Vrijdag de 13^e (van Pont d'Arros naar Boltana)

Ons hoor je nooit meer zeggen dat vrijdag de 13^e een ongeluksdag is.

We zijn vanmorgen zoals gewoonlijk vlot vertrokken; het wordt al een routine om het afvalwater te lozen, het toilet te ledigen en te spoelen, binnen en buiten alles mooi vast te maken, maar vandaag deden we zo'n bochtwerk dat het toch niet lukte om geen achtergrondgeluiden te laten produceren in de kasten.

In Vielha waren we een beetje ontgoocheld omdat we erover gelezen hadden en wij het toch niets bijzonders vonden; het is een 'mondain skioord', blijkbaar, en dus heeft het een supermercado; die opportuniteit lieten we niet liggen om een paar dringende boodschappen te doen. Maar daarna zetten we koers naar Salardu.

Daar bezochten we de mooie St Andreu kerk; mooi omdat ze in de 13^e eeuw gebouwd is en gotische en romaanse stijl combineert; de schietgaten vertellen ons dat ze ook een militaire functie heeft gehad; muurschilderingen werden bloot gelegd en het kruis dat zich vooraan bevindt (in een glazen kast waar je helemaal rond kan) is door de eeuwen heen altijd reden geweest voor mensen om op pelgrimstocht te gaan; het is 'een kruis in evenwicht' dwz met gelijke armen; zo hoort het ook want het kruis was, na de cirkel, het oudste symbool en de kerk heeft het pas later uit haar evenwicht gebracht om macht te verwerven.

We praatten even met een vrouw omdat we wilden weten waarom alle huizen toch zo dicht als een pot zijn en ze vertelde dat de mensen in de kleinere dorpen alleen 's winters daar verbleven; sommigen komen ook in de zomer daar werken (toerisme) maar in de lente en de herfst werken ze in de steden zoals Vielha.

We vervolgden onze weg door de Val d'Aran en we moeten toegeven: alle nieuwgebouwde huizen en appartementen zijn perfect ingebed in de oude dorpen. Je ziet amper wat nieuw is en wat oud, zeker niet als je ze langs boven ziet.

We bleven ons verwonderen over het feit dat het hier zo'n belangrijk skioord zou zijn, tot we in Baquiera de eerste skilift zagen: die ging tot 1500 m en daarna verder tot 2500 m.

De eerste pas die we over gingen was al meteen de hoogste: de Puerto de la Bonaigua ligt op 2072 m; daar stonden we een poosje in de sneeuw… alleen maar om wat foto's te maken want het was er wel koud…

Op de weg ernaartoe kwamen we bijna geen tegenliggers tegen; maar helemaal bovenaan stond wel politie! Denken ze dat de mannen van IS die pas gaan nemen??? of stonden ze daar om van een vroege siësta te genieten? Ze werden in elk geval niet gestoord!

Aan 30 km/u kwamen we naar beneden want een helling van 9 % neem je niet aan grote snelheid. Trouwens het landschap was zo mooi dat het zonde zou zijn om er te snel door te rijden!

Pas in Llavorsi zagen we echt volk; veel auto's die geparkeerd stonden! Dat was nieuw! En waarom? Vanaf die plek kan je raften en dat leek in de smaak te vallen; we zagen heel wat bootjes dobberen op het wildwater en we hoorden menig begeleider zijn stem kapot schreeuwen om instructies te geven; en die waren niet overbodig want het ging er stevig aan toe!

Na Sort werd het uitzicht anders; even moesten we aan de rotsen in Monument Valley denken.

We lieten het niet bij één pas! We deden er liefst 5 vandaag!

Dat is heel wat bochtwerk voor Edgard, maar hij houdt van autorijden en tilt er niet aan, zegt hij.

El Pont de Suert was ook niet de moeite om een stop te maken maar in Laspaules, op 15 km van Castejon de sos, zijn we wel uitgestapt; het is een verzameling van omliggende dorpen waar ruraal toerisme wordt gepromoot. Je zou er van het ene dorp naar het andere kunnen stappen, bij mensen kunnen logeren, van locale producten kunnen proeven.

Alleen was er nu niemand aan wie we wat uitleg konden vragen; de camping met zwembad en winkel was gesloten; misschien opent die alleen in het weekend? Het zwembad was gevuld, dus zal dat niet alleen in de zomer dienen.

Voor mensen die graag dicht bij de bergen willen zijn en die houden van wandelen en logeren buiten de steden is dit een plek om eens op te zoeken; misschien eerst op internet... (Ludo: tip waar jij naar vroeg?).

Toen we dachten dat we wel beneden zouden blijven rijden begon de volgende, en niet de allerlaatste pas: de Col de Prado…

Maar wat er daarna kwam was iets recht uit de boekskes: een gorge om 'U' tegen te zeggen; het riviertje sleet vlotjes een 100 m diepe kloof uit tussen de rotsen. En het was nog niet gedaan want op sommige plaatsen was er alweer een kloof dieper geworden (maar smaller dan de vorige, waardoor we vermoeden dat de erosie zich snel verder zet).

Een eind verder stortte een immense waterval zich nog bij in de rivier, en dat hebben de mensen goed bekeken want daar bouwden ze een stuwdam met elektriciteitscentrale. Wat een massa water!

Niet ver daar vandaan stonden bomen tot aan hun onderste takken in het water! Ook Spanje heeft blijkbaar zijn deel gehad!

Het was een heel afwisselende dag: we zaten in temperaturen van 4° maar evengoed van 25°; we reden door dalen, over passen en zelfs door een gorge. Heel veel km hebben we dus niet afgelegd, maar wat we vandaag allemaal mochten zien, dat hadden we niet willen missen. Ons karretje kruipt als de beste de berg op; hij zal wel wat meer verbruikt hebben dan anders, maar we kwamen op plaatsen waar ik niet van had durven dromen...