Het zou de laatste keer zijn dat mijn kleinzoon paaseieren zou rapen in de onwetendheid dat de Paashaas en de Paasklokken niet écht bestaan.

Hij rende in de tuin van de ene boom naar de andere, keek onder elke struik. Soms moest ik wel roepen "warmer, warmer, kouder" (je kent die toestand).

Glunderend telde hij nog eens de bijeengesprokkelde eieren, terwijl zus mij veelbetekenend aankeek "nu gaan we het vertellen hé"

Een blik vol ongeloof en dan een hoog stemmetje: "echt", met een heleboel vraagtekens erachter. Of de chocolade er minder lekker zou door smaken denk ik nu wel niet. Maar toch…leek wel een kleine kinderdroom die in stukken viel.

’s Avonds had ik hier een etentje voorzien. Maar etentjes doe ik liever op een ander dan bij mij thuis. Ben geen keukenprinses… gewone kost ja, maar al die hoogstandjes. Maar ik zou eens wat laten zien. De inkopen die ik ervoor gedaan had logen er niet om.

Maar eerst allen naar mijn broer een apéritiefje gaan drinken. Mooi weer, dus dat betekende borrelen in de tuin. De kinderen leefden zich uit, samen met hun neefjes, in de tuin van de buren, die toch met vakantie waren. Zou eigenlijk niet mogen, maar ja daar staat nu eenmaal echt veel speelgerief.

Ondertussen zaten de "ouwelui" met glazen die, hoe eigenaardig ook, altijd maar vol bleven….

Toen werd het tijd om naar huis te gaan en ging ik achter mijn kookpot staan. Waren het nu die enkele glazen martini die het hem deden, of gewoon een te moeilijk recept? Hoe dan ook heb ik daar toch een menu ineengestoken. Of het nu écht lekker was laat ik in het midden, maar als alles overgoten wordt met een goede fles wijn…wie zegt dan nog één slecht woord over het eten.

En het dessert…niemand doet me dat na want dat is steevast "chocolademousse van het huis." En ik verzeker u..daar wordt gevochten om het laatste potje.

Rond 23u gingen mijn dochter, schoonzoon en kleinkinderen naar huis.

Het was een prachtige dag, maar waarom voelt de stilte nu ineens een beetje zwaar en voel ik me een beetje triestig? Was jij er nu toch nog maar die de vreugde van deze dag met mij kon delen.

Ik mis je elke dag, maar soms toch ietsje meer dan anders.