27 juli in Umhausen

vanmorgen was het fris, heel fris, en ik dacht zelfs dat wij vandaag geen bergtocht zouden maken! Zo bewolkt zonder enig teken van blauwe lucht hadden we nog niet gehad.

De plaats naast ons was vrij gekomen en wij twijfelden even of we op deze camping langer wilden blijven dan tot vrijdag, maar bij navragen bleek dat de plaats naast ons evengoed vanaf zaterdag gereserveerd was;

We zijn meteen gaan prospecteren op het internet of de camperplaats die we in gedachten hadden (bij camping Via Claudia in Pfunds) een goede optie was om naartoe te gaan.
Bleek dat je maar één nacht op de camperplaats mag staan; ze zijn echt bedoeld voor passanten, wat begrijpelijk is, want voor 10€ kunnen ze geen campingfaciliteiten toestaan.
Dus even naar de camping zelf gekeken en die valt reuze mee. Weer goedkoper dan hier want in de prijs (25€ pn) is het gebruik van het sanitair inbegrepen.
Verder hebben ze alle service van hier; en nog een troef die ze meteen meesturen als je informatie opvraagt: vlakbij zou een gebied zijn dat taxvrij is (zoals Andorra) en je kan daar tanken voor 0.75€ per liter! Hoe lang is het geleden dat wij nog diesel aan die prijs kochten??

Vrijdagmorgen verkassen we dus weer en deze keer blijven we misschien wat langer ter plaatse; dat zien we nog wel.

Toen al het opzoekwerk gedaan was bleek de hemel helemaal open te zijn! Toch wonderlijk hoe dat in de bergen gaat! Het gaat snel dicht, maar ook snel open; dat maakten we al elke dag mee.
Wij dus onze bergschoenen aan en huppekee, richting Farst en Reichalm.

Farst bereikten we sneller dan aangegeven staat op de borden ernaartoe (anderhalf uur vanaf Umhausen); een stijging van bijna 500 m, en dat op een bijna rechte bergwand. Dus continu stijgen, zonder één vlak stuk… we hebben het geweten! De zon gaf ook volle gas, dus zweten, zweten, en nog eens zweten.
Om 12u hadden we ons bokes al op en zetten we koers richting Reichalm (nog bijna 400 m hoger gelegen). Dat was echter te ambitieus.

De vermoeidheid zat al in onze benen, het pad liep bijna recht omhoog… dat was wel wat van het goede teveel.
We stegen nog bijna een uur maar toen we zagen dat we er nog lang niet waren en toen het stillekes begon te miezeren, beslisten we rechtsomkeer te maken.
In het Jausenstation van Farst nog een koffie met zelfgebakken cake genomen en dan de afdaling maar ingezet.

Onderweg begon het weer wat te druppelen, maar niet genoeg om nat te worden; we kwamen eigenlijk droog thuis maar we waren verwittigd en de echte bui liet niet lang op zich wachten! En als het hier regent, regent het echt! Met een beetje klank- en lichtspel er zelfs bij maar ons kon het niet meer deren.
Ik kreeg een heerlijke massage van Edgard en toen ik weer boven water kwam scheen de zon alweer!

We hebben dus elke dag wel eens regen gehad tot hiertoe; overdag of 's nachts, maar geen enkele keer heeft het ons echt gehinderd. Daar tekenen we voor! Laat ze maar zeggen dat Tirol de pispot van Europa is; alles ziet hier nog fris groen (en we weten dus waarom) en het komt altijd weer goed, in een recordtempo; wie durft er dan klagen?
Misschien de mensen die op zo'n moment hun tent moeten opstellen; ja, dat moet vervelend zijn. We zijn dankbaar dat we de luxe hebben van een echt huisje; heerlijk is dat!