We zouden vanmorgen verkassen maar we namen eerst de tijd om de afvaltank eens grondig te poetsen… We hadden nl de gelegenheid om onze waterslang aan te sluiten aan de kraan en ermee tot in onze camper te gaan; dat is op zich niks bijzonders maar op de plaats waar we stonden konden we meteen ook het water lozen, dwz we konden het opvangen in een grote kom en in de berm gieten achter ons want een lozingplaats was er niet; de planten waren vast blij met alle voedselrestjes…(en de mensen zullen er ook geen last van hebben als er straks naar goede gewoonte weer wat regen gevallen is)
We wisten niet dat die tank zo snel zo vuil wordt. Natuurlijk is dat niet verwonderlijk aangezien er afwaswater en water uit de lavabo en douche in komt, maar we gooiden er altijd een aantal tabletten Steradent in (op aanraden van ervaren kampeerders) en hoopten zo de aanslag te vermijden… niet dus. We hadden al eens eerder gemerkt dat de geur sterker werd als we de tank openden om te lozen (je moet het deksel dan losmaken en de kraan open zetten, dus de geur bereikt je meteen!), maar toen ik er met een looplamp in scheen viel mijn mond open. Ik bespaar jullie de beschrijving van wat ik zag.
Toen dat klusje geklaard was konden we de camping achter ons laten. We besloten richting Leutash te rijden en dan verder te kijken als dat ons niet zou aanstaan; het was maar 27 km de bergen in, dus best te doen; De auto nam gezwind de 16% helling.
We passeerden Seefeld en Mösern, twee mondaine skioorden, en bereikten vlotjes de camping van Leutash; er zit inderdaad een camperplaats aan vast; heel netjes, maar slechts toegelaten voor 1 nacht. Kostprijs 19.60 € plus stroom.
We gingen dus ook eens binnen kijken; een 5 ***** camping met binnenzwembad, sauna, super verzorgd sanitair, maar met een serieus prijskaartje natuurlijk (40 € pn). Gigantisch bedrag voor een camping, maar hij is zijn geld meer dan waard en als je vergelijkt met een Zimmer frei of een hotel is dit natuurlijk peanuts. De ligging is formidabel mooi: eveneens op een plateau, maar dus hoger in de bergen gelegen; klein Zwitserland gewoon. We lieten ons toch verleiden om hier eens 2 nachten te blijven; deze omgeving wilden we proeven; Mittenwald (Duitsland) ligt hier 20 km vandaan.
Na de middag hebben we meteen onze fietsen genomen en zijn we de 'Ache Weg' afgereden tot de Klamm die de toegang naar Mittenwald vormt. Een prachtige route over het plateau, tegen de bosrand, naast de rivier… oh wat is het hier mooi! Mieming moet wellicht in de toekomst plaats ruimen voor deze omgeving!
We kwamen toevallig langs een Gasthof waar ze Compostellagangers ontvangen; heel lieve mensen, heel lekkere gerechten, voor een heel lage prijs. Het zijn 'groene mensen' ; ze ijveren voor het verbieden van manipulatie van gewassen ed en je vindt overal afbeeldingen in hout van natuurwezens; heel grappig maar heel creatief in de bomen ingewerkt. Een oase om van een huisgemaakte Apfelstrudel te genieten dus, terwijl de hemelsluizen nog eens geopend werden.
We hebben enorm veel geluk met het weer: 's morgens is het zonnig (eenmaal de nevels opgetrokken zijn) en tot 14 u- 15 u blijft het droog; dan spoelen ze de omgeving efkes grondig schoon en daarna schijnt de zon meestal weer. Typisch weer voor de Pyreneeën, maar deze keer dus in Oostenrijk in de aanbieding.
De kwetsuur van Edgard lijkt af te nemen, dus gaan we morgen eens uitproberen of hij weer een wandeling aankan (Tocotolin is een wondermiddel!). Vanuit het typische Tirol sturen we jullie veel groeten. Foto's volgen.
In Essingen hebben we de tijd genomen om alles piccobello in orde te maken voor ons vertrek want we hadden daar echt ALLES bij de hand. Wat een schitterende camping! En dat wij daar, aan de poort, voor zo weinig geld gewoon gebruik mochten van maken! We hebben iets bovenop gegeven omdat we zo dankbaar waren.
Onderweg hielden we maar twee keer halt om de benen te strekken want ver was het niet. In Stams vond ik het, eerlijk gezegd, wat tegenvallen. Ik had gereserveerd, maar dat betekende niks, blijkbaar. We mochten kiezen: drie plaatsen in de brandende zon (die toen nog scheen!) trokken ons niet aan. Ik herinnerde mevrouw eraan dat ik in het voorjaar langsgekomen was; dat had precies iets meer effect: ze gaf ons een vierde mogelijkheid, helemaal bovenaan, onder de bomen, maar eigenlijk vlakbij hun, tja hoe moet ik het noemen, hun stortplaats zou verkeerd zijn, maar hun stapelplaats voor draad, machines, tuingerief, enz is zeker niet overdreven. Normaal zouden ze die spullen op een camping achter een groene haag zetten, maar Bruno en zijn vrouw zijn iets minder ordelijk dan de meeste Oostenrijkers, denk ik.
Toch namen we die plaats en we waren o zo dankbaar voor de schaduw die de hitte (34°) draaglijk maakte. Ah, maar dat duurde niet zo lang! De volgende morgen zag de hemel grijs! En het regende zelfs een beetje…
Maar ik loop vooruit; op de 'hete' avond hadden we het 'geluk' dat er een Tirolergroep kwam spelen!!! die mensen arriveerden rond 20u; ze deden er echt alles aan om de sjwoeng erin te krijgen, maar dat lukte toch niet zo heel goed, van op onze uitkijktoren te horen (niet te zien omdat de kantine en het sanitair het zicht belemmerde). Wij bleven wijselijk op onze schuilplaats zitten en lieten ze onder ons maar begaan; ieder zijn meug.
Gelukkig zijn de Oostenrijkers heel beschaafde mensen en rond 22u trokken de Lederhosenmensen zich terug. Hun trompetspel had nog wel iets, maar verder vonden we het niet zo aantrekkelijk. Je moet je overgeven aan zo'n schouwspel en je erin gooien wil je er iets aan hebben; vanop een afstand is het helemaal niks.
Edgard was toch moe en sliep al snel; dat was bij mij wel anders…
21 juli
in België nationale feestdag??? die is ons helemaal ontgaan. Niet dat we daar thuis veel mee hebben; het is meestal toch slecht weer… ewel, en dat was hier niet anders! We werden wakker onder een grijs deken waar nattigheid uit viel… Is Tirol dan toch de pispot van Europa??? Oh neen, het is blijkbaar over een groot deel van Europa koek van dezelfde deeg…
We raadpleegden snel via roaming de weersvoorspellingen en zagen dat we eigenlijk geen kant op konden. Dan maar onze bottinekes aan en een regenjas in de rugzak. Onderweg naar Stams had ik gelukkig bij Decathlon wandelstokken gekocht (twee voor de prijs van één bij AS Adventure en ook goed? We zullen het weten te zeggen). Dus de stokken en de wandelgps, fotoapparaat en picknick en wij weg.
Tegen de tijd dat we aan het klooster waren trok de hemel open en keerde ik op mijn stappen terug om een zonnebril te halen (en nog wat spullekes die we vergeten waren; dat is altijd zo de eerste dagen; drie keer teruglopen en dan hebben we eindelijk alles mee, ook voor de volgende dagen).
In Stams ligt een prachtig Cisterciënzerklooster. Prima onderhouden; heel bekend blijkbaar want hele busladingen worden hier afgezet voor een rondleiding. In het winkeltje (welk klooster heeft er geen???) kochten we brood en wat kaarten voor de vrienden die verjaarden tijdens onze afwezigheid, die we voor 17u zouden ophalen. Dag Jan, maar dat is voor straks.
Het dorp zal zowat door het klooster ontstaan zijn, want als je het van ver ziet dan merk je dat het grootste deel van het dorp nog bij het klooster hoort: van wijngaard tot gymnasium, van bibliotheek tot muziekschool en alle 'angelände'.
We zakten verder af naar de baan, die evenwijdig aan de autostrade loopt. Je kan onder de twee banen door via voetgangerstunnels; en dan sta je voor de Inn… een machtige rivier met die typische 'gletsjerkleur'. Een uitdaging voor mensen met hoogtevrees en 'Spielerei' voor mensen die van avontuur houden: een hangbrug! De zoveelste die ik over loop, niet de langste (die ligt in NZ) maar wel een mooie! Edgard wilde de uitdaging aangaan (wie zicht het 'boomstamverhaal' uit Yellowstone herinnert, die begrijpt dat ik hem alle tijd en ruimte gaf om te voelen of het voor hem kon of niet). Hij ging er als eerste over (ik had mijn les geleerd!). Alles ging goed; het is ook helemaal geen enge hangbrug want je bent helemaal omringd door een net, maar voor mensen die er bang van zijn is het een nachtmerrie, naar het schijnt.
Zo kwamen we aan de kant die ons zou leiden naar Untermieming, mijn thuishaven, al 20 jaar lang. We klommen en klommen; de zon was weer helemaal goedgezind, het was dus warm en op zweet komen dazen erg graag af… dat werd dus vechten tegen de bierkaai om geen beten op te lopen… gelukkig reageren we geen van beiden heel sterk op de beten, want we stonden vol. We aten onze picknick op het Miemingerplateau op, bedekt door doeken om een beetje rust te hebben; oh wat was het fijn het kerkje en alle bekende plekken weer te zien, alle herinneringen te laten boven komen. Hoe vaak heb ik daar niet gewandeld? Met Hildemaria het eerst, met Renée, met Herman, met Bart,… iedereen die hier mee was heeft genoten van de rustgevende, harmoniserende omgeving.
Met Edgard doe ik altijd nieuwe dingen want de hangbrug had ik dus nooit eerder ontdekt! Ik liep altijd de andere kanten op… Het zonneplateau deed zijn naam weer eer aan.
We vervolgden onze weg door het bos, richting Telfs; even nog een blik op Wildermieming om daarna helemaal ondergedompeld te worden door 'the dark wood'. Daar kwamen we trouwens pas in Telfs weer uit. Ik ken de richting daar zo goed dat we probleemloos onze weg vonden; er staan heel wat aanduidingen maar soms moet je wel weten dat je met 'Gerardhof' bv te vroeg op de baan komt, en je beter nog wat rechts aanhoudt. Ervaring heeft zijn voordeel als je gidst, he?! Al vind ik het ontdekken van wegen minstens even plezant, als je niet te ver van huis uit komt, zoals in berenland, haha.
In Telfs hadden we net de bus gemist, maar dat gaf ons de kans om even de C&A binnen te lopen want de hemelsluizen waren plots eensklaps open gegaan; even onverwacht hield het ook op met regenen en konden we weer in het zonnetje gaan zitten; Wat een verschil met België, waar je eenmaal regen vaak altijd regen hebt, tot er weer een dagje zon tussen komt en het veel te heet wordt, waardoor er weer onweer en ...regen komt.
We kwamen dus droog thuis maar wel te laat voor ons brood! Niet getreurd: je kan 's morgens op de camping ook broodjes krijgen. Het werd een rustige avond en gelukkig dalen de temperaturen in de bergen genoeg om een verkwikkende nachtrust te kunnen hebben.
22 juli
Edgard had sinds gisteren pijn aan zijn Achillespees; we moesten onze plannen dus wat aanpassen; maar deze keer haalden we ons brood wel op voor we op de bus stapten want je weet nooit wat de dag brengt! Op een kwartiertje zijn we in Telfs (met de Gästenkarte mag je gratis van het openbaar vervoer gebruikmaken). We vonden het uitgangspunt van de gekozen wandeling vrij snel en begonnen aan onze tocht die grotendeels over het plateau zou lopen; toen we aan een zijarm van de Inn uitkwamen bleek het water te hoog te staan om het pad verder te volgen… Aan de overkant kwam een vosje drinken; hij schrok zich een breuk toen hij ons zag en verdween al snel het bosje in, maar wij hadden hem toch maar gezien!
We liepen terug richting Telfs want de pijn kwam weer opzetten; we moeten het duidelijk even rustiger aan doen. Geen nood: we hadden heel wat te doen; vooral uitzoeken waar we vanaf morgen naartoe zouden trekken. Harry zocht alle voorspellingen voor de omringende landen op en liet weten dat de vooruitzichten nergens gunstig waren, behalve in Kroatië maar we hebben geen zin om 800 km verder te rijden. We moeten het dus doen met wat het is. Slecht is het niet, maar het is onvoorspelbaar: we zaten tot 15u rustig voor de camper en plots werd het donker en sloten de wolken de gelederen; binnen het kwartier goot het en was er nergens nog een berg te bekennen! En een half uur later scheen de zon alweer. Als je dus hoog zit en niet kan schuilen heb je brute pech…
Maar wij gaan voorlopig niet hoog; eerst zien hoe de enkelklacht evolueert. We kennen de oorzaak niet ( ik lachte dat hij te weinig op cruise control gereden had)..
De regen komt altijd vanaf de Fernpass; we kunnen dus verder gaan, naar Lautash bv, boven Telfs, hoger in de bergen. Daar is een camperplaats aan de camping. Niet goedkoop, maar minder duur dan hier. Of we kunnen het Oetzthal in gaan, richting Sölden; enkel campings maar heel mooi. Of naar Pfunds, een kloof verder, veel goedkoper en ook hoog… wie weet het? Morgen zullen we ons gevoel volgen en desnoods na een dag of twee weer iets anders kiezen. Misschien moeten we zelfs terug naar Zuid- Duitsland? Richting Garmisch- Partenkirchen? De vrijheid van een camper is onbetaalbaar!
met 9497 km op de teller vertrokken we vanmorgen richting Oostenrijk. We wilden eerst langs Houthalen- Helchteren omdat we daar bij een verdeler van mobilhomes oprijblokken hadden gezien die tot 20 cm hoog gingen (in 4 niveaus). De gewone, die we van Urbano kregen, gaan amper 14 cm hoog en we hadden al ondervonden dat we met die hoogte niet genoeg hadden om de camper in heuvelachtige regionen waterpas te zetten.
De mensen van Eurocampers (Houthalen) zijn 10 jaar geleden de zaak begonnen omdat ze zelf bedrogen werden door mensen uit de camperwereld terwijl zij helemaal geen leken in het vak waren; ze willen met hun service anderen daarvoor behoeden. Dat is dus al een groot pluspunt, in onze ogen. Het zijn zelfstandigen en geen verkopers die op een percent werken. Ze wilden ons zelfs met de Truma helpen! Ik zou meteen Urbano laten voor wat hij is en overstappen, maar Edgard is de communicatie aangegaan en wil dat Urbano het Trumaverhaal afwerkt…
Gewapend met onze nieuwe oprijblokken zetten we koers richting Oostenrijk. We zouden normaal eerst de broer van Edgard in Bad Munstereifel opgezocht hebben maar die was dit weekend in Berlijn.
Voor het eerst in onze campergeschiedenis wilden we camperplaatsen gaan uitproberen ipv campings omdat die laatste in het hoogseizoen veel duurder zijn dan in de lente of de herfst. De mensen die met ons in Portugal waren hadden ons de weg gewezen naar 'campercontact.nl'. Dat is een website die je, eenmaal je ze hebt gedownload, offline op een tablet kan raadplegen. Ze laat ALLE camperplaatsen zien, met de contactgegevens, de faciliteiten, de commentaren van anderen, en foto's.
Tot hiertoe hadden we nog geen camperplaatsen geprobeerd; je moet dat ook een beetje leren omdat je dan soms ook geen stroom hebt en je dus meer op je zelf aangewezen bent; daar is een camper natuurlijk voor gemaakt, maar we moesten dit allemaal toch een beetje ontdekken. Hoe lang kunnen we met onze voorraad water verder als we ook douchen in de camper? Kunnen we zonder zonnepanelen lang genoeg verder? Hoe vaak hebben we echt 220V nodig? Omdat in het begin alles nieuw was, hadden we de het stellen van deze vragen en het vinden van antwoorden hierop nog wat uitgesteld. Nu waren die ervaringen dus aan de beurt.
We kozen heel zorgvuldig onze eerste camperplaats uit omdat die eerste ervaring vast belangrijk zou zijn voor de toekomst. Voor Edgard was het veiligheidsgevoel erg belangrijk; voor mij de ligging, het kader, de omgeving. En zo gingen we naar Zulpich, niet ver van Euskirchen. We betaalden 9€ aan een betaalautomaat (zoals op parkings). Stroom was kosteloos (inbegrepen in de prijs). We stonden in de buurt van een jachthaventje, een sportterrein, een mooie siertuin (betalend); op gras, niet op elkaar gepakt, prima plek dus. We maakten een leuk fietstochtje naar het dorp; daarna lekker gekookt; nog wat gelezen en in slaap gevallen… tot ...de nacht aanbrak! Die viel heel wat minder mee; het was zaterdag en we hadden gezien dat een koppeltje op het sportterrein was binnen gegaan; we dachten dat het voor een fotoshoot was… maar neen, daar ging hun feest door! Dus de ganse nacht hoempapa… Wij hoorden alleen de bassen en geen melodie; lastig, maar ja, dat kan overal gebeuren.
17 juli
Nadat we hadden geloosd, water getankt en toilet gereinigd (alles samen voor 1€) hebben we koers gezet richting Eberbach. In Hirschhorn vonden we onze tweede stek: langs de oever van de Neckar, zicht op het water; voor 7€ mag je er staan; voor stroom moet je 2.5€ betalen; Het sanitair van het clublokaal kan je gebruiken tijdens de openingsuren. Heel vriendelijke ontvangst; we kregen meteen een fietskaart mee: vanaf daar kan je immers naar Heidelberg of naar Mosbach fietsen, langs de Neckar! Wij zetten koers richting Heidelberg maar we bleven in Neckarseinach hangen; daar hadden ze lekkere taart en cappuccino! Haha; we vonden in een prieeltje teksten uit het Nibelungenlied; het zei ons wel iets, maar we konden het niet echt plaatsen; we moeten thuis eens opzoeken waar we dat van kennen… Dan weer richting Hirschorn gefietst en zelfs nog een stukje richting Mosbach, maar dat was minder aantrekkelijk dan de andere kant. Voor het eerst buiten gegeten (rond 20u), en lag het aan de koffie of aan de volle maan, maar voor mij was het de tweede nacht op rij van weinig slaap.
18 juli
vanmorgen waren we weer rond 9u op pad; we zochten een mooie weg tussen Heilbronn en Schwäbisch Hall (en vonden die). Vandaar naar het zuiden, richting Aalen, maar ook via mooie wegen (het 'Idyllisch Pad'!). In deze streek zijn heel wat 'Wohnmobilroutes' uitgezet; wij maakten er een mix van om er eens van te proeven; de moeite om er later een vakantie aan te wijden!
Net onder Aalen, vlak bij Essingen, vonden we de max: een camping die 3 camperplaatsen heeft aan de ingang; super verzorgd! In het sanitair mag je douchen en naar het toilet, net als de campinggasten! Water mag je gratis tanken, stroom is niet in het staangeld (10€) inbegrepen, maar veel verbruiken we hier niet! Wat wil je nog meer? Een magnifiek wandelgebied; we hebben er al van geproefd! Een wandeling van 15 km hebben we deze namiddag nog gemaakt. We hebben buiten gekookt: van Magda kregen we een elektrische wok mee; fijn om dat te kunnen doen; ook buiten afgewassen; de zomer is hier begonnen! Mag wel, he?! Nog even en hij is alweer voorbij…
We blijven hier lekker nog een dagje hangen; hier zijn tal van wandelingen te maken; vlakbij kunnen we er twee oppikken; de tweede doen we dus morgen (20km).
Wij hebben de voordelen van de camperplaatsen ontdekt en we zullen er nog vaak gebruik van maken, denk ik. Toch zeker in het hoogseizoen; in het voorjaar betaalden we 15- 19€ per nacht op campings, maar op dit moment is dat makkelijk 30 € of meer. Dan zijn die camperplaatsen natuurlijk een schitterend alternatief. We hebben al gedoucht en merkten dat we dan toch water moeten bijtanken; zonder stroom hebben we nog niet geprobeerd, maar ook dat zal geen probleem zijn als onze gsm en notebook niet hoeft opgeladen te worden; er bestaan mogelijkheden om een gsm via een USB op te laden, dus dat lost zich wel op.
Woensdag worden we in Stamms verwacht; we doen dat makkelijk op één dag. Wij stellen het dus heel goed en we hopen van jullie hetzelfde! 19 juli
vanmorgen zijn we redelijk vroeg aan een wandeling begonnen omdat we aanvoelden dat het heet zou worden.
Maar goed ook want zelfs met de verkorting hebben we 19 km gewandeld! Het ging allemaal goed, met kaart, kompas, wandelgps en de aanduidingen onderweg, maar net in het laatste stuk werd het lastig; Op de wandelgps was een pad te zien dat ons vlakbij de camping zou brengen, als we tenminste boven op de berg door de weide zouden kunnen… Omdat we al moe waren wilden we geen risico nemen en liepen we toch maar door, zoals op de kaart was aangegeven; maar o wee! We merkten natuurlijk op de gps dat we veel te ver zouden uitkomen maar we konden geen kant meer op (tenzij terug). Dus maar verder gelopen en bekaf op de camping aangekomen. Gelukkig hadden we genoeg eten en water bij.
Daarna genoten van het zwembad van de camping, van wat wassen en wat mailen. Dit is een plek die bovenaan op onze favorietenlijst staat!
Morgen rijden we naar Stams; slechts 250 km van hier. We zijn toch zo'n gelukzakken…
gisteren kwamen we aan op de camping van Sées, waar we wilden blijven, maar de receptie bleek gesloten te zijn; we moesten drie uur wachten! (een municipale camping... daar wordt geen uur teveel geklopt, natuurlijk).
We aten wat en besloten toen om verder te rijden en zo geraakten we in Neufchatel- en- Bray, voorbij Rouen! Daar vonden we een leuke camping: Sainte Claire; er is zelfs een camperplaats aan verbonden (maar die vonden we pas op onze avondwandeling). Het was, evenals de vorige, een prachtplek. Je kan van daaruit langs een 'groene weg' tot aan de kust (Dieppe)..; moeten we maar eens doen; het gebied van de Somme ligt er niet veraf;
Vanaf daar was het maar 350 km meer. Die hebben we vandaag dus vlotjes afgelegd.
In totaal hebben we 6800 km afgelegd in 7.5 weken; eigenlijk hadden we, buiten met de verwarming van de camper in het begin, geen enkel miserie, wat op zich toch wel een zegen is?!
Op een parking langs de autostrade kwam een auto met Ierse nummerplaat langs gereden; de man stak zijn hand uit naar Edgard, die gelukkig de goede reflex had en vroeg wat hij wilde weten...
De man reed gewoon verder en probeerde het bij iemand anders weer, maar ving ook daar bot bij.
Wij denken dat het een dealer is, die de parkings afschuimt; we hadden dit nog niet meegemaakt.
Verder verliep alles super goed; haast geen files, tot in België...
en we speelden het klaar om maar één keer verkeerd te rijden: in België!!! schande.
We zijn dankbaar om al het mooie dat we mochten zien en ervaren.
Nu de poets, de was en dan weer de inpak, haha. De opa- omareis begint voor de deelnemers zondag; wij zullen er zaterdag al zijn; dan zijn wij klaar om hen te ontvangen.
Een warme groet van ons; blij dat jullie ons wilden volgen; zo reisden we met jullie samen.
gisterenavond hebben we onze route nog gewijzigd en dat was een goede gok want we zijn hier in de mooiste camping van de hele reis beland!
Op de langste dag van het jaar hebben we ook het langst buiten gezeten want de temperatuur wilde maar niet zakken…
Ik ben gaan slapen toen het dan toch 'maar' 28° meer was!!! Edgard is 's avonds kapot en valt als een blok in slaap, ook als het te warm is.
Vanmorgen was het bij ons vertrek, vóór 9u al 28° en onderweg liep het kwik op tot 34°…
tja, en dan gaan mensen zotte dingen doen (zie verder).
Rond Bordeaux was het druk, maar we bleven rijden… daarna op de N10 naar Angoulème.
In Barbizieux zijn we gestopt en eens echt gaan lunchen omdat de hitte toch wel haar tol eist. De lunchmenu kostte 12€ en bestond uit 3 gangen… dat is dus nog te doen.
Wij moeten nu kilometers vreten want veel genieten is er niet bij omdat het landschap niet meer zo bijzonder is; zo plat, veel grote landbouwpercelen, weinig afwisseling. En druk!
Wij zijn precies van de wereld geweest!
Een sliert vrachtwagens, kilometers lang, maar ja, de N10 is tolvrij…
En dan… op een moment dat je het niet verwacht: wij reden allemaal op één baan en de tegenliggers op de andere omdat ze aan het wegdek aan het werken waren.
Op een moment is die omlegging gedaan en moeten wij weer op ons gewoon baanvak geraken (middenberm dus oversteken).
Op dat moment komt, uit het niets, een vrachtwagen in volle vaart rechts van ons voorbij.
Vanwaar hij kwam??? wellicht van een oprit die daar net voor lag??? als een gek raasde hij door; Edgard zag hem net op tijd (ik gilde alleen) en kon de camper op het linker baanvak gooien.
Wat er zou gebeurd zijn als we die vrachtwagen hadden geraakt??? perte total, zeker?!
En wellicht niet zonder letsels want ik vrees dat je dan gaat slingeren en tegen de middenberm belandt.
Wij reden maar 50-60 km/u omdat we die bocht moesten maken; de andere chauffeur dacht wellicht dat hij ons makkelijk voorbij kon? Of dat we hem gezien hadden en links zouden blijven?
We zijn er in elk geval met de schrik vanaf gekomen.
De laatste 30 km naar Couhé hebben we heel rustig afgelegd!
Maar hier vonden we alles wat wij van een camping dromen: grote, afgebakende percelen, harde ondergrond die bijna waterpas ligt, gras ernaast, proper sanitair, leuk zwembad, vlot internet, geen opdringerige bar, een riviertje door de camping! Zelfs een visvijver! Langs de N10 (afrit na Couhé als je uit het zuiden komt en onder de brug onderdoor; rechtdoor rij je een eindje verder de camping binnen: Les peupliers).
Hier komen we vast nog terug.
Hier is ook heel wat te doen in de omgeving! En ze verhuren huisjes (voor wie geen kampeermateriaal heeft).
Voor kinderen een paradijs en de volwassenen kunnen mijmeren bij het riviertje..; veel schaduw; gelukkig want het is hier nog altijd boven de 30° (18.30u)
we lieten Spanje achter ons, maar niet zonder enige moeite..
we vertrokken gelukkig met een frisse kop want er stonden ons enkele drukke snelwegen rond steden te wachten.
De 'gardien' die onze elektriciteit kwam afkoppelen vertelde me dat hij elke dag werkt van 8 u- 21 u!!! 6 maanden lang; de andere helft van het jaar werkt hij 8 u per dag… wie durft er nog klagen?!!!
Bilbao lieten we zonder moeite achter ons; wat eens stank! Olierafinaderijen naast de snelweg, ingesloten in een dal… geen ontkomen aan.
Oneindig veel hoogspanningskabels ..; een noodzakelijk kwaad voor de mensen, ook voor hen die willen reizen, ik weet het.
Donostia San Sebastian is zowat het laatste stukje Spanje en toen we daar net voorbij waren zagen we dat de file voor de grens zich niet op 8 km bevond, maar dat ze meer dan 8 km lang was!
We moesten heel even bekomen want we waren al bijna twee uur onderweg en toen besloten we de overgang via de snelweg te laten voor wat die is.
We konden net de allerlaatste afrit voor de grens nemen en belandden zo in het centrum van St Jean- de- Luz; heel netjes en wellicht heel duur. Maar niets vergeleken met het paradijs dat wij langs de Atlantische en Cantabrische kust vonden.
Nog een stukje kustweg en dan maar weer naar de tolweg want Biaritz stond niet op ons verlanglijstje om te bezoeken!
Vandaar richting Bayonne en dan op naar de Landes;
We hadden een camping uit het ACSI boek gekozen omwille van zijn ligging (ongeveer 320 km van Islares, en ook omdat hij er veelbelovend uit zag; zo'n camping zou je in het hoogseizoen niet aandoen, omwille van de prijs alleen al (40 € pn), en nu met de korting maar 19 €; groot was onze verbazing toen we toch 22 € moesten betalen: taxe, madame!
Nog niet meegemaakt dat er bij het ACSI tarief een taxe aangerekend wordt, maar soit. We waren ondertussen wel moe geworden van het stresserend rijden.
Zo anders dan de vorige weken… tja, dan moet je aanpassen, he?!
Onderweg vertelde een Fransman ons dat je in Frankrijk nog steeds problemen kan hebben met de benzine; in de dorpen vind je er geen meer; bij de grootwarenhuizen wel, maar die is dan duur… zou de file bij de grens daarmee te maken gehad hebben?
Wij weten het niet, want het gewone leven ging aan ons voorbij, de laatste 6 weken.
20 juni van Ribadeo (Barreiros) naar Islares (dicht bij Laredo)
een ongelooflijk mooi landschap viel ons te beurt vandaag (net zoals de vorige dagen, haha).
Ik geraakte zelfs in een lyrische stemming;
heuvels in alle tinten grijs
nevels in de ochtendzon
de Autovia als een lintworm er doorheen
viaducten overspannen de valleien
heuvels werpen zich in zee
in de verte sporen van een ver verleden
gemiddeld 80 km per uur
geen tol, geen putten, geen lichten om voor te stoppen
niets houdt ons tegen…
om te genieten van al dit moois
een afrit, een oprit, rits, rits, vanzelf
een bocht, hoog in de lucht
meesterwerken in architectuur
en onverwacht een venster op de zee gericht
is een berg dan toch te hoog
dan maar eronderdoor
even een glimp op de 'normale' wereld
ai, wat een weerstand kom ik nu tegen?!
Maar oef, onze glijvlucht is nog niet voorbij
we zweven weer door dit landschap,
ik en jij.
Ik kan dus rijmen en dichten zonder…
In de buurt van Aviles gingen we tanken; daar kwam een man een camper wassen; eentje die verhuurd werd door 'Travelycars.com'; misschien een idee, Ludo? Aviles heeft een luchthaven en zij zitten er 10' vanaf, zei de man.
We vervolgden onze tocht door dit glooiend, super mooi landschap en konden even de Picos de Europa zien! Toppen boven de 2500 m; sneeuw erop! Zeker een streek om eens te gaan verkennen!!!
Om te lunchen verlieten we de autovia (tolvrij en machtig mooi aangelegd!) en deden we een ommetje richting San Vicente… we hebben buiten gegeten om van het uitzicht maximaal te kunnen genieten: aan één kant de Parque nacional de Picos de Europa, onder ons overstromingsgebied en links de zee…
Bij ons betalen we meer voor een restaurant in een mooi decor!
San Vicente heeft Côte d'Azur allures…
nooit geweten dat Spanje zo mooi is!
Wij hebben hier 22°; een staalblauwe hemel en een zeebries… bergen die uit de zee oprijzen, lagunes met kleine strandjes… sorry als we jullie jaloers maken.
Om te overnachten zijn we toch niet naar Laredo gegaan; dat is te toeristisch en te groots; in Islares vonden we een mooie plek 'Playa Arenillas' aan de kust van Cantabrië;
vanaf morgen zal de drukte alleen maar toenemen; we hebben wellicht het mooiste gehad;
Ludo, vanaf Santander verder naar het westen denk ik wel dat jullie een stekje kunnen vinden dat goed voelt! Temperaturen lager dan La Gomera in juli, ook zon en zee en een prachtige omgeving…
19 juni van de westkust naar het noorden van Spanje
gisteren zaten we op een camping die meer op een kermis leek dan op een camping…
er was een grote groep kinderen neergestreken; het leek of ze daar op kamp kwamen; ofwel vierde Spanje een feestdag; in elk geval maakten ze oorverdovend lawaai en dus zochten wij de stilte op in de natuur.
Maar al deed padvinder Edgard zijn uiterste best, het lukte ons niet om de wandeling helemaal te maken, aangezien de aanwijzingen ontbraken en wij de omgeving niet goed genoeg kenden om er maar op los te lopen.
We deden een poging en toen we de mooiste vergezichten gezien hadden, zijn we op onze stappen teruggekeerd.
Terug de kermis in.
Toen de kinderen uiteindelijk sliepen vonden een paar Spanjaarden die er op camping zaten het blijkbaar nodig om in de sfeer te blijven; ze maakten kabaal tot een uur of twee vannacht!
Maar vanmorgen was het zalig stil en wij vertrokken op ons gemak richting noorden.
Compostella lieten we liggen omdat we graag nog wat tijd hadden op onze nieuwe overnachtingsplaats en dat was een goede gok.
Onderweg zagen we massa's windmolens; tja, wat wil je? Aan de kust waait het altijd wel een beetje (of heel veel). We reden door een landschap dat erg aan Oostenrijk deed denken: alpenweiden, bossen en bloemen, glooiend… en de autovista Atlantico slingert zich daardoor.
In Barreiros, op camping Gaivota, is het heerlijk toeven!
De stranden liggen in mooie baaien; een pad van 5 km lang kan je helemaal te voet aflopen; het volgt gewoon de kustlijn. Mooi verzorgd; rolstoeltoegankelijk!
Hier en daar zijn er trappen waarmee je naar de 'privéstrandjes' kan afdalen; bovenaan staat vaak een douche (gratis te gebruiken).
Op dit moment liggen er maar enkele mensen op de stranden; het is nochtans zondag en lekker warm. Zou het hier niet zo heel druk worden?? we weten het niet.
Door de zeebries is het wellicht heel de zomer door goed te doen.
Het water is appelblauwzeegroen van kleur; net zoals in de boekskes. Een paradijs!
Op de camping, die heel kleinschalig is, ligt een speeltuintje; het strand ligt aan de andere kant van de baan; kinderen kunnen veilig spelen in het zand; schaduw vind je altijd als je dicht bij de rotsen gaat zitten…
Met kinderen een perfect plaatje! En voor ons natuurlijk ook.
Een mooie reis loopt op haar laatste beentjes...
Dit wordt misschien onze laatste blogtekst, als we geen internet meer hebben onderweg.
Morgen gaat het naar Laredo (ook noord Spanje); dan naar de Landes (onder Bordeaux) en dan richting Arras…
Zaterdagmiddag zijn we thuis, als alles goed gaat.
Vanmorgen al belde Kim ons op omdat we gisteren lieten weten dat we de gids niet te pakken kregen; ondertussen was dat wel gelukt (ze belde ons om 22.30u zelf op) en ik kon dus meteen vragen of we het paleis van Guimaraes mochten bezoeken op kosten van VKT; dat was niet zo voorzien, maar ik had kunnen besparen op de taxi's en de téléférique, en dus hoopten we op een 'yes'; wij kunnen daar als reisbegeleider niet zelf over beslissen, ook niet als we geld dat voorzien was niet hoeven uit te geven;
Maar Kim stuurde binnen de 5' al een bericht: 'doe maar; geniet ervan'; dat was fijn.
Met deze camping hadden we geluk: zeker omdat hij goed gestructureerd en heel netjes was, maar ook omdat de 'concierge' (Lucia) heel toegankelijk en behulpzaam was; ze hebben ons met een schoentrekker alle 22 kunnen stallen op het bovenste niveau; daarvoor was kennis van zaken nodig! Als je binnen kwam gereden dan leidde de man, die het terrein al 24 jaar beheert, je naar de juiste plaats; hij kende de maten van de campers als geen één en wist elke eenheid juist zó te plaatsen dat hij iedereen binnen kreeg!
Het was goed dat deze camping zo meeviel want de mensen waren de slordige campings meer dan beu. Geen warme douches, koud afwaswater, putten en bulten in het terrein, boorden waar je niet op kon geraken (en geen oprijblokken!), enz.
De camping was dan wel beter, maar het weer liet het afweten.
Lucia vertelde ons dat het er zo mooi is bij warm weer, en wij konden het ons levendig voorstellen. Een bladerdak om fris te blijven, boven op een heuvel, midden in het groen… maar nu dus een plek om uit je vel te bibberen…
En zelfs dan bleven de mensen positief! Wat een zegen!!!
We stonden dus op tijd aan de lift, nog vóór die startte; per zes in een 'eitje'… en onze gids stond ons mooi op te wachten.
Edgard en ik waren de dag ervoor na onze aankomst op de camping al eens gaan verkennen en in de Pousada hadden we Catarina ontmoet; een fijne vrouw die ons verzekerde dat alles goed zou komen. We kenden de weg in Guimaraes… we sliepen voor het eerst weer op onze twee oren, sinds 7 dagen.
Alessandra loodste ons door de stad; door de Middeleeuwse straatjes en pleintjes, naar de burcht en tenslotte naar het paleis; Edgard kweet zich voor de laatste keer van zijn taak als vertaler; dankjewel, schat!
Rond 13.30u had iedereen wel een plekje gevonden om iets te eten.
We waren ondertussen zo vertrouwd geworden; alsof we oude vrienden tegenkwamen in het stadje! Tussendoor werden vertrouwelijke gesprekken gevoerd, er werd geplaagd, gelachen, gezwanst met mekaar.
Een groep als deze kom je niet zo vaak tegen; ik schreef het al vaak, maar het was ook zo belangrijk op deze reis die niet liep zoals we verwacht hadden.
Edgard en ik bleven niet lang meer rondhangen in het stadje omdat we de taxi's nog wilden regelen; Lucia had een prachtig voorstel, maar dat zou die avond toch wat glans verliezen…
Ze vond iemand die ons in groepjes van 8 kon vervoeren; het zou maar 10' in beslag nemen… haha! Dat bleek wel het dubbele te zijn.
Maar ik loop voorop… om 18u stond iedereen gelaarsd en gespoord klaar voor het aperitief; we hadden Porto gekocht bij Ferreira (aan een hogere prijs dan in de grootwarenhuizen, zo bleek later, maar misschien wel een betere kwaliteit???)
Veel nootjes en saucissen waren er niet bij want we wilden niemand de apetijt ontnemen.
Groot was onze verrassing toen er eentje begon met een haiku (die geen echte is, maar dat doet er niet toe): Reizen en begeleiden... geen vakantie.
en dat was nog niet alles! Daarna kregen we nog een gedicht, en een omslag!!!
het gedicht: Ingrid en Edgard,
Voor Marcel en Denise was het een triestig afscheid in mineur
we wensen hen het allerbeste!
Maar met jullie kregen we een primeur
Onze reis viel niet in het water
En was dan ook geen flater
Maar een frisse start
met een koppel met een hart
We konden niet beter wensen
met zo'n twee prachtige mensen
die liefde uitstralen, warmte en hartelijk zijn.
We zeggen gewoon: obrigado, obrigado!
(Wat we wilden voorkomen, was dus toch gebeurd!)
Door het gedicht en het applaus van de mensen kregen we allebei de tranen in de ogen. Tjonge toch; zoveel lof, zoveel warme blikken, zoveel lieve woorden…
De taxi maakte een abrupt einde aan onze ontroering: de eerste 8 konden vertrekken, vroeger dan afgesproken, maar niet zonder reden want toen de taxi pas om 18.40u met zijn volgende lading vertrok, beseften wij dat we nooit alle 43 op tijd in de Pousada zouden zijn.
En toen de hemel helemaal dicht trok en de temperatuur met enkele graden daalde, was de pret er helemaal af.
Diegenen die aan de Pousada moesten wachten hadden nog geluk: het was daar veel warmer en de zon scheen er zelfs nog! En ze konden binnen mails checken!
Catarina maakte zich niet druk en beloofde de rondleiding ietsjes in te korten…
De Pousada was vroeger een klooster waar monniken en nonnen samen verbleven! (daar kwamen ze er dus voor uit!). Van de cellen zijn nu kamers gemaakt en al zijn die heel prijzig (in onze ogen), en helemaal niet luxueus, toch zijn ze zeer gegeerd (2 cellen vormen nu 1 vrij kleine éénpersoonskamer).
Op het einde van de gang zit een prachtig 'balkon' met fontein, maar de kou joeg ons meteen weer naar binnen.
De 'voorname' kamer kan gehuurd worden om feesten te geven! (ik durf niet gissen naar de prijs in dit uniek kader!). Prachtige inrichting, met geleende schilderijen uit musea.
Nu in bezit van de staat maar uitgebaat door een hotelketen, die hoog scoort bij Tripadvisor…
Na een brand waren alle azulejos in de gangen beschadigd en die zijn niet meer gerestaureerd, maar de gigantische tuin is nog in de oorspronkelijke staat! De kerk doet ook nog af en toe dienst.
Veel meer heb ik niet onthouden want ik had al teveel jaartallen gehoord, teveel namen van koningen, teveel lof over de koloniale tijd, en ik had deze week andere dingen aan mijn hoofd dan data of verhalen noteren, zoals bv al mijn schapen bij elkaar houden; er waren drie sjarels bij die het steeds weer klaar speelden om achterop te geraken; gelukkig vonden we ze steeds terug! En net toen ik dacht: 'nu kan er niks meer mislopen; het zit erop voor ons', toen bleken we er één kwijt te zijn gespeeld onderweg!
Maar hij wachtte ons met een guitig gezicht op aan de ingang van het restaurant; de sloeber (van 68 jaar!).
Het eten was van de bovenste plank; na het voorgerecht hebben we nog een korte speech gehouden; jaja, ik die niet kan spreken in het openbaar! Amai!
En toen was het alsof de openingsdans op mijn trouwfeest voorbij was: een zware last viel van mijn schouders en ik kon genieten, volop genieten.
Maar een ober zorgde dan toch voor een klein incident: wijn op eentje gemorst… ons vader zou gezegd hebben: 'het moest mij weer overkomen; ik had eens proper kleren aan'…
en toen we huiswaarts keerden bleek dat er maar 3 van de 5 taxi's kwamen opdagen, zodat Edgard en ik toch maar na middernacht in ons bed lagen…
De eerste kon ongemerkt ontsnappen, maar alle anderen hebben we letterlijk uitgewuifd aan de ingang van de camping.
Nog een adres uitwisselen, een knuffel geven, een heel gemeend dankjewel zeggen of krijgen, de weg nog even uitleggen… we wisten wat te doen tussen half 7 en 11 u!
Toen draaiden we zelf de camping uit, richting… huis.
Maar we zijn zó moe dat we niet ver wilden/konden rijden.
Het ging dus maar 200 km richting huis;
Ludo had gevraagd naar de omgeving van Vigo, en we kunnen hem nu al zeggen: het is een schitterende streek!!!
Van Ponte de Lima tot Valança do Minho reden we langs een prachtige weg, met een groen randje (op de kaart en in het echt).
En dan kwamen we op de 'Autopista del Atlantico'…
onze mond viel open toen we de Atlantische oceaan links van ons zagen liggen; de ene vaargeul na de andere, meanderende riviertjes die richting oceaan trekken, en… weer de zon!!! eindelijk!!!
Dat je dat zo kan missen, he?!
Toen we in Spanje kwamen, belandden we precies ook in een andere wereld!!!
een wereld van luxe, vergeleken met die van Portugal!
Grote schepen in de mondingen van de rivieren, herkenbare restaurants met parking voor de deur, C&A, Ikea zelfs… dat alles zijn we in 23 dagen niet meer tegen gekomen!
Wel mooie steden, en een 'Continente' of 'Intermarché', 'Pingo Doce' of 'supermercado', maar die laatste kan evengoed maar 10 m2 groot zijn!
Portugal heeft zijn charmes, maar wij zijn er niet verliefd op geworden.
We hebben ons uurwerk aangepast, zitten op een prachtige camping op een half uurtje van Compostella, en wij willen hier nog in geen dagen weg… maar als we ooit thuis willen geraken, zullen we zondagmorgen toch verder moeten.
Maar eerst genieten van dit prachtig Corubedo natuurgebied, op een boogscheut van de oceaan, badend in de zon…
( Ludo, kijk eens op 'camping rural Ria de Arosa 2' in Oleiros- Ribeira. Hier zijn ook bungalows te huur, er is zwembad voor groot en klein, je kan hier wandelen maar ook naar de kust gaan...foto's genomen al rijdend vanuit de auto bijgevoegd; kwaliteit niet bijzonder; morgen beter! dan verkennen we de omgeving)
we hadden een bus kunnen regelen voor 30 mensen die naar de Dourovallei wilden (maar niet met eigen camper).
Het werd een reuze dag;
Het weer was aan het keren, en toen we 's avonds op de bus stapten begon het te miezeren en daarna hield het op met stil regenen en gingen de hemelsluizen open, maar we hielden het de hele dag droog en hebben genoten, genoten, genoten.
Onze chauffeur van eergisteren ( Antonio Almeida) was om 9u al op post; hij had een hele tour bedacht en bracht ons eerst naar Vila Real; op zich een stad als zoveel maar wel gezellig en we vonden een uitzichtpunt achter het kerkhof waar we twee valleien in mekaar zagen overvloeien; de naam van de rivieren ken ik niet meer, maar dat doet er ook niet zo toe.
Vandaar reden we naar Casa do Mateus, en haha, we kregen er helemaal niks van te zien! Het ticketkantoortje stond bijna op de straat, dus geen glimp opgevangen, noch van de tuinen, noch van het kasteel.
Voor een rondleiding op het kasteel moet je maanden tevoren reserveren en om de tuinen te zien moet je 7.5 € pp betalen; dat vonden we net iets teveel.
Dan ging het over wegeltjes die we zelf niet zouden berijden dalend naar de Douro; o wat was dat mooi! Antonio stopte gewoon telkens als we 'oh!' riepen en blokkeerde de hele weg zodat we alles tien keer konden fotograferen.
Op de linkeroever van de Douro hebben we gegeten… zalig en weer zo goedkoop! Voor 18 € eten en drank voor 2 personen! En lekker!
De sfeer zat echt in de groep; we hebben al onze kinderliedjes gezongen om Antonio te bedanken!
Op een moment kwamen we aan een stuwmeer op de Douro, net toen twee cruiseschepen vanuit Porto een niveauverschil van zo'n 30 m in de sluis moesten overbruggen; indrukwekkend;
De zon bleef ons verrassen tot in Regua, onze laatste stop, waar we dan eindelijk toch de 'etecatoros' vonden (veters in leer) voor de schoenen van Edgard; we ontlokten een grote smile bij de verkoopster zeggende: 'we kwamen helemaal naar Portugal voor die veters'…
Toen kreeg Antonio een daverend applaus en de vraag om weer naar Porto te rijden; ook hij zat in de sfeer en lachte: 'zijn jullie nu al moe?'; maar het was nog 18u voor we thuis waren want de afstand was behoorlijk groot!
De mensen zegden dat die uitstap sowieso in het pakket van Portugal moet komen…
Die avond gaven twee mensen, die verjaarden, een feestje dicht bij onze staanplaatsen; we hebben gedanst, gelachen, gedronken en bedankt voor 'het geheel'; zowel de groep als het weer is zo meegevallen; maar we hebben nog twee dagen te gaan en het weer gaat veranderen; afwachten of de groep ook dat kan verdragen...
Al regende het vanmorgen en hadden sommige mensen geen douche met warm water gevonden, toch bleef het moreel van de groep goed; niemand verpest de sfeer om een tegenslag en dat is fantastisch.
De bus pikte ons op aan de camping; de gids stapte op in Porto; so far so good.
Porto is een mooie stad, gelegen aan de Douro, die ontspringt in Spanje en hier, 1000 km verder, uitmondt in de oceaan.
Ik heb niets meer genoteerd want we hebben nu andere zorgen aan ons hoofd; bus regelen voor morgen, vertalen, aftasten hoe het met iedereen gaat,…
Edgard is een prima vertaler, maar het is een schande dat hij de ziel uit zijn lijf moet roepen omdat er geen audioguides voorzien zijn.
Wij hebben geen van de twee een krachtige stem en 43 mensen vormen een heel grote groep, dus gaat veel verloren al doe je nog zo'n moeite.
We hebben al heel wat suggesties doorgegeven aan VKT, en we hebben veel uitleg gegeven op de bus, door de micro, maar ja, in de beurs of in een kerk moet er ook nog veel vertaald worden…
Het beursgebouw was heel bijzonder; Porto was altijd al heel belangrijk voor de handel en in de geschiedenis was er zelfs een periode waarin Porto eigen handelswetten kon opleggen, waar de koning niets over te zeggen had!
Er was een 'Arabische zaal' en die was zo mooi dat ze aan het Alhambra in Granada deed denken… foto's komen wel een andere keer door;
De rondvaart op de Douro was heel fijn; de zon scheen ondertussen weer en we hadden de beste plaatsen omdat we ruim op tijd aan de kade stonden; prachtig!
We legden aan in de buurt van de Porto huizen. De opslagplaatsen, geen verwerkingsplaatsen. Prachtige rondleiding gehad en daarna een degustatie… iedereen heel tevreden.
Moe maar voldaan…
We zijn blij dat de 21 andere eenheden hun vakantie wel konden verder zetten maar voor ons is dit hard werken.
Nog drie dagen te gaan; dat zal wel lukken.
Wij hebben iets minder warm weer (en soms een spatje regen, zoals vannacht en vanmorgen) maar vergeleken met het weer in België is dit hemels, dus geen geklaag van onze kant! Tot gauw!
gisterenavond stond ons hart wel een poosje stil, of beter: het klopte wat sneller toen de bus van 18.05 u pas om 18.30 u kwam opdagen, maar we waren nog voor de opening van het restaurant ter plekke!
Het Fadoconcert erna was een succes; moe maar voldaan kwamen we thuis na onze eerste dag als reisbegeleiders.
Vanmorgen stond iedereen keurig op tijd aan de bus; en deze keer was ze wel op tijd!
Het was een hele klim naar het Universiteitsgebouw, maar iedereen geraakte boven.
Vooral de bibliotheek was een voltreffer! 40 000 boeken uit de 17e, 18e en 19e eeuw!
En wat een kader! Prachtige tafels uit Braziliaans hout die elke avond afgedekt moeten worden omdat er vleermuizen wonen in de bib!
Alleen een elite van studenten mag er komen; ze moeten speciale schoenen aan doen om de tafels niet te beschadigen en handschoenen om een boek aan te raken!
Echt de moeite waard om te bezoeken!
In de kerk van de universiteit moet bijna IEDEREEN lager zitten dan de rector, zelfs de paus!!! alleen het koor, de koninklijke familie en de organist zitten hoger!
Edgard deed de vertalingen heel goed (chinese vrijwilliger). Ze vonden mijn voorstel prima om hem de micro te geven ipv de gids (iedereen met audioguide) want anders moet alles twee keer verteld worden en verstaan de mensen de vertaler toch niet zo goed; hadden we eerder al moeten doen… les geleerd!
De namiddag was vrij en iedereen ging zijn gangetje; wij zochten een klein authentiek restaurantje op en daarna zakten wij met de bus weer af naar de camping want we sliepen niet zoveel de laatste nachten en zijn moe…
morgen weer verhuizen, richting Porto… het einde is in zicht
