toen bleken we er één kwijt te zijn gespeeld onderweg!
Maar hij wachtte ons met een guitig gezicht op aan de ingang van het restaurant; de sloeber (van 68 jaar!).
Het eten was van de bovenste plank; na het voorgerecht hebben we nog een korte speech gehouden; jaja, ik die niet kan spreken in het openbaar! Amai!
En toen was het alsof de openingsdans op mijn trouwfeest voorbij was: een zware last viel van mijn schouders en ik kon genieten, volop genieten.
Maar een ober zorgde dan toch voor een klein incident: wijn op eentje gemorst… ons vader zou gezegd hebben: 'het moest mij weer overkomen; ik had eens proper kleren aan'…
en toen we huiswaarts keerden bleek dat er maar 3 van de 5 taxi's kwamen opdagen, zodat Edgard en ik toch maar na middernacht in ons bed lagen…
We hadden de eindmeet gehaald.
|
