17 mei van Boltaña naar Alquézar en zoveel meer

Dit wordt misschien wel de meest spectaculaire dag van onze vakantie; eentje die op ons netvlies gebrand staat; eentje om op ons sterfbed te zeggen: 'dankjewel dat we dat mochten meemaken!'

Het begon al vanmorgen toen we afscheid moesten nemen van de eigenares van de camping Boltaña: ze had de tranen in de ogen, en zij niet alleen! Met een krop in de keel hebben we 'hasta pronto' gezegd en dat is niet gelogen: als het kan komen we daar zo snel mogelijk terug…

We reden langs Aïnsa en de A 138 richting Barbastro; een lange weg langs de Cinca, de machtige rivier die we gisteren ook volgden en waar twee dammen op gebouwd zijn. Daardoor is een dorp onder water gezet; de eigenares (ken haar naam niet… spijtig) had gezegd dat we op een moment de kerktoren nog zouden zien van het verdronken dorp; met de kano zou je zelfs door de klokkentoren kunnen varen, maar het waterpeil is blijkbaar zodanig hoog op dit moment dat we zelfs jonge bomen onder water zagen staan… Spanje is ook niet gespaard gebleven van regenval!

Er zat een gezonde spanning in ons lijf omdat we niet zeker wisten of we de weg naar Alquézar zouden kunnen doen met de camper; de lieve vrouw had ons gezegd dat we het via deze route wel zouden kunnen, maar het is een witte weg op de kaart, en we waren er toch niet zo gerust in; ik liet het aan Edgard over of hij die weg wilde doen of niet. We zouden echt wel een andere plek vinden om te slapen als deze niet kon, maar het gebied is natuurlijk heel aantrekkelijk: parque national de Guara! Een aanrader, zei iedereen…

Toen we vanuit Balbastro de A 1232 op reden, dachten we allebei: dit is prima! Een tweebaansvak met vangrails en een scheiding in het midden; meer moet dat niet zijn! We hebben al hachelijker wegen gevolgd! (bv toen we in die gorge terecht kwamen). En ook daar rijden er vrachtwagens … dus is het misschien wel wat hoogheidswaanzin van ons om te denken dat wij daar niet door kunnen, haha.

Vlotjes dus op onze bestemming geraakt: camping Alquézar; ze maken het zich hier niet moeilijk; gewoon camping voor de naam van het dorp en klaar is Cees.

Aanvankelijk leek de receptionist iets minder hartelijk dan onze lieve vrouw (wat niet moeilijk zou zijn), maar toen ik hem vertelde dat zij ons zijn camping had aangeraden, klaarde hij helemaal op en was het ijs gebroken; we kregen een plek toegewezen maar toen bleek dat we ons karretje niet horizontaal gezet kregen, zelfs niet op het hoogste niveau van de oprijblokken, en ik de eigenaar vroeg of we een andere plek mochten nemen, zei hij: 'ga gerust staan waar jullie willen, en kom me zeggen welke plek het geworden is'. Zo makkelijk zijn ze hier; het is natuurlijk geen hoogseizoen, maar misschien zijn ze ook gewoon blij met al die toeristen?!

We kregen van hem meteen een kaartje mee met uitleg over Alquézar en de 'lugar obligado' (dus verplicht te bezoeken) en zijn raad hebben we ook gevolgd; en wat een zegen!

Alquézar is een Moors dorp dat veel aandacht trekt door zijn spectaculaire ligging boven op een rots; het grootste monument is de 16^e eeuwse Castillo y Iglesia Collegiata. We hebben het niet bezocht omdat het gesloten was wegens 'siësta'- tijd, en die is hier behoorlijk lang, maar we weten wel dat naast de kerk nog een kapel is gebouwd (na de herovering van Alquézar op de Moren).

Het dorpje is oud en mooi, heel mooi.

Het viel ons nog maar eens op hoe oud en nieuw hier probleemloos in elkaar overvloeien; je moet veel moeite doen om te zien welke gebouwen nieuw zijn en welke stokoud; de pittoreske straatjes en pleintjes zijn een lust om te zien en toch trokken de lammergieren ons alweer de natuur in: de ruta de las Pasarelas was een pittig maar goed begaanbaar pad met heel veel trappen, dieper en dieper de canyon in, richting rio Vero…

We dachten dat we het beste al gehad hadden, toen we aan de Cueva de Picamartillos kwamen, maar niets was minder waar!

Aan onze rechterkant zagen we een pad 'hangen' tegen de rotsen… gemaakt in staal, heel solide dus, hangend boven de rivier! Edgard wilde er wel een stukje van doen, maar nog voor we eraan begonnen waren we verkocht…

Ik heb nog nooit, zelfs niet in Nieuw- Zeeland, zoiets gezien, laat staan gedaan!

Het was grandioos!

Het water raasde onder ons door de kloof en wij liepen trap op, trap af, soms een hele tijd op hetzelfde niveau plakkend tegen de rotswand, door die betoverende canyon!

Alsof het nog niet goed genoeg was kwamen we onderweg nog een waterval tegen! Nog meer geraas en gedonder en nog meer ontroering en dankbaarheid dat wij dit alles mochten meemaken. We hebben dit geluk met meerdere zoenen bezegeld!

Na de mirador del Vero zijn we dan weer richting bewoonde wereld gegaan en op de camping beland…

Dankjewel, Edgard! Ik ben het Leven dankbaar dat ik jou mocht ontmoeten en met jou deze passie kan delen; we hopen dat we nog lang gezond mogen blijven en dit blijven doen.

Zowel voor Edgard als voor mij is Spanje een ontdekking; we hebben nog maar een stukje Catalonië (Val d'Aran) en Aragon gezien maar het heeft ons hart gestolen! Heel anders dan het dorre zuiden, al is de Alpujarra ook heel mooi; heel anders dan de Pyreneeën, is dit stukje Oost- Spanje. Nooit ver van de besneeuwde bergen, glooiend, groen, lieflijk, aangenaam, en met super lieve mensen.

We hebben zelfs besloten om Noorwegen te schrappen van onze verlanglijst om te kunnen terugkeren naar dit land, volgend jaar.

De camper doet het prima! Verbruik blijft onder de 10l/ 100 km; eerder tussen 8-9 l! Zelfs in de bergen! Dankzij het goed chauffeurke ook, wellicht!

De camping is weer helemaal anders maar ook super mooi aangelegd; deze keer in terrasvorm (tenten bovenaan natuurlijk, zoals in Menton, Harry), met allées genoemd naar de canyons hier in de buurt…

De aanplanting is zowel oud als nieuw: ooit was dit een 'olijfgaard' (bestaat dat woord?) met hier en daar hoge cipressen ertussen; overal tussendoor staan bloemen, haagjes, struiken; een oase van groen!

Ook hier weer bungalows en vaste caravans (verhuurbaar of voor het personeel?). Het hele jaar door geopend (wellicht door het gematigd klimaat van de Sierra de la Guara) en voorzien van alles: supermercado, restaurant, uitleendienst van klimmaterialen en van duikpakken… en zelfs een tankstation!

De stilte is hier overdonderend; niemand roept (op een baby na en ook die is alweer stil), iedereen is vriendelijk maar gereserveerd: geen schending van de privacy; een oase van rust… weeral!