20 juli naar Stams

In Essingen hebben we de tijd genomen om alles piccobello in orde te maken voor ons vertrek want we hadden daar echt ALLES bij de hand.
Wat een schitterende camping! En dat wij daar, aan de poort, voor zo weinig geld gewoon gebruik mochten van maken! We hebben iets bovenop gegeven omdat we zo dankbaar waren.

Onderweg hielden we maar twee keer halt om de benen te strekken want ver was het niet.
In Stams vond ik het, eerlijk gezegd, wat tegenvallen.
Ik had gereserveerd, maar dat betekende niks, blijkbaar.
We mochten kiezen: drie plaatsen in de brandende zon (die toen nog scheen!) trokken ons niet aan. Ik herinnerde mevrouw eraan dat ik in het voorjaar langsgekomen was; dat had precies iets meer effect: ze gaf ons een vierde mogelijkheid, helemaal bovenaan, onder de bomen, maar eigenlijk vlakbij hun, tja hoe moet ik het noemen, hun stortplaats zou verkeerd zijn, maar hun stapelplaats voor draad, machines, tuingerief, enz is zeker niet overdreven.
Normaal zouden ze die spullen op een camping achter een groene haag zetten, maar Bruno en zijn vrouw zijn iets minder ordelijk dan de meeste Oostenrijkers, denk ik.

Toch namen we die plaats en we waren o zo dankbaar voor de schaduw die de hitte (34°) draaglijk maakte. Ah, maar dat duurde niet zo lang!
De volgende morgen zag de hemel grijs! En het regende zelfs een beetje…

Maar ik loop vooruit; op de 'hete' avond hadden we het 'geluk' dat er een Tirolergroep kwam spelen!!! die mensen arriveerden rond 20u; ze deden er echt alles aan om de sjwoeng erin te krijgen, maar dat lukte toch niet zo heel goed, van op onze uitkijktoren te horen (niet te zien omdat de kantine en het sanitair het zicht belemmerde).
Wij bleven wijselijk op onze schuilplaats zitten en lieten ze onder ons maar begaan; ieder zijn meug.

Gelukkig zijn de Oostenrijkers heel beschaafde mensen en rond 22u trokken de Lederhosenmensen zich terug. Hun trompetspel had nog wel iets, maar verder vonden we het niet zo aantrekkelijk. Je moet je overgeven aan zo'n schouwspel en je erin gooien wil je er iets aan hebben; vanop een afstand is het helemaal niks.

Edgard was toch moe en sliep al snel; dat was bij mij wel anders…

21 juli

in België nationale feestdag??? die is ons helemaal ontgaan. Niet dat we daar thuis veel mee hebben; het is meestal toch slecht weer… ewel, en dat was hier niet anders!
We werden wakker onder een grijs deken waar nattigheid uit viel…
Is Tirol dan toch de pispot van Europa???
Oh neen, het is blijkbaar over een groot deel van Europa koek van dezelfde deeg…

We raadpleegden snel via roaming de weersvoorspellingen en zagen dat we eigenlijk geen kant op konden.
Dan maar onze bottinekes aan en een regenjas in de rugzak.
Onderweg naar Stams had ik gelukkig bij Decathlon wandelstokken gekocht (twee voor de prijs van één bij AS Adventure en ook goed? We zullen het weten te zeggen).
Dus de stokken en de wandelgps, fotoapparaat en picknick en wij weg.

Tegen de tijd dat we aan het klooster waren trok de hemel open en keerde ik op mijn stappen terug om een zonnebril te halen (en nog wat spullekes die we vergeten waren; dat is altijd zo de eerste dagen; drie keer teruglopen en dan hebben we eindelijk alles mee, ook voor de volgende dagen).

In Stams ligt een prachtig Cisterciënzerklooster. Prima onderhouden; heel bekend blijkbaar want hele busladingen worden hier afgezet voor een rondleiding.
In het winkeltje (welk klooster heeft er geen???) kochten we brood en wat kaarten voor de vrienden die verjaarden tijdens onze afwezigheid, die we voor 17u zouden ophalen. Dag Jan, maar dat is voor straks.

Het dorp zal zowat door het klooster ontstaan zijn, want als je het van ver ziet dan merk je dat het grootste deel van het dorp nog bij het klooster hoort: van wijngaard tot gymnasium, van bibliotheek tot muziekschool en alle 'angelände'.

We zakten verder af naar de baan, die evenwijdig aan de autostrade loopt. Je kan onder de twee banen door via voetgangerstunnels; en dan sta je voor de Inn… een machtige rivier met die typische 'gletsjerkleur'.
Een uitdaging voor mensen met hoogtevrees en 'Spielerei' voor mensen die van avontuur houden: een hangbrug! De zoveelste die ik over loop, niet de langste (die ligt in NZ) maar wel een mooie!
Edgard wilde de uitdaging aangaan (wie zicht het 'boomstamverhaal' uit Yellowstone herinnert, die begrijpt dat ik hem alle tijd en ruimte gaf om te voelen of het voor hem kon of niet).
Hij ging er als eerste over (ik had mijn les geleerd!).
Alles ging goed; het is ook helemaal geen enge hangbrug want je bent helemaal omringd door een net, maar voor mensen die er bang van zijn is het een nachtmerrie, naar het schijnt.

Zo kwamen we aan de kant die ons zou leiden naar Untermieming, mijn thuishaven, al 20 jaar lang.
We klommen en klommen; de zon was weer helemaal goedgezind, het was dus warm en op zweet komen dazen erg graag af… dat werd dus vechten tegen de bierkaai om geen beten op te lopen…
gelukkig reageren we geen van beiden heel sterk op de beten, want we stonden vol.
We aten onze picknick op het Miemingerplateau op, bedekt door doeken om een beetje rust te hebben; oh wat was het fijn het kerkje en alle bekende plekken weer te zien, alle herinneringen te laten boven komen. Hoe vaak heb ik daar niet gewandeld? Met Hildemaria het eerst, met Renée, met Herman, met Bart,… iedereen die hier mee was heeft genoten van de rustgevende, harmoniserende omgeving.

Met Edgard doe ik altijd nieuwe dingen want de hangbrug had ik dus nooit eerder ontdekt! Ik liep altijd de andere kanten op…
Het zonneplateau deed zijn naam weer eer aan.

We vervolgden onze weg door het bos, richting Telfs; even nog een blik op Wildermieming om daarna helemaal ondergedompeld te worden door 'the dark wood'.
Daar kwamen we trouwens pas in Telfs weer uit. Ik ken de richting daar zo goed dat we probleemloos onze weg vonden; er staan heel wat aanduidingen maar soms moet je wel weten dat je met 'Gerardhof' bv te vroeg op de baan komt, en je beter nog wat rechts aanhoudt. Ervaring heeft zijn voordeel als je gidst, he?! Al vind ik het ontdekken van wegen minstens even plezant, als je niet te ver van huis uit komt, zoals in berenland, haha.

In Telfs hadden we net de bus gemist, maar dat gaf ons de kans om even de C&A binnen te lopen want de hemelsluizen waren plots eensklaps open gegaan; even onverwacht hield het ook op met regenen en konden we weer in het zonnetje gaan zitten;
Wat een verschil met België, waar je eenmaal regen vaak altijd regen hebt, tot er weer een dagje zon tussen komt en het veel te heet wordt, waardoor er weer onweer en ...regen komt.

We kwamen dus droog thuis maar wel te laat voor ons brood! Niet getreurd: je kan 's morgens op de camping ook broodjes krijgen.
Het werd een rustige avond en gelukkig dalen de temperaturen in de bergen genoeg om een verkwikkende nachtrust te kunnen hebben.

22 juli

Edgard had sinds gisteren pijn aan zijn Achillespees; we moesten onze plannen dus wat aanpassen; maar deze keer haalden we ons brood wel op voor we op de bus stapten want je weet nooit wat de dag brengt!
Op een kwartiertje zijn we in Telfs (met de Gästenkarte mag je gratis van het openbaar vervoer gebruikmaken). We vonden het uitgangspunt van de gekozen wandeling vrij snel en begonnen aan onze tocht die grotendeels over het plateau zou lopen; toen we aan een zijarm van de Inn uitkwamen bleek het water te hoog te staan om het pad verder te volgen…
Aan de overkant kwam een vosje drinken; hij schrok zich een breuk toen hij ons zag en verdween al snel het bosje in, maar wij hadden hem toch maar gezien!

We liepen terug richting Telfs want de pijn kwam weer opzetten; we moeten het duidelijk even rustiger aan doen.
Geen nood: we hadden heel wat te doen; vooral uitzoeken waar we vanaf morgen naartoe zouden trekken.
Harry zocht alle voorspellingen voor de omringende landen op en liet weten dat de vooruitzichten nergens gunstig waren, behalve in Kroatië maar we hebben geen zin om 800 km verder te rijden.
We moeten het dus doen met wat het is.
Slecht is het niet, maar het is onvoorspelbaar: we zaten tot 15u rustig voor de camper en plots werd het donker en sloten de wolken de gelederen; binnen het kwartier goot het en was er nergens nog een berg te bekennen! En een half uur later scheen de zon alweer.
Als je dus hoog zit en niet kan schuilen heb je brute pech…

Maar wij gaan voorlopig niet hoog; eerst zien hoe de enkelklacht evolueert. We kennen de oorzaak niet ( ik lachte dat hij te weinig op cruise control gereden had)..

De regen komt altijd vanaf de Fernpass; we kunnen dus verder gaan, naar Lautash bv, boven Telfs, hoger in de bergen. Daar is een camperplaats aan de camping. Niet goedkoop, maar minder duur dan hier.
Of we kunnen het Oetzthal in gaan, richting Sölden; enkel campings maar heel mooi.
Of naar Pfunds, een kloof verder, veel goedkoper en ook hoog… wie weet het? Morgen zullen we ons gevoel volgen en desnoods na een dag of twee weer iets anders kiezen. Misschien moeten we zelfs terug naar Zuid- Duitsland? Richting Garmisch- Partenkirchen?
De vrijheid van een camper is onbetaalbaar!